*โน่ริท*NoRitz~รักนี้หัวใจเราจอง~*

ลำดับตอนที่ #11 : Eleven11*** ริท...เป็นแฟนกับพี่นะ

***Tono Talk***

อื้มมมม� อืมมมม

ตอนนี้ผมเคลิ้มมมมากกก�� ผมเห็นริทสวมเสื้อเจ้าสาวมือถือช่อดอกกุหลาบสีแดง� แล้วริทค่อยๆยื่นหน้ามาจูบผม�อย่างอ่อนโยน อื้มมมมม


ผมก็ค่อยๆเอามือประคองคอริทเอาไว้� อืม� อืม� เริ่มดูดแรงขึ้น ทุกที ทุกที!!


"ว้ายยย ริท!!"� พรึ่บ !!�



เกิดอะไรขึ้น!!


เมื่อกี้เสียงใครน่ะ


ผมสะดุ้งตัวขึ้น เห็นริทนั่งอยู่ข้างๆ ท่าทางเค้าตกใจมากและทางหน้าประตูเห็นแม่ริทยืนอยู่


สีหน้าตกใจ�� เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!


"มะ..มะ� แม่" ริทพูดท่าทางสั่นคลอไปทั้งตัว


"ทำไมถึงทำอย่างนี้"� เอ๋� ริททำอะไร� ทำไมแม่ริทถึงโกรธขนาดนี้


"เดี๋ยวก่อนสิครับ� ใจเย็นๆก่อน"� ผมรีบยืนขึ้นห้ามอารมณ์แม่ท่านเสียก่อน


"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นครับ คุณแม่ใจเย็นๆก่อนนะครับ" ผมพูดพลางเดินพาท่านมานั่งที่โซผา ส่วนริทตอนนนี้ ร้องไห้อย่างเดียวเลยครับ


อะไร� มันเกิดอะไรขึ้น


"ไม่ต้องมาเฉไฉอะไรทั้งนั้นโตโน่� เมื่อกี้แม่เห็นเธอจูบกับลูกชายชั้นอยู่"


!!� เมื่อกี้ที่ผมฝันไปคือริทมาจูบผมงั้นเหรอ


"มะ..มะ..ริทขอโทษ"� ริทพูดพลางเคลื่อนรถมาหาแม่


"......โตโน่� นายไปเถอะ เดี๋ยวชั้นดูแลริทต่อเอง"� คุณแม่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบชา� สีหน้านิ่งสนิท


"แม่� ริทอยากให้พี่โตโน่อยู่กับริท" ริทพูดแทรกขึ้นพลางจับแขนแม่เขย่าเบาๆ


"ไม่!!�� ไปซะโตโน่"� แม่ริทพูดเสร็จพลางมองหน้ามาทางผม


ผมคงรู้แล้วสินะ� ว่าดวงชะตาของเรามันไม่คู่ควรกันจริงๆ


ผมก้มหน้าเก็บของเสร็จเรียบร้อย


แล้วยกกระเป๋าไว้หน้าประตู



ตึก� ตึก� ผมเดินมาทางหน้าคุณแม่ที่ยังมีสีหน้าเรียบเฉย

แล้วก้มลงกราบลาท่าน


ตอนนี้ริทร้องไห้ โหเลยครับ


"ลา ล่ะครับ คุณแม่" ผมพูดหลังจากก้มกราบท่านเสร็จและหันไปทางริทที่กำลังร้องไห้


"...พี่ไปแล้วนะครับ...ตัวเล็ก" ผมพูดพลางยิ้มเล็กๆให้ริท


"พี่โน่� ฮือๆ� อย่าไปเลย� ฮืออๆ"� ริทพูดพลางจับแขนผมไว้


ผมมองริทอย่าเสียใจไม่แพ้กัน� และเริ่มแกะมือริทออก� ตอนนี้แม่ริทมองผมเหมือนบอกว่ารีบไปซะ


"แม่!!!� ทำไมตอนเด็กๆ� ริทยังคบกับพี่โน่ได้� แต่ทำไมตอนนี้� เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ล่ะ" ริทพูดพลางร้องไห้�


ตอนนี้ผมได้แต่ยืนก้มหน้าหันหลังให้ริทอยู่หน้าประตู


"แกโตแล้วนะริท� ไม่ใช่เด็กๆ� อนาคตแกจะเป็นยังไงถ้าแกคบกับผู้ชาย" แม่พูดใส่กน้าริททำให้ริทร้องไห้มากกว่าเดิม


ผมทนที่จะให้ริทร้องไห้มากกว่านี้แล้ว ผมจึงรีบหยิบกระเป๋าและเดินออกไปเสีย.....













***** Rit Talk***

..............�3 วันแล้ว ที่พี่โน่ลาผมไปแม่ส่งคนมาดูแลคนใหม่แถมย้ายห้องให้ด้วย


ตอนนี้ขาเริ่มหายแล้วครับ


ทุกๆวันได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ริทหน้าต่าง� จากนี้ไปผมจะลืมพี่เค้าได้วักทีไหมเนี่ย


ตอนนี้� พี่เกดคนดูแลผมได้ออกไปทำธุระที่ข้างนอก


ผมจึงลงมาเดินเล่นข้างล่าง� และไม่พลาดที่จะผ่านหน้าห้องนั้น


ผมแง้มประตู ดูข้างใน� มันว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย� ผมเดินรอบห้อง นึกย้อนอดีตที่ผมเคยอยู่กับเค้า


พลั่ก!!


โอ้ย� ผมสะดุดกับถังขยะใบเล็ก


ด้วยที่ขาเจ็บทำให้ล้มลงกับพื้น


เอ๊ะ!!� ผมเห็นเศษกระดาษแผ่นหนึ่งถูกขย้ำอยู่


หรือว่า...


มันจะเป็น�� กระดาษแผ่นนั้น


ผมหยิบมันขึ้นมา� และค่อยๆคลี่กระดาษแผ่นนั้นออก


น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง


ไหลออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง� ผม� คิดถึงเค้าอีกแล้วสินะ


รอยปากกาหมึกสีน้ำเงิน� ลายมืออาจไม่สวยนักแต่ผมรู้ว่าเค้าเขียนด้วยใจจริง


ถ้าผมนำมันมารวมกัน� กระดาษแผ่นนี้ได้เขียนไว้ว่า


"ริท...เป็นแฟนกับพี่นะครับ"


ฮือออ� น้ำตาของผมไหลออกมาไม่หยุดยั้ง� ตอนนี้ความคิดถึงพี่เค้าามากขึ้นทุกทีคนที่ผมอยู่ใกล้แล้วอบอุ่น� แล้วมีความสุข


ผมได้แต่กอดกระดาษแผ่นนั้นไว้ในอ้อมอก� แล้วร้องให้คิดถึงเค้าร่ำไป...


..... เม้นให้ก่อนอย่าพึ่งไป.....

...โหวตให้ด้วยนะ.......