ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
" นี่!!! แกทำจานชั้นแตกมา 3 ใบแล้วนะ!!! " ชั้นเหวี่ยงใส่ยัยบอมทันทีแล้วมองลงมาดูจากที่ตกแตกพร้อมกับซากอาหารของมัน ไอ้เรื่องเดือดร้อนแต่ละวันของชั้นนี่ชั้นนับไม่ท้วนแล้วนะว่ามันมาจากเธอกีเรื่องอ่ะ
" ชั้นขอโทษ...ก็เมื่อกี้ชั้นเดินมาตรงนั้แล้วมันลื่นอ่ะ...จานมันก็เลยตก " ชั้นจะเชื่อเธอได้มั๊ยเนี้ย???
" มันไม่เห็นจะลื่นตรงไหนเลย!!! " ชั้นเลยทนไม่ไหวแล้วนะ
" ก็...ก็...ก็วันนี้ชั้นใส่ถุงเท้าอ่ะ...มันก็เลยลื่น " นั่นไงพูดตะกุกตะกักด้วย ชัดเลย
" ข้ออ้าง!!! " พูดจบชั้นจึงหยิบเสื้อคลุมตัวโปรดของชั้นมาแล้วเดินอย่างหัวเสียออกมาจากห้อง คือความจริงชั้นก็ไม่ได้อะไรมาหรอกนะ เพียงแต่ว่าชั้นมีธุระต้องออกมาทำอ่ะ แล้วมันก็สายมากแล้วด้วย แหะๆๆ ฟอร์มไปงั้นแหละ
" แชริน!!! " เสียงตะโกนเรียกชื่อชั้นจากด้านหลังทำให้ชั้นหันไปมอง
" อ้าว พี่ยังไม่ไปอีกเหรอ " ชั้นถามคนสำคัญที่เป็นคนนัดให้ชั้นไปหาโดยที่คอยย้ำให้ชั้นมาเร็วๆ แล้วตัวเองมาเดินเอื่อยเชื่อยอยู่ตรงนี้
" อ๋อ พอดีเมื่อกี้มีเรื่ิองนิดหน่อยอ่ะ...แล้วเธอหล่ะทำไมเพิ่งมาถึงแค่ตรงนี้เอง " เขาถามหลังจากที่มาเดินอยู่ข้างๆชั้นแล้ว มาช้าแล้วยังมายิงคำถามใส่ชั้นอีก
" ชั้นก็มีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ...แต่อย่างน้อยชั้นก็มาก่อนพี่อ่ะ " ชั้นพูดกลับไปทำให้คนตรงหน้าเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย
" เรามาก็เดินมาพร้อมกันแล้วเธอจะไปถึงก่อนได้ไง " นั่นไง นึกแล้วว่าต้องไม่เข้าใจ
" เมื่อกี้พี่เดินอยู่ข้างหลังชั้นเพราะฉะนั้นถ้าชั้นไม่หยุดรอพี่ชั้นก็ต้องไปถึงก่อน " หึ เถียงออกมาสิค่ะ คุณพี่ตัวดี
" จะยังไงก็ช่าง เพราะยังไงตอนนี้เราก็มาถึงพร้อมกันแล้ว " พูดจบเราทั้งสองก็มาหยุดอยู่หน้าร้านเค้กร้านเล็กๆแล้วล่ะ พี่เปิดประตูให้ชั้นเดินเข้าไปก่อน แหม่ะ ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ
" กินไรอ่ะเรา " พี่จียงถามชั้นก่อนจะสั่งของตัวเอง
" เอิ่ม เอาบราวนี่และกัน...แต่เอากลับบ้านนะ " ชั้นไม่ได่จะกินเองหรอกนะแต่เห็นยังบอมชอบกินเค้กเลยคิดจะซื้อไปฝากหน่อยน่ะ
หลังจากที่สั่งเรัยบร้อยแล้วชั้นก็ต้องมานั่งเหม่อลอยรอคุณชายจียงรับประทานเค้กอย่างเอร็ดอร่อย ดูท่าทางจะมีความสุขกับการกินมากจนลืมเรื่องที่นัดชั้นมาวันนี้แล้วล่ะมั้ง
" พี่จียง~ " เสียงใสของหญิงสาวทำให้คนตรงหน้าชั้นหันไปมองแล้วผายมือเชิญให้นั่งฝั่งตรงข้ามเขาซึ่งก็คือข้างๆชั้น
" แชริน นี่มินจีอ่อนกว่าเธอ 3 ปีอ่ะ " ชั้นก้มหน้าให้เล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย ก่อนที่น้องมินจีก็จะทำเช่นเดียวกับชั้น
" มินจีนี่แชริน " และแล้วเราก็แนะนำตัวกันเรียบร้อย
" คือว่าน้องมินจีอ่ะ เค้าจะมาทำงานที่ร้านเรา แต่ว่าบ้านน้องเค้าอยู่ไกลอ่ะ พี่ก็เลยคิดว่าถ้าน้องเค้ามาต้องมาสายแน่ๆเลย และถ้าให้น้องเค้าตื่นเร็วน้องเค้าก็คงจะไม่ไหว...พี่ก็เลยคิดว่าจะให้น้องเค้า...เอิ่ม...ไปอยู่กะแกอ่ะ...คงจะได้ใช่ป่ะ " ช่างเป็พี่ชายที่รักน้องสาวมากซะจริงๆนะ
" ^^ " นั่นไงยัยคุณน้องมินจีหันมายิ้มให้ชั้นแล้ว เอาไงดีว่ะ ถ้าปฎิเสธไปมันจะน่าเกลียดมัยว่ะ
" คือว่าอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ยัยบอมมันมานอนที่ห้องชั้นอ่ะ...แล้วจะให้น้องเค้านอนไหนอ่ะ " ใช่ๆๆ ยัยบอมมานอนที่ห้องชั้นแล้วจะให้น้องเค้านอนไหนล่ะ คงไม่บังอาจพอที่จะให้น้องเค้าไปนอนในซอกหรอก
" ก็เบียดๆกันไปก่อนดิ่อีกสองสามวันก็หมดอาทิตย์แล้ว " พูดง่ายเนอะ อยากจะบอกตอนนี้หน้าชั้นไปหมดแล้วล่ะ
" แล้วทำไมไม่ให้ไปนอนบ้านพี่อ่ะ " เออใช่ ทำไมให้ให้ไปนอนบ้านตัวเองว่ะ
" ชั้นเป็นผู้ชาย และอีกอย่างชั้นบอกแม่น้องมินเอาไว้แล้วว่่าจะให้ไปนอนบ้านน้องสาว ชั้นไม่อยากโกหกใคร " เหอะ ทำเป็นสุภาพบุรุษไม่อยากโกหกใคร กลัวว่ายัยเด็กนี่จะไปรบกวนเวลาการทำกิจกรรมระหว่างพี่กับเฮียเทมป์อ่ะดิ่ ชั้นขอเกิดเป็นผู้ชายได้มั๊ยเนี้ย เอาว่ะ...บางทีถ้าเอายัยนี่มานอนด้วยมันก็อาจจะเป็นข้ออ้างไม่ให้ยัยบอมมานอนด้วยก็ได้
" เออๆๆ ก็ได้ๆ...แล้วมินจะกลับเลยมั๊ย...พี่อยากกลับแล้ว " ชั้นตอบตกลงเสร็จชั้นก็รีบถามมินจีเนื่องจากตอนนี้ชั้นอยากกลับแล้วล่ะ เบื่อสุภาพบุรุษเต็มที
" ก็ได้ค่ะ " ดูไปดูมายัยเด็กนี่ก็ดีนะว่านอนสอนง่ายดี ยัยเด็กนี่พูดจบชั้นก็ลุกแล้วจูงมือเด็กนี่มาโดยไม่ลืมที่จะหยิบกล่องเค้กมาและบอกลาพี่ชายซะก่อน
" มินจีอยากได้อะไรมั๊ย " ชั้นถามขณะที่เดินผ่านหน้าร้านขายเสื้อผ้า
" ไม่เป็นไรค่ะ พี่เรียกชั้นว่ามินเฉยๆก็ได้ " มินพูด ( ต้องเรียกแบบนี้ใช่มั๊ย ) แล้วหันมายิ้มให้ชั้น
" พี่แชรินช่วยชั้นถือหน่อยได้มั๊ยค่ะ " มินพูดแล้วยื่นกระเป๋าถือใบไม่ใหญ่มากมาให้ชั้น คงจะเป็นกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอล่ะสินะ เห็นถือมานานแล้วท่าทางจะหนักอยู่เหมือนกันนะเนี้ย ช่วยหน่อยก็ดี ชั้นยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วรับกระเป๋ามาถือด้วยความเต็มใจ แต่มันก็ไม่ได้หนักมากนักถ้าเทียบกับกระเป๋าในมือเธอ
" พี่แชรินน่ารักจังเลยอ่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยถือกระเป๋า " มินพูดแล้วหันมายิ้มให้ชั้น ดูๆไปยัยเด็กนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย ชมชั้นว่าน่ารักด้วยอ่ะ
" ชั้นขอจูงมือพี่ไว้อย่างงี้ได้มั๊ยค่ะ " มินจีดึงมือชั้นไปกุมไว้แล้วมองหน้าชั้นเหมือนจะขอคำตอบ ชั้นไม่ได้ตอบเพียงแต่ยิ้มและพยักหน้าให้นิดนึงเป็นเชิงอนุญาติ
เราเดินจูงมือกันมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ก็ใกล้จะถึงอพาร์ทเม้นท์ของชั้นแล้ว การที่เราเดินจูงมือกันมาขนาดนี้มันก็ทำให้ชั้นเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้วสินะ นานมากแล้วนะ...ที่ชั้นไม่ได้เดินจูงมืิอใครแบบนี้ นานมากแล้วนะ...ที่ชั้นไม่ได้รับความรู้สึกอบอุ่นอย่างนี้ ใช่...มันนานมากแล้วนะ...
" นี่!!! แกทำจานชั้นแตกมา 3 ใบแล้วนะ!!! " ชั้นเหวี่ยงใส่ยัยบอมทันทีแล้วมองลงมาดูจากที่ตกแตกพร้อมกับซากอาหารของมัน ไอ้เรื่องเดือดร้อนแต่ละวันของชั้นนี่ชั้นนับไม่ท้วนแล้วนะว่ามันมาจากเธอกีเรื่องอ่ะ
" ชั้นขอโทษ...ก็เมื่อกี้ชั้นเดินมาตรงนั้แล้วมันลื่นอ่ะ...จานมันก็เลยตก " ชั้นจะเชื่อเธอได้มั๊ยเนี้ย???
" มันไม่เห็นจะลื่นตรงไหนเลย!!! " ชั้นเลยทนไม่ไหวแล้วนะ
" ก็...ก็...ก็วันนี้ชั้นใส่ถุงเท้าอ่ะ...มันก็เลยลื่น " นั่นไงพูดตะกุกตะกักด้วย ชัดเลย
" ข้ออ้าง!!! " พูดจบชั้นจึงหยิบเสื้อคลุมตัวโปรดของชั้นมาแล้วเดินอย่างหัวเสียออกมาจากห้อง คือความจริงชั้นก็ไม่ได้อะไรมาหรอกนะ เพียงแต่ว่าชั้นมีธุระต้องออกมาทำอ่ะ แล้วมันก็สายมากแล้วด้วย แหะๆๆ ฟอร์มไปงั้นแหละ
" แชริน!!! " เสียงตะโกนเรียกชื่อชั้นจากด้านหลังทำให้ชั้นหันไปมอง
" อ้าว พี่ยังไม่ไปอีกเหรอ " ชั้นถามคนสำคัญที่เป็นคนนัดให้ชั้นไปหาโดยที่คอยย้ำให้ชั้นมาเร็วๆ แล้วตัวเองมาเดินเอื่อยเชื่อยอยู่ตรงนี้
" อ๋อ พอดีเมื่อกี้มีเรื่ิองนิดหน่อยอ่ะ...แล้วเธอหล่ะทำไมเพิ่งมาถึงแค่ตรงนี้เอง " เขาถามหลังจากที่มาเดินอยู่ข้างๆชั้นแล้ว มาช้าแล้วยังมายิงคำถามใส่ชั้นอีก
" ชั้นก็มีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ...แต่อย่างน้อยชั้นก็มาก่อนพี่อ่ะ " ชั้นพูดกลับไปทำให้คนตรงหน้าเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย
" เรามาก็เดินมาพร้อมกันแล้วเธอจะไปถึงก่อนได้ไง " นั่นไง นึกแล้วว่าต้องไม่เข้าใจ
" เมื่อกี้พี่เดินอยู่ข้างหลังชั้นเพราะฉะนั้นถ้าชั้นไม่หยุดรอพี่ชั้นก็ต้องไปถึงก่อน " หึ เถียงออกมาสิค่ะ คุณพี่ตัวดี
" จะยังไงก็ช่าง เพราะยังไงตอนนี้เราก็มาถึงพร้อมกันแล้ว " พูดจบเราทั้งสองก็มาหยุดอยู่หน้าร้านเค้กร้านเล็กๆแล้วล่ะ พี่เปิดประตูให้ชั้นเดินเข้าไปก่อน แหม่ะ ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ
" กินไรอ่ะเรา " พี่จียงถามชั้นก่อนจะสั่งของตัวเอง
" เอิ่ม เอาบราวนี่และกัน...แต่เอากลับบ้านนะ " ชั้นไม่ได่จะกินเองหรอกนะแต่เห็นยังบอมชอบกินเค้กเลยคิดจะซื้อไปฝากหน่อยน่ะ
หลังจากที่สั่งเรัยบร้อยแล้วชั้นก็ต้องมานั่งเหม่อลอยรอคุณชายจียงรับประทานเค้กอย่างเอร็ดอร่อย ดูท่าทางจะมีความสุขกับการกินมากจนลืมเรื่องที่นัดชั้นมาวันนี้แล้วล่ะมั้ง
" พี่จียง~ " เสียงใสของหญิงสาวทำให้คนตรงหน้าชั้นหันไปมองแล้วผายมือเชิญให้นั่งฝั่งตรงข้ามเขาซึ่งก็คือข้างๆชั้น
" แชริน นี่มินจีอ่อนกว่าเธอ 3 ปีอ่ะ " ชั้นก้มหน้าให้เล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย ก่อนที่น้องมินจีก็จะทำเช่นเดียวกับชั้น
" มินจีนี่แชริน " และแล้วเราก็แนะนำตัวกันเรียบร้อย
" คือว่าน้องมินจีอ่ะ เค้าจะมาทำงานที่ร้านเรา แต่ว่าบ้านน้องเค้าอยู่ไกลอ่ะ พี่ก็เลยคิดว่าถ้าน้องเค้ามาต้องมาสายแน่ๆเลย และถ้าให้น้องเค้าตื่นเร็วน้องเค้าก็คงจะไม่ไหว...พี่ก็เลยคิดว่าจะให้น้องเค้า...เอิ่ม...ไปอยู่กะแกอ่ะ...คงจะได้ใช่ป่ะ " ช่างเป็พี่ชายที่รักน้องสาวมากซะจริงๆนะ
" ^^ " นั่นไงยัยคุณน้องมินจีหันมายิ้มให้ชั้นแล้ว เอาไงดีว่ะ ถ้าปฎิเสธไปมันจะน่าเกลียดมัยว่ะ
" คือว่าอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ยัยบอมมันมานอนที่ห้องชั้นอ่ะ...แล้วจะให้น้องเค้านอนไหนอ่ะ " ใช่ๆๆ ยัยบอมมานอนที่ห้องชั้นแล้วจะให้น้องเค้านอนไหนล่ะ คงไม่บังอาจพอที่จะให้น้องเค้าไปนอนในซอกหรอก
" ก็เบียดๆกันไปก่อนดิ่อีกสองสามวันก็หมดอาทิตย์แล้ว " พูดง่ายเนอะ อยากจะบอกตอนนี้หน้าชั้นไปหมดแล้วล่ะ
" แล้วทำไมไม่ให้ไปนอนบ้านพี่อ่ะ " เออใช่ ทำไมให้ให้ไปนอนบ้านตัวเองว่ะ
" ชั้นเป็นผู้ชาย และอีกอย่างชั้นบอกแม่น้องมินเอาไว้แล้วว่่าจะให้ไปนอนบ้านน้องสาว ชั้นไม่อยากโกหกใคร " เหอะ ทำเป็นสุภาพบุรุษไม่อยากโกหกใคร กลัวว่ายัยเด็กนี่จะไปรบกวนเวลาการทำกิจกรรมระหว่างพี่กับเฮียเทมป์อ่ะดิ่ ชั้นขอเกิดเป็นผู้ชายได้มั๊ยเนี้ย เอาว่ะ...บางทีถ้าเอายัยนี่มานอนด้วยมันก็อาจจะเป็นข้ออ้างไม่ให้ยัยบอมมานอนด้วยก็ได้
" เออๆๆ ก็ได้ๆ...แล้วมินจะกลับเลยมั๊ย...พี่อยากกลับแล้ว " ชั้นตอบตกลงเสร็จชั้นก็รีบถามมินจีเนื่องจากตอนนี้ชั้นอยากกลับแล้วล่ะ เบื่อสุภาพบุรุษเต็มที
" ก็ได้ค่ะ " ดูไปดูมายัยเด็กนี่ก็ดีนะว่านอนสอนง่ายดี ยัยเด็กนี่พูดจบชั้นก็ลุกแล้วจูงมือเด็กนี่มาโดยไม่ลืมที่จะหยิบกล่องเค้กมาและบอกลาพี่ชายซะก่อน
" มินจีอยากได้อะไรมั๊ย " ชั้นถามขณะที่เดินผ่านหน้าร้านขายเสื้อผ้า
" ไม่เป็นไรค่ะ พี่เรียกชั้นว่ามินเฉยๆก็ได้ " มินพูด ( ต้องเรียกแบบนี้ใช่มั๊ย ) แล้วหันมายิ้มให้ชั้น
" พี่แชรินช่วยชั้นถือหน่อยได้มั๊ยค่ะ " มินพูดแล้วยื่นกระเป๋าถือใบไม่ใหญ่มากมาให้ชั้น คงจะเป็นกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอล่ะสินะ เห็นถือมานานแล้วท่าทางจะหนักอยู่เหมือนกันนะเนี้ย ช่วยหน่อยก็ดี ชั้นยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วรับกระเป๋ามาถือด้วยความเต็มใจ แต่มันก็ไม่ได้หนักมากนักถ้าเทียบกับกระเป๋าในมือเธอ
" พี่แชรินน่ารักจังเลยอ่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยถือกระเป๋า " มินพูดแล้วหันมายิ้มให้ชั้น ดูๆไปยัยเด็กนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย ชมชั้นว่าน่ารักด้วยอ่ะ
" ชั้นขอจูงมือพี่ไว้อย่างงี้ได้มั๊ยค่ะ " มินจีดึงมือชั้นไปกุมไว้แล้วมองหน้าชั้นเหมือนจะขอคำตอบ ชั้นไม่ได้ตอบเพียงแต่ยิ้มและพยักหน้าให้นิดนึงเป็นเชิงอนุญาติ
เราเดินจูงมือกันมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ก็ใกล้จะถึงอพาร์ทเม้นท์ของชั้นแล้ว การที่เราเดินจูงมือกันมาขนาดนี้มันก็ทำให้ชั้นเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้วสินะ นานมากแล้วนะ...ที่ชั้นไม่ได้เดินจูงมืิอใครแบบนี้ นานมากแล้วนะ...ที่ชั้นไม่ได้รับความรู้สึกอบอุ่นอย่างนี้ ใช่...มันนานมากแล้วนะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น