คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
้านอาทิย์
“เห้ยยยย อาทิย์ แไม่วนน้อไป้วยริๆ อ่ออออออ”
หยอถามึ้น อนนี้พวผมอยู่บ้าน ำลัเรียมะิวหนัสือัน
“วนไปไหหน”
“็เราะที่เราะไปเที่ยวันายยยยยยย”
“เหอะ ไม่มีใรอยาไปับนบ้าอย่าพวเธอหรอ”
“หุบปาเน่าๆอแเลยไอ่ฟายยยยยยยยย”
“อะระอเธวววววววววว ันไม่ไ้พูมั้ยเล่า”
“โว้ยยยย!!!!!!!”
ริบบบบบบบบ
“ูะนอนนนนนนนนนนน”
“ไอ่เหี้ย!!!!”
ทั้สี่เสียประสานัน พร้อมับมือนละมือไปบหัวไอ่ไฟว่ ที่นอนอยู่บนโฟาอนโผม อ่อ ลืมบอ หลัาที่ไอ่ลมับเพื่อนมันลับไปแล้ว พวผม็่ายเินแล้วเินามมันออมาิๆ แ่ไม่ทันแหะ บอรน้ะ ิเหมือนัน ือมันไม่ไ้ทำไรผิอ่ะ แล้วไป่ามัน เป็นใร ็โรธริป้ะ
เฮ้ออออออออออออออ
“ไหวมั้ยมึ.....”
นเินมาถาม หน้าููเรียนานั้นเียว
“อืมมม ูะลอวนมันูน้ะ”
“หือ????? มึว่าไน้ะ อาทิย์ ออีรอบไ้ป้ะ”
หยอยพู หลัาเยหน้าึ้นาโทรศัพท์
“ู-ะ-ลอ-วน-มัน-ู โอเป้ะ”
“ี มึลอวนมันู วนเพื่อนมัน้วย็ีน้ะ ริริ”
แหม่ ไอ่ห่าไว่ มึะแน้อเ้าล่ะสิ ห่า เพื่อนูทำไมเลวแบบนี้
“ฝันไปเหอะมึ อย่าิว่าูไม่เห็นน้ะ..”
“เห็นเหี้ยไรมึ๊”
“ในร้านไอิมอ่ะ ไอ่สัส ุเลยอิเหี้ยยยยยย”
“สัส นี่ือำอวยพราเพื่อนอย่ามึหรา ห๊าาาาา”
“เอออออออ!!!!”
“ิบหายแล้วมึ อีหยอยยยย”
“เออออ ูรู้อีน เี๋ยวู่อยส่้อวามไปบอน้อให้ทำเป็นไม่รู้ เือบิบหายแล้วู ทำว่าที่รอบรัวแแย”
ุบิบ ุบิบ
“ุยห่าไรพวมึอ่ะ”
เฮือ
“ะ..ุยอะไร ไม่มี๊”
“อ..เออออ มั่วน้ะมึอ่ะ”
“ห่าไรอพวมึ ลับห้อพวมึให้หมเลยน้ะ ูะอ่านหนัสือแล้ว ไป๊”
“..เี่ย เ้าแม่ไล่แล้ว็ไป ไอ่ไฟว่นอนทำห่าไรอี ไปมึ”
“แหมมมม ทำเป็นไล่น้ะ ูไป็้ะ ป้ะอีน พาูไปสะเาะเราะห์ไ้แล้ว”
สัสสสสสสส ่าไ้แ่ในใรับ
แร็
“พวูไปล้ะ อย่านอนึน้ะมึ เี๋ยว็ไ้แพน้าไปฝาเ็มึหรอ”
ห่าน
“เออออออ อ่านเยอะๆน้ะ อนสอบูะไ้ลอไ้”
สัสฟายยยยย
“ามนั้น ฝันีมึ”
เร ไอ่ไว่พูี
“ไปล้ะ เออออ อาทิย์....”
“อะไรอมึอี หยอย”
“ที่่าูเมื่อี้อ่ะ..”
“ทำไม???”
“อิอ!!!”
ปั!!!!!!
วามเพื่อนอู - -
รับ อย่าที่ผมบอพวมัน ะอ่านหนัสือ วันมะรืนมีสอบปลายภา เอออออออ ผมเยเล่าให้ฟัเี่ยวับไอ่ลมป้ะ อนนั้นน้ะ ผมอยู่ประมามอสาม ไอ่ลมอยู่มอหนึ่ เยเอันหลายรั้ ไอ่เรา็ไม่เอะใอะไร เพราะโรเรียน็ใ่ว่าะให่ แ่็แรๆแหระ หลัานั้นไม่นาน
5 ปีที่แล้ว
“นี่ๆพวแ ูนั่นสิ”
เสียเพื่อนรัในลุ่มผมัึ้น เพยิให้หันไปูามที่นาบอ
พรึ่บบบบ
“เร น้ออาทิย์มีนมาหาอีแล้วว่ะ 5555”
“บ้านมึสิ ไอ้เนย์ ูไม่รู้ัน้อเ้าสัหน่อย”
เพี๊ยะ
“โอยยยย หยอย เธอีเราทำไมอ่ะ”
รับบบบ สมัยนั้นยัเ็รับ ำพูำาับเพื่อนผู้หิ ้อี มีวามเป็นสุภาพบุรุษ
“เพราะอาทิย์พูไม่เพราะน่ะสิ เราเลย้อี....”
อย่าพึ่ใ นี่น้อหยอยสมัยม.้น - -
“..แ่เราไม่ไ้พูนเียวน้ะ ไอ้ เอ่อ เนย์็พูเหมือนัน หยอย้อยุิธรรมหน่อยสิ”
ูอแหลรับ ประมาว่า ‘ูเ็บ มึ้อเ็บ้วย เพราะเราเพื่อนัน’
เพี๊ยะ
“โอยยยย หยอยรับ ีเนย์ทำไมเนี่ย”
“ไม่้อเลยเนย์ แ่ะว่าไป อาทิย์ไม่ลอไปุยับน้อเ้าหน่อยเหรอ เห็นามแบบนี้มาเป็นาิแล้วน้ะ เห็นแล้วรู้สึรำาอ่ะ ไม่มีสมาธิอ่านหนัสือเลย น้อะว่ามาล่ะมั้”
โอ้โหหหหหห นี่นามันยัไม่พูำหยาบนะ ถ้าพู ผมว่าน้อมัน้อหาทาลับบ้านไม่ถูแน่ๆ
“ไม่เอาอ่ะ เราไม่อยาเสียเวลาอ่านหนัสือ เี๋ยวพอึ้นม.ปลาย เรา้อเรียมสอบเ้ามหา’ลัยอี ไม่ีแน่ๆ”
“ามนั้นแหระรับ หยอย เราอ่านหนัสือัน่อเถอะ”
แล้วพวผม็เลิสนใเ็นนั้นอยู่ประมาสามอาทิย์ นระทั่ในอีวันหนึ่
วันที่ 14 ุมภาพันธ์ 2554
วู้วววววววว
ไปเลยๆๆๆๆๆๆๆๆ
สู้ๆเว้ยยยยยยยยยย
อะไรัน น่ารำามา ทำไม้อเสียัโวเวโวยวายัน้วยน้ะ
“อาทิย์ มึหันไปูิ”
หืออออออออ
พรึ่บบบบ
วี้วิ้ววววววววววววววววววว
เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
“พ..พี่อาทิย์รับ....”
หืออออออออออ
“..ือ..ผ...ผม..อบ..พี่รับ!!!!!”
“ห้ะ?!!!”
“ผ.ผมอบพี่..รับ”
ทำไมเสียมันเบาลเรื่อยๆวะ
“อบผม??? เหรอ”
“..รับ”
“แ่ผมไม่ไ้อบุนี่ ไม่รู้ั้วย้ำ”
เปี้ย
.
.
.
.
.
.
.
อัแปปปป พอีแ่ไม่ทันนนนนนน 555555555 แล้วเราะมา่อให้น้ะเออออออออออออออออออ ริริ ะเิอัลไลึ้น่อไป....เรา็ไม่รู้เหมือนัน 555555
ความคิดเห็น