คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : NAUGHTY&EVIL # 12 (50%)
NAUGHTY&EVIL#12
ผมนั่งหง่าวอยู่นี่มานานมากแล้ว เวลาแบบนี้ถ้าเป็นพนักงานบริษัททั่วไปคงได้เวลาเลิกงานโอทีพอดี และออกไปดื่มกัน แต่สำหรับที่นี่ ทุกคนยังคงนั่งสุมหัวกันทำงานอย่างแข็งขัน
“โอ้ยยย หิวๆๆๆๆ”
พี่ฮิมชานตะโกน ขณะลุกขึ้นยกแขนบิดขี้เกียจ เวลานี้เข็มสั้นอ้วนๆบนหน้าปัดนาฬิกากำลังจะชี้ไปที่เลข 9
“ไปกินเนื้อย่างกันเหอะ”
เขาเดินไปชวนพี่ฮโยซองกับพี่ยองแจที่กำลังปั่นงานหัวหมุน และเดินไปตบไหล่พี่ยงกุกที่แทบจะมุดหน้าลงไปกับเอกสารเป็นตั้งบนโต๊ะ
ผมนี่ก็ดูว๊างว่างเนอะมานั่งมองชาวบ้านเค้าทำงานกันเนี่ย …ยอมรับเลยก็ได้ว่าว่างมาก ! จะทักไลน์จงออบไป ก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้คงสวีวี่วีอยู่กับพ่อทูนหัวจองแดฮยอนคงไม่มีเวลาว่างมาตอบไลน์ผมหรอก
“น้องเจลโล่ไปกินเนื้อย่างกัน”
พี่ฮิมชานเดินมาชวนผมถึงโต๊ะว่างๆตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ห่างจากโต๊ะเขามาไม่เท่าไหร่ แต่จากมุมนี้มันเห็นภาพการทำงานของบอสหน้าเครียดเด่นชัดมาก ชนิดที่ว่าถ้าพี่ยงกุกเงยหน้าขึ้นมาพร้อมๆกับผมเราคงจ้องตากันได้เลย ผมล่ะไม่แปลกใจเลยว่าทำไมโต๊ะนี้ถึงเป็นโต๊ะเพียงตัวเดียวในออฟฟิสนี้ที่ว่างอยู่
“แต่ผมพึ่งกินรามยอนไป ผมอิ่มอยู่เลย”
“น่าาาา ไปเถอะนะ ยงกุกก็ไปนะ”
จะบอกทำไมว่าพี่ยงกุกไป ! เห๊อะ คิดว่าได้ยินชื่อนี้แล้วมันทำให้ผมอยากไปด้วยรึไง !!
แล้วผมก็มาจนได้....
ตอนนี้ผมทำตัวเหมือนน้องหมาเดินตามพี่สามสี่คนต้อยๆ พวกเขาทุกคนดูมีความสุขกับการเดินเลือกร้านอาหารร้านนู้นร้านนี้ แล้วคุยกันอย่างสนุกสนาน จนเหมือนจะลืมใครบางคนที่เดินตามหลังอย่างผมไปแล้ว
พี่ยงกุกมีใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะตลอดเวลา ใบหน้าแบบที่ไม่เคยมีเลยเวลาอยู่กับผม ทำไม ? เค้าเกลียดผมมากขนาดยิ้มไม่ได้หัวเราะไม่ออกเลยรึไง มันเป็นเรื่องที่ยังสร้างความรำคาญให้ผมมากมาตั้งแต่วันแรกๆที่ผมย้ายมาอยู่กับเค้าแล้ว
ก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่มันน่าน้อยใจชะมัด น่าน้อยใจจริงๆ
“เฮ้ ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะ” อยู่ๆพี่ยงกุกหันกลับมาถาม เขาหยุดฝีเท้าตัวเองไว้ขณะที่พี่คนอื่นๆยังคงเดินต่อไป นั่นทำให้ตอนนี้กลับเป็นผมที่เดินอยู่ข้างๆเขาแทน
ทำไมพี่ต้องโผล่มาเวลาที่ผมรู้สึกแปลกๆแบบนี้ทุกที
“เปล่านี่”
“พูดอะไรให้มันตรงกับสีหน้าหน่อย” ไม่ได้แต่คำพูด คราวนี้มือหนายกขึ้นขยี้ผัวผมไปด้วย ผมเห็น พี่ฮิมชาน พี่ยงแจ พี่ฮโยซองหัวเราะคิกคักกันยกใหญ่ ก่อนพี่ฮิมชานจะตะโกนเรียกพวกเราเมื่อทั้งสามไปยืนอยู่หน้าเต็นท์ขายเนื้อย่างข้างทางแล้ว
“เฮ้ ยืนขบหญ้าอ่อนอยู่นั่นแหละ รีบมาเร็วๆเลย!”
“หุบปากน่ะไอ้เหยิน!” พี่ยงกุกคำรามตอบกลับไป ก่อนจะกระชากแขนผมได้วิ่งไปตรงนั้นอย่างรวดเร็วจนผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมต้องมาใจหวิวเพราะความรู้สึกอุ่นๆที่ข้อมือตอนที่พี่เค้าจับอยู่แบบนี้ด้วยเนี่ย
“เอาต็อกโบกกีใส่รามยอน พาจอน กาลบีทัง แล้วก็เอากัมจาจอริมด้วยครับ”
“เหอะ ใครวะบอกไม่ไม่หิว กินรามยอนมาแล้ว ไม่อยากมา” พี่ยงกุกกรอกตาแล้วยกแก้วโซจูกระดกแบบรวดเดียวหมด อ้าว ก็ชวนมากิน ถ้าไม่ให้ผมกิน จะให้ทำหน้าใสนั่งมองพวกพี่เฉยๆรึไง =_=
“เด็กมันกำลังโตน่า ดูสิ แก้มนุ๊มมมมนุ่ม~” เสียงพี่ฮิมชานดูยืดยานกว่าปกติ เขายกมือขึ้นมาดึงแก้มของผมอย่างแรงจนเจ็บแปร๊บ ดวงตาอันเต็มไปด้วยสเน่ห์ล้นเหลือฉ่ำเยิ้มอย่างกับพวกเสี่ยชีหายังไงยังงั้น ...ทั้งๆที่พวกเราพึ่งจะมานั่งโต๊ะได้ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ
เสียงย่างเนื้อดังฉู่ฉ่า และควันสีเทาที่ลอยตลบจนตอนนี้กบาลของผมคงกลายเป็นกลิ่นเนื้อย่างไปแล้ว ผมยกตะเกียบขึ้นหมายจะไปคีบซี่โครงย่างบนเตา แต่ยังไม่ทันจะถึงที่หมาย อยู่ๆตะเกียบของไอพี่ยงกุกก็ยื่นมาคว้าซี่โครงชิ้นนั้นไปซะก่อน แถมยังมีการยักคิ้วไอ้อีกต่างหาก ดูภูมิใจมากเลยสิ แย่งของหลานชายตัวเองกินเนี่ย
“เฮ้ ...ทำไมตรงนั้นมันมืดๆวะ ป้า เปิดไฟตรงนั้นหน่อยเด้ะ”
“เชี่ย พูดอะไรระวังปากมั่ง!” พี่ยองแจรีบเอี้ยวตัวไปตะครุบปากเพื่อนร่วมงานขี้เมาที่เริ่มพัฒนาจากเสี่ยชีกอกลายเป็นอันธพาล จริงๆนั้นไม่ใช่ประโยคชวนหาเรื่องอันแรกจากปากของพี่ฮิมชานหรอก แต่ด้วยใบหน้าทมึฬของพี่ยงกุกที่ทำตาดุอย่างกับเสือโคร่ง เลยไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่มย่ามกับโต๊ะเราเท่าไหร่มากกว่า ...นี่ถ้าไม่มีพี่แกนะ ป่านนี้ ผม พี่ฮโยซอง พี่ยองแจ พี่ฮิมชาน คงได้ไปนอนเรียงให้หยอดข้าวต้มกันในโรงพยาบาลแล้ว
พูดถึงมุมมืดๆของร้าน สายตาอยากรู้อยากเห็นของผมก็ทำงานราวนกเหยี่ยว รีบปราดมองไปยังมุมตรงนั้นทันที เท่าที่เห็นเป็นวันรุ่นชายสองคน ท่าทางคุ้นตาพิกล คนนึงผิวขาวผ่อง อีกคนผิวสีแทน(แทนที่จะขาวน่ะ) ผมพยายามนึกอย่างหนักเลยว่าเคยเห็นสองคนนี้ที่ไหน และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลูกค้าโต๊ะนั้นหันหน้ามามองผมพอดี
“ไอ้จงออบ!”
“เจลโล่นี่หว่า”
ได้ยินเสียงร้อนรนของมันดังขึ้น จงออบพยายามยกแผ่นเมนูขึ้นมาปิดหน้าปิดตา โอเค ผมก็พอเข้าใจว่ามันเป็นคนประหลาด แต่ที่น่าประหลาดใจกว่าก็คือ ทำไมมันมานั่งกินมื้อดึกอยู่กับพี่แดฮยอนสุดหล่อได้ล่ะเนี่ย !?
“เพื่อนหรอ” ตอนนี้ไม่ใช่แค่ผมที่ให้ความสนใจ พี่ยงกุกก็หันมาสนใจด้วยอีกคน
โต๊ะของผมกับจงออบไม่ได้ห่างกันมากนัก แน่นอนว่าสุภาพบุรุษมรรยาทงามนัมเบอร์วันแห่งควังฮวามุนอย่างพี่ประธานจอง เวลาเจอผู้ใหญ่ก็ต้องทำยังไงล่ะ
“สวัสดีครับ ผมจองแดฮยอน เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของเจลโล่ครับ”
อะหื้ออออ แนะนำตัวได้เป๊ะมาก ขนาดที่ยงกุกยังทำหน้างงเลย ...พี่แดฮยอนสาดรอยยิ้มใส่โต๊ะพวกเรามาหนึ่งที เป็นรอยยิ้มที่ทำเอาผมแทบตาพร่าเลยนะ ส่วนจงออบคงไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนแล้ว เลยปล่อยเลยตามเลยหันมานั่งกัดหลอดมองหน้าไอ้พี่แดฮยอนอย่างกับจะกินเหมือนเดิม ไม่วายยังพูดอะไรที่มันไม่น่าโผล่งออกมาเสริมท้ายอีกต่างหาก
“จีบเจลโล่อยู่ด้วยแหละ!”
นั่นปากมึงหรือส้นตีนหา !?????????? จะไฝว้กับกูตรงนี้เลยมั๊ยไอ้เพื่อนชั่ว T[]T !!!!!!
50% LOADING........
- ขอโทษที่ให้รอน้า TT__________TT
ความคิดเห็น