U-KISS Tales

ลำดับตอนที่ #33 : [Mix] Dongho in wonderland (Alice in wonderland) Capter.3

ในเมื่อเรียกแล้วไม่มีทีท่าว่าเจ้ากระต่าย(เวร)จะหันมา
ดงโฮจึงสะกดรอยตามมันไป
จนมาถึงบ้านหลังหนึ่ง  ที่ค่อนข้างจะดูดี
"ไปทำหายที่ไหนว๊า~"
เจ้ากระต่ายยังคงบ่นต่อไป
ด้วยความเป็นเด็กดี  ดงโฮจึงพยายามจะเข้าไปถาม
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ..
"นี่! ออกมาเดินทำไมแถวนี้  ทำไมไม่ไปทำงานบ้าน"
"หือ??"
ดงโฮงงกับสิ่งที่เจ้ากระต่ายพูดกับเขา
แต่ก็ช่างเถอะ  ไหลไปตามน้ำก่อนแล้วกัน
เมื่อกำลังจะเข้าไปในบ้าน  เจ้ากระต่ายก็ตะโกนบอกว่า
"เอาถุงมือออกมาให้ด้วยนะ!"
"โหย~ เห็นเราเป็นคนใช้หรอ?"
ดงโฮบ่นกับตัวเอง  ตอนนั้นก็มีอีก 2 คนเหมือนจะวิ่งไปทางเจ้ากระต่าย
"อิไลครับ!  คือว่า.. งานสวนเสร็จแล้วนะครับ  เดี๋ยวเราจะไปช่วยหาของ"
"ไม่ต้องแล้วอินจุน  ฉันใช้คู่ใหม่ก็ได้ เฮ้อ~"
อิไลตอบเด็ก(รับใช้)ในบ้าน
"ป่ะๆ  งั้นเดี๋ยวเราขอไปเคลียร์เรื่องส่วนตัวแปบนะครับ"
เด็กอีกคนพูด  และดึงหูอินจุนไปทางหลังบ้าน
"พี่คารัมอ่า~~~~"
อินจุนทำท่าเหมือนจะร้องไห้

ทางด้านดงโฮเดินขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงห้องของอิไล
จึงปฏิบัติการรื้อทันที!
รื้อไปรื้อมา  ก็เหลือบไปเห็นขวดยาขวดเล็กๆ
พร้อมโฆษณาชวนเชื่อแบบเดิม
'Drink me!!'
ดงโฮจึงจ้องขวดยานิ่ง [เล่นจ้องตากะขวดยา 55+]
"เอ..  ถ้ากินเข้าไปแล้วคราวนี้จะเป็นไงนะ?  จะตัวใหญ่ขึ้นหรือเปล่า?"
ดงโฮพูดกับตัวเอง  โดยลืมภารกิจของตัวเองไปเสียแล้ว
"กินดี..ไม่กินดี.."
ดงโฮคิด  และสุดท้าย....
ก็ตัดสินใจหยิบขวดยามาดื่ม
แล้วคราวนี้....  ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นกับตัวดงโฮอีครั้ง!!

"พี่คารัมอ่า  ก็แค่แกล้งนิดดดดดดดดดด~เดียวเอง  ทำไมต้องโกรธผมด้วยล่ะ"
[ดูนิดของอินจุนสิ - -* ]
"นี่!  แล้วนึกบ้างไหมที่หน้าฉันเลอะเนี่ย!"
คารัมโวยวาย
"โห~  ไม่เห็นเลอะเลย  ยังสวย~หวาน~ เหมือนเดิมทุกประการ"
อินจุนพูดยิ้ม
"แกว่าไงนะ!!!"
คารัมตะโกนอีก  เพราะไม่พอใจที่อินจุนพูดให้คารัมรู้สึกว่าตัวเอง “สวย”
"ผมบอกว่า.. หน้าตาพี่ก็ยังดูดีเหมือนเดิมแหละครับ"
อินจุนเปลี่ยนคำพูดกระทันหัน  แต่ก็ยังคงยิ้มอยู่เช่นเดิม
"ชิส์  ให้มันจริงเถอะ"
คารัมว่า  เพราะไม่เชื่อในคำพูดไร้สาระของอินจุน
"อ้าว?  เดี๋ยวนี้พี่ไม่ไว้ใจกันแล้วหรอ?"
อินจุนเริ่มทำหน้าเครียด  แต่คารัมก็ยังสะบัดหน้าหนี
อินจุนเริ่มหน้างอด้วยความงอน  คารัมมองด้วยหางตาและแอบยิ้ม
"ยิ้มอะไร!  สนุกมากใช่ไหม? ที่ได้แกล้งกันเนี่ย!!!!"
อินจุนเป็นฝ่ายขึ้นเสียงบ้าง  แต่คารัมก็ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
"พี่อ่ะ!  ทำไมพี่เป็นแบบนี้ล่ะ!!"
อินจุนงอแงเป็นเด็กน้อย  มาเขย่าแขนคารัม
ส่วนอีกฝ่ายก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อินจุนมองหน้าหาเรื่อง(กับคารัม)
แล้วค่อยๆโอบเอว  คารัมหันหน้ามามอง
แล้วตอนนี้  หน้าทั้ง 2 อยู่ใกล้กันมากๆ
'ถ้าจุ๊บไป  จะโดนตบกลับมาไหมนะ'
อินจุนคิดขำๆ  แล้วยิ้มออกมานิดนึง
"ยิ้มอะไร?  เอาหน้าออกไปนะ!!"
คารัมพูดและพยายามดันอีกคนให้ออกจากตัว
แต่อินจุนก็ยิ้มให้อย่างเดียว  และค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ
"เฮ้ย!  อินจุน! คารัม! มาทางนี้ทีซิ!!"
เสียงจากนรกสำหรับอินจุน แต่สวรรค์สำหรับคารัมดังขึ้น
ทำให้ทั้ง 2 จำเป็นต้องผละออกจากกัน

ทางด้านอิไล ยืนอึ้งอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับบ้านของตัวเอง
นั่นก็เพราะ....
ในบ้านของเขา  อัดแน่นไปด้วยร่างของดงโฮที่ขยายใหญ่ขึ้น
"แงๆ!  ทำไงดี"
ดงโฮเริ่มงอแง  เพราะอึดอัดกับร่างที่ใหญ่คับบ้าน
"เกิดอะไรขึ้นหรอ?"
คารัมวิ่งมาถามอิไล  โดยที่อินจุนเดินตามมาอย่างเซ็งๆ
"ดะ..ดูนั่นสิ"
อิไลชี้ไปที่บ้านหลังนั้น
"โห~  กะ..เกิด.. อะไรขึ้นเนี่ย~"
อินจุนพูดขึ้นเมื่อมองเห็นบ้าน
"เดี๋ยวนะ!!!"
คารัมพูดขึ้น  และวิ่งไปทางหลังบ้าน
อินจุนกับอิไลมองหน้ากันอย่างไม่ค่อยเข้าใจในการกระทำของคารัม
แต่ดงโฮนี่สิ
"โอ๊ย! อึดอัดๆ  ใครก็ได้ช่วยที!!"
บ่นและโวยวายอยู่ได้  จนทำให้อิไลรู้สึกรำคาญ
"เผาบ้านทิ้งเลยดีไหม!!"
อิไลตะโกนไป  แทนที่จะได้ผล กลับแย่ลงไปอีก
"แง๊!!!!!!!~~~~"
ดงโฮหาเรื่องร้องไห้  แต่ไม่นานคารัมก็กลับมา
"เอาอะไรมาน่ะพี่?"
อินจุนหันไปถาม  เมื่อเห็นคารัมถือกล่องอะไรบางอย่างมา
"นี่ไง~"
คารัมเปิดกล่อง  ในนั้น เป็นหินเม็ดเล็กๆ
อิไลกับอินจุนมองหน้ากันด้วยความงง
ในตอนนั้น  คารัมปาหินขึ้นไปหาดงโฮ 2-3 ก้อน
"ง๊า~"
ดงโฮตกใจจึงร้องออกมา
แต่เมื่อลองมองดีๆ  หินเหล่านั้นก็กลายเป็นคุ้กกี้
"กินเข้าไปสิ!"
คารัมตะโกนบอก  ดงโฮจึงจัดการกับคุ๊กกี้ไปชิ้นหนึ่ง
และแล้ว..  ดงโฮก็ตัวเล็กลง  จนอยู่ในขนาดเดิม
เมื่อตัวเล็กลงแล้ว  ดงโฮจึงรีบวิ่งออกมาจากบ้าน
"ขอบคุณมากนะฮะ"
ดงโฮกล่าวกับคารัม  และวิ่งออกไปเลย
"จะไปไหนของเขาล่ะนั่น"
อินจุนพูดและส่ายหน้า

ดงโฮวิ่งๆๆๆ มาเรื่อยๆ
เมื่อเหนื่อย  จึงล้มตัวลงนอนพิงกับเห็ดดอกหนึ่ง
พอเคลิ้มๆกำลังจะหลับ  ดงโฮก็ได้กลิ่นอะไรแปลกๆ
"เอ๊ะ! กลิ่นควันอะไรเนี่ย  ใครมาพ่นควันแถวนี้"
ดงโฮพูด  และเมื่อมองขึ้นไปบนเห็ดดอกหนึ่ง
ก็มีร่างของใครบางคนกำลังนอนสูบกล้องยาสูบอันใหญ่อยู่
ร่างนั้นค่อยๆหันมามองทางดงโฮ  และพ่นควันล็อตใหญ่ออกมา
"เธอเป็นใคร?"
เขาถามเนือยๆ  เหมือนคนไม่มีแรง
"อะ..เอ่อ..  ผมไม่รู้จะพูดไงดีสิ.."
ดงโฮพูดและเหลือบตามองนิดๆ
"ตอนนี้.. ผม..  รู้สึกว่า.. เหมือเป็นคนอีกคนที่อยู่ในร่างผมเลย"
ดงโฮพูด  อีกฝ่ายหันมามองอย่างล่องลอย
"ดูสิ  ผมตัวเล็กลง  ความคิดก็สับสนไปหมด  เห็นไหม คุณ...."
"ไม่รู้สิ  ฉันไม่เห็น"
ดงโฮพยายามจะอธิบายแต่อีกฝ่ายกลับตอบอย่างไร้เยื่อใย
"แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าคุณนะ  ฉันไม่ได้ชื่อคุณ"
ฝ่ายนั้นพูดต่อ  ดงโฮเริ่มจะอารมณ์เสีย
"แล้ว.. จะให้ผมเรียกว่าอะไรล่ะ"
"ยูเม.."
ยูเมตอบ  แต่ตายังมองไปบนท้องฟ้า
[แฮะๆ  ที่ใช้ยูเมเป็นคาแรคเตอร์นี้  เพราะคิดว่าคงไม่มีใครจิตนาการกว้างไกล+ไร้สาระได้
เท่าพี่แกแล้ว  ตรงกับคาแรคเตอร์ตัวนี้พอดีเลย]
"อ่อ.. ครับ.. พี่ยูเม"
"แล้วทำไมนายถึงคิดว่าตัวเองเปลี่ยนไปล่ะ"
"ก็.. ผมไม่รู้สิ..  จู่ๆผมก็ตัวเล็กลง.. แล้วก็ใหญ่ขึ้น.. จนตอนนี้ไม่รู้เลยว่า
ขนาดปกติของผม  คือขนาดไหนกันแน่  แล้วที่นี่ก็มีแต่เรื่องแปลกๆ  เหมือนที่..
ผมเคยเจอในหนังสือ  หรือ..ในความคิดของผม"
ดงโฮพยายามอธิบาย  ยูเมลุกขึ้นมานั่งมองดงโฮ
"ในจักรวาลนี้..  มีเรื่องอะไรมากมายที่เราไม่รู้..  ไม่ได้มีแค่เราคนเดียว  ไม่ได้มีแต่สิ่งมีชีวิต
ที่มีลักษณะเดียวกับเรา  ความคิดที่เกินขอบเขต  มันย่อมเป็นความจริงได้เสมอ"
ยูเมเพ้อ[เรียกแบบนี้น่าจะดีกว่า]  ดงโฮมองหน้างง
"ฉัน.. ก็เป็นส่วนหนึ่งของจักรวาล  จักรวาลนี้ก็เป็นของฉัน.."
ยังเพ้อต่อไป  ดงโฮคิดว่าเขาอยากจะหลับเสียแล้ว
"แล้ว.. อยากจะโตขึ้นหรอ"
ยูเมเปลี่ยนประเด็นฉับพลัน  ดงโฮสะดุ้งเฮือก!
"อะ..เอ่อ..  ไม่รู้สิฮะ"
ดงโฮพูดแล้วขยี้หัวตัวเอง
"แล้ว.. ตอนนี้ยังไม่พอใจอีกหรอ?"
ยูเมถามต่อ  ดงโฮเอียงคอคิด
"ถ้าโตขึ้นอีกนิดก็น่าจะดี"
ดงโฮพูดและมองหน้ายูเม  ยูเมพยักหน้ารับช้าๆ
"คนเรา.. ถ้ามีชีวิตอยู่  ก็คงไม่มีคำว่าพอ.."
ยูเมพูดและกระโดดลงจากเห็ดดอกนั้น.........



++++++++++++++++++++  To be continue  ++++++++++++++++++++

แล้ว.. คำตอบที่ยูเมจะบอกดงโฮคืออะไร?
ต้องการจะสื่อถึงอะไรกันแน่?
รอติดตามตอนต่อไปเน้อ~~

ถ้าช่วงนี้ไรเตอร์ไม่ค่อยอัพต้องเข้าใจนิดนึงนะ
ว่าต้องรีบอ่านหนังสือ  เตรียมเอนท์แล้ว~
ไม่พอ  ต้องแชร์หนังสือกับเพื่อนอีก T-T
เลยต้องรีบอ่าน  ถ้าว่าง  จะมาอัพให้เรื่อยๆนะค่ะ
เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆหรอกค่ะ 55+

ขอบคุณ reader ที่น่ารักทุกคนนะค่ะ
ที่ยังติดตามกันอยู่เสมอ ^-^

By  ---->  Yo....Jung