คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 : ความกังวลของโอเมก้า (RW)
ความกังวลของโอเมก้า
ประตูห้องนอนของคนตัวเล็กถูกเปิดเข้ามากลางดึก พร้อมด้วยร่างของคนตัวสูงที่ก้าวเข้ามาด้วยความระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะทำเสียงดังให้คนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงต้องตื่นขึ้นมา
ควานลินยืนมองเด็กชายตัวน้อยที่นอนขดอยู่บนเตียง แสงไฟจากข้างนอกที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้มองเห็นคราบน้ำตาที่ยังคงทิ้งร่องรอยไว้ที่หางตาและบนแก้มขาว ควานลินค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ คนตัวเล็ก มือหนาเอื้อมไปสัมผัสที่แก้มเนียน ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล่ไปตามคราบน้ำตา
หลังจากที่ให้ซอนโฮลงจากรถ ควานลินก็รีบพายานพาหนะคู่ใจไปยังเป้าหมายที่เขาจะพบกับคนที่ทำให้เขาร้อนใจอยู่ตอนนี้
เมื่อไปถึงบ้านหรูของคังดาเนียล ที่กลุ่มของเขามักใช้เป็นที่พบปะเสมอหลังเลิกเรียน เพื่อนๆของเขารวมทั้งเพื่อนตัวปัญหาที่กำลังนั่งเล่นเกมกันอย่างสนุกสนาน ควานลินเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อซองอูทันที
“เชี่ยซองอูมึงทำไร!!!” ควานลินตะคอกใส่หน้าเพื่อนรัก ท่ามกลางความตกใจของเพื่อนคนอื่น
“ใจเย็นมึง” ดาเนียลและมินฮยอนพยายามเข้ามาดึงควานลินออก
“มึงทำอะไร!! บอกกู!!” ควานลินที่ตอนนี้ไม่สามารถคุมสติได้เลย อารมณ์โมโหเกินกว่าจะยั้งไว้แล้ว เขายังคงเค้นเสียงถามเพื่อนที่มองเขาด้วยสายตาที่เรียบเฉยก่อนที่จะกระตุกยิ้มที่มุมปากออกมา
“กูก็ทดลองของเล่นมึงไง!”
‘พลั่ก!!’ หมัดลุ่นๆจากควานลินพุ่งใส่หน้าของซองอูทันที จนร่างตรงหน้าเสียหลักล้มลงไป ควานลินก็ยังตามพุ่งลงไปต่อยเพื่อนเขาต่ออีกสองสามหมัด
อูจินและมินฮยอนพยายามดึงตัวควานลินออกมา ในขณะที่ดาเนียลเข้าไปประคองซองอูให้ลุกขึ้น
“พวกมึงหยุด!!” มินฮยอนตะคอกสุดเสียงเมื่อเห็นว่า ควานลินยังคงจะพุ่งเข้าใส่ซองอูด้วยอารมณ์โกรธ
“ถุย!” ซองอูถ่มเลือดที่อยู่ในปากทิ้ง ก่อนที่จะลุกมาจ้องเพื่อนตัวเอง
“มึงจะโกรธกูทำไม ก็มึงแค่เล่นๆ”
“กูก็ไม่เห็นว่ามึงจะสนใจน้องเขาตรงไหน”
“ถ้ามึงไม่ได้คิดอะไร กูก็ไม่ผิด” ซองอูยังคงพ่นคำพูดที่ราวกับจะจี้ควานลินให้หมดทางออก
“กู….” ควานลินได้แต่สับสนกับสิ่งเพื่อนพูดออกมา
“มึงทำไม เป็นห่วงน้องเขาหรอ สนใจเรื่องของน้องเขาด้วย หรือว่ามึงหวง”
“กู.....ไม่......”
“ถ้ามึงไม่ได้รู้สึกอย่างที่กูบอก กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู” ซองอูเดินเข้ามาใกล้ควานลินเรื่อยๆ ก่อนจะจ้องหน้าท้าทาย
“เออ!!….กูหวง ซอนโฮเป็นคนของกู” ควานลินทนความกดดันไม่ไหว โพล่งความรู้สึกของตัวเองออกไป ตอนนี้มีเพียงมินฮยอนที่เข้าใจสถานการณ์ ทั้งดาเนียลและอูจินได้แต่ยืนงงด้วยความสงสัย
“เออ..ก็แค่นั้น!!” ซองอูพูดพลางยิ้มขึ้นมา และเดินถอยไปนั่งที่โซฟาอย่างสบายใจ มินฮยอนได้แต่ตบบ่าควานลินเบาๆ ก่อนจะตามไปนั่งที่ข้างๆ เพื่อนอีกคน
“อ..อะไรของพวกมึง” ควานลินได้แต่ขมวดคิ้วถาม
“นั่นสิ อะไรของมึง” อูจินถามต่อด้วยความสงสัยเช่นกัน
“เดี๋ยวกูเล่าให้พวกมึงฟังทีหลัง” มินฮยอนหันไปกระซิบบอกเพื่อนทั้งสองคน
“ไอ้ซองอู สรุปว่ามันเรื่องอะไรกัน ไอ้มินฮยอนด้วย พวกมึงทำเชี่ยไรกัน” ควานลินเดินเข้าไปนั่งที่ข้างๆเพื่อนด้วยความสับสนในใจ
“พวกกูแค่อยากรู้อะไรบางอย่าง” มินฮยอนตัดสินใจสารภาพทุกอย่างออกมาในที่สุด ทั้งแผนการที่พวกเขาวางไว้ แต่ก็ดันผิดแผนไปจนได้ เมื่อซองอูเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ และมินฮยอนตามควานลินมาไม่ทัน แต่โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กูอยากให้มึงรู้ใจตัวเองบ้าง กูสงสารน้องเขาว่ะ” มินฮยอนยังคงเอ่ยต่อ ในเมื่อเขาเป็นต้นความคิดทั้งหมด
“เสือก” ควานลินหันไปด่าเพื่อนทั้งสอง
“เออ มึงก็คิดเองละกัน ถ้าอยากจะเล่นๆกับเด็กมึงต่อ ระวังสักวันเขาจะหายไป” ซองอูหันมาสบตากับเพื่อนอย่างจริงจัง ภาพเหตุการณ์ในวันนี้ที่เขาเกือบทำร้ายคนตัวเล็กยังคงติดตา ทำเอาเขายังคงรู้สึกผิดและสงสารอยู่จนถึงตอนนี้
ร่างสูงของซองอูลุกขึ้นยืนเต็มสูง ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ามาทางควานลิน
“กูฝากไปขอโทษซอนโฮด้วยละกัน ส่วนที่มึงต่อยกูวันนี้กูจะถือว่ากูผิด แต่ที่กูจะทำ
ถือว่ากูทำแทนซอนโฮละกัน” หลังจากจบคำพูดของซองอู ควานลินก็ขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนด้วยความไม่เข้าใจในประโยคสุดท้าย
‘พลั่ก!’ หมัดจากซองอูตรงมากระแทกมุมปากเขาทันที ควานลินหันขวับพร้อมเอามือกุมปากที่เลือดกำลังซึมออกมาไว้
“สำหรับทุกอย่างที่มึงทำกับเด็กคนนั้น” ซองอูพูดด้วยน้ำเสียงปกติพร้อมยิ้มกวนเขาอีกรอบ
หลังจากนั้นทุกคนก็ได้ปรับความเข้าใจกัน มินฮยอนรับหน้าที่ในการเล่าเรื่องทั้งหมดให้ดาเนียลกับอูจิน และเมื่อทุกคนรู้เรื่องทั้งหมด ควานลินก็กลายเป็น ‘ไอ้ควานลินคนเลว’ ในสายตาเพื่อนไปโดยสมบูรณ์
‘นั่นมันเมื่อก่อนไหมล่ะ’ ตอนนี้เขาไม่ได้ทำร้ายเด็กคนนั้นอีกแล้ว ควานลินได้แต่นั่งเถียงในใจ ก่อนจะคิดได้ว่า เมื่อตอนเย็นเขาได้เผลอทิ้งซอนโฮไว้กลางทาง อีกครั้งแล้วที่อารมณ์โกรธของเขา ทำให้เขาเผลอทำร้ายคนตัวเล็กโดยไม่รู้ตัว ควานลินรีบขอตัวแยกกับเพื่อนเพื่อกลับบ้านในทันที ใจกลับกังวลและเป็นห่วงอย่างห้ามไม่ได้ แม้จะดึกแล้วเขาก็ยังอยากจะเห็นด้วยตาตัวเองว่าเด็กน้อยของเขาเข้านอนอย่างปลอดภัยแล้ว
มือของควานลินยังคงลูบไล้อยู่บนใบหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่าง ยิ่งเห็นรอยน้ำตา ใจของเขายิ่งกระตุกวูบ สมควรให้เพื่อนเขาด่าว่า เลวจริงๆ ที่เขาทำอะไรมากมายไปกับคนตรงหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆราวกับขนมหวาน ที่เป็นกลิ่นประจำตัวของคนตัวเล็กที่เขาหลงใหล ยังคงลอยมาให้ประสาทสัมผัสเขาได้รับรู้อยู่เสมอ
ควานลินก้มลงไปสูดกลิ่นนั้นตรงแก้มขาวเบาๆ แต่จู่ๆดวงตากลมใสกลับลืมขึ้นมาสบตากับเขา
“คุณควานลิน” ร่างน้อยส่งเสียงเรียกชื่อเขาในลำคอ ก่อนจะขยี้ตาตัวเองแรงๆ และลุกขึ้นนั่งข้างเขาทันที
“ผมฝันอยู่รึเปล่า?” ซอนโฮใช้มือน้อยๆ หยิกที่แก้มตัวเองเบาๆ จนควานลินต้องเอามือไปดึงมือนั้นออก
“ฉันเอง” ควานลินตอบกลับซอนโฮ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปลูบผมคนตัวเล็ก แต่จู่ๆเด็กน้อยตรงหน้ากลับน้ำตาร่วงหล่น
จากหนึ่งหยด สองหยดเป็นพรั่งพรูมากมาย ไม่รู้น้ำตามาจากไหนแต่ซอนโฮไม่สามารถห้ามมันได้เลย แค่เพียงเห็นว่าควานลินกลับมาหาเขา เขาก็ดีใจจนร้องไห้ออกมาขนาดนี้
“อย่าร้อง..” เสียงอันอบอุ่นของควานลินดังออกมา พร้อมกับมือหนาที่เคลื่อนมาเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้า ซอนโฮโผเข้าไปในอ้อมกอดของคนตัวสูงทันที
“…ฮึก…คุณควานลินครับ..ฮึก…” ซอนโฮพยายามกลั้นสะอื้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนที่นั่งกอดตัวเองอยู่
“…อย่าทิ้งผมนะครับ…ฮึก…”
“…อย่ายกผมให้คนอื่นเลยนะครับ…ฮึก…”
“…ผมสัญญา…ว่าผม…ฮึก…ผม…จะเป็นเด็กดี…” ซอนโฮยังคงสะอึกสะอื้นทุกคำพูดที่เปล่งออกมา
“…ชู่ว….ซอนโฮ….” ควานลินประคองใบหน้านั้นขึ้นมาก่อนที่มือทั้งสองข้างจะประคองแก้มของคนตัวเล็ก พลางใช้นิ้วปัดเช็ดน้ำตาออกไป แล้วกดริมฝีปากลงบนแก้มทั้งสองช้าๆ ราวกับจะซับน้ำตา แขนทั้งสองข้างดึงร่างของคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนจะใช้มือลูบศีรษะของซอนโฮให้ราบลงกับอกแกร่ง มือน้อยๆของคนตัวเล็กยังคงออกแรงดึงชายเสื้อของเขาให้กระตุกตามแรงสะอื้น
“…ฉันจะไม่มีวันทำแบบนั้น....”
“……….ฉันสัญญา…..….” มือของควานลินยังคงลูบที่ผมของเด็กน้อย พลางกระซิบถ้อยคำปลอบโยน
เพียงแค่ได้ยินคำว่า ‘สัญญา’ จากปากร่างสูง ซอนโฮก็แทบจะหยุดสะอื้นทันที หัวใจของเขาราวกับถูกดึงขึ้นมาจากใต้ทะเลลึกอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่า เขาจะสามารถเชื่อและมีความสุขได้มากแค่ไหน
แค่เพียงจะมีความสุข ซอนโฮยังไม่กล้าคาดหวังกับคำนี้เท่าไหร่เลย
หากว่าโลกนี้คือความบิดเบี้ยว หัวใจดวงน้อยของเขาก็คงกำลังบิดเบี้ยวไปช้าๆเช่นกัน
ซอนโฮเงยหน้าสบตากับคนที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะขยับยกตัวเองขึ้น ริมฝีปากบางเคลื่อนไปแตะสัมผัสอันแผ่วเบาที่ปากเรียว เด็กน้อยค่อยๆออกแรงดูดดึงที่ปากหนาอย่างช้าๆ ควานลินมองใบหน้าหวานด้วยความงุนงง แต่เมื่อแขนเล็กยกขึ้นมาโอบที่รอบคอเอาไว้ ควานลินก็ตอบรับจูบนั้นทันที ลิ้นเล็กแทรกเข้ามาในปากพลางหยอกล้ออีกคนอย่างเงอะงะ แต่กลับอ่อนหวาน มือหนาเลื่อนมาจับที่กลุ่มผมนุ่ม
ก่อนจะกดคนตัวเล็กให้รับจูบที่เริ่มเร่าร้อนมากขึ้น ซอนโฮเอียงหน้าให้รับกับใบหน้าของเขาอย่างรู้งาน เสียงหอบหายใจดังไปทั่วพร้อมกับเสียงดูดดึงอันน่าอาย มือหนาอีกข้างเลื่อนเข้าไปลูบที่เอวบางช้าๆ ซอนโฮเผลอสะดุ้งตัวเล็กน้อยจนทำให้ควานลินถอนจูบออกมา
ร่างสูงจ้องเข้าไปในดวงตาคู่หวานที่ตอนนี้ยังคงมีคราบน้ำตาคลออยู่ พร้อมกับใบหน้าที่แดงซ่านจนเขาอยากจะรังแกให้คนตัวเล็กต้องอ้อนวอนร้องขอ
“อยากให้ฉันหยุดไหม” ควานลินถามอีกคนเพื่อความแน่ใจ เขารู้ดีว่าคนตัวเล็กเจออะไรมาบ้าง จึงไม่อยากเรียกร้องเอาแต่ใจฝ่ายเดียว หากซอนโฮยังไม่พร้อม
ซอนโฮส่ายหน้าน้อยๆ แทนคำตอบ แต่เมื่อสายตาของเขาเลื่อนไปเห็นร่องรอยที่ไม่ควรจะมี ปรากฏอยู่บนคอ ก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสีย จนเผลอส่งสายตาไม่พอใจออกมา ทำให้ซอนโฮรีบเอามือกระชับคอเสื้อของตัวเองทันที
“คุณควานลินรังเกียจหรอครับ” เสียงน้อยถามออกมาด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ทั้งๆที่ตัวเขาก็แทบจะไม่มีค่าอะไรแล้ว แต่แค่คิดว่าคนตรงหน้าจะรังเกียจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ ถึงต้นเหตุจะมาจากคนตัวสูงก็ตาม
คนตัวเล็กก้มหน้างุด และทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง ควานลินจึงรีบดึงตัวอีกคนมากอดไว้ ก่อนที่จะมอบจูบลงบนกลุ่มผมนั้นอย่างแผ่วเบา ควานลินค่อยๆวางร่างของซอนโฮให้นอนราบไปกับเตียง ใช้ศอกข้างนึงค้ำคร่อมร่างเล็กเอาไว้ มืออีกข้างค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนของคนตัวเล็กเองออกทีละเม็ดๆ มือหนาแหวกเสื้อออกจนเผยให้เห็นอกขาว ควานลินยกร่างของตัวเองขึ้นมาคร่อมคนตัวเล็กกว่าไว้ เรียวปากได้รูปค่อยๆ แตะลงบนรอยที่มีอยู่ ก่อนจะออกแรงดูดดึง และฝังคมเขี้ยวของฟันลงบนจุดต่างๆ ราวกับจะลบรอยทั้งหมดให้ออกไปด้วยการสร้างร่องรอยของเขาลงไปแทน
ควานลินพลิกตัวมานอนข้างๆ คนตัวเล็ก สองร่างยังคงมีเสียงหอบหายใจที่เหนื่อยล้า แต่กลับเต็มไปด้วยความสุขดังมาให้ได้ยิน เขาคิดว่าคนตัวเล็กคงจะหลับไปแล้ว แต่เมื่อหันมาก็พบกับตาใสแป๋วที่กำลังจ้องเขาอยู่ ควานลินยิ้มให้ซอนโฮอย่างอ่อนโยน แขนเล็กของอีกคนเอื้อมมาโอบรอบหลังเขา ก่อนที่ใบหน้าหวานจะซุกลงตรงอกกว้าง
“….คุณควานลิน…” ซอนโฮยังคงส่งเสียงพึมพำอย่างแผ่วเบา คล้ายกับกำลังจะหมดแรงหลับไป
“……อย่าทิ้งผมอีกนะครับ…..” ประโยคสุดท้ายที่เขาเอ่ยออกมา
ทำให้ความลินต้องออกแรงกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นขึ้น
ซอนโฮได้แต่ลอบยิ้มให้ตัวเองในมุมที่คนตัวสูงไม่มีวันเห็น
หากสิ่งที่ยึดเหนี่ยวเขากับควานลินเอาไว้มีเพียงแค่ร่างกายของเขา ซอนโฮก็จะขอใช้ร่างกายที่แสนไร้ค่าของเขายื้อคนตัวสูงให้อยู่กับเขาต่อ เพราะมันก็คงเป็นแค่สิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาทำได้…ในตอนนี้
ซอนโฮขยับตัวเข้าไปในอ้อมแขนของคนตัวสูงให้แนบชิดเข้าไปอีก ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากจะห่างจากคนตรงหน้าอีกแล้ว กลิ่นที่สดชื่นราวกับทะเลของคนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกปลอดภัย อบอุ่นและหลงใหลอย่างมากมาย
หากมีคนถามว่าเด็กเช่นเขาได้เรียนรู้อะไรเพิ่มเติมในวัย 15 นั้น นอกจากความรักแล้ว ซอนโฮก็ได้รู้จักคำว่า…เห็นแก่ตัว…และอยากครอบครองเป็นครั้งแรก
เขาไม่อยากสูญเสียคนตรงหน้าไปไหนอีกแล้ว
เสียงนาฬิกาปลุกยังคงทำหน้าที่ของมันตามเวลาเดิมที่คนตัวเล็กต้องตื่นในทุกเช้า ซอนโฮขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบกับสายตาของคนที่กำลังนอนตะแคงข้าง มือเท้าหัวของตัวเองไว้กำลังมองมาที่เขาอยู่
ควานลินตื่นมาตั้งนานแล้วและเป็นครั้งแรกที่เขาตื่นก่อนคนตัวเล็ก เขาถึงได้มีโอกาสมองใบหน้าหวานที่กำลังหลับพริ้ม ควานลินใช้เวลามองไปยังทุกส่วนประกอบที่น่ารักบนใบหน้านั้น
ปากน้อยที่ยังคงบวมเจ่ออยู่เล็กน้อย รวมถึงแพขนตายาวที่ทอดหนาอยู่บนดวงตาคู่นั้น
ทุกอย่างที่รวมกันเป็นยูซอนโฮนั้นช่างน่ารัก ยิ่งเวลาที่ดวงตากลมใสนั้นมองมาที่เขา
ควานลินส่งยิ้มน้อยๆให้คนที่เพิ่งตื่น ก่อนที่จะขยับใบหน้าของตัวเองลงไปหอมแก้มขาวนั้นเบาๆ
“อรุณสวัสดิ์…ซอนโฮ” แค่เพียงคำทักทายทั่วไป กลับทำให้คนตัวเล็กรู้สึกเขินจนหน้าแดงไปหมด ซอนโฮรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าตัวเองทันที
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณควานลิน” เสียงอู้อี้ของซอนโฮดังออกมาจากใต้ผ้าห่ม ควานลินได้แต่หัวเราะให้กับท่าทีของเด็กน้อยตรงหน้า มือหนาค่อยๆดึงผ้าห่มออกจากหน้าของซอนโฮ
“นายเป็นอะไรเนี่ย ออกมาได้แล้ว”
“ไม่เอา ผมอาย” ซอนโฮยอมโผล่ออกมาแค่ครึ่งหน้า แต่พอเห็นดวงตาคมที่กำลังแวววาวพร้อมกับรอยยิ้มหวาน เขาก็ต้องรีบมุดกลับเข้าไปในผ้าห่มอีกรอบ
“ฮ่าๆ นายนี่ตลกชะมัด ออกมาเถอะน่า…” ควานลินออกแรงดึงผ้าอีกรอบแต่ครั้งนี้กลับมีแรงต่อต้านจากอีกคน “ไม่ครับ คุณควานลินลุกออกไปก่อนเลยครับ” ซอนโฮยังคงดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ผ้าห่ม และไม่มีทีท่าว่าจะออกมาง่ายๆ
“ที่ไม่ออกนี่…จะชวนฉันเล่นผีผ้าห่มใช่ไหม” ควานลินแกล้งแซ็วก่อนจะมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม ซอนโฮรีบสะบัดตัวออกจากผ้าห่มแล้วขยับตัวหนีไปอีกฝั่งจนแทบจะตกเตียง
“อ้าว..ไม่มาเล่นด้วยกันแล้วหรอ?” ควานลินเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วขยับตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก
“ผมต้องไปอาบน้ำแล้วครับ” ซอนโฮรีบบอกก่อนจะขยับลงจากเตียง แต่แล้วร่างเล็กกลับตัวลอยหวือ
เมื่อถูกอุ้มโดยคนตัวสูงทั้งๆที่ตัวเขายังอยู่ในผ้าห่ม แต่ร่างที่ยืนอยู่ไม่ได้มีอะไรปกปิดแม้แต่น้อย จนซอนโฮได้แต่หน้าแดง ก่อนจะใช้มือทุบไปที่อกแกร่งตรงหน้าเบาๆ
“คุณควานลิน..ปล่อยผมก่อน เดี๋ยวเราต้องไปโรงเรียนแล้วครับ”
“อืม ฉันก็จะอาบน้ำ”
“ก็ปล่อยผมลงสิครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมน้ำให้”
“ไม่เอา…ฉันอยากอาบกับนาย วันนี้เราไม่ต้องไปโรงเรียนหรอก”
“เอ่อ…” ว่าแล้วควานลินก็หมุนตัวเดินไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว จนแขนเรียวเล็กต้องรีบคว้ารอบคอไว้แน่นเพราะกลัวตัวเองจะหล่นจากอ้อมแขนนั้น ยิ่งได้มองเห็นรอยยิ้มของอีกคน ซอนโฮก็ยิ่งหน้าแดงและใจเต้นแรงด้วยความเขินอาย
ควานลินอุ้มร่างน้อยเข้ามาในห้องน้ำแล้วค่อยๆวางไว้บนขอบอ่างน้ำขนาดกว้างที่มากเกินพอสำหรับคนสองคน มือหนาจัดการเปิดน้ำอุ่นลงอ่าง ผสมสบู่ และตีจนเกิดฟอง ซอนโฮได้แต่นั่งมองคนตัวโตกว่าด้วยความแปลกใจ ในขณะที่ควานลินกำลังฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี จนเมื่อน้ำในอ่างได้ระดับที่พอดี ควานลินก็ทิ้งตัวลงไปแช่ในอ่าง
ตาเรียวหันมาจ้องมองตาหวาน ราวกับจะสื่อสารคำพูดผ่านทางสายตา ซอนโฮค่อยๆรวบผ้าห่มที่เริ่มเปียกลุกเดินอ้อมไปที่ด้านข้าง และยกมือถูหลังคนตัวสูงตามหน้าที่
“ซอนโฮ” ควานลินเรียกชื่ออีกคนเรียบๆ
“ครับ”
“ไม่ใช่ตรงนั้น”
“…..?” ซอนโฮเผลอขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
“นายมาตรงนี้สิ” ควานลินใช้สายตามองไปยังตำแหน่งตรงตักของตัวเองในน้ำ ซอนโฮเมื่อเข้าใจจุดประสงค์ของคนตรงหน้าก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา
“เดี๋ยวผมต้องลงไปช่วยงานในครัวแล้วครับ…แถมยังต้องไปช่วยคุณลุงรดน้ำต้นไม้อีก แล้วก็ต้องไปทำงานอีกเยอะเลยครับ” ซอนโฮสาธยายงานของตัวเอง มือน้อยยกขึ้นมาทำท่านับนิ้วมือถึงจำนวนงานของตัวเอง
“อ๊ะ..!!”
ซอนโฮได้แต่ส่งเสียงร้องตกใจเมื่อควานลินที่นั่งฟังอยู่ตัดสินใจลุกมาดึงร่างน้อยให้ลงไปอยู่ในอ่างด้วยกันก่อนจะดึงผ้าห่มผืนใหญ่ให้ออกไปพ้นทาง
“ไม่เป็นเด็กดีสักวันได้ไหม?” ตอนนี้ซอนโฮได้แต่นั่งตัวเกร็งเมื่อควานลินที่นั่งคร่อมอยู่ข้างหลังเอาคางมาเกยไว้ที่ผมของเขา เอ่ยคำพูดขอเอาแต่ใจด้วยน้ำเสียงออดอ้อนที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
“แต่ผม..” ซอนโฮพยายามหาข้ออ้างมาแย้งคนตรงหน้า
“มาฉันอาบน้ำให้” โดยไม่ต้องให้คนตัวเล็กได้พูดอะไรต่อ ควานลินก็เอื้อมไปหยิบสบู่มาถูตัวให้อีกคน ก่อนที่มือหนาจะลูบไล้บนผิวกายขาวที่นุ่มเนียนไปทั่วทั้งร่างกาย
ซอนโฮอายจนแทบอยากจะมุดหน้าลงน้ำ ควานลินสังเกตเห็นใบหูของอีกคนแดงจนอดที่จะแกล้งไม่ได้ ควานลินเอื้อมไปงับที่ใบหูอ่อนนั้นเบาๆ
“อ๊ะ..!” แต่ด้วยความที่เด็กตัวน้อยของเขาไวต่อสัมผัสเหล่านี้นัก ซอนโฮเผลอครางออกมา จนควานลินต้องถอนริมฝีปากออก
เดี๋ยวจะไม่ได้อาบน้ำกันพอดี
ซอนโฮยังคงนั่งเงียบด้วยความเขินแผ่นหลังของเขายังคงแนบไปกับอกของควานลิน ในขณะที่ก้นน้อยก็ยังสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่…เอ่อ….
เพียงแค่คิด หน้าหวานก็แดงซ่านขึ้นมาอีก ควานลินได้แต่นั่งมองแล้วหัวเราะราวกับรู้ทันว่าเด็กตรงหน้าคงกำลังคิดอะไรลามกอยู่
ควานลินค่อยๆโน้มตัวให้แนบชิดกับคนตัวเล็กใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตักของคนในอ้อมแขนที่เต้นแรงแทบจะกระโดดออกมา ใบหน้าของเขาโน้มลงไปสัมผัสที่ใบหูเล็ก ก่อนที่มืออีกข้างจะจับใบหน้าของคนตัวเล็กให้หันมารับจูบของเขา
จูบเชื่องช้า มีเพียงผิวปากที่แตะสัมผัสกันเท่านั้น ไม่มีการรุกล้ำใดใดเกิดขึ้น แต่กลับเนิ่นนานจนซอนโฮแทบหยุดลมหายใจ
ควานลินผละออกก่อนที่มือหนาจะที่เอื้อมไปหยิบ ตุ๊กตายางรูปเป็ดที่วางอยู่ริมขอบอ่างมาบีบน้ำใส่หน้าซอนโฮ
“ห้องน้ำนายมีของแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย?” ควานลินเอ่ยแซ็วก่อนจะเอาตุ๊กตาเป็ดลงไปแช่น้ำและเอาขึ้นมาบีบใส่หน้าซอนโฮอีกรอบ เด็กน้อยทั้งเขินทั้งอายที่โดนจับได้ว่า ยังมีของเล่นเวลาอาบน้ำอยู่ แต่เมื่อควานลินยังคงแกล้งไม่เลิก ทั้งหัวเราะทั้งบีบน้ำใส่หน้า จนในที่สุดซอนโฮก็ทนไม่ไหว มือน้อยเอื้อมไปคว้าตุ๊กตาเป็ดอีกตัวก่อนจะขยับเปลี่ยนท่า
นั่งหันหน้ามาทางควานลิน แล้วให้ตุ๊กตาพ่นน้ำใส่หน้าอีกคนคืนบ้าง
“นี่แหนะๆ ห้ามแซ็วผมนะ”
สงครามเป็ดน้อยพ่นน้ำใส่กันเกิดขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะของทั้งสองคนดังไปทั่วห้องน้ำ ทั้งฟองสบู่ที่ทั้งสองคนผลัดกันปัดใส่อีกฝ่ายจนทั้งหน้าทั้งตัวรวมถึงผมเต็มไปด้วยฟอง
มือน้อยยังคงกวักน้ำใส่หน้าคนตัวสูงไม่หยุด จนควานลินต้องใช้มือทั้งสองข้างจับมือของซอนโฮไว้ รอยยิ้มอันสดใสพร้อมด้วยสายตาที่กำลังเป็นประกายของซอนโฮที่อยู่ตรงหน้าของควานลินกลับงดงามและดึงดูดให้สองมือของร่างสูงเลื่อนไปกระชับเอวคอดของคนตัวเล็กให้เข้ามาแนบชิด
CUT P.2
ควานลินดึงร่างของซอนโฮให้มานอนซ้อนตัวเองไว้
ใบหน้าคมยังคงก้มลงดอมดมคนตัวเล็กอย่างรักใคร่
“นายนี่มันหอมไปหมดทั้งตัวจริงๆ”
“ผมตัวหอมหรอครับ?”
ซอนโฮที่นอนทิ้งตัวหมดแรงถามขึ้นทันควัน
เมื่อควานลินพูดถึงเรื่องกลิ่น
“ใช่สิ
ไม่รู้ตัวรึไง ฉันได้กลิ่นทีไร แทบจะกินนายทั้งตัวแล้ว”
“จริงหรอครับ
ผมไม่เห็นเคยได้กลิ่นเลย”
“หึ
กลิ่นหอมยังกับขนมของนายนี่นะ ฉันได้กลิ่นมาตั้งแต่ตอนฉัน 14 แล้ว” ควานลินกดจมูกลงที่กลุ่มผมหนานุ่มอีกครั้ง
ปลายนิ้วยังคงคลอเคลียไปตามร่างกายของคนตรงหน้า
“ผมนึกว่าผมจะไม่เหมือนคนอื่นซะแล้ว” ซอนโฮเอื้อมมือไปกอดอีกคนไว้
ก่อนจะซุกหน้าลงด้วยความดีใจ
อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ผิดปกติต่างจากคนอื่นถึงแม้เขาจะมีเรื่องพวกนี้ก่อนคนอื่นก็ตาม
กว่าที่ทั้งสองร่างจะลุกออกจากอ่างและได้อาบน้ำกันจริงๆ ก็ตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตูจากแม่บ้าน ซอนโฮตะโกนตอบกลับแม่บ้านไปอย่างร้อนรน พลันควานลินก็ยกอีกคนขึ้นไปล้างตัวใต้ฝักบัว มือหนาคว้าผ้าเช็ดตัวมาเช็ดและพันไว้จนมิดชิด เขาหันไปเช็ดตัวให้ตัวเองเร็วๆ และใช้ผ้าพันไว้ที่เอวอย่างลวกๆ ก่อนที่จะหันมาอุ้มร่างน้อยออกมานั่งบนเตียง
“คุณควานลิน ไม่ต้องอุ้มก็ได้ครับ”
“นายเดินไหวรึไง?”
“…..ไหวครับ”
“งั้นแต่งตัวเสร็จค่อยเดินเองละกัน มาฉันเช็ดผมให้” ควานลินที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรียกเบาๆ ในมือของเขาถือผ้าเช็ดตัวผืนเล็กไว้พร้อม ซอนโฮได้แต่ยื่นหัวไปข้างหน้าให้อีกคนเช็ดผมให้เบาๆ
“คุณควานลิน..ตอนนี้ผมมีความสุขมากเลยครับ” ซอนโฮที่ยังก้มหน้าอยู่ เอ่ยออกมาเสียงเบา แต่ควานลินก็ได้ยินมันอยู่ดี ร่างสูงเผยยิ้มกว้างออกมา ในขณะที่มือก็ยังขยับอยู่บนผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
“ฉันก็เหมือนกัน…”
“ห๊ะ….สรุปว่าเพื่อนคุณแค่แกล้งผมหรอครับ” ซอนโฮแทบจะวางช้อนลงทันที หลังจากที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากปากของควานลินระหว่างที่กำลังนั่งทานอาหารเช้า
ในช่วงเวลาเที่ยงกว่าๆ กันอยู่
“อืม มันฝากมาขอโทษนายด้วย มันรู้สึกผิดจริงๆ” ควานลินส่งสารจากซองอูออกไปด้วยความจริงจัง
“แต่ผม…” ซอนโฮยังคงลังเลใจกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้
“มันก็ทำเกินไปจริงๆแหละ ถ้านายจะไม่ให้อภัยมันก็ไม่เป็นไร” ความลินถอนหายใจ แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของคนตรงหน้าดี เขาเอื้อมมือมาลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ
“ถ้าเขาขอโทษแล้ว ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ” ซอนโฮพยักหน้ายิ้ม ถ้าควานลินบอกมาแล้ว เขาก็ต้องเชื่อ เพื่อให้ควานลินสบายใจ
“…มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก…เชื่อฉัน…” ควานลินสบตากับดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวั่นไหวดวงนั้น เขายังคงย้ำคำสัญญาที่เขาหวังเพียงว่ามันจะรักษาความหวาดกลัวในใจของคนตัวเล็กให้เบาบางลงได้บ้าง
“……..ครับ……” ซอนโฮส่งยิ้มสดใสตอบรับอย่างเชื่อใจ ต่อให้สิ่งที่ควานลินบอกจะเป็นความจริงหรือหลอกหลวงซอนโฮก็พร้อมที่จะเชื่อไปหมดทุกอย่าง
โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นจะทำเพื่อควานลิน หรือเพื่อตัวเขาเอง เขาก็ยังไม่แน่ใจ
“ไหนๆ เราก็โดดเรียนกันแล้ว พรุ่งนี้ก็เสาร์ อาทิตย์ละ…เราไปเที่ยวกันไหม?” หลังจากที่ทานข้าวเสร็จควานลินก็เสนอความคิดขึ้นมา
“ไปไหนหรอครับ?” ซอนโฮขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
“ไปไหนก็ได้” ควานลินยืนมองไปที่ภายนอกของบ้าน ก่อนจะหันกลับมาสบตากับคนตัวเล็ก
“ไปแค่เราก็พอ…”
---------- o ---------
Inspiration : Good for you
เข้าสู่ช่วง คุยกะไรท์ (ช่วงต้น)
ก่อนอื่นขอบคุณสำหรับทุกเม้นมากๆค่า
เราชอบอ่านมากๆเลย
มีหลายคนคาดเดากันมากมาย (ลุ้นยังกะซื้อหวย)
แต่ขอยังไม่เฉลยนะคะ
ปมก็ไม่เยอะเท่าไหร่ (รึเปล่า)
แต่คาดว่าจะใช้เวลาอีกสักพักเลยค่า
ตอนนี้ดำเนินมาถึงตอนที่ 12 แล้วหนทางยังอีกยาวไกล
อย่าเพิ่งปล่อยมือจากกันนะคะ
ไปให้กำลังใจน้องตัวน้อยของเรากันเยอะๆค่า
น้องเค้าน่ารัก
ส่วนคนพี่...ละไว้ในฐานที่เข้าใจ
-------------------------
เข้าสู่ช่วง คุยกะไรท์ (ช่วงท้าย)
เสนอแนะ แวะติชม ได้ที่ เม้น และ แท็กในทวิตนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
1 เม้น เหมือนน้ำมันเครื่อง เร่งมือไรท์ให้เคาะลงแป้นพิมรัวๆ
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นจริงๆนะคะ อ่านสนุกมากค่า
ป.ล. อาจแจ้งเตือนบ่อยเวลาเข้ามาแก้คำผิดนะคะ ยังไม่ได้ตรวจละเอียดค่า
#โอเมก้าชั่วคราว
@So_Lita_
ความคิดเห็น