My love My Boyband

ลำดับตอนที่ #1 : :::; ตอนที่ 1 ;::::

"นี่เธอ~  วันนี้..มีข่าวประชาสัมพันธ์จากหน่วยงานสำคัญระดับชาติ  ..บลา..ๆ..ๆ.."
เสียงเจื่อยแจ้วดุจดั่งนกแก้วนกขุนทองของ อาจารย์นิรนามที่ไม่สามารถระบุสปีชี่ส์ได้  ดังขึ้นลั่นห้องเรียน

"เข้าเรื่องนะ"

"หือ????"
นักเรียนต่างพากันแปลกใจ และพากันบ่นยกใหญ่

"ฉัน.. จะมาบอกพวกเธอว่า  ตอนนี้มีโครงการ 'Future Camp' ซึ่งมันเกี่ยวกับอนาคตของพวกเธอเอง...."
ถึงกระนั้น  ก็มิได้มีผู้ใดฟังเลย  หากแต่มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของนักเรียนแทน

"นี่ๆ หยิบหนังสือให้หน่อย!"
"เธอ! วันนั้นฉันไปเจอผู้ชายคนหนึ่ง หล่อมาก!!!"
"เฮ้ย! ช่วยรับโทรศัพท์ให้หน่อย!"

บรรยากาศที่แสนวุ่นวาย  คุณครูนิรนามยืนเท้าสะเอวมอง และ...
"กรี๊ด!!!! เงียบเดี๋ยวนี้เลยนะ"
เสียงของคุณครูดังสนั่นขึ้น  ทำให้เด็กๆทั้งหมดหยุดกิจกรรมทันที  เหมือนกับใช้รีโมทกด Stop เอาไว้

"ฉันนำเรื่องดีๆมาให้พวกเธอ! แล้วดูพวกเธอทำสิ!!"
คุณครูพูดดุด่าว่ากล่าวปนตะคอก  แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ  พร้อมทั้งใบหน้าที่เปลี่ยนไปราวกับสลับด้านเอา

"สำหรับ Future Camp นะทุกคน  จะมีการแนะแนวการศึกษา และได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆโรงเรียนอื่นด้วยนะ
ใครสนใจ เชิญที่ห้องวิชาการได้เลยจ๊ะ  ขอบคุณจ๊ะ"
แล้วคุณครูก็ประนบมือแล้วย่อไหว้  พร้อมกับเดินออกไป

"งง?"
ทุกคนในห้องพูดขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย



"นี่.. ตกลงมีใครจะไปบ้าง"
เสียงหนึ่งในห้องดังขึ้น  แต่คำตอบคือ

".........................................."
ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากหมายเลยที่คุณเรียก ค่ะ!

"อ้าว? ทำไมเป็นงี้ล่ะ?"
ผู้ถามได้แต่ยืนงง  และเก้อกับสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า

"ช่างสิ! เราไปกัน2คนก็ได้นี่ ขนมอบ"
ผู้ที่นั่งอยู่ข้างๆสะกิดบอก

"แหม.. อยากจะหาแนวร่วมนี่เธอ~ คิดจะไปกันแค่2คนจริงๆหรอ?ขนมปัง"
ขนมอบถาม

"เออน่ะ! จะหาแนวร่วมไปทำไม  จะก่อม็อบหรอยะ"
ขนมปังว่าประชดเพื่อนรัก  ขนมอบกัดฟันเคือง

"เอ้อ! ขนมเปียกปูน  ก็ไปด้วยกันสิ!"
ขนมอบหันไปบอกเพื่อนอีกคนเพื่อเบนประเด็น(ไร้สาระ) ที่ขัดแย้งกับขนมปัง

"ไม่เอา.. แม่ไม่ให้แน่ๆ"

"ถามแล้วหรอ?"
ขนมอบสวนทันควัน  ขนมเปียกปูนหันมายิ้ม

"เปล่า.. เดาเอาเอง"
ขนมเปียกปูนพูด  เพื่อนทั้ง2เบือนหน้าหนี

"งั้น.. เดี๋ยวตอนพัก  เราไปห้องวิชาการด้วยกันเนอะ"
ขนมปังออกปากชวน  ส่วนขนมอบก็พยักหน้ารับ



"ขอโทษนะค่ะ"
ขนมปังเปิดประตูห้องวิชาการไป

"นี่พี่!  วันนั้นไปเดินตลาดนัดมา..  ของBrand Name ลดราคาเยอะแยะเลย
ราคาถูกมาก!!!!!!~  ไม่อยากจะเล่าเลย.. กระเป๋าสตางค์ใบนี้หนังแท้ 300  หาที่ไหนถูกกว่านี้
คงไม่มีแล้วล่ะ  เอ้อๆ  แล้วก็นี่อีก... นั่นอีก..  นู่นด้วย..    ....บลา..ๆ..ๆ...."
คุณครูที่ทั้ง2ต้องมาพบ กำลังสนทนาอย่างเมามันส์กับคุณครูคนอื่นๆในห้อง
โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีนักเรียนมาขอพบ

"เอ่อ.. ครูค่ะ.."
ขนมปังเรียกไปอีกครั้ง  แต่ผลที่ได้กลับมา....
เป็นเช่นเดิม  ไม่ได้ทำให้วงสนทนานี้ลดระดับลงเลย

ขนมทั้ง2 หันมามองหน้ากัน
ขนมอบยิ้มน้อยๆให้  แล้วใช้มือตีประตูแรงๆ

ปึ้ง!!!!!!~

เท่านั้นแหละ  คุณครูทั้งหลายจึงหันมามอง
ขนมอบก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  ส่วนขนมปังก็กลั้นหัวเราะไว้

"ครูค่ะ  หนูมาสมัคร Future Camp ค่ะ"
ขนมปังเปิดประเด็น  ก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา

"อ๋อๆ  งั้นมานี่เลย"
ครูเรียกให้เด็กทั้ง2เดินตามไปที่โต๊ะตัวหนึ่งในมุมห้อง
ระหว่างที่เดินไป  ขนมอบก็แอบๆสะบัดมือเพราะความเจ็บจากการไปตบประตู

"นี่จ๊ะ.. ใบสมัคร ไปกันกี่คนจ๊ะ 2คนหรือเปล่า
อ่านรายละเอียดนะ  เข้าใจหรือยัง? รู้แล้วใช่ไหมค่าใช้จ่ายกี่บาท ต้องเตรียมอะไรอย่างไร ..บลา..ๆ.."
คุณครูพูดรัวมาดั่งยิงปืนกล  เด็กทั้ง2มองหน้าและมีความคิดตรงกันว่า

'ป๊าด!!  ถามอะไรหนักหนาวะ  แล้วจะให้ตอบตรงไหนยะ!'

"เอ่อ.. ครูค่ะ!  แล้วหนูจะตอบได้ไหมค่ะ รัวๆมาแบบนี้"
ขนมปังพูดกับครูด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก

"อุ๊ย!ตาย  ขอโทษทีจ๊ะ"
คุณครูพูดอย่างตกใจและสำนึกผิด

"คือว่า.. หนูก็อ่านรายละเอียดมาแล้วนะค่ะ ครบถ้วนแล้วด้วย ไม่อย่างนั้นก็ไม่ตัดสินใจมาสมัครหรอกค่ะ"
ขนมปังพูดออกไปอย่างรำคาญและเบื่อหน่ายกับครูคนนี้

"หึ..หึ.."
ส่วนขนมอบ  ก็แค่หัวเราะอยู่ในลำคออย่างนึกสะใจ



ระหว่างที่เดินกลับจากห้องวิชาการ

"สะใจมาก! วันนี้  ได้หลอกด่าคนด้วย สนุกสนานมากมาย"
ขนมปังเดินคุยมากับขนมอบ

"โหย~ รู้แบบนี้น่าจะหลอกด่าไปอีกเยอะๆ ..บลา..ๆ.."
ทั้ง 2 เดินคุยกันมาอย่างสนุกสนาน  กับหัวข้อ Hot! Hit! ของวันนี้
(วีรกรรมของตัวเองนั่นแหละ)
โดยที่ไม่สนใจสิ่งใดในโลกหล้า  และไม่ได้สนใจด้วยว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป..

"ว๊าย!!!!"
ขนมปังร้องขึ้น  เมื่อร่างกายกระทบเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง
และนั่นเอง  ทำให้ขนมปังล้มลงไปกับพื้น

ตุ๊บ!

"ใครชนเนี่ย!!!!~"
ขนมปังโวยวายอย่างไม่ลืมหูลืมตา  โดยที่เพื่อนรักก็ไม่ช่วยเธอเลยสักนิด
แถมยังยืนมองสิ่งที่กระทบกระทั่งกับขนมปังอีก

"นี่! เหม่ออะไรอยู่ได้  ช่วยหน่อยสิ"
ขนมปังหันไปโวยกับเพื่อนของตัวเอง
แต่ขนมอบก็ทำแค่ยื่นมือออกมาให้  แต่กลับไม่มองเพื่อนตัวเองเลย

"โอ๊ย! มีอะไรให้มองหนักหนา  เพื่อนจะเป็นจะตายอยู่แล้วก็ไม่หันมามองเลยนะ!!"

"ก็แหกตาดูเอาเองสิยะ!!"
ขนมอบตะโกนขึ้นอย่างหมดความอดทน
ขนมปังหันหน้าไปดู

"ไม่เห็นมีอะไรน่าแปลกนี่! แล้วนี่.. ใครเนี่ย?"
ขนมปังพูด  และชี้นิ้วไปยังผู้ชายตรงหน้าเธอ

"ก็กำแพงที่เธอเดินชนนั่นแหละ"
ขนมอบแลตามาพูดด้วย

"อ๋อ! นายนี่เอง..  ก็ดีนะที่ยังยืนอยู่ตรงนี้  จะได้ชำระความได้สะดวกๆหน่อย"
ขนมปังพูดอย่างคาดคั้นและอาฆาตแค้น

"เอ่อ.. บัตเตอร์"
ขนมอบเรียกผู้ชายตรงหน้า

"ครับผม"
เจ้าของชื่อตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและท่าทางที่ดูสุภาพบุรุษมากๆ

"อะไร!? นี่เธอรู้จักด้วยหรอ?"
ขนมปังที่ยังอารมณืเสียไม่หาย
หลังจากกำแพงที่มีชีวิต  มาทำให้เธอล้มจนเสียภาพพจน์ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

"เอาเป็นว่านะ.. อย่าเพิ่งมีเรื่องกันตอนนี้เลย..จะดีกว่า..นะ!"
ขนมอบตัดบททันที  และจะลากขนมปังออกจากจุดนั้น

"เดี๋ยวสิครับ"
บัตเตอร์เรียกไว้ด้วยเสียงที่สาวๆหลายคนได้ยินคงจะหลงใหล
ทำให้ขนมอบเบรกกระทันหัน

'ซวยแล้ว~'
ขนมอบคิดในใจ

"ชนแล้วหนีหรอ!!!!!....ครับ.."
บัตเตอร์ถามเสียงดุ  โดยที่ไม่ลืมวางมาดหล่อๆ และเสียงสุภาพๆ
กลับเหมือนเดิม

"อะไรกัน? แค่เดินชนกันนะ  ไม่ใช่ขับรถชนกันเมื่อไหร่?
แล้วอีกอย่าง.. นายนั่นแหละที่ชนฉัน  และฉันก็เป็นฝ่ายเจ็บด้วย
เพราะฉะนั้น  ฉันไม่ผิดอยู่แล้ว"
ขนมปังว่าใส่ฉอดๆ

'เอาแล้วไง.. เหตุการณ์เริ่มดุเดือดขึ้นแล้วค่ะท่านผู้ชม
เราไปสังเกตุการณ์กันไกลๆดีกว่า'
ขนมอบบ่นพึมพำออกมา  และเดินออกห่างจากตรงนั้น
และไปแอบๆอยู่หลังเสา  พร้อมกับเพื่อนของบัตเตอร์อีก 2 คน

"ตามมาทำไมเนี่ย?"
ขนมอบถาม

"โถ..ป้า!  ก็รู้ๆอยู่นี่  ว่าถ้าบัตเตอร์มันโมโหแล้วอะไรจะเกิดอะไรขึ้น"
เพื่อนของบัตเตอร์ตอบ

"เดี๋ยว! เมื่อกี้ เรียกฉันว่า?"
ขนมอบหันควับมาถามด้วยสายตาอาฆาตแค้น

"คุณพี่สุดสวยครับ~"
เพื่อนของบัตเตอร์เปลี่ยนคำพูด สีหน้า และท่าทางทันที
ก่อนที่จะโดนฝ่ามือพิฆาตยมทูตของขนมอบ

ส่วนทางฝ่ายขนมปัง  ก็ยังยืนร่ายยาวใส่บัตเตอร์อย่างไม่ลดละ

"นายคิดว่าตัวนายดีนักหรอ?  ก็แค่รุ่นน้องฉันเท่านั้นแหละ!!  อย่ามาทำอวดดีหน่อยเลย
ถ้าแค่เรื่องเดินชนกันจะเอาเรื่องถึงกับขึ้นศาล  ก็ไปเช็คสมองตัวเองซะนะ
หรือไม่ก็ไปตายแล้วเกิดใหม่เถอะ!!  แล้วเราอย่าได้มาเจอกันอีกเลย!!!!!!!!"
หลังจากที่ขนมปังพอใจกับเทศนากัณฑ์ใหญ่ของเธอแล้ว 
ก็หันหลังเดินเฉิดฉายออกมาจากจุดนั้น

"พี่ไปแล้วนะ  ไปทำหน้าที่เพื่อนที่ดีก่อน"
ขนมอบหันไปพูดกับเพื่อนของบัตเตอร์  และเมื่อกำลังจะเดินออกมา

"เดี๋ยวเจ๊!"
เพื่อนคนหนึ่งของบัตเตอร์เรียกไว้
ขนมอบจึงหันมา และกระตุกคิ้วขึ้นรับรู้และพร้อมรับฟังสิ่งที่ผู้เรียกจะพูด

"~ ♪♫ อ่านปากของฉันนะ.... ว่า  ตอแหล!"
ทั้ง 2 ร้องขึ้นพร้อมกัน  และหันมาหัวเราะด้วยกันอย่างสนุกสนาน

"ฝากไว้ก่อนเถอะ  เด็กเวรพวกนี้นี่"
ขนมอบพูดขึ้นเบาๆ  และเดินมาหาขนมปัง

"สงบศึกได้แล้วหรอ~"
ขนมอบถามขึ้นด้วยสีหน้าเหมือนไม่เห็นเหตุการณ์นั้น
แต่จริงๆแล้ว.. รู้ทุกอย่าง

"เออ!  ไม่ช่วยเลยนะ"
ขนมปังโวยวายใส่  และทำหน้าตาเบื่อโลก



เมื่อเดินไปได้สักพัก  ขนมปังก็หยุดเดิน  เหมือนคิดอะไรออก

"นี่.. ขนมอบ  เธอรู้จักกับนายนั่นใช่ไหม?"
ขนมปังถาม  ส่วนขนมอบก็พยักหน้ารับอย่างเดียว

"แล้ว.. มันคือใคร..?"
ขนมปังทำหน้าตาสงสัยมาก  ขนมอบถอนหายใจ

"เฮ้อ~  บัตเตอร์เป็นนักเต้นในสังกัดที่เป็นพันธมิตรของสังกัดฉันเอง
ที่รู้จักและจำได้  ก็..เพราะเหตุการณ์ลักษณะประมาณนี้ล่ะนะ
ตอนนั้น  เตรียมตัวขึ้นเวทีกันอยู่  แล้วต้องเข้าใจนะ  ว่าทางเดินมันคับแคบ
บัตเตอร์เดินไปชนกับน้องคนหนึ่งเข้า  หลังจากนั้น ต่างฝ่ายต่างแรงใส่กัน
จนเกือบตีกันด้วยซ้ำ  ดีนะ.. ที่ทางสังกัดไม่ขัดแย้งกันไปด้วย"
ขนมอบเล่าไป ส่ายหน้าไป  ในความร้ายกาจของบัตเตอร์

"อ๋อ.. แบบนี้นี่เอง  ถึงว่า.. ไม่ช่วย!"
ขนมปังพูดตัดพ้อเพื่อน  ขนมอบจึงหันมายิ้มให้อย่างสำนึกผิด



ทางด้านบัตเตอร์  หลังจากแยกกับขนมปังแล้ว

"โห~  รอบนี้เพื่อนเรานิ่งแฮะ"
เพื่อนคนหนึ่งของบัตเตอร์พูดขึ้น

"ก็อยากจะต่อยเหมือนกันแหละบราวนี่  แต่เห็นว่าเป็นผู้หญิงเฉยๆ"
บัตเตอร์ตอบไป  แต่เพื่อนรักอีกคนก็ถามขึ้นว่า

"อ้าว? หรอ?  แล้วทำไมไม่เถียงเขาไปบ้างล่ะ?"

"ฟองดู.. นายเป็นคนพูดเองนะ  ว่าพูดหญิงเป็นเพศที่เรามักจะต่อปากต่อคำไม่ทัน"
บัตเตอร์พูดด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย    แต่บราวนี่และฟองดูกลับแอบหัวเราะกัน

"เอ๊ะ? ของใครกันนะ"
บัตเตอร์เหลือไปเห็นโทรศัพท์เครื่องหนึ่งตกอยู่กับพื้น
เมื่อลองกดๆดู  จึงรู้ว่า...

"อ๋อ~ โทรศัพท์ของยัยพี่นั่นนี่เอง"
บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังพอสมควร
จึงเบนความสนใจของเพื่อนทั้ง 2 ให้เข้ามาใกล้ๆ

"ดี..  ถึงตาผมแก้แค้นพี่บ้าง"
บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางที่มั่นใจมาก
บราวนี่และฟองดู  จึงได้แต่มองหน้ากันและถอนหายใจ



"อ๊ะ!?"
ขนมปังร้องขึ้น  ขณะที่ตบๆไปตามกระเป๋าเสื้อและกระโปรงของเธอ

"มีอะไรอย่างนั้นรึ?"
ขนมอบหันมาถาม  ในขณะที่หลอดน้ำจากแก้วน้ำเลมอนยังคาปากอยู่

"โทรศัพท์ฉันอยู่ไหนไม่รู้!!~"
ขนมปังพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นตกใจ

ในตอนนั้นเอง  ก็มีเสียงประกาศขึ้น

"ประกาศนะค่ะ สำหรับใครที่ทำโทรศัพท์หล่นหาย 
ให้มารับได้ที่ห้องฝ่ายปกครองในเวลานี้ค่ะ"

"ลองไปดูไหม?"
ขนมอบหันมาถาม  ขนมปังจึงพยักหน้า  และทั้ง 2 ก็เดินไปด้วยกัน



เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องปกครอง

"เฮ้ย!!!!~"
ทั้ง 2 อุทานขึ้นพร้อมกัน
เมื่อเห็นเข้ากับ....

ภาพของบัตเตอร์ยืนทำหน้าหล่ออยู่หน้าห้องปกครอง
พร้อมกับสิ่งที่คุ้นหูคุ้นตาในมือ

"นั่น.. โทรศัพท์ฉัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~"
ขนมปังโวยวาย 3 บ้าน 8 บ้าน  เอาให้สะดุ้งกันทั้งโรงเรียน
พร้อมกับรี่ตรงเข้าไปหาบัตเตอร์
ส่วนขนมอบได้แต่เอามือกุมขมับ

'เอาอีกแล้ว.. ไม่จบนะ..ไม่จบ'
ขนมอบคิด  และเริ่มหวั่นใจกับอนาคตอันใกล้นี้

"นี่นาย! เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา!!"
ขนมปังพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมาก
แต่บัตเตอร์  กลับมองโทรศัพท์ของขนนมปังนิ่งๆ

"นี่หรอ.. โทรศัพท์ของเธอ... เฮอะ! ไม่ได้เข้ากับหน้าตาเลย"
บัตเตอร์พูดประชดประชัน 
ในมาดเจ้าชาย สายตากวนบาทา แววตาก็ชวนโมโห
ทำให้อุณภูมิความโกรธในตัวของขนมปังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"นายนี่มัน...."
ขนมปังจะด่า  แต่เสียงกลับขาดหายไป
เนื่องจากไม่รู้จะสรรหาคำใดๆในดวงดาวสีน้ำเงินนี้มาด่าให้ทะลุทะลวง
ไปถึงตับไตไส้พุงรวมถึงกระเพาะของคนตรงหน้าดี

"โทรศัพท์สีก็สวย  ดีไซน์เป็นเลิศ.."
บัตเตอร์พูดพร้อมพลิกโทรศัพท์ไปมา
แล้วกดลงไปบนปุ่มเมนูของโทรศัพท์

"อืม.. ฟังก์ชั่นก็ครบครัน  ช่างเป็นมือถือที่ Perfect เสียจริงๆ
ดูๆไปแล้ว..  ไม่น่าจะใช่ของเธอนะ"
บัตเตอร์พูดด้วยสายตาเย้ยหยันต่อขนมปัง

"แล้วจะทำไม!  คนอย่างฉันมันทำไมไม่ทราบ??"
ขนมปังถามดุๆ

"ก็..  ตรงข้ามกับโทรศัพท์เครื่องนี้ทุกอย่างเลย  ฮ่าๆ"
บัตเตอร์ว่าใส่อย่างนึกสะใจ 
ขนมปังอยากจะฟาดมือลงไปที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของคนตรงหน้าจริงๆ

แต่ในตอนนั้นเอง  ครูฝ่ายปกครองก็เดินมาที่ห้องพอดี

"เฮ้ย!!!!~"
ขนมอบ บราวนี่ และฟองดู  ร้องขึ้นพร้อมกัน

"มะ..ไม่ทันแล้วแหละ  ตามเวรตามกรรมเถอะ"
ขนมอบพูด  บราวนี่และฟองดูเห็นด้วย
จากนั้น  ทั้ง 3 จึงยกมือขึ้นประนม
และช่วยกันสวดแผ่เมตตา  พร้อมทั้งคาถาอะไรก็ตามที่นึกออก
เพื่อให้เหตุการณ์ผ่านไปด้วยดี

"นี่เธอ.."
ครูสะกิดที่หลังของขนมปัง

"เดี๋ยวสิ  อย่าเพิ่งยุ่ง"
ขนมปังดุนิดๆ  แล้วหันไปประชันหน้ากับบัตเตอร์ต่อ
ครูจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปสะกิดบัตเตอร์แทน

"เฮ้ย!  อย่ามากวนตอนนี้ได้ไหม!!"
บัตเตอร์ตะคอกไป  ครูจึงสะกิดทั้ง 2 สลับกันไปมา

"อย่ามากวนป่ะ"
ทั้ง 2 พูดอย่างโมโห  แต่สายตาก็ยังคงจ้องกันอยู่
เหมือนกับเล่นจ้องตา  ใครละสายตาก่อนแพ้!!

"นี่!!"
ครูขึ้นเสียง  ทำให้สมาธิของทั้ง 2 หลุดออกจากเรื่องที่โมโหกันอยู่

"สวัสดีครับ / ค่ะ"
บัตเตอร์และขนมปัง หันไปไหว้ครู

"มีเรื่องอะไรกันฮะ  เธอ 2 คนน่ะ"
ครูถามด้วยสีหน้าจริงจัง  ทั้ง 2 จึงหันมามองหน้ากัน

"ไม่มีอะไรนี่ครับ  ผมก็แค่เอาโทรศัพท์มาคืนพี่เขา"
บัตเตอร์ตีหน้าซื่อ  และยื่นโทรศัพท์ให้ขนมปัง

"อ๊ะ! ขอบใจจ๊ะ  น้องนี่เป็นคนดีจริงๆเลย"
ขนมปังปั้นสีหน้ายิ้มแย้มส่งให้กับบัตเตอร์

"ไม่เป็นไรครับ..  ยินดีครับ"
บัตเตอร์โค้งให้ขนมปังนิดๆ

"เห็นไหมครับ?  เรารักกันออก"
บัตเตอร์หันมาพูดกับครู  และโอบคอพร้อมกับลูบหัวขนมปัง
ราวกับสนิทชิดเชื้อกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน

"~♪♫ อ่านปากของฉันนะ.. ว่า ตอแหล!"
ขนมอบ บราวนี่ และฟองดู 
ตั้งวงคอรัสเล็กๆ  เพื่อร้องประชดคู่กรณีที่อยู่ต่อหน้าครูฝ่ายปกครอง

"นี่จะเกินไปแล้วนะ"
ขนมปังกระซิบ  พร้อมทั้งพยายามดันตัวเองออก

"ถ้าแบบนั้นก็ดีแล้ว  รักๆกันไว้ เวลามีงานจะได้ช่วยกันทำนะ
ดีๆ  ถ้าแบบนั้น  ครูขอตัวก่อนนะ"
ครูพูดและกำลังจะเดินออกจากตรงนั้น

"นี่! ปล่อย!"
ขนมปังกัดฟันพูดให้บัตเตอร์พอได้ยิน
แต่บัตเตอร์ก็ยังยืนยิ้มให้ครู  จนครูเดินลับตาไป...

"บอกให้ปล่อย!!!!"
ขนมปังตะโกนขึ้น  ทำให้บัตเตอร์ตกใจ
และผละตัวเองออกจากขนมปัง

ขนมปังจึงส่งสายตาที่ขุ่นเคืองให้
จากนั้นจึงสะบัดหน้า  และเดินหนีออกมา

"My love Goodbye~"
ขนมอบหันไปร้องเพลงร่ำลากับบราวนี่และฟองดู
ส่วนทั้ง 2 ก็แสร้งทำหน้าเศร้าจะร้องไห้ ร่ำลาขนมอบ

จากนั้นขนมอบจึงเดินไปโอบไหล่เพื่อนรัก
แล้วทั้ง 2 ก็เดินไปด้วยกัน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++