คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 10th Box
“แทฮยอง..
เอาไอ้นี่ใส่กระเป๋าให้ด้วยนะ”
“แทฮยอง.. เอานี่ไปด้วย”
“แทฮยอง เสื้อเซ็ตนั้นใส่อีกกระเป๋าให้ด้วย”
“แทฮยอง....”
“โอ๊ย!
แล้วทำไมพี่ไม่จัดเองวะครับ!!!! แล้วดู! ตอนมามีแค่เสื้อผ้า แล้วตอนกลับนี่จะเอาของใช้พวกนี้ไปทำไมนักหนา ที่นู่นก็มีให้ซื้อใช้ไม่ใช่หรือไง”
แทฮยองที่เหลือทนกับการเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของนัมจุน
วันหยุดแท้ๆ แทนที่จะได้นอนสบายๆ
กลับต้องมานั่งจัดกระเป๋าให้คนที่นอนมองหน้าจอโทรศัพท์บนเตียงนั่น แน่ะ! ด่าแล้วยังไม่สำนึกผิดอีก
แถมเลื้อยเข้าผ้าห่มหนีด้วย ทำอย่างกับเป็นคนอกหักไปได้!!
================================================================
“ผมมาแล้ว~ ทำไมพี่จีมินมาถึงไวจัง
ผมว่าผมมาก่อนเวลาแล้วแท้ๆ รอนานไหม?”
จองกุกที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาคนที่คุ้นเคย
ซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือรอ จีมินเองก็แค่ยิ้มตอบให้จองกุกสบายใจ
และชวนไปหาอะไรอร่อยๆกิน
ณ
ร้านอาหารร้านเล็กๆ กลางย่านสรรพสินค้าแห่งนี้ แม้จะไม่ใหญ่ โดดเด่นสะดุดตา
แต่การตกแต่งร้านนั้นนับว่าน่ารักมาก ที่สำคัญ ทั้งอาหาร เครื่องดื่ม ขนมของหวาน
มีครบครันในราคาเบาๆ ด้วยบรรยากาศที่ไม่วุ่นวาย ทั้งจองกุกและจีมินต่างพากันนั่งกินเงียบๆ
มีเพียงเสียงแอร์และเสียงกระซิบกระซาบจากโต๊ะอื่นๆเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“อื้ม! พี่จีมิน”
“หืม?”
จองกุกที่อยู่ๆก็ทำลายความเงียบระหว่างพวกเขาลง
ทำให้จีมินตกใจเล็กน้อยยิ่งเห็นจองกุกที่ทำหน้าตื่นเต้นนั่น ยิ่งงงเข้าไปใหญ่
“นั่งกินเฉยๆมันเงียบเหงาไปนะ
เอางี้ไหม? เดี๋ยวผมเล่าอะไรให้ฟัง”
เห็นแบบนั้น
จีมินก็ไม่ปฏิเสธ เขาเองก็นั่งเงียบๆจนคิดอะไรออกทะเลข้ามทวีปไปจะรอบโลกอยู่แล้ว
มาเที่ยวทั้งทีก็ต้องสนุกสนานกันหน่อยสิถึงจะถูก
“คืองี้ มีคนๆหนึ่ง
บังเอิญเข้าไปร้านขายของร้านหนึ่ง แล้วพบกับพนักงานขาย....”
“ร้านขายของไม่มีพนักงานสิแปลก”
“พี่อย่าขัดสิ!”
จองกุกถึงกับอารมณ์เสีย
นี่อินโทรยังไม่จบก็โดนจีมินกวนเข้าให้เสียแล้ว เอาส้อมจิ้มแก้มท่าจะดี
จีมินก็เอาแต่หัวเราะ สนุกที่ได้แกล้งน้อง พลางตักของกินเข้าปากหลบความผิด
เหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หน้าตาโมโหๆแบบนั้น
มันขัดกับหน้าตาเด็กดีของจองกุกแปลกๆ แต่จีมินก็ยิ้มได้อยู่ดีที่เห็น
“ฮ่ะๆ เล่าต่อสิๆ
อย่าทำหน้าแบบนั้น~”
“อืม.. แค่เจอปุ๊บ
ก็ละสายตาออกไปไม่ได้เลยล่ะ! ปกติถ้ามีสาวๆคนไหนเข้ามาสารภาพรักนะ จะบอก โอ๊ย!
โสด! แต่หลังจากวันนั้นนะพี่ โอ้โห! ปฏิเสธหมดอ่ะ!”
“โห~ รักแรกพบชัดๆ”
“ใช่ไหมล่ะ! เจ๋งตรงที่เจอแค่แป๊บเดียวแล้วหลงหัวปักหัวปำนี่แหละ”
“อื้ม~ ดูท่าจะรักมากเลยด้วย
โชคดีจัง”
จีมินที่เปลี่ยนจากโหมดกวนๆ
มาเป็นสาวน้อยที่ชอบฟังเรื่องโรแมนติกไปเสียแล้ว จีมินเท้าคางฟังอย่างตั้งใจพลางสายตาล่องลอย
เพ้อไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“อาจจะเพราะคนนั้นน่ารักมากมั้ง~
เพราะแบบนั้นแหละ จากนั้นนะ ไปร้านนั้นทุกวันเลย
เพื่อจะได้คุยกับคนที่ตัวเองชอบไงล่ะ!!”
“เอ๊ะ? ว่าแต่..
ไปรู้เรื่องแบบนี้มาจากไหนเนี่ย??”
“เอ่อ........ ก็แค่เรื่องของเพื่อนที่รู้จักกันน่ะ
แฮ่ะๆ”
จองกุกตกใจเล็กน้อย
ที่จู่ๆจีมินก็ถามขึ้นมาแบบนี้ ทำเอาอึ้งไปสักพักก่อนจะตอบออกมา
จีมินที่ได้คำตอบก็พยักหน้ารับ
“เปล่าหรอก
ก็แค่ไม่คิดว่าคนอย่างจองกุกจะมีโมเม้นต์ชอบเรื่องหวานๆนี่ อ่ะ! เล่าต่อๆ”
ได้ยินแบบนั้น
แม้จะงอนจีมิน แต่แค่ทำหน้าบึ้งใส่ แหม.. จะโกรธพี่สุดที่รักลงคอได้ไง
แค่ขอเล่นตัวให้จีมินง้อนิดหน่อย ซึ่งจีมินที่อยากฟังต่อ
เห็นจองกุกงอนจึงง้อตามนิสัย จีมินเอื้อมมือไปจับมือจองกุกแล้วเขย่าเบาๆ แม้จะไม่หวือหวาจนทำให้ใจเต้น
แต่แค่นี้ก็ทำให้ฝ่ายโดนง้อละลายได้ภายในพริบตาละนะ
“ไม่ใช่แค่เหล่อย่างเดียวนะพี่
มีการเอามาอวดเพื่อนๆด้วยว่าตกหลุมรักคนนี้ อารมณ์แบบ.. ชอบที่โดนแซวมั้ง
เหมือนได้เป็นแฟนเขาแล้ว อะไรแบบนี้~”
“อ้าว? ไม่ใช่ว่าจีบติดแล้วหรอ??”
“เปล่าๆ ส่องอย่างเดียว
ไม่ลงมือจีบ”
จีมินตบโต๊ะเบาๆด้วยความขัดใจ
อุตส่าห์หลงมาตั้งนาน สุดท้ายก็แค่นี้เอง จองกุกเล่าต่ออย่างใส่อารมณ์
และทำให้จีมินมองหน้าอย่างแปลกใจ
“นั่นแหละ แล้วคู่แข่งก็มีด้วย
แถมเป้าหมายยังไม่สนใจเขาอีกด้วย ผมนี่เศร้ามากอ่ะ”
“????”
“ห๊ะ!
ที่เมื่อกี้....ผมบอกว่าผมเศร้า... เพราะผมเป็นคนอ่อนไหวไง พี่ก็รู้~”
จองกุกรีบออกตัวบอกก่อนจีมินจะหาเรื่องจ้องจับผิดเขา
แต่สุดท้าย แม้จะไม่ใช่คำพูดจับผิด แต่ก็ทำให้จองกุกติดสตั้นท์ได้พอสมควร
“อ๋อ~ ใส่อารมณ์ได้ขนาดนี้
เพราะรู้รายละเอียดมาเยอะสินะ”
“เอ่อ.... ก็เราสนิทกันน่ะ”
จีมินพยักหน้ารับ
และเชื่อจองกุกอย่างว่าง่าย และด้วยความอยากรู้อยากเห็น
หรือเรียกว่าอยากเสือกก็ได้ จีมินจึงรีเควสจองกุกไปว่า
“คนไหนอ่ะ? พามาให้รู้จักบ้างสิ”
“โห~~ เขาก็เอาเวลาไปเหล่สาวเขาสิ
จะเอาเวลาไหนมาเจอเรา”
จีมินเบ้ปาก
แต่ก็พยักหน้ารับเหมือนเด็กน้อยที่โดนพ่อแม่บังคับกินผัก
เห็นแบบนั้นจองกุกจึงเอื้อมมือไปหยิกแก้มเบาๆทีหนึ่ง จีมินตวัดสายตาโหดๆใส่
แต่จองกุกกลับยิ้มสดใสส่งมาให้ ฉะนั้น ไม่งอนแล้วก็ได้ ก่อนจะตัดสินใจคิดเงิน
ออกจากร้าน ไปวิ่งเล่นกัน
================================================================
หลังจากยัดของลงกระเป๋าให้นัมจุนเรียบร้อย แทฮยองจึงรีบวิ่งหนีออกมาข้างนอก
กะว่าจะไปนอนเล่นบ้านจีมินเสียหน่อย แต่โทรไปดันไม่รับ ไปหาถึงหน้าบ้าน
คุณแม่ก็บอกว่าออกไปแต่เช้าแล้ว ในเมื่อไม่มีตัวเลือก
แทฮยองจึงเดินมายังสถานที่คุ้นเคย.. หน้าร้านตัวเองนั่นแหละ
มาถึงก็บุกเข้าร้านโฮปทันที
แทฮยองเลือกนั่งตรงหน้าเคาท์เตอร์ เท้าคางทำหน้าเซ็ง
ทำเอาเจ้าของร้านงุนงงตั้งแต่มันเปิดประตูเข้ามาแล้ว
================================================================
“เกมเซ็นเตอร์กันไหม!!!!!”
จองกุกเสนอ
แต่ไม่รอฟังคำตอบหรอก จองกุกยื่นมือออกไปจับข้อมมือของจีมินและลากเข้าไปเลย
บรรยากาศที่สลัวๆนิดหน่อย แต่เต็มไปด้วยแสงไฟจากเครื่องเล่นชนิดต่างๆ
ซึ่งมีให้เลือกเยอะมากจนไม่รู้จะเริ่มจากอะไรก่อนดี
“ไปเล่นนั่นกัน”
จีมินชี้ไปยังเกมเต้น
เห็นคนอื่นเขาออกสเต็ปแล้วอยากเล่นบ้าง จองกุกยิ้มและพยักหน้าให้ ก่อนจะยื่นมือมาให้จีมินแล้วมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายด้วยกันทันที
“มาแข่งกันจองกุก!
ดูสิว่าใครจะเต้นได้เก่งกว่ากัน!!!!”
สิ้นสุดคำท้า
เหรียญก็เข้าไปในเครื่อง พร้อมกับจีมินที่เลือกเพลงอย่างเอาแต่ใจ
โดยไม่ถามจองกุกสักคำ แต่ก็นะ.. ใครจะกล้าขัดใจล่ะ
เมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขนั้น
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงได้
แต่ทั้งคู่ก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน นี่ก็ปาไปประมาณ 10 เพลงได้แล้ว
จนพนักงานอยากจะเดินเข้ามาขอให้หยุดเล่น แต่ในที่สุด....
“เย้!! เห็นไหม? ฉันชนะนายแล้วจองกุก!!
ฮะ..แฮ่ก.. โอ๊ย! เหนื่อยจัง....”
เห็นแบบนั้น
จองกุกจึงยิ้มและปรบมือให้ตามมารยาท จริงๆแล้วเขาอ่อนให้หรอก จีมินถึงได้ชนะ..
ไม่สิ อ่อนให้ตั้งหลายรอบแล้วมากกว่า แต่ยังไงซะ จองกุกก็ชนะอยู่ดี
แต่เอ็นดูในความพยายามของจีมินหรอก จองกุกจึงพยายาม(เล่นให้แพ้)บ้าง
“ออกกำลังกายไปซะเยอะเลย
ไปกินน้ำแข็งใสกันเถอะ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”
“เย้!!!! จองกุกใจดีที่สุดเลย”
จีมินกระโดดกอดจองกุก
ก่อนที่จะลากไปยังคาเฟ่น่ารักๆเพื่อกิน(อีกแล้ว) บรรยากาศร่มรื่นด้วยสีเขียวของต้นไม้
แต่กลับประดับด้วยของเล็กๆสีสันสดใสที่ลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ ทันทีที่ได้โต๊ะ
พนักงานก็ปรี่เข้ามายื่นเมนูให้โดยไม่ต้องรอ
“จองกุกชอบแบบไหน
เอาอิลจอนมีหรือผลไม้”
“แล้วแต่พี่เลยครับ
ก็พี่อยากกินนี่..”
“ก็เค้าเลือกไม่ถูกนี่น่า~
ช่วยเลือกหน่อย ไม่งั้นสั่งทุกอย่างในเมนูนะ!”
มาอีกแล้ว
ลูกไม้ที่ทำให้จองกุกหวั่นไหว กับท่าทางดื้อเป็นเด็กๆของจีมิน
จองกุกจึงยื่นมือไปชี้นั่นนี่แนะนำเมนู จับไปจับมาก็จับมือจีมินซะงั้น รู้ตัวไหม?
แน่นอนกุกรู้ แต่กุกไม่ปล่อยใครจะทำไม หึหึ...
สุดท้าย
เด็กน้อยทั้ง 2 ก็ได้เที่ยวเล่นกันจนค่ำ จองกุกจึงไปส่งจีมินที่บ้าน
(แม้จีมินจะบอกว่าไม่ต้องมาส่งก็ตาม)
เพื่อเป็นการแสดงออกถึงความห่วงใยและอยากปกป้องคนๆนี้ จองกุก Not Young anymore
แล้วนะ ไปรับไปส่งจีมินได้ไม่น้อยหน้าไอ้พี่แทฮยองเช่นกัน ส่วนทางด้านแทแทน่ะหรอ
ตกเย็นก็โดนโฮปไล่ออกจากร้านเพราะร้านปิดแล้ว
จึงได้แต่เดินคอตกกลับมานั่งเปื่อยคู่กับนัมจุนอยู่ที่บ้าน
ทำเอาคนที่บ้านปวดหัวไปหมด
================================================================
ณ สนามบิน หลังจากที่นัมจุนได้เช็คอินเตรียมขึ้นเครื่องบินกลับแล้ว
ใครพูดอวยพรอะไรก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา สายตาเหลือบมองไปทั่ว
เผื่อใครคนนั้นจะมาให้เขาเห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี
“จีมิน~ แทแทอยากกินไอศกรีม
เดี๋ยวไปกินด้วยกันนะ เลี้ยง~~”
แทฮยองที่อดทนคิดถึงจีมินไม่ได้
ตั้งแต่เจอหน้ากันวันนี้ ก็เอาแต่เกาะแขนอ้อน จีมินก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ
แต่หน้านี่เจื่อนไปหมดแล้ว
“พี่ทำอะไรเนี่ย
ไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรือไง หรืออย่างน้อยก็สงสารพี่จีมินเขาบ้างสิ
ลวนลามผู้อื่นในที่สาธารณะ ระวังโดนจับนะ”
จองกุกหันไปดุแทฮยอง..
ฝ่ายแทฮยองก็จ้องดุๆกลับมา ก็ดูไอ้เด็กนี่สิ มันว่าคนอื่น
แต่ตัวเองจับมืออีกข้างของจีมินแน่นอย่างหน้าตาเฉย แล้วไอ้คำพูดพระเอกนั่นมันอะไร
หลอกลวงชัดๆ แล้วยังเก๊กหน้าหล่อเหมือนตัวเองไม่ทำผิดอีก
“อยู่ที่ไหนก็กัดกันจริงๆนะคู่นี้”
“พี่ซอกจิน!!!”
เด็กน้อยทั้ง3คนพูดเสียงดังลั่นเมื่อเห็นจินเดินมากับคยอง
ส่วนเจ้าภาพงานนั้นถูกแช่แข็งตั้งแต่แม่นางเดินมาแต่ไกลแล้ว~
“พี่ออกมาแบบนี้
ใครเฝ้าร้านล่ะครับ”
จองกุกเอ่ยถามขึ้น
ก็ลูกจ้างมาอยู่นี่หมด เจ้าของร้านก็มาเช่นกัน เพื่อนเจ้าของร้านก็มาอีก จะให้เฮียโฮปเฝ้า
รายนั้นก็มีร้านของตัวเองต้องดู เกิดอะไรขึ้นจับโจรไม่ทันแน่
“ก็ไม่มีไง ลูกค้าก็ไม่ค่อยมีด้วย
ปิดๆมันไปบ้างก็ได้”
“หรอออออออ~”
คยองลากเสียงบ่งบอกว่าข้อความนั้นไม่น่าจะเป็นความจริงสักเท่าไหร่
เด็กๆก็พยักหน้ารับเหมือนจะตามมารยาท แต่เข้าใจความหมายของคยองต่างหาก
จึงพร้อมใจกันเปิดทางสวยๆให้เดินผ่าน
“เอ่อ... อย่าเข้าใจผิดนะ
แค่อยากจะขอโทษทีอาจจะเผลอทำอะไรให้นายไม่สบายใจ ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันแท้ๆ
แถมมีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยอีก.... เอาเป็นว่ายกโทษให้ฉันนะ”
ซอกจินสารภาพรัก
เอ้ย!
สารภาพความในใจเพื่อจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกัน พร้อมยื่นนามบัตรของตัวเอง
ที่มีทั้งชื่อเต็ม ตำแหน่ง เบอร์โทร ที่อยู่(ร้าน) อีเมล์
และช่องทางการติดต่ออื่นๆให้นัมจุน
อีกฝ่ายรับมันมาด้วยมือที่สั่งเทาและน้ำตาคลอเบ้า ทำเอาเด็กๆที่เห็นต้องกุมขมับ
เพราะโตแล้วยังทำตัวน่าอายอีกแน่ะ นัมจุนกลั้นความตื้นตันอย่างเต็มที่แล้วพร่ำเพ้ออะไรต่อมิอะไรมากมายออก
ซึ่งซอกจินก็ได้แต่ทำใจยืนรับฟังจนหูชา
“ถึงเวลา Boarding แล้วพี่!”
แทฮยองตะโกนขัดขึ้นทำลายบรรยากาศ
ทุกคนจึงกรูกันไปส่งนัมจุนที่หน้าเกท โบกไม้โบกมือร่ำลากัน
โอบกอดกันจนเป็นที่พอใจแล้ว นัมจุนจึงเดินเข้าเกทไป แต่ก่อนที่เขาจะเดินลับตาไปก็ตะโกนออกมา
“รอผมนะครับ
ผมจะทำให้คุณรักผมให้ได้”
================================================================
แทแด๊~~ ไรเตอร์กลับมาแล้ว~~~ อ้าว!? ไม่มีคนรอหรอกหรอ งั้นไปก็ได้ //ล้อเล่น
ในที่สุดฟิคเรื่องนี้ก็กลับมาหลังจากหายไปข้ามปี 555 ไม่รู้จะยังมีคนติดตามอยู่ไหม แต่ไรท์ยังอยากเขียนให้จบอยู่นะ
ขอโทษสำหรับแฟนๆที่ติดตามด้วย หลังจากนี้จะพยายามมาเรื่อยๆ แม้ไม่บ่อยก็รอหน่อยนะจ๊ะ จู๊บบบบบ~
ถ้าไรท์หายไปคือ.. ถ้าไม่ตันก็คือขี้เกียจนะ แฮ่ะๆ ขออภัย~
แต่เนื้อหาของเรื่อง จริงๆมีจนจบอยู่แล้ว ยังไงก็แวะเข้ามาอ่านกันเรื่อยๆเนอะ
สุดท้ายนี้ทั้งขอโทษและขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากนะคะ♥
ความคิดเห็น