คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : And you just wanna, take me home .
And you just wanna, take me home .
“ทำไมพี่ยังไม่กลับบ้านอีก” เสียงคุ้นเคยเรียกให้ซองยอลละสายตาจากหนังสือการ์ตูนในมือ มยองซูยืนค้ำเขาอยู่ ดวงตาคู่นั้นฉายแววสงสัยว่าทำไมคนตัวสูงนิสัยเหมือนเด็กประถมถึงยังคงนั่งอยู่ในห้อง ทั้งๆที่คนอื่นก็กลับบ้านไปหมดแล้ว สาวๆที่คุยด้วยคนสุดท้ายก็พึ่งจะบอกลาไปเมื่อกี้นี้เอง จนตอนนี้ในห้องเรียนเลยมีแค่ชายหนุ่มสองคนเท่านั้น
“ใจคอจะอ่อยสาวให้ครบทุกคนก่อนใช่ป่ะถึงกลับบ้านได้เนี่ย ฉันไล่อ่านหนังสือใต้โต๊ะเพื่อนมาทุกโต๊ะจนจะไปห้องอื่นอยู่ล่ะ” ซองยอลตอบก่อนจะยัดหนังสือการ์ตูนกลับเข้าใต้โต๊ะใครสักคนอย่างเดิม
“พี่รอผมหรอ”
“เอ๊า ก็ใครอ่ะที่รับปากกับครูใหญ่ว่าจะดูแลนาย”
“น่ารักอ่ะ”
“อย่ามาๆ ฉันดูแลนายแค่ในเขตรั้วโรงเรียนเท่านั้น พ้นจากนี้ล่ะก็ บ๊ายบายยย~”
ร่างบางลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนยกมือขึ้นบิดขี้เกียจแล้วแล้วหยิบกระเป๋าเป้สีสดใสขึ้นสะพายหลัง ...ตอนนี้ต่อให้ใครมอง ก็คงยังคิดว่าลีซองยอลเป็นเด็กมัธยมต้นที่ตัวสูงเกินไปกันทั้งนั้นแหละ มยองซูมองภาพนั้นอยู่สักพักก่อนจะหยิบกระเป๋าสีดำห้อยตุ๊กตาสีขาวของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินตามไปติดๆ
“เลิกเรียนแล้ว ที่ซกโพไม่มีสถานที่อย่างทงแดมุนให้นายไปช้อป ดื่ม ดริ้ง กิน เที่ยว คั่วสาวตอนเลิกเรียนหรอกนะ ที่นี่หลังพระอาทิตย์ตกดินก็กลับบ้านกันหมดแล้ว”
ท้องฟ้ากว้างใหญ่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม ตัดกับภาพทุ่งหญ้าสีเขียวขจีสองข้างทาง ซองยอลเดินเอื่อยๆออกมาจากบริเวณรั้วโรงเรียน นี่เป็นเส้นทางที่เขาใช้มาตลอดชีวิต แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่มีคนแปลกหน้าที่หน้าตาดีเดินตามกลับมาด้วย
“ผมยังไม่รู้เลยว่าผมต้องไปนอนที่ไหน ยองกวังไม่ได้บอกด้วยว่าบ้านไหนที่รับดูแลผม”
“เดินไปบอกสาวๆสักคนสิ เดี๋ยวพวกหล่อนก็เอาตัวนายกลับบ้านเองแหละ”
“=___=;”
“ฉันไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน บ๊ายบายคิมมยองแอล”
ซองยอลยกแขนสองข้างขึ้นโบกหยอยๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับเดินตรงไปยังบ้านของตัวเองดังเดิม แต่ทุกครั้งที่ก้าวเท้า เขาก็รู้สึกได้ตลอดว่ามีใครบางคนเดินตามอยู่ เดินเบี่ยงซ้าย ก็มีเงาอีกเงาที่ไม่ใช่เงาตัวเองขยับตามไปด้วย พอรีบๆเดิน เงานั้นก็ยังวิ่งตามมาติดๆ... ตาโตกรอกอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะกลับไปประจันหน้ากับคนที่พึ่งเอ่ยบอกลาไปเมื่อครู่นี้เอง
“จะตามฉันมาทำไมห๊า!”
“ก็ผมไม่รู้จะไปไหนนี่ คนเดียวที่ผมควรจะติดตามก็มีแต่คนที่ต้องดูแลผม”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันดูแลนายแค่ตอนอยู่โรงเรียน”
“ให้ผมบอกครูใหญ่มั๊ยล่ะว่าพี่ทำหน้าที่แย่มาก ไม่ใส่ใจผมเลย”
“เห่ยยยย แต่บ้านฉันคนเยอะมากนะ แถมบ้านฉันจะเล็กยังกะรูหนู กับข้าวก็ไม่ค่อยจะมีกิน ไม่มีที่พอให้นายหรอก”
“โกหก บ้านพี่เป็นทรงเกาหลีใหญ่เบ้อเริ่ม ที่บ้านก็มีแค่พ่อ แม่ ตัวพี่ แล้วก็คุณย่า ห้องที่เหลือก็ให้เช่าพัก แถมตู้เย็นบ้านพี่ก็ยังกับตู้แช่เซเว่น เดินไปเปิดได้ตลอดสามเวลา ไม่ใช่รึไง !” มยองซูโต้กลับด้วยรายละเอียดครบถ้วนจนคนฟังยังสะดุ้ง
“นายเป็นแฟนพันธุ์แท้ตระกูลฉันเรอะ”
“ผมบอกแล้วว่าผมควรเป็นได้มากกว่านั้น ไม่มีอะไรที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับพี่หรอก”
ถรุย เพศกูมึงยังไม่รู้เลย มาทำเป็นพูดดี =___=
“ถ้ายกห้องให้นายนอน รายได้ที่บ้านฉันมันก็ลดฮวบเลยดิ่ ไม่เอาหรอก”
“แค่ห้องเดียวเอง คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั๊ง”
“ห้องเดียวมันก็มีค่านะเว้ยยย”
“งั้นผมนอนกับพี่ ที่ห้องนอนพี่ บนเตียงพี่เลยก็ได้นะผมไม่ขัดข้องอยู่แล้ว”
“ถามฉันหน่อยว่าอยากได้มั๊ย”
“พาผมไปบ้านพี่”
“อะไรนะ!”
“พาผมกลับบ้านด้วย ถ้าไม่นะ ผมโทรหาครูใหญ่ ตอนนี้เลย!”
“เออ!”
ขายาวกระแทกปึงๆลงกับพื้นดินลูกรัง หน้าหวานบูดบึงอย่างปิดไม่มิด แต่ถึงอย่างนั้นคิมมยองซูก็ยังมีหน้ามายิ้มร่าเดินตามต้อยๆอยู่อีก ...บ้าจริง ปกติถ้าฉันทำหน้าแบบนี้ ต่อให้ครูใหญ่ยังไม่อยากเข้าใกล้ ไอ้โหดโฮวอนยังไม่กล้ามายุ่มย่ามเลยด้วยซ้ำ มันคิดว่ามันเป็นใครกันฮ้า ไอ้โรมิโอแห่งกรุงโซลเนี่ย !
“พ่อ แม่ วันนี้ผมมีเพื่อนมานอนบ้านด้วย”
ทันทีที่ผลักประตูบ้านเลื่อนออก ลูกชายของบ้านก็ตะโกนทักทายด้วยเสียงไม่สบอารมณ์กับสิ่งใดทั้งสิ้น คุณแม่ที่กำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัวถึงกับด้วยชะโงกหน้าออกมามองด้วยความฉงน คุณพ่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ถึงกับละสายตามามองหน้าลูกชายสุดที่รักของตัวเอง
...ร้อยวันพันปีไม่เคยพาเพื่อนมาบ้าน วันนี้อะไรเข้าสิงมันล่ะเนี่ย?
“เค้าเป็นนักเรียนจากยองกวัง มาที่นี่วันแรก หมดหนทาง ไร้ที่พึ่ง แต่เพราะผมเป็นนักเรียนดีเด่นเลยต้องพามาอยู่ด้วย” ซองยอลพูดหน้าตาเฉยก่อนจะถอดรองเท้าแล้วเดินดุ่มๆเข้ามา ท่าทางเขาจะลืมไปว่าเพื่อนที่เอามาด้วยนั้นยังคงยืนอยู่นอกรั้วอยู่เลย
“นี่แกไปก่อเรื่องอะไรใครเค้ามาอีกหา!” หญิงวัยกลางคนส่งเสียงถาม
“ไม่ใช่นะม๊า ผมบอกแล้วว่าผมดีเด่นมาก เลยต้องรับงานดูแลคนอื่นอ่ะ”
“แล้วผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ชาย”
“ห้ะ ผู้ชายเรอะ!” เสียงโวยวายโบ้งเบ้งที่ตอบกลับมา ไม่ใช่จากทั้งคุณพ่อหรือคุณแม่ ร่างบางหันกลับไปที่ต้นตอ พบกับอาม่าที่กำลังยืนถือพัดสีแดงเพลิงที่มักใช้ฟาดลงบันหัวเขาบ่อยๆ เป็นที่รู้กันว่า ถ้าแกมาด้วยสุ่มเสียงสูงผิดปกติเมื่อไหร่ นับเป็นการเปิดฉากสงครามในโรงงิ้วโดยสมบูรณ์ =___=;
“อาหมวยเล็ก ลื้อทำแบบนี้ได้ยังไงห๊า เป็นสาวเป็นนางอายุไม่เท่าไหร่ ริพาผู้ชายเข้าบ้าน แย่จริงๆเด็กสมัยนี้ ไหนๆ ดูหน้ามันหน่อยสิ ไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะ ย่าาา ใช้ไม่ล่ายๆ เธอเลี้ยงหมวยเล็กยังไงให้โตมาเป็นแบบนี้ แย่จริงๆเลย”
พัดสีแดงถูกฟาดครั้งแล้วครั้งเล่าลงบนแขนยาวเก้งกางของเด็กหนุ่มในชุดนักเรียน มือขาวยกขึ้นพยายามปัดป้องตัวเอง แต่เหมือนอาม่าแกจะรู้ไปหมด เพราะเวลายกมือไปปิดตรงไหน แกก็จะไปตีตรงบริเวณอื่นด้วยความรวดเร็วทุกครั้งไป
“โห~ ม่าใจเย็นดิ่ แล้วหมวยล้งหมวยเล็กอะไร ผมชื่อซองยอล ม่าเรียกชื่อผมเด้ T[]T”
“ลื้อเป็นเด็กเป็นเล็ก กล้าเถียงอั้วงั้นเรอะ”
“โอ้ย อย่าตบผม ย๊า ผมเจ็บนะ”
“หลบไปอาหมวยเล็ก อั้วจะไปดูหน้ามัน...” ว่าแล้วก็ผลักร่างบอบบางจนชิดกำแพง ก่อนจะจ้ำอ้าวไปยังรั้วไม้สูงตระหง่าน แล้วผลักออกด้วยมือทั้งสองข้าง พร้อมๆกับคู่สามีภรรยาที่พากันหันไปลุ้นหน้าเพื่อนลูกที่จะมาพักด้วยอย่างพร้อมเพรียง
“สวัสดีครับ ผมคิมมยองซู ต่อจากนี้ไปฝากตัวด้วยนะครับ” เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูเบิกตากว้างกับภาพหญิงชราหน้าตาตื่นตกใจประหนึ่งพานพบสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลก แต่ด้วยนิสัยที่ติดมาจากโรงเรียนยองกวัง จึงไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เขาจะโค้งทำมุมเก้าสิบองศา พร้อมกล่าวแนะนำตัวได้อย่างสมบูรณ์แบบ
“อาหมวยเล็ก ลื้อกับอาตี๋หน้าหล่อคนนั้นได้กันรึยัง”
หญิงชรารีบถอยตัวกลับมากระซิบกระซาบกับหลานชายตัวเอง หัวใจเต้นโครมครามกับใบหน้าปานเทพบุตรที่ไม่ได้พานพบมานานกว่าห้าสิบปี ก็ที่ซกโพสิ่งที่เห็นทุกวันก็มีแต่หน้าขาวโบ๊ะของหลานสาว(?)อย่างอาหมวยเล็ก หน้าเหม็นเบื่อของลูกสะใภ้ กับหน้าของลูกชายตัวเองที่ดูจะโทรมลงทุกวันๆ
“ม่าพูดอะไร ผมพึ่งรู้จักมันเมื่อเช้านี้เองนะ เห้ย ผมกับมันก็ผู้ชายเหมือนกัน ม่าจะให้ผมไปได้กับมันได้ไง”
“อัยย่ะ ! หน้าตาดีหุ่นฟิตปั๋งขนาดนี้ ลูกหัวปีท้ายปีแน่ จับผู้ชายแบบนี้ได้ อั้วภูมิใจในตัวแกจริงๆ” พัดสีแดงถูกตบลงบนไหล่บางเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง ทิ้งให้ซองยอลอ้าปากหวอกับคำอวยพรแสนสะเทือนขวัญ
“ม๊า! อาม่าแกลืมไปรึเปล่าแกมีหลานเป็นผู้ชายอ่ะ”
“ส่องกระจกดูหน้าแกสิ มันเหมือนผู้ชายเท่าไหร่กัน” หญิงวัยกลางคนตอบกลับมาขณะเดินนำหน้าพามยองซูเข้ามาในบ้าน ตาเรียวเหลือบมองหน้าร่างโปร่งเล็กน้อย ดูก็รู้ว่าพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่
“จะขำอะไรนักหนาห๊ะ ขอบอกไว้เลย นายมาอยู่ที่นี่ อย่าคิดว่าจะทำตัวสบายใจเฉิบเหมือนอยู่บ้านได้นะ นายต้องช่วยฉันทำงานด้วย”
“การเรียนรู้การใช้ชีวิตของบ้านฝ่ายภรรยา เป็นคุณสมบัติพื้นฐานของสามีที่ดีอยู่แล้วครับ”
“ไอ้ประสาทททททท”
*****
ซองยอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะค่อยๆผลักประตูห้องตัวเองเข้าไป ที่ถอนหายใจน่ะไม่ใช่อะไรหรอก หนึ่ง...ก็แค่ทำใจไม่ได้ที่อยู่ดีๆเขตหวงห้ามต้องมาถูกบุกรุกด้วยใครก็ไม่รู้ และสอง...สภาพห้องนอนที่ถูกตกแต่งด้วยสไตล์เด็กประถมล้วนๆเลยนี่สิ
อ๊ากกกก ลีซองยอลอยากจะกรี๊ด โดนไอ้บ้าหน้าหล่อล้อไปจนวันตายแหง TT___TT
เตียงไม้สีขาวริมหน้าต่างถูกคลุมด้วยชุดผ้าปูลายเจ้าหมาสนูปี้อย่างน่ารักน่าชัง บนเตียงเต็มไปด้วยตุ๊กตาหลากหลายขนาดที่วางเรียงอย่างกับสร้างอาณาจักร กรอบไม้เล็กๆประดับด้วยผ้าม่านลายดาวกำลังขยับน้อยๆด้วยลมจากด้านนอก อีกมุมเป็นตู้เสื้อผ้าขนาดย่อมที่ยังคงเปิดอ้าซ่า บอกให้รู้ว่าเมื่อเช้าเจ้าของห้องคนรีบร้อนน่าดู ตรงกลางห้องเป็นโต๊ะเตี้ยๆที่เต็มไปด้วยหนังสือเรียนวางกองพะเนิน จนน่าสงสัยว่าถ้าหนังสือเรียนมันอยู่บ้านเยอะขนาดนี้ แล้วไอ้ที่แบกๆไปโรงเรียนได้ทุกวี่ทุกวันมันคืออะไรกันแน่
มยองซูไล่สายตาไปทั่ว ปากหยักอมยิ้มกับสภาพห้องที่ออกจะเกินคาดไปหน่อยสำหรับเด็กม.ปลาย ทำเอาเจ้าของห้องที่ยืนเบ้หน้าทำหน้าบูดกว่าเดิมอีก
“มองอะละ มันเป็นสไตล์เว้ย”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ดูน่ารักดีออก”
ร่างโปร่งวางกระเป๋าสีดำลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงบนพื้น ขณะที่ดวงตายังคงมองสำรวจไปทุกซอกทุกมุม ก่อนจะไล่สายตาไปมองเจ้าของห้องที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการค้นอะไรสักอย่างจากลิ้นชักข้างเตียง พอเจอของที่ต้องการก็วิ่งดุ้กๆมาผลักข้าวของบางส่วนมากองรวมกัน เกิดที่ว่างพอประมาณตรงมุมห้อง
มือขาวหยิบเทปกาวขึ้นมาดึงจนแทบสุดความยาวแขน แล้วก้มลงแปะลงบนพื้นไม้ ใช้เท้ากระทืบๆให้มันติดแนบสนิทจนพอใจก็เงยหน้าขึ้นมาคุยกับคนที่นั่งมองการกระทำนั้นมาตั้งแต่แรก
“นายจะอยู่ฝั่งนั้น ฉันอยู่ฝั่งนี้ เราจะไม่ข้ามเส้นแบ่งเขตนี้ไปเด็ดขาด”
มยองซูก้มลงดูแถบกระดาษกาวสีเหลือง ที่ลากยาวจากกำแพงด้านหนึ่งไปสุดกำแพงอีกด้าน แบ่งพื้นที่กว้างไม่ถึงครึ่งห้องดี ซองยอลย้ายข้าวของส่วนตัวไปรวมกันที่ฝากหนึ่งหมดเรียบร้อย ส่วนอีกด้านที่เขานั่งอยู่เป็นแค่พื้นที่โล่งๆไม่มีอะไรเลย
“มันไม่โหดไปหน่อยหรอ”
โหดไปหน่อย ....ก็แค่พูดให้กำลังใจเจ้าของความคิดแถบกาวนี้เท่านั้นแหละ อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้ามยองซูอยากทำอะไรขึ้นมา ไอ้เทปกระดาษแบนๆที่แปะอยู่บนพื้นนี่มันจะช่วยลีซองยอลการจากรุกประหนึ่งสัตว์ป่าได้มั้ย ?
ตอบง่ายๆเลยว่า ไม่
“ฉันทำไว้ป้องกันเว้ย ถ้านายไม่เป็นตัวอันตรายที่คิดจะคุกคามชีวิตฉัน ฉันก็ไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก”
“งั้นผมขอที่นอนกับโต๊ะแบบพี่บ้างได้มั๊ยล่ะ”
“ไม่ได้ เตียงฉันก็มีอยู่เตียงเดียว โต๊ะเขียนหนังสือฉันก็มีอยู่ตัวเดียว จะแบ่งกับนายได้ไง”
“เราก็เอามาแบ่งกันสิ ครึ่งนึงอยู่กับพี่ อีกครึ่งอยู่ฝั่งผม โต๊ะด้านนึงพี่ก็ใช้ อีกครึ่งก็ให้ผมใช้ แบ่งๆกันใช้อ่ะ ดูน่ารักดีออก” มยองซูเสนอ
“แหม คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกนิยายรึไงจ้ะ อย่ามาให้วิธีนี้นะ”
“งั้นพี่นอนพื้นไปเลย ผมเอาที่นอนเอง”
“ใครจะให้วะ เอาผ้าไปปูละกัน”
ซองยอลวิ่งไปหยิบผ้าปูที่นอน หมอนและผ้าห่มออกมาจากชั้นเก็บของ ก่อนจะโยนมันไปทางฝั่งที่มยองซูนั่งอยู่ เจ้าของใบหน้าหล่อดูไม่พอใจเท่าไหร่นัก แต่เอาเถอะ แค่ได้นอนห้องเดียวกับซองยอลลี่ที่รักก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว ...ของแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป ถึงอยากจะตะครุบไว้ใจจะขาดแล้วก็เถอะ
“แล้วโต๊ะอ่ะ”
“โอ่ย งั้นเอานี่”
โต๊ะเตี้ยๆของซองยอลถูกดันไปอยู่ในฝั่งของอีกคนครึ่งหนึ่ง นั่นก็เท่ากันว่า ถ้าลีซองยอลกับคิมมยองซูคิดจะใช้โต๊ะนี้พร้อมๆกัน ก็ต้องกันประจันหน้ากันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
บ้าบอจริงๆ ! ฮืออออ TT [ ] TT
เท่ากับว่าตอนนี้ฝั่งของห้องมยองซูมีผ้าปูที่นอนกับหมอนเหี่ยวๆ และโต๊ะเขียนหนังสือส่วนหนึ่ง ส่วนข้าวของอื่นๆ เห็นยองกวังบอกว่าจะส่งมาให้ทีหลัง แต่ในตอนนี้ เสียงเรียกของคุณป้าที่บอกว่าอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดึงความสนใจของทั้งสองหนุ่มได้เป็นอย่างดี
“ลงไปก่อนก็ได้ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย ที่นี่ร้อนชะมัด” ซองยอลเอ่ยปากไล่ ก่อนจะจับเสือนักเรียนตัวเองขยับไปมา อยู่ในห้องนี่มาตั้งนาน มันยังไม่เคยร้อนขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกนะ แต่ท่าทางต้นเหตุจะมาจากไอ้หน้านิ่งที่นั่งมองเขาอยู่แหงๆ
“บอกให้ลงไปไง จะดูฉันเปลี่ยนผ้าเรอะ”
“จริงๆผมไม่ได้ชอบจอแบนเท่าไหร่อ่ะนะ แต่ถ้าเป็นรักแรก ผมยอมดูก็ได้”
“ออกไป๊!!!!!” หมอนข้างรูปกล้วยใบใหญ่ถูกโยนใส่คนที่รีบวิ่งออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว ไม่วายยังอุตส่าห์ชะโงกหน้ากลับมาหัวเราะคิกคักใส่อีก อ๊ากกก ยอลลี่เห็นแล้วอยากจะวิ่งไปบีบคอไอ้หน้าหล่อที่ยิ้มแป้นแล้นให้เมื่อกี้จริงๆให้ตาย!!
(โถ่ยังกล้ามาพูด =_=;) ขอโทษด้วยที่ไม่มีหลีดนัมในตอนนี้
เดี๋ยวตอนหน้าจัดให้สักครึ่งตอน 555 ใครรอย่าดง รอหน่อยย
นะคนดีมีไรเตอร์สติกลับก็เหนื่อยอย่างนี้แหละ YwY ~
เห็นหลายเม้นบอกพี่แอลรุกหนักตั้งแต่ต้นเรื่อง
ใครบอกว่าหนัก โหยยย นี่แค่นี้จิ้ม ของจริงหนักกว่านี้
#โห้ะะะะะะ =[]= !!!!!!
ปล.ขออภัยเรื่องคำผิดนะคะ เป็นคนที่พิมพ์แล้วพิมพ์เลย
ไม่ค่อยมาตรวทานทีหลังค่ะ แย่มากเลยล่ะ TT___TT
ต่อไปนี้จะระวังให้มากขึ้นนะคะ
ความคิดเห็น