[fic EXO] Choose to Die! เลือก สู้ ตาย!

ลำดับตอนที่ #2 : Choose to Die! 1 (100%)

STORM' SURGE

Choose to Die!

Chapter 1

Xiumin’s part

   ผมเดินไปตามมุมต่างๆของห้องชมรม  พลางจดจ้องรูปถ่ายของพวกเราอย่างใจหาย  นี่เป็นเทอมสุดท้าย ก่อนที่พวกผมนักเรียนปี 3 จะต้องจากโรงเรียนและชมรมนี้ไป  เห็นทีจะต้องรีบหาประธานชมรมคนใหม่ซะแล้ว..

     

         เอี๊ยด...

      

         ผมรีบหันไปตามเสียงเปิดประตู  เห็นใบหน้าสวยหวานยิ่งกว่าผู้หญิงและอ่อนเยาว์กว่าวัยของเพื่อนร่วมชมรม  เจ้าของฉายา ‘กวางแห่งรุ่งอรุณ’

     
        “นึกว่าใคร มินซอกนี่เอง” ลู่หานพูดพลางยิ้มตาหยี  จนเห็นริ้วรอยที่ตาเป็นแพ

     
         “ตอนนายทำหน้าปกติก็ดูดีอยู่แล้วนะ ขอร้องอย่ายิ้มแบบนี้  เห็นตีนกาหมดละ” ผมพูดพลางถอนหายใจ 

         “ใจร้ายจังเลยนะมินซอก ฮะๆ” ลู่หานเดินเข้ามาหาผม พลางยิ้มน้อยๆ  ซึ่งผมคิดว่าเวลาเขายิ้มแบบนี้.. มันดูดีกว่าเมื่อกี้เยอะ

        “นายได้คิดเรื่องประธานชมรมคนใหม่รึยัง?” ลู่หานถามพลางหยิบรูปถ่ายรวมขึ้นมาดูบ้าง  เขากวาดสายตาเหมือนมองหาใครสักคน “ว่าไงล่ะ? จะให้ใครเป็นประธานคนต่อไป?”

       “ตอนแรกกะจะให้จงแดเป็นนะ  แต่ถ้าเลือกตามความอาวุโสคิดว่าอี้ชิงควรจะเป็นมากกว่า” ที่ผมได้เป็นประธานชมรมก็เพราะผมอายุมากที่สุดน่ะสิ  ทั้งๆที่ผมคิดว่าอี้ฟานน่าจะได้เป็นมากกว่าแท้ๆ...

       “อืม.. ฉันเองก็คิดว่าอี้ชิงควรจะเป็นนะ  แต่เรื่องจงแดน่ะ  เมื่อไหร่นายจะบอกเขาไปสักทีล่ะ  เดี๋ยวนายก็ต้องไปแล้วนะ สุดท้ายจะไม่มีโอกาสได้บอกนะ” เหอะ.. ก็ชีวิตผมมันไม่ได้ราบรื่นเหมือนชีวิตของลู่หานนี่นา  หมอนั่นไม่ต้องพูดอะไร เซฮุนก็เป็นฝ่ายขอคบก่อนแล้ว...

        “ก็ฉันไม่เหมือนนายนี่  นายน่ะดีกว่าฉันแทบทุกเรื่อง  ใครๆก็ให้ความสนใจแต่นาย” ผมทำหน้าเศร้าแล้วเดินออกไปจากมุมนั้น  “จงแดเองก็คงไม่ได้สนใจฉันเท่าไหร่หรอก  คนที่เขาชอบน่าจะเป็นอี้ชิงมากกว่า  สองคนนั้นน่ะสนิทกันจะตาย..” “นี่นายยังไม่รู้หรอ?..”

     


       “มินซอกฮยอง!!”

    


        เสียงเรียกจากทางประตูทำให้ผมกับลู่หานต้องหันมอง ลู่หานกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ “ฉันไม่อยากจะรบกวนเวลาคนเขาจีบกันอะนะ  เอาเป็นว่าฉันขอตัวก่อนละกัน   โชคดีนะมินซอก ฮ่าๆ”ลู่หานเดินไปทางประตูห้องแล้วส่งสายตาให้จงแดเป็นนัยๆ ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจความหมายเท่าไหร่

  
        ตอนนี้ผมกับจงแดอยู่ในห้องกันเพียงสองคน  เราทั้งคู่ต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมา 

ผมเลยพูดออกไปเพื่อทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้

    

       “มีอะไรหรือเปล่าจงแด?”

    
       “คือ.. ผมมีอะไรจะบอกฮยองน่ะ”

    

       ไม่รู้ว่าทำไมประโยคสั้นๆแบบนั้นถึงทำให้หัวใจผมเต้นแรงและเร็วได้ขนาดนี้นะ  ตอนนี้หน้าผมคงแดงมากแน่ๆ  จงแดจะบอกอะไรนะ ใช่คำเดียวกับที่ผมอยากบอกเขารึเปล่า....

    

       “คือผม....”

 

(30%)









 

Beakhyun’s part

        ผมมาทำอะไรที่นี่?

       

        ในโบสถ์ที่ทั้งวังเวง  เงียบเหงา  และถึงแม้ว่าโบสถ์นี้จะอยู่ในเขตโรงเรียน  แต่ก็อยู่ในโซนป่าหลังโรงเรียน  แถมยังไม่ค่อยมีนักเรียนมาแถวนี้ด้วยสิ...

       
         นั่นสิ.. ทำไมผมต้องมานั่งหงอยอยู่ในโบสถ์แบบนี้ด้วยนะ...

       
         ผมก็แค่เศร้า.. ที่รุ่นพี่จะต้องจากไป  และผมก็ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของผม  เห็นว่าผมอ่อนแอแค่ไหน  โดยเฉพาะคนๆนั้น...

       
        “แบคฮยอนอา!! ทำไมนายถึงมาอยู่ตรงนี้เนี่ย!!”

      
         พูดไม่ทันขาดคำ  คนที่ผมกำลังคิดถึงก็เปิดประตูโบสถ์เข้ามา...

      
         ปาร์คชานยอล...

      
         เพื่อนร่วมชมรมและเพื่อนสนิทที่ผมแอบรักมาตลอด...

        น้ำตาของผมแห้งแทบจะทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามา  เขาจึงยังไม่ทันเห็นความผิดปกติของผม  เพราะเวลาร้องไห้จมูกผมจะไม่ค่อยแดง...

        “พอดีอยากจะทบทวนอะไรหน่อยน่ะ  มีอะไรหรอ?”

        “มินซอกฮยองเรียกประชุมน่ะ  คนอื่นเขารอนายคนเดียวเลยนะ  เรารีบไปกันเถอะ!!”

        มือหนาคู่นั้นกำลังกอบกุมมือเล็กของผมอยู่...

        อุ่นจัง...

        แต่ถ้าผมบอกคำนั้นไป.. ผมจะมีโอกาสได้สัมผัสมือคู่นี้ของเขาอีกไหมนะ?...

        “ถึงแล้วละแบคฮยอนอา!!”

        รู้ตัวอีกทีพวกเราก็มาถึงห้องชมรมแล้ว.. ทำไมเวลาแห่งความสุขมันช่างสั้นจังนะ...

       

        และผมก็มีลางสังหรณ์ว่าความสุขกำลังจะหายไปจากชีวิตของผม...

        แต่ผมคงคิดไปเองล่ะมั้ง...

(60%)

Sehun’s part

      “มาแล้วครับ!!!”

     
      เสียงของชานยอลฮยองที่ดังมาจากทางประตู ทำให้ผมและสมาชิกในชมรมคนอื่นๆหันหน้าไปมอง  จะว่าไป.. ชานยอลฮยองยังออกไปจากห้องไม่ถึง 10 นาทีเลยนะ...

   
      หึ! รู้ใจกันดีจริงนะ...

     
      “ถ้ามากันครบแล้วก็เริ่มประชุมกันเลยเถอะ” เสียงหวานๆของเสี่ยวลู่ทำให้ทุกคนเริ่มจดจ่ออยู่กับการประชุมมากขึ้น

      “ในเมื่อทุกๆคนก็คงทราบกันดีอยู่แล้วว่าเมื่อเข้าสู่ปลายภาคเรียนที่ 2  นักเรียนปี 3 ทุกคนจะต้องลาออกจากชมรมที่สังกัดอยู่  เพื่อการเรียนอย่างเต็มที่  และพวกเราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกไม่กี่เดือน...” ทำไมผมถึงรู้สึกว่าน้ำเสียงของเสี่ยวลู่ฟังดูหดหู่ยังไงไม่รู้สิ...

      “และตามธรรมเนียมของชมรมที่ทำกันมาตั้งแต่รุ่นก่อตั้ง  ก่อนที่รุ่นพี่ปี 3 จะออกจากชมรม เราจะต้องมีงานเลี้ยงอำลา.. ซึ่งต่อให้มันไม่มีธรรมเนียมนี้ ยังไงพวกเราก็จัดกันอยู่แล้ว..”

      “แต่พวกเราอาจจะมีเวลาว่างที่ไม่ตรงกัน ฉันเลยอยากจะถามว่าใครว่างช่วงไหนกันบ้าง”

      “เย็นนี้!!” x11

 

     ทุกคนว่างเย็นนี้กันหมดเลยแฮะ ก็ดีนะจะได้ไม่ต้องวุ่นวายไปจัดตารางใหม่ 

 

     “เอาเป็นว่าเป็นเย็นนี้ละกัน.. แต่จะจัดที่ไหนดีล่ะ?”  นั่นสิ.. ลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย...

     “บ้านผมไง พอดีวันนี้พ่อกับแม่ไปต่างจังหวัด ส่วนยูรานูนาก็ไปงานเลี้ยงด้วย” เสียงทุ้มหนาของชานยอลฮยองรีบเสนอด้วยความตื่นเต้น  จะว่าไปบ้านของชานยอลฮยองก็ใหญ่อยู่เหมือนกันนะ.. เสี่ยวลู่เล่าให้ฟังน่ะ..

     “ถ้าไม่เป็นการรบกวน เดี๋ยวพวกเราไปจัดที่บ้านของชานยอลละกันนะ” หน้าตาของชานยอลฮยองดูดีใจออกนอกหน้ามากเลยล่ะ.. มีอะไรที่บ้านของฮยองหรือไง...

    “แล้วงานเลี้ยงต้องมีอะไรบ้างล่ะ? ลูกโป่ง? ริบบิ้น? ขนม?” คยองซูถามพลางทำหน้าซื่อๆ  นี่ไม่รู้จริงๆหรือไงเนี่ย..

    “นั่นมันงานเลี้ยงของเด็กประถมชัดๆ  เด็กม.ปลายอย่างพวกเราต้องเป็นเหล้าสิ!!” ความคิดของนายยอดเยี่ยมมากเลยล่ะจื่อเทา  กำลังอยากดื่มอยู่พอดี...

    “นายคิดว่ายังไง? ชานยอล นายเป็นเจ้าของบ้าน พวกเราให้สิทธิ์นายในการตัดสินใจ” มินซอกฮยองหันหน้าไปพูดกับชานยอลฮยอง  ทุกๆสายตาต่างก็จับจ้องไปที่ฮยองตัวสูง  ผู้ซึ่งใบหน้าหวานๆของเขาก็ไม่ได้เข้ากับเสียงหนานั้นเลย

     “เหล้าหรอ? อืม..” ชานยอลฮยองเอามือแตะคางอย่างใช้ความคิด พลางกรอกตาไปมา..

     “ก็น่าสนุกดีนี่ ลองดื่มก็ไม่เสียหายหรอก”

   To be continued…

(100%)

Thanks for theme