จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะว่าเรารักกัน

ลำดับตอนที่ #4 : จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะว่าเรารักกัน 4

“ซอล...วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ” ซอลเงยหน้าขึ้นมองอันอย่างงงงวยกับคำชวนที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอย่างนี้

“ไม่ได้เหรอ?”

“ได้ค่ะ...” แท้จริงในสถานการณ์แบบนี้  การปล่อยให้เธอทั้ง 2 อยู่ด้วยกันตามลำพังก็ถือว่าเสี่ยงมากพอดู  แทนที่ซอลจะปฏิเสธคำชวนกลับตอบตกลงไปตามจิตใต้สำนึกที่ต้องยอมพ่ายแพ้ให้แก่สายตาที่เปล่งประกายดั่งแสงดาวของนางฟ้าผู้นี้ 

อันชะโงกหน้าเพื่อสำรวจบริเวณภายนอกห้องอย่างระวัง ‘ยัยหวาไม่อยู่...ทางสะดวก’ 

“หาพี่หวาอยู่เหรอค่ะ”  อันสะดุ้งกับเสียงเล็กๆของรุ่นน้องที่ยืนทำตาปริบๆอยู่ด้านหลัง “ซอลว่าพี่หวาคงยังไม่ออกจากห้องซ้อมหรอกค่ะ”

“พี่ก็ว่างั้น(ดีซะอีก) ไปกันเถอะ”

“ไม่รอพี่หวาเหรอค่ะ?”

“ไม่ต้องหรอก...”  รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของเทพธิดาผุดขึ้นมา เมื่อเธอหันหลังจากรุ่นน้องและเดินนำไปที่ลิฟท์แต่ก็อดไม่ได้ที่เหลือบมองหน้าต่างห้องซ้อมของหวาที่อีกฟากถูกปิดไว้ด้วยม่าน ‘แหม...ยัยพี่หวาถ้าเธอเห็นจะว่ายังไงล่ะนี่ อิอิอิ’

“อัน!! แกจะไปไหน”  เสียงตุ๊กตาญี่ปุ่นดังสนั่นชั้น 14 อันและซอลหัน กลับมามองหวาด้วยสายตามึนงง  โดยเฉพาะอันที่ดูเหมือนจะทั้งงงและตกใจไม่ใช่น้อย  ‘รู้ได้ไงว่ะเนี่ย’

“กลับบ้าน...” อันรีบคว้าแขนของซอลมาควง

“เธอต้องกลับกับพี่ไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวตัวเล็กเดินออกจากหน้าประตูเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าอันด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยพอใจกับภาพที่เห็นสักเท่าไหร่

“ก็วันนี้เขาอยากกลับบ้านกับซอลนี่นา” อันกอดแขนของซอลแน่นขึ้น  เหมือนเด็กน้อยที่กลัวจะมีใครมาแย่งของเล่นของตนไป  หวาเหลือบมองซอลเป็นการถามความสมัครใจ

“เออ...คือ”  

“วันนี้พี่ก็อยากกลับบ้านกับซอล...ชวนซอลไว้แล้วเนอะ” พี่หวาเห็นสีหน้าของซอลที่แสดงถึงความลังเล  จึงเข้าไปคว้าแขนอีกข้างของซอลมาควง  ทำเอาอันหน้าบูด  แต่สีหน้าของพี่หวากลับยังคงรอยยิ้มใจดีให้ซอลเคลิ้มตามได้ทุกเมื่อ

“คะ...คะ...ค่ะ(ตอนไหนอ่ะ)”  

“ไม่เอาง่ะ  เขาจะกลับบ้านกับซอล 2  คน” อันมองค้อนหวาและซอล

“อ้าว...มาชวนซอลทีหลังนี่  จะแซงคิวไม่ได้หรอก”  

“ม่ายเอา...พี่หวาปล่อยสิ” อันพยายามดึงซอลให้หลุดจากแขนของพี่หวาที่กอดรัดไว้

“ไม่มีทาง...ยังไงวันนี้ซอลก็ต้องกลับกับพี่  เพราะเราสัญญากันไว้แล้ว  ใช่ไหมจ๊ะ?” หวาพูดด้วยเสียงสดใสและดูเหมือนที่จะไม่สนใจเสียงโวยวายของนางฟ้าที่อยู่อีกด้านของตัวซอล  รอยยิ้มยังคงระบายอยู่บนใบหน้าของเธอ  เหตุนี้ล่ะมั้งจึงทำให้สาวน้อยลืมที่จะตอบคำถาม “หรือเอางี้ดีไหม?...กลับด้วยกันไหมอัน  จะได้ไม่ต้องแย่งกันไง”

“กลับด้วยกัน 3 คนง่ะนะ?” แววตาของอันแสดงถึงความไม่เห็นด้วย

“แล้วแต่อันนะ ไม่กลับพี่ก็กลับกับซอล 2 คนก็ได้”

“โอเคๆ ก็ได้...” พี่หวายิ้มแป้นกับคำตอบของอัน ‘เด็กหน๋อเด็ก...เอาเหอะยังไงก็ลากแกกลับบ้านได้ล่ะ’

“ลิฟท์มาแล้ว...เร็วๆๆ” หวาลากรุ่นน้องทั้ง 2 เข้าไปในลิฟท์อย่างรวดเร็ว  สาวหล่อเดินตามพวกเธอเข้ามาในลิฟท์ด้วยความแปลกใจ

“เธอเห็นฉันกดลิฟท์ด้วยเหรอ” ยูถามอย่างสงสัย

“เห็นตั้งแต่เดินออกจากห้องซ้อมแล้วล่ะ” หวาหอบหายใจด้วยความเหนื่อยที่ออกแรงลาก 2 สาว

“พวกเธอนี่ตลกดี หึหึ”  ยูหันมองซอลที่ยืนทำตาปริบๆ  กับอันที่ยังคงควงแขนของซอลด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจพี่หวา  และกลับมามองหวาที่อมยิ้มอยู่ข้างๆ ‘ดึงคนที่สูงกว่าตัวเองเข้ามาในลิฟท์ได้ตั้ง 2 คน  น่ากลัวจริงๆ’

“ยูกลับบ้านกับพวกพี่ไหม  เดี๋ยวไปส่ง”  สาวหมวยถามยูด้วยรอยยิ้มที่ใจดี

“ไม่ง่ะ...บ้านอยู่ไกล”

“อยู่ไหนล่ะ”

“รัชดาฯ”

“งั้นติดรถพี่ไปก็ได้  ไปลงแถวสถานีรถไฟใต้ดิน  จะได้ไม่เปลืองค่ารถไง”

“...” สาวหล่อมองหน้าตุ๊กตาญี่ปุ่นที่ยังคงยืนยิ้มรอคำตอบอยู่สักครู่ “ก็ดี”

ประตูลิฟท์ถูกเปิดออกอีกครั้ง   สาวทั้ง 4 เดินออกจากลิฟท์อย่างสับสนกับความวุ่นวายที่ผิดปกติของชั้นล่าง 

“อัน...ปล่อยแขนซอลเดี๋ยวนี้” พี่หวาหันมาสั่งอันด้วยท่าทีที่จริงจัง

“ทำไมง่ะ”

“โน้นแน่ะ” อันหันมองตามสายตาพี่หวา

“อ้อ” อันปล่อยแขนของซอลอย่างง่ายดาย  และทำท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เป็นไงทุกคน...วันนี้ครูเขาสอนดีไหม?” พี่สวยเดินยิ้มร่าเข้ามาหาพวกเธอ  พร้อมกับถามถึงการเรียนดนตรีของแต่ละคนในวันนี้

“ดีค่ะ...” พี่หวาตอบพร้อมหันมองเพื่อถามความเห็นของทุกคนในวง  ที่ผงกหัวเห็นด้วย  “แล้ว...วันนี้มีอะไรกันเหรอค่ะ”

“อ๋อ...เขาเตรียมเวทีน่ะ   เพราะพรุ่งนี้จะมีงานแถลงข่าวเปิดตัวศิลปินใหม่น่ะ  พี่ก็ต้องลงมาช่วยดูแลเพราะคนที่ดูแลเขาไม่อยู่...น่าปวดหัวจริงๆ” พี่สวยแอบบ่น  แต่สาวทั้ง 4 คนคงไม่ได้สังเกตว่าคนรอบๆตัวของพวกเธอ  กลับแอบหันมามองพวกเธอเป็นระยะด้วยความสนใจ

“แล้วนี่จะกลับบ้านกันแล้วเหรอ”

“ค่ะ”

“งั้นพี่ไปทำงานล่ะ...กลับบ้านกันดีๆนะ  มันมืดแล้ว” พี่สวยบอกทุกคนด้วยความเป็นห่วง  ก่อนจะโบกมือลา “บายจ้า...เจอกันพรุ่งนี้”

“บายค่ะ!!” 4 สาวลาพี่สวยก่อนจะเดินต่อไปที่รถของพี่หวา

“อันมานั่งข้างหน้านะ  เพราะยูเขาจะได้นั่งกับซอลข้างหลัง” หวาบอกอันด้วยรอยยิ้มที่รู้ทัน  สาวสวยหน้าบูดด้วยความเซง

“มีคนมารุมรักอย่างนี้จะเลือกใครล่ะเนี่ย” ยูพูดกับซอลด้วยเสียงกระซิบเมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว

“หือ?”

“จะเลือกก็รีบเลือก  จะบอกให้…” ซอลกลับทำหน้าสงสัยให้ยู ‘ไร้เดียงสาจริงๆ’

“จะกระซิบกันใกล้เกินไปหรือเปล่า?  ห่างๆกันหน่อยก็ได้” อันหันมามองทั้ง 2 ด้วยความอิจฉาเล็กๆ

“อะไรๆ...ไม่ได้นั่งกับซอลแล้วอย่าพาลสิเธอ” ยูยิ้มเล็กๆที่มุมปากเป็นเชิงกวนประสาทอัน  “กลัวฉันจูบซอลเหรอ...”

“ถ้านายจูบซอลฉันฆ่านายแน่ยู”

“เหรอ” ยูหันมาหาซอลด้วยแววตาที่ท้าทายคำขู่ของอัน

“กรี๊ด!!!” อันแผดเสียงใส่ยู ‘เอี๊ยด...’ เสียงเบรกดังลั่นจนพอที่จะกลบเสียงกรีดร้องของอันได้  รถหยุดกระทันหัน หลังของยูกระเด็นไปติดประตูรถด้านข้าง  สัมผัสนุ่มๆที่แก้มทำให้ยูต้องลืมตาขึ้นดู  แก้มใสๆและริมฝีปากของสาวน้อยที่นั่งคู่กับเธอกระแทกเข้าที่แก้มของสาวหล่ออย่างไม่ได้ตั้งใจ

“โอ้ย...ไอ้หมาบ้า  คิดจะข้ามถนนก็ข้ามเกือบตายแล้วไหมล่ะแก” พี่หวาบ่นอุบก่อนจะหันไปถามคนที่อยู่ด้านหลัง “เป็นไงกัน...บ้าง”

“ว้าย...ยูวันนี้แกตายแน่!!!” พี่อันระดมฝาดกำปั้นไปที่ไหลของยู

“โอ้ยๆๆ...ฉันไม่รู้นะ  และก็ไม่ได้จูบด้วย  อุบัติเหตุไม่นับ”

“ไม่รู้...ไม่ฟัง”

“หยุด!!!” หวาห้ามทั้ง 2 เสียงแข็ง “ฉันว่าหมาวิ่งตัดหน้ารถก็น่าปวดหวัพอแล้วระ  นี่พวกแกยิ่งกว่าหมาอีก”

“อ้าว...” ยูและอันมองหน้าพี่หวาด้วยความข้องใจ  ซอลแอบขำอยู่ด้านหลังเบาะทีนั่งคนขับ

“งั้นฉันไปก่อนล่ะ” ยูเปิดประตูรถและวิ่งออกไปเมื่อเห็นสถานีรถไฟใต้ดินอยู่ข้างหน้าและรถหยุดรอเลี้ยวตรงหน้าปากซอยพอดี  เพียงเพื่อเอาชีวิตรอดจากฝ่ามือของอัน 

สาวหล่อยืนรอรถไฟด้วยความเหนื่อยจากการวิ่ง  แก้มที่โดนสาวน้อยหอมเพราะอุบัติเหตุยังคงมีสัมผัสนุ่มหลงเหลืออยู่  ยูยืนก้มหน้าแอบยิ้มอยู่คนเดียว  ‘นานแค่ไหนแล้วนะ...ที่ไม่ได้ยิ้มขนาดนี้  น่ารักจริงๆเลย’