คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Kyumin : ล่า ปี้ ผี
Kyumin
เกรียนเกรียนสไตล์
คำเตือน รายการนี้เหมาะสำหรับผู้ชมที่มีอายุ 13 ปีขึ้นไป อาจมีภาพเสียงหรือเนื้อหาที่ไม่เหมาะแก่การรับชม ผู้ชมที่อายุน้อยกว่า 13ปี ควรได้คำแนะนำ (ให้ดู)
ให้ตายเถอะจอร์จ วอชิงตัน...
ผมยืนอยู่หน้ากองถ่ายที่ตระหง่านอยู่ตรงหน้าก่อนจะมองคนรักที่กระดี๊กระด๊ากับเหตุการที่จะขึ้นต่อไป หรือการถ่ายทำรายการคนอวดผีในช่วงล่าท้าผีนั่นเอง ให้ตาย
"ตื่นเต้นเนอะ หลุมสิว ><" คนรักของผมเกาะแขนผมอย่างดีด๊า ผมล่ะไม่เข้าใจเล๊ยว่ามันน่ามาตรงไหน ผมว่าแฟนของผมคงกระดี๊กระด๊าเรื่องดาราแขกรับเชิญในวันนี้แน่ๆ
อีทงเฮ -_-!
แถมคุณแฟนสุดที่รักดันไม่เคยบอกกล่าวล่วงหน้า โทรมาเมื่อเที่ยงคืนแถมกำชับให้ผมรีบมากองถ่ายทำ ณ บ้านร้างย่านศูนย์การค้า ทงแดมุน
ลืมแนะนำตัว ผมชื่อ โจคยูฮยอน เป็นคนธรรมดา อาชีพโปรแกรมเมอร์ชอบเล่นเกม เป็นเกรียนดอทเอ ชื่อว่า เกียมคยู ส่วนแฟนของผม ชื่อ อีซองมิน เป็นคนหน้าตาน่ารักที่สุดในโลก อ้วนที่สุดในโลก อีถังแก๊สของผม เย้ #ฟินนาเล่
ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องมารายการนี้ ซองมินก็เป็นแฟนของผม ผมหึงนะที่แฟนตัวเองแรดไปชอบดารากล้ามโตตรงหน้านั่นน่ะ - -. พูดตามตรงนะถ้าต้องการความโรแมนติก ผมว่าไปสวนสนุกบ้านผีสิงจะดีกว่า
แต่แฟนผมบอกว่า ประสบการณ์ตรงก็โรแมนติกไปอีกแบบ..
โรแมนติกกับผีสิอีอ้วนถังแก๊ส - -. มีโจคยูฮยอนสุดหล่อทั้งคนยังแรดหาชายอื่นอีก
แซด ; A ;
ผมมองบรรยากาศรอบกองถ่ายอย่างเซ็งๆพร้อมทั้งมองไปยังสภาพบ้านอันอึมครึมอย่างขยาด จริงๆแล้วผมไม่ค่อยชอบเรื่องพวกนี้นักหรอกนะ -____-;
ว่าแต่... อีอ้วนอยู่ไหน?
"คุณทงเฮครับ ช่วย.. เอ่อ เซ็นให้หน่อยได้ไหม -/-"
"ได้สิครับ"
ให้ตายเถอะ กากเกรียนนู้บ -_-!
นี่คือพื้นฐานของพวกบ้าดาราสินะ พอเจอปุ๊บต้องขอลายเซ็นเป็นที่ระทึกถึง ไม่เข้าใจเลยจริงจริ๊ง นู้บว่ะนู้บ โหย อีทงเฮหน้านู้บ -_-;
( นู้บ (noob) แปลว่า พวกไก่อ่อน สัดทำเก่ง โถ่ว )
แต่ดูเหมือนไอ้หน้านู้บนั่นจะได้รับการดูแลอันเหลือล้น ดูเด่ะ สต๊าฟทั้งหลายโดนเมียรักของโจคยูฮยอนไล่ถอยออกไปแล้วทั้งเสิร์ฟน้ำซับหน้าให้
อิจฉาว่ะ -___-;
ทำงานให้สต๊าฟแบบนี้สมควรได้เงินส่วนแบ่งจากสต๊าฟนะ
"อ้วน" ผมเรียกแฟนตัวเองที่ไม่คิดจะเห็นหัวผมในขณะนี้ ซองมินหันมามองผม แถมนะ หน้าตาอารมณ์ของซองมินเหมือนโดนขัดความสุข
โอ๊ยย กูสมควรขัดอยู่หรอกเรื่องพวกนี้ไอ้เมียรักของกู๊ว -____-;
"อยากดื่มน้ำมั่ง?"
"ขอสต๊าฟดิ" พูดง่ายๆแล้วหันกลับไปพูดคุยเขินๆกับคุณดารารับเชิญในวันนี้ต่อ
พ่อง เถอะ รายการเฮงซวย -___- ให้กูออกมาตั้งแต่เที่ยงคืนแล้วนี่ทำอะไร รู้ไหมกูตีดอทอยู่ ฮรึกส์
"อ้วน.. ซองมิน" เรียกอ้อนๆอีกรอบ ไอ้ที่รักผมหันมามองแถมสีหน้าคราวนี้เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเบาๆ โถ อีเฟค อีอ้วนหน้าเฟค มึงไม่รักกูแล้วล่ะสิ เชี่ย T v T
"สนใจกูบ้างดิ?"
คำพูดนี้ดูเหมือนจะได้ผล ซองมินปลีกตัวออกมาจากดารากล้ามโตได้สำเร็จ เอาล่ะวะ
"เป็นอะไร?" ซองมินถามผม แววตาสีหน้าดูเหมือนรำคาญด้วยซ้ำ โถ อีเหี้ย มึงแฟนกูนะ งอนชิบ :'(
"มึงไม่สนใจกูอ่ะ มึงสนใจแต่เชี่ยนั่นน่ะ" พูดพลางชี้ไอ้เชี่ยนั่นไปด้วย ซองมินดูเหมือนจะถอนหายใจเล็กน้อย
"อย่าว่าทงเฮว่า เชี่ยนั่น"
*ถูกสตั๊นท์ไปสิบวิ*
ไอ้เหี้ยทงเฮ... มึงแย่งความรักจากกู ; A ;
"ไม่รักกูแล้วใช่ป้ะล่ะ?" พูดอย่างงอนๆ ไม่รู้สึกก็ให้รู้ไป
"อย่างี่เง่าอีหลุม"
ด่ากูอีกละ -_-
โจคยูฮยอนผิดตลอดช้ะ?
"น้องคยูฮยอน น้องซองมิน เข้ากล้องได้ครับ"
กูล่ะเกลียดรายการนี้ เกลียดอีทงเฮ ฮือ ; - ;
ตอนนี้ผมกับซองมินกำลังเข้าสู่บ้านร้างพร้อมกับทีมงาน ส่วนอีทงเฮน่ะเหรอ ถือวออยู่กับกองถ่าย เหอะ.. มึงชวดไปนะอีอ้วน
ผมเดินอยู่กับซองมินอย่างเซ็งๆ ดูเหมือนซองมินจะตั้งใจฟังสิ่งที่ทงเฮพูดในวอมาก
ตอนนี้พวกผมกำลังหยุดอยู่หน้าบันได บ้านหลังนี้ผมเองก็เคยได้ข่าวเรื่องผีเฮี้ยนนะ ทีมงานเล่าประวัติมาว่า บ้านหลังนี้เนี่ย มีหญิงสาวถูกโจรข่มขืนและฆ่าจนตายกลางเตียง แถมศพยังน่าอนาถช่องคลอดถูกแหวกจนเละ เนื้อกายโดนกระจกบาด โถ ให้ตายโจรบ้าอะไรโคตรเอสเอ็มเลย -____-;
(ช่วยเดินไปทางบันไดทีครับ)
เอ้า บันได บันไดก็บันไดครับ - -
ผมเดินไปตามเสียงไอ้มารชีวิตรักของผมพร้อมกับอีอ้วนสุดที่รัก
เอาวะ.. -___-
(ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงพลังงานแถวนั้นนะครับ)
พลังงานอะไรครับพี่ป๋อง - -.
(เดินขึ้นบันไดไปครับ) คราวหน้าอีทงเฮสั่ง พวกผมเดินขึ้นไปบนบันไดไม้ที่มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดนั่น
โห ให้ตายเถอะโรบินสัน
(เดินเสียงดังๆนะครับ ท้าทายว่าเราได้มาถึงแล้ว)
โห้ยย ให้ตายเถอะ อีซองมิน ถ้าอยากเจอดาราอีทงเฮขนาดนั้นทำไม๊ต้องเลือกรายการเพี้ยนๆนี้ด้วยวะ ผมหันไปมองซองมิน ซองมินดูเหมือนจะกลัวเล็กน้อย ผมจับมือเขาไว้แน่นให้ซองมินอุ่นใจขึ้น ผมก็ห่วงแฟนตัวเองนะเว่ย
"ไหวไหม?" ผมถาม ซองมินพยักหน้าหงึกๆก่อนจะเดินตามที่ปลายสายบอกเมื่อครู่ เราเดินจนถึงสุดทางบันไดเสียงดังๆ และแล้วสัญญาณจากวอก็เข้ามาอีก
(ตะโกนทีครับว่า "กูมาแล้ว")
ไอ้คำสั่งประหลาดนั่น ผมอยากจะตบคนเขียนสคริปต์แม่งจริงๆนะ = =' ตะโกนแล้วผีคงออกมาหรอก ไม่ใช่กุมารทองนะสัด ผมหันไปมองซองมิน ซองมินดูท่าจะทำคำสั่งเพี้ยนๆนั่น ผมบีบมือซองมินแน่น
"เดี๋ยวหลุมพูดเองอ้วน" พูดแล้วยิ้มบางๆให้กับร่างอวบข้างๆ
"กูมาแล้ว!"
ผมพูดอย่างหนักแน่น
ไหนวะ. .. ไม่เห็นมีอะไรเลย แม่งชอบอำว่ะรายการพวกนี้
(ดังกว่านี้ครับ)
นั่นไงมุกเดิมกูไม่แปลกใจ
"กูมาแล้วเว่ยย ~!!!"
อ่ะ เติมเว่ยให้
(ดังกว่านี้)
"กูมาแล้วเหวยยย~! !!"
โหยหวน
(ดังอีก)
"กูมาแล้วสาดดดด ~!!!!"
(ดังอีก!)
"โห้ย อีเหี้ยพอ! ผีมันกลัวแล้วสัด - -.!" ผมตะโกนคำหยาบคายใส่วอทันทีจนคนน่ารักของผมมองตาเขียวใส่
จ้ะ กูผิดจ้ะ -_-;
(ดูเหมือนพลังงานจะเพิ่มสูงขึ้นนะครับ คุณทงเฮ)
อืม.. -_-;
(ครับ.. เป็นไปได้ว่าดวงวิญญาณคงจะเริ่มมาวนเวียนแถวตัวพวกคุณด้วยเสียงเรียกของ คุณคยูฮยอน)
ดูพวกมึงจริงจังมากครับ.. -_-
"คยูฮยอน.." ซองมินพูดเสียงเบาหวิวแล้วจับมือผมแน่น ผมพยายามลูบหัวคนรักของผมปลอบประโลม
"ไม่เป็นไร.. รีบๆทำให้เสร็จแล้วกัน"
"อื้ม"
"ทำยังไงต่อครับ" ผมกรอกเสียงใส่วอทันทีพลางกุมมือซองมินไว้แน่น
(เข้าไปในห้องของเธอครับ)
ปลายสายว่า ผมกุมมือซองมินเข้าไปในห้องของผู้ตายที่ได้ชื่อว่าเฮี้ยนสุดๆ
(ถึงแล้วใช่ไหมครับ รู้สึกถึงอะไรไหมครับ?)
"ผมได้กลิ่นแปลกๆ"
ผมพูดออกมา ผมรู้สึกมั่นใจกับกลิ่นแปลกๆนี้มาก รู้สึกเหม็นคาวเลือด ผมรู้สึกว่าผมว่าผมไม่ควรที่นี่ ไม่ควรย่างก้าวเข้ามาที่นี่
จะบอกว่า กลัว.. ก็คงใช่นะครับ
"ซองมิน.." ผมพยายามพูดปลอบประโลมคนรักที่ยืนตัวสั่น ผมว่าในสถานการณ์แบบนี้คงไม่มีใครมีสติครบถ้วนหมดหรอก ผมยังรู้สึกเลยว่า...
พี่ตากล้องขาสั่นมาก - -
"ปล่อยกู.."
ไม่ใช่เสียงผม ไม่ใช่เสียงตากล้อง ไม่ใช่เสียงทีมงาน แต่เป็นเสียงซองมิน
"ซองมิน เป็นอะไรน่ะ?" ผมมองคนรักอย่างเป็นห่วง มือของซองมินเย็นเฉียบใบหน้าขาวซีด
"กูบอกว่าให้ปล่อย!!" ซองมินตะคอกแล้วปัดมือผมออกแล้วถอยห่างจากตัวผม ผมสบเข้าไปในแววตากลมที่ผมคุ้นเคยคู่นั้น
"ซองมิน เป็นอะไร? ใจเย็นๆนะ" ผมพยายามเกลี้ยกล่อม สถานการณ์ตอนนี้เริ่มแย่ ผมต้องการให้ใครซักคนมาช่วยเหลือ ผมอยากออกมาจากตรงนี้อย่างเร็วที่สุด
"กูไม่ใช่ซองมิน!!"
โหย ไอ้ชิบหาย ผีเข้าใช่ไหมเนี่ย ผมมองซองมินแล้วไม่รู้จะทำยังไงดี
"ทำอะไรซักอย่างได้ไหม!!" ผมตะโกนใส่วอหาปลายสาย ดูเหมือนทางนั้นคงอึ้งเหมือนกัน พวกเราต่างทำอะไรไม่ถูก
(ถามเขาว่า เขาเป็นใคร?) ดูเหมือนปลายสายคงมีสติครบถ้วนมากกว่าผมจึงตัดสินใจแบบนี้ ผมเองที่ทำอะไรไม่ได้คงวู่วามไม่ได้ต้องทำตามที่เขาบอก ผมมองตากล้อง ใช่ ตากล้องขาสั่นจนฉี่เล็ดแล้ว ผมสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะมองไปยังซองมินที่เป็นร่างทรงของหญิงผู้ตาย
ให้ตายเถอะ..
"คุณคือใคร?"
"กูจะเป็นใครก็เรื่องของกู ออกไป!"
ผมว่าแล้วว่าเบสิคของผีทุกที่ต้องไล่คนนอกออกจากที่ของตนแล้ววนเวียนอยู่ แต่ทำไมต้องสิงร่างซองมิน
"ปล่อยตัวแฟนผมออกมาก่อน แล้วพวกผมจะออกไปแน่" ผมว่าผมเองยังมีสติเหลืออยู่มากกว่านะ ดูเหมือนปลายสายเองก็ยังอ้ำอึ้ง ผมเลยต้องใช้วิธีการประณีประนอมค่อยๆไปเป็นขั้นเป็นตอนมีระบบแบบแผน
ไม่งั้นผมคงไม่ใช่เซียนเกมอ่ะ
"กูไม่ออก!"
มึงจะหวงร่างแฟนกูทำไม!!?
"ทำไมไม่ออก!?" ผมตะคอกใส่บ้าง ผีที่อยู่ในร่างของซองมินกำลังทำให้ซองมินยกยิ้มร้ายออกมา
"กูจะใช้ร่างของมันเพื่อการอยู่ต่อของกู"
"แต่ร่างกายผู้ชายคนนั้นเป็นของกู! -_-"
ผมชักเหลืออดเรียกได้ว่าตอนนี้น่ะผมกำลังทะเลาะกับผี
"มึงจะออกไม่ออก!" ผมถามอีกรอบ ผมมีแผนแล้วล่ะ นังผี มึงเสร็จแน่
"กูไม่ออก!!"
"มึงจะออกจากร่างกายของผู้ชายที่เสียพรหมจรรย์ให้กูใช่มั้ย! !?"
"ห๊ะ!? อะไรนะ อีนี่เมียมึงเหรอ" ดูท่าทางผีจะตกใจ ก็เออสิเมียกู อีเชี่ย
"ถ้ามึงไม่ออกนะ กูปี้มึงออกอากาศแน่ อีสัด!!" ด่ามันเสร็จ ดูเหมือนผีที่สิงซองมินอยู่จะหน้าแดง ผมก็ไม่เข้าใจนะว่าเขินห่าอะไร
"กูถามเป็นครั้งสุดท้าย มึงจะออกไม่ออก!!"
ดูเหมือนมันจะเลิ่กลั่ก ผมเริ่มเข้าไปใกล้ร่างของซองมินแล้วไล้ไปที่แขนขาวเล็กน้อย
เอาซี่มึง.. =___,=
"กูปี้จริงนะ!" ผมขู่อีผีบ้านั่นอีกรอบ มันสะดุ้งโหยงก่อนจะกรีดร้องเสียงแหลมและออกจากร่างของซองมินไป ผมรีบวิ่งเข้าไปประครองซองมินไว้ ผมรู้สึกเลยว่าซองมินกำลังเป็นลม ผมจูบขมับบางแผ่วเบาและลูบหัวทุยอย่างเป็นห่วง
ให้ตายเถอะ..
(ออกมาได้ครับ)
เสียงวอดังขึ้น ผมเองก็คิดเช่นนั้นเราควรออกไปจากที่นี่
จริงๆ..
หลังจากการถ่ายทำสิ้นสุดลง ผมรีบออกจากบ้านหลังนั้นพร้อมกับอุ้มซองมินกลับจากกองถ่ายรายการบ้าๆนั่นทันที ผมลูบหัวซองมินที่นอนอยู่ข้างๆผมเบาๆ ระหว่างขับรถเนี่ยผมรู้สึกใจหวิวๆแปลกๆยังไงไม่รู้สิ
"ปลอดภัยแล้วนะ.. ไม่เป็นไรแล้ว"
ผมพูดปลอบตัวเองก่อนที่จะหยุดรถที่หน้าบ้านของผม แทนที่จะไปส่งซองมินที่บ้านแต่ผมไม่ ผมไม่อยากให้ซองมินห่างจากตัวผมเลยในวินาทีนี้หรือต่อจากนี้
ในที่สุด"คน อวด ผี" เทปของพวกผมก็ได้ฉายออกมา ผมอยากจะบ้าเพราะเรื่องนี้ดันเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ ในชื่อว่า "ล่า ปี้ ผี"
ให้ตายเถอะ มันคือประสบการณ์เลวร้ายสุดๆที่ทำให้ผมดังในเกาหลีในด้านแย่ๆ
แต่เพียงเพื่อให้คนที่รักปลอดภัย ผมว่ามันคุ้มนะ..
"ในวันนั้นอ้วนรู้ตัวรึเปล่าว่าโดนผีเข้าน่ะ" ผมถาม แต่ยังไงผมว่าก็คงโดนจริงๆแหละ ตัวซีดแล้วก็สลบลงไปขนาดนั้น ซองมินเองพยักหน้าแถมยังบอกอีกว่า ไม่รู้ตัวเลยซักนิด ในสคริปต์เองก็ไม่มี ซองมินรู้สึกว่าข้างในมันหลอนไปหมด เหมือนที่เสียงผู้หญิงเข้ามาใกล้ตน ผมลูบหัวคนรักแผ่วเบาก่อนจะมองดวงหน้าหวานและจูบลงขมับบางอย่างรักใคร่
"คราวหน้าไม่เอาแล้วนะ"
"อ้วนเข็ดแล้วแหละ" ร่างอวบว่ามือบางกระชับมือของผมแน่น
"ทำไมอ้วนถึงอยากไปรายการนั้นในตอนแรกน่ะ" ผมถาม ผมเองก็ยังค้างคาใจไม่น้อยเหมือนกัน
"อ้วนไม่ได้อยากไปหรอก"
อ้าว.. แล้วที่บังคับกูล่ะ
"อ้วนเป็นเพื่อนกับทงเฮ อ้วนอยากให้หลุมหึง อ้วนเลยขอความช่วยเหลือจากทงเฮ ทงเฮเลยให้อ้วนมารายการนี้แล้วชวนหลุมมาด้วย อ้วนก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้" ซองมินมองผมและก้มหน้าสำนึกผิด ผมยิ้มบางๆ ใครจะไปโกรธลงวะ ผมกอดเอวของร่างอวบเอาไว้หลวมๆ
"ก็แฟนน่ารักขนาดนี้ใครจะโกรธลง หื้ม หึงมากๆด้วยคราวหน้าอย่าทำอีกล่ะ"
"อื้อ ไม่ทำอีกแล้ว"
"รักมากนะ อ้วน" ว่าพร้อมจูบหน้าผากอีกคนเบาๆ ในวินาทีนั้นคุณเองคงคิดเหมือนผม ความรู้สึกมันน่าใจหายขนาดไหน
แต่สำหรับการกระทำของซองมินผมให้อภัยได้เพราะซองมินทำเพราะอยากจะพิสูจน์ผมเท่านั้น
แต่สิ่งที่ตามมาก็คือ
ผมนั้นแทบดังยังกะเซเลป
โดยมีชื่อว่า
คน ปี้ ผี
จบเหอะ -_-
TALK ;
นี่มันคือฟิคหร่าอะไร.........................
ความคิดเห็น