ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ครุฑราช
ในอเรา่านเศร้า โศศัลย์
โศึ่เินรำพัน เอ่ยถ้อย
สุพวยพุ่ัวัน ลอยเลื่อน สุเอย
ทุ์่อสุเรียร้อย ั่สร้อย เวียนวน
ทุ์นสุหลั่ล้น หมุนไป
สุยิ่ยวเพียใ อย่ายั้
สุเ็มอิ่มเ็มใ รอเริ่ม ทุ์เอย
ยามเปี่ยมทุ์ไยรั้ ปล่อยให้ เป็นไป
นำเรื่อลับมา ลานประลอแห่นรสับรร
อ์เหนือหัวรุราผู้ทรว้าัยในารประลอที่ยัไม่สิ้นสุทอพระเนรพระธิาวิมานมาศในอ้อมอึ่เปียุ่มไป้วยน้ำพระเนรอพระมาราบุหารัมภา ทรแน่พระทัยว่าพระธิาแห่อสุนรำพระอ์ไม่ไ้เนื่อาทรแปลอ์เป็นมนุษย์และอำพราปารุสีำอันน่าเรามที่นาุ้นเย ท้าวรุราทรแสวหาโอาส่อสู้ับพระโอรสทัสาร่อเบื้อพระพัร์พระธิาวิมานมาศมานานแล้ว หลัาเส็ไปเ้าเฝ้าพระนาเนรอัีเรื่อที่อสุรนรให้ที่พำนัแ่นาินนร็ทรทราบ่าวารประลอรั้นี้และเส็มาที่นรสับรรอย่าเร่่วน
พระราประวัิอพระธิาวิมานมาศและเรื่อราววามรัอมนุษย์ับนาฟ้าทำให้ท้าวรุราทรย้อนถึวามหลัรั้เ่า ทั้เรื่อที่พระมเหสีสิ้นพระมน์ภายหลัารอภิเษเพียไม่ี่วัน พระู่หมั้นที่หนีไป ลอนนาินนรอุรมาลีที่เลือถูััแทนที่ะรอู่อยู่ับพระอ์ วามทรำนำพาวามโศเศร้าให้แผ่่านไปทั่วพระอุระนไม่รู้ะใ้ถ้อยำใมารำพันบรรยาย วามสุที่พวยพุ่็เปรียบัวัน ไม่ทันไร็ลอยเลื่อนเลื่อนหายไป พระอ์ทรมีวามทุ์และวามสุ่อเนื่อร้อยเรียเวียนวนไปราวับห่วสร้อยไม่รู้บ
“หม่อมั้นะไปามพระโอรสทัสารับท่านอำมาสหบาลแห่อสุรนร”
พระธิาวิมานมาศทรไ้ยินผู้นะราบทูลพระบิา่อนที่เ้าะหายัวไป ทรแน่พระทัยในทันทีว่ามนุษย์ผู้มีน้ำใ่ออสุรนรผู้นี้ือพารุที่ทรรู้ั หลัาปลอบพระมาราและพระนิษาอยู่รู่หนึ่็ทร่อยๆ ถอยห่าหมายะเส็ออไป่วยพระเษา แ่ทว่า! พระมาราทรว้าพระอ์ไว้แน่น พระโอรสอินทาน์ทอพระเนรพระธิาวิมานมาศรบเร้าเ้าอนอยู่นาน ในที่สุ ็ทรยื่นมือเ้า่วยอีามเย พระธิาประทับนิ่ามรับสั่อย่าว่า่ายพลามอส่พระโอรสเส็ออไป ยิ่ไปว่านั้น ยัประทับรออยู่ที่นั่นนระทั่ทุพระอ์ลับมาอย่าปลอภัยใน่ว่ำ
ืนนั้น ท้อพระโร
อ์เหนือหัวรุราทรประาศอย่าเป็นทาาร่อหน้าธารำนัลว่า “พระโอรสทัสารทร่วยีวิหม่อมั้น” นอานั้นยัรัสว่าพระโอรสแห่อสุรนรือผู้นะารประลอที่แท้ริ พระราอาันุะและบรรา้าราารอำมาในท้อพระโร่าแสวามยินีันถ้วนหน้า ยเว้นเพียพระเษาอพระธิาวิมานมาศที่ไม่ทรทราบเรื่อเนื่อ้วยไม่ไ้เส็มาร่วมานเลี้ยสัสรร์ สิ่ที่อยู่ในพระทัยอพระโอรสทัสารมีเพียพระนิษา พระมารา และท้าวัุมารผู้ลั่นวาาว่าะยทัพมาทำลายล้าอสุรนรให้วอวาย
โศึ่เินรำพัน เอ่ยถ้อย
สุพวยพุ่ัวัน ลอยเลื่อน สุเอย
ทุ์่อสุเรียร้อย ั่สร้อย เวียนวน
ทุ์นสุหลั่ล้น หมุนไป
สุยิ่ยวเพียใ อย่ายั้
สุเ็มอิ่มเ็มใ รอเริ่ม ทุ์เอย
ยามเปี่ยมทุ์ไยรั้ ปล่อยให้ เป็นไป
นำเรื่อลับมา ลานประลอแห่นรสับรร
อ์เหนือหัวรุราผู้ทรว้าัยในารประลอที่ยัไม่สิ้นสุทอพระเนรพระธิาวิมานมาศในอ้อมอึ่เปียุ่มไป้วยน้ำพระเนรอพระมาราบุหารัมภา ทรแน่พระทัยว่าพระธิาแห่อสุนรำพระอ์ไม่ไ้เนื่อาทรแปลอ์เป็นมนุษย์และอำพราปารุสีำอันน่าเรามที่นาุ้นเย ท้าวรุราทรแสวหาโอาส่อสู้ับพระโอรสทัสาร่อเบื้อพระพัร์พระธิาวิมานมาศมานานแล้ว หลัาเส็ไปเ้าเฝ้าพระนาเนรอัีเรื่อที่อสุรนรให้ที่พำนัแ่นาินนร็ทรทราบ่าวารประลอรั้นี้และเส็มาที่นรสับรรอย่าเร่่วน
พระราประวัิอพระธิาวิมานมาศและเรื่อราววามรัอมนุษย์ับนาฟ้าทำให้ท้าวรุราทรย้อนถึวามหลัรั้เ่า ทั้เรื่อที่พระมเหสีสิ้นพระมน์ภายหลัารอภิเษเพียไม่ี่วัน พระู่หมั้นที่หนีไป ลอนนาินนรอุรมาลีที่เลือถูััแทนที่ะรอู่อยู่ับพระอ์ วามทรำนำพาวามโศเศร้าให้แผ่่านไปทั่วพระอุระนไม่รู้ะใ้ถ้อยำใมารำพันบรรยาย วามสุที่พวยพุ่็เปรียบัวัน ไม่ทันไร็ลอยเลื่อนเลื่อนหายไป พระอ์ทรมีวามทุ์และวามสุ่อเนื่อร้อยเรียเวียนวนไปราวับห่วสร้อยไม่รู้บ
“หม่อมั้นะไปามพระโอรสทัสารับท่านอำมาสหบาลแห่อสุรนร”
พระธิาวิมานมาศทรไ้ยินผู้นะราบทูลพระบิา่อนที่เ้าะหายัวไป ทรแน่พระทัยในทันทีว่ามนุษย์ผู้มีน้ำใ่ออสุรนรผู้นี้ือพารุที่ทรรู้ั หลัาปลอบพระมาราและพระนิษาอยู่รู่หนึ่็ทร่อยๆ ถอยห่าหมายะเส็ออไป่วยพระเษา แ่ทว่า! พระมาราทรว้าพระอ์ไว้แน่น พระโอรสอินทาน์ทอพระเนรพระธิาวิมานมาศรบเร้าเ้าอนอยู่นาน ในที่สุ ็ทรยื่นมือเ้า่วยอีามเย พระธิาประทับนิ่ามรับสั่อย่าว่า่ายพลามอส่พระโอรสเส็ออไป ยิ่ไปว่านั้น ยัประทับรออยู่ที่นั่นนระทั่ทุพระอ์ลับมาอย่าปลอภัยใน่ว่ำ
ืนนั้น ท้อพระโร
อ์เหนือหัวรุราทรประาศอย่าเป็นทาาร่อหน้าธารำนัลว่า “พระโอรสทัสารทร่วยีวิหม่อมั้น” นอานั้นยัรัสว่าพระโอรสแห่อสุรนรือผู้นะารประลอที่แท้ริ พระราอาันุะและบรรา้าราารอำมาในท้อพระโร่าแสวามยินีันถ้วนหน้า ยเว้นเพียพระเษาอพระธิาวิมานมาศที่ไม่ทรทราบเรื่อเนื่อ้วยไม่ไ้เส็มาร่วมานเลี้ยสัสรร์ สิ่ที่อยู่ในพระทัยอพระโอรสทัสารมีเพียพระนิษา พระมารา และท้าวัุมารผู้ลั่นวาาว่าะยทัพมาทำลายล้าอสุรนรให้วอวาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น