คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
Title : ทั้งรักทั้งแค้น
Couple : Jonghyun x Key
Rate : NC 15+
Waiter: MinHam
“ ฆ่าผมสิ!แค่คุณไม่รักผมผมก็เหมือนตายทั้งเป็น” เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างกล้าหาญหลังจากโดนคนที่เค้ารักมาที่สุดหลอกให้รัก ‘ผมรักคุณมากที่สุด คีย์’ นั่นเป็นเพียงลอยเลือดที่อนยูผู้ช้ำรักกรีดเลือดเขียนไว้ที่พื้นดาดฟ้าก่อนตัดสินใจกระโดดลงมาและจบชีวิตที่น่าเศร้านี่ลง
“ พี่อนยูฮื้อๆๆตื่นสิตื่นขึ้นมานะฮื้อๆ” เด็กชายตัวน้อยกำลังเขย่าร่างที่ไร้ซึ่งการตอบสนอง น้ำตาไม่รู้กี่หยดต่อกี่หยดที่ไหลลงมาในขณะนี้ ครอบครัวที่เหลือเพียงพวกเค้าสามคนตอนนี้คงจะไม่มีความสุขอีกแล้วเมื่อพี่ชายคนโตต้องจากไปจากความรักจอมปลอมที่ ชายหนุ่มคนหนึ่งมอบให้
“ ใจเย็นๆแทมิน แทมินยังมีพี่อยู่” จงฮยอนพี่ชายคนกลางได้แต่ปลอบประโลมน้องชายสุดที่รัก ตัวเค้าเองพยามยายกลั้นน้ำตาเต็มที่เพื่อเป็นตัวอย่างให้น้องได้เห็นความเข้มแข็ง น้องชายมองหน้าพี่ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาพร้อมกับสวมกอดแน่นๆอย่างอดไม่ได้ สักพักเจ้าหน้าที่ก็มาเก็บร่างพี่ชายสุดที่รักของเค้าไป นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กเริ่มที่จะร้องไห้อย่างบ้าคลั่งมือหนารั้งน้องชายเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จนในที่สุดน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา
ทั้งคู่กลับไปที่บ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวบ้านหลังเล็กๆที่เคยมีความสดใสตอนนี้เงียบลงไปถนัดตา จงฮยอนส่งแทมินที่วันนี้คงเหนื่อยมากจากการร้องไห้เข้านอน และในไม่ช้าน้องชายสุดที่รักก็หลับไปแต่ก็ยังทิ้งคราบน้ำตาแห่งความเสียใจไว้ จงฮยอนลูบหัวน้องชายสุดที่รักด้วยความเอ็นดูก่อนจะละออกมานอกห้อง สายตามองไปที่ห้องของพี่ชาย อดไม่ได้ที่จะเข้าไปละลึกความหลังข้าวของเครื่องใช้ของพี่คนโตยังถูกวางอย่างเรียบร้อย จงฮยอนทิ้งตัวลงบนที่นอนที่เคยนั่งเล่นเกมส์ด้วยกันเมื่อไม่นานมานี้ สายตามองรอบห้องไปเรื่อยๆเพื่อฟื้นฟูความทรงจำและพลันสายตาก็ไปสะดุดกับรูปของพี่ชายของเค้าที่ยิ้มด้วยความสุขส่วนข้างๆก็เป็นเค้าและแทมินที่ดึงแก้มพี่ชายและหันมายิ้มสวยๆให้กล้อง เค้าหยิบรูปเข้ามาดูใกล้ๆพลางยิ้มด้วยความสุขที่มีอยู่น้อยนิด จู่ๆก็มีภาพเล็กๆภาพหนึ่งหลุดออกมาจากข้างหลัง เค้าอดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาดู
ชายหนุ่มทั้งสองยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าพี่ของเค้ากำลังส่งรอยยิ้มที่ทำซะจนไม่เห็นดวงตาส่วนคนข้างๆก็ชูสองนิ้วแล้วทำท่าเหมือนจะหอมแก้มพี่ชายของเค้า
‘คีย์ พี่รักคีย์มากนะรักมาก
แต่เมื่อพี่ได้รู้ว่าคีย์แค่หลอกใช้พี่
ดวงใจที่มีอยู่ก็เหมือนแตกสลาย
ที่คีย์ทำทั้งหมดมันก็แค่แสแสร้งใช่ไหม
แต่พี่ไม่เคยทำยังงี้กับคีย์
ดวงใจที่พี่ให้คีย์ไป
มันเป็นดวงใจที่บริสุทธ์จริงๆ
เมื่อวานรัก พรุ่งนี้รัก วันต่อๆไปพี่ก็ยังรัก
พี่ขอแค่ให้คีย์รู้แค่นี้พี่ก็สบายใจแล้ว’
ข้อความที่บรรยายความรู้สึกของพี่ชายของเค้าปรากฏขึ้น เมื่อเค้าพลิกกลับมาที่ด้านหลังของภาพ
เมื่ออ่านก็ยิ่งเข้าใจ ยิ่งเศร้า และยิ่งแค้น มือหนากำภาพแน่นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
และขับรถตรงไปที่สถานที่หนึ่งทันที
ในที่สุดร่างโปร่งก็มาถึงยังสถานที่ๆเค้าเคยมาส่งพี่ชายมาหาคนที่ชื่อคีย์บ่อยๆ สถานที่ ที่มีวัยรุ่ยมากมายมารวมตัวและเต้นกันในที่ๆเต็มไปด้วยแสงสีและเสียงเพลง เค้านั่งลงและมองไปยังข้างบนซึ่งมี่คนที่ทำหน้าที่ดีเจกำลังทำหน้าที่อยู่ หูฟังถูกแนบข้างหูเพียงข้างเดียว ร่างบางโยกไหวไปมาตามจังหวะเพลงอย่างเคลิ่บเคลิ้ม สายตาสวยมองไปมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่เค้า
สายตาที่ก่อนหน้ามองเหมือนเชิญชวนแต่ตอนนี้กำลังมายืนอยู่ข้างๆเค้า จงฮยอนแสร้งพูดคุยกับคีย์อย่างสนุกโดยไม่มีทีท่าที่แสดงว่าจะมาแก้แค้น
วันแล้ววันเล่าที่สองคนนัดเจอกัน
ทุกๆวันความรักที่ทั้งสองมีต่อกันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จนจงฮยอนแทบจะลืมจุดประสงค์ในการกระทำครั้งนี้
ก๊อกๆๆ เสียงประตูดังขึ้น ตัวเล็กที่กำลังจะเข้านอนวิ่งแจ้นมาเปิดประตูหวังเป็นเพียงพี่ชายสุดที่รักและก็ใช่
“ พี่จงฮยอนฮะ” แทมินพูดพรางยิ้มรับด้วยรอยยิ้ม
“ ไงเด็กน้อยยังไม่นอนอีกหรอ” พี่ชายขยี้หัวน้องเล็กไปมา
“ ผมไม่เด็กแล้วนะ ผมจะขึ้นมัธยมปลายแล้วเนี่ย” ตัวเล็กพูดพลางทำหน้ายู่
“ แทมินรู้ไหมว่าพี่รักแทมิน”จงฮยอนพูดเพื่อทำลายความเงียบที่มีมาสักพัก
“ รู้ฮะ ผมก็รักพี่ ”
“ พี่เป็นห่วงแทมินนะ”
“ ฮะ”
“ ตอนนี้แทมินเป็นทุกอย่างของพี่”
“ พี่จงฮยอนจะบอกอะไรแทมิน” แทมินพยายามจับไต๋พี่ชาย
“ เปล่า”
“ แทมิน...รู้ใช่ไหมว่าพี่มีแฟนแล้ว”
“ รู้ฮะ...สวยด้วย” แทมินตอบยิ้มๆด้วยความใสซื่อ
“ แล้วรู้ไหมว่าเค้าเป็นใคร”
แทมินส่ายหัวเป็นคำตอบ จงฮยอนที่ไม่อยากให้แทมินรู้เรื่องนี้อยู่แล้วก็รู้สึกสบายใจ
“ พรุ่งนี้เค้าจะมาอยู่กับเรา”
“ ฮะผมยินดีต้อนรับอยู่แล้ว” แทมินยิ้มอีกครั้ง คงเป็นความรู้สึกเหงาหลังจากที่พี่ใหญ่ไม่อยู่เค้าจึงรู้สึกตื่นเต้นเมื่อจะมีคนมาอยู่เป็นพี่เค้าอีกคน
“ แทมิน อยู่ได้ไหมถ้าไม่มีพี่” จงฮยอนถามขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง
“ แล้วพี่อยู่ได้ไหมถ้าพี่เห็นผมเจ็บปวด” คำถามที่สะท้อนกลับมาทำให้เขาเข้าใจน้องชายอย่างดี
“ นอนซะนะพรุ่งนี้ไปรับพี่ชายคนใหม่กัน” จงฮยอนลูบหัวน้องอย่างเอ็นดูอีกครั้งก่อนจะออกไปเมื่อแทมินหลับ
“ พี่อนยูครับผมของโทษผมรักคีย์และผมก็รักแทมิน ผมอยากจะแก้แค้นให้พี่แต่ถ้าผมและคีย์ตายลงไปผมไม่รู้ว่าแทมินจะอยู่อย่างไร กับใคร และเค้าจะสบายหรือเปล่า ผมไม่อยากเห็นเค้าเศร้าอีกครั้ง ผมจะทำอย่างไรดีครับ” จงฮยอนพร่ำบอกรูปของพี่ชายที่ยังยิ้มให้เขาอยู่ตลอด
“ พี่จงฮยอนฮะ นี่มินโฮน้องชายคีย์เอง” คีย์ชี้ไปยังคงตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังหลังจากที่รถของจงฮยอนจอดหน้าบ้าน
“ สวัสดีครับ” มินโฮกล่าวกับจงฮยอนอย่างไม่เป็นมิตร ก่อนที่รถจะขับออกมาและมุ่งตรงสู่บ้านที่จะกลายเป็นสนามแห่งการแก้แค้นย่อยๆของเค้า
“ พี่จงฮยอน” เสียงใสพูดด้วยท่าทางดีใจเมื่อรถของพี่ชายสุดที่รักกำลังเข้ามาจอด
รถคันงานเข้ามาจอดในที่จอดรถด้านในบ้าน
พี่ชายวิ่งอ้อมจากประตูรถอีกข้างอย่างเร่งรีบ
ก่อนจะมาเปิดประตูอีกข้างหนึ่งซึ่งเผยให้เห็นพี่ชายที่ดูใจดี
“ แทมินนี่พี่คีย์”จงฮยอนแนะนำ
“ สวัสดีฮะ^^”
“ จ๊ะ” คีย์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะแนะนำให้รู้จักกับใครอีกคน
“ แทมินนี่มินโอน้องชายพี่ อายุน่าจะเท่าๆกันนะ” คีย์พูดกับแทมินอย่างเป็นมิตรผิดกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังที่ทำหน้าตาเย็นชาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
แทมินแค่รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยก่อนจะไม่สนใจอะไรและเดินจูงพี่คนใหม่เข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี
แทมินพาคีย์เดินชมรอบๆบ้านโดยมีมินโฮเดินตามอยู่ตลอดจนแทมินรู้สึกอึดอัด
“ เอ่อแทมินแล้วพี่จงฮยอนล่ะ” คีย์ที่เดินได้สักพักก็ถามขึ้นเมื่อคนรักของเค้าหายไป
“ พี่เค้าเข้าไปทำอาหาร เช้าให้พวกพี่ไงครับ”
“ โธ่แล้วทำไมไม่บอกพี่ พี่น่ะทำอาหารเก่งนะ เอาอย่างงี้ แทมินอยู่เดินแล่นเป็นเพื่อนไอ้มินโฮไปก่อนพี่ไปช่วยจงฮยอนทำกับข้าว” คีย์พูดยิ้มๆก่อนเดินจากไป เหลือเพียงความเงียบงันที่ก่อตัวขึ้น
เค้าได้แต่ยืนหันหลังให้ร่างสูงอย่างเกร็งๆ จนจู่ๆลงหายใจบางอย่างเข้ามาไกล้ๆคอของเค้าอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งและหันไปดู
“ อุ้ย!คุณจะทำอะไรน่ะ” พอแทมินหันไปก็ถูกมินโฮผลักติดกำแพง
“ ฮึ!มารยา...ใสซื่อฉันรู้น่ะว่าเธอและพี่คิดอะไร” มินโฮพูดด้วยสายตาที่ร้อนรุ่มดังเปลวไฟ
“ อะไร...ปล่อย!!!”ร่างบางได้แต่ดิ้นกุกกักไปมาในอ้อมแขนใหญ่
“ นายจะแก้แค้นให้พี่ชายนาย...อนยู!!!” เมื่อมินโฮพูดจบประโยคแทมินก็ชะงักเมื่อมีพี่ชายเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง
“...”
“ เพราะพี่ฉันหักอกพี่ชายนาย...นายจึงวางแผนแก้แค้นนี้ขึ้น!อย่านึกว่าฉันไม่รู้” มินโฮเริ่มที่จะมีสีหน้าโกรธจัด
“ พี่คีย์หักอกพี่อนยู...ของฉัน”แทมินก้มหน้าลงต่ำพลางนึกเรื่องราวต่างๆที่พอจะเป็นสาเหตุให้พี่สุดที่รักจากเค้าไป และตอนนี้พี่จงฮยอนคงกำลังจะเป็นอีกคน
“ พี่จงฮยอน!!! ร่างบางตะโกนโหวกเหวก แต่ไม่สามารถออกไปจากการกักกุมนี่ได้
“ เป็นห่วงหรอ...ไม่ต้องหรอแผนของนายกำลังไปได้สวย พี่คีย์ของฉันกำลังรักพี่ของนายหัวปักหัวปำจนแทบจะไม่สนใจฉัน” มือใหญ่บีบต้นแขนเล็กอย่างแรงด้วยความโกรธจัด แต่ร่างบางก็เม้นปากแน่นเพื่อสะกดกั้นเสียงแววต่างที่มองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
ม่านน้ำตากำลังจะไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด
ดวงตาสวยมองร่างสูงสั่นระริก
“ จำไว้...ความเจ็บปวดทั้งหมดจะมาลงที่นาย” มินโฮทิ้งคำสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป
ร่างบางซุดลงกับพื้น
พยายามเงยหน้ามองฟ้าเพื่อสกัดกันน้ำตา
พี่อนยูครับ พ่อครับ แม่ครับ รับผมไปอยู่ด้วยได้ไหม...
“ มาแล้วหรอมินโฮ แล้วแทมินล่ะ” คีย์ที่เห็นมินโฮเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารคนเดียวก็เอ่ยถามขึ้น
“ นายนั่นอยากอยู่คนเดียว” มินโฮพูดเสียงเรียบจงฮยอนเองก็แปลกใจเพราะแทมินไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน มือละจากการทำกับข้าวที่เหลืออยู่ สองขาเตรียมที่จะก้าวเดินไปหาน้องชายสุดที่รักแต่โดนมินโฮขัดไว้เสียก่อน
“ นายนั่นไม่ให้ใครเข้าไป!!!” เสียงที่แผดออกมาเหมือนออกคำสั่ง
“ มีอะไรกันครับโวยวายเชียว” ร่างบางเดินเข้ามาด้วยอารมณ์ที่ดูสดใสต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ
“ แทมินเป็นอะไรเมื่อกี้มินโฮบอกว่าแทมินอยากอยู่คนเดียว” จงฮยอนถามน้องชายด้วยสีหน้าเป็นห่วง ดวงตาคู่สวยมองไปยังต้อนเหตุเพื่อหาข้ออ้าง
“ ผมแค่คิดถึงพี่อะ”
“ คิดถึงพ่อแม่หรออ็เด็กน้อย...กินข้าวกันดีกว่าพี่คีย์ทำเองเลยนะ” พี่ชายขัดจังหวะเพราะกลัวว่าหากคีย์รู้ว่าพวกเค้าเป็นน้องของอนยูที่ต้องการจะแก้แค้นละก็แผนก็แตกไม่มีชิ้นดีอย่างแน่นอน
มืออุ่นๆประคองเอวน้องชายให้นั่งลงใกล้ๆกับคนที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่
อาหารมื้อเช้าวันนี้อาจป็นมื้อที่สดใสของการแก้แค้นที่จงฮยอนจะเริ่มต้นขึ้นแต่จะเป็นความหดหู่ของแทมินที่จะได้รับผลกรรมถ้าหากพี่ชายของเค้าทำอะไรกับคีย์ลงไป
................................... 40%..........................................
คือพอดีไรเตอร์ จิ้น2MINน่ะครับ
พอตั้งใจแต่งจงคีย์
อยู่ดีๆ2MINเด่นขึ้นมาซะอย่างั้น
เอาเป็นว่าตอนนี้จะมี2MINเล็กน้อย
ยังไงก็ขอโทษด้วยครับบบบบบYoY
..........................................
“ พี่จงฮยอนคีย์อยากเที่ยว” คีย์เดินเข้ามานั่งไกล้ๆจงฮยอนที่นั่งดูโทรทัศอยู่คนเดียว
“ อืมป่ะ.....”จงฮยอนที่จะตอบตกลงก็ต้องหยุดทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่เค้าเป็นแฟนคีย์ครั้งนี้
เราต้องการแก้แค้น......
ถึงแม้ว่าจริงๆแล้ว..............
ผมก็รักคุณ.................
“ ไปคนเดียวสิตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย” “ พี่จงฮยอนอ่างอนอะไรคีย์อีกอ่ะ”
“ ไม่ได้งอน รำคาญ! เลิกทำตัวอย่านี้สักทีได้มั๊ย” คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมาหลายครั้นในระยะสามเดือนตั้งแต่คีย์เข้ามาอยู่
จงฮยอนทำท่ากระฟัดกระเฟียดเดินออกจากตรงนั้นไปไกลๆ ปล่อยให้คีย์ซุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่เค้าพึ่งเดินจากมาและร้องไห้อย่างหนัก โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาใครอยู่ตรงนั้น
... พี่ไม่อยากทำให้คีย์เจ็บ...
...พี่รักคีย์นะแต่...
...พี่คงเลวมากหากรักคนๆเดียวกับที่ทำให้พี่ชายของพี่ต้องตาย...
...พี่แค่ทำตามหน้าที่...
...แต่ไม่เคยทำตามหัวใจ...
...พี่ขอโทษ...
คำมากมายผุดขึ้นเต็มสมองในขณะที่ออกมาเก็บอารมณ์ในสวน
สายลมพัดผ่านใบหน้าคมเบาๆ
‘ ดูแลคีย์ดีๆ’
จู่ๆเสียงหนึ่งก็แว่วมาทางสายลมเค้ามองหาต้นเสียงก่อนตัดสินใจเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง
กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...
เสียงเหมือนการกระแทกดังออกมาจากห้องน้องชายแต่เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมันเกิดขึ้นบ่อยๆจงจงฮยอนเริ่มที่จะไม่สงสัยและเดินไปที่โซฟาทันที
“ คีย์พี่...” จงฮยอนที่กำลังจะเข้าไปกอดคีย์จากด้านหลังก็ต้องชะงักเมื่อร่างบางยืนขึ้นและส่งสายตามองมาอย่างตัดพ้อ
“ พี่พูดมากี่ครั้งแล้วคำว่าของโทษน่ะ...3เดือนที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม!”
“คีย์...”
“พี่หมดรักคีย์แล้วสิ!หึ!”
“ พี่ไม่เคยนะ”จงอยอนมองคีย์อย่างอ้อนวอน
“ ไม่เคยรักคีย์...ใช่ไหม...” น้ำตาค่อยๆไหลลงมาผ่านแก้มใส
“ ไม่ พี่รักคีย์...แต่พี่...” จงฮยอนพูดขาดห้วงเมื่อนึกถึงคำว่าต้องการแก้แค้น
“...”
“ พี่รักคีย์จริงๆนะพี่รักคีย์จริงๆ” จงฮยอนรวบร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดน้ำตาลูกผู้ชายไหลออมมาด้วยความสำนึกผิด
ร่างบางสั่นสะท้านจากการร้องไห้สองมือโอบกอดร่างสูง
“ ไปเที่ยวกันอีกมั๊ย” จงฮยอนถามขึ้นเมื่อคลายกอด
“ ไม่แล้ว”คีย์ตอบพลางทำหน้ายู่
“ แล้วทำไรล่ะ”
“ ฝนจะตกแล้วออกไปเล่นน้ำฝนกันดีกว่า” คีย์มองอกไปที่นอกหน้าต่างฝนเม็ดเล็กๆที่เมื่อกี้นี้ไม่มีแต่ตอนนี่กำลังโปลยปรายลงมาจากฟากฟ้าและเริ่มที่จะเม็ดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ขนาดท้องฟ้ายังแสดงความยินดีกับเค้าเลย
“ อ่า...สนุกจัก” คีย์ที่ตัวเปียกไปหมดเดินเข้ามาในบ้านด้วยรอยยิ้มที่ดูอารมณ์ดีโดยมีจงฮยอนเดินตามมาติดๆ
คีย์เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำก็ต้องหยุดเมื่อจงฮยอนโอบกอดเค้าอยู่อย่างนั้น
“ คีย์ครับบบบบ” จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ อะไรฮะ” คีย์สบตากับจงฮยอนด้วยใบหน้าที่แดง
“ อาบน้ำเลยหรอ”
“ ทำไมล่ะ พี่จะเอาอะไร”
“ เอ่อ...เอาคีย์ไง ^^” ( ภาษาตรงได้ใจดีจริงๆ)
“ บะ...อื้ออออ~” คำพูดถูกกลืนหายไปเมื่อกลีบปากนุ่มบรรจงมอบจูบอันร้อนแรงให้แก่เค้า
มือที่ตอนแรงวางอยู่บนหน้าอกแกร่งเปลี่ยนมาเป็นคล้องคอไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองอ่อนไปกับการจูบนี่เสียก่อน
“ อื้มมมม~” เสียงครางหวานดังในลำคอด้วยอารม์เคลือบเคลิ้ม มือบางสอดแทรกเข้าไปในเรือนผมก่อนขยุ่มเพื่อระบายอารมณ์
ร่างโปร่งดันให้ร่างบางนอนราบไปกับเตียงขนาดใหญ่ ริมฝิปากที่แยกออกทำให้เกิดน้ำหวานใสๆยืดออกมา ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นซุกไซร์และดูดเม้นเบาๆที่คอขาวระหงส์ มือหนาปลดเสื้อผ้าที่เปียกชุมของตัวเองและร่างข้างใต่อย่างชำนาญก่อนจะเหวี่ยงออกไป ริ้นร้อนลากลงมายังยอดอกที่ตอนนี้แข็งเป็นไต ก่อนจะขบเม้นเบาๆอย่างอดไม่ได้ ร่างบางแอ่นอกรับด้วยความเสียวซ่านร่างกายขาวบิดไปมาพร้อมกับเสียงที่ดังแข่งกับเสียงของสายฝน
ลิ้นร้อนลากผ่านหน้าท้องเนียนขาวก่อนหยุดลงตรงแก่นกายของร่างบางลิ้นร้อนโลมเรียแก่นกายนั้นไปมาก่อนอดไม่ได้ที่จะใช้ปากครอบครองแก่นกายนั้นไว้และรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ
“อื้อออออ...” ร่างบางที่สำผัสได้ถึงความร้อนชื้นที่แก่นกายอดไม่ได้ที่จะครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน จังหวะรักที่จงฮยอนมอบให้แก่คีย์เร็วและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆตัดกับบรรยากาศที่เย็นฉ่ำจากฝนที่ยังคงตกลงมา
“ อ๊ะ...อ่าาาา~” ร่างบางส่งเสียงครางกระเส่าก่อนที่ขาทั้งสองจะแยกห่างออกจากกันมาขึ้นและปล่อยน้ำรักออกมาเต็มปากร่างโปร่ง
เมื่อคีย์ปลดปล่อยร่างโปร่งก็ไม่ปล่อยให้นานเกินไปเพราะเค้าเริ่มที่จะทนอาการปวดนึบอันทุกทรมาณนี้ไม่ไหว
“ คีย์ ถ้าเจ็บบอกนะ” เสียงอันแหบพร่าถูกส่งออกมาคีย์เองก็พยักหน้ารับด้วยหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำฝนที่ปนๆกัน
ร่างโปร่งปาดน้ำผึ่งที่ยอดแก่นกายของร่างบางก่อนจะส่งนิ้วเรียวเข้าไปเปิดทาง จากสอง เพิ่มเป็นสาม และทุกๆครั้งที่เพิ่มจำนวน เสียงครางอันรันจวญใจก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
เค้าค่อยๆถอนนิ้วออกจากช่องทางรักก่อนจะแทนที่ด้วยแก่นกายที่มีขนาดใหญ่กว่า
“ อ้าาาาา~อื้มมมม” เสียงครางหวานดังอีกครั้งเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมสอดเข้ามาในร่างกาย
มือหนาประคองสะโพกของร่างบางให้ขยับไปตามจังหวะที่เริ่มจะแรงขึ้นเรี่อยๆ เสียงกายกระทบกันดังตามจังหวะเข้าออกมือบาขยุ่มผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่
“ อื้มมมม”
“ อ๊ะ....อื้มมมมอื้อออออ” เสียงครางหวานดังสลับกับครางต่ำอย่างได้อารมณ์
จังหวะรักเร็วขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นเกินจะขาดการไหว ก่อนที่สะโพกหนาจะกระแทกเข้าเป็นครั้งสุดท้ายและปล่อยน้ำรักเข้าไปเต็มช่องทางรัก
แฮ่กๆๆ... เสียงหอบเหนื่อยดังขึ้นจากคนทั้งคู่ เหงื่อและน้ำฝนที่เปียกชุ่มบนร่างกายที่แดงและเต็มไปด้วยรอยรักที่เค้าสร้างไว้ทำให้ร่างบางเซ็กซี่อย่าบอกไม่ถูก
“ คีย์...พี่รักคีย์นะ”เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ อื้อ...รู้แล้วน่า” คีย์ตอบพลางเบนหน้าหนีเพื่อหลบซ่อนหน้าที่แดง(ไม่ทันแล้วมั้ง)
“ งั้นของอีกทีนะ^^”
“ ฮะ!!!!!!!!!!OoO!”
...........................
“ วันนี้ทำอะไรกินครับพี่คีย์” มินโฮที่พึ่งเดินลงมาจากห้องของตัวเองถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“ อะไรเนี่ยวันนี้มาเรียกพี่ไม่สบายหรือเปล่า” คีย์ละจากการทำอาหารก่อนเอาหลังมือมาแนบบนหน้าผากของน้องชาย
“ ก็ไม่นี่น่า”
“ ก็คนมันอารมณ์ดีนี่ครับ พี่คีย์เห็นแทมินมั๊ย” มินโฮถามหลังจากชะเง้อมองไปรอบๆ
“ รดน้ำต้นไม้อยู่มั้ง”
“ ครับขอบคุณครับ” มินโฮกล่าวขอบคุณก่อนเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี
“ เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ” คีย์สบถอย่างยิ้มๆก่อนจะเปิดตู้เก็บอุปกรณืทำอาหารจู่ๆก็มีกระดาษบางอย่างตกลงมา
“ จงฮยอนเก็บรูปอะไรไว้ตรงนี้” คีย์หยิบขึ้นมาดูก่อนจะต้องชะงักเมื่อเป็นภาพของ จงฮยอนแทมินและคนที่เค้าเคยหลอกให้รักและทิ้งมาอย่างไม่ใยดี...พี่อนยู และอีกภาพที่เป็นภาพของเค้ากับอนยูที่จำได้ดีว่าภาพนั้นถ่ายกันตอนงานโรงเรียน
“ คีย์ตะ...” เสียงของจงฮยอนหยุดลงเมื่อเห็นคีย์ถือภาพที่เค้าแอบเอาไว้
“ พี่อนยูเป็นพี่คุณหรอ” คีย์หันมาถามทั้งน้ำตาที่รินไหลอาบแก้ม
“ เอ่อ...คือ...”
จงฮยอนตะกุกตะกักก่อนพยักหน้ารับ
“ ที่มินโอบอกฉันว่าพี่คบฉันเพื่อแก้แค้นมันเป็นเรื่องจริงสินะ” คีย์เริ่มที่จะแผดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“ พี่ขอโทษ...ใช่เมื่อก่อนพี่คิดอย่างนั้นแต่ตอนนี้พี่รักคีย์จริงๆนะ”คีย์ก้าวถอยออกห่างนั่นแสดงถึงความไม่ไว้ใจที่มีให้ต่อจงฮยอน
มินโฮและแทมินที่ได้ยินเสียงเอะอะจึงเดินเข้ามาดู
แทมินมองมินโฮตาแป๋วกับคำถามที่ร่างสูงถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ จะรู้มั๊ยล่ะเราก็อยู่ด้วยกัน”
มินโฮที่สังเกตเห็นคีย์ที่ร้องไห้ก็ก้มมาไกล้ๆแทมินก่อนจะเอ่ย
“ พี่ชายนายคงทำให้พี่ชายของฉันเจ็บอีกแล้วหล่ะ เสร็จเรื่องนี้แล้วเจอกัน” มินโฮยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ พูดอะไรตอนนี้เล่าไปช่วยพี่ๆก่อนดีกว่าเดี๋ยวเรื่องนั้นว่ากันทีหลัง” แทมินพูดอย่างเขินๆพลางก้มหน้างุด
“ ครับที่รัก”มินโฮก้มมากระซิบก่อนจะเข้าไปเคลียร์ปัญหา
“ มีอะไรกันพี่เขย”มินโฮเข้าไปถามจงฮยอนที่สีหน้าดูเคร่งเครียด
“ คีย์รู้เรื่องนั้นแล้ว”
“ อืม...”
“ ผมช่วยถ้าพี่จะ...”
“ ได้”จงฮยอนรับปากก่อนจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมินโฮ
“ พี่คีย์ฟังมินโฮนะ...มินโฮรู้เรื่องนี้และมันก็เป็นความจริง”( แน่ใจหรอมาช่วย - -;)
“ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วพี่จงฮยอนรักพี่จริงๆ เหมือนที่ผมเปลื่ยนไปไง”
“ พี่เชื่อผมนะว่าพี่จงฮยอนรักพี่จริงๆ”
“ มินโฮ...” คีย์พูดซื่อมินโอด้วยเสียงที่ดูอ่อนแรง
“คีย์ทำให้พี่ชายของพี่จงฮยอนต้องตาย”คีย์พูดออกมาทั้งน้ำตา
“ ผมไม่โกรธ พี่อยูมาบอกให้ผมดูแลพี่แทนเค้าดีๆ” จงฮยอนรีบตอบแต่มีเพียงรอยยิ้มบางๆจากคีย์เท่านั้นส่งท้ายก่อนที่คีย์จะสลบไป
...............................
“ คุณหมอครับแฟนผมเป็นไงบ้าง”จงฮยอนพุ่งไปหาหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินซึ่งตามมาติดๆด้วยมินโฮและแทมินที่มายืนลุ้นอาการ
“ แค่หมดสติไปเฉยๆไม่เป็นอะไรมากครับเดี๋ยวฟื้นก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ คุณหมอเข้าเยี่ยมได้ไหมครับ”
“ตามสบายครับ”
“ขอบคุณครับ” จงฮยอนกล่าวขอบคุณก่อนจะวิ่งเข้าไป
ในห้องที่มีชายหน้าหวานอันเป็นที่รักนอนอยู่อดไม่ได้ที่จะจับมือแล้วมาแนบไว้ที่ใบหน้าหล่อคมคาย ความรู้สึกที่มือทำให้ร่างบางต้องลืมตาขึ้นมาดู
“พี่จงฮยอน” เสียงที่แหบพร่าเปร่งขึ้น
“ คีย์ พี่รักคีย์จริงๆอย่าทำแบบนี้อีกนะ” จงฮยอนพูดหลางเอามือบางถูหน้าไปมา
“ อื้อคีย์ก็รักพี่...”
พอคีย์พูดจบจงฮยอนก็มอบจูบแสนหวานเป็นการรับขวัญ ก่อนจะซุกไซร้ลงไปที่คอก่อนอดไม่ได้ที่จะขึ้นไปคร่อม
“ พี่จงฮยอนนี่โรงพยาบาลนะ”คีย์เอ่ยทักท้วงขึ้นเมื่อจงอยอนปล่อยกลีบปากบางให้เป็นอิสระ
“ แต่พี่ไม่ไหวแล้วตรงนี้แหละไม่มีหมอมาแอบดูหรอพี่ดูต้นทางไว้แล้ว”จงฮยอนเงยหน้ามาพูดอย่างยิ้มๆ
“ ไอ้พี่บ้าอื้อออออออ”
............The End.............
เฮ้อเหนื่อย อันนี้เป็นคู่จงคีย์นะครับ
ส่วนใครที่อยากอ่าน2MIN
ต้องไปที่ SFแค้นที่รักเธอ(ช้าเกินไป)
ว่าง่ายๆว่ามันเป็นภาคสรุปของคู่2MINในเรื่องนี้
กึก!...กึก!...กึก! จะได้รู้ว่าเสียงอะไร^^
Title : ทั้งรักทั้งแค้น
Couple : Jonghyun x Key
Rate : NC 15+
Waiter: MinHam
“ ฆ่าผมสิ!แค่คุณไม่รักผมผมก็เหมือนตายทั้งเป็น” เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างกล้าหาญหลังจากโดนคนที่เค้ารักมาที่สุดหลอกให้รัก ‘ผมรักคุณมากที่สุด คีย์’ นั่นเป็นเพียงลอยเลือดที่อนยูผู้ช้ำรักกรีดเลือดเขียนไว้ที่พื้นดาดฟ้าก่อนตัดสินใจกระโดดลงมาและจบชีวิตที่น่าเศร้านี่ลง
“ พี่อนยูฮื้อๆๆตื่นสิตื่นขึ้นมานะฮื้อๆ” เด็กชายตัวน้อยกำลังเขย่าร่างที่ไร้ซึ่งการตอบสนอง น้ำตาไม่รู้กี่หยดต่อกี่หยดที่ไหลลงมาในขณะนี้ ครอบครัวที่เหลือเพียงพวกเค้าสามคนตอนนี้คงจะไม่มีความสุขอีกแล้วเมื่อพี่ชายคนโตต้องจากไปจากความรักจอมปลอมที่ ชายหนุ่มคนหนึ่งมอบให้
“ ใจเย็นๆแทมิน แทมินยังมีพี่อยู่” จงฮยอนพี่ชายคนกลางได้แต่ปลอบประโลมน้องชายสุดที่รัก ตัวเค้าเองพยามยายกลั้นน้ำตาเต็มที่เพื่อเป็นตัวอย่างให้น้องได้เห็นความเข้มแข็ง น้องชายมองหน้าพี่ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาพร้อมกับสวมกอดแน่นๆอย่างอดไม่ได้ สักพักเจ้าหน้าที่ก็มาเก็บร่างพี่ชายสุดที่รักของเค้าไป นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กเริ่มที่จะร้องไห้อย่างบ้าคลั่งมือหนารั้งน้องชายเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จนในที่สุดน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา
ทั้งคู่กลับไปที่บ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวบ้านหลังเล็กๆที่เคยมีความสดใสตอนนี้เงียบลงไปถนัดตา จงฮยอนส่งแทมินที่วันนี้คงเหนื่อยมากจากการร้องไห้เข้านอน และในไม่ช้าน้องชายสุดที่รักก็หลับไปแต่ก็ยังทิ้งคราบน้ำตาแห่งความเสียใจไว้ จงฮยอนลูบหัวน้องชายสุดที่รักด้วยความเอ็นดูก่อนจะละออกมานอกห้อง สายตามองไปที่ห้องของพี่ชาย อดไม่ได้ที่จะเข้าไปละลึกความหลังข้าวของเครื่องใช้ของพี่คนโตยังถูกวางอย่างเรียบร้อย จงฮยอนทิ้งตัวลงบนที่นอนที่เคยนั่งเล่นเกมส์ด้วยกันเมื่อไม่นานมานี้ สายตามองรอบห้องไปเรื่อยๆเพื่อฟื้นฟูความทรงจำและพลันสายตาก็ไปสะดุดกับรูปของพี่ชายของเค้าที่ยิ้มด้วยความสุขส่วนข้างๆก็เป็นเค้าและแทมินที่ดึงแก้มพี่ชายและหันมายิ้มสวยๆให้กล้อง เค้าหยิบรูปเข้ามาดูใกล้ๆพลางยิ้มด้วยความสุขที่มีอยู่น้อยนิด จู่ๆก็มีภาพเล็กๆภาพหนึ่งหลุดออกมาจากข้างหลัง เค้าอดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาดู
ชายหนุ่มทั้งสองยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าพี่ของเค้ากำลังส่งรอยยิ้มที่ทำซะจนไม่เห็นดวงตาส่วนคนข้างๆก็ชูสองนิ้วแล้วทำท่าเหมือนจะหอมแก้มพี่ชายของเค้า
‘คีย์ พี่รักคีย์มากนะรักมาก
แต่เมื่อพี่ได้รู้ว่าคีย์แค่หลอกใช้พี่
ดวงใจที่มีอยู่ก็เหมือนแตกสลาย
ที่คีย์ทำทั้งหมดมันก็แค่แสแสร้งใช่ไหม
แต่พี่ไม่เคยทำยังงี้กับคีย์
ดวงใจที่พี่ให้คีย์ไป
มันเป็นดวงใจที่บริสุทธ์จริงๆ
เมื่อวานรัก พรุ่งนี้รัก วันต่อๆไปพี่ก็ยังรัก
พี่ขอแค่ให้คีย์รู้แค่นี้พี่ก็สบายใจแล้ว’
ข้อความที่บรรยายความรู้สึกของพี่ชายของเค้าปรากฏขึ้น เมื่อเค้าพลิกกลับมาที่ด้านหลังของภาพ
เมื่ออ่านก็ยิ่งเข้าใจ ยิ่งเศร้า และยิ่งแค้น มือหนากำภาพแน่นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
และขับรถตรงไปที่สถานที่หนึ่งทันที
ในที่สุดร่างโปร่งก็มาถึงยังสถานที่ๆเค้าเคยมาส่งพี่ชายมาหาคนที่ชื่อคีย์บ่อยๆ สถานที่ ที่มีวัยรุ่ยมากมายมารวมตัวและเต้นกันในที่ๆเต็มไปด้วยแสงสีและเสียงเพลง เค้านั่งลงและมองไปยังข้างบนซึ่งมี่คนที่ทำหน้าที่ดีเจกำลังทำหน้าที่อยู่ หูฟังถูกแนบข้างหูเพียงข้างเดียว ร่างบางโยกไหวไปมาตามจังหวะเพลงอย่างเคลิ่บเคลิ้ม สายตาสวยมองไปมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่เค้า
สายตาที่ก่อนหน้ามองเหมือนเชิญชวนแต่ตอนนี้กำลังมายืนอยู่ข้างๆเค้า จงฮยอนแสร้งพูดคุยกับคีย์อย่างสนุกโดยไม่มีทีท่าที่แสดงว่าจะมาแก้แค้น
วันแล้ววันเล่าที่สองคนนัดเจอกัน
ทุกๆวันความรักที่ทั้งสองมีต่อกันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จนจงฮยอนแทบจะลืมจุดประสงค์ในการกระทำครั้งนี้
ก๊อกๆๆ เสียงประตูดังขึ้น ตัวเล็กที่กำลังจะเข้านอนวิ่งแจ้นมาเปิดประตูหวังเป็นเพียงพี่ชายสุดที่รักและก็ใช่
“ พี่จงฮยอนฮะ” แทมินพูดพรางยิ้มรับด้วยรอยยิ้ม
“ ไงเด็กน้อยยังไม่นอนอีกหรอ” พี่ชายขยี้หัวน้องเล็กไปมา
“ ผมไม่เด็กแล้วนะ ผมจะขึ้นมัธยมปลายแล้วเนี่ย” ตัวเล็กพูดพลางทำหน้ายู่
“ แทมินรู้ไหมว่าพี่รักแทมิน”จงฮยอนพูดเพื่อทำลายความเงียบที่มีมาสักพัก
“ รู้ฮะ ผมก็รักพี่ ”
“ พี่เป็นห่วงแทมินนะ”
“ ฮะ”
“ ตอนนี้แทมินเป็นทุกอย่างของพี่”
“ พี่จงฮยอนจะบอกอะไรแทมิน” แทมินพยายามจับไต๋พี่ชาย
“ เปล่า”
“ แทมิน...รู้ใช่ไหมว่าพี่มีแฟนแล้ว”
“ รู้ฮะ...สวยด้วย” แทมินตอบยิ้มๆด้วยความใสซื่อ
“ แล้วรู้ไหมว่าเค้าเป็นใคร”
แทมินส่ายหัวเป็นคำตอบ จงฮยอนที่ไม่อยากให้แทมินรู้เรื่องนี้อยู่แล้วก็รู้สึกสบายใจ
“ พรุ่งนี้เค้าจะมาอยู่กับเรา”
“ ฮะผมยินดีต้อนรับอยู่แล้ว” แทมินยิ้มอีกครั้ง คงเป็นความรู้สึกเหงาหลังจากที่พี่ใหญ่ไม่อยู่เค้าจึงรู้สึกตื่นเต้นเมื่อจะมีคนมาอยู่เป็นพี่เค้าอีกคน
“ แทมิน อยู่ได้ไหมถ้าไม่มีพี่” จงฮยอนถามขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง
“ แล้วพี่อยู่ได้ไหมถ้าพี่เห็นผมเจ็บปวด” คำถามที่สะท้อนกลับมาทำให้เขาเข้าใจน้องชายอย่างดี
“ นอนซะนะพรุ่งนี้ไปรับพี่ชายคนใหม่กัน” จงฮยอนลูบหัวน้องอย่างเอ็นดูอีกครั้งก่อนจะออกไปเมื่อแทมินหลับ
“ พี่อนยูครับผมของโทษผมรักคีย์และผมก็รักแทมิน ผมอยากจะแก้แค้นให้พี่แต่ถ้าผมและคีย์ตายลงไปผมไม่รู้ว่าแทมินจะอยู่อย่างไร กับใคร และเค้าจะสบายหรือเปล่า ผมไม่อยากเห็นเค้าเศร้าอีกครั้ง ผมจะทำอย่างไรดีครับ” จงฮยอนพร่ำบอกรูปของพี่ชายที่ยังยิ้มให้เขาอยู่ตลอด
“ พี่จงฮยอนฮะ นี่มินโฮน้องชายคีย์เอง” คีย์ชี้ไปยังคงตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังหลังจากที่รถของจงฮยอนจอดหน้าบ้าน
“ สวัสดีครับ” มินโฮกล่าวกับจงฮยอนอย่างไม่เป็นมิตร ก่อนที่รถจะขับออกมาและมุ่งตรงสู่บ้านที่จะกลายเป็นสนามแห่งการแก้แค้นย่อยๆของเค้า
“ พี่จงฮยอน” เสียงใสพูดด้วยท่าทางดีใจเมื่อรถของพี่ชายสุดที่รักกำลังเข้ามาจอด
รถคันงานเข้ามาจอดในที่จอดรถด้านในบ้าน
พี่ชายวิ่งอ้อมจากประตูรถอีกข้างอย่างเร่งรีบ
ก่อนจะมาเปิดประตูอีกข้างหนึ่งซึ่งเผยให้เห็นพี่ชายที่ดูใจดี
“ แทมินนี่พี่คีย์”จงฮยอนแนะนำ
“ สวัสดีฮะ^^”
“ จ๊ะ” คีย์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะแนะนำให้รู้จักกับใครอีกคน
“ แทมินนี่มินโอน้องชายพี่ อายุน่าจะเท่าๆกันนะ” คีย์พูดกับแทมินอย่างเป็นมิตรผิดกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังที่ทำหน้าตาเย็นชาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
แทมินแค่รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยก่อนจะไม่สนใจอะไรและเดินจูงพี่คนใหม่เข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี
แทมินพาคีย์เดินชมรอบๆบ้านโดยมีมินโฮเดินตามอยู่ตลอดจนแทมินรู้สึกอึดอัด
“ เอ่อแทมินแล้วพี่จงฮยอนล่ะ” คีย์ที่เดินได้สักพักก็ถามขึ้นเมื่อคนรักของเค้าหายไป
“ พี่เค้าเข้าไปทำอาหาร เช้าให้พวกพี่ไงครับ”
“ โธ่แล้วทำไมไม่บอกพี่ พี่น่ะทำอาหารเก่งนะ เอาอย่างงี้ แทมินอยู่เดินแล่นเป็นเพื่อนไอ้มินโฮไปก่อนพี่ไปช่วยจงฮยอนทำกับข้าว” คีย์พูดยิ้มๆก่อนเดินจากไป เหลือเพียงความเงียบงันที่ก่อตัวขึ้น
เค้าได้แต่ยืนหันหลังให้ร่างสูงอย่างเกร็งๆ จนจู่ๆลงหายใจบางอย่างเข้ามาไกล้ๆคอของเค้าอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งและหันไปดู
“ อุ้ย!คุณจะทำอะไรน่ะ” พอแทมินหันไปก็ถูกมินโฮผลักติดกำแพง
“ ฮึ!มารยา...ใสซื่อฉันรู้น่ะว่าเธอและพี่คิดอะไร” มินโฮพูดด้วยสายตาที่ร้อนรุ่มดังเปลวไฟ
“ อะไร...ปล่อย!!!”ร่างบางได้แต่ดิ้นกุกกักไปมาในอ้อมแขนใหญ่
“ นายจะแก้แค้นให้พี่ชายนาย...อนยู!!!” เมื่อมินโฮพูดจบประโยคแทมินก็ชะงักเมื่อมีพี่ชายเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง
“...”
“ เพราะพี่ฉันหักอกพี่ชายนาย...นายจึงวางแผนแก้แค้นนี้ขึ้น!อย่านึกว่าฉันไม่รู้” มินโฮเริ่มที่จะมีสีหน้าโกรธจัด
“ พี่คีย์หักอกพี่อนยู...ของฉัน”แทมินก้มหน้าลงต่ำพลางนึกเรื่องราวต่างๆที่พอจะเป็นสาเหตุให้พี่สุดที่รักจากเค้าไป และตอนนี้พี่จงฮยอนคงกำลังจะเป็นอีกคน
“ พี่จงฮยอน!!! ร่างบางตะโกนโหวกเหวก แต่ไม่สามารถออกไปจากการกักกุมนี่ได้
“ เป็นห่วงหรอ...ไม่ต้องหรอแผนของนายกำลังไปได้สวย พี่คีย์ของฉันกำลังรักพี่ของนายหัวปักหัวปำจนแทบจะไม่สนใจฉัน” มือใหญ่บีบต้นแขนเล็กอย่างแรงด้วยความโกรธจัด แต่ร่างบางก็เม้นปากแน่นเพื่อสะกดกั้นเสียงแววต่างที่มองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
ม่านน้ำตากำลังจะไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด
ดวงตาสวยมองร่างสูงสั่นระริก
“ จำไว้...ความเจ็บปวดทั้งหมดจะมาลงที่นาย” มินโฮทิ้งคำสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป
ร่างบางซุดลงกับพื้น
พยายามเงยหน้ามองฟ้าเพื่อสกัดกันน้ำตา
พี่อนยูครับ พ่อครับ แม่ครับ รับผมไปอยู่ด้วยได้ไหม...
“ มาแล้วหรอมินโฮ แล้วแทมินล่ะ” คีย์ที่เห็นมินโฮเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารคนเดียวก็เอ่ยถามขึ้น
“ นายนั่นอยากอยู่คนเดียว” มินโฮพูดเสียงเรียบจงฮยอนเองก็แปลกใจเพราะแทมินไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน มือละจากการทำกับข้าวที่เหลืออยู่ สองขาเตรียมที่จะก้าวเดินไปหาน้องชายสุดที่รักแต่โดนมินโฮขัดไว้เสียก่อน
“ นายนั่นไม่ให้ใครเข้าไป!!!” เสียงที่แผดออกมาเหมือนออกคำสั่ง
“ มีอะไรกันครับโวยวายเชียว” ร่างบางเดินเข้ามาด้วยอารมณ์ที่ดูสดใสต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ
“ แทมินเป็นอะไรเมื่อกี้มินโฮบอกว่าแทมินอยากอยู่คนเดียว” จงฮยอนถามน้องชายด้วยสีหน้าเป็นห่วง ดวงตาคู่สวยมองไปยังต้อนเหตุเพื่อหาข้ออ้าง
“ ผมแค่คิดถึงพี่อะ”
“ คิดถึงพ่อแม่หรออ็เด็กน้อย...กินข้าวกันดีกว่าพี่คีย์ทำเองเลยนะ” พี่ชายขัดจังหวะเพราะกลัวว่าหากคีย์รู้ว่าพวกเค้าเป็นน้องของอนยูที่ต้องการจะแก้แค้นละก็แผนก็แตกไม่มีชิ้นดีอย่างแน่นอน
มืออุ่นๆประคองเอวน้องชายให้นั่งลงใกล้ๆกับคนที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่
อาหารมื้อเช้าวันนี้อาจป็นมื้อที่สดใสของการแก้แค้นที่จงฮยอนจะเริ่มต้นขึ้นแต่จะเป็นความหดหู่ของแทมินที่จะได้รับผลกรรมถ้าหากพี่ชายของเค้าทำอะไรกับคีย์ลงไป
................................... 40%..........................................
คือพอดีไรเตอร์ จิ้น2MINน่ะครับ
พอตั้งใจแต่งจงคีย์
อยู่ดีๆ2MINเด่นขึ้นมาซะอย่างั้น
เอาเป็นว่าตอนนี้จะมี2MINเล็กน้อย
ยังไงก็ขอโทษด้วยครับบบบบบYoY
..........................................
“ พี่จงฮยอนคีย์อยากเที่ยว” คีย์เดินเข้ามานั่งไกล้ๆจงฮยอนที่นั่งดูโทรทัศอยู่คนเดียว
“ อืมป่ะ.....”จงฮยอนที่จะตอบตกลงก็ต้องหยุดทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่เค้าเป็นแฟนคีย์ครั้งนี้
เราต้องการแก้แค้น......
ถึงแม้ว่าจริงๆแล้ว..............
ผมก็รักคุณ.................
“ ไปคนเดียวสิตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย” “ พี่จงฮยอนอ่างอนอะไรคีย์อีกอ่ะ”
“ ไม่ได้งอน รำคาญ! เลิกทำตัวอย่านี้สักทีได้มั๊ย” คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมาหลายครั้นในระยะสามเดือนตั้งแต่คีย์เข้ามาอยู่
จงฮยอนทำท่ากระฟัดกระเฟียดเดินออกจากตรงนั้นไปไกลๆ ปล่อยให้คีย์ซุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่เค้าพึ่งเดินจากมาและร้องไห้อย่างหนัก โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาใครอยู่ตรงนั้น
... พี่ไม่อยากทำให้คีย์เจ็บ...
...พี่รักคีย์นะแต่...
...พี่คงเลวมากหากรักคนๆเดียวกับที่ทำให้พี่ชายของพี่ต้องตาย...
...พี่แค่ทำตามหน้าที่...
...แต่ไม่เคยทำตามหัวใจ...
...พี่ขอโทษ...
คำมากมายผุดขึ้นเต็มสมองในขณะที่ออกมาเก็บอารมณ์ในสวน
สายลมพัดผ่านใบหน้าคมเบาๆ
‘ ดูแลคีย์ดีๆ’
จู่ๆเสียงหนึ่งก็แว่วมาทางสายลมเค้ามองหาต้นเสียงก่อนตัดสินใจเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง
กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...
เสียงเหมือนการกระแทกดังออกมาจากห้องน้องชายแต่เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมันเกิดขึ้นบ่อยๆจงจงฮยอนเริ่มที่จะไม่สงสัยและเดินไปที่โซฟาทันที
“ คีย์พี่...” จงฮยอนที่กำลังจะเข้าไปกอดคีย์จากด้านหลังก็ต้องชะงักเมื่อร่างบางยืนขึ้นและส่งสายตามองมาอย่างตัดพ้อ
“ พี่พูดมากี่ครั้งแล้วคำว่าของโทษน่ะ...3เดือนที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม!”
“คีย์...”
“พี่หมดรักคีย์แล้วสิ!หึ!”
“ พี่ไม่เคยนะ”จงอยอนมองคีย์อย่างอ้อนวอน
“ ไม่เคยรักคีย์...ใช่ไหม...” น้ำตาค่อยๆไหลลงมาผ่านแก้มใส
“ ไม่ พี่รักคีย์...แต่พี่...” จงฮยอนพูดขาดห้วงเมื่อนึกถึงคำว่าต้องการแก้แค้น
“...”
“ พี่รักคีย์จริงๆนะพี่รักคีย์จริงๆ” จงฮยอนรวบร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดน้ำตาลูกผู้ชายไหลออมมาด้วยความสำนึกผิด
ร่างบางสั่นสะท้านจากการร้องไห้สองมือโอบกอดร่างสูง
“ ไปเที่ยวกันอีกมั๊ย” จงฮยอนถามขึ้นเมื่อคลายกอด
“ ไม่แล้ว”คีย์ตอบพลางทำหน้ายู่
“ แล้วทำไรล่ะ”
“ ฝนจะตกแล้วออกไปเล่นน้ำฝนกันดีกว่า” คีย์มองอกไปที่นอกหน้าต่างฝนเม็ดเล็กๆที่เมื่อกี้นี้ไม่มีแต่ตอนนี่กำลังโปลยปรายลงมาจากฟากฟ้าและเริ่มที่จะเม็ดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ขนาดท้องฟ้ายังแสดงความยินดีกับเค้าเลย
“ อ่า...สนุกจัก” คีย์ที่ตัวเปียกไปหมดเดินเข้ามาในบ้านด้วยรอยยิ้มที่ดูอารมณ์ดีโดยมีจงฮยอนเดินตามมาติดๆ
คีย์เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำก็ต้องหยุดเมื่อจงฮยอนโอบกอดเค้าอยู่อย่างนั้น
“ คีย์ครับบบบบ” จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ อะไรฮะ” คีย์สบตากับจงฮยอนด้วยใบหน้าที่แดง
“ อาบน้ำเลยหรอ”
“ ทำไมล่ะ พี่จะเอาอะไร”
“ เอ่อ...เอาคีย์ไง ^^” ( ภาษาตรงได้ใจดีจริงๆ)
“ บะ...อื้ออออ~” คำพูดถูกกลืนหายไปเมื่อกลีบปากนุ่มบรรจงมอบจูบอันร้อนแรงให้แก่เค้า
มือที่ตอนแรงวางอยู่บนหน้าอกแกร่งเปลี่ยนมาเป็นคล้องคอไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองอ่อนไปกับการจูบนี่เสียก่อน
“ อื้มมมม~” เสียงครางหวานดังในลำคอด้วยอารม์เคลือบเคลิ้ม มือบางสอดแทรกเข้าไปในเรือนผมก่อนขยุ่มเพื่อระบายอารมณ์
ร่างโปร่งดันให้ร่างบางนอนราบไปกับเตียงขนาดใหญ่ ริมฝิปากที่แยกออกทำให้เกิดน้ำหวานใสๆยืดออกมา ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นซุกไซร์และดูดเม้นเบาๆที่คอขาวระหงส์ มือหนาปลดเสื้อผ้าที่เปียกชุมของตัวเองและร่างข้างใต่อย่างชำนาญก่อนจะเหวี่ยงออกไป ริ้นร้อนลากลงมายังยอดอกที่ตอนนี้แข็งเป็นไต ก่อนจะขบเม้นเบาๆอย่างอดไม่ได้ ร่างบางแอ่นอกรับด้วยความเสียวซ่านร่างกายขาวบิดไปมาพร้อมกับเสียงที่ดังแข่งกับเสียงของสายฝน
ลิ้นร้อนลากผ่านหน้าท้องเนียนขาวก่อนหยุดลงตรงแก่นกายของร่างบางลิ้นร้อนโลมเรียแก่นกายนั้นไปมาก่อนอดไม่ได้ที่จะใช้ปากครอบครองแก่นกายนั้นไว้และรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ
“อื้อออออ...” ร่างบางที่สำผัสได้ถึงความร้อนชื้นที่แก่นกายอดไม่ได้ที่จะครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน จังหวะรักที่จงฮยอนมอบให้แก่คีย์เร็วและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆตัดกับบรรยากาศที่เย็นฉ่ำจากฝนที่ยังคงตกลงมา
“ อ๊ะ...อ่าาาา~” ร่างบางส่งเสียงครางกระเส่าก่อนที่ขาทั้งสองจะแยกห่างออกจากกันมาขึ้นและปล่อยน้ำรักออกมาเต็มปากร่างโปร่ง
เมื่อคีย์ปลดปล่อยร่างโปร่งก็ไม่ปล่อยให้นานเกินไปเพราะเค้าเริ่มที่จะทนอาการปวดนึบอันทุกทรมาณนี้ไม่ไหว
“ คีย์ ถ้าเจ็บบอกนะ” เสียงอันแหบพร่าถูกส่งออกมาคีย์เองก็พยักหน้ารับด้วยหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำฝนที่ปนๆกัน
ร่างโปร่งปาดน้ำผึ่งที่ยอดแก่นกายของร่างบางก่อนจะส่งนิ้วเรียวเข้าไปเปิดทาง จากสอง เพิ่มเป็นสาม และทุกๆครั้งที่เพิ่มจำนวน เสียงครางอันรันจวญใจก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
เค้าค่อยๆถอนนิ้วออกจากช่องทางรักก่อนจะแทนที่ด้วยแก่นกายที่มีขนาดใหญ่กว่า
“ อ้าาาาา~อื้มมมม” เสียงครางหวานดังอีกครั้งเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมสอดเข้ามาในร่างกาย
มือหนาประคองสะโพกของร่างบางให้ขยับไปตามจังหวะที่เริ่มจะแรงขึ้นเรี่อยๆ เสียงกายกระทบกันดังตามจังหวะเข้าออกมือบาขยุ่มผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่
“ อื้มมมม”
“ อ๊ะ....อื้มมมมอื้อออออ” เสียงครางหวานดังสลับกับครางต่ำอย่างได้อารมณ์
จังหวะรักเร็วขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นเกินจะขาดการไหว ก่อนที่สะโพกหนาจะกระแทกเข้าเป็นครั้งสุดท้ายและปล่อยน้ำรักเข้าไปเต็มช่องทางรัก
แฮ่กๆๆ... เสียงหอบเหนื่อยดังขึ้นจากคนทั้งคู่ เหงื่อและน้ำฝนที่เปียกชุ่มบนร่างกายที่แดงและเต็มไปด้วยรอยรักที่เค้าสร้างไว้ทำให้ร่างบางเซ็กซี่อย่าบอกไม่ถูก
“ คีย์...พี่รักคีย์นะ”เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ อื้อ...รู้แล้วน่า” คีย์ตอบพลางเบนหน้าหนีเพื่อหลบซ่อนหน้าที่แดง(ไม่ทันแล้วมั้ง)
“ งั้นของอีกทีนะ^^”
“ ฮะ!!!!!!!!!!OoO!”
...........................
“ วันนี้ทำอะไรกินครับพี่คีย์” มินโฮที่พึ่งเดินลงมาจากห้องของตัวเองถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“ อะไรเนี่ยวันนี้มาเรียกพี่ไม่สบายหรือเปล่า” คีย์ละจากการทำอาหารก่อนเอาหลังมือมาแนบบนหน้าผากของน้องชาย
“ ก็ไม่นี่น่า”
“ ก็คนมันอารมณ์ดีนี่ครับ พี่คีย์เห็นแทมินมั๊ย” มินโฮถามหลังจากชะเง้อมองไปรอบๆ
“ รดน้ำต้นไม้อยู่มั้ง”
“ ครับขอบคุณครับ” มินโฮกล่าวขอบคุณก่อนเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี
“ เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ” คีย์สบถอย่างยิ้มๆก่อนจะเปิดตู้เก็บอุปกรณืทำอาหารจู่ๆก็มีกระดาษบางอย่างตกลงมา
“ จงฮยอนเก็บรูปอะไรไว้ตรงนี้” คีย์หยิบขึ้นมาดูก่อนจะต้องชะงักเมื่อเป็นภาพของ จงฮยอนแทมินและคนที่เค้าเคยหลอกให้รักและทิ้งมาอย่างไม่ใยดี...พี่อนยู และอีกภาพที่เป็นภาพของเค้ากับอนยูที่จำได้ดีว่าภาพนั้นถ่ายกันตอนงานโรงเรียน
“ คีย์ตะ...” เสียงของจงฮยอนหยุดลงเมื่อเห็นคีย์ถือภาพที่เค้าแอบเอาไว้
“ พี่อนยูเป็นพี่คุณหรอ” คีย์หันมาถามทั้งน้ำตาที่รินไหลอาบแก้ม
“ เอ่อ...คือ...”
จงฮยอนตะกุกตะกักก่อนพยักหน้ารับ
“ ที่มินโอบอกฉันว่าพี่คบฉันเพื่อแก้แค้นมันเป็นเรื่องจริงสินะ” คีย์เริ่มที่จะแผดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“ พี่ขอโทษ...ใช่เมื่อก่อนพี่คิดอย่างนั้นแต่ตอนนี้พี่รักคีย์จริงๆนะ”คีย์ก้าวถอยออกห่างนั่นแสดงถึงความไม่ไว้ใจที่มีให้ต่อจงฮยอน
มินโฮและแทมินที่ได้ยินเสียงเอะอะจึงเดินเข้ามาดู
แทมินมองมินโฮตาแป๋วกับคำถามที่ร่างสูงถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ จะรู้มั๊ยล่ะเราก็อยู่ด้วยกัน”
มินโฮที่สังเกตเห็นคีย์ที่ร้องไห้ก็ก้มมาไกล้ๆแทมินก่อนจะเอ่ย
“ พี่ชายนายคงทำให้พี่ชายของฉันเจ็บอีกแล้วหล่ะ เสร็จเรื่องนี้แล้วเจอกัน” มินโฮยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ พูดอะไรตอนนี้เล่าไปช่วยพี่ๆก่อนดีกว่าเดี๋ยวเรื่องนั้นว่ากันทีหลัง” แทมินพูดอย่างเขินๆพลางก้มหน้างุด
“ ครับที่รัก”มินโฮก้มมากระซิบก่อนจะเข้าไปเคลียร์ปัญหา
“ มีอะไรกันพี่เขย”มินโฮเข้าไปถามจงฮยอนที่สีหน้าดูเคร่งเครียด
“ คีย์รู้เรื่องนั้นแล้ว”
“ อืม...”
“ ผมช่วยถ้าพี่จะ...”
“ ได้”จงฮยอนรับปากก่อนจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมินโฮ
“ พี่คีย์ฟังมินโฮนะ...มินโฮรู้เรื่องนี้และมันก็เป็นความจริง”( แน่ใจหรอมาช่วย - -;)
“ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วพี่จงฮยอนรักพี่จริงๆ เหมือนที่ผมเปลื่ยนไปไง”
“ พี่เชื่อผมนะว่าพี่จงฮยอนรักพี่จริงๆ”
“ มินโฮ...” คีย์พูดซื่อมินโอด้วยเสียงที่ดูอ่อนแรง
“คีย์ทำให้พี่ชายของพี่จงฮยอนต้องตาย”คีย์พูดออกมาทั้งน้ำตา
“ ผมไม่โกรธ พี่อยูมาบอกให้ผมดูแลพี่แทนเค้าดีๆ” จงฮยอนรีบตอบแต่มีเพียงรอยยิ้มบางๆจากคีย์เท่านั้นส่งท้ายก่อนที่คีย์จะสลบไป
...............................
“ คุณหมอครับแฟนผมเป็นไงบ้าง”จงฮยอนพุ่งไปหาหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินซึ่งตามมาติดๆด้วยมินโฮและแทมินที่มายืนลุ้นอาการ
“ แค่หมดสติไปเฉยๆไม่เป็นอะไรมากครับเดี๋ยวฟื้นก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ คุณหมอเข้าเยี่ยมได้ไหมครับ”
“ตามสบายครับ”
“ขอบคุณครับ” จงฮยอนกล่าวขอบคุณก่อนจะวิ่งเข้าไป
ในห้องที่มีชายหน้าหวานอันเป็นที่รักนอนอยู่อดไม่ได้ที่จะจับมือแล้วมาแนบไว้ที่ใบหน้าหล่อคมคาย ความรู้สึกที่มือทำให้ร่างบางต้องลืมตาขึ้นมาดู
“พี่จงฮยอน” เสียงที่แหบพร่าเปร่งขึ้น
“ คีย์ พี่รักคีย์จริงๆอย่าทำแบบนี้อีกนะ” จงฮยอนพูดหลางเอามือบางถูหน้าไปมา
“ อื้อคีย์ก็รักพี่...”
พอคีย์พูดจบจงฮยอนก็มอบจูบแสนหวานเป็นการรับขวัญ ก่อนจะซุกไซร้ลงไปที่คอก่อนอดไม่ได้ที่จะขึ้นไปคร่อม
“ พี่จงฮยอนนี่โรงพยาบาลนะ”คีย์เอ่ยทักท้วงขึ้นเมื่อจงอยอนปล่อยกลีบปากบางให้เป็นอิสระ
“ แต่พี่ไม่ไหวแล้วตรงนี้แหละไม่มีหมอมาแอบดูหรอพี่ดูต้นทางไว้แล้ว”จงฮยอนเงยหน้ามาพูดอย่างยิ้มๆ
“ ไอ้พี่บ้าอื้อออออออ”
............The End.............
เฮ้อเหนื่อย อันนี้เป็นคู่จงคีย์นะครับ
ส่วนใครที่อยากอ่าน2MIN
ต้องไปที่ SFแค้นที่รักเธอ(ช้าเกินไป)
ว่าง่ายๆว่ามันเป็นภาคสรุปของคู่2MINในเรื่องนี้
กึก!...กึก!...กึก! จะได้รู้ว่าเสียงอะไร^^
Title : ทั้งรักทั้งแค้น
Couple : Jonghyun x Key
Rate : NC 15+
Waiter: MinHam
“ ฆ่าผมสิ!แค่คุณไม่รักผมผมก็เหมือนตายทั้งเป็น” เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างกล้าหาญหลังจากโดนคนที่เค้ารักมาที่สุดหลอกให้รัก ‘ผมรักคุณมากที่สุด คีย์’ นั่นเป็นเพียงลอยเลือดที่อนยูผู้ช้ำรักกรีดเลือดเขียนไว้ที่พื้นดาดฟ้าก่อนตัดสินใจกระโดดลงมาและจบชีวิตที่น่าเศร้านี่ลง
“ พี่อนยูฮื้อๆๆตื่นสิตื่นขึ้นมานะฮื้อๆ” เด็กชายตัวน้อยกำลังเขย่าร่างที่ไร้ซึ่งการตอบสนอง น้ำตาไม่รู้กี่หยดต่อกี่หยดที่ไหลลงมาในขณะนี้ ครอบครัวที่เหลือเพียงพวกเค้าสามคนตอนนี้คงจะไม่มีความสุขอีกแล้วเมื่อพี่ชายคนโตต้องจากไปจากความรักจอมปลอมที่ ชายหนุ่มคนหนึ่งมอบให้
“ ใจเย็นๆแทมิน แทมินยังมีพี่อยู่” จงฮยอนพี่ชายคนกลางได้แต่ปลอบประโลมน้องชายสุดที่รัก ตัวเค้าเองพยามยายกลั้นน้ำตาเต็มที่เพื่อเป็นตัวอย่างให้น้องได้เห็นความเข้มแข็ง น้องชายมองหน้าพี่ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาพร้อมกับสวมกอดแน่นๆอย่างอดไม่ได้ สักพักเจ้าหน้าที่ก็มาเก็บร่างพี่ชายสุดที่รักของเค้าไป นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กเริ่มที่จะร้องไห้อย่างบ้าคลั่งมือหนารั้งน้องชายเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จนในที่สุดน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา
ทั้งคู่กลับไปที่บ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวบ้านหลังเล็กๆที่เคยมีความสดใสตอนนี้เงียบลงไปถนัดตา จงฮยอนส่งแทมินที่วันนี้คงเหนื่อยมากจากการร้องไห้เข้านอน และในไม่ช้าน้องชายสุดที่รักก็หลับไปแต่ก็ยังทิ้งคราบน้ำตาแห่งความเสียใจไว้ จงฮยอนลูบหัวน้องชายสุดที่รักด้วยความเอ็นดูก่อนจะละออกมานอกห้อง สายตามองไปที่ห้องของพี่ชาย อดไม่ได้ที่จะเข้าไปละลึกความหลังข้าวของเครื่องใช้ของพี่คนโตยังถูกวางอย่างเรียบร้อย จงฮยอนทิ้งตัวลงบนที่นอนที่เคยนั่งเล่นเกมส์ด้วยกันเมื่อไม่นานมานี้ สายตามองรอบห้องไปเรื่อยๆเพื่อฟื้นฟูความทรงจำและพลันสายตาก็ไปสะดุดกับรูปของพี่ชายของเค้าที่ยิ้มด้วยความสุขส่วนข้างๆก็เป็นเค้าและแทมินที่ดึงแก้มพี่ชายและหันมายิ้มสวยๆให้กล้อง เค้าหยิบรูปเข้ามาดูใกล้ๆพลางยิ้มด้วยความสุขที่มีอยู่น้อยนิด จู่ๆก็มีภาพเล็กๆภาพหนึ่งหลุดออกมาจากข้างหลัง เค้าอดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาดู
ชายหนุ่มทั้งสองยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าพี่ของเค้ากำลังส่งรอยยิ้มที่ทำซะจนไม่เห็นดวงตาส่วนคนข้างๆก็ชูสองนิ้วแล้วทำท่าเหมือนจะหอมแก้มพี่ชายของเค้า
‘คีย์ พี่รักคีย์มากนะรักมาก
แต่เมื่อพี่ได้รู้ว่าคีย์แค่หลอกใช้พี่
ดวงใจที่มีอยู่ก็เหมือนแตกสลาย
ที่คีย์ทำทั้งหมดมันก็แค่แสแสร้งใช่ไหม
แต่พี่ไม่เคยทำยังงี้กับคีย์
ดวงใจที่พี่ให้คีย์ไป
มันเป็นดวงใจที่บริสุทธ์จริงๆ
เมื่อวานรัก พรุ่งนี้รัก วันต่อๆไปพี่ก็ยังรัก
พี่ขอแค่ให้คีย์รู้แค่นี้พี่ก็สบายใจแล้ว’
ข้อความที่บรรยายความรู้สึกของพี่ชายของเค้าปรากฏขึ้น เมื่อเค้าพลิกกลับมาที่ด้านหลังของภาพ
เมื่ออ่านก็ยิ่งเข้าใจ ยิ่งเศร้า และยิ่งแค้น มือหนากำภาพแน่นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
และขับรถตรงไปที่สถานที่หนึ่งทันที
ในที่สุดร่างโปร่งก็มาถึงยังสถานที่ๆเค้าเคยมาส่งพี่ชายมาหาคนที่ชื่อคีย์บ่อยๆ สถานที่ ที่มีวัยรุ่ยมากมายมารวมตัวและเต้นกันในที่ๆเต็มไปด้วยแสงสีและเสียงเพลง เค้านั่งลงและมองไปยังข้างบนซึ่งมี่คนที่ทำหน้าที่ดีเจกำลังทำหน้าที่อยู่ หูฟังถูกแนบข้างหูเพียงข้างเดียว ร่างบางโยกไหวไปมาตามจังหวะเพลงอย่างเคลิ่บเคลิ้ม สายตาสวยมองไปมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่เค้า
สายตาที่ก่อนหน้ามองเหมือนเชิญชวนแต่ตอนนี้กำลังมายืนอยู่ข้างๆเค้า จงฮยอนแสร้งพูดคุยกับคีย์อย่างสนุกโดยไม่มีทีท่าที่แสดงว่าจะมาแก้แค้น
วันแล้ววันเล่าที่สองคนนัดเจอกัน
ทุกๆวันความรักที่ทั้งสองมีต่อกันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จนจงฮยอนแทบจะลืมจุดประสงค์ในการกระทำครั้งนี้
ก๊อกๆๆ เสียงประตูดังขึ้น ตัวเล็กที่กำลังจะเข้านอนวิ่งแจ้นมาเปิดประตูหวังเป็นเพียงพี่ชายสุดที่รักและก็ใช่
“ พี่จงฮยอนฮะ” แทมินพูดพรางยิ้มรับด้วยรอยยิ้ม
“ ไงเด็กน้อยยังไม่นอนอีกหรอ” พี่ชายขยี้หัวน้องเล็กไปมา
“ ผมไม่เด็กแล้วนะ ผมจะขึ้นมัธยมปลายแล้วเนี่ย” ตัวเล็กพูดพลางทำหน้ายู่
“ แทมินรู้ไหมว่าพี่รักแทมิน”จงฮยอนพูดเพื่อทำลายความเงียบที่มีมาสักพัก
“ รู้ฮะ ผมก็รักพี่ ”
“ พี่เป็นห่วงแทมินนะ”
“ ฮะ”
“ ตอนนี้แทมินเป็นทุกอย่างของพี่”
“ พี่จงฮยอนจะบอกอะไรแทมิน” แทมินพยายามจับไต๋พี่ชาย
“ เปล่า”
“ แทมิน...รู้ใช่ไหมว่าพี่มีแฟนแล้ว”
“ รู้ฮะ...สวยด้วย” แทมินตอบยิ้มๆด้วยความใสซื่อ
“ แล้วรู้ไหมว่าเค้าเป็นใคร”
แทมินส่ายหัวเป็นคำตอบ จงฮยอนที่ไม่อยากให้แทมินรู้เรื่องนี้อยู่แล้วก็รู้สึกสบายใจ
“ พรุ่งนี้เค้าจะมาอยู่กับเรา”
“ ฮะผมยินดีต้อนรับอยู่แล้ว” แทมินยิ้มอีกครั้ง คงเป็นความรู้สึกเหงาหลังจากที่พี่ใหญ่ไม่อยู่เค้าจึงรู้สึกตื่นเต้นเมื่อจะมีคนมาอยู่เป็นพี่เค้าอีกคน
“ แทมิน อยู่ได้ไหมถ้าไม่มีพี่” จงฮยอนถามขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง
“ แล้วพี่อยู่ได้ไหมถ้าพี่เห็นผมเจ็บปวด” คำถามที่สะท้อนกลับมาทำให้เขาเข้าใจน้องชายอย่างดี
“ นอนซะนะพรุ่งนี้ไปรับพี่ชายคนใหม่กัน” จงฮยอนลูบหัวน้องอย่างเอ็นดูอีกครั้งก่อนจะออกไปเมื่อแทมินหลับ
“ พี่อนยูครับผมของโทษผมรักคีย์และผมก็รักแทมิน ผมอยากจะแก้แค้นให้พี่แต่ถ้าผมและคีย์ตายลงไปผมไม่รู้ว่าแทมินจะอยู่อย่างไร กับใคร และเค้าจะสบายหรือเปล่า ผมไม่อยากเห็นเค้าเศร้าอีกครั้ง ผมจะทำอย่างไรดีครับ” จงฮยอนพร่ำบอกรูปของพี่ชายที่ยังยิ้มให้เขาอยู่ตลอด
“ พี่จงฮยอนฮะ นี่มินโฮน้องชายคีย์เอง” คีย์ชี้ไปยังคงตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังหลังจากที่รถของจงฮยอนจอดหน้าบ้าน
“ สวัสดีครับ” มินโฮกล่าวกับจงฮยอนอย่างไม่เป็นมิตร ก่อนที่รถจะขับออกมาและมุ่งตรงสู่บ้านที่จะกลายเป็นสนามแห่งการแก้แค้นย่อยๆของเค้า
“ พี่จงฮยอน” เสียงใสพูดด้วยท่าทางดีใจเมื่อรถของพี่ชายสุดที่รักกำลังเข้ามาจอด
รถคันงานเข้ามาจอดในที่จอดรถด้านในบ้าน
พี่ชายวิ่งอ้อมจากประตูรถอีกข้างอย่างเร่งรีบ
ก่อนจะมาเปิดประตูอีกข้างหนึ่งซึ่งเผยให้เห็นพี่ชายที่ดูใจดี
“ แทมินนี่พี่คีย์”จงฮยอนแนะนำ
“ สวัสดีฮะ^^”
“ จ๊ะ” คีย์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะแนะนำให้รู้จักกับใครอีกคน
“ แทมินนี่มินโอน้องชายพี่ อายุน่าจะเท่าๆกันนะ” คีย์พูดกับแทมินอย่างเป็นมิตรผิดกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังที่ทำหน้าตาเย็นชาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
แทมินแค่รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยก่อนจะไม่สนใจอะไรและเดินจูงพี่คนใหม่เข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี
แทมินพาคีย์เดินชมรอบๆบ้านโดยมีมินโฮเดินตามอยู่ตลอดจนแทมินรู้สึกอึดอัด
“ เอ่อแทมินแล้วพี่จงฮยอนล่ะ” คีย์ที่เดินได้สักพักก็ถามขึ้นเมื่อคนรักของเค้าหายไป
“ พี่เค้าเข้าไปทำอาหาร เช้าให้พวกพี่ไงครับ”
“ โธ่แล้วทำไมไม่บอกพี่ พี่น่ะทำอาหารเก่งนะ เอาอย่างงี้ แทมินอยู่เดินแล่นเป็นเพื่อนไอ้มินโฮไปก่อนพี่ไปช่วยจงฮยอนทำกับข้าว” คีย์พูดยิ้มๆก่อนเดินจากไป เหลือเพียงความเงียบงันที่ก่อตัวขึ้น
เค้าได้แต่ยืนหันหลังให้ร่างสูงอย่างเกร็งๆ จนจู่ๆลงหายใจบางอย่างเข้ามาไกล้ๆคอของเค้าอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งและหันไปดู
“ อุ้ย!คุณจะทำอะไรน่ะ” พอแทมินหันไปก็ถูกมินโฮผลักติดกำแพง
“ ฮึ!มารยา...ใสซื่อฉันรู้น่ะว่าเธอและพี่คิดอะไร” มินโฮพูดด้วยสายตาที่ร้อนรุ่มดังเปลวไฟ
“ อะไร...ปล่อย!!!”ร่างบางได้แต่ดิ้นกุกกักไปมาในอ้อมแขนใหญ่
“ นายจะแก้แค้นให้พี่ชายนาย...อนยู!!!” เมื่อมินโฮพูดจบประโยคแทมินก็ชะงักเมื่อมีพี่ชายเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง
“...”
“ เพราะพี่ฉันหักอกพี่ชายนาย...นายจึงวางแผนแก้แค้นนี้ขึ้น!อย่านึกว่าฉันไม่รู้” มินโฮเริ่มที่จะมีสีหน้าโกรธจัด
“ พี่คีย์หักอกพี่อนยู...ของฉัน”แทมินก้มหน้าลงต่ำพลางนึกเรื่องราวต่างๆที่พอจะเป็นสาเหตุให้พี่สุดที่รักจากเค้าไป และตอนนี้พี่จงฮยอนคงกำลังจะเป็นอีกคน
“ พี่จงฮยอน!!! ร่างบางตะโกนโหวกเหวก แต่ไม่สามารถออกไปจากการกักกุมนี่ได้
“ เป็นห่วงหรอ...ไม่ต้องหรอแผนของนายกำลังไปได้สวย พี่คีย์ของฉันกำลังรักพี่ของนายหัวปักหัวปำจนแทบจะไม่สนใจฉัน” มือใหญ่บีบต้นแขนเล็กอย่างแรงด้วยความโกรธจัด แต่ร่างบางก็เม้นปากแน่นเพื่อสะกดกั้นเสียงแววต่างที่มองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
ม่านน้ำตากำลังจะไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด
ดวงตาสวยมองร่างสูงสั่นระริก
“ จำไว้...ความเจ็บปวดทั้งหมดจะมาลงที่นาย” มินโฮทิ้งคำสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป
ร่างบางซุดลงกับพื้น
พยายามเงยหน้ามองฟ้าเพื่อสกัดกันน้ำตา
พี่อนยูครับ พ่อครับ แม่ครับ รับผมไปอยู่ด้วยได้ไหม...
“ มาแล้วหรอมินโฮ แล้วแทมินล่ะ” คีย์ที่เห็นมินโฮเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารคนเดียวก็เอ่ยถามขึ้น
“ นายนั่นอยากอยู่คนเดียว” มินโฮพูดเสียงเรียบจงฮยอนเองก็แปลกใจเพราะแทมินไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน มือละจากการทำกับข้าวที่เหลืออยู่ สองขาเตรียมที่จะก้าวเดินไปหาน้องชายสุดที่รักแต่โดนมินโฮขัดไว้เสียก่อน
“ นายนั่นไม่ให้ใครเข้าไป!!!” เสียงที่แผดออกมาเหมือนออกคำสั่ง
“ มีอะไรกันครับโวยวายเชียว” ร่างบางเดินเข้ามาด้วยอารมณ์ที่ดูสดใสต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ
“ แทมินเป็นอะไรเมื่อกี้มินโฮบอกว่าแทมินอยากอยู่คนเดียว” จงฮยอนถามน้องชายด้วยสีหน้าเป็นห่วง ดวงตาคู่สวยมองไปยังต้อนเหตุเพื่อหาข้ออ้าง
“ ผมแค่คิดถึงพี่อะ”
“ คิดถึงพ่อแม่หรออ็เด็กน้อย...กินข้าวกันดีกว่าพี่คีย์ทำเองเลยนะ” พี่ชายขัดจังหวะเพราะกลัวว่าหากคีย์รู้ว่าพวกเค้าเป็นน้องของอนยูที่ต้องการจะแก้แค้นละก็แผนก็แตกไม่มีชิ้นดีอย่างแน่นอน
มืออุ่นๆประคองเอวน้องชายให้นั่งลงใกล้ๆกับคนที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่
อาหารมื้อเช้าวันนี้อาจป็นมื้อที่สดใสของการแก้แค้นที่จงฮยอนจะเริ่มต้นขึ้นแต่จะเป็นความหดหู่ของแทมินที่จะได้รับผลกรรมถ้าหากพี่ชายของเค้าทำอะไรกับคีย์ลงไป
................................... 40%..........................................
คือพอดีไรเตอร์ จิ้น2MINน่ะครับ
พอตั้งใจแต่งจงคีย์
อยู่ดีๆ2MINเด่นขึ้นมาซะอย่างั้น
เอาเป็นว่าตอนนี้จะมี2MINเล็กน้อย
ยังไงก็ขอโทษด้วยครับบบบบบYoY
..........................................
“ พี่จงฮยอนคีย์อยากเที่ยว” คีย์เดินเข้ามานั่งไกล้ๆจงฮยอนที่นั่งดูโทรทัศอยู่คนเดียว
“ อืมป่ะ.....”จงฮยอนที่จะตอบตกลงก็ต้องหยุดทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่เค้าเป็นแฟนคีย์ครั้งนี้
เราต้องการแก้แค้น......
ถึงแม้ว่าจริงๆแล้ว..............
ผมก็รักคุณ.................
“ ไปคนเดียวสิตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย” “ พี่จงฮยอนอ่างอนอะไรคีย์อีกอ่ะ”
“ ไม่ได้งอน รำคาญ! เลิกทำตัวอย่านี้สักทีได้มั๊ย” คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมาหลายครั้นในระยะสามเดือนตั้งแต่คีย์เข้ามาอยู่
จงฮยอนทำท่ากระฟัดกระเฟียดเดินออกจากตรงนั้นไปไกลๆ ปล่อยให้คีย์ซุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่เค้าพึ่งเดินจากมาและร้องไห้อย่างหนัก โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาใครอยู่ตรงนั้น
... พี่ไม่อยากทำให้คีย์เจ็บ...
...พี่รักคีย์นะแต่...
...พี่คงเลวมากหากรักคนๆเดียวกับที่ทำให้พี่ชายของพี่ต้องตาย...
...พี่แค่ทำตามหน้าที่...
...แต่ไม่เคยทำตามหัวใจ...
...พี่ขอโทษ...
คำมากมายผุดขึ้นเต็มสมองในขณะที่ออกมาเก็บอารมณ์ในสวน
สายลมพัดผ่านใบหน้าคมเบาๆ
‘ ดูแลคีย์ดีๆ’
จู่ๆเสียงหนึ่งก็แว่วมาทางสายลมเค้ามองหาต้นเสียงก่อนตัดสินใจเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง
กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...
เสียงเหมือนการกระแทกดังออกมาจากห้องน้องชายแต่เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมันเกิดขึ้นบ่อยๆจงจงฮยอนเริ่มที่จะไม่สงสัยและเดินไปที่โซฟาทันที
“ คีย์พี่...” จงฮยอนที่กำลังจะเข้าไปกอดคีย์จากด้านหลังก็ต้องชะงักเมื่อร่างบางยืนขึ้นและส่งสายตามองมาอย่างตัดพ้อ
“ พี่พูดมากี่ครั้งแล้วคำว่าของโทษน่ะ...3เดือนที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม!”
“คีย์...”
“พี่หมดรักคีย์แล้วสิ!หึ!”
“ พี่ไม่เคยนะ”จงอยอนมองคีย์อย่างอ้อนวอน
“ ไม่เคยรักคีย์...ใช่ไหม...” น้ำตาค่อยๆไหลลงมาผ่านแก้มใส
“ ไม่ พี่รักคีย์...แต่พี่...” จงฮยอนพูดขาดห้วงเมื่อนึกถึงคำว่าต้องการแก้แค้น
“...”
“ พี่รักคีย์จริงๆนะพี่รักคีย์จริงๆ” จงฮยอนรวบร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดน้ำตาลูกผู้ชายไหลออมมาด้วยความสำนึกผิด
ร่างบางสั่นสะท้านจากการร้องไห้สองมือโอบกอดร่างสูง
“ ไปเที่ยวกันอีกมั๊ย” จงฮยอนถามขึ้นเมื่อคลายกอด
“ ไม่แล้ว”คีย์ตอบพลางทำหน้ายู่
“ แล้วทำไรล่ะ”
“ ฝนจะตกแล้วออกไปเล่นน้ำฝนกันดีกว่า” คีย์มองอกไปที่นอกหน้าต่างฝนเม็ดเล็กๆที่เมื่อกี้นี้ไม่มีแต่ตอนนี่กำลังโปลยปรายลงมาจากฟากฟ้าและเริ่มที่จะเม็ดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ขนาดท้องฟ้ายังแสดงความยินดีกับเค้าเลย
“ อ่า...สนุกจัก” คีย์ที่ตัวเปียกไปหมดเดินเข้ามาในบ้านด้วยรอยยิ้มที่ดูอารมณ์ดีโดยมีจงฮยอนเดินตามมาติดๆ
คีย์เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำก็ต้องหยุดเมื่อจงฮยอนโอบกอดเค้าอยู่อย่างนั้น
“ คีย์ครับบบบบ” จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ อะไรฮะ” คีย์สบตากับจงฮยอนด้วยใบหน้าที่แดง
“ อาบน้ำเลยหรอ”
“ ทำไมล่ะ พี่จะเอาอะไร”
“ เอ่อ...เอาคีย์ไง ^^” ( ภาษาตรงได้ใจดีจริงๆ)
“ บะ...อื้ออออ~” คำพูดถูกกลืนหายไปเมื่อกลีบปากนุ่มบรรจงมอบจูบอันร้อนแรงให้แก่เค้า
มือที่ตอนแรงวางอยู่บนหน้าอกแกร่งเปลี่ยนมาเป็นคล้องคอไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองอ่อนไปกับการจูบนี่เสียก่อน
“ อื้มมมม~” เสียงครางหวานดังในลำคอด้วยอารม์เคลือบเคลิ้ม มือบางสอดแทรกเข้าไปในเรือนผมก่อนขยุ่มเพื่อระบายอารมณ์
ร่างโปร่งดันให้ร่างบางนอนราบไปกับเตียงขนาดใหญ่ ริมฝิปากที่แยกออกทำให้เกิดน้ำหวานใสๆยืดออกมา ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นซุกไซร์และดูดเม้นเบาๆที่คอขาวระหงส์ มือหนาปลดเสื้อผ้าที่เปียกชุมของตัวเองและร่างข้างใต่อย่างชำนาญก่อนจะเหวี่ยงออกไป ริ้นร้อนลากลงมายังยอดอกที่ตอนนี้แข็งเป็นไต ก่อนจะขบเม้นเบาๆอย่างอดไม่ได้ ร่างบางแอ่นอกรับด้วยความเสียวซ่านร่างกายขาวบิดไปมาพร้อมกับเสียงที่ดังแข่งกับเสียงของสายฝน
ลิ้นร้อนลากผ่านหน้าท้องเนียนขาวก่อนหยุดลงตรงแก่นกายของร่างบางลิ้นร้อนโลมเรียแก่นกายนั้นไปมาก่อนอดไม่ได้ที่จะใช้ปากครอบครองแก่นกายนั้นไว้และรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ
“อื้อออออ...” ร่างบางที่สำผัสได้ถึงความร้อนชื้นที่แก่นกายอดไม่ได้ที่จะครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน จังหวะรักที่จงฮยอนมอบให้แก่คีย์เร็วและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆตัดกับบรรยากาศที่เย็นฉ่ำจากฝนที่ยังคงตกลงมา
“ อ๊ะ...อ่าาาา~” ร่างบางส่งเสียงครางกระเส่าก่อนที่ขาทั้งสองจะแยกห่างออกจากกันมาขึ้นและปล่อยน้ำรักออกมาเต็มปากร่างโปร่ง
เมื่อคีย์ปลดปล่อยร่างโปร่งก็ไม่ปล่อยให้นานเกินไปเพราะเค้าเริ่มที่จะทนอาการปวดนึบอันทุกทรมาณนี้ไม่ไหว
“ คีย์ ถ้าเจ็บบอกนะ” เสียงอันแหบพร่าถูกส่งออกมาคีย์เองก็พยักหน้ารับด้วยหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำฝนที่ปนๆกัน
ร่างโปร่งปาดน้ำผึ่งที่ยอดแก่นกายของร่างบางก่อนจะส่งนิ้วเรียวเข้าไปเปิดทาง จากสอง เพิ่มเป็นสาม และทุกๆครั้งที่เพิ่มจำนวน เสียงครางอันรันจวญใจก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
เค้าค่อยๆถอนนิ้วออกจากช่องทางรักก่อนจะแทนที่ด้วยแก่นกายที่มีขนาดใหญ่กว่า
“ อ้าาาาา~อื้มมมม” เสียงครางหวานดังอีกครั้งเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมสอดเข้ามาในร่างกาย
มือหนาประคองสะโพกของร่างบางให้ขยับไปตามจังหวะที่เริ่มจะแรงขึ้นเรี่อยๆ เสียงกายกระทบกันดังตามจังหวะเข้าออกมือบาขยุ่มผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่
“ อื้มมมม”
“ อ๊ะ....อื้มมมมอื้อออออ” เสียงครางหวานดังสลับกับครางต่ำอย่างได้อารมณ์
จังหวะรักเร็วขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นเกินจะขาดการไหว ก่อนที่สะโพกหนาจะกระแทกเข้าเป็นครั้งสุดท้ายและปล่อยน้ำรักเข้าไปเต็มช่องทางรัก
แฮ่กๆๆ... เสียงหอบเหนื่อยดังขึ้นจากคนทั้งคู่ เหงื่อและน้ำฝนที่เปียกชุ่มบนร่างกายที่แดงและเต็มไปด้วยรอยรักที่เค้าสร้างไว้ทำให้ร่างบางเซ็กซี่อย่าบอกไม่ถูก
“ คีย์...พี่รักคีย์นะ”เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ อื้อ...รู้แล้วน่า” คีย์ตอบพลางเบนหน้าหนีเพื่อหลบซ่อนหน้าที่แดง(ไม่ทันแล้วมั้ง)
“ งั้นของอีกทีนะ^^”
“ ฮะ!!!!!!!!!!OoO!”
...........................
“ วันนี้ทำอะไรกินครับพี่คีย์” มินโฮที่พึ่งเดินลงมาจากห้องของตัวเองถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“ อะไรเนี่ยวันนี้มาเรียกพี่ไม่สบายหรือเปล่า” คีย์ละจากการทำอาหารก่อนเอาหลังมือมาแนบบนหน้าผากของน้องชาย
“ ก็ไม่นี่น่า”
“ ก็คนมันอารมณ์ดีนี่ครับ พี่คีย์เห็นแทมินมั๊ย” มินโฮถามหลังจากชะเง้อมองไปรอบๆ
“ รดน้ำต้นไม้อยู่มั้ง”
“ ครับขอบคุณครับ” มินโฮกล่าวขอบคุณก่อนเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี
“ เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ” คีย์สบถอย่างยิ้มๆก่อนจะเปิดตู้เก็บอุปกรณืทำอาหารจู่ๆก็มีกระดาษบางอย่างตกลงมา
“ จงฮยอนเก็บรูปอะไรไว้ตรงนี้” คีย์หยิบขึ้นมาดูก่อนจะต้องชะงักเมื่อเป็นภาพของ จงฮยอนแทมินและคนที่เค้าเคยหลอกให้รักและทิ้งมาอย่างไม่ใยดี...พี่อนยู และอีกภาพที่เป็นภาพของเค้ากับอนยูที่จำได้ดีว่าภาพนั้นถ่ายกันตอนงานโรงเรียน
“ คีย์ตะ...” เสียงของจงฮยอนหยุดลงเมื่อเห็นคีย์ถือภาพที่เค้าแอบเอาไว้
“ พี่อนยูเป็นพี่คุณหรอ” คีย์หันมาถามทั้งน้ำตาที่รินไหลอาบแก้ม
“ เอ่อ...คือ...”
จงฮยอนตะกุกตะกักก่อนพยักหน้ารับ
“ ที่มินโอบอกฉันว่าพี่คบฉันเพื่อแก้แค้นมันเป็นเรื่องจริงสินะ” คีย์เริ่มที่จะแผดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“ พี่ขอโทษ...ใช่เมื่อก่อนพี่คิดอย่างนั้นแต่ตอนนี้พี่รักคีย์จริงๆนะ”คีย์ก้าวถอยออกห่างนั่นแสดงถึงความไม่ไว้ใจที่มีให้ต่อจงฮยอน
มินโฮและแทมินที่ได้ยินเสียงเอะอะจึงเดินเข้ามาดู
แทมินมองมินโฮตาแป๋วกับคำถามที่ร่างสูงถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ จะรู้มั๊ยล่ะเราก็อยู่ด้วยกัน”
มินโฮที่สังเกตเห็นคีย์ที่ร้องไห้ก็ก้มมาไกล้ๆแทมินก่อนจะเอ่ย
“ พี่ชายนายคงทำให้พี่ชายของฉันเจ็บอีกแล้วหล่ะ เสร็จเรื่องนี้แล้วเจอกัน” มินโฮยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ พูดอะไรตอนนี้เล่าไปช่วยพี่ๆก่อนดีกว่าเดี๋ยวเรื่องนั้นว่ากันทีหลัง” แทมินพูดอย่างเขินๆพลางก้มหน้างุด
“ ครับที่รัก”มินโฮก้มมากระซิบก่อนจะเข้าไปเคลียร์ปัญหา
“ มีอะไรกันพี่เขย”มินโฮเข้าไปถามจงฮยอนที่สีหน้าดูเคร่งเครียด
“ คีย์รู้เรื่องนั้นแล้ว”
“ อืม...”
“ ผมช่วยถ้าพี่จะ...”
“ ได้”จงฮยอนรับปากก่อนจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมินโฮ
“ พี่คีย์ฟังมินโฮนะ...มินโฮรู้เรื่องนี้และมันก็เป็นความจริง”( แน่ใจหรอมาช่วย - -;)
“ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วพี่จงฮยอนรักพี่จริงๆ เหมือนที่ผมเปลื่ยนไปไง”
“ พี่เชื่อผมนะว่าพี่จงฮยอนรักพี่จริงๆ”
“ มินโฮ...” คีย์พูดซื่อมินโอด้วยเสียงที่ดูอ่อนแรง
“คีย์ทำให้พี่ชายของพี่จงฮยอนต้องตาย”คีย์พูดออกมาทั้งน้ำตา
“ ผมไม่โกรธ พี่อยูมาบอกให้ผมดูแลพี่แทนเค้าดีๆ” จงฮยอนรีบตอบแต่มีเพียงรอยยิ้มบางๆจากคีย์เท่านั้นส่งท้ายก่อนที่คีย์จะสลบไป
...............................
“ คุณหมอครับแฟนผมเป็นไงบ้าง”จงฮยอนพุ่งไปหาหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินซึ่งตามมาติดๆด้วยมินโฮและแทมินที่มายืนลุ้นอาการ
“ แค่หมดสติไปเฉยๆไม่เป็นอะไรมากครับเดี๋ยวฟื้นก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ คุณหมอเข้าเยี่ยมได้ไหมครับ”
“ตามสบายครับ”
“ขอบคุณครับ” จงฮยอนกล่าวขอบคุณก่อนจะวิ่งเข้าไป
ในห้องที่มีชายหน้าหวานอันเป็นที่รักนอนอยู่อดไม่ได้ที่จะจับมือแล้วมาแนบไว้ที่ใบหน้าหล่อคมคาย ความรู้สึกที่มือทำให้ร่างบางต้องลืมตาขึ้นมาดู
“พี่จงฮยอน” เสียงที่แหบพร่าเปร่งขึ้น
“ คีย์ พี่รักคีย์จริงๆอย่าทำแบบนี้อีกนะ” จงฮยอนพูดหลางเอามือบางถูหน้าไปมา
“ อื้อคีย์ก็รักพี่...”
พอคีย์พูดจบจงฮยอนก็มอบจูบแสนหวานเป็นการรับขวัญ ก่อนจะซุกไซร้ลงไปที่คอก่อนอดไม่ได้ที่จะขึ้นไปคร่อม
“ พี่จงฮยอนนี่โรงพยาบาลนะ”คีย์เอ่ยทักท้วงขึ้นเมื่อจงอยอนปล่อยกลีบปากบางให้เป็นอิสระ
“ แต่พี่ไม่ไหวแล้วตรงนี้แหละไม่มีหมอมาแอบดูหรอพี่ดูต้นทางไว้แล้ว”จงฮยอนเงยหน้ามาพูดอย่างยิ้มๆ
“ ไอ้พี่บ้าอื้อออออออ”
............The End.............
เฮ้อเหนื่อย อันนี้เป็นคู่จงคีย์นะครับ
ส่วนใครที่อยากอ่าน2MIN
ต้องไปที่ SFแค้นที่รักเธอ(ช้าเกินไป)
ว่าง่ายๆว่ามันเป็นภาคสรุปของคู่2MINในเรื่องนี้
กึก!...กึก!...กึก! จะได้รู้ว่าเสียงอะไร^^
Title : ทั้งรักทั้งแค้น
Couple : Jonghyun x Key
Rate : NC 15+
Waiter: MinHam
“ ฆ่าผมสิ!แค่คุณไม่รักผมผมก็เหมือนตายทั้งเป็น” เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างกล้าหาญหลังจากโดนคนที่เค้ารักมาที่สุดหลอกให้รัก ‘ผมรักคุณมากที่สุด คีย์’ นั่นเป็นเพียงลอยเลือดที่อนยูผู้ช้ำรักกรีดเลือดเขียนไว้ที่พื้นดาดฟ้าก่อนตัดสินใจกระโดดลงมาและจบชีวิตที่น่าเศร้านี่ลง
“ พี่อนยูฮื้อๆๆตื่นสิตื่นขึ้นมานะฮื้อๆ” เด็กชายตัวน้อยกำลังเขย่าร่างที่ไร้ซึ่งการตอบสนอง น้ำตาไม่รู้กี่หยดต่อกี่หยดที่ไหลลงมาในขณะนี้ ครอบครัวที่เหลือเพียงพวกเค้าสามคนตอนนี้คงจะไม่มีความสุขอีกแล้วเมื่อพี่ชายคนโตต้องจากไปจากความรักจอมปลอมที่ ชายหนุ่มคนหนึ่งมอบให้
“ ใจเย็นๆแทมิน แทมินยังมีพี่อยู่” จงฮยอนพี่ชายคนกลางได้แต่ปลอบประโลมน้องชายสุดที่รัก ตัวเค้าเองพยามยายกลั้นน้ำตาเต็มที่เพื่อเป็นตัวอย่างให้น้องได้เห็นความเข้มแข็ง น้องชายมองหน้าพี่ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาพร้อมกับสวมกอดแน่นๆอย่างอดไม่ได้ สักพักเจ้าหน้าที่ก็มาเก็บร่างพี่ชายสุดที่รักของเค้าไป นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กเริ่มที่จะร้องไห้อย่างบ้าคลั่งมือหนารั้งน้องชายเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จนในที่สุดน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา
ทั้งคู่กลับไปที่บ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวบ้านหลังเล็กๆที่เคยมีความสดใสตอนนี้เงียบลงไปถนัดตา จงฮยอนส่งแทมินที่วันนี้คงเหนื่อยมากจากการร้องไห้เข้านอน และในไม่ช้าน้องชายสุดที่รักก็หลับไปแต่ก็ยังทิ้งคราบน้ำตาแห่งความเสียใจไว้ จงฮยอนลูบหัวน้องชายสุดที่รักด้วยความเอ็นดูก่อนจะละออกมานอกห้อง สายตามองไปที่ห้องของพี่ชาย อดไม่ได้ที่จะเข้าไปละลึกความหลังข้าวของเครื่องใช้ของพี่คนโตยังถูกวางอย่างเรียบร้อย จงฮยอนทิ้งตัวลงบนที่นอนที่เคยนั่งเล่นเกมส์ด้วยกันเมื่อไม่นานมานี้ สายตามองรอบห้องไปเรื่อยๆเพื่อฟื้นฟูความทรงจำและพลันสายตาก็ไปสะดุดกับรูปของพี่ชายของเค้าที่ยิ้มด้วยความสุขส่วนข้างๆก็เป็นเค้าและแทมินที่ดึงแก้มพี่ชายและหันมายิ้มสวยๆให้กล้อง เค้าหยิบรูปเข้ามาดูใกล้ๆพลางยิ้มด้วยความสุขที่มีอยู่น้อยนิด จู่ๆก็มีภาพเล็กๆภาพหนึ่งหลุดออกมาจากข้างหลัง เค้าอดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาดู
ชายหนุ่มทั้งสองยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าพี่ของเค้ากำลังส่งรอยยิ้มที่ทำซะจนไม่เห็นดวงตาส่วนคนข้างๆก็ชูสองนิ้วแล้วทำท่าเหมือนจะหอมแก้มพี่ชายของเค้า
‘คีย์ พี่รักคีย์มากนะรักมาก
แต่เมื่อพี่ได้รู้ว่าคีย์แค่หลอกใช้พี่
ดวงใจที่มีอยู่ก็เหมือนแตกสลาย
ที่คีย์ทำทั้งหมดมันก็แค่แสแสร้งใช่ไหม
แต่พี่ไม่เคยทำยังงี้กับคีย์
ดวงใจที่พี่ให้คีย์ไป
มันเป็นดวงใจที่บริสุทธ์จริงๆ
เมื่อวานรัก พรุ่งนี้รัก วันต่อๆไปพี่ก็ยังรัก
พี่ขอแค่ให้คีย์รู้แค่นี้พี่ก็สบายใจแล้ว’
ข้อความที่บรรยายความรู้สึกของพี่ชายของเค้าปรากฏขึ้น เมื่อเค้าพลิกกลับมาที่ด้านหลังของภาพ
เมื่ออ่านก็ยิ่งเข้าใจ ยิ่งเศร้า และยิ่งแค้น มือหนากำภาพแน่นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
และขับรถตรงไปที่สถานที่หนึ่งทันที
ในที่สุดร่างโปร่งก็มาถึงยังสถานที่ๆเค้าเคยมาส่งพี่ชายมาหาคนที่ชื่อคีย์บ่อยๆ สถานที่ ที่มีวัยรุ่ยมากมายมารวมตัวและเต้นกันในที่ๆเต็มไปด้วยแสงสีและเสียงเพลง เค้านั่งลงและมองไปยังข้างบนซึ่งมี่คนที่ทำหน้าที่ดีเจกำลังทำหน้าที่อยู่ หูฟังถูกแนบข้างหูเพียงข้างเดียว ร่างบางโยกไหวไปมาตามจังหวะเพลงอย่างเคลิ่บเคลิ้ม สายตาสวยมองไปมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่เค้า
สายตาที่ก่อนหน้ามองเหมือนเชิญชวนแต่ตอนนี้กำลังมายืนอยู่ข้างๆเค้า จงฮยอนแสร้งพูดคุยกับคีย์อย่างสนุกโดยไม่มีทีท่าที่แสดงว่าจะมาแก้แค้น
วันแล้ววันเล่าที่สองคนนัดเจอกัน
ทุกๆวันความรักที่ทั้งสองมีต่อกันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จนจงฮยอนแทบจะลืมจุดประสงค์ในการกระทำครั้งนี้
ก๊อกๆๆ เสียงประตูดังขึ้น ตัวเล็กที่กำลังจะเข้านอนวิ่งแจ้นมาเปิดประตูหวังเป็นเพียงพี่ชายสุดที่รักและก็ใช่
“ พี่จงฮยอนฮะ” แทมินพูดพรางยิ้มรับด้วยรอยยิ้ม
“ ไงเด็กน้อยยังไม่นอนอีกหรอ” พี่ชายขยี้หัวน้องเล็กไปมา
“ ผมไม่เด็กแล้วนะ ผมจะขึ้นมัธยมปลายแล้วเนี่ย” ตัวเล็กพูดพลางทำหน้ายู่
“ แทมินรู้ไหมว่าพี่รักแทมิน”จงฮยอนพูดเพื่อทำลายความเงียบที่มีมาสักพัก
“ รู้ฮะ ผมก็รักพี่ ”
“ พี่เป็นห่วงแทมินนะ”
“ ฮะ”
“ ตอนนี้แทมินเป็นทุกอย่างของพี่”
“ พี่จงฮยอนจะบอกอะไรแทมิน” แทมินพยายามจับไต๋พี่ชาย
“ เปล่า”
“ แทมิน...รู้ใช่ไหมว่าพี่มีแฟนแล้ว”
“ รู้ฮะ...สวยด้วย” แทมินตอบยิ้มๆด้วยความใสซื่อ
“ แล้วรู้ไหมว่าเค้าเป็นใคร”
แทมินส่ายหัวเป็นคำตอบ จงฮยอนที่ไม่อยากให้แทมินรู้เรื่องนี้อยู่แล้วก็รู้สึกสบายใจ
“ พรุ่งนี้เค้าจะมาอยู่กับเรา”
“ ฮะผมยินดีต้อนรับอยู่แล้ว” แทมินยิ้มอีกครั้ง คงเป็นความรู้สึกเหงาหลังจากที่พี่ใหญ่ไม่อยู่เค้าจึงรู้สึกตื่นเต้นเมื่อจะมีคนมาอยู่เป็นพี่เค้าอีกคน
“ แทมิน อยู่ได้ไหมถ้าไม่มีพี่” จงฮยอนถามขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง
“ แล้วพี่อยู่ได้ไหมถ้าพี่เห็นผมเจ็บปวด” คำถามที่สะท้อนกลับมาทำให้เขาเข้าใจน้องชายอย่างดี
“ นอนซะนะพรุ่งนี้ไปรับพี่ชายคนใหม่กัน” จงฮยอนลูบหัวน้องอย่างเอ็นดูอีกครั้งก่อนจะออกไปเมื่อแทมินหลับ
“ พี่อนยูครับผมของโทษผมรักคีย์และผมก็รักแทมิน ผมอยากจะแก้แค้นให้พี่แต่ถ้าผมและคีย์ตายลงไปผมไม่รู้ว่าแทมินจะอยู่อย่างไร กับใคร และเค้าจะสบายหรือเปล่า ผมไม่อยากเห็นเค้าเศร้าอีกครั้ง ผมจะทำอย่างไรดีครับ” จงฮยอนพร่ำบอกรูปของพี่ชายที่ยังยิ้มให้เขาอยู่ตลอด
“ พี่จงฮยอนฮะ นี่มินโฮน้องชายคีย์เอง” คีย์ชี้ไปยังคงตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังหลังจากที่รถของจงฮยอนจอดหน้าบ้าน
“ สวัสดีครับ” มินโฮกล่าวกับจงฮยอนอย่างไม่เป็นมิตร ก่อนที่รถจะขับออกมาและมุ่งตรงสู่บ้านที่จะกลายเป็นสนามแห่งการแก้แค้นย่อยๆของเค้า
“ พี่จงฮยอน” เสียงใสพูดด้วยท่าทางดีใจเมื่อรถของพี่ชายสุดที่รักกำลังเข้ามาจอด
รถคันงานเข้ามาจอดในที่จอดรถด้านในบ้าน
พี่ชายวิ่งอ้อมจากประตูรถอีกข้างอย่างเร่งรีบ
ก่อนจะมาเปิดประตูอีกข้างหนึ่งซึ่งเผยให้เห็นพี่ชายที่ดูใจดี
“ แทมินนี่พี่คีย์”จงฮยอนแนะนำ
“ สวัสดีฮะ^^”
“ จ๊ะ” คีย์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะแนะนำให้รู้จักกับใครอีกคน
“ แทมินนี่มินโอน้องชายพี่ อายุน่าจะเท่าๆกันนะ” คีย์พูดกับแทมินอย่างเป็นมิตรผิดกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังที่ทำหน้าตาเย็นชาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
แทมินแค่รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยก่อนจะไม่สนใจอะไรและเดินจูงพี่คนใหม่เข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี
แทมินพาคีย์เดินชมรอบๆบ้านโดยมีมินโฮเดินตามอยู่ตลอดจนแทมินรู้สึกอึดอัด
“ เอ่อแทมินแล้วพี่จงฮยอนล่ะ” คีย์ที่เดินได้สักพักก็ถามขึ้นเมื่อคนรักของเค้าหายไป
“ พี่เค้าเข้าไปทำอาหาร เช้าให้พวกพี่ไงครับ”
“ โธ่แล้วทำไมไม่บอกพี่ พี่น่ะทำอาหารเก่งนะ เอาอย่างงี้ แทมินอยู่เดินแล่นเป็นเพื่อนไอ้มินโฮไปก่อนพี่ไปช่วยจงฮยอนทำกับข้าว” คีย์พูดยิ้มๆก่อนเดินจากไป เหลือเพียงความเงียบงันที่ก่อตัวขึ้น
เค้าได้แต่ยืนหันหลังให้ร่างสูงอย่างเกร็งๆ จนจู่ๆลงหายใจบางอย่างเข้ามาไกล้ๆคอของเค้าอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งและหันไปดู
“ อุ้ย!คุณจะทำอะไรน่ะ” พอแทมินหันไปก็ถูกมินโฮผลักติดกำแพง
“ ฮึ!มารยา...ใสซื่อฉันรู้น่ะว่าเธอและพี่คิดอะไร” มินโฮพูดด้วยสายตาที่ร้อนรุ่มดังเปลวไฟ
“ อะไร...ปล่อย!!!”ร่างบางได้แต่ดิ้นกุกกักไปมาในอ้อมแขนใหญ่
“ นายจะแก้แค้นให้พี่ชายนาย...อนยู!!!” เมื่อมินโฮพูดจบประโยคแทมินก็ชะงักเมื่อมีพี่ชายเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง
“...”
“ เพราะพี่ฉันหักอกพี่ชายนาย...นายจึงวางแผนแก้แค้นนี้ขึ้น!อย่านึกว่าฉันไม่รู้” มินโฮเริ่มที่จะมีสีหน้าโกรธจัด
“ พี่คีย์หักอกพี่อนยู...ของฉัน”แทมินก้มหน้าลงต่ำพลางนึกเรื่องราวต่างๆที่พอจะเป็นสาเหตุให้พี่สุดที่รักจากเค้าไป และตอนนี้พี่จงฮยอนคงกำลังจะเป็นอีกคน
“ พี่จงฮยอน!!! ร่างบางตะโกนโหวกเหวก แต่ไม่สามารถออกไปจากการกักกุมนี่ได้
“ เป็นห่วงหรอ...ไม่ต้องหรอแผนของนายกำลังไปได้สวย พี่คีย์ของฉันกำลังรักพี่ของนายหัวปักหัวปำจนแทบจะไม่สนใจฉัน” มือใหญ่บีบต้นแขนเล็กอย่างแรงด้วยความโกรธจัด แต่ร่างบางก็เม้นปากแน่นเพื่อสะกดกั้นเสียงแววต่างที่มองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
ม่านน้ำตากำลังจะไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด
ดวงตาสวยมองร่างสูงสั่นระริก
“ จำไว้...ความเจ็บปวดทั้งหมดจะมาลงที่นาย” มินโฮทิ้งคำสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป
ร่างบางซุดลงกับพื้น
พยายามเงยหน้ามองฟ้าเพื่อสกัดกันน้ำตา
พี่อนยูครับ พ่อครับ แม่ครับ รับผมไปอยู่ด้วยได้ไหม...
“ มาแล้วหรอมินโฮ แล้วแทมินล่ะ” คีย์ที่เห็นมินโฮเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารคนเดียวก็เอ่ยถามขึ้น
“ นายนั่นอยากอยู่คนเดียว” มินโฮพูดเสียงเรียบจงฮยอนเองก็แปลกใจเพราะแทมินไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน มือละจากการทำกับข้าวที่เหลืออยู่ สองขาเตรียมที่จะก้าวเดินไปหาน้องชายสุดที่รักแต่โดนมินโฮขัดไว้เสียก่อน
“ นายนั่นไม่ให้ใครเข้าไป!!!” เสียงที่แผดออกมาเหมือนออกคำสั่ง
“ มีอะไรกันครับโวยวายเชียว” ร่างบางเดินเข้ามาด้วยอารมณ์ที่ดูสดใสต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ
“ แทมินเป็นอะไรเมื่อกี้มินโฮบอกว่าแทมินอยากอยู่คนเดียว” จงฮยอนถามน้องชายด้วยสีหน้าเป็นห่วง ดวงตาคู่สวยมองไปยังต้อนเหตุเพื่อหาข้ออ้าง
“ ผมแค่คิดถึงพี่อะ”
“ คิดถึงพ่อแม่หรออ็เด็กน้อย...กินข้าวกันดีกว่าพี่คีย์ทำเองเลยนะ” พี่ชายขัดจังหวะเพราะกลัวว่าหากคีย์รู้ว่าพวกเค้าเป็นน้องของอนยูที่ต้องการจะแก้แค้นละก็แผนก็แตกไม่มีชิ้นดีอย่างแน่นอน
มืออุ่นๆประคองเอวน้องชายให้นั่งลงใกล้ๆกับคนที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่
อาหารมื้อเช้าวันนี้อาจป็นมื้อที่สดใสของการแก้แค้นที่จงฮยอนจะเริ่มต้นขึ้นแต่จะเป็นความหดหู่ของแทมินที่จะได้รับผลกรรมถ้าหากพี่ชายของเค้าทำอะไรกับคีย์ลงไป
................................... 40%..........................................
คือพอดีไรเตอร์ จิ้น2MINน่ะครับ
พอตั้งใจแต่งจงคีย์
อยู่ดีๆ2MINเด่นขึ้นมาซะอย่างั้น
เอาเป็นว่าตอนนี้จะมี2MINเล็กน้อย
ยังไงก็ขอโทษด้วยครับบบบบบYoY
..........................................
“ พี่จงฮยอนคีย์อยากเที่ยว” คีย์เดินเข้ามานั่งไกล้ๆจงฮยอนที่นั่งดูโทรทัศอยู่คนเดียว
“ อืมป่ะ.....”จงฮยอนที่จะตอบตกลงก็ต้องหยุดทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่เค้าเป็นแฟนคีย์ครั้งนี้
เราต้องการแก้แค้น......
ถึงแม้ว่าจริงๆแล้ว..............
ผมก็รักคุณ.................
“ ไปคนเดียวสิตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย” “ พี่จงฮยอนอ่างอนอะไรคีย์อีกอ่ะ”
“ ไม่ได้งอน รำคาญ! เลิกทำตัวอย่านี้สักทีได้มั๊ย” คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมาหลายครั้นในระยะสามเดือนตั้งแต่คีย์เข้ามาอยู่
จงฮยอนทำท่ากระฟัดกระเฟียดเดินออกจากตรงนั้นไปไกลๆ ปล่อยให้คีย์ซุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่เค้าพึ่งเดินจากมาและร้องไห้อย่างหนัก โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาใครอยู่ตรงนั้น
... พี่ไม่อยากทำให้คีย์เจ็บ...
...พี่รักคีย์นะแต่...
...พี่คงเลวมากหากรักคนๆเดียวกับที่ทำให้พี่ชายของพี่ต้องตาย...
...พี่แค่ทำตามหน้าที่...
...แต่ไม่เคยทำตามหัวใจ...
...พี่ขอโทษ...
คำมากมายผุดขึ้นเต็มสมองในขณะที่ออกมาเก็บอารมณ์ในสวน
สายลมพัดผ่านใบหน้าคมเบาๆ
‘ ดูแลคีย์ดีๆ’
จู่ๆเสียงหนึ่งก็แว่วมาทางสายลมเค้ามองหาต้นเสียงก่อนตัดสินใจเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง
กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...
เสียงเหมือนการกระแทกดังออกมาจากห้องน้องชายแต่เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมันเกิดขึ้นบ่อยๆจงจงฮยอนเริ่มที่จะไม่สงสัยและเดินไปที่โซฟาทันที
“ คีย์พี่...” จงฮยอนที่กำลังจะเข้าไปกอดคีย์จากด้านหลังก็ต้องชะงักเมื่อร่างบางยืนขึ้นและส่งสายตามองมาอย่างตัดพ้อ
“ พี่พูดมากี่ครั้งแล้วคำว่าของโทษน่ะ...3เดือนที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม!”
“คีย์...”
“พี่หมดรักคีย์แล้วสิ!หึ!”
“ พี่ไม่เคยนะ”จงอยอนมองคีย์อย่างอ้อนวอน
“ ไม่เคยรักคีย์...ใช่ไหม...” น้ำตาค่อยๆไหลลงมาผ่านแก้มใส
“ ไม่ พี่รักคีย์...แต่พี่...” จงฮยอนพูดขาดห้วงเมื่อนึกถึงคำว่าต้องการแก้แค้น
“...”
“ พี่รักคีย์จริงๆนะพี่รักคีย์จริงๆ” จงฮยอนรวบร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดน้ำตาลูกผู้ชายไหลออมมาด้วยความสำนึกผิด
ร่างบางสั่นสะท้านจากการร้องไห้สองมือโอบกอดร่างสูง
“ ไปเที่ยวกันอีกมั๊ย” จงฮยอนถามขึ้นเมื่อคลายกอด
“ ไม่แล้ว”คีย์ตอบพลางทำหน้ายู่
“ แล้วทำไรล่ะ”
“ ฝนจะตกแล้วออกไปเล่นน้ำฝนกันดีกว่า” คีย์มองอกไปที่นอกหน้าต่างฝนเม็ดเล็กๆที่เมื่อกี้นี้ไม่มีแต่ตอนนี่กำลังโปลยปรายลงมาจากฟากฟ้าและเริ่มที่จะเม็ดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ขนาดท้องฟ้ายังแสดงความยินดีกับเค้าเลย
“ อ่า...สนุกจัก” คีย์ที่ตัวเปียกไปหมดเดินเข้ามาในบ้านด้วยรอยยิ้มที่ดูอารมณ์ดีโดยมีจงฮยอนเดินตามมาติดๆ
คีย์เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำก็ต้องหยุดเมื่อจงฮยอนโอบกอดเค้าอยู่อย่างนั้น
“ คีย์ครับบบบบ” จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ อะไรฮะ” คีย์สบตากับจงฮยอนด้วยใบหน้าที่แดง
“ อาบน้ำเลยหรอ”
“ ทำไมล่ะ พี่จะเอาอะไร”
“ เอ่อ...เอาคีย์ไง ^^” ( ภาษาตรงได้ใจดีจริงๆ)
“ บะ...อื้ออออ~” คำพูดถูกกลืนหายไปเมื่อกลีบปากนุ่มบรรจงมอบจูบอันร้อนแรงให้แก่เค้า
มือที่ตอนแรงวางอยู่บนหน้าอกแกร่งเปลี่ยนมาเป็นคล้องคอไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองอ่อนไปกับการจูบนี่เสียก่อน
“ อื้มมมม~” เสียงครางหวานดังในลำคอด้วยอารม์เคลือบเคลิ้ม มือบางสอดแทรกเข้าไปในเรือนผมก่อนขยุ่มเพื่อระบายอารมณ์
ร่างโปร่งดันให้ร่างบางนอนราบไปกับเตียงขนาดใหญ่ ริมฝิปากที่แยกออกทำให้เกิดน้ำหวานใสๆยืดออกมา ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นซุกไซร์และดูดเม้นเบาๆที่คอขาวระหงส์ มือหนาปลดเสื้อผ้าที่เปียกชุมของตัวเองและร่างข้างใต่อย่างชำนาญก่อนจะเหวี่ยงออกไป ริ้นร้อนลากลงมายังยอดอกที่ตอนนี้แข็งเป็นไต ก่อนจะขบเม้นเบาๆอย่างอดไม่ได้ ร่างบางแอ่นอกรับด้วยความเสียวซ่านร่างกายขาวบิดไปมาพร้อมกับเสียงที่ดังแข่งกับเสียงของสายฝน
ลิ้นร้อนลากผ่านหน้าท้องเนียนขาวก่อนหยุดลงตรงแก่นกายของร่างบางลิ้นร้อนโลมเรียแก่นกายนั้นไปมาก่อนอดไม่ได้ที่จะใช้ปากครอบครองแก่นกายนั้นไว้และรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ
“อื้อออออ...” ร่างบางที่สำผัสได้ถึงความร้อนชื้นที่แก่นกายอดไม่ได้ที่จะครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน จังหวะรักที่จงฮยอนมอบให้แก่คีย์เร็วและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆตัดกับบรรยากาศที่เย็นฉ่ำจากฝนที่ยังคงตกลงมา
“ อ๊ะ...อ่าาาา~” ร่างบางส่งเสียงครางกระเส่าก่อนที่ขาทั้งสองจะแยกห่างออกจากกันมาขึ้นและปล่อยน้ำรักออกมาเต็มปากร่างโปร่ง
เมื่อคีย์ปลดปล่อยร่างโปร่งก็ไม่ปล่อยให้นานเกินไปเพราะเค้าเริ่มที่จะทนอาการปวดนึบอันทุกทรมาณนี้ไม่ไหว
“ คีย์ ถ้าเจ็บบอกนะ” เสียงอันแหบพร่าถูกส่งออกมาคีย์เองก็พยักหน้ารับด้วยหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำฝนที่ปนๆกัน
ร่างโปร่งปาดน้ำผึ่งที่ยอดแก่นกายของร่างบางก่อนจะส่งนิ้วเรียวเข้าไปเปิดทาง จากสอง เพิ่มเป็นสาม และทุกๆครั้งที่เพิ่มจำนวน เสียงครางอันรันจวญใจก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
เค้าค่อยๆถอนนิ้วออกจากช่องทางรักก่อนจะแทนที่ด้วยแก่นกายที่มีขนาดใหญ่กว่า
“ อ้าาาาา~อื้มมมม” เสียงครางหวานดังอีกครั้งเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมสอดเข้ามาในร่างกาย
มือหนาประคองสะโพกของร่างบางให้ขยับไปตามจังหวะที่เริ่มจะแรงขึ้นเรี่อยๆ เสียงกายกระทบกันดังตามจังหวะเข้าออกมือบาขยุ่มผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่
“ อื้มมมม”
“ อ๊ะ....อื้มมมมอื้อออออ” เสียงครางหวานดังสลับกับครางต่ำอย่างได้อารมณ์
จังหวะรักเร็วขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นเกินจะขาดการไหว ก่อนที่สะโพกหนาจะกระแทกเข้าเป็นครั้งสุดท้ายและปล่อยน้ำรักเข้าไปเต็มช่องทางรัก
แฮ่กๆๆ... เสียงหอบเหนื่อยดังขึ้นจากคนทั้งคู่ เหงื่อและน้ำฝนที่เปียกชุ่มบนร่างกายที่แดงและเต็มไปด้วยรอยรักที่เค้าสร้างไว้ทำให้ร่างบางเซ็กซี่อย่าบอกไม่ถูก
“ คีย์...พี่รักคีย์นะ”เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ อื้อ...รู้แล้วน่า” คีย์ตอบพลางเบนหน้าหนีเพื่อหลบซ่อนหน้าที่แดง(ไม่ทันแล้วมั้ง)
“ งั้นของอีกทีนะ^^”
“ ฮะ!!!!!!!!!!OoO!”
...........................
“ วันนี้ทำอะไรกินครับพี่คีย์” มินโฮที่พึ่งเดินลงมาจากห้องของตัวเองถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“ อะไรเนี่ยวันนี้มาเรียกพี่ไม่สบายหรือเปล่า” คีย์ละจากการทำอาหารก่อนเอาหลังมือมาแนบบนหน้าผากของน้องชาย
“ ก็ไม่นี่น่า”
“ ก็คนมันอารมณ์ดีนี่ครับ พี่คีย์เห็นแทมินมั๊ย” มินโฮถามหลังจากชะเง้อมองไปรอบๆ
“ รดน้ำต้นไม้อยู่มั้ง”
“ ครับขอบคุณครับ” มินโฮกล่าวขอบคุณก่อนเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี
“ เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ” คีย์สบถอย่างยิ้มๆก่อนจะเปิดตู้เก็บอุปกรณืทำอาหารจู่ๆก็มีกระดาษบางอย่างตกลงมา
“ จงฮยอนเก็บรูปอะไรไว้ตรงนี้” คีย์หยิบขึ้นมาดูก่อนจะต้องชะงักเมื่อเป็นภาพของ จงฮยอนแทมินและคนที่เค้าเคยหลอกให้รักและทิ้งมาอย่างไม่ใยดี...พี่อนยู และอีกภาพที่เป็นภาพของเค้ากับอนยูที่จำได้ดีว่าภาพนั้นถ่ายกันตอนงานโรงเรียน
“ คีย์ตะ...” เสียงของจงฮยอนหยุดลงเมื่อเห็นคีย์ถือภาพที่เค้าแอบเอาไว้
“ พี่อนยูเป็นพี่คุณหรอ” คีย์หันมาถามทั้งน้ำตาที่รินไหลอาบแก้ม
“ เอ่อ...คือ...”
จงฮยอนตะกุกตะกักก่อนพยักหน้ารับ
“ ที่มินโอบอกฉันว่าพี่คบฉันเพื่อแก้แค้นมันเป็นเรื่องจริงสินะ” คีย์เริ่มที่จะแผดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“ พี่ขอโทษ...ใช่เมื่อก่อนพี่คิดอย่างนั้นแต่ตอนนี้พี่รักคีย์จริงๆนะ”คีย์ก้าวถอยออกห่างนั่นแสดงถึงความไม่ไว้ใจที่มีให้ต่อจงฮยอน
มินโฮและแทมินที่ได้ยินเสียงเอะอะจึงเดินเข้ามาดู
แทมินมองมินโฮตาแป๋วกับคำถามที่ร่างสูงถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ จะรู้มั๊ยล่ะเราก็อยู่ด้วยกัน”
มินโฮที่สังเกตเห็นคีย์ที่ร้องไห้ก็ก้มมาไกล้ๆแทมินก่อนจะเอ่ย
“ พี่ชายนายคงทำให้พี่ชายของฉันเจ็บอีกแล้วหล่ะ เสร็จเรื่องนี้แล้วเจอกัน” มินโฮยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ พูดอะไรตอนนี้เล่าไปช่วยพี่ๆก่อนดีกว่าเดี๋ยวเรื่องนั้นว่ากันทีหลัง” แทมินพูดอย่างเขินๆพลางก้มหน้างุด
“ ครับที่รัก”มินโฮก้มมากระซิบก่อนจะเข้าไปเคลียร์ปัญหา
“ มีอะไรกันพี่เขย”มินโฮเข้าไปถามจงฮยอนที่สีหน้าดูเคร่งเครียด
“ คีย์รู้เรื่องนั้นแล้ว”
“ อืม...”
“ ผมช่วยถ้าพี่จะ...”
“ ได้”จงฮยอนรับปากก่อนจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมินโฮ
“ พี่คีย์ฟังมินโฮนะ...มินโฮรู้เรื่องนี้และมันก็เป็นความจริง”( แน่ใจหรอมาช่วย - -;)
“ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วพี่จงฮยอนรักพี่จริงๆ เหมือนที่ผมเปลื่ยนไปไง”
“ พี่เชื่อผมนะว่าพี่จงฮยอนรักพี่จริงๆ”
“ มินโฮ...” คีย์พูดซื่อมินโอด้วยเสียงที่ดูอ่อนแรง
“คีย์ทำให้พี่ชายของพี่จงฮยอนต้องตาย”คีย์พูดออกมาทั้งน้ำตา
“ ผมไม่โกรธ พี่อยูมาบอกให้ผมดูแลพี่แทนเค้าดีๆ” จงฮยอนรีบตอบแต่มีเพียงรอยยิ้มบางๆจากคีย์เท่านั้นส่งท้ายก่อนที่คีย์จะสลบไป
...............................
“ คุณหมอครับแฟนผมเป็นไงบ้าง”จงฮยอนพุ่งไปหาหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินซึ่งตามมาติดๆด้วยมินโฮและแทมินที่มายืนลุ้นอาการ
“ แค่หมดสติไปเฉยๆไม่เป็นอะไรมากครับเดี๋ยวฟื้นก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ คุณหมอเข้าเยี่ยมได้ไหมครับ”
“ตามสบายครับ”
“ขอบคุณครับ” จงฮยอนกล่าวขอบคุณก่อนจะวิ่งเข้าไป
ในห้องที่มีชายหน้าหวานอันเป็นที่รักนอนอยู่อดไม่ได้ที่จะจับมือแล้วมาแนบไว้ที่ใบหน้าหล่อคมคาย ความรู้สึกที่มือทำให้ร่างบางต้องลืมตาขึ้นมาดู
“พี่จงฮยอน” เสียงที่แหบพร่าเปร่งขึ้น
“ คีย์ พี่รักคีย์จริงๆอย่าทำแบบนี้อีกนะ” จงฮยอนพูดหลางเอามือบางถูหน้าไปมา
“ อื้อคีย์ก็รักพี่...”
พอคีย์พูดจบจงฮยอนก็มอบจูบแสนหวานเป็นการรับขวัญ ก่อนจะซุกไซร้ลงไปที่คอก่อนอดไม่ได้ที่จะขึ้นไปคร่อม
“ พี่จงฮยอนนี่โรงพยาบาลนะ”คีย์เอ่ยทักท้วงขึ้นเมื่อจงอยอนปล่อยกลีบปากบางให้เป็นอิสระ
“ แต่พี่ไม่ไหวแล้วตรงนี้แหละไม่มีหมอมาแอบดูหรอพี่ดูต้นทางไว้แล้ว”จงฮยอนเงยหน้ามาพูดอย่างยิ้มๆ
“ ไอ้พี่บ้าอื้อออออออ”
............The End.............
เฮ้อเหนื่อย อันนี้เป็นคู่จงคีย์นะครับ
ส่วนใครที่อยากอ่าน2MIN
ต้องไปที่ SFแค้นที่รักเธอ(ช้าเกินไป)
ว่าง่ายๆว่ามันเป็นภาคสรุปของคู่2MINในเรื่องนี้
กึก!...กึก!...กึก! จะได้รู้ว่าเสียงอะไร^^
Title : ทั้งรักทั้งแค้น
Couple : Jonghyun x Key
Rate : NC 15+
Waiter: MinHam
“ ฆ่าผมสิ!แค่คุณไม่รักผมผมก็เหมือนตายทั้งเป็น” เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างกล้าหาญหลังจากโดนคนที่เค้ารักมาที่สุดหลอกให้รัก ‘ผมรักคุณมากที่สุด คีย์’ นั่นเป็นเพียงลอยเลือดที่อนยูผู้ช้ำรักกรีดเลือดเขียนไว้ที่พื้นดาดฟ้าก่อนตัดสินใจกระโดดลงมาและจบชีวิตที่น่าเศร้านี่ลง
“ พี่อนยูฮื้อๆๆตื่นสิตื่นขึ้นมานะฮื้อๆ” เด็กชายตัวน้อยกำลังเขย่าร่างที่ไร้ซึ่งการตอบสนอง น้ำตาไม่รู้กี่หยดต่อกี่หยดที่ไหลลงมาในขณะนี้ ครอบครัวที่เหลือเพียงพวกเค้าสามคนตอนนี้คงจะไม่มีความสุขอีกแล้วเมื่อพี่ชายคนโตต้องจากไปจากความรักจอมปลอมที่ ชายหนุ่มคนหนึ่งมอบให้
“ ใจเย็นๆแทมิน แทมินยังมีพี่อยู่” จงฮยอนพี่ชายคนกลางได้แต่ปลอบประโลมน้องชายสุดที่รัก ตัวเค้าเองพยามยายกลั้นน้ำตาเต็มที่เพื่อเป็นตัวอย่างให้น้องได้เห็นความเข้มแข็ง น้องชายมองหน้าพี่ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาพร้อมกับสวมกอดแน่นๆอย่างอดไม่ได้ สักพักเจ้าหน้าที่ก็มาเก็บร่างพี่ชายสุดที่รักของเค้าไป นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กเริ่มที่จะร้องไห้อย่างบ้าคลั่งมือหนารั้งน้องชายเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จนในที่สุดน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา
ทั้งคู่กลับไปที่บ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวบ้านหลังเล็กๆที่เคยมีความสดใสตอนนี้เงียบลงไปถนัดตา จงฮยอนส่งแทมินที่วันนี้คงเหนื่อยมากจากการร้องไห้เข้านอน และในไม่ช้าน้องชายสุดที่รักก็หลับไปแต่ก็ยังทิ้งคราบน้ำตาแห่งความเสียใจไว้ จงฮยอนลูบหัวน้องชายสุดที่รักด้วยความเอ็นดูก่อนจะละออกมานอกห้อง สายตามองไปที่ห้องของพี่ชาย อดไม่ได้ที่จะเข้าไปละลึกความหลังข้าวของเครื่องใช้ของพี่คนโตยังถูกวางอย่างเรียบร้อย จงฮยอนทิ้งตัวลงบนที่นอนที่เคยนั่งเล่นเกมส์ด้วยกันเมื่อไม่นานมานี้ สายตามองรอบห้องไปเรื่อยๆเพื่อฟื้นฟูความทรงจำและพลันสายตาก็ไปสะดุดกับรูปของพี่ชายของเค้าที่ยิ้มด้วยความสุขส่วนข้างๆก็เป็นเค้าและแทมินที่ดึงแก้มพี่ชายและหันมายิ้มสวยๆให้กล้อง เค้าหยิบรูปเข้ามาดูใกล้ๆพลางยิ้มด้วยความสุขที่มีอยู่น้อยนิด จู่ๆก็มีภาพเล็กๆภาพหนึ่งหลุดออกมาจากข้างหลัง เค้าอดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาดู
ชายหนุ่มทั้งสองยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าพี่ของเค้ากำลังส่งรอยยิ้มที่ทำซะจนไม่เห็นดวงตาส่วนคนข้างๆก็ชูสองนิ้วแล้วทำท่าเหมือนจะหอมแก้มพี่ชายของเค้า
‘คีย์ พี่รักคีย์มากนะรักมาก
แต่เมื่อพี่ได้รู้ว่าคีย์แค่หลอกใช้พี่
ดวงใจที่มีอยู่ก็เหมือนแตกสลาย
ที่คีย์ทำทั้งหมดมันก็แค่แสแสร้งใช่ไหม
แต่พี่ไม่เคยทำยังงี้กับคีย์
ดวงใจที่พี่ให้คีย์ไป
มันเป็นดวงใจที่บริสุทธ์จริงๆ
เมื่อวานรัก พรุ่งนี้รัก วันต่อๆไปพี่ก็ยังรัก
พี่ขอแค่ให้คีย์รู้แค่นี้พี่ก็สบายใจแล้ว’
ข้อความที่บรรยายความรู้สึกของพี่ชายของเค้าปรากฏขึ้น เมื่อเค้าพลิกกลับมาที่ด้านหลังของภาพ
เมื่ออ่านก็ยิ่งเข้าใจ ยิ่งเศร้า และยิ่งแค้น มือหนากำภาพแน่นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
และขับรถตรงไปที่สถานที่หนึ่งทันที
ในที่สุดร่างโปร่งก็มาถึงยังสถานที่ๆเค้าเคยมาส่งพี่ชายมาหาคนที่ชื่อคีย์บ่อยๆ สถานที่ ที่มีวัยรุ่ยมากมายมารวมตัวและเต้นกันในที่ๆเต็มไปด้วยแสงสีและเสียงเพลง เค้านั่งลงและมองไปยังข้างบนซึ่งมี่คนที่ทำหน้าที่ดีเจกำลังทำหน้าที่อยู่ หูฟังถูกแนบข้างหูเพียงข้างเดียว ร่างบางโยกไหวไปมาตามจังหวะเพลงอย่างเคลิ่บเคลิ้ม สายตาสวยมองไปมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่เค้า
สายตาที่ก่อนหน้ามองเหมือนเชิญชวนแต่ตอนนี้กำลังมายืนอยู่ข้างๆเค้า จงฮยอนแสร้งพูดคุยกับคีย์อย่างสนุกโดยไม่มีทีท่าที่แสดงว่าจะมาแก้แค้น
วันแล้ววันเล่าที่สองคนนัดเจอกัน
ทุกๆวันความรักที่ทั้งสองมีต่อกันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จนจงฮยอนแทบจะลืมจุดประสงค์ในการกระทำครั้งนี้
ก๊อกๆๆ เสียงประตูดังขึ้น ตัวเล็กที่กำลังจะเข้านอนวิ่งแจ้นมาเปิดประตูหวังเป็นเพียงพี่ชายสุดที่รักและก็ใช่
“ พี่จงฮยอนฮะ” แทมินพูดพรางยิ้มรับด้วยรอยยิ้ม
“ ไงเด็กน้อยยังไม่นอนอีกหรอ” พี่ชายขยี้หัวน้องเล็กไปมา
“ ผมไม่เด็กแล้วนะ ผมจะขึ้นมัธยมปลายแล้วเนี่ย” ตัวเล็กพูดพลางทำหน้ายู่
“ แทมินรู้ไหมว่าพี่รักแทมิน”จงฮยอนพูดเพื่อทำลายความเงียบที่มีมาสักพัก
“ รู้ฮะ ผมก็รักพี่ ”
“ พี่เป็นห่วงแทมินนะ”
“ ฮะ”
“ ตอนนี้แทมินเป็นทุกอย่างของพี่”
“ พี่จงฮยอนจะบอกอะไรแทมิน” แทมินพยายามจับไต๋พี่ชาย
“ เปล่า”
“ แทมิน...รู้ใช่ไหมว่าพี่มีแฟนแล้ว”
“ รู้ฮะ...สวยด้วย” แทมินตอบยิ้มๆด้วยความใสซื่อ
“ แล้วรู้ไหมว่าเค้าเป็นใคร”
แทมินส่ายหัวเป็นคำตอบ จงฮยอนที่ไม่อยากให้แทมินรู้เรื่องนี้อยู่แล้วก็รู้สึกสบายใจ
“ พรุ่งนี้เค้าจะมาอยู่กับเรา”
“ ฮะผมยินดีต้อนรับอยู่แล้ว” แทมินยิ้มอีกครั้ง คงเป็นความรู้สึกเหงาหลังจากที่พี่ใหญ่ไม่อยู่เค้าจึงรู้สึกตื่นเต้นเมื่อจะมีคนมาอยู่เป็นพี่เค้าอีกคน
“ แทมิน อยู่ได้ไหมถ้าไม่มีพี่” จงฮยอนถามขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง
“ แล้วพี่อยู่ได้ไหมถ้าพี่เห็นผมเจ็บปวด” คำถามที่สะท้อนกลับมาทำให้เขาเข้าใจน้องชายอย่างดี
“ นอนซะนะพรุ่งนี้ไปรับพี่ชายคนใหม่กัน” จงฮยอนลูบหัวน้องอย่างเอ็นดูอีกครั้งก่อนจะออกไปเมื่อแทมินหลับ
“ พี่อนยูครับผมของโทษผมรักคีย์และผมก็รักแทมิน ผมอยากจะแก้แค้นให้พี่แต่ถ้าผมและคีย์ตายลงไปผมไม่รู้ว่าแทมินจะอยู่อย่างไร กับใคร และเค้าจะสบายหรือเปล่า ผมไม่อยากเห็นเค้าเศร้าอีกครั้ง ผมจะทำอย่างไรดีครับ” จงฮยอนพร่ำบอกรูปของพี่ชายที่ยังยิ้มให้เขาอยู่ตลอด
“ พี่จงฮยอนฮะ นี่มินโฮน้องชายคีย์เอง” คีย์ชี้ไปยังคงตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังหลังจากที่รถของจงฮยอนจอดหน้าบ้าน
“ สวัสดีครับ” มินโฮกล่าวกับจงฮยอนอย่างไม่เป็นมิตร ก่อนที่รถจะขับออกมาและมุ่งตรงสู่บ้านที่จะกลายเป็นสนามแห่งการแก้แค้นย่อยๆของเค้า
“ พี่จงฮยอน” เสียงใสพูดด้วยท่าทางดีใจเมื่อรถของพี่ชายสุดที่รักกำลังเข้ามาจอด
รถคันงานเข้ามาจอดในที่จอดรถด้านในบ้าน
พี่ชายวิ่งอ้อมจากประตูรถอีกข้างอย่างเร่งรีบ
ก่อนจะมาเปิดประตูอีกข้างหนึ่งซึ่งเผยให้เห็นพี่ชายที่ดูใจดี
“ แทมินนี่พี่คีย์”จงฮยอนแนะนำ
“ สวัสดีฮะ^^”
“ จ๊ะ” คีย์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะแนะนำให้รู้จักกับใครอีกคน
“ แทมินนี่มินโอน้องชายพี่ อายุน่าจะเท่าๆกันนะ” คีย์พูดกับแทมินอย่างเป็นมิตรผิดกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังที่ทำหน้าตาเย็นชาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
แทมินแค่รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยก่อนจะไม่สนใจอะไรและเดินจูงพี่คนใหม่เข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี
แทมินพาคีย์เดินชมรอบๆบ้านโดยมีมินโฮเดินตามอยู่ตลอดจนแทมินรู้สึกอึดอัด
“ เอ่อแทมินแล้วพี่จงฮยอนล่ะ” คีย์ที่เดินได้สักพักก็ถามขึ้นเมื่อคนรักของเค้าหายไป
“ พี่เค้าเข้าไปทำอาหาร เช้าให้พวกพี่ไงครับ”
“ โธ่แล้วทำไมไม่บอกพี่ พี่น่ะทำอาหารเก่งนะ เอาอย่างงี้ แทมินอยู่เดินแล่นเป็นเพื่อนไอ้มินโฮไปก่อนพี่ไปช่วยจงฮยอนทำกับข้าว” คีย์พูดยิ้มๆก่อนเดินจากไป เหลือเพียงความเงียบงันที่ก่อตัวขึ้น
เค้าได้แต่ยืนหันหลังให้ร่างสูงอย่างเกร็งๆ จนจู่ๆลงหายใจบางอย่างเข้ามาไกล้ๆคอของเค้าอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งและหันไปดู
“ อุ้ย!คุณจะทำอะไรน่ะ” พอแทมินหันไปก็ถูกมินโฮผลักติดกำแพง
“ ฮึ!มารยา...ใสซื่อฉันรู้น่ะว่าเธอและพี่คิดอะไร” มินโฮพูดด้วยสายตาที่ร้อนรุ่มดังเปลวไฟ
“ อะไร...ปล่อย!!!”ร่างบางได้แต่ดิ้นกุกกักไปมาในอ้อมแขนใหญ่
“ นายจะแก้แค้นให้พี่ชายนาย...อนยู!!!” เมื่อมินโฮพูดจบประโยคแทมินก็ชะงักเมื่อมีพี่ชายเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง
“...”
“ เพราะพี่ฉันหักอกพี่ชายนาย...นายจึงวางแผนแก้แค้นนี้ขึ้น!อย่านึกว่าฉันไม่รู้” มินโฮเริ่มที่จะมีสีหน้าโกรธจัด
“ พี่คีย์หักอกพี่อนยู...ของฉัน”แทมินก้มหน้าลงต่ำพลางนึกเรื่องราวต่างๆที่พอจะเป็นสาเหตุให้พี่สุดที่รักจากเค้าไป และตอนนี้พี่จงฮยอนคงกำลังจะเป็นอีกคน
“ พี่จงฮยอน!!! ร่างบางตะโกนโหวกเหวก แต่ไม่สามารถออกไปจากการกักกุมนี่ได้
“ เป็นห่วงหรอ...ไม่ต้องหรอแผนของนายกำลังไปได้สวย พี่คีย์ของฉันกำลังรักพี่ของนายหัวปักหัวปำจนแทบจะไม่สนใจฉัน” มือใหญ่บีบต้นแขนเล็กอย่างแรงด้วยความโกรธจัด แต่ร่างบางก็เม้นปากแน่นเพื่อสะกดกั้นเสียงแววต่างที่มองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
ม่านน้ำตากำลังจะไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด
ดวงตาสวยมองร่างสูงสั่นระริก
“ จำไว้...ความเจ็บปวดทั้งหมดจะมาลงที่นาย” มินโฮทิ้งคำสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป
ร่างบางซุดลงกับพื้น
พยายามเงยหน้ามองฟ้าเพื่อสกัดกันน้ำตา
พี่อนยูครับ พ่อครับ แม่ครับ รับผมไปอยู่ด้วยได้ไหม...
“ มาแล้วหรอมินโฮ แล้วแทมินล่ะ” คีย์ที่เห็นมินโฮเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารคนเดียวก็เอ่ยถามขึ้น
“ นายนั่นอยากอยู่คนเดียว” มินโฮพูดเสียงเรียบจงฮยอนเองก็แปลกใจเพราะแทมินไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน มือละจากการทำกับข้าวที่เหลืออยู่ สองขาเตรียมที่จะก้าวเดินไปหาน้องชายสุดที่รักแต่โดนมินโฮขัดไว้เสียก่อน
“ นายนั่นไม่ให้ใครเข้าไป!!!” เสียงที่แผดออกมาเหมือนออกคำสั่ง
“ มีอะไรกันครับโวยวายเชียว” ร่างบางเดินเข้ามาด้วยอารมณ์ที่ดูสดใสต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ
“ แทมินเป็นอะไรเมื่อกี้มินโฮบอกว่าแทมินอยากอยู่คนเดียว” จงฮยอนถามน้องชายด้วยสีหน้าเป็นห่วง ดวงตาคู่สวยมองไปยังต้อนเหตุเพื่อหาข้ออ้าง
“ ผมแค่คิดถึงพี่อะ”
“ คิดถึงพ่อแม่หรออ็เด็กน้อย...กินข้าวกันดีกว่าพี่คีย์ทำเองเลยนะ” พี่ชายขัดจังหวะเพราะกลัวว่าหากคีย์รู้ว่าพวกเค้าเป็นน้องของอนยูที่ต้องการจะแก้แค้นละก็แผนก็แตกไม่มีชิ้นดีอย่างแน่นอน
มืออุ่นๆประคองเอวน้องชายให้นั่งลงใกล้ๆกับคนที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่
อาหารมื้อเช้าวันนี้อาจป็นมื้อที่สดใสของการแก้แค้นที่จงฮยอนจะเริ่มต้นขึ้นแต่จะเป็นความหดหู่ของแทมินที่จะได้รับผลกรรมถ้าหากพี่ชายของเค้าทำอะไรกับคีย์ลงไป
................................... 40%..........................................
คือพอดีไรเตอร์ จิ้น2MINน่ะครับ
พอตั้งใจแต่งจงคีย์
อยู่ดีๆ2MINเด่นขึ้นมาซะอย่างั้น
เอาเป็นว่าตอนนี้จะมี2MINเล็กน้อย
ยังไงก็ขอโทษด้วยครับบบบบบYoY
..........................................
“ พี่จงฮยอนคีย์อยากเที่ยว” คีย์เดินเข้ามานั่งไกล้ๆจงฮยอนที่นั่งดูโทรทัศอยู่คนเดียว
“ อืมป่ะ.....”จงฮยอนที่จะตอบตกลงก็ต้องหยุดทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่เค้าเป็นแฟนคีย์ครั้งนี้
เราต้องการแก้แค้น......
ถึงแม้ว่าจริงๆแล้ว..............
ผมก็รักคุณ.................
“ ไปคนเดียวสิตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย” “ พี่จงฮยอนอ่างอนอะไรคีย์อีกอ่ะ”
“ ไม่ได้งอน รำคาญ! เลิกทำตัวอย่านี้สักทีได้มั๊ย” คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมาหลายครั้นในระยะสามเดือนตั้งแต่คีย์เข้ามาอยู่
จงฮยอนทำท่ากระฟัดกระเฟียดเดินออกจากตรงนั้นไปไกลๆ ปล่อยให้คีย์ซุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่เค้าพึ่งเดินจากมาและร้องไห้อย่างหนัก โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาใครอยู่ตรงนั้น
... พี่ไม่อยากทำให้คีย์เจ็บ...
...พี่รักคีย์นะแต่...
...พี่คงเลวมากหากรักคนๆเดียวกับที่ทำให้พี่ชายของพี่ต้องตาย...
...พี่แค่ทำตามหน้าที่...
...แต่ไม่เคยทำตามหัวใจ...
...พี่ขอโทษ...
คำมากมายผุดขึ้นเต็มสมองในขณะที่ออกมาเก็บอารมณ์ในสวน
สายลมพัดผ่านใบหน้าคมเบาๆ
‘ ดูแลคีย์ดีๆ’
จู่ๆเสียงหนึ่งก็แว่วมาทางสายลมเค้ามองหาต้นเสียงก่อนตัดสินใจเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง
กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...กึก!...
เสียงเหมือนการกระแทกดังออกมาจากห้องน้องชายแต่เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมันเกิดขึ้นบ่อยๆจงจงฮยอนเริ่มที่จะไม่สงสัยและเดินไปที่โซฟาทันที
“ คีย์พี่...” จงฮยอนที่กำลังจะเข้าไปกอดคีย์จากด้านหลังก็ต้องชะงักเมื่อร่างบางยืนขึ้นและส่งสายตามองมาอย่างตัดพ้อ
“ พี่พูดมากี่ครั้งแล้วคำว่าของโทษน่ะ...3เดือนที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม!”
“คีย์...”
“พี่หมดรักคีย์แล้วสิ!หึ!”
“ พี่ไม่เคยนะ”จงอยอนมองคีย์อย่างอ้อนวอน
“ ไม่เคยรักคีย์...ใช่ไหม...” น้ำตาค่อยๆไหลลงมาผ่านแก้มใส
“ ไม่ พี่รักคีย์...แต่พี่...” จงฮยอนพูดขาดห้วงเมื่อนึกถึงคำว่าต้องการแก้แค้น
“...”
“ พี่รักคีย์จริงๆนะพี่รักคีย์จริงๆ” จงฮยอนรวบร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดน้ำตาลูกผู้ชายไหลออมมาด้วยความสำนึกผิด
ร่างบางสั่นสะท้านจากการร้องไห้สองมือโอบกอดร่างสูง
“ ไปเที่ยวกันอีกมั๊ย” จงฮยอนถามขึ้นเมื่อคลายกอด
“ ไม่แล้ว”คีย์ตอบพลางทำหน้ายู่
“ แล้วทำไรล่ะ”
“ ฝนจะตกแล้วออกไปเล่นน้ำฝนกันดีกว่า” คีย์มองอกไปที่นอกหน้าต่างฝนเม็ดเล็กๆที่เมื่อกี้นี้ไม่มีแต่ตอนนี่กำลังโปลยปรายลงมาจากฟากฟ้าและเริ่มที่จะเม็ดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ขนาดท้องฟ้ายังแสดงความยินดีกับเค้าเลย
“ อ่า...สนุกจัก” คีย์ที่ตัวเปียกไปหมดเดินเข้ามาในบ้านด้วยรอยยิ้มที่ดูอารมณ์ดีโดยมีจงฮยอนเดินตามมาติดๆ
คีย์เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำก็ต้องหยุดเมื่อจงฮยอนโอบกอดเค้าอยู่อย่างนั้น
“ คีย์ครับบบบบ” จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ อะไรฮะ” คีย์สบตากับจงฮยอนด้วยใบหน้าที่แดง
“ อาบน้ำเลยหรอ”
“ ทำไมล่ะ พี่จะเอาอะไร”
“ เอ่อ...เอาคีย์ไง ^^” ( ภาษาตรงได้ใจดีจริงๆ)
“ บะ...อื้ออออ~” คำพูดถูกกลืนหายไปเมื่อกลีบปากนุ่มบรรจงมอบจูบอันร้อนแรงให้แก่เค้า
มือที่ตอนแรงวางอยู่บนหน้าอกแกร่งเปลี่ยนมาเป็นคล้องคอไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองอ่อนไปกับการจูบนี่เสียก่อน
“ อื้มมมม~” เสียงครางหวานดังในลำคอด้วยอารม์เคลือบเคลิ้ม มือบางสอดแทรกเข้าไปในเรือนผมก่อนขยุ่มเพื่อระบายอารมณ์
ร่างโปร่งดันให้ร่างบางนอนราบไปกับเตียงขนาดใหญ่ ริมฝิปากที่แยกออกทำให้เกิดน้ำหวานใสๆยืดออกมา ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นซุกไซร์และดูดเม้นเบาๆที่คอขาวระหงส์ มือหนาปลดเสื้อผ้าที่เปียกชุมของตัวเองและร่างข้างใต่อย่างชำนาญก่อนจะเหวี่ยงออกไป ริ้นร้อนลากลงมายังยอดอกที่ตอนนี้แข็งเป็นไต ก่อนจะขบเม้นเบาๆอย่างอดไม่ได้ ร่างบางแอ่นอกรับด้วยความเสียวซ่านร่างกายขาวบิดไปมาพร้อมกับเสียงที่ดังแข่งกับเสียงของสายฝน
ลิ้นร้อนลากผ่านหน้าท้องเนียนขาวก่อนหยุดลงตรงแก่นกายของร่างบางลิ้นร้อนโลมเรียแก่นกายนั้นไปมาก่อนอดไม่ได้ที่จะใช้ปากครอบครองแก่นกายนั้นไว้และรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ
“อื้อออออ...” ร่างบางที่สำผัสได้ถึงความร้อนชื้นที่แก่นกายอดไม่ได้ที่จะครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน จังหวะรักที่จงฮยอนมอบให้แก่คีย์เร็วและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆตัดกับบรรยากาศที่เย็นฉ่ำจากฝนที่ยังคงตกลงมา
“ อ๊ะ...อ่าาาา~” ร่างบางส่งเสียงครางกระเส่าก่อนที่ขาทั้งสองจะแยกห่างออกจากกันมาขึ้นและปล่อยน้ำรักออกมาเต็มปากร่างโปร่ง
เมื่อคีย์ปลดปล่อยร่างโปร่งก็ไม่ปล่อยให้นานเกินไปเพราะเค้าเริ่มที่จะทนอาการปวดนึบอันทุกทรมาณนี้ไม่ไหว
“ คีย์ ถ้าเจ็บบอกนะ” เสียงอันแหบพร่าถูกส่งออกมาคีย์เองก็พยักหน้ารับด้วยหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำฝนที่ปนๆกัน
ร่างโปร่งปาดน้ำผึ่งที่ยอดแก่นกายของร่างบางก่อนจะส่งนิ้วเรียวเข้าไปเปิดทาง จากสอง เพิ่มเป็นสาม และทุกๆครั้งที่เพิ่มจำนวน เสียงครางอันรันจวญใจก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
เค้าค่อยๆถอนนิ้วออกจากช่องทางรักก่อนจะแทนที่ด้วยแก่นกายที่มีขนาดใหญ่กว่า
“ อ้าาาาา~อื้มมมม” เสียงครางหวานดังอีกครั้งเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมสอดเข้ามาในร่างกาย
มือหนาประคองสะโพกของร่างบางให้ขยับไปตามจังหวะที่เริ่มจะแรงขึ้นเรี่อยๆ เสียงกายกระทบกันดังตามจังหวะเข้าออกมือบาขยุ่มผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่
“ อื้มมมม”
“ อ๊ะ....อื้มมมมอื้อออออ” เสียงครางหวานดังสลับกับครางต่ำอย่างได้อารมณ์
จังหวะรักเร็วขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นเกินจะขาดการไหว ก่อนที่สะโพกหนาจะกระแทกเข้าเป็นครั้งสุดท้ายและปล่อยน้ำรักเข้าไปเต็มช่องทางรัก
แฮ่กๆๆ... เสียงหอบเหนื่อยดังขึ้นจากคนทั้งคู่ เหงื่อและน้ำฝนที่เปียกชุ่มบนร่างกายที่แดงและเต็มไปด้วยรอยรักที่เค้าสร้างไว้ทำให้ร่างบางเซ็กซี่อย่าบอกไม่ถูก
“ คีย์...พี่รักคีย์นะ”เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ อื้อ...รู้แล้วน่า” คีย์ตอบพลางเบนหน้าหนีเพื่อหลบซ่อนหน้าที่แดง(ไม่ทันแล้วมั้ง)
“ งั้นของอีกทีนะ^^”
“ ฮะ!!!!!!!!!!OoO!”
...........................
“ วันนี้ทำอะไรกินครับพี่คีย์” มินโฮที่พึ่งเดินลงมาจากห้องของตัวเองถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“ อะไรเนี่ยวันนี้มาเรียกพี่ไม่สบายหรือเปล่า” คีย์ละจากการทำอาหารก่อนเอาหลังมือมาแนบบนหน้าผากของน้องชาย
“ ก็ไม่นี่น่า”
“ ก็คนมันอารมณ์ดีนี่ครับ พี่คีย์เห็นแทมินมั๊ย” มินโฮถามหลังจากชะเง้อมองไปรอบๆ
“ รดน้ำต้นไม้อยู่มั้ง”
“ ครับขอบคุณครับ” มินโฮกล่าวขอบคุณก่อนเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี
“ เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ” คีย์สบถอย่างยิ้มๆก่อนจะเปิดตู้เก็บอุปกรณืทำอาหารจู่ๆก็มีกระดาษบางอย่างตกลงมา
“ จงฮยอนเก็บรูปอะไรไว้ตรงนี้” คีย์หยิบขึ้นมาดูก่อนจะต้องชะงักเมื่อเป็นภาพของ จงฮยอนแทมินและคนที่เค้าเคยหลอกให้รักและทิ้งมาอย่างไม่ใยดี...พี่อนยู และอีกภาพที่เป็นภาพของเค้ากับอนยูที่จำได้ดีว่าภาพนั้นถ่ายกันตอนงานโรงเรียน
“ คีย์ตะ...” เสียงของจงฮยอนหยุดลงเมื่อเห็นคีย์ถือภาพที่เค้าแอบเอาไว้
“ พี่อนยูเป็นพี่คุณหรอ” คีย์หันมาถามทั้งน้ำตาที่รินไหลอาบแก้ม
“ เอ่อ...คือ...”
จงฮยอนตะกุกตะกักก่อนพยักหน้ารับ
“ ที่มินโอบอกฉันว่าพี่คบฉันเพื่อแก้แค้นมันเป็นเรื่องจริงสินะ” คีย์เริ่มที่จะแผดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“ พี่ขอโทษ...ใช่เมื่อก่อนพี่คิดอย่างนั้นแต่ตอนนี้พี่รักคีย์จริงๆนะ”คีย์ก้าวถอยออกห่างนั่นแสดงถึงความไม่ไว้ใจที่มีให้ต่อจงฮยอน
มินโฮและแทมินที่ได้ยินเสียงเอะอะจึงเดินเข้ามาดู
แทมินมองมินโฮตาแป๋วกับคำถามที่ร่างสูงถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ จะรู้มั๊ยล่ะเราก็อยู่ด้วยกัน”
มินโฮที่สังเกตเห็นคีย์ที่ร้องไห้ก็ก้มมาไกล้ๆแทมินก่อนจะเอ่ย
“ พี่ชายนายคงทำให้พี่ชายของฉันเจ็บอีกแล้วหล่ะ เสร็จเรื่องนี้แล้วเจอกัน” มินโฮยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ พูดอะไรตอนนี้เล่าไปช่วยพี่ๆก่อนดีกว่าเดี๋ยวเรื่องนั้นว่ากันทีหลัง” แทมินพูดอย่างเขินๆพลางก้มหน้างุด
“ ครับที่รัก”มินโฮก้มมากระซิบก่อนจะเข้าไปเคลียร์ปัญหา
“ มีอะไรกันพี่เขย”มินโฮเข้าไปถามจงฮยอนที่สีหน้าดูเคร่งเครียด
“ คีย์รู้เรื่องนั้นแล้ว”
“ อืม...”
“ ผมช่วยถ้าพี่จะ...”
“ ได้”จงฮยอนรับปากก่อนจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมินโฮ
“ พี่คีย์ฟังมินโฮนะ...มินโฮรู้เรื่องนี้และมันก็เป็นความจริง”( แน่ใจหรอมาช่วย - -;)
“ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วพี่จงฮยอนรักพี่จริงๆ เหมือนที่ผมเปลื่ยนไปไง”
“ พี่เชื่อผมนะว่าพี่จงฮยอนรักพี่จริงๆ”
“ มินโฮ...” คีย์พูดซื่อมินโอด้วยเสียงที่ดูอ่อนแรง
“คีย์ทำให้พี่ชายของพี่จงฮยอนต้องตาย”คีย์พูดออกมาทั้งน้ำตา
“ ผมไม่โกรธ พี่อยูมาบอกให้ผมดูแลพี่แทนเค้าดีๆ” จงฮยอนรีบตอบแต่มีเพียงรอยยิ้มบางๆจากคีย์เท่านั้นส่งท้ายก่อนที่คีย์จะสลบไป
...............................
“ คุณหมอครับแฟนผมเป็นไงบ้าง”จงฮยอนพุ่งไปหาหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินซึ่งตามมาติดๆด้วยมินโฮและแทมินที่มายืนลุ้นอาการ
“ แค่หมดสติไปเฉยๆไม่เป็นอะไรมากครับเดี๋ยวฟื้นก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ คุณหมอเข้าเยี่ยมได้ไหมครับ”
“ตามสบายครับ”
“ขอบคุณครับ” จงฮยอนกล่าวขอบคุณก่อนจะวิ่งเข้าไป
ในห้องที่มีชายหน้าหวานอันเป็นที่รักนอนอยู่อดไม่ได้ที่จะจับมือแล้วมาแนบไว้ที่ใบหน้าหล่อคมคาย ความรู้สึกที่มือทำให้ร่างบางต้องลืมตาขึ้นมาดู
“พี่จงฮยอน” เสียงที่แหบพร่าเปร่งขึ้น
“ คีย์ พี่รักคีย์จริงๆอย่าทำแบบนี้อีกนะ” จงฮยอนพูดหลางเอามือบางถูหน้าไปมา
“ อื้อคีย์ก็รักพี่...”
พอคีย์พูดจบจงฮยอนก็มอบจูบแสนหวานเป็นการรับขวัญ ก่อนจะซุกไซร้ลงไปที่คอก่อนอดไม่ได้ที่จะขึ้นไปคร่อม
“ พี่จงฮยอนนี่โรงพยาบาลนะ”คีย์เอ่ยทักท้วงขึ้นเมื่อจงอยอนปล่อยกลีบปากบางให้เป็นอิสระ
“ แต่พี่ไม่ไหวแล้วตรงนี้แหละไม่มีหมอมาแอบดูหรอพี่ดูต้นทางไว้แล้ว”จงฮยอนเงยหน้ามาพูดอย่างยิ้มๆ
“ ไอ้พี่บ้าอื้อออออออ”
............The End.............
เฮ้อเหนื่อย อันนี้เป็นคู่จงคีย์นะครับ
ส่วนใครที่อยากอ่าน2MIN
ต้องไปที่ SFแค้นที่รักเธอ(ช้าเกินไป)
ว่าง่ายๆว่ามันเป็นภาคสรุปของคู่2MINในเรื่องนี้
กึก!...กึก!...กึก! จะได้รู้ว่าเสียงอะไร^^
ความคิดเห็น