U-KISS Tales

ลำดับตอนที่ #15 : [กอน x ดงโฮ] กอนชิมาทาโร่ (อุราชิม่าทาโร่)

    กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว นาน..น...น.... แสนนานจนจำไม่ได้ [แล้วมาเขียนทำเพื่อ?]
มีเด็กชายใจดี(ละมั้ง) คนหนึ่ง  อาศัยอยู่ในหมู่บ้านริมทะเลชื่อ กวาง เอ้ย! กอน

วันหนึ่งกอนเห็นพวกเด็กๆในหมู่บ้านประมาณ5-6คนเห็นจะได้  กำลังแกล้งเต่าอยู่
กอนเห็นจึงเดินเข้าไปหา....
"นี่พวกนายทำอะไรกันน่ะ"
กอนถาม เด็กพวกนั้นจึงหยุดและหันมามอง
"ยุ่งอะไรด้วยล่ะ"
ฮัสกี้ถามขึ้น
"ก็...อยากรู้"
ตอบไปเก้อ เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าเดินมาทำไม [อ้าว??]
"กวนนี่หว่า เควิ่นจัดการซิ"
ไรซิ่งบอก [ใช้ผิดคนรึป่าวจ๊ะ?]
"ไปเองเซ่!!!"
เควิ่นตะหวาด
"เอ่อ...ถ้าพูดอะไรผิดไปก็ขอโทษละกัน"
พูดอย่างงกับชีวิตตัวเอง
"งั้นเราไปเล่นกันต่อเถอะ"
โซลชวน  แล้วก็แกล้งเต่าน้อยกันต่อไป
"เอ่อ..ไปแกล้งมันแบบนั้นน่าสงสารออกนะ"
กอนโพลงขึ้น [ต๊าย!! พ่อกวางแสนใจดี]  ได้ยินดังนั้นคนอื่นๆจึงหันมามอง
"ก็แล้วไงอ่ะ"
โซลถามนิ่งๆ 
"งะ...งั้น.. ยกมันให้ฉันได้ไหม?"
"จะเอาไปฟรีๆรึไง"
อิไลถามอีก [ลีลากันแท้]
"เอ่อ...งั้นฉันขอซื้อก็ได้  เท่าไหร่ล่ะ"
"อื้ม...มีเสนอขายใน2ราคา 80 กับ 2,200 จะเอาราคาไหน"
เควิ่นเสนอ [ปัญญาอ่อนหว่ะ 80กับ2พัน2  บ้าป่าวเนี่ย]
กอนส่ายหน้าแล้วบอกว่า
"งั้นฉันให้100นึงอ่ะ โอเค เป็นอันตกลง เอาตังไป เอาเต่ามา โอเคจบ"
กอนพูดเองเออเอง จนเป็นอันจบ [ง่ายดายไปไหม]  แล้วก็พาเต่าน้อยออกมาจากฝูงคนพวกนั้น
ปล่อยให้พวกนั้น งง กันต่อไป

"อ่ะ ลงน้ำไปได้แล้ว"
กอนปล่อยเต่าลงทะเล แต่แล้ว...
"เดี๋ยวสิฮะ  พี่ชื่ออะไรหรอ"
เต่าน้อยถาม
"ฉันชื่อกอน  ทำไมล่ะ"
"ผมคิพารังนะฮะ  ขอบคุณพี่มากๆเลย"
"อื้ม.."
กอนตอบรับ ยิ้มหน้าบานเท่าจานดาวเทียม [ *0* ]
"พี่ๆ  พรุ่งนี้เดี๋ยวผมพาไปเที่ยวไหม?"
"ที่ไหน?"
"ปราสาทใต้ทะเล  ไปน๊า...น๊าๆๆๆๆๆๆๆๆ"
พารังทำตาแบ๊วๆใส่กอน  กอนจึงพยักหน้ารับ เพราะแพ้ความน่ารักของพารัง

**วันต่อมา**
"พี่กอน..น...  ไปกันเถอะ"
พารังเรียกกอนอยู่ริมน้ำ ในขณะที่กอนกำลังนอนพักอยู่บนชายหาด
"ไม่เอา  ยังไม่อยากไป"
พารังได้ยิน จึงทำหน้าไม่พอใจ แล้วเดินมาหากอน
"พี่..อย่าลีลาสิ คนอุส่าต์ชวนไปเที่ยวแท้ๆ"
"นายนี่...  มันจอมกวนจริงๆเลย"
กอนเริ่มอารมณ์เสีย  จึงเริ่มเดินหนีพารัง พารังก็เดินตามไปรังควาน
"โหพี่.. ไปเหอะ นะๆๆๆๆ"
"..................................."
กอนไม่ตอบ และเริ่มเร่งความเร็วของฝีเท้าขึ้น
"เฮ้! อย่าเดินเร็วนักสิ"
พารังพยายามตามไป แต่แน่ล่ะ! เป็นเต่านี่น่า จะตามทันได้เยี่ยงไร
"พี่........ก๊..อ..น"
พารังตะโกนเรียก แต่กอนก็ยังไม่ลดความเร็วลง แถมยังแอบขำพารังอีกต่างหาก
"ฮึ่ย! ถ้าผมเป็นคน คงจะเดินได้เร็วกว่านี้ และต้องตามพี่ทันแน่ๆ"
พารังพูดกับตัวเอง [แน่ใจหรอพารัง ขาออกจะสั้น 55+]    จากนั้นกอนก็หยุด และหันมามองพารัง
"นายนี่มันจอมตื้อจริงๆเลยนะ"
กอนพูดกับพารังพร้อมเดินมาหา
"ก็จะตื้อจนกว่าพี่จะยอมไปเที่ยวกับผมแหละ"
พารังพูดงอนๆ
"อ่าๆ  พี่ไปก็ได้  งั้นพาไปสิ"
แล้วพารังก็พากอนไปยังปราสาทใต้ทะเลด้วยความเร็ว120ไมล์/ชั่วโมง [เว่อร์ละ]

--เมื่อมาถึงปราสาท--
"ดง...โฮ...."
พารังตะโกนเสียงแจ๋ว  ทำให้คนตัวเล็กแต่พารังก็ยังเล็กกว่า [เอ๊ะ! พูดยังไงเนี่ยงง] วิ่งออกมา
"พา...ราง....."
เสียงแปดหลอดพอๆกัน
"คิดถึงจังเลย ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาเที่ยวหา โทษทีนะ"
พารังพูดกับดงโฮ
"ไม่เป็นไรๆ  เค้าก็คิดถึงพารังมากๆเลยนะรู้ไหม  อยู่คนเดียวตั้งหลายวัน"
"คนอื่นๆก็ไม่มางั้นหรอ"
"อื้ม  รู้สึกจะไปเที่ยวที่อื่นกันน่ะ"

----**ฯลฯ**----
จนพารังลืมไปว่า พากอนมาด้วย 55+

กอนยืนมองเจ้าตัวเล็กทั้ง2เจ๊าะแจ๊ะกันอยู่นาน พร้อมส่ายหัว และคิดว่า
'กูมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย'
ไม่พอ ยังทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ที่เดิม โดยไม่คิดจะเดินไปไหนเลย  จน....
"อุ๊ย! ดงโฮ เค้าลืมไปเลยอ่ะ"
พารังโพลงขึ้น
"นี่พี่กอนนะ พอดีเขาช่วยชีวิตฉันไว้น่ะ  เลยพามาเที่ยวด้วย"
ดงโฮจึงมองไปที่กอนด้วยสายตาแบ๊วๆ  กอนยิ้มแหยๆให้
'ไม่นึกได้พรุ่งนี้เลยล่ะพารัง แหม..ปรัตัวไม่ทัน'  กอนคิด
"สวัสดีฮะ ผมชื่อดงโฮฮะ ^^ "
ดงโฮทักทายอย่างร่าเริง
'ไม่ต้องบอกก็ได้ พวกแกคุยกันจนฉันจำชื่อแก2คนได้แม่นแล้ว'  ด่าในใจ
"งั้นเราเข้าไปข้างในกันดีกว่านะฮะ  ป่ะๆพารัง"
ดงโฮชวน  แล้วทั้ง3ก็เข้ามาในปราสาท
"ช่วยเตรียมอาหาร+ของว่างให้ด้วยนะฮะ คุณพ่อบ้าน"
"Yes!"
พ่อบ้าน(อเล็กซ์) ตอบรับ  [เปลี่ยนเป็นเซบาส(อเล็กซ์)+โชตะ(ดงโฮ)ได้ไหมอ่ะ // โดนรีดเดอร์(หลายคน)รุมทืบ]
แล้วทั้ง3คนก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน  จนเมื่ออาหารมา
"มาแล้วครับ.. อาหารสำหรับมื้อนี้"
"ว้าวๆๆๆๆๆๆ"
ดงโฮ+พารัง ตาโตเมื่อเห็นอาหารหลายอย่างกองอยู่บนโต๊ะ
"กินแล้วนะคร๊าบ~~"
ทั้ง2พูดขึ้นพร้อมกัน  แล้วลงมือกินกัน  ไม่นานก็กินกันหมด
"อร่อยจังเลยเนอะดงโฮ  ฝีมือยังดีเหมือนเดิมเลยนะครับคุณอเล็กซ์"
พารังพูด และหันไปมองยิ้มๆ  อเล็กซ์ยิ้มรับ
"อิ่มจังเลยเนอะ  ว่ามะ"
พารังพูดกับดงโฮ  ดงโฮก็พยักหน้าตอบ  แต่สำหรับกอน...
'เฮ้อ~ เซง กินได้ไม่เยอะ  ไม่ทันเจ้า2ตัวนี้หว่ะ'
แล้วพารังก็หันไปดูเวลา
"อ้าว~ ป่านนี้แล้วหรอเนี่ย?  ไปแล้วนะดงโฮ"
แล้วก็ออกไปเลย  โดยที่ลืมกอนไว้(อีกแล้ว)  กอนมองตามงงๆ  ดงโฮจึงพูดขึ้นว่า
"เอ่อ.. ถ้าไม่รังเกียจก็พักด้วยกันที่นี่ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปส่ง.. ก็ได้ฮะ"
"อื้ม..ก็ได้"
ตอบรับ อย่างไม่มีทางเลือก

*-ในคืนนั้น-*
กอนนอนไม่เหลับ เพราะไม่คุ้นที่ ก็ออกมาเดินเล่นแถวๆปราสาท
แล้วก็เจอ....
"ดงโฮ ยังไม่นอนหรอ"
พูดขึ้น ดงโฮสะดุ้งนิดๆ
"อ๋อ.. พอดีว่าแวะมาดูดอกไม้น่ะฮะ เดี๋ยวจะไปนอนพอดีเลย"
"อ๋อ อย่างนั้นหรอ"
กอนพยักหน้านิดๆ
"งั้นผมขอตัวละฮะ"
พารังพูด  แล้วเดินจากไป  กอนก็ยังคงเดินเล่นไปเรื่อยๆ..และ..เรื่อยๆ  จนเหนื่อย [บ้าไปละตากวาง]
จึงตัดสินเดินขึ้นไปบนปราสาท  พอดีผ่านห้องดงโฮ เลยใช้วิชามาร กวางสะเดาะกลอน!
พอเข้ามาก็เห็นเด็กน้อยนอนอยู่บนเตียง [คงจะน่ารัก 55+]
"ว้าว  น่ารักนี่หว่า"
กอนพูด  แล้วเดินมานั่งลงที่เตียง แล้วมองหน้าดงโฮ
"น่าร๊ากอ่ะ  ขอรักได้ไหมเนี่ย"
พูดกับตัวเองเบาๆ [ผีบ้าเนอะ]
"เฮ้อ~ พรุ่งนี้ก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกัน ฮ่ะๆ"
แล้วก็เดินออกไปเลย 

[มองซ้าย..มองขวา สีท่าจะได้โดนทืบ ปล่อยให้เขาลุ้นกันตั้งนาน]

++วันต่อมา++
ดงโฮเดินลงมาข้างล่าง  เห็นกอนนั่งอ่านหนังสืออยู่
"พี่กอนฮะ"
"หือ?"
"คือ..พี่จะกลับรึยังครับ ผมจะได้ไปเตรียมตัว"
"พรุ่งนี้ก่อนก็ได้  ไม่เป็นไรหรอก"
พูดยิ้มๆ(อย่างเจ้าเล่ห์)
"จริงหรอฮะ! ดีจังเลยฮะ ผมจะได้มีเพื่อน"
ดงโฮพูดอย่างร่าเริงมาก
"งั้น....วันนี้เราไปเดินเล่นในทะเลกันไหมฮะ?"
ดงโฮชวนกอน  กอนยิ้มและพยักหน้ารับ  ทั้ง2จึงออกไปเดินเล่นด้วยกัน

จนตอนเย็น จึงกลับมา
"พี่กอนฮะ ดงโฮสนุกมากเลยล่ะ"
หันมาพูดกับกอน
"ไม่สนุกได้ไงล่ะ แวะเล่นนู่นเล่นนี่ตลอดทางเลย"
กอนพูดแบบเซงๆ  ก็ใจจริงเขาไม่อยากเล่นนี่
"งั้นวันนี้เราไปพักกันดีกว่า  งั้นผมไปก่อนนะ"
แล้วดงโฮก็วิ่งขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง กอนมองตาม
'รอฟังคำนั้น..อยู่ รู้รึเปล่า'
คิดกับตัวเองอย่างร่าเริง [รอให้ดงโฮพูดขอตัวไปรึ? ไม่ได้รอฟังคำว่ารักหรอ 55+]

*ในคืนนั้นเอง*
กอนใช้วิชามารฉบับเดียวกับเมื่อคืน  เมื่อจบหลักสูตร กอนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"สู้ตายเว้ย ชินกวังชอล"
แล้วก็ย่องเบาเข้าไปในห้องของดงโฮ
"แหม....ยังน่ารักไม่เปลี่ยนแปลง"
แล้วกอนก็ลูบแก้มดงโฮเบาๆ ไม่พอ ยังนั่งยิ้มคนเดียวอีก [มันท่าจะบ้า // แฟนคลับกอนถีบ ผั๊วะ!]
จากนั้นก็ค่อยๆยื่นหน้าไปหอมที่แก้มนิ่มๆของดงโฮ  หลังจากที่โดนหอม ดงโฮขยับตัวนิดๆ
กอนตกใจสุดขีด แต่แล้วดงโฮก็หลับนิ่งเหมือนเดิม
"โถ.. จักจี้หรอ ฮ่ะๆ"
หลังจากนั้น กอนก็ค่อยเอามือสอดเข้าไปในเสื้อนอนลายหมีน้อย(55+)ของดงโฮ 
พร้อมกับขยับร่างเข้าไปใกล้ๆดงโฮ  จากนั้น จึงวางปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของดงโฮ
ไม่นาน จึงเริ่มเอาลิ้นสอดเข้าไปวิ่งเล่นในปากของน้องโฮ
"อึก..อื้อ..."
ดงโฮเริ่มส่งเสียงเหมือนจะรุ้สึกตัว(แต่จริงๆก็ยังหลับอยู่ดี)  กอนจึงเริ่มระดับต่อไป
ค่อยๆปลดกระดุมของดงโฮทีละเม็ด..ทีละเม็ด  แล้วจึงเลื่อนปากมาชิมรสชาติของตัวดงโฮ
แล้วก็....
X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X
X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X
X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X
[พอเหอะๆ ไม่หื่นตายก็คงจะโดนแบน..
แหม..วันนี้ไม่น่าอ่านหนังสือการ์ตูนY ตอนก่อนเรียนเลย  คิดได้ตั้งเยอะ *0*
ไม่เอา เดี๋ยวรีดเดอร์เป็นอะไรไป ไรเตอร์ก็เป็นโทษพอดี  เซ็นเซอร์ไว้ละกันนะ]

.-*เช้าวันต่อมา*-.
แสงแดดยามเช้าสาดส่องมาที่ตาของคนที่นอนอยู่ [ทะลุพื้นน้ำ แล้วสว่างมากเลยหรอ?]
"อื้อ...."
งัวเงียสุดยอด  เลยกะจะหันหน้าหนีแดด แต่.....
"เฮ้ย! โอ๊ย!" [เอาสักคำเถอะลูก]
ดงโฮตกใจมากที่กอนนอนอยู่ข้างๆ+เจ็บที่โดนกอนจัดการเมื่อคืน [อะไรอ่ะ // อยากรู้ทำไมไม่เขียนล่ะ]
หลังจากนั้นก็มองดูสภาพตัวเอง ที่เสื้อผ้าถูกโยนไปอยู่ล่างเตียง(โดยฝีมือกอน)
"เฮ้ย..เกิดอะไรขึ้น ทำ..ไม......"
แล้วก็หันมามองคนที่นอนอยู่  จากนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก
อยากจะร้องไห้นะ  แต่ก็ร้องไม่ออก  ไม่รู้ตัวเอเงเหมือนกันว่ารู้สึกยังไงกับสิ่งที่เห็นตอนนี้
"โอ๊ย!! เราเป็นอะไรของเราเนี่ย"
จึงเอามือยีหัวตัวเองแรงๆ  ตอนนั้นเอง กอนลืมตามาเห็นพอดี
"พะ..พี่....กอน.."
พูดเสียงอ่อยๆ  และหยุดทุกอย่างที่ตัวเองทำ [เฮ้ย! หยุดหายใจด้วยหรอ?]
"มีอะไรหรอ"
กอนลุกขึ้นมาพูดยิ้มๆ และเอามือลูบหน้าดงโฮ
"เงียบ... ไม่ได้ยินที่ถามหรอ"
เริ่มถามนิ่งๆ    ดงโฮสับสนตัวเองมาก เขาอยากพูดอะไรสักอย่างกับกอน
มีคำถามมากมายที่อยากจะถาม แต่ไม่รู้จะพูดยังไงดี
กอนเริ่มซีเรียส  เลยจับกดซะเลย [ *0* ]
"ดงโฮ.. รู้นะว่ามีอะไรจะพูด  ทำไมไม่พูด.."
กอนพูดอย่างจริงจัง  ดงโฮอึ้ง..ทำอะไรไม่ถูก
'อยากร้องไห้จัง'  ดงโฮคิด แล้วหลับตาปี๋  แต่กอนก็ยังไม่ละมืออยู่ดี
"ดงโฮ!!!!!"
กอนตะหวาด  แต่ก็ไม่มีเสียงจากอีกฝ่าย  กอนจึงใช้ริมฝีปากกดกับริมฝีปากอีกฝ่ายทันที
ไม่นาน..น้ำตาดงโฮก็เริ่มไหล เจ้าตัวก็ไม่รุ้เหมือนกันว่าร้องไห้เพราะอะไรอยู่  เพราะกอนหรอ?
หรือว่าเพราะความเจ็บปวด  หรืออะไรกันแน่นะ??    จากนั้นกอนก็ปล่อยปากออก
"ดงโฮ....พี่ขอโทษ" [รู้จักสำนึกผิดด้วยหรอ]
แต่ทางดงโฮก็แค่ส่ายหัวนิดๆ  ในใจก็นึกเสียดายเล็กน้อยที่กอนลุกออกจากตัวของเขา [อ้าว??]

จากนั้น..ทั้ง2ก็พยายามทำตัวตามปกติ  เพื่อไม่ให้คนในปราสาทรู้ความลับนี้
หลังจากทานข้าวกันเสร็จ  ดงโฮเดินมาหากอน
"พี่กอน....พี่จะกลับเลยรึเปล่าครับ"
ได้ยิน  กอนจึงค่อยๆหันมามองดงโฮ
"ก็แล้วแต่ดงโฮจะไปส่งแหละ....  ถ้าดงโฮพร้อมไปส่งเมื่อไหร่พี่ก็ไปเมื่อนั้นแหละ"
ได้ยินดังนั้น ดงโฮเริ่มน้ำตาคลอ  จึงวิ่งไปกอดกอน
"พี่...พี่อย่าไปได้ไหม  นะ.. อยู่กับผมเถอะ  ผมไม่อยากให้พี่ไป"
พูด แล้วก็กอดกอนร้องไห้ต่อไป  กอนจึงกอดตอบ
"แล้ว....จะเป็นเด็กดีของพี่รึเปล่า"
ถามยิ้มๆ  ดงโฮไม่ตอบ แต่พยักหน้ากับอกของกอน
"งั้น พี่อยู่กับดงโฮตลอดไปเลยแล้วกันนะ"
พูดแล้วกอดดงโฮแน่น...  แน่นมากๆ
"โอ๊ย! พี่กอน ผมเจ็บนะ อ๊า!"
กอนหัวเราะ แล้วก็แกล้งดงโฮต่อไป

จากนั้น ทั้ง2ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข



++++++++++++++++++++ The End ++++++++++++++++++++

เย้ๆ! แต่งจบแล้ว
กลับบ้าน5-6โมง นั่งเขียน เสร็จ2ทุ่ม เหอะๆ

เนื้อเรื่องจริงๆ สั้นนิสสสสส เดียว
ไอ่เราเขียนซะยาวววว เลย  55+

ทำตามรีเควสแล้วนะค่ะ ถูกใจกันรึเปล่า?
เม้นๆบอกกันด้วยนะค่ะ

ขอบคุณที่ยังรักและติดตามกันค่ะ ^^



By ---->> Yo....Jung