*โน่ริท*NoRitz~รักนี้หัวใจเราจอง~*

ลำดับตอนที่ #13 : Thirteen13***ใคร??คนนั้น ***1000เปอร์นะจ้ะ***

***Rit Talk***


โครม!!



พี่โน่!! ผมตะโกนเรียกชื่อพี่เค้าอย่างตกใจ และวิ่งไปทางรถกับพี่โน่ทันที



พี่โน่!!  ผมเห็นพี่โน่นอนอยู่กับพื้น


ที่ลำตัวและขาไม่มีอะไรผิดปกติแต่ที่ขมับขวามีรอยบวมช้ำสีม่วงเข้มเกิดขึ้น


รถคันนั้นคงเฉี่ยวพี่โน่ไปแต่พี่โน่คงหัวชนเสาไฟอะไรสักอย่าง หัวถึงช้ำบวมขนาดนี้


"พี่โน่ครับ  พี่โน่ครับ"


ผมยกตัวพี่โน่ไว้มี่ตัวพร้อมตบหน้าพี่เขาเบาๆ


"พี่โน่ครับ  ตื่นเถอะครับ  พี่โน่"


ผมเรียกพี่เค้าหลายครั้ง จน  น้ำตาเริ่มไหลรินลงมาอีกครั้ง


แหมะ!!


น้ำตาของผมไหลตกลงบนตาของพี่เค้า





"อือ.....อือ...ระระริท" พี่โน่พูดพลางหลับตาและขมิบตาแสดงถึงท่าทางที่เจ็บปวด


"พี่โน่"  ความหวังของผมเริ่มเพิ่มมาอีกครั้ง  หลังจากที่พี่โน่สลบไปครู่หนึ่ง


ฮึก  ผมโผกอดพี่โน่อย่างรวดเร็ว


"โอ้ย!!"  พี่โน่ อุทานความเจ็บปวดออกมาอย่างรวดเร็ว 


ผมตกใจจึงผละพี่เค้าออก


"ขอโทษครับ  แหะๆ" ผมกล่าวคำขอโทษพยุงอุ้มพี่โน่ลุกขึ้น


"พี่โน่ไหวไหมเนี่ยไปบ้านเก่งก่อนดีกว่า"  ดูท่าทางพี่โน่เบลอๆยังไงไม่รู้


"อืมๆ  แปปนะ"พี่โน่พูดเสร็จพลางก้มหยิบอะไรสักอย่าง


"อุ๊บ" พี่โน่ร้องอุทานออกมาอีกครั้ง


"เดี๋ยวริทเก็บให้ดีกว่าครับ"ผมพูดพลางก้มหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมา


"ดะ เดี๋ย"


ผมก้มหยิบก่อนที่พี่โน่จะพูดอะไรสักอย่าง


อ๋อ  โทรศัพท์น่ะเอง


หมับ 


ผมหยิบมันขึ้นมาและก็เผลอไม่ได้ที่จะดุหน้าจอ 


แต่ผมก็เผลอและได้เห็นกับ....คนคนนึงที่ไม่ใช่เกรซ ผิวขาว  รูปร่างดี สมส่วน และผมสั้น


รูปนั้น


เป็นรูปที่พี่โน่กำลังหอมแก้มกับผู้หญิงปริศนา


และพี่โน่ก็ถอดเสื้อด้วย!!


..............................50เปอร์เซนต์ก่อนนะ.........................

***Rit Talk***


ฮึก...


ผมกล้ำกลืนน้ำตาแล้วยื่นโทรศัพท์ให้พี่โน่และฝืนยิ้มเล็กๆให้พี่เค้า


ทั้งๆที่ใจของผมมันเจ็บช้ำจะตายอยู่แล้ว


"ริท..."  พี่โน่คงรู้แล้วสินะว่าผมเป็นอะไร

"ป่ะ  ไปบ้านเก่งก่อนไปทำแผล" ผมพูดขัดก่อนที่พี่โน่จะทำให้ผมเจ็บช้ำไปมากกว่านี้

.........
........
.......
......
.....
....
...
..
.

บ้านเก่ง***

เห้ย!! ไอ้เก่งกูริท!!

ผมตะโกนบอกไอเเก่งจากหน้าบ้าน

ไอ้เก่งเลยวิ่งตาตื่นมาจากหลังบ้านเลยครับ

"เห้ย  ไอ้ริท  มึงมา..."

"เปิดประตูดิกูจะเอาพี่โน่เข้าบ้านมึงไปทำแผล"ผมรีบพูดให้ไอ้เก่งเปิดประตูครับ

มือพี่โน่ข้างเดียวนะเนี่ย หนักมากกก

แอ๊ดดดดดดด

"ใจมากว่ะ" หลังจากไอ้เก่งเปอดประตูเสร็จไอ้เก่งก้ไปทำงานต่อ

ผมลากพี่โน่มาไว้บนโซฟา  ตอนนี้พี่โน่นอนหงายหลับตารอผมที่กำลังเอาหล่องยาออกมาอยู่

"พี่โน่  นั่งดีๆ"ผมพูดพลางควักยาออกมา

"พูดกับพี่ดีๆหน่อยดิ  ริท  โอ้ย" พี่โน่พูดพลางลูบแผลตัวเอง

ผมไม่สนใจที่พี่โน่พูด  ผมเอาสำลีและใส่ยา แล้วก็ค่อยๆเอาไปทาใส่แผลให้พี่โน่

พี่แน่ะ!! อยู่โรงบาลไม่กี่วันมีคนอื่นแล้ว

ผมบี้ใส่แผลพร้อมกัดฟันเบาๆใส่พี่โน่

"โอ้ยยยย ริท  เบาๆหน่อยดิ"  พีโน่คงเจ็บมากสินะ 555+ สะใจ

"โทษที"  ผมพูดแบบนี้เพราะเซ็งกับไอ้รูปนั้นมากครับ

"ริท..." พี่โน่จับแขนผมไว้แล้วตาของเราก็จ้องกันพอดี

"พี่รู้นะว่าริทคิดอะไรอยู่"  พี่โน่จ้องตาผมเขม็งเลยครับ  แต่แฝงด้วยคววามอ่อนโยนไว้ด้วย

"ปล่อย"  พอแล้วผมไม่อยากเสียใจกับพี่โน่   เจ็บมากเหลือเกิน  ที่ผมหนีมาเพราะใครถ้าไม่ใช่เค้า  แต่เค้ากลับทิ้งผมไปมีคนใหม่...

ผมสะบัดมือพี่โน่ออกแล้วรีบเดินออกทางหลังบ้าน

"ริทฟังพี่ก่อน"พี่โน่พูดพลางลุกขึ้นตาม 

ผมไม่ฟังแล้ว  ผมรีบเดิน  แล้วเปิดประตูออก

"แม่!!" แต่ผมต้องสะดุ้งกับคนที่อยู่ตรงหน้า  นั่นคือแม่ที่มีสีหน้าโกรธเกรี้ยว

และมองหน้าผมสลับกับพี่โน่

ผมจ้องหน้าแม่สักพักหนึ่ง  สีหน้าแม่บอกว่าให้ตามมา

ผมก็ได้แต่มองหน้าพี่โน่เพียงครู่หนึ่ง

พี่โน่มองหน้าผมด้วยสีหน้าเสียดาย

"ครับแม่" ผมพูดขึ้นแล้วเดินขึ้นรถ  และเริ่มแง้มปิดประตู  ที่มีพี่โน่อยู่ข้างใน

ในเวลานี้เราต่างมองหน้ากันด้วยท่าทางที่เสียดาย

เจอกันทั้งทีแต่ผมกลับงอนพี่เขาซะได้

แทนที่จะได้คุยกันอย่างสนุกสนาน

หมับ!!

พี่โน่จับ  บานประตู

และพูดขึ้นว่า

"นั่นแพรน้องพี่"


พี่โน่พูดสักพักและก้มหน้าพร้อมควักกระเป๋ากางเกงและหยิบสิ่งหนึ่งออกมา

นั่นคือสร้อยรูปดาวและยื่นสร้อยข้างหนึ่งมาให้ผม


"พี่ยังรักริทเสมอ"

...........เม้นให้ด้วยนะ.................

............... โหวตให้ด้วยนะ..............