คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
สุภาพบุรุษซ่อนเงา
เมื่อหัวใจที่บอบซ้ำจากความรักครั้งเก่าสองดวงมาพบกัน
หัวใจของเขาและเธอจะถูกรักษา หรือยิ่งบอบซ้ำจากความรักที่ทำได้เพียงแค่หลบซ่อน
บทนำ
เพียงครั้งแรกที่ได้เจอเธอ เขาก็รู้แล้วว่าเขาเจอคนที่ใช่ ชายหนุ่มมองดูหญิงสาวยิ้มร่าเริงอย่างมีความสุข มือหนาที่ถือดอกไม้ช่อใหญ่รีบซ่อนไว้ที่ด้านหลังอย่างกลัวว่าเธอจะเห็น ขายาวก้าวหาหญิงสาวช้าๆ แต่มุ่งมั่นทุกก้าวย่าง ผมยาวสลวยของเธอปลิวสะบัดพลิ้วไหวอย่างรอคอยให้เขาได้เข้าไปสัมผัส
“ฉันขอโทษนะ ฉัน...” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของเขา “นายดีเกินไปไนท์ นายเป็นสุภาพบุรุษ นายไม่เคยทำให้ฉันเสียใจ...แต่ว่า ฉันขอโทษ ปรางขอโทษนะไนท์”
ความรักครั้งแรกถูกเธอตัดทิ้งอย่างไม่ใยดี ชายหนุ่มหน้าสลดยามร่างบางถอยหนีโดยไม่ฟังเสียงเรียกและคำบอกรักของเขา ก่อนที่ร่างบางจะลับหายไปในท้องฟ้าสีขาว มัจจุราชไม่เคยปราณีผู้ใด เธอจากเขาไปแล้ว...
ขายาวรีบก้าวตามเธอไป หากทว่ามีมือเล็กๆจับไหล่ของเขาเอาไว้
“ไนท์...”
“ปราย...” ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรยิ้มกว้าง เขากำลังจะยกมือจับมือของเธอเอาไว้ หากแต่หญิงสาวกลับรวดเร็วพอที่จะไม่ให้เขาจับได้
ชายหนุ่มมองใบหน้าของหญิงสาวอย่างอิ่มเอม เธอสวยไปเสียทุกอย่าง
“ไนท์คือสุภาพบุรุษ และไนท์ก็ดีกว่าวีรบุรุษอย่างดาร์กเสียอีก” หญิงสาวยิ้มกว้าง เธออวดฟันขาวเป็นประกายให้กับเขา แต่ไม่นาน รอยยิ้มนั้นก็จางลงจนน่าใจหาย
“ปรายกลับมาหาไนท์แล้วใช่มั้ย” เขาถามอย่างเข้าข้างตัวเอง หากแต่คำตอบของหญิงสาว คือการส่ายหน้าไปมา
“แต่ถึงไนท์จะเป็นคนดี...ปรายก็รักไนท์ไม่ได้ ไนท์เข้าใจปรายนะ” ร่างบางถอยห่างจากเขาอีกครั้ง ทั้งยังมีชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามารับ ทั้งคู่ยิ้มให้เขาอย่างมีความสุขในขณะที่เขากลับต้องซ้ำใจด้วยความสงสัย
เขาดี เขาหล่อ เขาน่ารัก เขามีทุกอย่าง เขาให้เกียรติทุกคน แต่สิ่งเหล่านี้ทำร้ายเขา แต่ความรักไม่ขึ้นอยู่กับสิ่งเหล่านี้เลยเขาจึงได้แต่ถามตัวเอง ว่าเพราะเขาดีเกินไป...อย่างนั้นเหรอ
ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่า การที่จะได้ความรักกลับคืนมา คือการมอบความรักกับสิ่งนั้น แต่วันเวลาที่ผ่านมาทำให้เขาต้องกลับมานั่งคิดทบทวนใหม่
ตอนนี้เขากลายเป็นผู้ชายเจ้าชู้...คบได้ทุกคน แต่สิ่งเหล่านี้ซ่อนอยู่ในความเป็นสุภาพบุรุษที่เขามี ในเมื่อการเป็นสุภาพบุรุษมันทำให้เขาสูญเสียความรักไปอย่างไม่น่าให้อภัย เขาก็จะไม่เป็นอีกต่อไป
รณวัฒน์ เพชรกาญจคีรี ยืนรับลมอยู่บนระเบียงบ้าน ท่อนบนของเขาเปลือยเปล่าจนเห็นมัดกล้ามที่ขึ้นมาเป็นสัดส่วน ดวงตาคมเมอมองท้องฟ้ายามราตรีที่เต็มไปด้วยแสงไฟตามตึกต่างๆเต็มไปหมด
“ยืนคิดอะไรอยู่เหรอคะสุดหล่อ” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับโผร่างเข้ากอดชายหนุ่มไว้แน่น นิ้วเรียวยาวยกขึ้นลูบไล้หน้าอกของเขาอย่างลุ่มหลง “เข้าไปข้างไนดีกว่านะคะ”
“ไว้ฉันขอโทรหาแฟนก่อน...แล้วค่อยเข้าไป” ชายหนุ่มตอบสบายๆ
“ค่ะ...แต่อย่านานนักนะคะ” เจ้าของร่างบางตอบรับอย่างเต็มใจเพราะไม่แคร์ว่าชายหนุ่มรูปงามผู้นี้จะมีใคร นอกเสียจากจะลุ่มหลงในร่างกายที่แสนจะหล่อร้ายและลีลาเร้าร้อนนี้เสียมากกว่า
รณวัฒน์กดโทรออกในทันทีที่ไล่คู่นอนชั่วคราวออกไปแล้ว ไม่มีใครดูออกว่าภายใต้ความดีงามของเขาซ่อนสิ่งใดไว้บ้าง หากแต่เขาก็ยังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง
“คิดถึงน้องน้ำครับ” เขากรอกเสียงไปตามสาย
“คิดถึงก็มาขอสิค่ะ แต่เห็นควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแบบนั้น ไม่รู้จะน่าเชื่อหรือเปล่า” ปลายสายต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก เสียงหวานกระง้ำกระงอไปตามเรื่องราว
“ต้องเชื่อได้สิครับ” เขากลั้วหัวเราะ “พรุ่งนี้ไปดูหนังกันนะ จองไว้สักสามที่เลย จะได้ไม่มีใครมานั่งใกล้แฟนของพี่” เขาเข้าเรื่องด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
“ถ้างั้นก็จองสี่เลยค่ะ เพราะน้ำไม่อยากให้ใครเข้าใกล้แฟนน้ำเหมือนกัน”
“หึงเหรอครับ” เขาถาม
“เปล่าคะ หึงไปก็ไม่มีประโยชน์ สู้ปลงแล้วรอให้รู้สึกเองน่าจะดีกว่า” หญิงสาวว่าพลางหัวเราะคิกคัก นานๆทีจะได้เหน็บชายหนุ่ม
รณวัฒน์ยิ้มให้กับความคิดของหญิงสาว เธอพูดถูก ชายหนุ่มคุยสายได้ไม่นานก็วางสายจากแฟนสวย ร่างสูงเดินกลับเข้าไปในห้องพร้อมกับวางโทรศัพท์ลง เขาได้ยินเสียงเพลงคลอเบาๆดังออกมาจากห้องนอน ก่อนจะสูดกลิ่นอายของน้ำหอมที่ถูกฉีดไว้รอบๆห้องพลางมองขาเรียวยาวที่เผยเนื้อนวลเนียนออกมา
“คุยนานจังเลยนะคะ”
“เธอรอนานเหรอ” เขาเอียงคอถาม
“ไม่นานหรอกค่ะ” เธอยิ้มแล้วก้าวออกมาอวดร่างกายที่แสนจะสวยงามให้เขาได้เห็น ใบหน้าสวยช้อนตาขึ้นมองชายหนุ่มอย่างเย้ายวน “แค่อยากสนุกเร็วๆเท่านั้นเอง”
“งั้นก็...บอกไว้ก่อนนะ ว่าสนุกได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ฉันไม่ชอบสนุกกับคนเก่าๆน่ะ” มือหนาจับร่างบางเอาไว้พร้อมลูบไล้โลมเลียไปทุดสัดส่วน
“ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วล่ะคะ” สิ้นเสียงของหญิงสาว เขาก็เรียกเสียงครางของเธออกมาทั้งที สองร่างโผเข้าหากันอย่างเร้าร้อนรุนแรง และพัดโหมกระหน่ำราวกับพายุลูกใหญ่ ปลุกความปรารถนาอย่างแรงกล้าจนภายในห้องเต็มไปด้วยไฟที่ลุกโชนอย่างยากที่จะดับ
“เรารักอันนาที่สุดเลยรู้มั้ย รัก รัก รัก รัก ”
“อ๊าย พอแล้วตั้ม อายเพื่อนอันบ้างสิ” หญิงสาวชักมือกลับอย่างเอียงอายเพราะถูกบอกรักในที่สาธารณะ ไม่บ่อยนักที่แฟนสุดหล่อของเธอจะแสดงความรักต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้
“ตั้มสัญญาเลยนะ ว่าตั้มจะรักอันไปจนตายเลย”
“อย่ามาเวอร์น่ะ” เธอแหวเสียงเขียว ใบหน้าแดงระเรื่อ
“ตั้มพูดจริงนะ เอางี้นะ ให้กวางเป็นพยานรักของเราเลยแล้วกัน ตั้มจะรักอันนารินคนนี้คนเดียว” ใบหน้าคมเข้มบอกอย่างหนักแน่น
“ซ้อมแค่นี้ก็พอแล้วมั้งครับน้องตั้ม พี่กลัวว่าน้ำตาลจะหวานเรียกพี่” รุ่นพี่ที่ทนฟังมานานขัดขึ้นก่อนจะเรียกตัวหญิงสาวไปทำกิจกรรมข้างใน
ในมโนสำนึก เธอได้ยินเสียงของคนที่เธอรัก บอกรักเธอซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ช่างน่าฟังจนเธอยังเป็นปลื้มและเก็บรักษาไว้ในหัวใจอย่างมีความสุข และก่อนที่เธอจะได้จุมพิตกับเจ้าชายอย่างแสนหวาน กลับมีเจ้าหญิงตัวจริงปรากฏขึ้น
ร่างของเธอถูกซัดเข้าสู่สายน้ำอันกว้างใหญ่ มือของเธอเอื้อมอย่างสุดมือเพื่อหวังให้เขาจับมือของเธอเอาไว้ แต่ยิ่งเอื้อมก็ยิ่งมีคลื่นซัดร่างของเธอให้ไกลห่างออกไป น้ำตาของเธอรินไหลออกมาช้าๆเมื่อเห็นว่าเขากุมมือเจ้าหญิงคนนั้นไว้แน่น และมองดูเธอที่อยู่ห่างไกลออกไป
เธออ่อนล้า เธอท้อใจ ยิ่งเขาโยนเพียงฟางเส้นบางมาให้เธอเกาะไว้เธอก็ยิ่งรู้สึกเจ็บซ้ำไปถึงขั้วหัวใจ คนที่บอกรักเธอหันไปยิ้มให้กับเจ้าหญิงคนนั้น ทั้งสองจุมพิตกันต่อหน้าเธอแล้วไม่หันมาสนใจเธอที่ลอยแคว้งคว้างออกไปจนไกล
และแล้วก็มีเรือเก่าๆ สภาพทรุดโทรมลอยมา เธอเอื้อมคว้ามันไว้อย่างอ่อนแรง แต่เรือลำนั้นเก่าเกินไป...ในที่สุดมันก็พาเธอจมดิ่งลงทะเลลึก
ตอนนั้นเอง ตอนที่เธอรู้สึกไม่เหลือใคร กลับมีรอยยิ้มของใครบางคนส่งให้กับเธอ เขาช่วยเธอและสอนให้เธอรู้ถึงบางอย่างที่เธอมองข้ามไป
เธอไว้ใจในสิ่งที่เธอไม่เคยคิดระแวง
เธอเชื่อใจในสิ่งที่เธอเชื่อมั่น
และเธอเชื่อว่าสักวัน...เธอจะไม่มีทางทำร้ายเพื่อนของตัวเองเด็ดขาด
ความคิดเห็น