คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [ SF68* ] แอบ..รักเพื่อน (โน่ริท) ตอนแรกจ้า
คุณเคยแอบรัก “เพื่อน” บ้างไหม???
ความรู้สึกนี้มันอยากจะระบายออกมา แต่เราก็ได้แค่เก็บไว้ในใจ
ถ้าเราบอกเขาไปแล้วเขาจะมาคุยกับเราเหมือนเดิมรึเปล่า...
เพื่อนจะล้อเราไหม??
แต่ยังไงได้ก็มันเป็นเพียงแค่คนที่แอบรัก...................................................“เพื่อนของตัวเอง”
.................................................เกือบ 6 ปีแล้วนะที่เราอยู่ด้วยกัน
เค้าจะรู้บ้างไหมว่าเราแอบรักเขาอยู่
เฮ้อออ ไอ้โน่!! โอ้บ้า!!
“เฮ้ย!!ไอ้ริท เหมออะไรวะ” ไอ้เก่งเข้ามาทักอย่างจัง!! ทำใก้ความคิดของผมหายแว๊บ!! ไปทันที
โอ้ย ขัดอารมณ์กูจริงจริ้งงงงง!! ไอ้นี่นิ!!
“อะไร!! มีอะไรวะ มึงนิจริงๆเล้ย!!” นิ้วชี้บรรจงจี้ไปที่หน้าผากอย่างซ้ำๆ พร้อมจิ้มๆๆๆเพื่อบอกว่ามายุ่งอะไรกับริทคนนี้ในเวลาที่กำลังคิดถึงไอ้โน่อยู่ ขัดจริงจริง!!
“โอ้ย เจ็บ จิ้มอะไรกันนักกันหนาวะ เอ๊ะๆที่เหม่อเนี่ยคิดถึงไอ้นั่นรึเปล่า” สายตาเหลือบๆของไอ้เก่งเริ่มสลับไป-มาระหว่างผมกับไอ้โน่ มันเป็นคนรู้ว่าผมแอบชอบโน่คนเดียวครับ เพราะมันคือเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมคนเดียวในห้อง เพราะมันเป็นคนเดียวที่ผมใช้ภาษาพ่อขุนรามคุยกับมันได้ครับ
“เออ เออ กูจะคิดอะไรก็เรื่องของกูมึงเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย!!” ผมกระวีกระวาดพร้อมทำหน้าเซ็งๆใส่มัน เอาคิ้วขมวดกัน ปากเบ้ๆก็ได้แล้วครับ
“กูแค่อยากบอกมึงว่า ไป-กิน-ข้าว-ได้-แล้ว-ไอ้-เตี้ย!!” อื้อหือ คำสุดท้ายเนี่ยเน้นเป็นพิเศษ ริทคนนี้เจ็บจิ๊ดกับคำว่าเตี้ยนี่จริงๆครับ ริทคนนี้ออกจะสูง เนอะ รีดเดอร์
“เออ เออ กูเก็บของแป๊ปเดียว มึงลงไปจองโต๊ะข้างล่างก่อนก็ได้ไป”
“เออ เออ อย่าช้านะมึงเดี๋ยวคนเยอะ” จากนั้นไอ้เก่งก็ลงไปข้างล่าง
ตอนนี้ในห้องก็มีกัน-ไอ้เซน-ไอ้ไอซ์...แล้วก็ไอ้โน่คร้าบบบ ^^
แม้ตอนนี้ผมดีใจบ้างที่ไอ้โน่มันยังไม่ลงไป ( ดีใจ้รื่องแค่เนี้ย ) แต่ก็เสียใจที่จะลงไปแล้ว!!
555+ แค่นี้ก็เอาเนอะริท เอ้ย
จากนั้นบรรยากาศก็เงียบสงบ ไอ้เซนกับกันแลเฃ้วก็ไอซ์ก็ดันลงไปซะแล้ว ผมก็มัวแต่ สโลลี่หยิบหนังสือช้าๆเพื่อที่จะลงไปพร้อมไอ้โน่ ที่กำลัง ลอกการบ้านของเพื่อนคนอื่นอยู่ -*-
เมื่อหนังสือเก็บครบหมดแล้ว ไอ้โน่ก็ยังลอกการบ้านไม่เสร็จซักที ผมเลยลงไปก่อนเดี๋ยวมันมีพิรุธ!!
จากนั้นผมรีบสะพายกระเป๋าแบกหลังและรีบเดินออกจากห้องทันที
“เฮ้ยริท!!” เสียงเข้มๆอย่างนี้!! อ๊ายยยย ไอ้โน่เรียกเรา??
“ยืม ลิขวิดหน่อยดิ” เสียงทุ้มๆดังมาทางหลังห้อง ผมค่อยๆผงกหันหลังอย่างช้าๆ แล้วปล่อยสายสะพายด้านหนึ่งทิ้งให้กระเป๋ามาไว้ที่อก
แล้วค่อยๆเปิดซิปเอาลิขวิดอยู่ข้างใน....แล้วก็โยนไปให้ไอ้โน่
“เฮ้ย อย่าโยน เดินมาให้ไม่ได้หรือไง” แต่แล้วไอ้โน่ก็ห้ามก่อนแล้วก็เอามือหนาๆกวักเรียกผมเข้าไปหามัน
“อืม อืม อ่ะ” ผมก้มหน้าพลางยืนลิขวิดให้ด้วยความเขินอาย ทั้งๆที่เคยอยู่ด้วยกันบ่อยจะตาย แต่ทุกๆครั้งที่อยู่ด้วยกัน 2 ต่อสอง ก็อายเหมือนเดิม *-*
แล้วไอ้โน่ก็หันหน้ามามองผมด้วยความงง แล้วมือก็ค่อยๆหยิบลิขวิดอย่างช้าๆแล้วมองผมด้วยท่าทีที่ สงสัยเล็กน้อย
แต่ยังไงซะ ไอ้โน่ก็ก้มลบคำผิดต่อไป โอย นึกว่าจะมีเรื่องอะไรซะแล้วซิเนี่ย ==*
“อ่ะ เสร็จแล้วขอบคุณมากนะ” O-O!! ทันใดนั้นหลังจากที่ไอ้โน่ทำงานเสร็จ โน่ก็ส่งลิขวิดมาให้ผม แล้ว...แล้วส่งรอยยั้มที่น่ารักแอนด์อ่อนโยนมาให้ผมด้วย
อ้ากกกกกกกก ริทอยากกรี๊ด
เมื่อผมเห็นโน่ยิ้มให้ผมก็หน้าร้อนๆขึ้นทันที โอยกูไม่ไหวแล้วผมตัดสินใจหยิบลิขวิดแล้ววิ่งออกจากห้องทันที
สายตามุ่งมันวิ่งออกไปด้วยความเขินนอายแบบสุดๆ
ผมเร่งฝีเท้าวิ่งอกจากห้องให้เร็วที่สุด
“เฮ้ย ริทระวัง” แม่เจ้าOoO เก้าอี้ใครมาขวางตรงนี้
พลัก!! ตึง!! แต่แล้วก็หลบไม่ทัน ขาผมไปเกียวกับที่นั่งไม่ของเก้าอี้เรียน แล้วตัวผมก็ล้มกระแทกพื้นอย่างจัง!!
“โอ้ย” ความปวดแผ่ซ่านสู่ก้านสมองอย่างรวดเร็ว
แล้วแผลถลอกจากเก้าอี้ก็เกิดแผลซึมขึ้นมา ทั้งเจ็บ T-T ทั้งแสบ ToT
“เห้ย ริทเป็นไง บอกแล้วให้ระวัง” ฟุ่บ!! ไก้โน่รีบวิ่งออกจากตะมาหาผมทันที โอ้ หล่อแล้วยังใจดีอีก นี่แหละ...พ่อของลูกผม....อิอิ แรงส์!!
“โห ถลอกเยอะเชียว ป่ะๆ ไปห้องพยาบาล” …ผมพูดอะไรไม่ออก.....ความเจ็บปวดอะไรทั้งหลายหายหมด....เพราะตอนนี้จิตใจผมจดจ่ออยู่กับคนตรงหน้าคร้าบ
“อ่าว ไม่ตอบ แสดงว่าตกลงนะ ”
มือหนาๆค่อยๆอุ้มผมขึ้นในท่า เจ้าสาว -//- อย่างถนุถนอม ผมก็เนียนๆเอามือไปคล้องคอด้วย *-* 555+ เรานี้นักฉวยโอกาสจัง
..........................ปฐมพยาบาลเสร็จแล้ว.................................
“เสร็จแล้วจ้ะต่อไประวังด้วย ดีนะขาไม่หัก” หมอพยาบาลค่อยๆสาธยายสั่งสอนผม แต่ว่าผมไม่ค่อยได้ฟังเท่าไหร่หรอกครับ ผมได้แต่เหลือบมองไอ้โน่อยู่
ทำท่าฟังแล้ว ทำท่ามองรอบๆห้อง..ที่แท้ก็มองไอ้โน่แหละครับ ^^
“ไป..ไปได้แล้ว ครูจะกินข้าว” จากนั้นครูก็ไล่ผมออก ด้วยขาที่เจ็บผมเลยเดินกะเผกๆ ทรมานอะไรเยี่ยงนี้ T-T
“อ่าว เสร็จแล้วเหรอ ป่ะไปกินข้าว” ผมก็ค่อยๆพยุงตัวเดินตามข้างหลังไอ้โน่ไปเรื่อยๆ แอบมองจากทางด้นหลังก็มีความสุขแล้ว
ด้วยขาทีเจ็บผมจึงเดินตามมันไม่ค่อยๆทันแล้วสิ!!
เห้อ เราจะได้แต่มองเขาอยู่อย่างนี้นานเท่าไหร่กันนะ
เดี๋ยวก็จบ ม.6แล้ว ก็ต้องจากกันแล้วล่ะสิ
เมื่อผมคิดอะไรไปพลางๆผมก็นึกได้ว่าคนที่ผมทิ้งหัวใจด้วยไว้หายไปไหน!!
“อ่าว หายไปซะแระ เดินเร็วจังนะ ไม่รอกันเล้ย” ผมก้มหน้าด้วยความน้อยใจแล้วก็เดินไปทางโรงอาหารต่อ เพื่อไปกินข้าวกับไอ้เก่ง
“แบร้!! จะรีบไปไหนไอ้เตี้ย!!” เงาตะคุ้มๆกระโดมาจากด้านข้างริมถนน ไอ้โน่หน้าทะเล้นๆที่แลบลิ้นถมโผล่หน้าออกมาผมอย่างน่าตกใจ
โผล่ออกมาขวางหน้าผม
“เฮ้ย ไอ้โน่ไอ้บ้า เหวอ!!” ร่างผมเริ่มเซเสียความทรงตัวทันที ขาทั้งสองเกี่ยวพันกันเป็นระโยงรยางค์
“เฮ้ย !!!! ฮึบ”
ฟุบ!!
ทันใดนั้น ไอ้โน่รีบวิ่งมาพยุงตัวผมด้วยแขนข้างนึง ตัวผมพาดอยู่บนลำแขนแกร่งของโตโน่ทันที
และแขนอีกข้างก็มาคล้องตัวผมไว้เพื่อไม่ให้ผมหลุดจากอ้อมแขน
ฟุบ!!
-////- (หน้าผม)
- //- (หน้าของไอ้โน่)
ตอนนี้ใบหน้าเราอยู่หน้ากันเพียงไม่กี่เซน
ตึกตัก
ตึกตัก
ตึกตัก
ตึกตัก
..................ใบหน้าของเราทั้งสองค่อยๆเข้ามาหากันเหมือนถูกมนต์สะกด
ดวงตาทั้งคู่ต่างประสานด้วยความอ่อนโยน
ลมหายใจของแต่ละคนถูกต่างทำงานอย่างตื่นตัว
ริมฝีปากสีชมพูระเอของทั้งสองเริ่มใกล้กันเรื่อยๆ..............เรื่อยๆ............จากนั้น
“-****จะต้องทำยังไง ให้เธอมารัก ถามเธอจริงๆ ช่วยตอบได้ไหม ยิ้มให้เธอไป ก็เหนื่อยใจแล้ว แถมยังโดนเมินอย่างนี้.....***- ”
เสียงโทรศัพท์ -*- อันขัดจังหวะก็ดังขึ้น
เหมือนกับปลุกสติให้ผมละไอ้โน่กลับคืนมา
สีหน้าคนตรงหน้าหมือนตกใจไม่น้อย แต่ก็ยังส่งยิ้มบางๆมาให้ผม
“ใครโทรมาอ่ะ” ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาแล่วมองดูหน้าจอ
“ไอ้เก่งอ่ะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
****** ในคาบเรียน************
ตอนนี้เรากำลังเรียนวิชาคอมพิวเตอร์กันครับ
ซึ่งไม่มีอะไรจะสอนอีกแล้ว -*- คุณครูจึงพูดขึ้นมาว่า
“อ่า นักเรียน นี้ก็ใกล้ปัจฉิมทุกๆทีแล้วนะ เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
ทีนี้พวกเราอยู่ด้วยกันเกือบ 6 ปีครูคิดว่าพวกเธอน่าจะมีอะไรบางอย่างที่จะบอกกันใช่ไหม?”
จากนั้นคุณครูจึงเริ่มกวาดสายตามองนักเรียนทุกคน
แต่ผมเหลือบไปเห็นไอ้เก่งมันเป็นอะไรหน้ากังวลผิดปกติ
“ผมมีเรื่องจะพูดครับ” ไอ้เก่งยกมือขึ้นทันที ซึ่งผมก็สะดุ้งกับความบ้าๆของมัน
จากนั้นมันก็เดินไปหน้าห้องแล้วหยิบไมค์จากอาจารย์ขึ้น
แล้วส่งสายตาไปหา....เซน
ซึ่งก็แป็นที่สงสัยของเพื่อนๆทุกๆคน แต่เซนดูงงกว่าเพื่อนเลยล่ะครับ
“เออ......เซน”
บู้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เราก็อยู่ด้วยกันเกือบ 6 ปีแล้วนะ...”
“เวลาที่กูอยู่กับมึงกูมีความสุขมาก.....”
“และ....กู..มีความในใจอยากจะบอกมึง”
สิ้นเสียงคำพูด เสียงกรี๊ดและเสียงโห่ร้องก็ดังขึ้นแต่สีหน้าเซนดูแล้วรู้เลยว่าเขินมากมาก!!-//-ผมล่ะเขินแทนเซนจริงๆ
“กูชอบมึงว่ะ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดก
เสียงกรี๊ดดังขึ้นอย่างน่าตกใจ จากนั้นไอ้เก่งก็ส่งไมค์คืนอาจารย์แล้วจับมือเซนที่กำลังอมยิ้มด้วยความเขิน แล้วพากันออกนอกห้องเรียนไป
เมื่อไอ้เก่งกับเซนออกไปแล้วคุณครูก็พูดขึ้นท่ามกลางเสียงลือเล่าพูดจาของใครหลายๆคน
“555+ ครูบอกแล้วมันต้องมีสิน่า ” คุณครูดูชอบใจกับสิ่งที่ตนกระทำไปมาก
แต่แล้วก็ยังไม่ล้มเลิกความคิดนี้
“อ่ะโตโน่ เธอมีอะไรอยากบอกอะไรกับเพื่อนไหม”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ครู ยื่นไมค์ให้โตโขวัญใจของโผ้มแล้วหญิงสาวมากหน้าหลายตา
“เออ....เออ....” สีหน้าดูลังเลและกังวลได้อย่างชัดเจน
“อ่าว อ่าว ตอบช้า ระหว่างแป้งกับริทเลือกใครบอกมาเลย”
เฮ้ย!! อาจารย์!! เอาชื่อผมไปทำไม
สีหน้าไอ้โน่ดูตกใจไม่น้อย เสียงกรี๊ดดังขึ้นมากกว่าครั้งเก่า
“เออ.....เออ......คง....คง.....” ตอนนิ้ผมเขินมากครับ ขนาดเค้ายังไม่บอกคำตอบเลยนะเนี่ย
โอ้ย ริทใจสั่น
“ก็ต้องเป็นแป้งสิครับ”
เพล้ง!! เสียงหัวใจของผมแตกลายไปทันที
จริงสิ เค้าเป็นผู้ชายนี่นาจะมาชอบผมได้ยังไงกัน....ตลอดมานี้ ผมเป็นบ้าคิดเองเออเองคนเดียวเลยใช้ไหม??
ผมแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ไม่ใช่เพราะเค้าไม่เลือกผม ไม่ใช่เพราะความหน้าแตก แต่ร้องไห้ออกมาเพราะความบ้าบอของตัวเอง
ทำไม ทำไมมันถึงเจ็บอะไรอย่างนี้นะ
......................................................มี2ตอนนะ...........................................................
ความคิดเห็น