คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : UMBRELLA - First LOVE & Lee Donghae
2
First LOVE & Lee Donghae
บางทีหัวใจอาจต้องการใครซักคนเข้ามาเติมเต็มอย่างจริงจังซะที
เป็นประจำของอีทงเฮที่ต้องขับพอร์ชคันโปรดของตนเองเที่ยวเช็คเรทติ้งทั่วม.ทุกๆวัน
แค่ก้าวขาลงจากรถถอดแว่นดำเรย์แบนด์ออกแล้วเสยผมขึ้นเท่านั้นแหละสาวๆก็กรี๊ดกันเกรียวกราว
ใครไม่หล่อถอยไป อีทงเฮมาแล้ว
จุดหมายในวันนี้คือคณะแพทย์ ศูนย์รวมคนหัวกระทิมากมาย ซึ่งส่วนมากนั้นจะเจอแต่เด็กเนิร์ตๆใส่แว่นหนาๆ แต่ใช่ว่าจะไม่มีเพชรเม็ดงาม
ส่วนมากอีทงเฮเองไม่ค่อยมาเยือนหรอกนะคณะแพทย์น่ะ แต่เขาเองก็เป็นที่สนใจไม่น้อยเหมือนกันเมื่อมาถึง ส่วนมากชอบไปป้อสาวมนุษย์กับอักษรมากกว่าเพราะตรงนั้นสาวๆเยอะอย่าบอกใครแถมงามมากๆด้วย โดยเฉพาะดาวคณะอักษร
ผลั่ก!
"ขอโทษครับ" ทงเฮกล่าวทันทีเมื่อรู้ตัวว่าชนคนเข้าแล้ว ราวกับฉากนิยายกุ๊กกิ๊ก เขาช่วยก้มลงเก็บหนังสือเล่มหนาของเจ้าตัวก่อนจะเข้าสบตาเต็มๆ
ขาว.. ดวงตาเรียว ผมสีบลอนด์ แถมยังปากแดงๆนั่นอีก
ทีเด็ดคือเหงือกสีชมพูสุขภาพดีนั่นอีก!
ทงเฮยื่นหนังสือให้กับเด็กหนุ่มคนนั้น ร่างบางโค้งให้กับอีกคนก่อนจะส่งรอยยิ้มให้เหมือนกับอีทงเฮโดนศรปักอกทันที
และไม่วายจะหยิบบีบีขึ้นมาแอบถ่าย..
"ตัวขาวๆ ตัวผอมๆ ตาเรียวๆ ปากแดงๆ เหงือกสีชมพู"
ซีวอนมองเพื่อนสนิทที่นั่งพร่ำเพ้ออยู่นานสองนานพลางตบกระโหลกมันทีหนึ่ง อีทงเฮหันมามองค้อนก่อนจะยกเท้าขึ้นเหมือนจะถีบ
"อย่ามาขัดกูดิ๊ ไอ้ห่า"
"มึงไม่คิดบ้างเหรอ ว่าพวกกูก็อยากเสือกเรื่องของมึงน่ะ" ซีวอนว่าบ้างก่อนจะหยิบกล้วยขึ้นมาปลอกกิน
"ใช่ ใครๆก็อยากเสือกทั้งนั้นแหละ เวลาอีทงเฮเพ้อทำหน้าโง่ๆใส่พวกกูเนี่ย มึงไปปิ๊งใครเข้า" จงอุนถามบ้าง
"น้องเขาอยู่คณะแพทย์"
"ชื่ออะไรวะ" จงอุนและซีวอนถามพร้อมกัน
"กูไม่รู้ว่ะ"
"ไอ้สมองหมาปัญญาควาย จะจีบเขาแต่ไม่รู้ชื่อเนี่ยนะ" คนตาเรียวหน้ากลมๆด่าเข้าให้
"เอ้า อะไรเล่า พวกกูสองคนเดินชนกันแล้วกูปิ๊งน้องเขาเท่านั้นแหละ" ทงเฮท้วง
"นิยายแจ่มใสเป็นบ้าเลย"
"แต่กูถ่ายรูปน้องเขาได้นะเว่ย!" ไม่ว่าอย่างเดียวหยิบบีบีของตนเองขึ้นมาเปิดให้ดู
"โหย ไอ้เหี้ย.. น่ารักว่ะ" จงอุนว่าพร้อมมองไปที่ซีวอนซึ่งคิดแบบเดียวกัน
"เออ! น่ารักไง ของกูห้ามยุ่ง!" เจ้าเตี้ยล่ำว่าพลางมองหน้าเพื่อนสนิททั้งสองอย่างเอาเรื่อง
"พี่จองซูแม่งเรียนแพทย์ มึงไม่ลองไปถามดูอ่ะ" ซีวอนพูด
"เออ เดี๋ยวกูโทรตามให้ กูก็อยากรู้จักเหมือนกันว่ะ" จงอุนไม่ว่าเปล่ากดไอโฟนของตนเองทันที
"มึงห้ามแย่งกูนะ จงอุน" ทงเฮไม่ว่าเปล่าพลางยกมือขึ้นเหมือนจะต่อย เจ้าหน้ากลมแลบลิ้นใส่เพื่อนเตี้ยเล็กน้อย
"กูไม่แย่งมึงหรอกควาย กูยังไม่อยากตายเหมือนกัน" ยิ่งพูดยิ่งสยองเมื่อนึกถึงไอ้หมีคณะครูสาขาพละแฟนบังเกิดเกล้าแล้วก็ไม่กล้ามีใครหรอกเอาตรงๆ
"เออดี กูจะได้ไม่ต้องฟ้องไอ้หมี"
"อีกห้านาทีพี่จองซูกำลังบึ่งมา"
"บอกแม่งรีบถีบจักรยานมาเลย คนเหี้ยไรวะมีออร์ดี้ดีๆขับไม่ชอบ ชอบขี่เสือภูเขา -_-" ทงเฮบ่นกระปอดกระแปด ซีวอนมองเพื่อนสนิทก่อนจะคิดว่าที่มันอุตส่าห์บากหน้ามาหามึงก็ดีเท่าไหนแล้ว ควายเผือก
"มีอะไรกันวะ" จองซูพูดพลางลงจากเสือภูเขาคันโปรดของมันก่อนมองไปยังสมาชิกมังกี้แพนท์ที่เกือบครบองค์ประชุม
"กูมีเรื่องให้ช่วย"ทงเฮพูดพลางหยิบบีบีขึ้นโชว์รูปให้กับจองซูดู จองซูคิ้วขมวดลงทันที
"พวกมึงมีอะไรกับญาติกูวะ?"
ถึงเวลาอีทงเฮแจ้งแถลงไข
"อ๋ออ มึงปิ๊งญาติกู ห๊ะ!! มึงจะจีบฮยอกแจ!?" จองซูมองอีทงเฮอย่างอึ้งๆ เจ้าเตี้ยพยักหน้าหงึก
"มึงเอาจริง!?"
"เออดิ"
"ถ้ามึงทำญาติกูเสียใจ มึงตายนะขอบอกไว้เลย ฮยอกแจไม่เหมือนพวกผู้หญิงทั่วไปที่มึงไปคั่วๆมานะเว้ย ถ้ามึงจะคิดแบบนั้น มึงอย่า"
"ทำไมวะ?" ทงเฮมองจองซูหน้าซื่อ
"ฮยอกแจซื่อกว่าที่พวกมึงคิด ประหลาดๆนิดหน่อยตามภาษาเด็กเก่งชนิดแบบกู บางทีมึงอาจจะตกหลุมรักอีฮยอกแจแบบโงหัวไม่ขึ้นก็ได้" จองซูแสยะยิ้ม ทำเอาทงเฮรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
"เออ กูก็จะทำให้ฮยอกแจหลงกูโงหัวไม่ขึ้นเหมือนกัน"
เป็นอีกครั้งที่อีทงเฮบากหน้าตนเองไปยังคณะแพทย์ ผู้คนต่างประหลาดใจไม่น้อยแถมยังซุบซิบนินทากันอีกต่างหากว่ามาที่นี่ถึงสองครั้งต้องไปหลงปิ๊งใครเข้าแน่ๆ ส่วนปาร์คจองซูที่ขับเสือภูเขามาไม่นานก็ขมวดคิ้วเช่นเดียวกันเมื่อเห็นเพื่อนเก่าแก่บากหน้ามาถึงนี่ ร่างหนาก้าวฉับๆก่อนจะตรงดิ่งไปหาอีฮยอกแจที่นั่งคุยเล่นอยู่กับกลุ่มเพื่อน อีทงเฮส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้กับทุกคนแต่รอยยิ้มนี้เหมือนมอบให้ฮยอกแจเสียมากกว่า
"น้องครับ พี่ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ" ทงเฮพูดกับฮยอกแจ ร่างบางขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยื่นบีบีของตนเองให้อีกคน ร่างหนายิ้มออกมา อีฮยอกแจเป็นคนซื่อจริงๆด้วย เมื่อเห็นอย่างนั้นจึงรีบแอดพินตนเองและโทรศัพท์เข้าเครื่องของตนเอง แถมยังไม่วายถ่ายรูปตัวเองไว้แนบกับเบอร์ของตัวเองอีก จนฮยอกแจงง
"แล้วจะโทรหานะ" ร่างหนาพูดพลางขยิบตาให้กับฮยอกแจ แต่รอบๆฮยอกแจกลับรู้สึกตายกันหมดแล้วเพราะเสน่ห์ที่เหลือล้นของทงเฮ
ฮยอกแจมองไปยังบีบีของตนเองก่อนจะแทบลมจับ
อะไรกันเนี่ยย...
- มายทงเฮ♡ -
ส่วนในบีบีของทงเฮเองก็เมมชื่อฮยอกแจไว้ว่า
- มายฮยอกแจ♡ -
"พี่ทงเฮมาจีบมึงได้ไงวะ!?" จุนซูพูดพลางมองไปยังเพื่อนสนิทที่ยังทำหน้างงสลับกับคนที่โปรยยิ้มไปทั่วอย่างอีทงเฮ
"ฮยอกแจพึ่งเจอพี่เขาเมื่อกลางวัน" ฮยอกแจพูดพลางมองบีบีตนเองแล้วหน้าแดงแปร๊ด
"มันเหมือนนิยายมากฮยอกแจเดินชนกับพี่เขาจนหนังสือตกแล้วพี่เขาช่วยเก็บให้ อ๊ะ!" ฮยอกแจอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นญาติผู้พี่หยิบบีบีของตนเองขึ้นมาดู จองซูคิ้วขมวดก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง จนจุนซูกับฮยอกแจงงไปตามๆกัน
ไอ้หน้าด้านอีทงเฮ มึงโคตรกล้าอ่ะจริงๆ
ไม่เห็นคยูฮยอนเลย
ไม่รู้เมื่อไร ไม่รู้ทำไมชเวซีวอนถึงได้รู้สึกเหงาได้ขนาดนี้ เพียงแค่รู้จักกันแค่ไม่กี่วัน
หรือพระเจ้าจงใจส่งนางฟ้าลงมาจากสวรรค์จริงๆนะ
ร่างสูงมองไปนอกหน้าต่างพบกับท้องฟ้าทะมึนภายนอกและเสียงฟ้าร้องอีกระรอก เขามองไปยังนาฬิกาที่บอกเวลาว่านี่ก็สองทุ่มแล้ว เขาเดินไปที่ระเบียงดูว่าคนห้องข้างๆกลับมาหรือยัง แต่สิ่งที่พบคือห้องที่มืดสนิทใต้ม่านบางๆนั่น เขาเดินกลับเข้าไปในห้องโดยที่จิตใจรู้สึกกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก แม้แต่อารมณ์จะเขียนแบบตอนนี้ก็ยังไม่มี
น่าเสียดายที่เขาไม่มีเบอร์มือถือของคยูฮยอนเพราะคงไม่จำเป็นเท่าไร
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงขมวดคิ้ว ใครกันมาหาเขาในยามวิกาลขนาดนี้ เขาเดินไปยังหน้าประตูก่อนจะมองไปยังภายนอกพบกับร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่ม เขาบิดลูกบิดประตูออกไปก่อนจะพบกับคยูฮยอนในชุดนอนลายการ์ตูนตัวโคร่งและหมอนข้าง ดูเหมือนผมสีน้ำตาลนั่นจะผ่านการสระผมมาด้วย
ทำไมคยูฮยอนถึงได้น่ารักแบบนี้
"นอนด้วยคนสิครับ" คยูฮยอนรวบรวมความกล้าที่จะพูดออกไป ซีวอนดูเหมือนจะอึ้งไปเล็กน้อย
"ผมไม่ชอบเสียงฟ้าร้องน่ะ" พูดยิ้มๆพลางเกาท้ายทอยแก้เก้อ
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น คยูฮยอนหลับตาปี๋แล้วปิดหูตัวเองแน่น เขาสบถอย่างหัวเสีย เกลียดจริงๆกับฟ้าร้องฟ้าผ่าเนี่ย เขาไม่ชอบเสียงอึกทึก ไม่ใช่เพราะกลัวหรอกนะ
"อ่า เข้ามาสิ" ซีวอนพูดพลางเปิดประตูออกกว้างให้อีกคนเข้าไป คยูฮยอนนั่งที่โซฟาก่อนจะมองไปยังนอกระเบียง สายฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีท่าทีจะหยุดลงเลยในคืนนี้
"ตามสบายเลยนะ" ซีวอนว่าก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะเขียนแบบของตนเอง คยูฮยอนมองไปรอบห้องของซีวอน ห้องของซีวอนเองก็ดูเรียบง่ายมากๆ แต่ติดที่ว่าของดูหรูกว่าห้องเขานิดหน่อย ซีวอนเองค่อนข้างจะสนใจในดนตรีกับของใช้อีเล็คทรอนิกส์อยู่บ้างเพราะมีนิตยสารและหนังสือเพลงวางกองๆกันอยู่พร้อมกับกีตาร์โปร่งยี่ห้อดังหนึ่งตัวที่วางกับกีตาร์ไฟฟ้าคู่ใจยามขึ้นเล่นกับวงอีกหนึ่งตัว
ดวงตากลมเหลือบมองไปยังผนังห้องที่มีกรอบรูปหนึ่งวางอยู่ เหมือนกับรูปนี้ถูกวาดโดยเด็กเพราะในรูปเป็นรูปเขียนด้วยสีเทียนสดใส ข้างบนหัวกระดาษเขียนว่า ร้านอาหารของชเวซีวอน คยูฮยอนมองมันและยิ้มออกมาบางๆ
"เมื่อก่อนตอนเด็กๆพี่อยากเป็นเชฟ อยากเปิดร้านอาหารเล็กๆ" ซีวอนเปรยขึ้นจนคนร่างโปร่งสะดุ้งตกใจเมื่ออีกคนยืนอยู่ข้างๆเขาเมื่อไรก็ไม่รู้
"แต่ตอนนี้ก็ยังฝันอยู่นะ ถ้าหากการงานมั่นคง มีเงินพอเลี้ยงชีพตนเองได้ จะหาภรรยาซักคนแล้วใช้ชีวิตด้วยกันในร้านนี้"
"มันคงวิเศษไปเลยถ้าใครได้เป็นคนรักของพี่" คยูฮยอนกล่าวเสียงเบาพร้อมมองไปยังซีวอนที่หันมามองเขาเช่นกัน ดวงตาสองคู่สบกันแต่สำหรับคยูฮยอนเองมันแฝงไปด้วยแววเศร้าสร้อย
อยากจะเป็นคนรักของซีวอน... แต่ไม่รู้จะมันจะเป็นจริงรึเปล่า
"พี่จะนอนเมื่อไร"
"คงอีกซักพัก นายไปนอนที่ห้องพี่ก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่นอนโซฟาเองก็ได้" ร่างสูงยิ้มออกมาบางๆ คยูฮยอนเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรงก่อนจะดึงชายเสื้ออีกคนไว้
"ไม่เอา" คยูฮยอนเบ้ปาก ใบหน้าง้ำงอนลงทันที
"ทำไมล่ะ หืม?" ซีวอนเลิกคิ้วถาม
"ไม่อยากนอนคนเดียว"
"..."
"นอนกับผมนะ"
ซีวอนผงะเล็กน้อยเมื่ออีกคนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อน ใบหน้าเองก็เช่นกัน ความรู้สึกที่มองคยูฮยอนเหมือนกับเจ้าตัวกลัวอะไรบางอย่าง ซีวอนถอนหายใจเบาๆก่อนจะยิ้มบางๆแล้วตอบรับปากอีกคนทันทีจนคยูฮยอนคลี่ยิ้มออกกว้างอย่างดีใจ
จริงๆเล้ย..
"จะนั่งเขียนอีกนานไหม"
"แปปเดียวน่า ไปนอนรอซะเด็กน้อย"
"จริงๆนะครับ" คยูฮยอนถามพลางกอดหมอนข้างแน่น คนร่างสูงยีหัวอีกคนเบาๆจนนางฟ้าลูกแมวหน้ามุ่ย
"ไปนอน"
"ไปก็ได้ รีบๆมาด้วย!" นางฟ้าลูกแมวกำชับอย่างง้ำงอนก่อนจะเดินกอดหมอนข้างของตนเองเข้าไปในห้องนอนของซีวอน
ร่างสูงคลี่ยิ้มกว้างออกมาโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเจ้านางฟ้าลูกแมวเข้าไปในห้องนอนของซีวอนแล้วก็มองไปรอบๆก่อนจะล้มตัวลงไปนอนกับเตียงที่ปูด้วยผ้าปูสีขาว เขากลิ้งไปมาเรื่อยๆ เขายังไม่อยากนอนเลยด้วยซ้ำเพราะนี่แค่สามทุ่มครึ่งเองกว่าซีวอนจะโผล่มา เขามองไปนอกหน้าต่างที่เห็นแต่ฝนตกในจะเสียงครืนของฟ้าร้องจนแทบอยากปิดหู ร่างโปร่งเดินไปทั่วห้องนอนของซีวอนก่อนจะไปเจอไอพอดของซีวอนเข้า เขาหยิบมันขึ้นมาเพื่อดูว่ามีเพลงอะไรข้างในบ้าง
คยูฮยอนเสียบหูฟังเข้าไปก่อนจะกดเล่นเพลงเพลงหนึ่งที่คุ้นเคย เป็นเพลงของมังกี้แพนท์ที่ฟังทีไรก็อบอุ่น ถึงแม้ว่าซีวอนจะไม่ได้ร้องมันแต่เขาเป็นคนประพันธ์มันออกมา คยูฮยอนร้องมันเสียงแผ่วก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
내 사랑하는 그대여
เน ซารังฮานึน คือเดยอ
เธอคือคนที่ผมรัก
무작정 달려가 너를 안는다
มูจักจอก ดัลรยอกา นอรึล อันนึนดา
ผมจะวิ่งไปหาเธอและโอบกอดเธอไว้
나 생긴대로 이렇게
นา เซงกินเดโร อีรอคเค
เพียงแค่ผมได้ปรากฎตัว
겁없이 달려가 너를 안는다
กอบออบชี ดัลรยอกา นอรึล อันนึนดา
ไรซึ่งความหวาดกลัวใดๆ วิ่งไปหาเธอแล้วโอบกอดเธอไว้
아름다운 널 볼때면 내 내 내 가슴이 턱
อารึมดาอุน นอล บลเตมยอน เน เน เน คาซือมี ทอก
เมื่อได้เห็นเธอคนสวย หัวใจของผมก็หยุดเต้น
ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนอนก่อนจะมองคนร่างโปร่งที่หลับลงไปแล้ว เขามองไปยังไอพอดของตัวเองแล้วคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วกดดูว่านางฟ้าลูกแมวฟังเพลงอะไร เขาขมวดคิ้วเมื่อรู้ว่าอีกคนฟังเพลงของเขา เขาเองก็ไม่ได้ฟังมันมานานแล้วตั้งแต่จบม.ปลายออกไปสี่ปี ดูเหมือนคยูฮยอนจะหลับสบายเลยทีเดียว เขาปลุกคยูฮยอนให้ดึงผ้านวมขึ้นมาก่อนก่อนจะหยิบไอพอดของตัวเองไปเก็บและแทรกตัวมานอนข้างๆ
เสียงฝนฟ้าเหมือนจะไม่หยุดลงง่ายๆ คยูฮยอนจึงซุกตัวไปหาร่างสูง ซีวอนมองอีกคนอย่างตกใจแต่ก็ยอมให้อีกคนนอนกอดซุกอยู่อย่างนั้น เขาลูบหัวทุยนั่นเบาๆก่อนจะเข้านิทราเช่นเดียวกัน
Talk :3
ตัวละครที่ชอบที่สุดในเรื่องอยากบอกว่าชอบ ทงเฮ
กะจะเอาพาร์ทรีไรท์ทงเฮออกเยอะๆ #โทษ
ฮยอกแจเหมือนจะมีบทบาทน้อยยังไงไม่รู้ -_-
เอาเป็นว่าเราโคตรลำเอียงตามความสบายใจของเราแล้วกัน
บายย 555555555555555555555555555555555555
ความคิดเห็น