หน้าที่เมียหลวง

บทนำ

ฉันชื่อว่า สุพัตรา หรือเรียกชื่อเล่นว่าพัดอายุ 34 ปีบริบูรณ์ สามีของฉันชื่อว่าราเชนทร์ หรือเรียกชื่อเล่นว่าเชน สามีของฉันอายุ 36 ปี เราห่างกัน 2 ปี แต่งงานกันได้ 16 ปีแล้ว คือในตอนนั้นฉันอายุ 18 และคุณเชนอายุ 20 ฉันทั้งสองคนคบกันคือทางผู้ใหญ่รู้ทุกอย่าง และฉันพลาดท้องมีลูกด้วยกัน 1 คน เป็นผู้หญิงอายุ 12 ปี คือเริ่มโตเป็นสาวแล้วนะ ชื่อว่าน้องเนยทำไมถึงถามว่าตั้งชื่อให้ลูกไม่เหมือนพ่อและแม่ก็คือตอนฉันท้อง ฉันกินแต่เนยแพ้ท้องที่แบบว่าต้องมีเลยติดบ้านอยู่ตลอด ก็เลยตั้งชื่อให้ว่าน้องเนย แกเป็นเด็กเลี้ยงง่ายตั้งแต่เล็กจนโตในตอนนี้อายุของแก 12 ปีบริบูรณ์ แกเป็นเด็กที่ติดพ่อมาก เพราะว่าคุณพ่อของเขานั้นตามใจ อยากได้อะไรคือต้องได้แต่สิ่งที่เขาอยากได้นั่นหรอ พวกของที่เขาชอบดาราเกาหลีอะไรแบบนี้ ฉันเลี้ยงลูกแบบใกล้ชิดไม่ได้ปล่อยให้แม่บ้านเลี้ยง คุณพ่อคุณแม่ของฉันนั้นอยู่อีกบ้าน ซึ่งห่างกันพอสมควรส่วนคุณพ่อคุณแม่ของคุณเชนสามีของฉันก็อยู่อีกบ้านเช่นกัน ความรักของฉันในครอบครัวไม่น้อยลงเลย มีแต่เพิ่มขึ้นทุกวันฉันทำงานคนละบริษัทกับสามี ฉันต้องสานงานต่อจากครอบครัวของฉัน เพราะฉันเป็นลูกคนเดียว ส่วนคุณเชนก็ต้องสานงานต่อจากคุณพ่อคุณแม่ของเขาเช่นกัน เพราะว่าเขาก็เป็นลูกคนเดียว สมบัติและทุกอย่างก็ตกมาที่ฉันกับคุณเชน ฉันกับสามีนั้นจะหยุดพร้อมกันทุกวันอาทิตย์พาลูกไปเที่ยวไปทำบุญ หรือไม่ก็พักกันอยู่บ้านจัดปาร์ตี้กันเล็กน้อย ส่วนเรื่องเพื่อนก็มีไปๆมาๆหาอยู่ตลอด ครอบครัวของฉันนั้นไม่ถึงกับดังในสังคม แต่ก็พอมีหน้ามีตาเล็กน้อย ชีวิตของฉันนั้นมีความสุขมากๆ ตั้งแต่เล็กจนโตอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น เพราะแต่งงานฉันก็อยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกและมีสามีที่น่ารัก

“ทำอะไรอยู่หรอครับ”คุณเชนเป็นคนพูดเพราะ ปากหวานแต่อย่าให้ร้ายถ้าเขาร้ายเขาจะตะคอกใส่ หรือว่าถ้าเขาไม่ผิดเขาก็จะโวยวาย แต่นิสัยแบบนั้นเขาไม่ค่อยทำใส่ฉันหรอก เพราะว่าฉันเข้าใจเขาดี

“กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยค่ะ”ในตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้อง เขาเดินเข้ามาและมานั่งข้างๆเตียงของฉัน พร้อมกับมือขวาโอบกอดเอว

“ถ้าเรามีลูกผู้ชายอีกคน..

“ไม่เอาแล้วค่ะน้องเนยโตแล้ว”คุณเชนเขาอยากได้ลูกผู้ชาย คือเขาพยายามจะบอกกับฉันหลายครั้งแล้ว ให้ฉันปล่อยฉันไม่พร้อม คือฉันคิดว่ามีน้องเนยแล้ว ฉันอยากให้ความรักอยู่ที่ลูกคนเดียว ไม่อยากมีคนที่ 2 มาแย่งความรักจากลูกสาว คือถ้าลูกคนที่ 2 เป็นผู้ชาย ความรักที่คุณเชนมีให้น้องเนยมันอาจจะลดน้อยลง

“ตั้งหลายปีมาแล้วคุณก็พูดแบบนี้”

“ก็ฉันอยากให้คุณเข้าใจนี่คะ จะได้มีให้น้องเนยคนเดียว”

“โอเคต่อไปผมจะไม่พูดแบบนี้แล้ว วันนี้ผมขอกลับบ้านไปหาคุณพ่อคุณแม่นะ”พักหลังมานี้หรือว่าอาทิตย์ที่ผ่านมาคุณเชนกลับไปที่บ้านของเขาบ่อยมาก และเขาไม่ค่อยชวนฉันกับลูกไปด้วยซึ่งแตกต่างจากก่อนหน้านี้

“คุณไปทำอะไรหรอคะ”

“ก็ไปเที่ยวเรื่อยเปื่อย คุยกับคุณพ่อคุณแม่คุยเรื่องงานน่ะ ไม่มีอะไรหรอกครับ เดี๋ยวผมก็กลับนะ คุณจะได้พักผ่อน”ฉันพยักหน้าให้กับเขา ถ้าเขาอยากให้เราไปด้วยเขาคงชวนแล้วแหละ อย่างว่าเขาไปหาคุณพ่อคุณแม่ของเขา เขาก็อยากมีเวลาส่วนตัว

ก๊อกๆๆ “คุณพ่อคุณแม่คะน้องเนยขออนุญาตเข้าไปได้ไหมคะ”ว่าแล้วไม่ผิดปากลูกสาวของฉันมาเคาะประตูและขออนุญาตเข้า

“เข้ามาเลยครับ”เมื่อน้องเนยเห็นคุณพ่อคุณแม่นั่งอยู่ที่เตียง เขารีบวิ่งมาก่อนและนั่งตรงกลางทันที

“คุณพ่อคะ อาทิตย์หน้าเราไปเที่ยวทะเลกันไหมคะ น้องเนยอยากไป”ใบหน้าที่เรียวคม พร้อมกับแกล้มที่ขาวอมชมพูเลยมองหน้าผู้เป็นพ่อและเอ่ยชวนไปเที่ยว

“หื้มฟ่อด!นี่ ได้สิครับ”

“เย๊~คุณพ่อน่ารักที่สุดเลยค่ะ”

“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าน้องเนยจัดกระเป๋ารอเลยนะครับเราไปค้างคืนกันสักคืน”

“ดีมากๆเลยค่ะ คุณพ่อน้องน่ารักคุณพ่อกับคุณแม่ที่สุดเลย”

“ถ้ารักคุณพ่อกับคุณแม่ น้องเนยต้องเป็นเด็กดีนะคะ ที่สำคัญต้องเรียนให้เก่ง”ฉันใช้มือลูบหัวลูกสาวเบาๆและสอนเขาให้เป็นเด็กดี

“เดี๋ยวพ่อมานะพ่อไปธุระก่อน เดี๋ยวผมมานะครับคุณ”ฉันมองแผ่นหลังของสามีตนเอง ที่กำลังเดินออกจากห้องในความรู้สึกของฉันเองนั้นรู้สึกแปลกๆ เหมือนคุณเชนเขากำลังมีความลับอะไรซ่อนอยู่

“ทำไมช่วงนี้คุณพ่อออกบ้านไปในช่วงมืดบ่อยจังคะ”

“คุณพ่อเขามีธุระนะคะ ไม่มีอะไรหรอกลูกเตรียมไปนอนได้แล้ว”

“ค่ะคุณแม่คุณแม่ก็พักผ่อนได้แล้วนะคะเดี๋ยวคุณพ่อก็กลับ”