คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Five*****5เกรซหรือริทเลือกมาเลย
***Rit Talk***
“ริท... เธอเลิกยุ่งกับพี่โตโน่ซักทีได้ไหม”
อูยยย ทำไมคำๆนี้มันเจ็บแปลบๆในหัวใจจัง
“ตั้งแต่วันที่เธอมายุ่งกับชีวิตพี่โตโน่เนี่ย รู้ไหม เค้าไม่มีเวลาให้ฉันเลย ทั้งๆที่เป็นแฟนกัน
เค้ากลับมาหาแต่เธอตลอด จนฉันกลายเป็นหมาหัวเน่าอยู่ที่บ้าน เธอน่ะ อกไปจากพี่โตโน่ได้แล้ว อย่ามายุ่งกับพี่โตโน่ของชั้นอีก เข้าใจไหม!!” โอ้โห พล่ามซะยาวเลยนะเจ๊
“ใครบอกว่าผมยุ่งกับพี่โตโน่ล่ะ พี่เค้าต่างหากที่มายุ่งกับผมเอง สงสัยพี่เค้าคงเบื่อของเก่าๆล่ะมั้ง”ฮึๆสะใจจริงๆ นานๆทีได้ระบาย
“นี่แกว่าชั้นเป็นของเก่าๆเหรอ แกน่ะก็ได้เป็นแต่คนแย่งผัวชาวบ้านไม่มียางอาย ชอบอ่อยผู้ชายไปวันๆ อ่อยมากี่คนแล้วล่ะ ดูท่าทางจะอ่อยเยอะแล้วล่ะสิ ชำนาญเชียวนะ สำออยทำท่าทำทางป่วยออดๆแอดๆเข้าโรงพยาบาล”
“ แล้วจะทำไมล่ะ ทำยังไงก็ได้ที่จะเอาคนคนนั้นมาผมทำได้ทุกอย่างนั้นแหละ ไม่เหมือนใครบางคนได้แต่อยูหายใจไปวันๆ ซ้ำๆจำเจ แต่งตัวก็บ้านๆอย่างเนี้ยแถวบ้านผมน่ะ เค้าเรียกว่า คนโบราณนะรู้ไว้ด้วย ยัยแก่ แบร่ๆๆๆๆ” อิอิ แลบลิ้นปริ้นตาใส่ สะใจจริง ทั้งหมดนี้ผมพูดเล่นนะครับ จริงๆน่ะ ผมเวียนหัวแทบตาย โลกเอียงเลยทีเดียวครับ เพื่อการเถียงชนะ ผมจะทำอะไรก็ยอม อิอิ
“ฮึ!!สุดท้ายก็พูดออกมาได้นะ.......ได้ยินรึยังคะพี่โน่ เกรซบอกแล้วว่าริทเนี่ยมันเชื่อถือไม่ได้จริงๆ”
เฮ้ย หมายความว่าไง พี่โน่อยู่ข้างหลังประตูเหรอ
ผมค่อยๆเอียงตัวให้พ้นหลังเกรซ แล้วผมก็พบกับพี่โน่ของผมจริงๆครับ
คนตัวโตกำลังยืนก้มหน้า ตัวสั่นเบาๆ มีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม
“พี่โน่!!....ที่ริทพูดเมื่อกี้มัน”
“พอเถอะริท พอได้แล้ว เราเจ๊ากันแล้วนะ ต่างคนต่างโกหกกันและกัน
ริทก็ไม่เป็นไรแล้ว......งั้น......พี่ต้องไปแล้วนะ รักษาตัวดีๆด้วยล่ะ”พี่โตโน่ยืนฝืนยิ้มทั้งๆที่น้ำตาค่อยๆไหลออกมาอาบแก้ม
“พะ...พะ...พี่โตโน่”เสียงผมพูดไม่ค่อยออกแล้วครับ ตอนนี้ตัวผมแข็วทั้งตัวและหัวใจ เพราะความอยากชนะแท้ๆ ผมจึงได้พุดไป น้ำตาของผมก้เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
“ มะ...มะ...เมื่อกี้ระ..ระ..ริทกะ...กะ...โก”
“ไปกันเถอะค่ะ พี่โตโน่อยู่นี่มีแต่คนโกหก เชอะ”
“ครับ.....ที่รัก” กึก กึก กึก พี่โตโน่กำลังจะเดินออกไปแล้ว
พรืดดดดดด
อ๊ายย เกรซร้องขึ้น
“ฮึก พี่โตโน่ครับ!! ฟังริทก่อน ฮือๆๆ” ตอนนี้ผมรีบคลานลงมาจากเตียง เศษแก้วที่เคยแตกกระจายบาดขาบาดแขนผมเต็มไปหมดแต่ตอนนี้ความเจ็บช้ำนั้นไม่มีอยู่ในสมองผมเลย ผมรีบคลานไปหาพี่โตโน่ตอนนี้ขาผมคงเดินไม่ได้แล้วเพราะมีเศษแก้วทิ่มเข้าไปหลายแผล
***Tono Talk***
เฮ้ย!! อยู่ดีๆริทก็ลงจากเตียงแล้วคลานมาจับขาผม แก้วพี่ยังไม่เก็บเลยนะริท
“พี่โตโน่ ริทไม่ได้ตั้งใจพูดอย่างนั้น ริทไม่ได้โกหกพี่จริงๆนะ” ริทพูดทั้งเขย่าขาผม
รึว่าริทจะไม่ได้โกหกเราจริงๆ
“อย่ามาโกหก ตอแหลหน่อยเลยเมื่อกี้ยังพูดเถียงคอเป็นเอ็นอยู่” เกรซพูดสวนขึ้นอย่างรวดเร็ว
“พอเถอะเกรซ!! เกรซกลับไปก่อนดีกว่า ขาริทเค้าเป็นแผลเหวอะแล้ว พี่จะพาริทไปทำแผล”
ตอนนี้ริทโกหกหรือเปล่าผมไม่สนแล้ว
ตอนนี้ขาริทสำคัญที่สุด เศษแก้วบาดเต็มเลย
“ พี่โตโน่!! ไม่ได้นะคะ พี่ต้องกลับตอนนี้พร้อมเกรซ ไม่งั้นเราขาดกัน!!”
ไม่งั้นเราขาดกัน ไม่งั้นเราขาดกัน ไม่งั้นเราขาดกัน
คำนี้วนอยู่ในหัวสมองผมเลยครับ
เธอคือคนที่มาให้ผมยืนอยู่ได้ตรงนี้ คนที่ช่วยผมมาตลอด 10 ปี
ส่วนเค้า คือคนที่เคย ทิ้งผมเมื่อ 10 ปีที่แล้ว คนที่ช่วยผมให้มีงานทำ ให้ผมมีที่อยู่ ที่พักอาศัยจนถึงวันนี้
ถ้าผมเลือกเกรซ เค้าจะเสียใจไหม แม่ของริทฝากเค้ากับผมไว้ ถ้าผมทิ้งเค้าจะอกตัญญูหรือเปล่า
ตั้งแต่ผมอยู่กับเค้ามา ผมมีความสุขตลอด ยิ้มทุกทีเมื่อได้เจอหน้าเค้า เมื่อคุยกับเค้า รอยยิ้มของริททำให้ผมยิ้มได้
แล้วถ้าผมเลือกริท จะเห็นแก่ตัวไปไหม
“เกรซ” ผมพูดขึ้น เธอหัวหน้ายิ้ม ด้วยแววตาสะใจมาให้ผม
“ยังไงล่ะสุดท้ายเค้าก็เลือกฉัน”เธอส่งยิ้มเยาะเย้ยให้ริทที่กำลังก้มหน้าร้องให้ตรงขาของผมอยู่
“ ไม่ใช่.....พี่อยากบอกว่า เกรซอยู่กับพี่มาตลอด ช่วยเหลือพี่มาตลอด จน.....จนวันนี้พี่คิดกับเกรซเป็น...............น้องสาวแสนดีของพี่คนหนึ่งแล้วล่ะ” ผมส่งยิ้มบางๆให้เกรซแต่เกรซกลับส่งสายตาอาฆาตให้ริท
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เพล้ง!! เกรซเตะเศษแก้วใส่หน้าริทแล้วเดินหนีออกไป
โอ้ย!!
“ริท!!” ผมตกใจมากทำไมเกรซทำอย่างนี้ ปกติเธอไม่เคย อารมณ์ร้ายขนาดนี้นิ
“ผะ...ผะ...ไม่เป็นไรครับ...ผะ..ผะ..ไม่ได้โกหกจริงๆนะครับ” ตัวเองจะไม้รอดอยู่แล้วยังห่วงคนอื่นอยู่
“เออๆ ช่างมันเถอะ ตอนนี้ริทต้องทำแผลนะ”
ผมอุ้มริทช้าๆและรีบวิ่งไปห้องปฐมพยาบาล ตลอกทางริทก็ได้แต่พูดว่าผมไม่ได้โกหกๆ
ทั้งๆที่ขาตัวเองจะเดี้ยงอยู่แล้ว โอ้ย ตัวเล็กเอ้ย เรียนหมอซะเปล่า
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้ริทกำลังทำแผลอยู่ครับ
“พี่โตโน่” ริทพูดขึ้น
“ครับพี่เชื่อแล้วว่าริท ไม่ได้ตั้งใจจะโกหก” อิอิ รู้ทันคร้าบ
“คือ...เรื่องเมื่อ 10 ปีก่อนที่ริททิ้งพี่โตโน่ไปอ่ะ”
วูบ!! ความเจ็บแปลบขึ้นมาทั้นใดครับ
“ความจริงแล้ว ริทยังรักพี่โตโน่เสมอนะ” ตัวเล็กน้ำตาเริ่มเล็ดออกมา
“ริทพยายามคบคนอื่นเพื่อลืมพี่โตโน่แล้วแต่มันก็ยังลืมไม่ได้ซักที”
“พอดีวันนั้น ริทต้องย้ายมาเรียนที่กรุงเทพ ริทพยายามจะลืมโตโน่ให้ได้ คิดว่าจะไปโดยไม่ลาพี่โตโน่เลยด้วยซ้ำ แต่วันนั้นพี่โตโน่มาบ้านริท ริทจึงตัดสินใจบอกเลิกโตโน่ไปเลย ริทก็จะพยายามทำให้พี่โตโน่ลืมริทด้วย เพราะ มันจะทำให้พี่คิดมากเปล่าๆ ผมเลย พูดคำนั้นไป.....จะ..จะ..จริงๆผมยังรักพี่โตเสมอนะครับ” ริทพูดทั้งน้ำตาอาบหน้า
ผมจึงดึงริทไปกอด
ตลอด 10 ปีเค้ายังรักผมเสมอ
แต่ผมมีแต่คิดร้ายให้เค้าตลอด
เอาล่ะ ผมตั้งสาบานแล้ว
ต่อจากนี้ผมจะดูแล ริทตลอด แม้เสื้อผ้าข้างของที่อยู่ผมจะไม่มีอีกแล้วก็ตาม
ผมจะชดใช้ความผิดที่คิดร้ายให้หายไปซะ
ต่อจากนี้
พี่ลิงโตโน่จะอยู่กับริทตลอดไปนะ
“ริท” ผมพูดขึ้น
“ครับ” ริทเงยหน้ามามองผม
“ต่อจากนี้เราจะไม่ทิ้งกันนะ”
“ครับ” ริทส่งยิ้มหวานๆให้ผม
อดใจไม่ไหวแล้วครับ ผมเลย ยืนหน้าไปจูบริทซะเลย
ริทตกใจเล็กน้อยแต่ก็รับผมอย่างดีเลยทีเดียว
“เฮ้ยไอ้ริท!!”
ผมกับริทหันหน้าไปหาต้นเสียงพร้อมกันทันที
………………………………จบ…………………………….
อย่าลืมเม้นด้วยนะจ้ะ
สิ่งนี้คือความหวังของไรเตอร์
ความคิดเห็น