คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 7th Box
เป็นเช้าวันใหม่ ที่เหมือนจะสดใสสำหรับใครหลายๆคน เพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์นั่นเอง ซึ่งเป็นธรรมดาสำหรับคนขี้เกียจอย่างแทฮยอง ที่ตื่นเสียตอนเที่ยงวัน แม้จะงัวเงียเดินลงบันไดมา แต่พลันตื่นเต็มตาเมื่อเห็นใครบางคนในห้องนั่งเล่น
“เฮ้ย! พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
อีกฝ่ายที่ถูกพาดพิงถึง หันกลับมามอง ผู้ที่เป็นน้องชายแท้ๆด้วยรอยยิ้มมุมปาก
“ตั้งแต่เช้ามืดละน้องเวร! ไปทำอะไรที่ไหนมา ถึงไม่ยอมมารับพี่ ห๊ะ!”
เมื่อกำลังจะโดนงอน แทฮยองจึงโผเข้าไปกอดผู้เป็นพี่ด้วยความคิดถึง ก่อนจะโดนบ่นไปมากกว่านี้ เอาจริงๆคือเขาลืมสนิท ว่าวันนี้พี่ชายเขาจะกลับมา แถมยังเล่นเกมจนดึกดื่นอีก เลยตื่นสายโด่งแบบนี้ไง
“แทแท จุนนี่ กินข้าวลูก”
เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้น เรียกให้ทั้งคู่มองหน้ากัน ก่อนจะย้ายร่างมายังโต๊ะอาหาร ซึ่งนานแล้วที่ไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัวแบบนี้
คิมนัมจุน พี่ชายแท้ๆของคิมแทฮยอง ปัจจุบันเป็นแพทย์ฝึกหัด(Intern) อยู่ที่นิวซีแลนด์ ด้วยความที่เป็นคนเรียนเก่งมากตั้งแต่เด็กๆ และชอบช่วยเหลือคนอื่น เจ้าตัวจึงตัดสินใจสอบไปเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศ ซึ่งทางด้านครอบครัว แม้จะลำบากไปนิดแต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร หากมันเป็นความฝันของลูก แทฮยองก็เช่นกัน แม้ดูเหมือนเล่นไปวันๆ แต่ช่วงมัธยมปลายกลับตั้งใจศึกษาในสาขาที่จะเรียนต่ออย่างมาก เห็นแบบนี้แล้วคนเป็นพ่อ-แม่ จึงภูมิใจในตัวลูกชายทั้ง 2 มาก
หลังมื้ออาหาร 2 พี่-น้องจึงพากันออกไปเดินเล่นตามประสาคนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานาน นัมจุนเล่าเรื่องราวที่เขาพบเจอที่ต่างประเทศให้น้องฟัง ซึ่งแทฮยองเองก็มีความคิดว่าจะสอบทุนไปแลกเปลี่ยนหรืออาจจะโอนย้ายไปต่างประเทศบ้างหากเป็นไปได้ ยิ่งได้ฟังคนเป็นพี่เล่าแล้ว ยิ่งเหมือนถูกจุดไฟให้ตั้งใจมากขึ้น แต่อยู่ๆหัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไป
“เออ.. ว่าแต่กับหมูน้อย เป็นยังไงบ้าง”
“จีมินหรอพี่ ก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”
เท่านั้นแหละ ฝ่ามือทำลายล้างของนัมจุนก็ฟาดลงบนหัวแทฮยองอย่างจัง
ป้าบ!
“เฮ้ย! อะไรวะ! นี่กูไปเป็นปีแล้ว มึงยังไม่ลงเอยกับจีมินอีกหรอวะ”
“โถ.. ของแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไปสิ ยิ่งมีคู่แข่งด้วย ยิ่งต้องระวัง”
“แกกากเองก็ยอมรับซะแทฮยอง”
ในเมื่อเถียงพี่ไม่ได้ จึงได้แต่เบะปากและอยู่เงียบๆไป นัมจุนส่ายหน้าให้กับน้องชาย ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าแทฮยองชอบจีมินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ได้แต่หวังว่าแทฮยองจะทำอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียที ไม่อย่างนั้นคงโดนแย่งสมใจอยากแน่นอน
===============================================================
ณ ตอนนี้ 2 พี่น้องได้นั่งอยู่ใน Hoppy Café และเนื่องด้วยวันนี้โฮซอกได้รู้จักเพื่อนใหม่ จึงใจดี แถมขนมฟรีไม่อั้นให้ทั้งคู่ และเพราะวันนี้ร้านโล่ง โฮซอกจึงนั่งร่วมวงสนทนาด้วยบางครั้ง ถ้าไม่มีลูกค้าเข้ามาสั่ง ซึ่งส่วนมากก็เป็น Take out ฉะนั้น ทำเสร็จก็กลับมาคุยได้ เป็นแบบนี้จนกระทั่งลูกค้าคนใหม่เข้ามาในร้าน
“พี่นัมจุน!!!!!”
จีมินส่งเสียงเรียกดังลั่นเมื่อเปิดประตูเข้ามา และโผเข้าไปกอดนัมจุนด้วยความคิดถึง สำหรับจีมินแล้ว นัมจุนก็เป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆอีกคนที่คอยให้คำปรึกษาเขาในหลายๆเรื่องตั้งแต่หลังจากที่เขารู้จักกับแทฮยอง
“ว่าไงตัวเล็ก สบายดีใช่ไหม?”
นัมจุนพูดและลูบหัวจีมินอย่างเอ็นดูเช่นกัน ทั้งคู่หยอกล้อพูดคุยกันเหมือนเด็กๆ จนแทฮยองที่นั่งมองอยู่อดน้อยใจไม่ได้
“แหม.. พอจีมินมาก็โอ๋จีมินจังอ่ะ ตกลงใครเป็นน้องของพี่กันแน่วะ”
“พี่นัมจุนเลือกเค้าใช่ไหม~~”
ก่อนที่นัมจุนจะได้เอ็ดน้องชายที่น้อยใจไม่เข้าเรื่อง จีมินก็อ้อนขัดขึ้นมาซะก่อน ทำให้นัมจุนต้องก้มหน้าลงมามองยิ้มๆให้อีกครั้ง ไม่ว่านานแค่ไหน จีมินมักจะทำตัวน่ารักแบบนี้เสมอ
“เออ! งั้นกูอยู่คนเดียวก็ได้!! กูยกพี่ชายให้มึงเลยจีมิน!”
ในที่สุดแทฮยองก็งอนเข้าจริงๆ จีมินจากที่อ้อนนัมจุนอยู่ จึงย้ายร่างไปง้อแทฮยองทันที จีมินตรงเข้าไปกอดคอและหยิกแก้มแทฮยอง แต่อีกฝ่ายกลับพยายามดึงออก ซึ่งแน่นอนว่าไม่ประสบความสำเร็จ เพราะต่อให้แทฮยองปัดป้องแค่ไหนจีมินก็ตามตื้อแกล้งต่อเสียทุกครั้งไป ส่วนนัมจุนที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ก็เหยียดยิ้มมุมปากส่งให้แทฮยอง
‘รู้หรอกนะ ไอ้ที่ปัดออกนี่เพราะกลัวอดใจกอดจีมินกลับไม่ไหวล่ะสิ’
ในเวลานั้นเอง โฮซอกที่จัดข้าวของไป มองเหตุการณ์ไปได้สักพัก ก็เดินเข้ามาร่วมวงด้วย ในความคิดของโฮซอก ไม่ว่าจะเวลาไหน เด็กๆพวกนี้ก็วุ่นวายไม่เปลี่ยน น่ารักเสียจริงๆ
“ปวดกบาลกับไอ้ตัวป่วน 2 ตัวนี้บ้างไหม? คงมาวุ่นวายที่นี่ทุกวันเลยสินะ”
นัมจุนเอ่ยทักโฮซอก นั่นทำให้โฮซอกหัวเราะลั่นออกมา
“มันไม่ใช่แค่ 2 คนนี่สิ ปกติต้องมีตัวป่วนอีกคน แต่ตอนนี้ยังไม่มา คิดว่าเดี๋ยวนายก็คงได้รู้จักเองแหละ”
“พี่ไม่ต้องมาเผาพวกเราเลยนะ! ไปทำงานสิ มานั่งอะไรตรงนี้”
แทฮยองผู้ไม่มีทีท่าว่าจะชนะจีมินเสียที จึงหันไปพาลใส่คนอื่นแทน ทำเอาโฮซอกหน้าเหวอด้วยความตกใจ ก่อนจะเอ็ดแทฮยองสักที
“แหกตาดูมั่ง! ทั้งร้านมีกันแค่นี้ จะให้ไปทำอะไรห๊ะ!”
ว่าแล้วโฮซอกจึงร่วมมือกับจีมิน รุมแกล้งแทฮยองเสียเลย แทฮยองที่โดนรุมอย่างไม่มีทางสู้ จึงขอความช่วยเหลือจากพี่ชายที่นั่งยิ้มอยู่เฉยๆ ซึ่งก็ได้รับความช่วยเหลืออย่างดี....
ช่วยรุมน่ะนะ
===============================================================
และก็ถึงเวลาเข้างานของทั้งคู่ ใจจริงมันก็อยากโดดแหละ แต่สงสารซอกจิน ถ้าต้องทำทุกอย่างคนเดียว แม้จะมีจองกุกช่วยก็ใช่ว่าจะดีขึ้น เพราะสุดท้ายซอกจินจะแย่งงานไปทำเองทั้งหมด
นัมจุนขอตามเข้าไปสำรวจร้านเล่นๆด้วย ถ้าไม่มีอะไรทำแล้วจริงๆค่อยกลับมาที่คาเฟ่ ซึ่งโฮซอกก็ตกลง และมาส่งทั้ง 3 ที่หน้าประตูร้าน จนหายลับเข้าไปในร้านที่อยู่เยื้องกัน ในขณะที่โฮซอกกำลังจะหันหลังกลับเข้าร้าน ก็ปรากฏร่างของชายตัวเล็กผิวขาวที่มาพร้อมแฟ้มเอกสารจำนวนหนึ่ง เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโฮซอกพอดี ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ขอ.. มาอาศัยนั่งทำงานอีกวันได้ไหม?”
สำหรับโฮซอกแล้ว เขายินดีต้อนรับทุกคนเสมอ จึงทำหน้าที่พนักงานบริการที่ดีด้วยการเปิดประตูให้ลูกค้า ที่พักหลังนี้เหมือนจะมาสิงสถิตที่ร้านเขาบ่อยเหลือเกิน
“เชิญครับ อาจารย์ยุนกิ”
นัมจุนเดินดูของในร้านไปพลางๆ ระหว่างที่น้องทั้ง 2 คนนั้นไปเปลี่ยนชุด ตามประสาลูกค้าที่เข้าร้านมาเพื่อ ‘ดู’ เฉยๆ ไม่ได้กะจะซื้ออะไร นัมจุนเดินไปมา หยิบนู่นนิด นี่หน่อย มาพลิกดู และตามปกติ ที่จะต้องมีพนักงานเข้ามาอำนวยความสะดวก
“สวัสดีครับ หาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ”
ซอกจินเข้ามาทักทายตามปกติเมื่อมีลูกค้าเข้ามาดูของ นัมจุนหันไปตามเสียงหวานๆนั้นแล้วต้องตะลึงเมื่อเห็นเจ้าของเสียง เหมือนถูกมนต์สะกดทำให้เขาไม่สามารถละสายตาจากคนตรงหน้าได้ ใบหน้าที่เรียวคมเข้ารูปพร้อมรอยยิ้มน้อยๆนั้น เป็นเสน่ห์ที่เขาไม่เคยเจอจากใครสักคนเลยตั้งแต่เกิดมา
ฝ่ายซอกจินที่เห็นว่าลูกค้าเอาแต่จ้องตัวเองไม่วางตา แถมไม่พูดไม่จาอีก ก็คิดไปว่าอาจจะทำให้ลูกค้าไม่สบายใจหรือเปล่า ถึงได้ผลตอบรับเป็นความเงียบแบบนี้ ซอกจินจึงขอตัวไปพร้อมรอยยิ้มส่งท้าย เผื่อลูกค้าจะใจชื้นขึ้น
“ถ้าอย่างนั้น มีอะไรก็เรียกผมได้นะครับ”
แม้ซอกจินจะเดินผ่านไปแล้ว แต่นัมจุนก็ยังคงมองตามเรื่อยๆอย่างไม่วางตา และเพราะตอนนี้ในสายตาเขามีเพียงซอกจิน จึงไม่รู้ว่าแทฮยองและจีมินนั้นมายืนอยู่ข้างๆตัวเองได้สักพักแล้ว
“พี่มองอะไรนักหนาน่ะ?”
นัมจุนสะดุ้งเมื่อถูกน้องชายเรียกสติ และหันหลัง ควับ กลับไปมองทันที นัมจุนไม่ได้ตอบคำถามน้องแต่กลับตั้งคำถามใหม่ไปแทน
“คนนั้นใครวะ”
นัมจุนถาม พลางชี้ไปตามทางที่ซอกจินเดิน แทฮยองเห็นเช่นนั้นจึงขมวดคิ้วสงสัย ก่อนจะตอบ
‘พี่ซอกจินไปเหวี่ยงอะไรพี่นัมจุนหรือเปล่าเนี่ย’
“ซาจางนิม (เจ้าของร้าน)”
แทฮยองตอบ พลางคิดความเป็นไปได้ในหัว แต่ผิดคาด เพราะนัมจุนกลับฉีกยิ้มกว้างและดูร่าเริงเป็นพิเศษ จนถึงกับเพ้อออกมา
“เฮ้ย! จริงดิ! โหย... น่ารักฉิบหาย”
และเพราะประโยคนั้น ทำให้แทฮยองและจีมินหันมามองหน้ากันทันที ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่จองกุกเดินเข้าร้านมาพอดี เมื่อเห็นภาพของคนที่ตัวเองชอบกับศัตรูตัวฉกาจสบตากันหวานซึ้งแบบนี้(ในความคิดจองกุก) มีหรือจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นต่อไป จองกุกจึงรีบเดินเข้าไปแทรกกลางระหว่างทั้ง 2 ทันที
“เวลางานครับ.. เวลางาน”
ไอ้ตอนขวางเขามันก็สนุกอยู่หรอก แต่เมื่อหันไปพบว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย ทำให้จองกุกตกใจไม่น้อย คิดไปว่าเป็นลูกค้าหรือเปล่า? แล้วดูพวกเขาเล่นกันสิ แต่ก่อนพูดอะไร จองกุกก็โค้งเพื่อเป็นการทักทายก่อน
“เอ่อ.. จองกุก นี่พี่ชายฉันเอง คิมนัมจุน พี่นี่น้องอีกคนที่ทำงานกับพวกเราจองกุกนะ”
แม้จะพูดไปแบบนั้น แต่นัมจุนกลับพยักหน้าเหมือนเข้าใจ และหันหน้าไปอีกทิศทันที ไม่แม้แต่จะพูดสวัสดีสักคำ ทำให้แทฮยองถึงกับตบหน้าผากดัง ป้าบ! เอือมพี่ชายตัวเองก็วันนี้แหละ ส่วนจีมินก็เขย่าแขนเรียกสติจองกุก ที่ดูจะอึ้งและคิดไปไกลแล้วว่านัมจุนคงเกลียดตัวเองตั้งแต่แรกพบสินะ
แต่แทฮยองกลับดึงมือออกและตบไหล่จีมิน พร้อมส่งสายตาเป็นเชิงว่าดูอาการไอ้พี่บ้านี่ด้วย ส่วนแทฮยองคล้องแขนและลากจองกุกเข้าห้อง(?)แต่งตัวไป ก่อนจะเริ่มเปิดประเด็น
“อย่าคิดไปเองเฮ้ยจองกุก เพราะกูมีอะไรจะบอก พี่กูแม่งชอบพี่ซอกจินหว่ะ”
“ห๊า!!!!!!!!!”
ผลัวะ!
“จะเสียงดังเป็นลำโพงหรือไง เออ! ที่เขาไม่สนใจแก เพราะเหล่แต่พี่ซอกจินนั่นแหละ”
หลังจากที่ได้ฟังประเด็นของแทฮยอง ก็ทำให้จองกุกตกใจไม่น้อย จนเผลอร้องออกมา เป็นผลให้โดนตบหัวเข้าอย่างจัง แต่ถึงกระนั้นจองกุกก็พยักหน้ารับ เข้าใจในเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้
“ว่าแต่.. พี่จะทำยังไงต่อไป? ช่วยพี่ชายพี่จีบหรอ?”
“แน่ใจหรอ? ว่าพี่นัมจุนจะไม่โดนพี่ซอกจินฆ่าเสียก่อน คิคิ”
ปัง!
ทั้ง 2 ที่กำลังเปิดประเด็นกันอย่างสนุกสนาน ก็ต้องตกใจ เมื่อมีเสียงดัง เหมือนอะไรสักอย่างกระแทกประตู น่าจะเป็นซอกจินที่ยกของมาวางไว้นั่นแหละ ได้ยินที่พวกเขานินทาหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆควรรีบออกไปก่อนดีที่สุด
“รีบออกไปกันเถอะ เฮ้ย! จองกุก แกก็รีบๆหยิบเสื้อคลุมสิวะ เร็วๆ”
เมื่อออกมา ก็พบว่าจีมินกำลังแนะนำให้นัมจุนกับซอกจินรู้จักกัน ซึ่งใบหน้าทั้ง 2 ฝ่ายให้อารมณ์ต่างกันมาก ฝ่ายนัมจุนนั้นดี๊ด๊าเสียจนน่าถีบ ส่วนซอกจินนั้นเหมือนกำลังสุมลาวาในตัวเตรียมพร้อมระเบิดทุกเมื่อ เห็นดังนั้น ทั้ง 2 จึงเข้าไปร่วมวงทันที เผื่อซอกจินระเบิดลง เดี๋ยวจีมินจะกู้สถานการณ์ไม่ไหว
แต่เมื่อซอกจินเห็นทั้งคู่เดินมาแล้ว ก็จ้องเขม็งไปยังแทฮยองทันที ทำเอาคนที่เดินมาด้วยกันอย่างจองกุกโดนดาเมจไปด้วย จองกุกจึงคิดจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง ไม่อยากยุ่งเรื่องในครอบครัวคนอื่นเขา แต่ก็ถูกแทฮยองคว้าให้เดินมาด้วยกันอีกอยู่ดี
“แทฮยอง~ ดูแลพี่ชายนายหน่อยนะ เข้า! ใจ! ไหม!”
ไม่ต้องเล่าก็พอเดาได้ว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้น และแน่นอนว่าไม่ใช่แทฮยองคนเดียวที่สะดุ้ง แต่จองกุกที่ได้ยินด้วยก็ขนลุกไม่แพ้กัน
“พี่.. ผมว่าพี่ลางานแล้วพี่ชายของพี่กลับบ้านก่อนดีกว่า ง่ายดี เดี๋ยวที่ร้านผมกับพี่จีมินดูแลได้ไม่ต้องห่วง”
จองกุกเสนอทางออกที่ดีที่สุด เพราะจากคำพูดซอกจินแล้ว ต่อให้ไม่เจอนัมจุนแต่เห็นแค่แทฮยองก็คงพาลหงุดหงิดไปด้วย ซึ่งแทฮยองเองก็ตกลง เพราะนัมจุนเองก็เพิ่งกลับมาถึง อีกอย่าง... ได้ดินเนอร์พร้อมหน้าทั้งครอบครัวด้วย แทฮยองจึงรีบไปเปลี่ยนชุดและลากนัมจุนออกไป
ระหว่างทางกลับที่ต้องนั่งฟังนัมจุนเพ้อตลอดทาง แทฮยองก็พลางคิดเป็นห่วงว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ และก็ฉุกคิดขึ้นมาได้
“เฮ้ย!!!!”
แทฮยองร้องลั่นทำเอาการเล่าเรื่องของนัมจุนขาดช่วง และเมื่อก้มหน้าลงมาก็พบว่าน้องชายเอาแต่ขยี้และดึงทึ้งหัวตัวเองอยู่จนต้องรีบห้าม ส่วนเหตุผลหรอ
‘โดนเด็กหลอกจนได้ จองกุกนะจองกุก ฝากไว้ก่อนเถอะแก!!”
===============================================================
นัมจุนมาแล้ว~ สมการรอคอยไหม?
มาถึงก็เตาะพี่จินเลย ไม่ไหวนะๆ >0<
เอาตามจริง เขียนเสร็จตั้งนานละ แต่เพิ่งเอาลง 55+
ใครรอต้องขอโทษด้วย (ปรากฎว่าไม่มีสักคน เหอๆ~)
สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่แวะเข้ามาเปิดกล่องเนอะ ติดตามชมตอนใหม่ได้ เร็วๆนี้
*ยังเขียนมิจบเลย*
ความคิดเห็น