U-KISS Tales

ลำดับตอนที่ #27 : [Creat / U-KISS & D-NA] เพื่อนซี้ แสบเกิน100 EP.3

ดงโฮ ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างจริงจัง ประดุจดั่งแข่งโอลิมปิก [ตายละขนาดนั้นเลยหรอลูก]
วิ่งไปเรื่อยๆ..และเรื่อยๆ.... วิ่งไปเหอะ ขออย่างเดียวอย่าได้เจอสิ่งที่เขากลัวเลย
เมื่อวิ่งมาได้สักพัก ก็... ตุ๊บ!
"อ๊าก!!!!!~"
ดงโฮวิ่งไปชนกับอะไรบางอย่างก็ร้องตกใจอย่างสุดเสียง
แต่รู้สึกว่าสิ่งที่เขาชน ก็ร้องด้วยเช่นกัน
"เย้ย!เจย์เองหรอ"
"อะ..อ้าว ดงโฮ.. ฮือๆ TvT "
โลกช่างกลมอะไรจะปานนี้ แล้ว2คนนี้ก็โคจรมาเจอกัน
"เย้ๆ ไม่ต้องเดินคนเดียวแล้วฮือๆ"
ดงโฮดีใจมากที่ได้เจอเพื่อนของเขา
หลังจากที่ซึ้งใจกันมาพอแล้ว ทั้ง2คนก็มองหน้ากัน
"ดงโฮ ขอโทษนะที่ว่านายน่ะ"
เจย์พูดขึ้น
"ไม่หรอกๆฉันก็ผิดเหมือนกัน ไม่น่าทำให้เป็นเรื่องเลย"
ดงโฮก็รู้สึกสำนึกผิดเช่นกัน แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมบรรยากาศโดยรอบอีกครั้ง
"แล้ว..เอาไงต่อดีล่ะเรา"
เจย์ถามขึ้น ดงโฮยักไหล่เป็นเชิงว่าไม่รู้เหมือนกัน
"งั้น.. เราเดินไปทางนั้นแล้วคอยส่งเสียงเป็นระยะๆดีกว่า เผื่อพวกผู้ใหญ่จะได้เจอเรา"
เจย์เสนอความคิด ดงโฮก็พยักหน้ารับ

"เจย์~ ดงโฮ~"
อินจุนส่งเสียงเรียก
"หายไปอยู่ไหนนะ ตามหาตั้งนานยังไม่เจอเลย"
อิไลพูดขึ้น
"คงอยู่แถวๆนี้แหละ ลองตามหาดีๆ"
อเล็กซ์ให้กำลังใจ
"อ้าว? ซูฮยอน ทำอะไรอยู่น่ะ"
อเล็กซ์หันไปถามซูฮยอน
"ฉันเห็นเหมือน... ลองไปดูตรงนั้นกันดีกว่า"
แล้วซูฮยอนก็เดินนำไปเลย  คนอื่นๆก็จำเป็นต้องรีบตามไปล่ะ

ทางด้านคุณแม่
มิกะคอยชะเง้อดูอยู่ตลอด เผื่อว่าจะมีใครมา
"พี่.. ใจเย็นๆดีกว่านะ  นั่งลงก่อนเถอะ"
คารัมว่า
"เฮ้อ~ เย็นไม่ไหวแล้วน่ะสิ  นี่มันก็นานแล้วนะ  ทำไมไม่กลับกันมาสักที"
มิกะว่าให้
"ทุกคนต้องไม่เป็นไรน่า  เราคอยให้กำลังใจพวกเขาจะดีกว่ามาคอยกังวลนะ"
กีซอบพูดยิ้มให้กำลังใจ  แต่ใจจริงแล้วก็หนักใจไม่แพ้กัน
ส่วนทางเควิ่นก็เอาแต่นั่งเงียบ  คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย กังวลไปซะหมด แล้วน้ำตา...ก็ค่อยๆไหล
มิกะเห็นก็ไปนั่งข้างๆ  แล้วกอดเควิ่นไว้
"ขอให้ทุกคนไม่เป็นไรนะ"
มิกะพูดเบาๆข้างๆหูเควิ่น  แต่ถึงอย่างนั้น เควิ่นก็ได้ยิน  ทั้ง2คนก็เริ่มจะร้องไห้
ส่วนคารัมกับกีซอบก็ได้แต่ถอนหายใจคอยดูอยู่ห่างๆ

"คะ..แค่ก.. โอย~เริ่มเจ็บคอแล้วสิ"
เจย์บ่นขึ้น
"ไม่เป็นอะไรมากนะ?"
ดงโฮถามอย่างเป็นห่วง
"อืม..เจ็บคอนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก"
เจย์หันมาพูดยิ้มๆกับดงโฮ
"เฮ้~ เด็กๆ~"
เสียงอะไรไม่รู้ลอยมา ฮ่าๆ
"เอ๊ะ! ได้ยินไหมดงโฮ"
เจย์ถามขึ้น
"นั่นสิ เราคงไม่ได้คิดกันไปเองใช่ไหม?"
"คงไม่หรอกมั้ง"
"อะ..เอ่อ.. ถ้าเป็น..อะไรที่น่ากลัวขึ้นมาล่ะ?"
ดงโฮถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
"บ้าน่า! อย่าพูดสิ"
เจย์ว่าใส่
"งะ.. งั้นทำไงดีล่ะ"
"เอางี้นะ ลองตะโกนดูก่อน ถ้าเป็นอะไรแปลกๆค่อยวิ่ง โอเค๊?"
เจย์วางแผน ดงโฮก็พยักหน้าอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
เจย์ก็เริ่มนับ
"เอาล่ะนะ 1..2..3.."
"เฮ้~ มีใครอยู่บ้าง~ ช่วยเราด้วย~~~"
ทั้ง2ตะโกนขึ้น
"เฮ้ย! นั่นเสียงเจ้าพวกตัวแสบนี่"
ซูฮยอนว่า  ทุกคนจึงวิ่งไปทางเสียง

"ปะป๊า / ออมป้า"
ทั้ง2ตะโกนขึ้นอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย
"เจย์.. หายไปไหนมา  พ่อตามหาตั้งนาน"
ฮยอนมินโผเข้ากอดลูกชาย
"ขอโทษฮะพ่อ TT "
"คราวหลังอย่าทำให้ตกใจแบบนี้อีกนะลูก  พ่อไม่สนุกด้วยแล้วนะ"
"คร๊าบ~"
ฮยอนมินดีใจมากถึงมากที่สุด ในที่สุดก็เจอเจ้าตัวเล็กแล้ว
"ดงโฮ  ซนเกินไปแล้วนะ!"
คิบอมดุ
"ขะ.. ขอโทษฮะ T~T "
ดงโฮมีแอบกลัวพ่อตัวเอง
"ทำตัวแบบนี้สิน่า ไม่ให้เป็นห่วงได้ไง แล้วเนี่ย! ถ้าเป็นอะไรไปแล้วพ่อจะบอกกับแม่ว่ายังไง?
กลับไปนะ พ่อจะทำโทษให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย มีลูกแบบนี้เนี่ย!"
ว่าเป็นชุด ดงโฮจะร้องไห้แล้ว [อร๊าง~ คิบอมใจร้าย T.T]
แต่แล้ว คิบอมก็เข้าไปกอดดงโฮ และร้องไห้ออกมาเบาๆ
"ดงโฮ.. อย่าทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วงแบบนี้อีกนะลูก...."
ดงโฮพูดเบาๆ ดงโฮก็กอดพ่อตอบ
"ผมขอโทษฮะ ผมผิดเอง.."
ดงโฮสำนึกผิด  เขารู้ว่าจริงๆแล้วพ่อไม่ได้โกรธเขาเลยสักนิด ถึงจะว่าจะดุเขาแรงๆก็ตาม

"อ้าวๆ ซึ้งใจกันพอรึยังพ่อ-ลูก"
อเล็กซ์พูดขึ้น
"เดี๋ยวพวกคุณแม่ก็เป็นห่วงเอาหรอก ป่านนี้ร้องไห้แล้วก็ไม่รู้"
แค่นั้นแหละ พวกคุณพ่อสะดุ้งเลย
"งั้นเรารีบกลับดีกว่านะ เดี๋ยวพวกนั้นไม่สบายใจเอาเปล่าๆ"
ฮยอนมินพูดขึ้น  และทุกๆคนก็เดินทางกลับ

มิกะกับเควิ่นนั่งอยู่ด้วยกันเงียบๆ ถึงจะไม่ร้องไห้แล้วก็เถอะ
"อ่ะ! กินสักหน่อยนะ จะได้สบายใจขึ้น"
กีซอบยื่นน้ำให้ทั้ง2คนด้วยรอยยิ้ม
"เฮ้อ~"
เควิ่นถอนหายใจออกมาดังๆ  มิกะเลยลูบหัวให้กำลังใจ
ไม่นาน ก็เห็นเหมือนมีใครเดินมา
"เฮ้ย! กลับมากันแล้ว"
คารัมพูดขึ้น  มิกะ+เควิ่นก็เด้งตัวขึ้นมองโดยอัตโนมัติ [สงสัยเก้าอี้ติดสปริง 55+]
"เย้! ในที่สุดก็กลับมาได้ซะที"
อิไลพูดขึ้นหลังจากที่เดินมานาน
"ดีใจด้วยนะ เจ้าตัวเล็กอยู่ดีเป็นสุขทุกประการเลย  ซูฮยอนนี่ก็ช่างสังเกตนะ เลยเจอ"
อเล็กซ์พูดกับเควิ่นและมิกะ

"เจย์เป็นไงบ้างลูก"
มิกะเข้าไปถาม
"ไม่เป็นไรครับแม่"
แล้วเจย์ก็เข้าไปกอดมิกะ
"คิดถึงแม่จังเลยครับ  ต่อไปนี้จะทำตัวเป็นเด็กดีแล้วล่ะครับ ไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว"
เจย์พูดกับมิกะ มิกะก็ลูบหัวลูกน้อยเบาๆ
"เป็นไงบ้างฮยอนมิน  เหนื่อยไหม?"
มิกะหันไปถาม
"หายเหนื่อยแล้วล่ะ  แค่เราอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา แค่นี้ก็ชื่นใจที่สุดแล้ว"
ฮยอนมินตอบยิ้มๆ
"ดีจังเลยนะ มีคนดีๆแบบนี้อยู่ข้างๆ ^o^ "
มิกะพูดอย่างร่าเริง
"งั้น.. ไม่มีของขวัญให้บ้างหรอ?"
ฮยอนมินถามขึ้น
"บ้า! มันใช่เรื่องไหม?"
มิกะพูดอายๆ เจย์ก็ยิ้มกับความน่ารักของพ่อและแม่
"พ่อฮะ แม่ฮะ ผมรักพ่อกับแม่นะ"
เจย์พูด แล้วหอมแก้มมิกะกับฮยอนมิน
รังสีแห่งความสุข ได้แผ่ไปทั่วบริเวณ  ช่างน่ารักจริงๆเลยครอบครัวนี้

"เป็นยังไงบ้าง"
เควิ่นเข้ามาถามคิบอมอย่างเป็นห่วง
"อืม.. ไม่เป็นไร คงจะเหนื่อยน่ะ หลับตาพริ้มเชียว เจ้าตัวแสบ"
คิบอมตอบเควิ่น  โดยที่มีดงโฮขี่หลังอยู่ ไม่ใช่แค่นั้น ยังหลับได้อีกแน่ะ
"โถๆ.. ซนจริงๆนะ ลูกเรา"
เควิ่นพูด และหอมแก้มดงโฮเบาๆ
"น่ะ! หอมแก้มลูก แล้วพ่อล่ะ?"
คิบอมพูดขึ้นทันที
"ไม่ต้องเลยพี่  ไม่ใช่เวลานะ"
เควิ่นแย้งขึ้นอายๆ
"เควิ่นอา~~"
คิบอมอ้อน
"โห~ ออมม่ากะออมป้า จะหวานไปไหนเนี่ย"
ดงโฮพูดขึ้น
"อ้าว? ตื่นแล้วหรอลูก"
เควิ่นถาม
"ก็เล่นสวีทกันแบบนี้ ใครจะหลับลงล่ะฮะ"
ดงโฮว่า และพยายามทำหน้าตาน่ารักเข้าไว้
"จ้าๆ~"
เควิ่นลูบหัวเจ้าตัวเล็ก

"เหนื่อยไหม?"
กีซอบถามและเอาแก้วน้ำแตะที่แก้มซูฮยอน
"ไม่หรอก.."
ซูฮยอนยิ้มกว้าง
"เก่งเหมือนกันนะ ที่หาพวกเด็กๆเจอน่ะ"
กีซอบพูด แต่สายตามองไปบนท้องฟ้า  ซูฮยอนก็มองหน้ากีซอบค้าง
"มองอะไร?"
กีซอบหันมาถาม
"ฮ่ะๆ เปล่าหรอก แค่กำลังคิดเฉยๆ ว่าทำไมจู่ๆถึงได้รู้สึกดี.. เวลามอง.."
ซูฮยอนพูดลอยๆ แต่กีซอบก็หน้าแดง  ซูฮยอนเหลือบมามองและหัวเราะนิดๆ
"นี่.... ถามจริงเหอะ ไม่สบายหรือเปล่า  หน้าแดงเชียว"
"ปะ..เปล่า...  เอ่อ..คงจะมีไข้นิดๆล่ะมั้ง"
แถไปเรื่อยๆกีซอบ
"เป็นไข้หวัดหรือไข้ใจล่ะ ^0^ " [มุขได้ใจมาก คิดได้ไงว๊าเรา]
โดนไป1ดอก  กีซอบหันมาทุบไหล่ซูฮยอนอย่างแรง [แขนหักแน่แก 55+]
"โอ๊ย~ อะไรล่ะ ถามอะไรผิด"
ซูฮยอนถาม ทำหน้าเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร
"บ้า..."
กีซอบพูด และซบหน้าลงกับไหล่ซูฮยอน [ที่ทุบๆไว้เมื่อกี้น่ะนะ]

"พี่ซูฮยอนนี่ เก่งเหมือนกันเนอะ"
คารัมพูดขึ้น
"หมั่นไส้!!"
จู่ๆอินจุนก็โวยวายขึ้นมาคนเดียว
"เป็นบ้าอะไรนาย"
คารัมหันมาว่า
"เปล่า ไม่ต้องมาสนใจหรอก  คนอย่างฉันน่ะ มันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก
ผลงานอย่างพี่ซูฮยอนก็ไม่มี ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องพี่ก็รู้อยู่  อย่ามาสนใจผมเลย"
พล่ามไปเรื่อยละอินจุน
แต่คารัมกลับตบหัวไปทีนึง ไม่พอยังดึงผมไว้อีก [ตายละ อะไรทำให้เธอเป็นได้ถึงเพียงนี้]
"นี่! อย่าว่าตัวเองไม่ดีสิ ทุกคนก็มีดีเหมือนกันนั่นแหละ
อย่างนายน่ะ คอยช่วยเหลือพี่ๆ  ตั้งใจทำงานดีด้วย ที่สำคัญ...."
จู่ๆคารัมก็เงียบไป  อินจุนเหลือบมามอง
"อะ..อะไรหรอพี่"
ถามอย่างอยากรู้
"ไม่มีอะไรหรอก"
พูดอย่างไม่ใส่ใจ และปล่อยอินจุน  แล้วหันไปถอนหายใจเบาๆ
ตอนนั้น อินจุนเข้ามากอดจากด้านหลัง
"พี่.. พี่เคยรู้บ้างไหม ว่ามีคนๆหนึ่งแอบชอบพี่อยู่นะ"
อินจุนกระซิบข้างๆหู  คารัมแอบยิ้มนิดๆ และเอาศอกกระทุ้งไปที่อินจุน
"รู้อยู่แล้วล่ะน่า" [อร๊าย >///< ]

สุดท้ายนี้.. เรามาทางคนที่เราลืมไปแล้วกันเถอะ
"เฮ้อ~ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วสินะ"
อิไลพูดขึ้น
"ใช่  พร้อมกลับบ้านแล้ว แต่... อิไล จัดการดิ๊"
อเล็กซ์เหลือบไปเห็นบรรยากาศภายนอก และคิดว่า คงไม่ได้กลับบ้านง่ายแน่
เลยสั่งอิไลด้วยสายตา อิไลพยักหน้ารับ
"เฮ้! ทุกคน~ จะกลับไม่กลับ  ไม่กลับเรากลับกัน2คนนะ"
อิไลพูดตะโกน ดั่งรู้คำสั่งทางโทรจิต รู้ใจกันดีจริงๆ  อเล็กซ์แอบหัวเราะชอบใจ

แล้วทั้ง2ครอบครัวก็กลับมาสงบสุขเช่นเดิม และตลอดไป~



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เย้ๆ จบแล้ว สนุกกันไหมเอ่ย?

สุดท้ายนี้ ก็อย่าลืมตามติดผลงานทั้ง2วงด้วยนะ
เดือนเมษานี้จะมาไทยทั้ง2วงเลยด้วย ^o^
(แต่เค้าไม่ไปหรอก บัตรได้ยากเกิน)

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะเจ้าค่ะ
แล้วพบกันใหม่ กับเรื่องต่อไปจร้า~

By ----> Yo....Jung