จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะว่าเรารักกัน

ลำดับตอนที่ #1 : จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะว่าเรารักกัน 1

“ป้าค่ะ...เอาบะหมี่น้ำชามนึงค่ะ” สาวน้อยสั่งก๋วยเตี๋ยวก่อนที่จะเข้าไปนั่งในร้าน  แม้จะดูเป็นเด็กสาวธรรมดา  แต่เธอก็สามารถที่จะสะกดผู้คนที่นั่งในร้านให้แอบหันมามองเธอได้เป็นระยะ  ผมที่ถูกสไลด์ยาวถึงกลางหลังปลิวตามแรงลมอ่อนๆที่พัดมายามบ่าย  เผยให้เห็นใบหน้าขาวนวล  ที่นิ่งเฉยแต่มีมนตร์ขลังอย่างบอกไม่ถูก

“อ้าว...ซอล” สาวน้อยหันหน้าขึ้นมองผู้ที่เรียกชื่อตนเอง

“อ้าว...พี่ดรีม  สวัสดีค่ะ  นั่งก่อนสิพี่”

“จ้าๆ  เป็นไงบ้างเรา  นี่ยังใส่ชุดนักเรียน ม. ปลาย อยู่อีกเหรอเนี่ย  จบๆ สักทีเถอะ  คนอื่นเขาไปทำมาหากินกันหมดแล้ว” รุ่นพี่จากสถาบันเดียวกับเธอแซวขึ้นหลังจากนั่งลงที่โต๊ะเดียวกับเธอแล้ว

“วันนี้วันสุดท้ายที่จะใส่แล้วพี่  ได้มหา’ลัยอยู่แล้ว  รายงานตัวเสร็จวันนี้ก็จะไม่ใส่แล้วค่ะ”

“ก๋วยเตี๋ยวได้แล้วค่ะ” ป้าเจ้าของร้านเอาก๋วยเตี๋ยว 2 ชาม เสิร์ฟไว้บนโต๊ะ

“เออ...แล้วแฟนเราเขาไม่มาด้วยเหรอ”  พี่ดรีมถามขึ้นหลังจากคีบอาหารเข้าปากไปได้ไม่กี่คำ

“ไม่มาง่ะค่ะ...พี่รู้จักแฟนซอลด้วยเหรอ”

“รู้นะ...คิดว่า...อย่างน้อยก็คิดว่าต้องเป็น 1 ใน 2 คนนั้นล่ะ  แล้วเลือกใครล่ะ...”

‘กริ๊งๆๆ’

“ฮัลโหล...”  เสียงโทรศัพท์ของคนที่ถูกยิงคำถามดังขึ้นเหมือนคนที่ปลายสายจะรู้เรื่องที่เขา 2 คนคุยกัน  และต้องการขัดจังหวะ

“อยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวแถวมหาลัย...มาสิ...กินก๋วยเตี๋ยวอยู่...อืมๆ...จ้าๆ”

ซอลกดวางสายและผงกหัวขึ้นยิ้มพี่ดรีม

“ถึงไหนแล้วง่ะค่ะพี่”

“ตกลง...ใครเป็นแฟนซอล” สาวน้อยคลี่ยิ้มขึ้นในทันใด

........................................................................................

ปลายฤดูฝนเมื่อ 2 ปีที่แล้ว   น่าแปลกที่มันยังคงชัดเจนอยู่เสมอ  อาจเป็นเพราะนั่นเป็นวันแรกที่ชีวิตของสาวน้อยคนหนึ่งได้เริ่มแปลเปลี่ยนไปจากเดิมมากหลายเท่านัก

“ซอลๆ  ทางนี้” เสียงพี่สวยเรียกเธอให้ตื่นจากพวัง  นี่เป็นครั้งแรกที่ฝันของเธอใกล้จะเป็นจริง  เธอจะได้ร้องเพลงและมีอัลบั้มเป็นของตัวเองสักที  “ตื่นเต้นไหม?” พี่สวยเหลือบหันมามองซอลที่เดินตามมาด้านหลัง

“นิดหน่อยค่ะ”  สาวน้อยยิ้มเจือนๆ

ในที่สุดพี่สวยก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง  เธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับซอล “เราจะได้พบกับทุกคนที่นี่” เธอมองสำรวจดูความเรียบร้อยของเด็กสาว

“ทุกคน!!”

“ก็เพื่อนร่วมวงเธอไง...เอาล่ะ...พร้อมนะ”

“เออ...คะ..คะ..ค่ะ”

“มั่นใจหน่อยจ๊ะ...3...2...1” ลูกบิดประตูถูกเปิดออก  ทำให้เห็นผู้คนจำนวณหนึ่งที่อยู่ด้านใน

“สวัสดีค่ะๆๆๆ”  พี่สวยยกมือขึ้นไหว้ทีมงานที่อยู่ในนั้น  ซอลเองก็ต้องยกมือไหว้ตามอย่างไม่ต้องถามอะไรมากมาย

“จ้าๆ  นั่งเลยๆ” ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูน่าจะอายุมากที่สุดในห้องนี้กล่าวอย่างใจดี

“ซอลไปนั่งตรงนั้นนะ  จะได้ทำความรู้จักเพื่อนๆ”  พี่สวยชี้นิ้วไปทางเก้าอี้ตัวที่ว่างข้างๆสาวสวยรุ่นๆเดียวกับซอล   ซอลเดินไปนั่งอย่างง่ายดาย   สายของคนที่นั่งข้างๆเหลือบมองเธอนิดหน่อยก่อนหันกลับไป

“เอานะ...มาพร้อมกันหมดแล้ว   พี่จะเริ่มล่ะ  พี่ชื่อพี่จักรนะครับ  มีหน้าที่ดูแลพวกน้องๆ  พี่ๆพวกนี้ก็เช่นกัน”  พี่จักรหันกลับไปยิ้มให้ทีมงาน “มีอะไร...สงสัย  ไม่เข้าใจ  ถามพวกพี่ๆเขาได้เลยนะครับ  เชิญคุณสวยเลยครับ...”

“พี่ชื่อพี่สวย  คิดว่าทุกคนก็รู้จักแล้วเนอะ  พี่ได้รับหน้าที่มาเป็นผู้จัดการวงของพวกหนูๆ  หวังว่าเราจะเข้าใจกันและทำงานร่วมกันได้อย่างไม่มีปัญหา   อืม...พี่ว่าเรามาแนะนำตัวกันดีกว่า  เริ่มจากผู้อาวุโสสุดแล้วกัน  55 เชิญจ๊ะ”  ผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งลุกขึ้นยืนพร้อมวิ่งไปยืนอยู่ข้างหน้าทุกคนในวง   ผมที่ถูกมัดรวบเป็นมวยดูเข้ากับหน้าตาหมวยๆ  ทำให้เธอดูน่ารักมากพอดูทีเดียว 

“สวัสดีค่ะ  เราชื่อ หวา นะ  อยู่ปี 2  คณะดุริยางคศาสตร์....ค่ะ”  คำพูดของเธอทำให้ทุกคนในวงอึ้ง  เพราะหวาเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างตัวเล็ก  ดูยังเป็นเด็กที่อายุน่าจะไม่เกิน ม. ปลาย

“งงล่ะสิ...” พี่สวยเดินมาช่วยแนะนำเพื่อให้ทุกคนหายสงสัย  “พี่หวาเขาอายุมากกว่าพวกเราไม่มากเท่าไหร่นะ  แต่ก็ถือว่ามากที่สุดในวงของเรา  และด้วยความสามารถพี่ก็ปรึกษากับพวกพี่ๆทีมงาน  ตกลงกันว่าจะให้พี่หวาเป็นหัวหน้าวง   เพื่อเป็นคนที่จะดูแลน้องๆ  เวลาพี่ไม่อยู่...มีใครสงสัยอะไรไหม”

“....” ทุกคนในห้องเงียบกริบ  มีเพียงรอยยิ้มของพี่หวาที่ยังคงระบายอยู่บนหน้าเหมือนตอนที่เริ่มพูด

“ตกลงว่าเข้าใจนะ  งั้นคนต่อไปเลย...”  พี่หวาเดินเข้ามานั่งที่  ในขณะที่สาวสวยที่นั่งอยู่ข้างซอลลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปแทนที่

“หวัดดีค่ะ  ชื่อ อัน นะค่ะ  อยู่ ม.6  เป็นลูกพี่ลูกน้องกะพี่หวา  ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ” เมื่อเธอแนะนำตัวเสร็จผู้คนรอบตัวก็ถึงกับปรบมือขึ้น  หน้าตาที่ดูเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น  แต่ตานั้นกลมโตเหมือนฝรั่ง  ทำให้เธอดูเด่นสะดุดตากว่าใครๆ

“จ๊ะ...คนต่อไปเลย”  ความเงียบเริ่มกลับมามีอำนาจอีกครั้ง  ซอลแอบมองหน้าผู้หญิงมาดทอมที่ดูหล่อสะดุดตา  แม้เธอเองเป็นผู้หญิงก็ยังต้องแอบชมในใจ  สาวหล่อคนนั้นดูไม่มีท่าทีสนใจจะเดินออกไปแม้สักนิด  กลับง่วนอยู่กับการปรับนาฬิกาข้อมือ

“...”

“งั้น...พี่เลือก ซอล  ออกมาก่อนเลย” พี่สาวหันมองเด็กทั้งสองว่าใครจะเดินก้าวออกมา  จึงตัดสินใจเลือก  ซอลภาวนาอยู่ในใจว่าเธอจะไม่ใช่คนต่อไป  แต่มันคงจะไม่ทันซะแล้ว  เธอจำเป็นต้องเดินออกไปพร้อมความประหม่าที่มีอยู่มากมาย      ซอลจึงเห็นว่าสาวหล่อคนนั้น   ใส่นาฬิกากลับเข้าที่ข้อมือดังเดิมแล้วคลี่ยิ้มเชิงเจ้าเล่ห์ให้ 

‘กดเล่นใช่ไหมเนี่ย’ ซอลอยากถามเขาด้วยความรู้สึกแอบโกรธนิดๆอยู่ในใจ  “หวัดดีค่ะ  ชื่อ ซอล ค่ะ อยู่ ม. 5  ค่ะ”  ซอลพูดทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่  แก้มขาวนวลกลับกลายเป็นว่ามีสีชมพูอ่อนๆมาแต่งแต้มไว้เมื่อไรก็ไม่รู้ 

“อายเหรอ 55++” พี่สวยหัวเราะเธอด้วยความเอ็นดู  “ไม่เอางี้สิ  หันขึ้นมามองทุกคน” พี่สวยดันคางของซอลให้เงยขึ้นเผชิญหน้ากับทุกคน  สายตาคนทั้ง 3 ซึ่งเป็นเพื่อนรวมวง ตั้งใจที่จะมองหน้าเธอ 

“พูดมาเลยๆ  ไม่ต้องกลัว”  พี่หวาส่งเสียงเชียร์  พี่อันนั่งยิ้มร่าพร้อมขยับปากไปมาว่า สู้ๆ  สาวหล่อนั่งนิ่งกอดอกอย่างตั้งใจฟัง

“ชะ...ชื่อ ซอล  ค่ะ  ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”  ประโยคสั้นๆถูกเปล่งออกมาอย่างไม่ได้คิด  ทุกคนยิ้มอย่างพอใจ  และปรบมือให้ในความกล้าหาญ

“เก่งมากเลย” พี่สวยยิ้มให้อีกครั้ง  “เอา...ยู  ถึงเวลาของเราแล้ว  ออกมาเลยๆ”  สาวหล่อถอนหายใจก่อนเดินออกไป

“ชื่อ  ยู   หวัดดี” ประโยคห่วนๆ ถูกปล่อยออกจากปากอย่างไม่ใส่ใจ แต่นั่นก็ทำให้เธอดูเท่ไม่น้อย  ยูจึงก้าวเดินเพื่อจะกลับเข้ามาแต่ก็หันกลับไปยืนที่เดิม

“เออ...ลืม  อยู่ ม.5 นะ” ทำเอาทุกคนในห้องขำ  ในบุคลิกแปลกๆ  ดูเอ๋อๆ ของเธอ  ก่อนที่จะเดินกลับเข้ามาด้วยอาการเขินนิดๆ

“55+  พี่ว่าพวกเรานี่  น่ารักกันทุกคนนะ  น่าจะเข้ากันได้ดี”  พี่สวยเว้นคำพูด  และหันกลับไปหยิบเอกสารมาแจกให้กับทุกคนในวง  “นี่เป็นกิจกรรมที่ทุกคนจะต้องทำทุกวันหลังเลิกเรียน  และก็วันเสาร์”

“แล้ววันอาทิตย์  หยุดเหรอค่ะ”  พี่อันถามขึ้น

“จ๊ะ...วันอาทิตย์พักผ่อน”

“...” ทุกคนเงียบกันไปซักพัก 

“ไปดูห้องเรียน  กับห้องซ้อมของพวกเธอดีกว่า” พี่สวยพูดขึ้นเมื่อเห็นสมควรแก่เวลาแล้ว  สาวๆทั้ง 4 จึงลุกจากที่นั่ง  และเดินตามหลังพี่สวยออกจากห้อง  พี่สวยเดินนำหน้าทุกคนไปกดปุ่มลิฟท์

“ซอล...”  พี่อันเรียกชื่อของเธอขึ้นขณะที่ทุกคนยื่นรอลิฟท์

“ค่ะ”

“ตื่นเต้นไหม?”

“...นิดหน่อยค่ะ”  มีแต่เสียงขำเล็กๆของพี่อันตอบกลับมา

“พี่ก็เหมือนกัน...ขี้อายจังนะเรา”  แววตาแสนซนของอันที่แอบมองเธอแค่แวบเดียว  แต่ก็ทำให้ซอลต้องก้มหน้าอมยิ้มด้วยความเขิน

“อัน...อย่าไปแกล้งน้องเขาสิ  ดูสิ...แก้มแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว”  หวาที่แอบอมยิ้มยืนมองคนทั้ง 2 อยู่ด้านหลังพูดขึ้น  ก่อนที่จะหันมายิ้มหวานให้ซอล

“ลิฟท์มาแล้ว...ไปกันเถอะ” พี่สวยหันมาเรียกทุกคน  และดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครหนีหายไป

“ชั้น 14 เหรอ” ยูถามพี่สวย

“อื้ม...หรืออยากได้ชั้นอื่น”  พี่สวยหันมายิ้มให้ยู

“ไม่ง่ะ  ถามเฉยๆ”  พร้อมทั้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“เสือยิ้มยากจริงๆเลยนะเรานี่”

เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกทุกคนก็ก้าวตามพี่สวยออกมาอย่างว่องไว  “ห้องน้ำกับห้องครัว  อยู่ทางขวานะจ๊ะ…ส่วนห้องซ้อมและห้องอัดของพวกเราอยู่ทางนี้”  พี่สวยเดินนำทุกคนไปทางด้านซ้ายในห้องแรก   ซึ่งมีห้องเรียงกันอยู่มากมาย

“ห้องแรก...ห้องเรียนเปียโนของหวา”  พี่สวยชี้ไปทางด้านซ้ายมือห้องแรกสุด  “ถัดไปห้องซ้อมกีต้าร์  ซอลกับอัน ต้องเรียนด้วยกัน…พี่เคยบอกหรือยัง”

“หนูต้องเล่นกีต้าร์ด้วยเหรอ?” อันถามขึ้นอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ 

“ไม่หรอก...พี่จะให้เราเล่นเบสน่ะ  แต่เราต้องมีพื้นฐานกีต้าร์ด้วย”  พี่สวยหันมากระพิบตาลงข้างหนึ่ง  เพื่อเป็นการตกลง  แม้อันจะดูไม่พอใจนักแต่ก็ไม่บ่นอะไร

“สุดท้าย...ห้องซ้อมกลอง  ของยู  และห้องซ้อมรวม…ทุกคนต้องมาจันทร์-ศุกร์ เวลา 6 โมงเย็น  ชั้น 14....วันเสาร์  ตอนเช้าซ้อมเต้น  เริ่ม 10  โมงตรง พักตอนเที่ยงตรง  บ่ายโมง เรียนร้องเพลง  หรือไม่บางครั้งจะลองซ้อมวง  เมื่อทุกคนพร้อม”  พี่สวยอ่านกำหนดการในมือเพื่อเป็นการตกลงว่าทุกคนรับทราบ

“แล้วเราจะซ้อมเต้นห้องไหนกันค่ะ” ซอลซึ่งเริ่มสงสัยกับห้องเต้นทางขวามือที่มีถึง 2 ห้อง  ถามพี่สวย

“แล้วแต่ครูที่สอนอ่ะจ้า  บางครั้งจะมีคนใช้ห้องสักห้องนึง  เราก็จะได้เรียนอีกห้อง”  พี่สวยยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูอีกครั้ง  “หมดแค่นี้ล่ะ...กลับบ้านกันเถอะ” ทุกคนหมุนตัวกลับเดินไปที่ลิฟท์

“พี่สวยแล้วห้องใหญ่อีกห้องล่ะ  ห้องอะไรค่ะ”  พี่หวาถามอย่างใคร่รู้

“ห้องอัดเสียง...เมื่อถึงเวลา  พวกเธอจะได้ก้าวเข้าไปอย่างภาคภูมิ”  พี่สวยจบด้วยประโยคที่ดูน่าขำไม่ใช่น้อย  แต่ก็เป็นคำที่ดังก้องในใจของทุกคน ‘ถึงเวลา...ฉันต้องเข้าไปอยู่ในนั้นแน่’ นี่คือสิ่งที่ทุกคนคิดในใจ