จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะว่าเรารักกัน

ลำดับตอนที่ #2 : จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะว่าเรารักกัน 2

แดดยามบ่ายทอแสงร้อนแรงอย่างไม่ลดละ  แม้เป็นฤดูฝนยามฝนโปรยลงจากฟากฟ้า  กลับอยากให้มีแสงแดด  แต่เมื่อมีแดดกลับต้องทนแสงที่แผดเผา  ชีวิตและธรรมชาตินี้หาที่แน่นอนคงเป็นไปไม่ได้จริงๆ

‘ร้อนจัง’ สาวน้อยที่แสนขี้อายยกมือขึ้นเพื่อปาดเหงื่อที่เป็นเม็ดๆบนใบหน้า  ก่อนที่เธอจะยกกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย

“เฮ้ย!!  ซอลจะกลับบ้านแล้วเหรอ…” สา เพื่อนสนิทของซอลทักขึ้นเมื่อเห็นเธอกลับไวผิดปกติ

“ป่าว...ไปเรียนพิเศษ”  ซอลบอกแบบปัดๆ  เพราะถ้าเธอบอกเรื่องจริงให้กับเพื่อนคนนี้  เธอก็จะค่อนข้างแน่ใจว่า  พรุ่งนี้เช้าทั้งโรงเรียนมีหวังรู้เรื่องที่เธอผ่านการออดิชั่นอย่างเหลือเชื่อ  และจะได้เป็นนักร้องในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

........................................................................................

“เฮ้อ...”  ในเวลาที่อากาศอบอ้าวขนาดนี้การที่ได้อยู่ในห้องแอร์ก็คงเหมือนการขึ้นสวรรค์ดีๆนี่เอง

“อะไรกัน  ถอนหายใจตั้งแต่เพิ่งมาถึงเลย”  หวาที่เดินตามหลังเข้ามาในบริษัทกล่าวแซวเป็นเชิงทักทาย

“หวัดดีค่ะ  พี่หวา” ซอลสะดุ้งก่อนหันมายกมือขึ้นไหว้ผู้ที่อายุมากกว่า

“เอ้ยๆ  ไม่ต้องไหว้  เดี๋ยวคนอื่นเขารู้ว่าพี่แก่นะ 55” รอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่เคยจางหายจากใบหน้าของพี่หวายิ่งเด่นชัดเมื่อเธอหัวเราะ  ซอลมองเธอด้วยอาการเหมือนตกอยู่ในมนตร์สะกด 

“ไปกันเถอะ...ลิฟท์มาพอดี  เร็วๆๆๆ” คำพูดของพี่หวากระชากให้ซอลตื่นจากฝันกลางวัน  พร้อมทั้งดึงแขนเธอให้รีบวิ่ง

ไม่นานนักลิฟท์ก็เปิดออกอีกครั้งหนึ่ง   ไม่ใช่เพียงพี่หวาและซอลเท่านั้นที่เดินออกมาจากลิฟท์  แต่ยังมีคนที่ไม่คุ้นเคย 2-3 คน เดินตามพวกเธอออกมา

“คนเยอะจังเนอะ”  พี่หวาพูดขึ้นเมื่อเห็นผู้คนที่นอกจากพวกเรา 4 คน ที่ควรจะได้ใช้ชั้น 14

“อืม...ไปหาพี่สวยกันเถอะพี่”  ซอลชี้ไปทางที่พี่สวยสวยนั่งอยู่แถวหน้าห้องซ้อมของพวกเรา  หวาจึงก้าวเท้าเดินนำสาวน้อยไปด้วยความมั่นใจ  และยกมือขึ้นไหว้พี่สวยเมื่อเธอสังเกตเห็นผู้ที่เดินด้าวเข้ามาหา

“มากันแล้วเหรอ...ยังไม่ถึงเวลาน่ะ  ยังไม่มีใครมาเลย  เข้าไปนั่งรอข้างในก่อนไหมจ๊ะ?”  พี่สวยกล่าวถามสาวน้อยทั้งสอง 

“เอาไงซอล...”  พี่หวาหันมาถามซอล

“มีใครอยู่ข้างในไหมค่ะพี่”  ซอลจึงหันไปถามพี่สวยต่อ

“ไม่มีจ้า...เอาไงดี”

“งั้นขอนั่งรอตรงนี้ก่อนน่าจะดีกว่า”  ซอลให้คำตอบกับพี่สวยแล้วจึงเดินไปนั่งลงข้างๆ   ก่อนที่พี่หวาจะยิ้มให้พี่สวยและทิ้งตัวลงนั่งข้างซอลเช่นกัน

“พี่ไปเข้าห้องน้ำ  เดี๋ยว...มานะ   นั่งกันอยู่ตรงนี้แหละ  เดี๋ยวเพื่อนๆมาแล้วก็บอกให้นั่งรอพี่ก่อนนะจ๊ะ” ซอลกับหวาพยักหน้าหงึกๆ รับทราบคำสั่ง  ก่อนที่พี่สวยจะเดินออกไป

“....”   ความเงียบมีอยู่ในทุกๆที่  แม้ไม่มีใครเรียกหา  หรือต้องการ  มันก็จะย่างกลายเขามา  ซอลและหวาแม้นั่งห่างกันแค่ไม่เกินนิ้ว  แต่ความเงียบกลับทำให้ทั้ง 2 ดูห่างไกลกันเหมือนอยู่คนละมุมห้อง

“ซอลชอบร้องเพลงมากไหม?”  พี่หวาถามขึ้นเพื่อปัดความอึดอัดที่มาพร้อมความเงียบให้ออกไป

“ไม่รู้สิค่ะ...ร้องเพลงมันทำให้สบายใจดีเหมือนกันนะค่ะ”  ซอลหันกลับไปตอบพี่หวา  รอยยิ้มระบายบนหน้าของพี่หวาอีกครั้ง  แต่เพราะอะไรซอลจึงรีบหันกลับมามองไปที่อื่น “พี่หวาล่ะค่ะ  ชอบไหม?”

“ชอบสิ...ชอบมากด้วย  อาจเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่พี่มีก็ได้  ทำอย่างอื่นไม่รุ่งแล้วน่ะ 55+  เพลงนี่มันมีความมหัศจรรย์นะ...รู้ไหม?”  ซอลหันกลับมามองหน้าพี่หวาอย่างสงสัย  แต่นั่นคงเป็นความประมาทของซอลอย่างยิ่ง  มนตร์ที่โดนร่ายด้วยลมปากเพียงบางเบา  อีกทั้งความใคร่รู้ของเด็กน้อย  รอยยิ้มที่สดใสจึงสะกดทุกอย่างไว้เพียงเสี้ยวนาที “พี่ว่า...เพลงเป็นสิ่งที่เรียบง่าย  เหมือนจะทำอะไรได้ไม่มากมาย  แต่ที่มันอยู่มาได้ไม่เคยหายไปจากโลกเลย  อาจจะเป็นเพราะมันละเอียดกว่าทุกสิ่งบนโลก  มันจึงซึมลึกเข้าสู่ตัวเราได้ไม่อยากเย็น  นั่นแค่ความมหัศจรรย์ข้อนึงนะ  ส่วนข้ออื่นๆ ซอลต้องช่วยพี่หาล่ะ”  รอยยิ้มถูกตีตราลงไปอีกครา

“ค่ะ” ซอลยิ้มตอบกลับเพื่อให้ตัวเองหลุดจากมนตร์สะกดนั้นได้

“คุยอะไรกันอยู่...” อันส่งเสียงนำมาก่อนที่ตัว   การสนทนาของหวาและซอลจึงจบลงเท่านั้น  “อ่ะ...กินสิ” สาลี่ที่ถูกปลอกเกลือกหั่นเป็นชิ้นๆสีเหลืองนวลถูกวางอยู่บนจานอย่างสวยงาม

“โอ้โห...ทำเองเหรอเนี่ย” พี่หวามองอาหารในจานและหยิบมากินก่อนเหลือบมองหน้าอันเพื่อหาคำตอบ

“ป่าว...เดินมาเห็นพี่สวยอยู่ในครัว  เขาเลยให้อันถือมาให้กินกันรองท้อง”  พี่หวาอมยิ้มขำ

“ฉันก็ว่าถ้าแกทำได้ขนาดนี้  คืนนี้ฉันคงต้องได้นั่งเล่นหิมะตกในเมืองไทยครั้งแรกแน่เลยล่ะ อิอิอิ++” พี่อันวางจานสาลี่ไว้บนโต๊ะกระจก  และมองค้อนพี่หวา  “โอ๋ๆๆ...หนูอันผู้น่ารัก  อย่าโกรธพี่นะๆ  นั่งก่อนๆ”  พี่หวาตบเก้าอี้ที่ว่างข้างตัว  แต่อันทำเป็นไม่สนใจกลับทิ้งก้นลงที่นั่งข้างๆตัวซอลแทน

“นี่...พี่ขอโทษๆๆ  อย่างอนนะ...เฮ้ยๆ” พี่หวาเอือมตัวผ่านหน้าซอลไปสะกิดพี่อัน  อาจจะเป็นเพราะตัวเล็กๆของพี่หวา  ทำให้ภาพซอลที่เห็นเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นกำลังชวนเด็กหญิงเล่นกับเธอ  ‘น่ารักน่ากอดดีแท้’  รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นมาในทันใด

“นี่แน่ะ...” เสียงพี่อันทำให้ซอลตื่นจากภาพนิทานสะเหมือนจริง

“ยิ้มอะไรนักหนา...คนเขาโกรธกันมานั่งขำ” พี่หวามองหน้าซอลอย่างหมั่นไส้  แต่ที่ซอลรู้สึกได้หลังจากนั้นคือความรู้สึกตึงๆที่แก้มทั้ง 2 ข้าง จึงสังเกตได้ว่ามือของ 2 สาวคว้าแก้มของเธอไว้คนละข้างเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ 

“ลงโทษเลยไหมพี่หวา?”

“เอาเลยเหรอ?” พี่หวาเหล่มองมองหน้าซอลอย่างรวดเร็ว  “อืม...จะปล่อยไปก็คงไม่ได้  เพื่อไม่ให้ใครเอาเป็นเยี่ยงอย่าง  จัดการเลยก็ดี”  หวากระพิบตาข้างนึงเป็นการสั่งการอันที่รอท่าอยู่แล้ว

“1-2-ซั้ม!!!!”  ‘ซวยล่ะ>^<...ชาตินี้ไม่เคยทำร้ายใคร(มากมาย) อะไรเลย  จะโดนผู้หญิงตบถึง 2 คนในวันเดียว  ฮือๆโชคร้ายชัดๆT_T’  ซอลหลับตาปี๋...รอฝามือพิฆาตฝาดมากระทบแก้มในเสี้ยววินาทีข้างหน้า ‘ฟอด’ สัมผัสนุ่มๆจากริมฝีปากถูกกดทับลงบนแก้มขาวสะอาดทั้งสองข้างพร้อมๆกัน  สาวน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างงงงวย

“เมื่อกี้พวกพี่ทำอะไร?”

“ก็ลงโทษเราที่หัวเราะพวกพี่ไง”  พี่หวาตอบด้วยรอยยิ้มสะกดความเคลื่อนไหว

“หะ...หะ...หอมแก้มเนี่ยนะค่ะ”  ซอลหันมองหน้าหวากะอันอย่างไม่เชื่อ

“เอ๊า...เขาลงโทษสถานเบาแล้วนะ  หรืออยากโดนลงโทษมากกว่านี้จ๊ะ”  พี่อันยืนหน้าเขามาในระยะที่ลมหายใจของซอลอาจจะหยุดลงไปพร้อมกับหัวใจเมื่อไหร่ก็ได้

“โอโห...หน้าแดงขนาดนี้  ลงโทษมากกว่านี้สงสัยได้ไข้ขึ้นแน่” พี่หวาลุกขึ้นผลักหัวซอลให้หลบจากรัศมีลมหายใจของอันที่ไหลลดริมฝีปากซอลมากขึ้นทุกขณะ   อันมองหวาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์  ก่อนจะดีดกะโหลกซอลอย่างหมั่นไส้

“เป็นเด็กเป็นเล็ก...คิดมากเกินวัยนะเรา”  ซอลยกมือขึ้นลูบหัวเพื่อบรรเทาความเจ็บของแรงดีดจากปลายนิ้วเรียวยาว  ก่อนที่สายตาจะไปสบกับคนที่นั่งที่พื้นเบื่องหน้า

“เออ...มาเมื่อไหร่เหรอ?”  สองสาวที่มองหน้ากันอยู่หันกลับมองตามสายตาซอลด้วยความนิ่งเฉย

“ตั้งแต่ตอนหอมแก้มแล้ว  นี่...จะควง 2 ระวังหน่อยนะหนูน้อย”  สาลี่ชินสุดท้ายเข้าปากยูอย่างรวดเร็ว “อันอันตอาย(มันอันตราย)”

“ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนะย่ะ”  อันมองยูตาเขียวปั้ด

“...” พี่หวานั่งลงตรงที่เดิม “ซอลเป็นน้องสาวพี่...ใช่ไหม?”

“...ค่ะ” ซอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ ‘หวังว่า...ใช่  และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป’  แรงกระแทกของก้อนเนื้อในอกเริ่มค่อยๆเบาลงอย่างช้าๆ  ในเวลาเดียวกับที่พี่สวยเรียกทุกคนให้เข้าห้องซ้อมดนตรีประจำตัว  แต่เพราะอะไรนะ...ลึกๆข้างในซอลถึงกลัวขึ้นมาจับใจ