คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1st Box
“Art Box ยินดีต้อนรับครับ”
เด็กหนุ่มผิวขาว หน้าตาสดใส กล่าวต้อนรับลูกค้าอย่างอารมณ์ดี ขณะจัดของอยู่หน้าร้าน ทำให้ลูกค้าสาวๆที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านต่างอมยิ้มให้กับความน่ารักของ จีมิน เด็กมหาลัยปี2 ที่พ่วงตำแหน่งดาวคณะ (ในใจหนุ่มๆ) ด้วย เนื่องจากบุคลิกที่น่ารักใสใสไร้ความเสแสร้ง ทำให้ใครเห็นก็ต้องตกหลุมรักทั้งนั้น
“โปรยเสน่ห์อีกแล้วนะมึง คิดว่าตัวเองน่ารักมากไง?”
เด็กผิวค่อนข้างคล้ำ (ไม่อยากบอกว่าดำ เดี๋ยวจะเป็นการทำร้ายวีมากเกินไป) นามแทฮยอง เพื่อนสนิทของจีมิน ที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น และสนิทกันขึ้นเรื่อยๆจนตัวติดกันแบบทุกวันนี้ เดินผ่านมาแซะตามวิสัยปกติในทุกๆวัน ถ้าไม่ได้บ่นแล้วมันเหมือนวันนี้ไม่ได้เจอจีมินน่ะ
“แน่นอนดิ! หรือมึงคิดว่ากูไม่น่ารัก”
จีมินหันมาตอบแทฮยองพร้อมกระพริบตาปริบๆ เพื่อเพิ่มความน่ารักให้ตัวเอง ด้วยความหมั่นไส้จึงผลักหัวจีมินไปทีหนึ่ง พร้อมคำพูดว่า
“มึงพอเห๊อะ!”
‘แค่นี้กูก็ใจเต้นจะตายห่าอยู่แล้ว’
ประโยคหลังที่ทำได้แค่พูดในใจ เพราะเพื่อนสนิทอย่างเขาดันคิดไม่ซื่อกับเพื่อนตัวเองซะนี่ ก่อนจะทำทีหันหลังจะกลับไปทำงานต่อ เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าจับผิดได้ เพียงแต่กำลังจะก้าวออกไปนั้น แทฮยองก็ต้องหัน ควับ! กลับมาทันที
“แต่ผมว่าพี่จีมินน่ารักที่สุดเลยนะครับ”
จองกุกตอบพร้อมเปิดสกิลรอยยิ้มแสนออดอ้อน พลังดาเมจ 200%++ จองกุกเป็นเด็กมัธยมปลายปี2 ที่ทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่เช่นเดียวกับจีมินและแทฮยอง
จะว่าไปแล้ว บ้านจองกุกนั้นก็มีฐานะพอสมควร คุณพ่อเป็นศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัย ส่วนคุณแม่ก็เป็นเจ้าของร้านขายยาที่ใหญ่และน่าเชื่อถือที่สุดในละแวกนี้ แค่นั้นเอง แต่ที่จองกุกดึงดันอยากมาทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่ ก็เพราะคนตรงหน้านี่แหละ ก็อย่างที่บอก น่ารักแบบนี้ไม่ตกหลุมรักได้ไง
“ใช่ไหมล่ะๆ! ว้าว! จองกุกชมด้วยแหละ ขอบใจนะ”
จีมินยิ้มหน้าระรื่นขึ้น เมื่อได้คำตอบที่ถูกใจพร้อมเกาะแขนจองกุก เมื่อเป็นดังนั้น จองกุกจึงหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้กับแทฮยองอย่าถือไพ่เหนือกว่า เรียกอาการชักกระตุกบนใบหน้าแทฮยองได้อย่างดียิ่งขึ้น
‘ของจริงต้องแบบนี้สิ ดูไว้ซะ’
,แกมันสร้างภาพเรียกคะแนนล่ะสิไม่ว่า ไอ้เด็กกะล่อน,
‘อ้าว!? แต่ผมก็ได้แต้มเพิ่มนะครับคุณแทฮยอง ไม่ได้กรุณาอย่าพาล’
,ตีนพี่หน่อยไหมน้อง?,
“ผ่านไปแล้ว30วินาที ตอนนี้ยังไม่มีใครยอมใครนะครับ หืม.. เกมจ้องตาคราวนี้ใครกันจะเป็นผู้ชนะ”
เสียงพากย์จากโฆษกจีมินดังขึ้น ทำให้สัญาณโทรจิตของจองกุกกับแทฮยองหลุดในทันที จากที่เล่นสงครามประสาทกันอยู่ กลับกลายเป็นเบนหน้ามองคนตัวเตี้ยพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“แต๊ง! และผู้ชนะคือ... จีมินคนนี้นี่เอง!!”
จีมินพูดเอง เออเอง ตัดสินใจเอง อย่างภาคภูมิใจ เรียกรอยยิ้มจากทั้ง2คนได้อย่างดี แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะได้หลุดขำออกมา ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากในตัวร้าน
“จะโม้กันอีกนานไหมโว้ย! ลูกค้ารอคิดเงินอยู่ จะไปออกันหน้าร้านทำซากอะไรนานนักหนา ห๊ะ!”
แล้ววงสนทนาของเหล่าเด็กปัญญาอ่อนไม่รู้จักโตทั้งหลาย เป็นอันต้องสลายไปทันที ด้วยคำประกาศิตของ คิมซอกจิน ชายหนุ่มหน้าหวาน หัวใจสีชมพู ผู้เหมาะกับตำแหน่งเจ้าของร้าน Gift Shop น่ารักๆอย่าง Art Box สาขานี้
ซอกจินเป็นคนที่ขึ้นชื่อว่าหล่อเป็นอันดับต้นๆในละแวกนี้ แต่กลับไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าจีบ ก็พี่แกเล่นทำตัวน่ารัก แอ๊บแบ๊ว มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง แบบนี้ ทุกคนก็มโนไปว่าพี่แก(อาจจะ)ไม่ใช่ผู้ชาย100%นี่สิ แต่ถ้าใครได้รู้จักจนสนิทถึงขั้นหนึ่งแล้ว จะรู้เลยว่าการกระทำของซอกจินแมนมากๆ ขัดกับภาพลักษณ์สุดๆ ทั้งความบ้าพลังในการยกของ จัดของ ความเป็นสุภาพบุรุษที่คอยช่วยเหลือคนอื่นๆ จนเหมือนเป็นการเซอร์วิสกลายๆของร้าน ไปจนถึงคำพูดคำจาที่แสนจะดุดัน แค่ได้ยินยังไม่ทันจะครบประโยคแรกใจก็หล่นวูบ เหมือนโดนนักเลงหาเรื่องยังไงอย่างนั้น แต่มันก็ดีตรงที่ การกระทำเหล่านี้เป็นเครื่องยืนยันเดียวว่า คิมซอกจินผู้นี้ ยังเป็นผู้ชายแท้ๆนะ
= วันต่อมา =
วันนี้จองกุกเดินมาทำงานที่ร้านด้วยความลั้ลลาสุดขีด ทำไมน่ะหรอ? ก็วันนี้จีมินเลิกเรียนเร็ว ในขณะที่แทฮยองเลิกซะเกือบค่ำไงล่ะ ถึงจีมินกับแทฮยองจะเรียนคณะเดียวกัน แต่ก็เลือกโฟกัสไปคนละเมเจอร์ตามแต่ชีวิตใครต้องการอะไร นั่นทำให้เวลาเรียนทั้งคู่ไม่เหมือนกัน เวลาทองที่จะได้หยอดมุขจีบจีมินโดยที่ไม่มีแทฮยองขัดขวางแบบนี้ จองกุกจำมันขึ้นใจเลยล่ะ
“พี่จีมิน!”
มาถึงก็เรียกคนตัวเล็กตามที่หัวใจสั่งทันที พร้อมกับพุ่งชาร์ตเข้าไปเพื่อจะกอดให้ชื่นใจเสียหน่อย ถ้าไม่ใช่เพราะ...
“จองกุกมาถึงแล้วหรอ~ ถ้างั้นก็ไปเปลี่ยนชุดแล้วออกมาจัดของ ให้ไว! Now!”
เสียงตะโกนบอกของซอกจินดังขัดขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้าคิดเงินให้ลูกค้าต่อ จองกุกถอนหายใจฟึดฟัดอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินจากจุดที่จีมินยืน เมื่อผ่านหน้าซอกจิน จองกุกก็สะบัดหน้าเชิดขึ้นแสดงความไม่พอใจเหมือนเด็กประถมที่พ่อแม่ไม่ยอมซื้อของเล่นให้ ก่อนจะหายเข้าไปหลังร้าน
“ขอให้กลับบ้านไปคอมันเคล็ด คืนนี้นอนตกหมอน เช้ามาเดินตกบันได จะได้คอหักจนโดนดามคอเลย ดูสิจะยังกล้าเชิดหน้าใส่คนอื่นอยู่ไหม ไอ้เด็กนี่”
ซอกจินสาปแช่งไล่หลังจองกุกไป หลังโดนเด็กเมื่อวานซืนทำกริยาที่ไม่เหมาะสมใส่จนเจ้าตัวไม่พอใจ พอดีกับที่จีมินเดินมาได้ยินพอดี
“โหพี่! อย่าไปว่าเด็กมัน ถ้าเป็นตามที่พี่แช่งจริงนี่น่าสงสารตาย”
“ครับผม ไอ้นี่ก็ใจบุญจัง ไม่ต้องทำงานร้านนี้แล้ว สมัครเป็นมิชชันนารีแล้วไปไกลๆตีนกูเลย”
ซอกจินประชดจีมิน นั่นทำให้จีมินเบิกตากว้างกับคำตอบรับนั้น เมื่อตั้งสติได้จึงเดินไปดันไหล่จินให้นั่งลงกับเก้าอี้หลังเคาท์เตอร์นั้นแหละ พร้อมกับนวดอย่างเอาใจ
“โถพี่.. อย่าไล่ผมแบบนี้สิ เสียใจนะรู้ไหม? ผมออกจะรักพี่เนี่ย เห็นไหมๆ?”
“มึงอย่ามาตอแหล”
“ตอแหลอะไรพี่! คำนั้นไม่มีในพจนานุกรมของผมพี่ก็รู้ เดี๋ยวผมเลี้ยงชาร้านHoppyอ่ะ อยากกินอะไรบอกมาเลย”
เมื่อหมดหนทางจะง้อ ก็ต้องเอาของกินเข้าแลก ถือเป็นคติประจำใจของจีมินไปแล้ว ก็แหม..ถ้าเขางอนใคร ก็แค่ซื้อขนมอร่อยๆมาให้ก็หายโกรธแล้ว จีมินเปล่าใจง่ายนะ ไม่ได้เห็นแก่กินด้วย ก็เขาแสดงออกให้เห็นว่าอยากให้เราหายโกรธนี่ มีเครื่องยืนยัน(อย่างขนมอร่อยๆ)ด้วย จะโกรธไปทำไมล่ะ เสียสุขภาพจิต
“ชานมสตรอเบอร์รี่ มุกป็อบด้วยนะ”
ซอกจินตอบ พร้อมกับดึงมือจีมินที่บีบไหล่เขาออก พอหันไปก็เจอเข้ากับรอยยิ้มดอกไม้บานของจีมิน ก่อนที่จีมินจะพยักหน้าแล้วออกจากร้านตรงไปยังร้านชาที่อยู่เยื้องกันทันที ทำเอาซอกจินถึงกับส่ายหน้าก่อนจะเอื้อมมือไปบีบเบาๆที่ไหล่ของตัวเอง
‘ตัวเล็กแค่นี้แต่มือหนักชิบหาย สรุปไอ้ที่แขนจีมินมันบวมๆนั่นกล้ามจริงๆใช่ไหม? หลงนึกว่าเป็นไขมันมาตลอดนะนั่น’
ได้แต่คิดบ่นอยู่ในใจ ก็จีมินตัวเล็กน่ารักไม่บอกก็นึกว่าเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่งในร้านไปแล้วนะ แล้วที่ชอบคุยกับแทฮยองเรื่องออกกำลังกาย เข้าฟิตเนสอะไรพวกนั้น นึกว่าแค่คุยกันเล่นๆ
ยังไม่ทันจะหายเหนื่อยใจ ซอกจินก็ต้องเหนื่อยใจต่อไป เมื่อเสียงของเด็กน้อยจองกุกดังขึ้นมาตั้งแต่หน้าประตูห้อง
“อ้าว! พี่จีมินไปไหนแล้วฮะ?”
‘ไอ้นี่ก็อีกคน วันๆก็เอาแต่เกาะแกะคนตัวเล็ก นี่ออกมาปุ๊บถามหาปั๊บ’
คิดแบบนั้น แล้วก็จ้องเขม็งไปยังจองกุก แน่นอน ซอกจินไม่คิดจะให้คำตอบจองกุก ปล่อยให้มันอยากรู้จนดิ้นตายไปเองเถอะ โทษฐานบังอาจเชิดใส่คนอย่างซอกจิน เฮอะ!
จองกุกที่ไม่ได้คำตอบ จึงหันมามองซอกจินที่ยังปั้นหน้านิ่งอยู่อีกฟากของเคาท์เตอร์ ในตอนแรกสายตาของจองกุกก็ว่างเปล่าแหละ แต่ซอกจินที่ไม่มีท่าทีเปลี่ยนไปสักที จึงทำให้คิ้วสวยเริ่มขมวดเข้าหากัน ซึ่งมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี จองกุกจึงใช้ลูกอ้อนเข้าสู้ กับการทำหน้าเศร้าสร้อยเรียกคะแนนและคำตอบจากซอกจิน จนซอกจินพูดขึ้นมา
“มองหน้ากูทำห่าไรเยอะแยะ ทีเมื่อกี้ล่ะเชิดใส่ ไปทำงานไป๊”
“โหพี่...”
กำลังจะเข้าไปง้อซอกจิน แต่ก็ต้องค้างคำพูดไว้เท่านั้น เมื่อลูกค้าเรียกถามสินค้า ซอกจินใช้สายตาบ่งบอกให้จองกุกรีบ(ไสหัว)ไปหาลูกค้าเดี๋ยวนี้ ทำเอาเด็กน้อยต้องเดินคอตกไปตามเสียงเรียกอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง แน่สิ ลองเถียงคิมซอกจินนะ เขาต้องโดนสั่งห้ามเข้าร้านนี้ตลอดไปแน่ๆ แล้วแบบนี้จะเอาเวลาไหนไปเต๊าะจีมินล่ะ แค่ทุกวันนี้ พี่ชายตัวเล็กนั้นตัวติดกับไอ้พี่แทฮยองจนไอ้พี่บ้านั่นคะแนนนำไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้ง (อันนี้จองกุกคิดเอาเอง) ฉะนั้น.. ยอมเถอะครับ ยอมจินนี่ออมม่าไป ดีกว่าโดนไล่ออกแล้วไม่ได้เจอจีมิน อย่างนั้นหัวใจดวงน้อยของจองกุกต้องแตกสลายแน่ๆเลยท่านผู้ชม
=========================================================================
ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคบังทันเรื่องแรกของไรท์ และเป็นการกลับมาเขียนแฟนฟิคอีกครั้ง หลังจากที่ไรท์เลิกเขียนไปนานมาก!!
กลับมาลงเต็มตอนให้แล้ว~ เหมือนสั้นไปไหม? ไม่รู้แหละ ช่างมันเถอะ 555+
เขียนออกมาแล้วรู้สึกทำไมหมูจีไม่เต็มบาท? เอ๊ะ!รึเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนี่หว่า //ขอให้ได้แซะ
เอาเป็นว่า ขอให้สนุกกับตอนที่1นะค่ะ และรอชมตอนที่2เร็วๆนี้ (เมื่อไหร่ไม่รู้ ให้ความหวังไว้ก่อน)
PS. ชื่อร้าน Art Box เป็นร้าน Gift Shop ที่มีอยู่จริงในเกาหลีนะค่ะ ขออนุญาตยืมสถานที่มาใช้ในฟิค เพราะเหมาะกับเนื้อหาเรื่องที่สุดแล้ว+ไรท์ขี้เกียจคิดชื่อร้านให้ใหม่ง่ะ มันปัญหาระดับชาติในการเขียนนิยายทุกเรื่องของไรท์จริงๆนะ 555+
ความคิดเห็น