โดดเดี่ยวเเสวงพ่าย [ยังไม่เเต่ง]

 

 

 








บทนำ
 

    “บุรุษหนุ่ม เหตุไฉนเจ้าจึงได้มาอยู่ในสถานที่อันรกร้างและเปล่าเปลี่ยวเช่นนี้”หญิงชราในชุดผ้าป่านสีซีดผ่านการใช้งานอย่างหนักหน่วยปรากฏรอยปักเย็บประปลาย ใบหน้าเหี่ยวย่นแสดงให้เห็นถึงวัยที่เริ่มโรยราผ่านเม็ดทรายแห่งกาลเวลาอันเนินนานจะแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยน“เจ้าไม่คิดจะตอบหรือไร”นางยังคงคาดคั่นคำตอบจากบุรุษหนุ่มที่ยืนมือไขว้หลังอย่างเงียบงัด แผ่นหลังกว้างใหญ่ดุจภูผาที่จักไม่มีวันทลายช่างโดดเดี่ยวยิ่งนัก

            “สิ่งที่ข้าถวิลหาคือแพ้พ่าย ท่านยายรู้หรือไม่ว่ามันอยู่แห่งหนใด”บุรุษหนุ่มผมสีนิลมันวาวยาวสลวยพลิ้วไหวตามสายลม ใบหน้าที่ถูกพันรอบด้วยผ้าสีดำหม่นหมองปกปิดใบหน้าจนหมดสิ้นเหลือเพียงดวงตาสีโลหิตกระจ่างใสจนมิอาจคาดเดาอารมณ์ได้ กำลังจ้องมองเบื้องล่างจากยอดเขาเสียดฟ้าเต็มไปด้วยทิวทัศน์อันวิจิตรงดงามยากพบเห็นแต่ประกายตาของบุรุษหนุ่มฉายเเววผู้ทรงอำนาจแห่งเเผ่นดินกำลังมองผู้คนอย่างผู้ที่อยู่เหนือกว่าเเละสูงส่งกว่า

            “ใยเจ้าต้องการความแพ้พ่ายเล่า…บุรุษหนุ่ม มีแต่ผู้คนทั้งหลายต่างเรียกหาเเต่ชัยชนะ”หญิงชราที่จ้องมองแผ่นหลังอยู่กล่าวขึ้นระคนสงสัยปนความรู้สึกแปลกประหลาดกับบุรุษหนุ่มเบื้องหน้า

            “เพราะเรา ‘ไร้พ่าย’ เช่นนั้น ‘พ่ายแพ้’ จึงเป็นสิ่งที่เราต้องการเหนือสิ่งอื่นใดในผืนแผ่นดินนี้”

            สิ้นเสียงร่างสูงโปร่งพลันพุ่งทะยานลงสูงเบื้องล่างดุจพญามังกรทะยานฟ้าจุติลงมาจากเเดนสวรรค์ ท่วงท่างดงามดุจเทพเซียนเหยียบเมฆากำลังร่อนลงสู่พื้นปฐพีอย่างนุ่มนวลดุจขนนกที่เเผ่วเบาเหลือเพียงหญิงชราที่จ้องมองการกระทำอันสิ้นคิดของบุรุษหนุ่มแปลกประหลาดด้วยใบหน้าที่หวาดหวั่นกับร่างของมันที่ทะยานสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว

            “เเละ 'นาง' คือ 'ความพ่ายเเพ้' เดียวที่ข้าพบเจอในผืนเเผ่นดินอันวุ่นวายเช่นนี้”
 

 

คุย ๆ กันหน่อย…

แต่งนิยายเป็นงานอดิเรกชนิดหนึ่ง… และเป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมดา ๆ ดังนั้นหลักภาษาเราขอใช้เป็นแบบง่าย ๆ ที่พวกเราใช้กันอยู่ในชีวิตประจำวันนั้นแหละ เราไม่สันทัดสำนวนแบบอากง อาม่า อาตี๋ อาหมวย อาเจ๊ก อาเตี๊ย อะไรทำนองนี้ และกรุณาอย่าแสดงกริยามารยาทที่ไม่ดีในการอ่านและแสดงความคิดเห็นซึ่งส่อถึงการอบรมสั่งสอนจากบุพการี

‘วิญญูชนที่ดีควรมีสติและปัญญาควบคู่กันไป’