คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Taokai] Chu~~~~
Chu~~
ร่างโปร่งของคิมจงอินกำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง ในมือมีตุ๊กตาหมีแพนด้าตัวขนาดพอดีมืออยู่ ก่อนเจ้าของมันจะเอาหน้าลงไปถูกับตุ๊กตาที่ถืออยู่ ก็จะไม่ให้เขินได้ยังไงในเมื่อเจ้าของตุ๊กตาแพนด้าตัวนี้คือรุ่นพี่ชมรมบาสที่คิมจงอินแอบมองมาตั้งแต่สมัยม.ต้นนับรวมแล้วตอนนี้ก็ปาเข้าไปม.ปลายปีสองแล้วเรียกว่านานพอสมควร
ก็ใครจะไปคิดว่ารุ่นพี่ที่ตัวเองแอบชอบมานาน วันนี้จะเดินเข้ามาหาพร้อมกับเจ้าตุ๊กตาหมีแพนด้าตัวนี้ในมือก่อนจะกระซิบเบาๆแต่ดังก้องไปทั้งหัวใจคิมจงอินด้วยประโยคง่ายๆและแสนจะธรรมดาอย่างคำว่า ‘เป็นแฟนกันนะ’ แล้วก็ ตู้ม!!! นั่นแหละ คิมจงอินถึงได้มานอนเขินอยู่นี่ไง
จงอินจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำหน้ายังไงตอนนั้น ได้ตอบตกลงไปหรือเปล่าแต่มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รุ่นพี่คนนั้นเดินมาส่งที่หน้าบ้านพร้อมกับทิ้งสัมผัสอุ่นๆไว้ที่แก้มข้างขวาให้จงอินเดินตัวลอยเข้าบ้านมาแบบงงๆ
‘กริ๊ง กริ๊ง’
เสียงโทรศัพท์พร้อมกับไฟสว่างวาบทำให้จงอินต้องเหลือบตามองโทรศัพท์มือถือที่วางไว้อยู่ข้างตัว เบอร์ไม่คุ้น แต่จงอินก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดรับ
“ยอบอเซโย”
“จงอิน พรุ่งนี้ว่างไหม” เสียงที่ดังขึ้นทำให้จงอินค่อนข้างตกใจ มีเบอร์เข้าได้ยังไงนะเท่าที่จำได้ยังไม่เคยให้เลยนะ
“ว่างครับ” จงอินตอบกลับ
“งั้น….ไปเดทกันนะ”
“ห ห๊า” ร่างโปร่งกระพริบตาปริบๆอย่างตามไม่ค่อยทันเท่าไหร่
“พรุ่งนี้ 5 โมงเย็นพี่จะไปรับที่บ้านนะ แล้วเจอกัน”
“คะ ครับพี่เทา”
ใช่ …..ฮวางจื่อเทาแฟนหมาดๆของคิมจงอินเอง
หลังจากจื่อเทาวางสายไปแล้วจงอินก็ได้แต่นั่งเรียบเรียงคำพูดของคนเป็นพี่ก่อนจะตะโกนออกมาเสียงดังจนพี่สาวที่อยู่อีกห้องต้องเปิดประตูออกมาด่า ก็แหมคนมันดีใจนี่หน่านอกจากจะได้เป็นแฟนกับคนที่แอบชอบมาตลอดเขายังมาชวนออกเดทอีกต่างหาก
“พี่จองอา~ พรุ่งนี้จงอินจะไปเดท” เจ้าน้องชายคนเล็กของบ้านพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดคนเป็นพี่สาว จองอาแกะมือปลาหมึกของเจ้าน้องชายออกก่อนจะส่งมือไปดีดหน้าผากของคนเป็นน้องอย่างหมั่นไส้ ฮวางจื่อเทานั่นมีดีอะไรหนักหนาถึงทำให้น้องเธอเป็นแบบนี้ไปซะได้เนี่ย
“ยะๆ ดีใจเกินไปไหม” จองอายิ้มอย่างเอ็นดู ก็แหมเธอมีน้องคนเดียวนี่นะ น้องดีใจเธอที่เป็นพี่สาวก็ต้องดีใจด้วยซิ
“พี่จองอา จงอินใส่ชุดไรไปดี” ร่างโปร่งวิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้าออกก่อนจะกวาดตาสายตาหาชุดออกมาทาบกับตัว พอไม่พอใจก็เก็บแล้วก็หยิบชุดใหม่ออกมาเรื่อยๆ จองอามองคนเป็นน้องขำๆก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของน้องชายหยิบเสื้อคอกลมแขนยาวลายขวางสีน้ำเงินเทากับกางเกงยีนสีขาวออกมาจากตู้แล้วส่งให้เจ้าน้องชายตัวดี
“ไม่เรียบไปหรอ” คนเป็นน้องถาม
“เนี่ยแหละ น่าเอ็นดูแถมน่ารักด้วยนะ ฮวางจื่อเทาจะได้เอ็นดูและก็รักจงอินมากๆไง ฮ่าๆ” จองอาหัวเราะก่อนจะขยี้ผมหน้าม้าสีน้ำตาลอ่อนของคนเป็นน้องแล้วเดินออกไปเข้าห้องตัวเอง
“เอางั้นหรอ” จงอินพูดเบาๆพร้อมกับมองเสื้อผ้าในมือ
นอนไม่หลับ ให้ตายเถอะถึงจงอินจะบอกตัวเองว่าอย่าตื่นเต้นให้มากนักเดี๋ยวจะนอนไม่หลับเอา แล้วพรุ่งนี้ก็จะตื่นมาเป็นหมีแพนด้าแข่งกับเจ้าตุ๊กตาแพนด้าในอ้อมแขน แต่พอคิดว่าพรุ่งนี้จะต้องไปเดทมันก็อดจะตื่นเต้นไม่ได้ทุกที
“นอนได้แล้วคิมจงอิน” จงอินบอกกับตัวเองเบาๆ
ร่างโปร่งข่มตาหลับเพื่อว่ามันจะเลิกฟุ้งซ่าน แขนเล็กกอดเจ้าตุ๊กตาหมีแพนด้าที่ใครบางคนให้มาแนบอก คืนนี้เจ้าแพนด้าตัวน้อยก็คงจะอวยพรให้คิมจงอินหลับฝันดี พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาอย่างสดใสให้สมกับเดทแรกของเจ้าตัว
“ใกล้ 5 โมงเย็นแล้ว” แววใสเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ฝาบ้าน มือสองข้างจับกันแน่นพร้อมกับถูไปมา คิมจงอินในชุดที่พี่จองอาเลือกให้เมื่อวานดูน่ารัก น่าเอ็นดูแบบที่พี่สาวบอกจริงๆนั่นแหละ คราวนี้ก็รอแต่จื่อเทาที่บอกว่าจะมารับ
‘ออด ออด’
เสียงกดกริ่งหน้าบ้านทำให้รู้ว่ามีคนมา จงอินคว้ากระเป๋าสะพานขึ้นมาแต่ก็ไม่ลืมจับเจ้าตุ๊กตาแพนด้าตัวน้อยใส่ลงไปด้วย ร่างโปร่งพรูลมหายใจออกเพื่อคลายความตื่นเต้นก่อนจะเอื้อมมือเปิดประตูบ้านออกไป
ร่างสูงที่ยืนพิงรั้วบ้านอยู่ในชุดแบบที่เจ้าตัวชอบแต่งทำเอาจงอินอดจะใจเต้นไม่ได้ เอาจริงๆถึงจะมองแผ่นหลังของฮวางจื่อเทาบ่อยๆแต่ก็ยังไม่เคยมีครั้งไหนที่จะทำให้ใจสั่นได้ขนาดนี้เลยจริงๆ
“พี่เทาครับ” จงอินเอ่ยทัก
“อ้าว ไปกันเลยไหม” จื่อเทาหันมาส่งยิ้มให้คนเด็กกว่า คิมจงอินในชุดนี้ดูน่ารักจริงๆนั่นแหละยิ่งประกอบกับผมนิ่มสีน้ำตาลอ่อนที่จื่อเทาอยากจะรู้ว่าถ้าสัมผัสแล้วมันจะนุ่มเหมือนที่ตามองเห็นหรือเปล่า ถึงจงอินจะตัวค่อนข้างสูงแต่จื่อเทาว่าถ้าเทียบแล้วเขาตัวใหญ่กว่าเยอะเลย
“ไปเลยก็ได้ครับ”
“งั้นไปกัน” จื่อเทาพูดพร้อมกับกับคว้ามือคนเป็นน้องมาจับไว้ จงอินสะดุ้งนิดหน่อยแต่จื่อเทาก็สัมผัสได้แต่คนเป็นน้องก็ไม่ได้ว่าอะไร เด็กอะไรน่าเอ็นดูชะมัด
หลังจากเดินกันมาเรื่อยๆในที่สุดก็เข้าเขตของอับกูจอง วันนี้เป็นวันหยุดคนก็เลยค่อนข้างเยอะ จื่อเทาก็เลยจับมือเด็กข้างๆไว้แน่นขึ้นเพราะกลัวเจ้าตัวจะพลัดหลงไปไหนถึงคิมจงอินจะไม่ใช่เด็กๆแล้วก็เถอะ
“จงอินอยากไปไหนก่อนรึเปล่า” คนตัวสูงถาม
“เอ่อ…ที่ไหนก็ได้ครับ” จงอินตอบอ้อมแอ้ม ก็ตั้งแต่เดินเข้ามาที่อับกุจองก็มีแต่สายมองตรงมาที่เขากับจงอิน โอเค ผู้ชายสองคนจูงมือกันมาก็ว่าแปลกแล้วแถมตัวจงอินเองก็ไม่ใช่ผู้ชายตัวเล็กๆนาทะนุถนอมอีกต่างหาก
“เป็นอะไรหรือเปล่า” จื่อเทาที่สังเกตว่าคนข้างๆแปลกๆไปจึงหันไปถาม
“เปล่าครับ”
“งั้นแวะร้านคาเฟ่ตรงนั้นกันเนอะ” จื่อเทาดึงมือคนตัวเล็กกว่าให้เดินตามไป ร้านคาเฟ่เล็กๆบรรยากาศอบอุ่นด้วยโทนสีน้ำตาลและของตกแต่งที่เป็นไม้ซะเป็นส่วนใหญ่ พอเข้าไปข้างในก็ได้กลิ่นของกาแฟกรุ่นๆบางเบาชวนให้รู้สึกสบาย จื่อเทาพาจงอินเข้ามาบริเวณด้านในที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว พนักงานสาวเดินมาส่งเมนูให้ก่อนจะเดินออกไป
บรรยากาศอบอุ่นทำให้จงอินทำตัวไม่ค่อยถูก ก็เลยได้แต่ไล่สายตาไปตามตัวหนังสือและรูปในเมนูของร้าน เอาจริงๆก็ยังไม่รู้จะวางตัวยังไงหรือจะต้องทำยังไง เวลามาเดทกับแฟนต้องทำอะไรบ้างเอาจริงๆจงอินไม่รู้อะไรซักอย่างก็เลยรู้สึกประหม่าขึ้นมาซะดื้อๆ
“จงอินจะกินอะไรครับ” จื่อเทาถามขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าเอาแต่กวาดสายตามองเมนู
“คือ…เอ่อ…” ร่างโปร่งอึกอัก
“หือ?”
“อะ เอาช็อกโกแลตปั่นกับสตอเบอรี่ชีสเค้กก็ได้ครับ” จงอินตะกุกตะกักตอบออกไป แววดำใสเหลือบมองไปมาคล้ายกับกำลังกังวล
“โอเคครับ” จื่อเทาหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้า
“รับอะไรดีคะ” พนักงานสาวคนเดิมเดินกลับมารับเมนู
“ช็อกโกแลตปั่น สตรอเบอรี่ชีสเค้ก แล้วก็คาปูชิโน่ครับ” จื่อเทาสั่ง
“พี่เทาดื่มแต่กาแฟหรอครับ” จงอินเอ่ยถามเมื่อเห็นคนตัวสูงสั่งเพียงแต่เครื่องดื่มไป เพราะตอนนี้ก็ห้าโมงกว่าๆแล้วถึงจะไม่ใช่มื้อเย็นแต่ก็น่าจะหาอะไรรองท้องนี่หน่า
“ครับ มองจงอินก็อิ่มแล้ว”
จงอินสาบานได้ว่าถ้าตอนนี้เขากำลังกินอะไรอยู่มันต้องพุ่งออกมาแน่ๆ แก้มเริ่มร้อนขึ้นมาอย่างกับใครเอาไฟไปอังเอาไว้ ใครสั่งใครสอนให้ฮวางจื่อเทาพูดอะไรน่าอายแบบนั้นออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยกัน ไม่คิดถึงใจคนฟังซะบ้าง
“อ่า ฮ่าๆ” จงอินหัวเราะแห้งๆก่อนจะก้มหน้างุด จื่อเทาที่เห็นแบบนั้นก็อดจะอยากแกล้งไม่ได้ ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอแกล้งเด็กตรงหน้าอีกหน่อยก็แล้วกัน
“จงอินเนี่ย……” จื่อเทาพูดแล้วก็ค้างเอาไว้
“ทำไมหรอครับ”
“ก็น่ารักเหมือนกันนะครับ”
บู้ม!!! จงอินขอระเบิดตัวเองแปป
หลังจากที่ระเบิดตัวเองไปเรียบร้อยด้วยใบหน้าเหรอหราก็โดนจื่อเทาขำอยู่พักใหญ่ จนจงอินบอกนั่นแหละว่าถ้าไม่หยุดจะหนีกลับบ้าน ต่อจากนั้นไม่นานเครื่องดื่มกับขนมที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟ สตอเบอรี่ชีสเค้กที่ประดับด้วยสตอเบอรี่ลูกโตทำให้จงอินอดใจไม่ไหว มือเรียวหยิบช้อนขึ้นมาก่อนจะส่งเจ้าเค้กหวานๆเข้าปากไป รสชาติของชีสและซอสสตอเบอรี่เข้ากันอย่างไม่น่าเชื่อ อร่อยขนาดนี้วันหลับชวนพี่จองอามากินร้านนี้ดีกว่า
“กินเสร็จแล้วจงอินอยากไปไหนรึเปล่า” จื่อเทาถาม
“อืมมมม ร้านจิวเวอรี่ตรงข้างหน้านี้นะครับ”
จริงๆร้านนี้เป็นร้านขายเครื่องประดับเจ้าประจำของจองอา แต่เมื่อสองสามวันก่อนจงอินที่ตามพี่สาวมาด้วยบังเอิญไปเห็นสร้อยคอที่ห้อยไว้กับแหวนอยู่เส้นหนึ่งแต่เพราะจองอาซื้อเสร็จซะก่อนก็เลยยังไม่มีโอกาสได้เข้าไปดูอย่างละเอียด อืม………..ว่าแต่ชวนไปร้านจิวเวอรี่ในระหว่างเดทเนี่ย มันจะแปลกๆหรือเปล่านะ
“กินเสร็จแล้วไปกันนะ”
“ครับ”
ตอนนี้จื่อเทากับจงอินก็เข้ามาอยู่ในร้านจิวเวอรี่ที่ว่าแล้ว จื่อเทามองเจ้าของร่างผิวสีน้ำผึ้งที่ตรงดิ่งไปที่แผนกสร้อยคอก่อนจะหยิบสร้อยคอที่มีแหวนห้อยไว้ด้วยขึ้นมาดูอยากพิจารณา ขายาวก้าวเท้าตามคนตัวเล็กกว่าที่เอาแต่สนใจเครื่องประดับ
“ดูอะไรหรอจงอิน”
จื่อเทาแกล้งยื่นเข้าไปใกล้ๆ จนจงอินที่หันกลับมาไม่ทันดูเลยกลายเป็นว่าปลายจมูกของทั้งสองคนชนกันพอดี จงอินกระพริบตาปริบๆอย่างตกใจจนจื่อเทาค่อยๆขยับหน้าเข้าไปนั่นแหละถึงได้หลับตาลงอย่างรวดเร็ว มือเล็กกำปลายเสื้อแขนยาวของตัวเองไว้แน่น ลมหายใจที่คลอเคลียอยู่แถมๆแก้มทำให้จงอินรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก จนกระทั่งได้ยินเสียงทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นที่ข้างใบหู
“เป็นอะไรหรอจงอิน”
นั่นแหละจงอินถึงได้รู้สึกตัว คนตัวเล็กกว่าวางสร้อยไว้ที่เดิมก่อนจะค่อยๆเขยิบตัวเองออกมาจากที่ตรงนั้น พอเห็นว่าออกไปมาไกลพอสมควรมือเล็กก็ยกขึ้นมากำตรงหัวใจตัวเองก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ ให้ตายเถอะนึกว่าจะตายไปซะแล้ว
แต่ว่านะ………….ถ้าเมื่อกี้จื่อเทาจูบเขาจริงๆ จะรู้สึกยังไงกันนะ แค่คิดก็…………….
จื่อเทาหันกลับไปมองคนที่เดินออกไปอีกฝั่งของร้านแล้วหัวเราะออกมา ก็ใครใช้ให้คิมจงอินทำตัวน่ารักกันเล่า ฮวางจื่อเทาเกือบอดใจไหว แต่ว่านะถ้าได้สัมผัสริมฝีปากอิ่มได้รูปของอีกฝ่ายมันจะเป็นยังไงก็นะ พอคิดแบบนั้นจื่อเทาก็ได้แต่ส่ายหน้าให้ตัวเอง คิดอะไรบ้าๆนะ
ตาคมหันไปมองสร้อยคอที่คนตัวเล็กกว่าหยิบขึ้นมาดู มือหนาหยิบเส้นเส้นนั้นขึ้นมาชั่งใจสักครู่ก่อนจะเหลือบไปมองอีกฝ่ายที่เอาแต่หันหน้าออกไปนอกร้าน ขายาวพาตัวเองมาหยุดอยู่เค้าเตอร์ก่อนจะยื่นสร้อยคอเส้นนั้นให้พนักงานขายแล้วเก็บสร้อยคอลงในกระเป๋าเสื้อคลุม
“ไปที่อื่นกันดีกว่าเนอะ” จื่อเทาคว้าข้อมือเล็กของอีกฝ่ายมาก่อนจะพาจงอินออกจากร้าน
ทั้งสองคนเดินไปตามถนนเรื่อยๆอย่างไม่เร่งรีบนัก จริงๆจื่อเทาเองก็ไม่ได้เตรียมแผนอะไรมามากมายหรอก เพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาออกมาเดทเหมือนกัน ก็จริงเขาอาจจะถูกใครต่อใครชวนให้ไปเดทด้วยบ่อยๆแต่ก็ไม่เคยมีใครที่เขาจะตอบตกลง แต่พอเป็นจงอินเขากลับอยากจะชวนอีกไปเดทซะมากกว่า
คิดแล้วก็ตลกดีทั้งๆที่ตอนแรกเขาไม่ใส่ใจเด็กผู้ชายหน้าตามึนๆคนนี้เลยด้วยซ้ำถึงจะพอรู้จากเพื่อนๆมาบ้างว่าจงอินชอบพอเขาอยู่ไม่น้อย แต่ตั้งแต่วันนั้นที่เขาเห็นจงอินยิ้มให้กับเพื่อนสนิทเพียงเพราะเพื่อนเจ้าตัวเล่นคีบตุ๊กตาได้เจ้าคุมะตัวสีน้ำตาลมาให้เท่านั้นแหละ ฮวางจื่อเทารู้สึกเหมือนตกหลุมรักแบบถอนตัวไม่ขึ้นซะอย่างนั้น
“พี่เทาครับ ไปตรงนั้นกันนะ” คนตัวเล็กกว่าชี้ไปทางร้านขายไอศกรีมที่มีคนรอต่อแถวอยู่บ้าง
ใช้เวลาไม่นานนักในมือเล็กของจงอินก็มีโคนไอติมรสวานิลลาอยู่ จงอินค่อยๆลิ้มรสหอมหวานของวานิลลาเข้าไปก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนเจอของถูกใจ รสหวานๆเย็นๆเป็นรสที่คิมจงอินโปรดปรานที่สุดในชีวิตเลย
หลังจากได้ของโปรดทั้งคู่ก็เลยออกเดินทางอีกครั้ง เพราะจื่อเทาชวนคุยไปเรื่อยๆเลยทำให้บรรยากาศไม่เงียบนัก ที่จริงจงอินเองก็ออกจะชอบการเดินไปเรื่อยๆแบบนี้เหมือนกันนะ มีเรื่องหลายอย่างที่จื่อเทาไม่รู้เกี่ยวกับเขาและเขาเองก็ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับจื่อเทาถูกนำออกมาเล่าให้กันและกันฟัง
“ค่ำแล้วอะ ไวจัง” จงอินพูดออกมาเมื่อมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาว่าเกือบจะสองทุ่มแล้ว วันนี้ดูยังไม่ค่อยได้ทำอะไรเท่าไหร่เลย ทำไมเวลาถึงได้ผ่านไปไวจังนะ
“จงอินอยากกลับเลยรึเปล่า”
“ยังไงก็ได้ครับ” จงอินตอบ
“งั้นไปที่หนึ่งกับพี่ก่อนนะ แล้วพี่จะพากลับ”
“ครับ”
สถานที่ที่จื่อเทาพาจงอินมาก็คือสวนสาธารณะ ปกติแล้วเวลาคนเราจะมาที่นี่ก็มักจะมากันตอนกลางวันพอได้มาสวนสาธารณะในเวลากลางคืนแบบนี้มันก็เลยดูแปลกตาไปบ้าง แต่ไฟที่ถูกประดับในบริเวณสวนก็ช่วยทำให้สวนสาธารณะแห่งนี้ดูสวยไม่น้อยเหมือนกันแต่พอมองไปรอบๆก็เห็นคนจำนวนหนึ่งกำลังยืนเหมือนรออะไรบางอย่าง ว่าแต่คนพวกนี้มาทำอะไรกันที่สวนสาธารณะตอนดึกๆกันนะ
“อืม….ใกล้เวลาแล้วละ” จื่อเทาบ่นพึมพำอะไรบางอย่าง ไม่ต้องให้จงอินได้ถามเพราะอะไรที่ว่ากำลังปรากฏอยู่ตรงหน้าของจงอิน
น้ำพุตรงกลางสวนที่ดูเผินๆก็เหมือนจะเป็นน้ำพุธรรมดาๆ แต่ในเวลานี้แสงไฟหลากสีที่ถูกสาดใส่น้ำพุที่กำลังขิ้นลงตามจังหวะดนตรีที่ถูกเปิดกำลังดึงดูดความสนใจของคิมจงอินไปจนหมด แววใสมองตามสายน้ำพุที่กำลังเล่นหยอกล้อกับแสงไฟจนอดจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพไม่ได้ ถึงจะเกิดในโซลแต่ทำไมเขาถึงไม่เคยรู้จักที่นี่มาก่อนเลยนะ
จื่อเทาเหลือบมองคนข้างกายที่เอาแต่สนใจเจ้าน้ำพุเต้นระบำตรงหน้า จะว่าไปเขาก็พบไอ้เจ้านี่โดยบังเอิญเหมือนกัน ยังจำได้ว่าเพราะตอนที่มาเกาหลีแรกๆไม่ค่อยจะชินทางซักเท่าไหร่ ตอนแรกก็วางแผนว่าจะไปเที่ยวแถวๆอับกูจองนั่นแหละแต่เพลินไปหน่อยรู้ตัวอีกทีก็ฟ้ามืดแล้ว พอมืดก็เล่นหลงทางยังไงละมาโผล่อีกทีก็เป็นที่นี่ไปแล้ว
จะเรียกว่าโชคดีหรืออะไรก็ตามแต่เถอะ ฮวางจื่อเทาก็มาถึงที่นี่พอดีกับการแสดงน้ำพุพอดี เขายังจำความประทับใจแรกที่เจอได้และเขาเองก็อยากให้ คนสำคัญ รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน
“สวยดีนะครับพี่เทา” จงอินหันมาหาคนพามาที่นี่หลังจากการแสดงจบ
“จงอินชอบไหมละ” จื่อเทาถาม
“ชอบครับ” เจ้าตัวตอบพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ทำให้ตาทั้งสองข้างหยีลงจนแทบจะหายไป จื่อเทาที่มองดูอดจะหมั่นเขี้ยวไม่ได้ถึงได้ส่งมือหนาไปบีบปลายจมูกคนตรงหน้าเบาๆ
“แล้วระหว่างพี่กับเจ้านี่ชอบอะไรมากกว่ากันครับ” จื่อเทาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของตัวเองก่อนจะปล่อยสร้อยเส้นสวยลงตรงหน้าจงอิน
“สร้อยนี่” คนตัวเล็กกว่าเบิกตาอย่างตกใจก่อนจะเอื้อมมือออกไปหมายจะคว้าเจ้าสร้อยที่ตัวเองชอบที่พอดูราคาแล้วก็ต้องจำใจที่จะปล่อยมันไป แต่ก็ไม่ทันคนสูงกว่าที่ชักมือกลับสิ่งที่จงอินคว้าได้ก็เลยมีเพียงแค่อากาศเท่านั้น
“ตอบพี่มาก่อนซิครับ” จื่อเทาบอกพร้อมกับแกว่งสร้อยเส้นนั้นไปมา หันไปมองจงอินที่ทำท่าเหมือนจะเอื้อมมือคว้าสร้อยในมือเขาไปได้ทุกเมื่อที่สบโอกาสแล้วก็อดจะคิดถึงสัตว์เลี้ยงอย่างแมวไม่ได้ เหมือนชะมัดเลย
“ต ตอบอะไรหรอครับ” ไอ้อาการที่เฉไฉไปเรื่องอื่นนี่จื่อเทาอยากจะจับมาตีซะให้เข็ด
“ก็ระหว่างสร้อยเส้นนี้กับพี่ ชอบใครมากกว่ากันไงครับ” คราวนี้จื่อเทาเพิ่มออพชั่นเสริมเป็นการก้มลงไปกระซิบข้างหูของคนเด็กกว่า ริ้วสีแดงพาดลงที่แก้มของจงอินอย่างรวดเร็ว คนสูงกว่าก็เลยฝากปลายจมูกโด่งของตัวลงบนแก้มนุ่มๆนั้นไปซักที
“พี่เทา!!” จงอินแหวเสียงดัง ทั้งเขินทั้งอายเลยละตอนนี้ ก็ไม่ได้อยู่ในที่ที่มีแค่สองคนนี่หน่า นี่มันกลางสวนสาธารณะเลยนะ
“ตอบมาก่อนซิ” ได้ทีก็แกล้งกันใหญ่เลยนะ จงอินได้แต่คิดในใจ
“ชอบ……..” จะให้บอกไปจริงๆนะหรอ
“ชอบอะไรครับ” จื่อเทาเขยิบเข้าไปใกล้เรื่อยๆจนเขาเดาว่าอีกฝ่ายคงจะได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจของเขานั่นแหละ นี่กะว่าถ้าจงอินไม่ตอบเขาจะไม่จบที่แก้มแล้วนะ
“อ อะ ออกไปก่อนซิ”
“ตอบมาก่อนซิ”
“ไม่เอาอะ”
“ถ้าไม่ตอบ………..” จื่อเทาเขยิบใกล้เข้าไปอีก
“ชอบพี่มากกว่า” เสียงอู้อี้ของคนตัวเล็กกว่าสร้างรอยยิ้มบนใบหน้าจื่อเทาได้เป็นอย่างดี แต่เรื่องอะไรละ จงอินน่าแกล้งออกยิ่งเวลาเขินละยิ่งน่ารัก
“อะไรนะ” จื่อเทาแกล้งถาม
“ตอบแล้ว”
“ไม่เห็นได้ยินเลย”
“บอกว่าชอบพี่เทามากกว่าไง!!! คราวนี้ก็ถอยออกไปแล้วก็เอาสร้อยมาด้วย” อ่า….ดูท่าทางแมวน้อยจงอินจะหมดความอดทนแล้วซินะ
จื่อเทาหัวเราะออกมาทำให้จงอินสีหน้างอง้ำที่ถูกแกล้งอีกจนได้ คนตัวเล็กกว่าเตรียมจะเดินหนีออกไปแต่ก็ถูกจื่อเทารั้งข้อมือเล็กเอาไว้
“ไม่อยากได้แล้วหรอ” จื่อยื่นเจ้าสร้อยให้คนตรงหน้าก่อนจะจับอีกคนให้หันหลังให้ตัวเอง “พี่ใส่ให้นะ” จื่อเทาใส่สร้อยให้กับคนตัวเล็กกว่าก่อนหันอีกคนให้กลับมามองหน้าเขาเหมือนเดิม อืม จงอินหน้าแดงไปหมดเลยแหะ
“ขอบคุณครับ” จงอินเอ่ยอ้อมแอ้ม
“ถือว่าเป็นของขวัญในวันเดทวันแรกแล้วกัน” จื่อเทาพูดพร้อมกับส่งมือไปลูบหน้าม้าคนตรงหน้า
ก็ไม่รู้เหมือน โอเค จงอินไม่ใช่เด็กผู้ชายประเภทหน้าหวานๆตัวเล็กๆอะไรแบบนั้น แต่สิ่งที่จงอินทำแต่ละอย่างจะเรียกว่าน่ารักก็ไม่ค่อยถูกนัก แต่ถ้าน่าเอ็นดูละก็ใช่ จงอินน่าเอ็นดูจนดูน่ารัก นั่นแหละทำไมจื่อเทาถึงรัก
“ขอบคุณครับ”
“กลับกันเถอะเนอะ”
จงอินก้มมองมือของตัวเองที่ถูกอีกคนกุมไว้แล้วก็อดเขินไม่ได้ เมื่อก่อนก็ได้แต่จินตนาการว่ามันก็คงจะมีสักวันที่เขาจะคว้ามือคู่นั้นทีได้แต่แอบมามองจับเอาไว้บ้าง อยากจะรู้ว่ามันจะอุ่นซักแค่ไหนกันนะ แต่ตอนนี้จงอินรู้แล้วว่ามันอุ่น…….มือฮวางจื่อเทาอุ่นมากๆเลย
ถ้าเป็นความฝันละก็นะ…..จงอินไม่อยากจะตื่นเลย
“ขอบคุณนะครับสำหรับวันนี้นะครับ” จื่อเทาเดินมาส่งจงอินที่หน้าบ้าน ในบ้านยังคงปิดไฟอยู่แสดงว่าพี่จองอายังไม่กลับ ท่าทางว่าจะทำงานจนลืมกลับบ้านละมั้ง
“ไม่เป็นไร จงอินชอบไหม” จื่อเทาถาม
“ชอบครับ สนุกมากเลย” คนเด็กกว่าตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม
“ไว้วันหลัง ไปเดทกันอีกนะ”
“อือ” ใครมาจุดไฟบนหน้าคิมจงอินรึเปล่าทำไมมันถึงได้ร้อนขนาดนี้
“พี่กลับนะ เราก็ดูแลตัวเองดีๆละพี่สาวยังไม่กลับนี่หน่า” จื่อเทาพูดเมื่อเห็นว่าภายในบ้านยังปิดไฟสนิทอยู่แสดงว่าไม่มีใครอยู่
“ครับ พี่เทาก็กลับดีๆนะ”
จู่ๆก็รู้สึกไม่อยากปล่อยมือซะอย่างนั้น จื่อเทาก้มมองมือตัวเองที่กำลังกุมมือของคิมจงอินไว้ คงจะเป็นเพราะวันนี้ทั้งวันมือมันไม่เคยว่างพอต้องปล่อยก็เลยรู้สึกแปลกๆละมั้ง แต่สุดท้ายจื่อเทาก็ยอมปล่อยมือของจงอินให้เป็นอิสระ
“กลับดีๆนะครับ” จงอินโบกมือให้ร่างสูง
“จงอิน…เคยมีจูบแรกหรือยัง”
“อ เอ๋?” คนที่ไม่ได้เตรียมตัวว่าจะถูกถามมาถึงกับเสียศูนย์เล็กน้อยที่ถูกถามอะไรแบบนี้ จริงๆมันก็เป็นเรื่องน่าอายเหมือนกันนะที่เป็นผู้ชายแต่
“ยังหรอกครับ” นั่นแหละ ยังไม่เคยมีจูบแรกเลย
อะไรบางอย่างก็ดลใจให้จื่อเทาเอ่ยคำถามออกไป คำถามที่ทำให้ดวงตาของจงอินเบิกกว้างพร้อมกับเลือดในร่างกายที่พร้อมใจกับขึ้นมากองรวมกันบนใบหน้า
“งั้น…..จงอินอยากรู้ไหมว่าเป็นยังไง”
ไม่ต้องรอนานขนาดนั้นเพราะมือข้างหนึ่งของจื่อเทาส่งมาคว้าเอวของจงอินให้เข้าไปใกล้ส่วนอีกข้างก็มาจับท้ายทอยของคนตัวเล็กกว่า และก่อนที่จงอินจะได้ท้วงคำใดๆออกไปใบหน้าของอีกฝ่ายก็ใกล้เข้ามาจนจงอินต้องหลับตาลง
ลมหายใจบางเบาที่รู้สึกได้บริเวณข้างแก้มค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนแทบจะกลายรวมกับลมหายใจของจงอินอยู่รอมร่อ สัมผัสอุ่นนิ่มค่อยๆแตะลงบนริมฝีปากของจงอินอย่างแผ่วเบาจื่อเทาค้างไว้แบบนั้นโดยที่ไม่ได้ทำอะไรต่อ มือของจงอินกำชายเสื้อของอีกฝ่ายแน่น ความรู้สึกที่เหมือนกับตัวมันจะลอยได้แถมหัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิดแบบนี้มันคืออะไรกันนะ
จื่อเทารอให้อีกฝ่ายคลายกังวลก่อนจะแตะริมฝีปากย้ำลงไปสองสามครั้งแล้วค่อยคลึงริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล จงอินกำลังตัวสั่นเล็กๆจื่อเทารู้สึกได้รวมถึงแรงดึงจากปลายเสื้อของเขาที่อีกฝ่ายกำไว้แน่น ไม่นานนักจื่อเทาก็ปล่อยให้ริมฝีปากนั้นเป็นอิสระ ไม่ได้ลวงล้ำมากไปกว่านั้นถ้าจะต้องจูบอย่างลึกซึ้งจริงๆจื่อเทาอยากให้จงอินแน่ใจว่าที่เขาทำไปเพราะรัก แค่ให้มันค่อยๆเป็นค่อยๆไปอย่างช้าๆ
จงอินที่กำลังหอบหายใจเพราะรู้สึกหายใจได้ไม่ทั่วท้องมาก่อนหน้านี้ ใบหน้าแดงก่ำอย่างหาสาเหตุไม่ได้ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะระเบิด หัวใจก็เต้นจนสั่นไปหมด พอมองไปที่ปลายเสื้อของจื่อเทาก็พบว่าจงอินเผลอกำมันจนยับไปหมดแล้ว ยกมือขึ้นมากำตรงหัวใจเพราะรู้สึกมันเต้นแรงจนกลัวจะกลายเป็นโรคหัวใจไปซะก่อน
“ครั้งนี้พี่ปล่อยไปก่อนนะ แต่ครั้งหน้าพี่จะจูบจงอินจริงๆ” จื่อเทาพูดไว้เท่านั้นก่อนจะหันหลังเดินกลับไปตามทางที่เดินมาส่ง จงอินที่กำลังทำตัวไม่ถูกก็เลยได้แต่ตะโกนไล่หลังกลับไปว่า
“ไอ้พี่เทาบ้า!!!!”
ถึงจะพูดไปแบบนั้น………แต่คิมจงอินก็กำลังยิ้มอยู่ละ
ถ้าจูบจริงๆ……………จงอินจะตายไหมนะ
................................................................................
ฮึ้ย เขินอะเขิน เขินแทนน้องจงอิน 55555555555
พอจะทดแทนตอนที่แล้วได้ป่าวอะ กิกิ
หวังว่าจะชอบกันนะคะ
แล้วเรื่องหน้าเจอกันกับฮุนไคค่าาาาาา
พี่เซฮุนแมนม๊ากกกกกกกกก
ความคิดเห็น