คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คนมีความลับ&คนมีชนัก
2. คนมีความลับ&คนมีชนัก
“อัน...รอพี่ด้วยสิครับ”
รัชชานนท์ร้องเรียกหญิงสาวเสียงหอบ มือหนาคว้าแขนหญิงสาวไว้ก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิด “พี่ขอโทษนะครับ...พี่ไม่รู้ว่าหนังเรื่องนี้มันจะเป็นแบบนี้ อันอย่าโกรธพี่เลยนะ”
อันนารินที่ลืมตัวไปเริ่มตั้งสติ...หญิงสาวยิ้มน้อยๆเมื่อไปแสดงอาการไม่พอใจจนชายหนุ่มเข้าใจผิดเข้าให้ “คือ..อันไม่ได้โกรธพี่นนท์หรอกค่ะ อันแค่..แค่อยากเข้าห้องน้ำเท่านั้นเอง” อันนารินยิ้มให้ชายหนุ่มเชิงขอโทษ
“อ้าว..พี่ก็นึกว่าอันโกรธพี่เรื่องหนังซะอีก ถ้างั้นไปห้องน้ำเถอะครับเดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน”รัชชานนท์โล่งอกไปหนึ่งเปราะ ร่างสูงจับมือบางมากุมไว้ก่อนจะพาคนที่ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำอย่างที่พูดไป
“พี่รอข้างนอกนะครับ...มีอะไรก็เรียกได้”
“อันคงไม่มีอะไรต้องเรียกพี่นนท์หรอกค่ะ...”อันนารินยิ้มล้อคนตัวโต ร่างเล็กยกตัวขึ้นก่อนจะบีบแก้มชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้ในความน่ารักของเขา
“เชื่อได้เหรอ..บางทีอันอาจจะลื่นหกล้มในห้องน้ำก็ได้ หรือไม่นะ อันก็อาจจะตกส้วมแล้วไหนจะ...”
“พอแล้วค่ะพี่นนท์พอแล้ว...ไม่เห็นต้องให้พรอันเยอะขนาดนั้นเลย”หญิงสาวทำหน้าง้ำงอพร้อมสะบัดหน้าหนีไปด้วยความงอน
“ครืด...ครืด”พอคล้อยหลังคนขี้งอน เสียงสั่นจากโทรศัพท์ของรัชชานนท์ก็ดังขึ้น
“มีอะไรครับคุณเลขา....มีปัญหาเหรอครับ ครับๆแล้วผมจะรีบไป ครับ..ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มกดโทรศัพท์วางโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก อุตสาห์เคลียร์งานยักษ์ใหญ่ได้ทั้งทีกลับมีปัญหาขึ้นมาได้
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ...อย่าบอกนะว่างานมีปัญหาอีกแล้ว” อันนารินดักทางอย่างรู้ทัน เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เห็นชายหนุ่มทำหน้าแบบนี้ทีไรก็หนีไม่พ้นเรื่องงานเหมือนเดิม
“รู้ทันอีกแล้ว...พี่ขอโทษนะครับไว้วันหลังพี่จะแก้ตัว อันกลับบ้านเองได้ใช่มั้ยครับ” รัชชานนท์ถามอย่างเป็นห่วง
“แหมพี่นนท์...ตอนมาอันก็มาคนเดียว ตอนกลับจะกลับคนเดียวก็ไม่แปลกหรอกค่ะ พี่นนท์ไปทำงานเถอะค่ะไม่ต้องห่วงอันหรอก แล้วนี้ก็ไม่ได้มืดค่ำไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”
“แน่นะครับ”ชายหนุ่มยังไม่วางใจถามย้ำอีกครั้ง
“แน่สิค่ะ...ถ้าพี่นนท์ไม่ไป อันจะกักตัวไว้แล้วนะคะ คราวนี้แหละรีสอร์ตของพี่นนท์ต้อง...”
“โอเคครับๆ...พี่ไปแล้วก็ได้ น้องอันไม่ต้องอวยพรรีสอร์ตพี่แล้วครับ” มือหนาลูบหัวแฟนสาวด้วยความเอ็นดูก่อนที่ร่างสูงจะรีบผละออกไป
อันนารินมองตามร่างสูงเดินไปจนลับตา ร่างบางก้มมองนาฬิกาพร้อมกับเดินไปตามทาง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับนีรญาที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำพอดี
“อุ๊ย!”
“ว้าย!”
แรงปะทะทำให้ทั้งสองคนเกือบจะล้ม หากแต่อันนารินทรงตัวได้ดีกว่า เธอรีบคว้าข้อมือของนีรญาไว้ได้ก่อนที่จะหงายหลัง
“ขอบคุณค่ะ” นีรญาเอ่ยออกมาด้วยความใจหายใจคว่ำเธอนึกว่าเธอจะได้นอนนับดาวแล้วเสียอีก ร่างเล็กรีบก้มเก็บข้าวของทันทีจนแทบจะไม่ได้มองหน้าคนที่ชนเข้ากับเธอ
“อ๋อ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ...ขอโทษด้วยนะคะ” อันนารินกล่าวด้วยความรู้สึกผิดพร้อมกับก้มเก็บของที่กระจายเกลื่อนพื้น
“อ้าว..อันนา”ทันทีที่นีรญาเงยหน้ามอง ก็ร้องขึ้นมาปนประหลาดใจที่ได้มาเจอเพื่อนร่วมคณะ “นี่น้ำเอง...จำไม่ได้เหรอ”
“จำได้ๆ...นึกว่าใครซะอีก ถึงว่าดูคุ้นๆ สวยจนจำไม่ได้เลยนะน้ำ” อันนารินทักทายด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะยื่นของให้กับเพื่อน “มาดูหนังเหมือนกันเหรอ”
“อืม...นัดกับแฟนไว้น่ะ”
“อ๋อ...ถึงว่า แล้วแฟนน้ำอยู่ไหนล่ะ เผื่ออันจะเห็น”
“เห็นบอกว่ากำลังตามมา...แล้วนี่อันกำลังจะกลับบ้านเหรอ” นีรญาที่พึ่งคุยกับแฟนเสร็จเมื่อครู่บอก
“พอดีมาดูหนังกับพี่นนท์...รายนั้นนะหนังยังไม่ทันจบก็มีงานเข้าแล้ว”
“เอางี้สิ...อันดูหนังกับน้ำนะ พอดีน้ำซื้อตั๋วเกินไปใบหนึ่ง”นีรญาเอ่ยปากชวนทันที เพราะพ่อตัวดีสั่งให้เธอซื้อตั๋วสามใบ และเธอก็ไม่เห็นความจำเป็นที่จะซื้อแต่ก็ดันหลงซื้อมาได้ ถ้ามีอันนาไปนั่งดูด้วยก็คงคุ้มกับค่าตั๋วหน่อย
“ไม่ดีกว่าน้ำ อุตส่าห์มาดูกับแฟนทั้งทีจะให้อันไปเป็นก้างขวางคอทำไม อีกอย่างอันเกรงใจด้วย” อันนารินปฏิเสธด้วยความเกรงใจจริงๆ
“นะอันนา...ไปดูหนังกับน้ำเถอะ ไนท์เค้าไม่ว่าหรอกรายนั้นสุภาพบุรุษจะตาย” นีรญาไม่พูดเปล่ากับจับแขนเพื่อนสาวอย่างออดอ้อน
“โอเคๆ...ถ้างั้นอันไม่เกรงใจแล้วนะ” อันนารินบอกยิ้มๆในท่าทางขี้อ้อนแล้วท่าทางน่ารักของเพื่อนสาว เธออยากรู้จริงๆว่าผู้ชายผู้โชคดีที่รักกับเพื่อนของเธอเป็นใคร “แล้วนี่น้ำจะมาเข้าห้องน้ำเหรอ”
“เอ่อใช่..คุยเพลินไปหน่อย งั้นน้ำฝากของด้วยนะเดี๋ยวมา” นีรญายิ้มเขินๆ ร่างเล็กยื่นของให้เพื่อนร่วมห้อง ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำไป
ร่างสูงของรณวัฒน์ยืนนิ่งราวกับถูกสาปสายตาคมมองสองสาวที่เดินมาด้วยกันอย่างตกตะลึง ก่อนจะยิ้มแห้งๆให้กับแฟนสาว
ในขณะที่อีกคนก็ตกใจไม่แพ้กัน อีตาคนหื่นน่ารังเกียจเป็นแฟนยายน้ำเหรอเนี่ย
“พี่ไนท์มานานหรือยังคะเนี่ย...เอ่อแล้วนี้อันนาริน เพื่อนน้ำค่ะ” นีรญาที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเอ่ยเสียงหวานพร้อมแนะนำเพื่อนให้รู้จัก
“ก็ไม่นานเท่าไรหรอกครับ”
คำตอบของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวอีกคนรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาทันที เธอก็พึ่งจะพบเจอผู้ชายแบบนี้นี่แหละ เห็นแล้วก็รู้สึกสงสารผู้หญิงแสนดีอย่างน้ำไม่ได้ที่คบไอ้เจ้าชู้ตัวพ่อเป็นแฟน
“น้ำ...อันว่าอันกลับบ้านดีกว่านะ รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ อยู่ๆก็อยากอ้วกขึ้นมาเฉยๆ” อันนารินหันมาบอกเพื่อนแต่ก็แอบแบะปากให้กับชายหนุ่ม
“อ้าว...ทำไมล่ะ เมื่อกี้อันยังดีดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” นีรญาถามด้วยความงง
“ปล่อยเค้าไปเถอะครับน้องน้ำ เค้าอาจจะกิน ‘น้ำ’ เยอะไปหน่อยก็ได้เลยปวดหัว”รณวัฒน์บอกอย่างดูแคลนสายตาคมมองหญิงสาวด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“กินน้ำเยอะแล้วมันปวดหัวได้ด้วยเหรอคะ...น้ำไม่เห็นเคยได้ยิน”
“คืออันเห็นพวกหื่นกามน่ะน้ำ...เมื่อกี้ตอนดูหนังก็เห็นลูบๆคลำๆ อันเห็นหน้าแล้วเลยอยากอ้วกขึ้นมา”
“จริงเหรออัน...คนไหนกันชี้ให้ดูหน่อยสิ” นีรญาหันมองด้วยความอยากรู้ ส่วนคนโดนพาดพิงก็ขบกรามแน่นเพราะกลัวจะโดนแฉขึ้นมา
อันนารินยิ้มขำ ใครล่ะจะไปบอกได้..คนหื่นคนนั้นก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้านี่แหละ “เดินหายไปแล้วล่ะ...ไม่ไหวจริงๆนะคนสมัยนี้โรงแรมก็มีแต่ไม่รู้จักเข้า กลับมาทำเรื่องน่าเกียจในโรงหนัง” คนรู้ความลับแก้ตัวขุ่นๆ แต่ก็ไม่วายเหน็บเข้าให้อีกที
“ถ้างั้นขอให้น้ำอย่าเจอแบบนั้นเลยนะ...เพราะน้ำก็รับไม่ได้เหมือนกัน กลับบ้านดีๆล่ะอันน้ำเป็นห่วง”
“ขอบคุณจ๊ะที่เป็นห่วง ดูหนังให้สนุกนะอันไปแล้ว”
รณวัฒน์มองหลังร่างบางที่เดินออกไปอย่างโกรธเคือง เห็นทีเขาจะปล่อยเธอไว้ไม่ได้เสียแล้ว คนมีชนักติดหลังรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยขึ้นมาทันที
“นี่เธอ…หยุดก่อน”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้ร่างเล็กที่ทอดน่องเดินสบายๆเสียวสันหลังวาบ แต่ก็ไม่ได้ทำตามคำสั่ง ขาเรียวก้าวไวขึ้นไวขึ้น จนแทบจะเรียกว่าวิ่งได้ และนั่นก็สร้างความโมโหให้คนเรียกเพิ่มมากขึ้นไปอีก
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง” มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของหญิงสาวอย่างโกรธเคืองพร้อมดึงร่างเล็กไว้ “ฉันบอกให้เธอหยุด ทำไมไม่หยุด” เสียงทุ้มกล่าวลอดไรฟัน
“ทำไมฉันต้องหยุดด้วย...คุณเป็นพ่อฉันหรือไงฉันถึงต้องฟัง ขอโทษนะคะที่ต้องพูดตรงๆ แต่ช่วยเอามือโสโครกที่เอาไว้ล้วงนั้นล้วงนี่ออกด้วยค่ะ” อันนารินกล่าวเสียงเรียบใบหน้าหวานมองหน้าชายหนุ่มอย่างขยะแขยง
“มันจะมากไปแล้วนะ!” รณวัฒน์โกรธควันออกหู ดูคำที่แม่คุณพ่นออกมาสิแล้วไหนจะสายตาแบบนั้นอีก เห็นแล้วมันน่าจับบีบคอนัก “แต่ฉันก็ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆเหมือนกัน ว่ามือของฉันมันสะอาดกว่าปากของเธอหลายเท่า เอาไว้พูดก็พอไม่ต้องใช้อมนั้นอมนี่” คารมเฉือดเฉือนที่ตอบกลับออกมาทำให้คนฟังกำลังจะร้องกรี๊ดออกมา หากแต่มือหนาปิดไว้ซะก่อน “อย่าร้องนะ! เธอร้องเมื่อไรฉันฆ่าเธอทิ้งแน่”
“อ๊อย..อั๊น”
“อะไรนะไม่ได้ยิน...พูดดังๆสิ พูดเบาๆแล้วฉันจะไปได้ยินอะไร” ใบหน้าคมโน้มลงกระซิบข้างหูของคนตัวเล็กด้วยท่าทางที่เหนือกว่า และไอร้อนที่ผ่านรดต้นคอก็ทำให้หญิงสาวสั่นสะท้านขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เฮอะ! ถ้าทำตามที่ฉันบอกตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก มานี้!”
มือหนากระชากร่างเล็กให้ลอยหวืดไปตามทางที่เขานำก่อนจะหยุดอยู่ที่มุมแคบๆที่ไม่มีใครผ่านเข้าออก
“ไอ้บ้า! โรคจิตรึไง” หญิงสาวแผดเสียงลั่นเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หากแต่ก็ยังถูกดักทางหนีด้วยร่างหนาอยู่ดี “จะคุยอะไร...หรือว่ากลัวฉันจะบอกน้ำเรื่องที่คุณ...”
“ฉลาดดีนิ ใช่…แต่ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่ไม่อยากให้น้ำเสียใจถ้ารู้ว่าฉันเป็นยังไง”
“เลวๆแบบคุณกลัวเพื่อนฉันเสียใจ...ฉันควรเชื่อเหรอ” อันนารินมองชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว “ถ้าฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันเสียใจ...ฉันว่าฉันบอกความจริงไปยังดีกว่าอีก ผู้หญิงแสนดีอย่างน้ำไม่คู่ควรกับคนสกปรกอย่างคุณสักนิด”
เพียงคำพูดดูถูกของหญิงสาวไม่กี่คำก็ทำให้เส้นความอดทนของเขาขาดพึ่งมือหนาคว้าข้อมือเล็กมาบีบไว้ราวกับจะเอาให้แหลกคามือ
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเอามือเน่าๆของคุณมาจับฉัน” อันนารินที่แสนจะเจ็บกับแรงบีบรัดที่ข้อมือบังคับเสียงไม่ให้สั่น ดวงตากลมโตมองหน้าชายหนุ่มที่แทบจะฆ่าเธออยู่แล้วในตอนนี้
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามือสกปรกของฉันมันจะทำให้เธอร้องครางขนาดไหน” นอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว เขายังกระชากร่างเล็กๆชิดกับอกแกร่ง ใบหน้าคมก้มลงฉกวูบที่ริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว เขาอยากลงโทษเธอ...ให้เธอหลาบจำบ้าง
เรียวปากหนาบดคลึงริมฝีปากบางอย่างจาบจ้วงและรุนแรง หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาคลอกับสัมผัสกระแทกกระทั้นจากคนที่ไม่ได้รัก...แล้วเจ็บที่เขาขโมยจูบแรกไปจากเธอ แต่เธอกลับขัดขืนไม่ได้เลยสักนิด
ลิ้นร้อนส่งเข้าไปสำรวจความหอมหวานจากโพล่งปากทันทีที่เธอกำลังจะประท้วง คนไม่เคยถูกจูบตัวอ่อนอย่างกับเป็นขี้ผึ้งลนไฟเมื่อถูกชักจูงไปอย่างง่ายดาย มือบางเกาะเขาไว้แน่นอย่างเป็นหลักยึด
มือหนาเคลื่อนหายเข้าไปในเสื้อคนตัวเล็กก่อนจะเคล้าคลึงอกนุ่มด้วยความช่ำชอง คนมากประสบการณ์ แตะตรงไหนก็ร้อนจนหญิงสาวครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างบางสะท้านเฮือกกับสิ่งแปลกใหม่ในชีวิตที่เธอยังที่ไม่เคยรู้จัก
กระโปร่งงามงอนถูกเลิ่กขึ้นตามด้วยมือหนาที่ตามเข้าไป ก่อนที่จะคว้าหมับเข้าที่กุหลาบแรกแย้มที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสวยงามแค่ไหนเพราะเป็นกุหลาบที่เขาเป็นคนสัมผัสคนแรก มือหนาค่อยๆเคล้าคลึงเบาๆ ก่อนนิ้วยาวแทรกลึกจนหญิงสาวผวาเฮือกอีกคร่า แต่ก็สู้แรงคนตัวโตไม่ได้
นิ้วของคนสกปรกขยับเร็วขึ้นตามอารมณ์รันจวน จนหญิงสาวแอ่นรับอย่างที่ธรรมชาติสร้างมา ท้องมนเหมือนดั่งมีคลื่นพิศวาสที่ตีวนทั่วไปหมด สติและความผิดชอบชั่วดีถูกบดบังด้วยความเร้าร้อนที่เขาสร้างขึ้น ในขณะที่นิ้วยาวก็ถูกขยับขึ้นลงถี่ๆพร้อมกับนิ้วโป้งที่กดจุดอ่อนไหวไว้
ในที่สุดหญิงสาวก็หวีดร้องออกมาเมื่อความสุขสมแล่นปราดไปทั่วร่างกาย
มือหนาถูกชักกลับออกมาพร้อมกับร่างสูงที่ผละตัวออก “เป็นไง…มือสกปรกของฉัน มันทำให้เธอรู้สึกยังไงบ้าง” ถ่อยคำแสนหยาบคายถากถามหญิงสาว ใบหน้าคมยิ้มเยาะคนตรงหน้า แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาใบหน้าคมก็หันไปตามแรงเหวี่ยงที่ถูกตบจากฝ่ามือหญิงสาว
“ไอ้เลว!” อันนารินไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าคนอย่างเขาอีกต่อไป ร่างเล็กสะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เกลียดเขาก็เกลียดที่มาทำแบบนี้กับเธอ เกลียดตัวเองก็เกลียดที่ไปโอนอ่อนตามเขาไปหมดทุกอย่าง
“งั้นเธอก็จำไว้ซะ...ว่าอย่าเสนอหน้าไปเล่าเรื่องของฉันให้ใครฟัง มือสกปรกของฉันมันพร้อมสนองให้เธอทุกเมื่อที่เธอไม่เชื่อคำเตือนของฉัน...แต่ถ้าเธอติดใจฉันล่ะก็ บอกฉันได้ฉันจะเจียดเวลาของฉันมาจัดให้เธอ” รณวัฒน์ขู่ร่างเล็กพร้อมรอยยิ้มที่มองดูแล้วน่าจับไปยิงทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอด “ฉันเตือนเธอแล้วนะ อันนาริน ถ้าเธอไม่เชื่อ เราจะได้เห็นดีกัน”
รณวัฒน์สะบัดร่างหนาออกไปอย่างไม่ใยดี...ทิ้งให้คนถูกกระทำยื่นเซอยู่กำที่แคบๆลำพัง...เขามันบ้าที่ทำกับเธอแบบนี้ ถ้าเธอจะบอกเธอคงบอกตั้งแต่เห็นหน้าชายหนุ่มแล้ว เธอคงไม่ปล่อยให้เขามาข่มขู่ด้วยวิธีที่แสนหยาบคายแบบนี้หรอก
มือบางยกขึ้นถูปากของตัวเองด้วยความรังเกียจ เธอเกลียดเขา ผู้ชายที่ชื่อรณวัฒน์ เพชรกาจญคีรี ชาตินี้ทั้งชาติ เธอก็ไม่มีวันจะญาติดีด้วย ผู้ชายชั่วแสนชั่วอย่างเขาต้องได้รับบทเรียน
อันนารินหมายมั่นอย่างตั้งใจ เธอจะขอจองเวรกับเขา...รับรองว่าเขาต้องเจ็บ เจ็บกว่าเธอหลายเท่า คนมีความแค้นอัดแน่นฝังหุ่นเจ็บแค้นจนแทบจะเดินตามไปกระชากตัวเขามาตบอีกรอบให้หายโกรธ แต่ก็กลัวว่าจะสู้แรงผู้ชายที่แสนจะหื่นกามแบบเขาไม่ได้อีก
ร่างเล็กยืนสั่นเทาได้ไม่นานก็คิดวิธีตลบหลังคนมักมากออก หญิงสาวรีบวิ่งออกมาจากที่แคบๆ เป็นตายร้ายดียังไง เธอก็ไม่ยอมให้เขามารังแกเธอได้ฝ่ายเดียวหรอก
ส่วนอีกคนที่เดินออกมาแล้วก็หยุดยื่นนิ่งเป็นหุ่น...เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าไปทำอย่างนั้นกับเธอได้ยังไง “ไอ้บ้าเอ๊ย!..ทำอะไรลงไปวะ ป่านนี้ยายนั้นเกลียดเราแย่” รณวัฒน์เอ่ยอย่างหัวเสีย แต่พอนึกดีดีทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเธอจะได้กลัวแล้วเลิกยุ่งกับเขาไปเอง
คนมีชนักติดหลังคิดด้วยความยินดี...แล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อหน้าของคนอีกคนลอยมา “น้องน้ำ...เฮ้ย! ลืมน้องน้ำไว้นิหว่า” ร่างสูงรีบจ้ำอ้าวไปทันทีเพราะลืมไปว่าตัวเองขอตัวมาเข้าห้องน้ำ...เข้าห้องน้ำครึ่งชั่วโมงคงหาข้อแก้ตัวยากเหมือนกัน
ร่างสูงที่เตรียมจะวิ่งไปหาแฟนสาวเป็นอันต้องหยุดลงอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงแว้ดๆของคนที่เขาพึ่งจะสั่งสอนไปเมื่อครู่
“ไอ้หื่นกาม! ไอ้ลามก! คิดว่ามาแอบลวนลามฉันแล้วจะวิ่งหนีง่ายๆเหรอ” อันนารินตะโกนขึ้น ใบหน้าหวานแสร้งตื่นตะหนกพร้อมกับมือบางที่ชี้ไปยังชายหนุ่มอย่างชัดเจน เป็นการเรียกจุดสนใจได้เป็นอย่างดี
“เฮ้ย! โดนขนาดนั้นแล้วยังกล้าออกมาอีกเหรอวะ” รณวัฒน์พึมพำ ก่อนที่เขาจะเตรียมวิ่งหนี เพราะถูกสายตาหลายคู่มองมาจนเขาทำตัวไม่ถูก
“นี่ยังวิ่งหนีอีกเหรอหา! ไอ้โจรบ้ากาม เจ้าข้าเอ๊ย ดูค่ะดู หล่อเสียเปล่าแต่กลับหื่นไม่เลือกที่ แอบมาจับก้นฉันแถมยังแอบดูใต้กระโปร่งอีกต่างหาก” หญิงสาวชี้หน้าเขาไม่พอหากยังเรียกคนที่เดินสวนกับเธอให้มองไปทางชายหนุ่มอีกต่างหาก
“ถ้างั้นก็โรคจิตน่ะสิ เฮ้ย! ช่วยจับเร็วไอ้บ้านี่มันโรคจิตแอบส่องกระโปร่งผู้หญิง” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่แถวนั้นร้องขึ้นพร้อมกับระดมพลเตรียมเข้าจับชายหนุ่มทันที
“ซวยแล้วกู” รณวัฒน์ลนลานเมื่อเห็นท่าไม่ดี ขายาวก้าวลงบันไดเลื่อนอย่างรวดเร็ว
“อ๊าย หนีไปแล้วค่ะ จับให้ได้เลยนะคะ อันตรายมากมากเลยนะคะผู้ชายคนนี้” อันนารินป้องปากหัวเราะอย่างสะใจ วันนี้เอาคืนเบาๆแล้วกัน “น่ากลัวนะคะ” ร่างบางหันมาบอกกลุ่มสาวๆที่ยืนซุบซิบกันก่อนจะชะเง้อคอมองชายหนุ่มที่วิ่งหนีหัวซุกหัสซุน
ร่างสูงใหญ่ของรณวัฒน์เดินตามหาแฟนสาวจนแทบจะพลิกแผ่นดินหา มือหนายก โทรศัพท์ราคาแพง ขึ้นมาเพื่อกดโทรหานีรญาอีกครั้ง หากเขาก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนเดียวกับเมื่อครู่นี้เหมือนเดิม เหตุการณ์นี้สอนให้ชายหนุ่มรู้ว่าต่อให้จะราคาแพงหรือดีขนาดไหนถ้าอีกฝ่ายปิดเครื่องก็ใช้ติดต่อไม่ได้อยู่ดี
“หายไปไหนนะน้ำ...มือถือก็ปิดเครื่อง” ดวงตาคมฉายแววกังวนออกมาทันที แค่คิดว่าหญิงสาวกำลังโกรธเขาอยู่เป็นแน่ ความรู้สึกผิดเต็มตื้นขึ้นมาเต็มอก ถ้าไม่มัวแต่สั่งสอนแม่ตัวดีและมัวแต่วิ่งหนีบรรดาหนุ่มใหญ่ร่างบึกบึน ป่านนี้เขาคงได้ดูหนังสบายใจเฉิบไปแล้ว
ระหว่างที่สายตาคมกำลังสอดส่องไปทั่วบริเวณลาดจอดรถ ร่างของคนที่เขากำลังตามหาก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับบุคคลที่ทำให้เขาต้องหายไปจากแฟนสาวชั่วโมงเต็มๆ สมองสั่งการของเขานิ่งไปด้วยความมึนงงชั่วขณะ จึงได้แต่มีรอยยิ้มแห้งๆที่ถูกส่งให้กับหญิงสาวโดยไม่รอช้า
“เผี๊ยะ!! ” มือบางฟาดไปเต็มแรงบนใบหน้าคม จนหันไปตามแรงและเกิดรอยแดงเป็นปื้ด
“น้ำตบพี่ทำไมครับ...”รณวัฒน์ส่งสายตาตัดพ้อให้กับแฟนสาวด้วยท่าทางมึนงงฉบับผู้ชายใส่ซื่อมาเอง พร้อมกับแอบส่งสายตาพิฆาตให้กับอีกคนราวกับสัตว์ร้ายมุ่งขย้ำเหยื่อ... ในเมื่อเธอกล้าลองดี เขาก็จะจัดให้
“ตบทำไมงั้นเหรอคะ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่พี่ไนท์หลอกน้ำ” นีรญาโกรธจนตัวสั่น ถึงเธอจะแสนดีขนาดไหนก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้องเป็นคนโง่แบบนี้
อันนารินตกใจไม่แพ้กันที่เพื่อนสาวที่แสนเรียบร้อยจะโกรธแรงขนาดนี้ มือบางยกขึ้นลูบหลังนีรญาอย่างปลอบประโลม...แต่คิดดูอีกทีก็สนุกดีเหมือนกันถ้าเธอจะลองดีสักหน่อย “ใจเย็นๆน้ำ...อย่าไปโมโหพี่ไนท์เลย พี่ไนท์คะอันขอโทษนะคะที่เอาเรื่องนี้มาบอกน้ำ แต่อันเห็นว่าน้ำรอพี่ไนท์นานมาก อันก็เลยเล่าเรื่องของพี่ไนท์ให้น้ำฟัง พี่ไนท์อย่าโกรธอันเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงเศร้าทั้งที่ดวงตากลมแวววับแพรวพราวด้วยความสะใจ
“นี่เธอ!” ชายหนุ่มโกรธจนตัวสั่นเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาว
“ทำไมพี่ไนท์ทำแบบนี้...ถ้าอันนาไม่มาบอกน้ำ น้ำก็คงเป็นคนโง่ใช่มั้ยค่ะ” แต่ยังไม่ทันจะได้คิดบัญชี เสียงของแฟนสาวก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่ใช่นะน้ำ...คือพี่...พี่” รณวัฒน์หน้าซีด ในใจเข่นเขี้ยวอย่างรุนแรงเพราะคนลองของทำท่ากลั้นขำไว้จนน่าหมั่นไส้ คอยดูเถอะจะเล่นแม่ตัวดีให้หนักเลย ไม่รู้ว่ามาเบาหูอะไรแฟนของเขาอีก ผู้หญิงคนนี้นี่ชังไม่เกรงกลัวเขาเลยสักนิด ทั้งที่เขาแสดงความป่าเถื่อนให้ได้ชมและสัมผัสเป็นขวัญตา แต่ยังใจกล้ามาท้าลองดีกับเขาอีก แบบนี้ก็ดี...เพราะเขากัดไม่ปล่อยแน่ ถ้าคิดว่าแน่ก็ลองดู
“ทำไมไม่บอกน้ำตรงๆค่ะ... ไม่ต้องโกหกน้ำหรอก น้ำรับได้” น้ำตานีรญาเอ่อนอง...ชายที่เธอรักนั้นเป็นเกย์ เธอเกือบทำใจไม่ทันเมื่อเพื่อนรักเดินเข้ามาบอกว่าเห็นชายหนุ่มยืนกอดจูบอยู่กับผู้ชายอีกคนกลางห้างตั้งนาน ป่านนี้คงพากันไปลานจอดรถเรียบร้อยร้อย เธอถึงได้เดินลงมาและพบกับเขาเข้า
อันนารินรีบหันกลับมาหัวเราะร่าที่เห็นชายหนุ่มทำหน้ามึนงง ก่อนจะหันกลับมาอีกครั้ง “แต่มันอาจไม่ใช่ที่เราคิดก็ได้นะน้ำ...ที่พี่ไนท์ทำไปเขาอาจไม่ตั้งใจก็ได้”
คำพูดแก้ตัวที่หญิงสาวพูดทำให้รณวัฒน์เอ่อออหอหมกไปอย่างรวดเร็ว “ครับ…พี่ไม่ได้ตั้งใจนะครับ พี่ไม่ได้หลอกน้ำนะครับคือพี่แค่...”
“ตกลงพี่ไนท์เป็นเกย์จริงๆเหรอคะ” นีรญาเอ่อยออกมาอย่างเหลืออด จนอันนารินหลุดขำออกมาในที่สุด หญิงสาวหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดงไปหมดจนนีรญามองด้วยความงง ที่จู่ๆเธอก็หัวเราะออกมา
อันนารินหยุดกึกเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวมองด้วยความงง คนหัวเราะผิด สถานการณ์ยิ้มแก้เก้อ “เอ่อ...คืออันคิดถึงตัวอย่างหนังอยู่น่ะ ตลกมากเลย เดี๋ยวอันโทรบอกพี่นนท์ดีกว่า น้ำเคลียร์กับพี่เค้าต่อเถอะ” คนสร้างความร้าวฉานแก้ตัวขุ่นๆ ร่างบางรีบหลบหนีออกมาจากเหตุการณ์ชวนหัวเราะ แต่ไม่วายยิ้มเยาะให้กับชายหนุ่ม ช่วยไม่ได้...อยากตอบรับส่งเดชเอง
“น้ำรอพี่ด้วยสิครับ” รณวัฒน์บอกอย่างออดอ้อน ร่างสูงวิ่งมาดักหน้าแฟนสาวไว้ “พี่ไม่ได้ทำอย่างที่เพื่อนน้ำบอกนะครับ พี่จะไปกอดกับผู้ชายได้ยังไง แค่คิดพี่ก็ขนลุกเกลียวแล้วนะครับ” คนมีชนักติดหลังรีบแก้ไข
“แล้วพี่ไนท์หายไปไหนมาคะ อย่าบอกว่าหลับในห้องน้ำหนึ่งชั่วโมงนะคะ เพราะว่ามันฟังดูไม่ขึ้น”
“พี่เจอเพื่อนเก่าครับ...น้ำจำปรายได้หรือเปล่า” นับว่าชายหนุ่มไม่ได้โกหก เขาเจอก็จริงแต่นั่นก็เจอตั้งแต่เช้าแล้ว “ปรายเค้ามาเที่ยวกับเพื่อนที่เป็นเกย์ พอเพื่อนเขาเห็นพี่ก็เลยคว้าพี่ไปกอดแค่นั้นเอง” คำแก้ตัวและแต่ละฉากที่ชายหนุ่มแต่งขึ้นนั้นพรั่งพรูออกมาราวกับก๊อกแตก จนคนแต่งฉากยังแอบคิดไม่ได้ว่าเขาน่าจะไปแต่งละครได้เลย คิดไปได้!
“อ้าว...ถ้างั้น โอ้ยแล้วพี่ไนท์เจ็บหรือเปล่าคะเนี่ย น้ำตบพี่ไนท์เสียแรงเลย” นีรญาร้องเสียงหลงเมื่อรู้ความจริงมือเล็กจับหน้าชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ครับไม่เจ็บ...แต่พี่ขอตบคืนได้หรือเปล่า” คนไม่เจ็บยิ้มกริ่มจนนีรญาเสียววาบ “ตบด้วยปาก...กระชากด้วยลิ้นนะครับ”
“ไม่เอาคะ...อื้อ” ยังไม่ทันปฏิเสธ ริมฝีปากบางก็ถูกตบเข้าให้...แถมยังตบอย่างนิ่มนวลเสียอีก
“หายกันแล้วนะครับ...หึหึ” รณวัฒน์หัวเราะในลำคอ เพราะคิดวิธีจัดการคนลองดีออก รอเอาเถอะ...เจอเธอเมื่อไรเธอเสร็จฉันแน่ อันนาริน นีลปัทโญธิน ดวงตาคมมองตามร่างบางที่เดินออกไปแล้วอย่างอาฆาต ซึ่งหญิงสาวก็รับรู้ถึงรังสีอำมหิต จึงได้หันกลับมามองเขาอีกครั้ง
อันนารินรู้ดีว่าเขาและเธอคงยังต้องได้เจอกันอีกแน่ และเธอก็เตรียมพร้อมแน่นอน...เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เขามาย่ำยี่เธอได้อีก ครั้งนี้ถือว่าเธอพลาด แต่รับรองว่าเธอต้องไม่พลาดอีกแน่นอน...เธอเชื่ออย่างนั้น
ความคิดเห็น