จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะว่าเรารักกัน

ลำดับตอนที่ #3 : จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะว่าเรารักกัน 3

“พี่หวา...พี่ว่าซอลเขาเป็นยังไง?”  อันถามญาติผู้พี่ทั้งๆที่สายตามองเหม่อสู่นอกรถ  หวาเงียบอยู่สักพักเหมือนใคร่ครวนคำถาม  ก่อนเหยียบเบรคติดไฟแดง

“พี่ว่าเขาก็น่ารักดี...”  อันรีบหันกลับมามองหวาอย่างรอคำตอบมากกว่านี้ “เป็นน้องสาวที่น่ารักน่าหยิก...เท่านั้นล่ะ”  หวาแอบเหลือบมองท่าทีของอัน

“แค่นั้นเหรอ?”

“อืม...แค่นี้ล่ะ”

“แต่สายตาพี่ที่มองอันตอนผลักหัวซอลหลบจากอัน...มัน...” อันก้มหน้าลงพิจารณาสิ่งที่จะพูดในใจว่าจะพูดต่อดีหรือไม่

“มัน...อะไร?”

“มันเหมือนคนหึงมากกว่าจะช่วยเหลือเฉยๆนะ” อันหันมาพูดรวดเดียวโดยไม่ทิ้งระยะหายใจแม้สักนิด

“บ้า...คิดมาก...เป็นแกใครมาจูบน้องสาวต่อหน้าแก  แกจะให้เขาจูบเหรอ?”

“ทั้งๆที่เจอกันได้วันสองวัน  เรียกเขาว่าน้องสาวได้เติมปากเลยเนอะ”

“น้องสาวน่ะฉันหมายถึงแก...ไม่ชะ...”

“แต่อันเป็นคนจะจูบเขานะ   อันไม่ได้โดนจูบ”

“...” ยิ่งหวาแก้ตัวอันก็เหมือนจะวิ่งตามมาไล่ให้เธอจนมุม “จะถึงบ้านแล้ว  แกเตรียมตัวลงเลย  ฝากหวัดดีน้าเสาร์ด้วย”

“นี่ไล่น้องเลยเหรอ  เดี๋ยวแม่อันก็หาว่าพี่เบื่อกับข้าวเขาอีก  ไม่ลงไปกินข้าวก่อนล่ะ”

“พี่มีรายงานรออยู่ที่บ้านพี่น่ะ  คงลงไม่ได้...(ลงไปให้แกซักโน่นนี่ฉันเหรอ)  วันหลังแล้วกัน”

“มีอีกอย่างนึง...ซอลน่ะ  อันขอนะ  น่ารักดี”

“เขาไม่ใช่ตุ๊กตาหมีหัวเตียงเธอนะย่ะ  เขาเป็นคน  มีจิตใจ  และเขาจะรักใครก็เรื่องของเขา  แล้วเธอก็อย่าไปทำให้เขาเสียเด็กล่ะ  พี่ขอเตือน...”  อันยิ้มพอใจกับคำตอบที่ดูธรรมดาแต่กลับปนโทสะของหวาที่แสดงอาการผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

“พี่ไม่เชื่อที่อันสงสัยพี่ก็ตามใจ...แต่อันว่า...เดี๋ยวพี่ก็คงรู้เอง  พรุ่งนี้เจอกันนะ” ประตูรถถูกปิดหลังจบคำพูดของอัน  หวาถอนหายใจก่อนเหยียบคันเร่งให้เคลื่อนรถไปข้างหน้า  แต่ความคิดภายในใจคงไม่ได้อยู่บนถนนอีกแล้ว...

2  ปีที่แล้ว   แม้มันจะเป็นสิ่งที่อยากลืมแต่มันกลับทำให้หวากลับจำมันมากขึ้น   ยามเย็นที่นักเรียนในโรงเรียนแทบไม่มีใครแล้ว  หวาในชุดพละเด็ก ม .ปลาย  เดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าและเตรียมตัวกลับบ้าน

“บีรักพี่ไหม...”  เด็กสาว ม.6 ชะงักอยู่หน้าประตูห้องน้ำหญิง ‘เสียงอันหรือเปล่า?’

“จุ๊ๆ  อย่าเสียงดัง” เสียงอันกระซิบอยู่ในห้องน้ำ  เมื่อคนที่เธอพูดด้วยครางออกมาเบาๆ  เสียงของทั้ง 2 ในห้องน้ำเงียบหายไปสักพัก  ก่อนที่กลอนประตูจะเลื่อนเปิดออก  อันก้าวออกจากห้องน้ำพลางติดกระดุมเสื้อ  พร้อมกับเด็กสาว ม.3 ที่เดินตามออกมาทั้งๆที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเช่นกัน  อันชะงักกับสิ่งที่เห็นอยู่ข้างหน้า

“พี่หวา!!” หวายืนมองทั้งสองอย่างนิ่งเฉย  แต่แววตานั้นกลับแฝงไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต้องบอกคนอย่างเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในสิ่งที่ได้ยิน  เพียงแต่เธอไม่แน่ใจในสิ่งที่อันไม่น่าจะทำได้เท่านั้นจึงรอคนทั้ง 2 ออกจากห้องน้ำ  แม้มันจะทำร้ายจิตใจเธอมากก็ตาม  หวาเดินกลับหลังเดินออกจากห้องน้ำทั้งๆที่อยากพูดและถามอะไรกับน้องสาวหลายอย่าง  แต่ในเวลานี้คงไม่เหมาะทั้งตัวเธอเองและอัน

“พี่หวา...อย่าบอกใครนะ  อย่าบอกแม่นะ  อันข้อร้อง” อันตะโกนตามหลังญาติผู้พี่ด้วยน้ำเสียงเป็นเชิงสำนึกผิด

เสียงเพลงของมือถือดังขึ้น  สติและความคิดที่ล่องลอยจึงกลับมาอีกครั้ง  หวาจึงตัดสินใจจอดรถข้างทาง  และยกมือถือของตัวเองขึ้นดู

‘ไม่ใช่ของเรานี่’ แสงไฟจากมือถือสะท้อนกับกระจกรถมองด้านหลัง  เธอจึงเอื้อมไปหยิบมือถือที่วางอยู่บนเบาะรถด้านหลัง

“ฮัลโหล...”

“พี่หวาใช่ไหมค่ะ?”  เสียงเล็กๆของสาวน้อยดังขึ้น

“จ้าพี่เอง...ซอลลืมโทรศัพท์เหรอ?  เดี๋ยวพี่เอากลับไปให้ไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะ...ไม่ต้องดีกว่า  เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกัน  ค่อยเอาไปให้ก็ได้”

“จ้าๆ  เอางั้นนะ  แค่นี้นะจ๊ะ  พอดีพี่ขับรถอยู่”

“ค่ะ...กลับบ้านดีๆนะค่ะ  บายค่ะ”

‘อัน...แกน่ะ  คิดมากไปเองต่างหาก  เขาออกจะเป็นเด็กสุภาพและแสนดี  ใครๆก็ต้องรักเขาอยู่แล้ว  พี่คงปล่อยให้เธอทำร้ายคนดีไม่ได้หรอก’ หวาคลี่ยิ้มพลางมองโทรศัพท์ของสาวน้อยที่เพิ่งวางสายไปด้วยสายตาเอ็นดู  และรถจึงเคลื่อนออกไปตามทางอีกครั้ง

........................................................................................

ซอลถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากวางหูโทรศัพท์ลง    เมื่อรู้ว่ามือถือของตนอยู่กับคนที่รู้จักและไว้ใจได้อย่างพี่หวา   แต่ความรู้สึกที่ปนอยู่ข้างในคงโล่งใจที่คนที่รับสายไม่ใช่พี่อัน...สาวสวยดุจเทพธิดาแห่งฟากฟ้าที่เกือบจะบรรจงจุมพิตเธอในวันนี้  เพราะถ้าหากพี่อันรับสายขึ้นมาแล้วล่ะก็   ซอลเองก็ไม่แน่ใจว่าอากาศหายใจของเธอจะเพียงพอที่จะเปล่งคำพูดออกมาจากริมฝีปากที่โดนลมหายใจของสาวสวยพ่นรดจนร้อนผ่าว   แต่เหตุใดเมื่อพี่หวารับสายก็ทำให้เธอลืมหายใจได้เช่นกัน   ภาพสายตาของพี่หวาและพี่อันที่เผชิญกันโดยมีซอลตกเป็นเป้านิ่งขั้นตรงกลางยังคงเด่นชัดอยู่ในใจ ‘พี่หวาคงปกป้องพี่อันไม่ให้ทำอะไรที่ดูไม่ดีมากกว่า  เพราะถ้าเกิดมีใครเห็นเข้าพวกเราจะต้องมีปัญหาใหญ่โตแน่นอน’ ซอลพยายามคิดอย่างมีเหตุผลมากที่สุด  แม้ในใจจะแอบคิดเข้าข้างตัวเองอยู่บ้างก็ตาม