คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : UMBRELLA - FIRST MEET
FIRST MEET
ฝนตกครั้งนี้ พระเจ้าได้โปรยนางฟ้าลงมาจากสวรรค์ด้วยหรือเนี่ย?
ซ่า..
เสียงฝนสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ ชายร่างสูงมองท้องฟ้าครึ้มกับสายฝนอย่างขัดใจ
ไม่มีร่ม ไม่มีรถขับ ให้เดินฝ่าฝนตกหนักขนาดนี้ก็กะไรอยู่หรอก
ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์กระเทยบ้ากามนั่นสั่งแก้งานป่านนี้คงได้กลับบ้านนอนไปแล้ว แถมยังหลอกแต๊ะอั๋งชเวซีวอนไปตั้งหลายที่ ที่ยอมไม่ใช่อะไรหรอก ถ้าติดเอฟคงแย่ไหนจะต้องเจอกับปีศาจบ้ากามนั่นตลอดปิดเทอมเพื่อซ่อมน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ
เขาเดินไปหน้าคณะสถาปัตซึ่งเป็นที่สถิต ร่างสูงเหลือบไปมองเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ใบหน้าขาวใส ดวงตากลมๆกับจมูกรั้นนั่นทำเอาไขว้เขว
นี่มันนางฟ้าชัดๆ!
ริมฝีปากเรียวสวยเบ้ปากอย่างขัดใจ เขามองไปที่มือของเด็กหนุ่มร่างโปร่งนั่นก่อนจะรับรู้ว่าร่มคันนั้นเหมือนจะเสีย
ร่างสูงก้าวฉับๆเข้าไปช่วยซ่อมร่มให้อีกคน มือหนาคว้าร่มคันนั้นก่อนจะซ่อมร่มให้อีกคน มือหนายื่นร่มที่ซ่อมเสร็จแล้วนั่นให้กับเด็กหนุ่มก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลานั่นจะคลี่ยิ้มออกมาจนเด็กหนุ่มเขินหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก
"ข.. ขอบคุณครับ" ร่างโปร่งกล่าวพร้อมโค้งเล็กๆ
"ไม่เป็นไรหรอก แต่ฝนตกหนักขนาดนี้จะเดินฝ่าไปจริงๆเหรอ" ชายหนุ่มกล่าว ร่างโปร่งหันไปมองภายนอกอาคารคณะเองก็แทบใจหายวาบเพราะฝนในตอนนี้ไม่มีท่าทีจะหยุดตกเลยสักนิด
"บ้านนายอยู่ไหนล่ะ?" ร่างสูงถาม
"ก็อยู่หอของม.นั่นแหละครับ"
"ที่เดียวกัน... งั้นค่อยกลับพร้อมกันเลยก็แล้วกัน"
ชเวซีวอนไม่ชอบฝน และชเวซีวอนไม่ชอบพกร่ม
เพราะโดนคุณพ่อสุดที่รักสั่งให้ลูกชายออกมาระหกระเหินกับโลกภายนอก แถมยังไม่ซื้อรถให้อีกต่างหากด้วยเหตุผลแค่ค่าหอพักก็เท่าไรแล้ว
ชเวซีวอนเคยมีชีวิตหรูหราฟู่ฟ่ามากในช่วงเรียนอุดมศึกษา
แต่ตอนนี้สภาพคล้ายจะตกกระป๋อง มีเงินไม่เคยจะซื้อร่มเสียทีเพราะขี้เกียจแบกให้เมื่อย ในห้องเองก็มีร่มลายคิตตี้คันเดียวเป็นของขวัญจากน้องสาวสุดรักก่อนเข้ามานอนหออย่างสมบูรณ์
ชเวซีวอนยืนโหนรถเมล์พร้อมมองน้องนางฟ้าข้างๆตนที่คับคล้ายว่าจะหลับแหล่มิหลับแหล่เพราะหัวทุยๆนั่นโงนเงนเสียเหลือเกิน
เขายิ้มออกมาบางๆก่อนจะให้อีกคนพิงไหล่ของตนระหว่างทางกลับบ้าน
ทั้งที่พึ่งคุยกันเมื่อครู่เอง ชื่อยังไม่ทันถามเลยด้วยซ้ำ
เขาสะกิดนางฟ้าข้างๆตัวบ่งบอกว่าถึงที่หมาย ดวงตากลมนั่นกระพริบแบบงัวเงียก่อนจะสะดุ้งตกใจก้มขอโทษขอโพยยกไหล่เพียงแค่พิงไหล่เขาเองเท่านั้น
พวกเขาเดินลงจากรถโดยสารพร้อมกัน ร่างโปร่งกางร่มก่อนที่ทั้งคู่จะอยู่ในร่มคันเดียวกัน
"นายชื่ออะไรน่ะ?" ร่างสูงถามอย่างสงสัย
"คยูฮยอน.. โจคยูฮยอนครับ"
"อ่า... ฉันชื่อ..." ชเวซีวอนจะกล่าวบ้างแต่โดนอีกคนห้ามไว้ก่อน
"ไม่ต้องบอกหรอกครับ ผมรู้จักพี่" กล่าวยิ้มๆพลางมองหน้าอีกคนที่เกาท้ายทอยอย่างเขินๆ
"ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย ปีหนึ่งเหรอ?"
"ครับ" คยูฮยอนกล่าวพลางหุบร่มเมื่อถึงหอ หอพักของมหาวิทลัยแห่งนี้ค่อนข้างจะสะดวกสบายเนื่องจากราคาเองก็ไม่ใช่เล่นๆเหมือนกัน
และทั้งคู่ก็เดินไปยังลิฟต์
"คยูฮยอนอยู่ชั้นไหนน่ะ"
"ชั้นสิบสามครับ"
"ชั้นเดียวกันเลยนี่นา"
"นั่นน่ะสิครับ บังเอิญจัง" คยูฮยอนพูดพลางยิ้มกว้างจนคนร่างสูงชะงักกึก
และแล้วลิฟต์ก็ถึงชั้นของทั้งคู่ก่อนจะแยกย้ายไปที่ห้องของตนเอง แต่น่าแปลกที่ทั้งคู่เดินไปทางเดียวกัน คยูฮยอนจัดแจงหากุญแจก่อนจะเปิดประตูห้อง แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นใครอีกคนจ้องเขาอย่างอึ้งๆเสียก่อน
"อ่า... บังเอิญจังนะครับ"
Talk :3
รีไรท์จ้ะรีไรท์ ไม่ต้องถามว่ารีทำไมอารมณ์ไรท์เตอร์มันค่อนข้างอาร์ทติสท์
ขอโทษ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ คือเนื้อเรื่องเก่ามัน... #ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาแก้ตัว
แค่นี้แหละ 555555555555555555555555555555555555555555555
ความคิดเห็น