U-KISS Tales

ลำดับตอนที่ #13 : [U-KISS+B2ST] u-kiss & the b2st (Beauty & The beast) EP.4

**--------------->  เช้าวันต่อมา....

"เฮ้อ~"
เควิ่นนั่งถอนหายใจอยู่คนเดียวในห้องโถง  แต่ในตอนนั้น จุนฮยองเดินลงมาเห็นพอดี
"เป็นอะไรไป"
จุนฮยองถาม
"เอ่อ....ก็.."
"คิดถึงพ่อหรอ?"
จุนฮยองถาม เควิ่นก็พยักหน้ารับ  แต่จริงๆแล้ว
'จริงๆแล้วฉันปวดหัวเรื่องแกอยู่นั่นแหละ'
เควิ่นคิด
"งั้น..รอนี่แปบนะ"
เควิ่นก็พยักหน้ารับอีก  แล้วจุนฮยองก็วิ่งไปที่ห้องของตัวเอง แล้วลงมาพร้อมกับของบางอย่าง
"อ่ะนี่.."
"อะไรอ่ะ?"
เควิ่นมองอย่างสงสัย
"กระจกวิเศษน่ะ"
จุนฮยองบอก
"อ๋อ.... กระจกวิเศษบอกข้าเถิด  ใครงามเลิศในปฐพี.." [ผิดเรื่องรึเปล่าวิ่น??]
เพี๊ยะ!!! (เสียงจุนฮยองตบหัววิ่น)
"ไม่ใช่!!! หัดฟังคนอื่นก่อนจะทำอะไรได้ไหม"
เควิ่นลูบหัวตัวเองและยิ้มแหยๆ
"นี่เป็นกระจกวิเศษ  ถ้าอยากเห็นอะไรก็บอกกับกระจกนี่  แล้วเจ้าก็จะได้เห็น"
"อ๊า~~ จริงหรอ  งั้นฉันก็เห็นพ่อได้น่ะสิ"
เควิ่นพูดอย่างตื่นเต้น จุนฮยองพยักหน้าเป็นการให้คำตอบ
"งั้น....ช่วยให้ฉันเห็นพ่อที"
พูดจบ กระจกก็แสดงภาพซูฮยอนที่นอนไม่สบายอยู่บนเตียงเพียงคนเดียว (ดงโฮลงไปทำงานต่อ)
ภาพนั้นทำให้เควิ่นตกใจอย่างมาก
"ห๊า!!  ป๊าไม่สบาย  ตายแล้ว ป๊าจะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย T^T "
เควิ่นพูดขึ้นอย่างตกใจมาก  ทำให้จุนฮยองเงียบไปสักครู่...แล้วพูดขึ้นว่า
"อยากกลับไปหาพ่อใช่ไหม  ไปซะสิ"
จุนฮยองบอก
"ได้จริงๆหรอ?"
"อื้ม...."
"อ๊ะ! ขอบคุณมากๆเลยนะ"
เควิ่นพูดยิ้มทั้งๆที่น้ำตาคลอเบ้าอยู่
"เอานี่ไปด้วยนะ เผื่อได้ใช้"
พูดดังนั้น จุนฮยองก็ยัด [??] กระจกใส่มือวิ่น  เควิ่นพยักหน้ารับ  แล้วก็วิ่งออกไปเลย [อ้าว??]

**ทางด้านในหมู่บ้าน**
เพื่อนรักทั้ง3 เอาแต่นั่งเงียบ  มองหน้ากันอยู่ที่โต๊ะหนึ่งในคาเฟ่
จนดงโฮทนไม่ไหว เอาไม้กวาดฟาดโต๊ะ
ปัง!!! (ไม้กวาดฟาดโต๊ะ) [เสียงโหดนะนี่ - - ]
"ไม่ทราบว่าพี่ๆจะจ้องหน้ากันให้ท้องเลยหรอครับ งานการไม่คิดจะทำกันหรอ"
ทั้ง3หวอไปเลย  เมื่อโดนเด็กด่า
"โห..ก็คนมีเรื่องต้องคิด เด็กๆไม่เข้าใจหรอก"
กีซอบแก้ตัวแทนเพื่อนๆ
"หน้าอย่างพวกพี่มีอะไรให้คิดหรอ?  เห็นทำตัวไร้สาระกันได้ทุกวัน"
ดงโฮเถียง กีซอบเงียบไปเลย

ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงพังประตู [บอกแล้ว แค่เปิดพอ..] เข้ามาอีกแล้ว  แต่คราวนี้เป็น.... เควิ่น
"เค..วิ่น.."
คิบอมพูดขึ้นเบาๆ
"ป๊าล่ะ? ..แฮ่กๆ..  ป๊าอยู่ไหน??"
เควิ่นพูดอย่างร้อนรน แต่ก็เหนื่อยหอบอย่างมาก
"ข้างบนครับพี่เควิ่น"
ดงโฮพูด แล้วนำน้ำมาให้เควิ่น
"เขาไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ  พี่เควิ่นพักให้สบายใจก่อนเถอะ"
ดงโฮยิ้มให้  เควิ่นจึงยีหัวดงโฮเล่นไปทีนึง
"แล้ว..เอ่อ...เควิ่น"
คิบอมตั้งท่าจะถาม  เควิ่นหันมา
"มีอะไรหรอ.."
"คือ..เรื่องวันนั้นพี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ  ไม่โกรธพี่นะ"
คิบอมพูด
"อ๋อ..วิ่นไม่ได้ติดใจแล้วล่ะ  เพราะวิ่นไปเจอเรื่องดีๆมาล่ะ"
ทุกคนมองหน้าเควิ่นอย่างสงสัย  หลังจากนั้นเควิ่นจึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง 
(แต่ไม่ได้เล่าว่าตัวเองกำลังช่วยให้จุนฮยองกับฮยอนซึงสมหวังกัน)
"ว้าวๆ มีเรื่องแบบนี้ด้วย  อยากเจอจัง"
ดงโฮพูดอย่างตื่นเต้น  แต่กีซอบสวน
"แต่เรื่องขึ้นมาเองรึเปล่า??"
พูดแล้วก็ส่งสายตาท้าเควิ่น  เควิ่นเคืองมาก แต่ก็พยายามเก็บอารมณ์ไว้
"ไม่เชื่อหรอ?  งั้นดูนี่.."
แล้วเควิ่นก็ชูกระจกขึ้น
"ปรากฏภาพจุนฮยองให้ฉันดูที"
สั่งกระจก จากนั้นรูปในกระจกก็ค่อยๆแสดงให้เห็นจุนฮยองที่กำลังนั่งซีเรียสอยู่หน้าดอกกุหลาบ(เช่นเคย)
แต่..เควิ่นสังเกตเห็นว่าดอกกุหลาบเหลืออยู่เพียง2กลีบ เควิ่นแสดงสีหน้าตกใจมาก
"ฉันต้องกลับไป"
โพลงขึ้นอย่างไม่บอกล่วงหน้า [?? ไรเตอร์มันเขียนยังไงของมันเนี่ย]  แล้วทำท่าจะวิ่งออกไป
ในตอนนั้นเองคิบอมจับมือเควิ่นไว้
"ทำไมต้องกลับไปด้วย..  ที่นั่นมีอะไรนักหนา ทำไมวิ่นต้องไป?"
คิบอมถามขึ้น เขาไม่อยากปล่อยมือให้เควิ่นไปไหนอีกแล้ว    แต่เควิ่นก็ดึงมือออก
"พี่คิบอมไม่เข้าใจหรอก"
แล้วก็วิ่งไปเลย..  ทิ้งให้คิบอมยืนนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"คิบอม.."
กีซอบเดินเข้ามาเรียกพร้อมจับไหล่เพื่อนรัก  คิบอมเริ่มน้ำตาคลอ
"ทำไม...  ทำไมเควิ่นยังหนีฉันไปอีก"
แล้วก็เริ่มร้องไห้อย่างจริงจัง [ทามมายวิ่นทำยังงี้ >w<  ทำที่รักเค้าร้องไห้ได้ไง // เควิ่น:แล้วใครเขียน?? // นั่นดิ 55+]
หลังจากร้องไห้ได้เกือบ12ชั่วโมง  คิบอมก็ลุกขึ้นมาทำหน้าจริงจัง
"ฉันจะตามวิ่นไป จะได้รู้กันไปเลย ว่าเพราะอะไร อิไล+กีซอบ ไปด้วยกันนะ"
ทั้ง2คนจึงพยักหน้ารับแบบงงๆ แล้วอิไลก็หันไปบอกดงโฮ
"เฝ้าร้านด้วยนะ"
"คร๊าบ...คร๊าบ"
ดงโฮตอบรับและส่ายหัว พลางคิด
'ไอ่พี่คิบอม ไม่คิดได้พรุ่งนี้เลยล่ะครับว่าควรตามไป'

**มาทางปราสาทแสนวุ่นวาย**
จุนฮยองนั่งซีเรียสอยูหน้าดอกกุหลาบ  โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีคนๆหนึ่งยืนเป็นห่วงเขาอยู่ที่หน้าประตู
"ฮยอนซึง..เป็นห่วงมากเลยสินะ"
ดูจุนเข้ามาทักจากข้างหลัง
"ก็...ใช่น่ะสิ"
"แต่ฉันเชื่อนะ ว่ายังไงก็ต้องมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นแน่"
ดูจุนยิ้มให้ แต่ฮยอนซึงก็ยังซึมอยู่ดี..

ทางด้านหน้าปราสาท เควิ่นวิ่งมาถึงพอดี
"อ้าว? เควิ่นเป็นอะไร?"
กีวางที่อยู่หน้าปราสาทเห็นพอดี
"ฮยอนซึงล่ะ ฮยอนซึงอยู่ไหน?"
"เอ่อ..ข้างใน..  คงจะในครัวมั้ง? ลองไปดูสิ"
เควิ่นพยักหน้าและรีบวิ่งไปทันที
"แค่กๆ.. จะรีบไปไหนของเค้านะ  ดูสิ ชุดเปื้อนหมดเลย" [วิ่นวิ่งซะฝุ่นตลบเลยแฮะ 55+]
"อุ๊ย! พี่กีวาง ไปทำไรมา เสื้อเปื้อนฝุ่นอ่ะ"
ดงอุนเดินมาเห็นพอดี
"ก็เควิ่นน่ะสิ ไม่รู้รีบอะไรนักหนา วิ่นซะฝุ่นตลบเลย"
พูดจบ ดงอุนจึงขำคิกๆ
"ขำอะไร?"
กีวางถามด้วยสีหน้าค่อนข้างเครียด
"ไม่มีอาร๊าย~~"
แล้วดงอุนก็เดินไปเลย [??]  กีวางส่ายหน้า แล้วทำงานของตัวเองต่อไป

ทางวิ่นที่วิ่งเข้ามาในปราสาท  เจอดูจุนพอดี
"พี่ ฮยอนซึงล่ะ?"
ถามทันทีที่เจอหน้า
"เดี๋ยวคงมามั้ง  นั่ไง มาละ"
วิ่นหันไปดูและวิ่งไปหาทันที
"ฮยอนซึง เราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ"
"จะทำยังไงล่ะ"
ถามอย่างไม่สบอารมณ์
"อืม....งั้นเอางี้"
แล้ววิ่นก็ลากแขนฮยอนซึงไปที่ห้องจุนฮยองทันที

ทันทีที่มาถึง เควิ่นกระซิบฮยอนซึง
"เข้าไปปลอบใจเขาซะ"
"แต่..."
ฮยอนซึงไม่ทันจะได้พูดอะไร    วิ่นก็ผลักฮยอนซึงเข้าไปพร้อมกับปิดประตูดัง  ปัง!!
เมื่อได้ยินเสียงประตู จุนฮยองจึงหันมา  เห็นฮยอนซึงยืนเอ๋ออยู่  จึงหันกลับไปเหมือนเดิม
"จุนฮยอง..."
"ไร"
ตอบกลับอย่างไร้อารมณ์
"เป็นอะไรมากรึเปล่า  อยากกินอะไรไหม..ดะ..เดี๋ยวจะไปเอามาให้"
ถามอย่างตะกุกตะกัก  เพราะไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
"ไม่ล่ะ  ไปเถอะ"
"แต่..  ถ้านายยังมัวแต่นั่งอยู่แบบนี้ มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นนะ  ดูแลตัวเองหน่อยสิ"
ฮยอนซึงพูดอย่างเริ่มหมดความอดทน  จุนฮยองหันมามองหน้า
"แล้วจะมายุ่งอะไรกับชีวิตฉันนักหนา..  เป็นเจ้าชีวิตฉันรึไง"
ตะคอกใส่  ฮยอนซึงจะร้องไห้  แต่ก็ยังเก็บอารมณ์ไว้

"ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักกับนายมา  จริงๆแล้วนายไม่ใช่คนแบบนี้นี่..  ไม่ว่ามีอะไร นายจะพยายามทำให้เต็มที่  
ไม่ใช่มานั่งเหมือนคนใกล้ตายแบบนี้    ฉันผิดหวังในตัวนายมาเลยนะ  นายคนที่ฉันชื่นชมหายไปไหนแล้วล่ะ?
ฉันไม่รู้จักจุนฮยองที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้นะ  ไม่อยากจะรู้จักด้วย  ทั้งๆที่ฉันอยู่ข้างนายมาตลอด
ฉันพยายามอยากจะช่วย  แต่ก็ให้นายเป็นฝ่ายช่วยทุกที  พอถึงคราวที่ฉันตั้งใจจะช่วยจริงๆ
นายกลับ...  กลับขับไล่ไสส่งฉันแบบนี้หรอ?  เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยรึไง?
แต่ถึงอย่างนั้น...  ที่ฉันทำเพราะอยากให้นายดีขึ้น  นายไม่สนใจฉันก็สนใจตัวเองบ้างสิ
ถ้านายเป็นอะไรไป ฉันจะอยู่ยังไง  ใครจะอยู่ให้ฉันชื่นชม  ใครจะให้ฉันมองหน้าเป็นกำลังใจล่ะ
นอกจากคนที่ฉัน รัก ที่สุดอย่างนาย"
สุดท้ายฮยอนซึงก็หลุดปากบอกออกไปจนได้  ฮยอนซึงตกใจมากกับสิ่งที่ตัวเองพูดไป
ฮยอนซึงจึงเอามือปิดหน้าร้องไห้  แล้ววิ่งออกไป    จุนฮยองเงียบไปสักพัก จึงตัดสินใจจะไปหาฮยอนซึง

ทางด้านฮยอนซึงเมื่อวิ่งออกมาถึงข้างล่าง เจอเควิ่น
"ฮยอนซึง...."
เควิ่นเรียกชื่อ  ฮยอนซึงจึงซบไหล่เควิ่นร้องไห้
"เควิ่น... ฮือ..  ฉันจะทำยังไงดี  จุนฮยองต้องเกลียดฉันแน่ๆเลย  ฮือ.."
เควิ่นงง  เลยถามว่า
"เดี๋ยวๆเล่ามาซิ  เกิดอะไรขึ้น"
"อึก..คือ..  ฉัน..ฮึก..บอกรักจุนฮยองไปแล้ว..."
ช๊อคกับคำพูดสั้นๆ  เควิ่นก็ไม่รู้จะยังไงดี  ก็ได้แค่กอดปลอบ
"เอาน่า..อะไรจะเกิดก็ปล่อยมันเกิดไป  ฮยอนซึงต้องเข้มแข็งไว้นะ"
"ขอบใจนะ  เควิ่น.."
ทันใดนั้นฮยอนซึงก็เห็นว่าจุนฮยองกำลังจะเดินลงมา  จึงกระซิบวิ่น
"ถ้าจุนฮยองถามถึง  บอกว่าไม่เห็นนะ  ฉันยังไม่พร้อมเจอเขาตอนนี้"
แล้วฮยอนซึงก็รีบหนีไปซ่อน [ซะงั้น??]
"เควิ่น!!"
จุนฮยองเรียก  เควิ่นสะดุ้งโหยง
"ฮะ.."
"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ?"
"ก็..เมื่อไม่นานมานี้แหละ  แฮะๆ"
"อืมๆ  แล้ว..เห็นฮยอนซึงไหม?"
'น้านไง! ว่าแล้วว่าต้องถาม'
เควิ่นคิด
"ไม่รู้สิ  ตั้งแต่มายังไม่เจอเลย"
"หรอ....."
จุนฮยองถอดสีหน้าทันที
"จะหาฮยอนซึงไปทำไมหรอ?"
หาเรื่องใส่ตัวทันที วิ่นเอ้ย~~
"ก็..เรื่องส่วนตัวน่ะ"
"บอกทีได้ไหม?"
ยังจะหาเรื่องต่อไป  จุนฮยองมองหน้าเควิ่น  แต่วิ่นก็ยังพยายามระงับความกลัวไว้
"แล้ว..จะรู้ไปทำไม"
จุนฮยองถาม
"ก็แค่อยากรู้...."
เควิ่นตอบนิ่งๆ  แต่ไม่น่าเชื่อ..  จุนฮยองเล่าเรื่องทั้งหมดให้เควิ่นฟัง
เควิ่นจึงค่อยๆพูดปลอบและให้กำลังใจบวกกับแนะนำให้บอกความรู้สึกที่ตัวเองค้นหาเจอให้ฮยอนซึงรู้
โดยที่ไม่รู้เลยว่า.. มีสายตาคู่หนึ่งจ้องเขาอยู่อย่างไม่พอใจ....



++++++++++ To be continue ++++++++++

เย้ๆ มันไม่จบอีกแล้ว 55+
ใกล้แล้วล่ะๆ  ทนอ่านกันต่อไปนะเจ้าค่ะ

ต้องขออภัยที่ไม่ได้มาอัพตามสัญญา  เนื่องจากคิดเรื่องต่อไม่ออก
เลยผลัดมา1วัน  คงไม่ว่ากันนะค่ะ

ขอบคุณที่ยังติดตามกันเสมอนะค่ะ ^-^