คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คนน่าสงสาร 80%
“หยุนะ…” เมื่อสิลับมาเพียรึ่ เนรแพรร้อห้ามเาเสียระท่อนระแท่น ท่ามลานัวโำลัสาละวนอยู่ับหน้าอหน้าใอเธออย่าถือสิทธิ์ ส่วนาเยีน็ำลัถูเาึออ้วยมือเพีย้าเียวท่ามลาารหนีบาเ้าหาัน แ่็ไม่เป็นผล นสุท้ายายหนุ่ม็ัารมันออไปอย่ารวเร็ว อนนี้ร่าายอนัวเล็ไร้อาภร์ปิายไม่มีแม้แ่ิ้นเียว แนทั้สอ้าถูยึ้นมาปิออวบ ส่วนาเรียวเสลาหนีบเ้าหาันปปิอสวน อนนี้เธอแทบไม่มีแรลุผลพวานรหน้าที่หลอล่อ้วยวามวาบหวามอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
“เสียใ! เพราะันหยุอนนี้ไม่ไ้”
ศรุยืัวึ้นผละออาออวบอหิสาวัารถอาเอนออและึ้นมาบนเียอีรั้้วยวามรวเร็ว เพราะวาม้อารปลปล่อยอเาอนนี้แทบะปริแเสียแล้ว
ทันทีที่ึ้นมายัเียว้ามือหนาับสอาเรียวบาให้แยว้าออแ่ลับถูัืนานัวเล็
“อ้าาออ” เาสั่เสียเ้มพร้อมทั้ับาเรียวั่เ่นอนแร แม้ว่าหิสาวะัืน แ่้วยายหนุ่มที่มีแรและำลัที่มาว่าสามารถบัับาเรียวให้แหวแยว้าามที่เา้อาร เผยให้เห็นุหลาบามที่ำลั่ำเยิ้มพบพร้อมสำหรับเา เนรแพรระถายหนีาายหนุ่มในัหวะที่สายามหื่นระหาย้อลาายสาวอเธออย่าไม่ละสายา แ่ทว่าายหนุ่มลับรั้าเรียวอหิสาวและึลับมาัเิม
“ไม่น่าเื่อว่าผู้หิายบริารอย่าเธอะสวยนานี้ นี่นาผ่านผู้ายมานับรั้ไม่ถ้วน” เอ่ยบอออมาอย่าหมิ่นศัิ์ศรีอผู้หิรหน้า
“เรื่ออัน…ปล่อยันไปไ้หรือยั” อลับเาเสียสั่นเรือ
“ยัไม่บริารันิะลับแล้วเหรอ” พูพลามอใบหน้าหวานอย่าเย้ยหยันไปพร้อม ๆ ับ่อวามแ็ืนเ้าับวามามลาายสาว ถูึ้นลสอสามรั้่อนแทรายเ้าหาวามอ่อนนุ่มท่ามลาเสียหวีร้ออย่าเ็บปวอเนรแพร
“รี๊”
เสียหวีร้ออนไร้ประสบาร์เรื่ออย่าว่าัึ้นอย่าเ็บปวเมื่อายหนุ่มพยายามแทรายเ้าหาอไม้าม ระแทระทั้นอย่ารุนแรโยไม่สนใว่าหิสาวะรู้สึแสบหรือเ็บปวปานใ วาู่หวานน้ำาเอ่อล้น้วยวามเ็บปลาบลาาย มือเรียวำผ้าปูเียสีาวที่เพิ่ปูเมื่อั่วโม่อน บันี้มันยับย่น้วยฝีมืออนเพื่อระบายวามรู้สึทั้หม ริมฝีปาบาระับบันี้บวมเ่อัเม้มเพื่อัเ็บเสียร้ออันน่าระาอายอน พร้อมพยายามยับหนีแ่ถูเารั้รึหัวไหล่มนเอาไว้แน่น
ทันทีที่แทรายเ้าับุหลาบามอันับแน่นน้อแ่นิ่ให้หิสาวปรับัวเ้าับวามอลัารอนอยู่รู่หนึ่ ่อนะระแทเ้าับร่าเล็อย่ารุนแรโยไม่สนใว่าเธอะเ็บปวทรมานหรือไม่ เพราะในใายหนุ่มิว่าเธอเป็นเพียหิสาวายบริารเท่านั้น
แ่ทว่าสิ่ที่ไ้รับรู้ลับไม่ใ่วามับแน่นและปราารบาอย่าที่เาเ้าไปเยี่ยมเยียนเมื่อรู่ ทำให้รู้ว่าผู้หินนี้บริสุทธิ์เหมือนับร่าายอเธอ ประอบับเสียเาะประูห้อนอนเล็ที่เาใ้านอยู่ัึ้น
“ใร!” ศรุะโนถามเสียัลั่นราวับโรธนที่ัวาวามสุับร่าหอมหวานรหน้าไม่น้อย
“ผมุลาเอรับ ผมพาผู้หิที่นายสั่มาแล้วรับ” อบลับอย่ารวเร็วเพราะฟัาน้ำเสียเ้านายหนุ่มไม่่อยะอบในั
“เอาออไป แล้วอย่าให้ใรเ้ามายุ่วุ่นวายที่นี่ ถ้าันไม่ไ้สั่” เาออำสั่เสียเหี้ยมอย่าไม่พอใเอาอย่ามา
“ะ...่วย…” เนรแพร่มวามเ็บปวลาายสาวรวบรวมเรี่ยวแรที่มีเพียน้อยนิร้อะโนอวาม่วยเหลือ แ่ถูริมฝีปาหนาประบูบูื่มอย่ารุนแรเพื่อัเ็บเสียร้ออันน่ารำาใอเนรแพรนานสอนาน นลูน้อนสนิทถามึ้นอย่าสสัย แ่็ถูเ้านายไล่ลับไปให้เร็วที่สุ เมื่อแน่ใว่าออาห้อไปหมแล้วายหนุ่มึหันมาัารร่าาวสะอายั่วยวนรหน้า่อและไม่ยอมให้อะไรมาัวาเาไ้อีแล้ว
“เปลี่ยนเสียร้ออวาม่วยเหลือมาเป็นเสียร้อราหวาน ๆ ีว่าสาวน้อย” หันมาบอับนใ้ร่าเสียพร่าพร้อมับระแทวามแ็แร่เ้าหาวามอ่อนนุ่มอีรานเสียหวานร้อราระเส่าอย่าหลีเลี่ยไม่ไ้
“อ๊ะ! ี้…” เนรแพรหลุเสียราอันน่าระาอายออมาพลอยทำให้ศรุยิ้มหยันอย่าอบใ
“แบบนั้นแหละสาวน้อยันอบ”
ทันในั้นายหนุ่มเริ่มเร่ัหวะและเล้าโลมนไร้ประสบาร์ให้วาบหวามอีรา เพื่อให้หิสาวโอนอ่อนและปล่อยัวปล่อยใามเา มือหนาับาเรียวเสลาึ้นมาวัโอบรัเ้าับเอวสอบอน โน้มใบหน้าหล่อเหลาเ้าไปรอบรอทรวออวบอึ๋มที่ระเพื่อมไปมาามัหวะารหายใ ูึราวับทารน้อยูนมมารา
ความคิดเห็น