Alpha Romeo ★ ( infinite )

ลำดับตอนที่ #11 : It’s close to midnight .

It’s close to midnight
and something evil’s lurking in the dark






 

           “กี่โมงแล้วเนี่ย”

            จางดงอูพูดขึ้นลอยๆ หลังจากก้มลงดูนาฬิกาและพบว่ามันหยุดเดินไปตั้งแต่เที่ยงแล้ว ...ตอนนี้ท้องฟ้าที่ปกคลุมซกโพเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม บอกให้รู้ว่าอีกไม่ช้าฝนต้องตกลงมาแน่ๆ

            “สองทุ่มสิบห้า”

            “เห้ย!”

            เพราะรู้สึกว่าตัวเองเป็นสิ่งมีชีวิตสุดท้ายที่อยู่ในโรงเรียน ไอ้การที่อยู่ๆก็มีเสียงลึกลับดังขึ้นข้างหลังเลยเป็นอะไรที่น่ากลัวมากขึ้นหลายเท่าตัว ดงอูผ่อนลมหายใจเบาหวิวเมื่อหันกลับไปเจอหน้านิ่งๆของรุ่นน้องปีสอง ยืนเต๊ะท่าล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างกับจะมีใครมาสนใจดูมันนักแหละ

            โชคดีมาก... ที่ยังมีคนอยู่ที่ซกโพ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้อยู่กับผีที่ไหน

            แต่ก็โชคร้ายมาก... ที่คนที่มันเหลืออยู่เป็นคนสุดท้าย ดันเป็นไอ้เด็กลีโฮวอน !

            “หน้าโรงเรียนปิดไฟหมดแล้ว ทางกลับบ้านก็ไม่ค่อยมีไฟด้วย” หนุ่มนักกีฬาพูดเสียงเรียบๆก่อนจะสาวเท้ามายืนข้างๆ ...โฮวอนมันก็ไม่ได้สูงอะไรนักหรอกนะ แต่ทำไมผู้ยิ่งใหญ่อย่างดงอูคนนี้ ถึงรู้สึกต่ำต้อยนักเวลายืนข้างๆไอ้เด็กคนนี้

            “ผมกลับล่ะ” อยู่ๆมนุษย์เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในรั้วโรงเรียนซกโพก็เอ่ยบอกลา ก่อนจะก้าวฉับๆฝ่าสนามโรงเรียนไป ยิ่งเห็นแผ่นแผ่นหลังตรงแด่วเดินห่างไปเท่าไหร่ ในใจของดงอูมันก็ยิ่งโดนความกลัวครอบงำมากขึ้นเท่านั้น เวลานี้ เพียงแค่ลมพัดผ่านหลังเบาๆก็ทำเอาหัวใจวายได้ง่ายๆ

            “นายกล้าหันหลังให้ฉันหรอห้ะ” ก้าวย่างของโฮวอนถูกหยุดด้วยคนตัวเล็กที่วิ่งมาขวาง

            “พี่พูดกับผมหรอ” ร่างใหญ่ยกนิ้วชี้หน้าตัวเอง แอบคิดแว๊บๆว่ารุ่นพี่ใจใหญ่นั่นมีส่วนน่ารัก พอได้ยินไอ้ประโยคที่ตามมานี่สิ...

            “เออพูดกับหมาแถวนี้มั้ง”

            “บาย~”

            เอาจริงพี่ดงอูก็เหมือนซองยอลนั่นแหละ ดูภายนอกหน้าตาก็พอไปวัดไปวานะ แต่ภายใน...ไม่มีห่าอะไรเลย กวนตีนอย่างเดียว กวนได้กวนดี กวนมากๆเดี๋ยวพ่อซัดให้หายซ่าเลย -_-

            “เดี๊ยวววววว” คราวนี้มาใช่แค่เสียงเรียก และการเอาตัวมาขวางทางเดินเท่านั้น จางดงอูวิ่งมาคว้าแขนอันเต็มไปด้วยมัดกล้ามของรุ่นน้องไว้

             ...โดนแบบนั้นเข้าไป ใครไม่หยุดเดินก็บ้าละ คนตัวโตลอบยิ้มเล็กๆกับด้านที่ไม่เคยเห็นจากรุ่นพี่คนนี้ ก่อนจะหันมาตีหน้าตายใส่คู่สนทนา

            “ทำไมพี่กลับบ้านเองไม่ได้ ทุกวันก็เห็นเดินเอาปากลากพื้นกลับได้ทุกที”

            “ถ้าทั้งโรงเรียนมันไม่เหลือแค่นายคนเดียว ฉันไม่ขอให้นายช่วยหรอกลีโฮวอน”

            “โฮย่า”

            “เออๆ โฮย่าโฮตาโฮยายอะไรก็เอาเหอะ”

            “แล้วจะให้ผมช่วยอะไร”

            “กลับบ้านเพื่อนหน่อย”

            “ทำไม ? พี่กลัวผีรึไง”

          อะหูยยยยย แทงใจฉิบหาย ! TT___TT

            สาบานด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญ จางดงอูผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ ไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรมากไปกว่าสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์ เหมือนจะไม่มีตัวตน แต่ก็ทำให้คนกลัวขี้หดตดหายได้ทั่วบ้านทั่วเมือง อะไรที่ชาวบ้านชาวช่องเค้าเรียกว่า ผี นั่นแหละ !        

            แต่เรื่องนี้มันควรจะเป็นความลับ เกิดใครที่ไหมารู้ว่าผู้นำของซกโพกลัวผีขึ้นสมอง มีหวังโดนล้อไปจนเรียนจบแหง ไม่มีทางงงงงง เขามายอมให้เรื่องพรรคนั้นมันเกิดขึ้นหรอก !!

            ท่าทางที่อยู่ๆก็เปลี่ยนไปของดงอู ทำให้โฮวอนต้องยักคิ้วฉงน ก็คนตรงหน้า ก่อนหน้านี้ยังเดินมาขว้าง ไม่ยอมให้เขาไปไหนอยู่เลย แล้วมาตอนนี้ ทำไมถึงเดินก้มหน้าก้มตาไปตามทางมืดๆนั้นคนเดียวได้ล่ะนั่น ?     

            หลังจากเป็นฝ่ายเดินจะบัดก้นออกมาด้วยความห้าวหาญในหัวใจ ดงอูก็ไม่ได้หันกลับไปดูอีกเลยว่าไอ้เด็กโฮวอนนั่นมันกลับไปแล้วรึยัง แต่ที่แน่ๆ เขารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังย่างสุมอยู่ห่างไปไม่ถึงสิบก้าว พอเหลือบมองไปด้านหลังด้วยหางตาก็เจอกับร่างแสนคุ้นเคย ....คล้ายๆว่าจะเป็นคนที่เขาพึ่งเดินหนีมาเมื่อกี้นี้นี่แหละ

            “จะเดินตามมาทำไมเงียบๆวะ!”

            “ให้ร้องเพลงมารึไง”

            เออวะ กูก็ถามอะไรประหลาดดีเนอะ =___=;

          “บิวตี้ฟูลเกิ๊ล เนกยอทเทซอ อุทโก อินนึน นีกา นอมู โจวา~”

            อ้าวไอ้นี่ บ้าจี้ร้องอีกเว้ย ทำไมแกไม่เต้นมาด้วยเลยล่ะแหม !

            คิดแล้วก็ปวดใจจี๊ดๆ ทำไม๊ทำไม เวลาอยู่กับใครเขาก็ไม่เคยรู้สึกเป็นไอ้ขี้แพ้เท่าอยู่กับโฮวอนเลยนะเนี่ย ... แกมันศัตรูอันดับหนึ่งของฉันเลยเว้ยยย !!!!!!! แล้วทำไมต้องมาเดินนำหน้ามันให้รู้สึกเหมือนโดนไอ้โรคจิตกำลังตามตื้อให้เสียวหลังเล่นด้วยวะเนี่ย

            แก๊กๆ

            ขณะที่กำลังทะเลาะอยู่กับความคิดของตัวเอง เสียงประหลาดก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ ขาเรียวหยุดชะงักโดยอัตโนมัติ ...ไม่ได้อยากหยุด แต่มันหยุดของมันเองต่างหาก !

            แอ๊ดดดดดดดด... ปัง !!!

            “แว๊กกก เสียงอะไรอ่ะ” ดงอูร้องเสียงหลง ก่อนจะพุ่งเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังเด็กหน้านิ่งที่เดินเข้ามาใกล้ในรัศมีการกระโดดของเขาพอดี

            “อย่าเวอร์ มันก็แค่เสียงประตูบ้าน” โฮวอนตอบ ก่อนจะเดินต่อโดยมีใครบางคนเกาะอยู่อย่างกับลูกลิง บรรยากาศแบบนี้มันออกจะธรรมดา และชินตาลูกตามากสำหรับนักกีฬาที่อยู่ซ้อมจนเย็น และต้องเดินกลับดึกๆคนเดียวตลอดตั้งแต่ได้เป็นสมาชิกในทีมฟุตบอลของโรงเรียน

            “เฮ้ยย นั่นเงาอะไรอ่ะ”

            “โว้ยย พี่ไม่เคยเห็นราวตากผ้าโดนลมพัดรึไงวะ”

            แรกๆก็ว่าสนุกดีที่ให้เห็นท่าทางแบบนี้ แต่ตอนนี้รู้สึกรำคาญนิดๆละ ไม่เข้าใจว่าไอ้ภาพเหตุการณ์ในชีวิตประจำวันที่ตอนกลางวันก็ดูปกติ๊ปกติ จะน่ากลัวอะไรมากมายขนาดนั้น

            “โคตรป๊อดเลยว่ะ เป็นลูกผู้ชายซะเปล่า”

            “ทำไม ผีมันไม่หรอกรึไงลูกผู้ชายอ่ะ”

            ตอนนี้พี่ดงอูทำให้เขาต้องหยุดเดินตามไปด้วย สองข้างทางที่เป็นทุ่งหญ้ากว้าง มีบ้านคนตั้งอยู่ลิบๆ คงเป็นอะไรที่โรมานซ์น่าจับสาวมาเดินควงแขนในตอนกลางวัน แต่พอเป็นตอนกลางคืน อะไรมันก็ดูน่ากลัวไปหมด ยิ่งมาอยู่กับไอ้รุ่นพี่ที่มั่นใจนักหนาว่าตัวเองยิ่งใหญ่นี่ ...น่ากลัวสั่สๆเลยวะ คืนนี้กูจะนอนหลับมั๊ยเนี่ย =__=

            “โอ้ยย ฉันเดินไม่ไหว ขาสั่นไปหมดแล้ววววว”

            “...” โฮวอนเหลือบสายตาลงดูขาของอีกฝ่ายที่ดูจะสั่นเทาขึ้นมาจริงๆ เห็นแล้วอยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปไว้แบล็คเมล์มากๆ

            ...ว่าแต่ พี่ดงอูนี่ก็มีดีเหมือนกันนะเนี่ย พอกลัวอะไรขึ้นมาละอ้อนเชียว มาอยู่ใกล้ๆก็พึ่งรู้นี่แหละรุ่นพี่คนนี้ตัวเตี้ยกว่าเขา ตัวก็เตี้ยกำลังดี สมัยนี้ยิ่งหน้าคนตัวเตี้ยกว่ายากๆอยู่... เอ่อ สงสัยวันนี้เรียนหนักหรืออากาศมันร้อนมาก กระดุมที่ควรจะกลัดไว้ก็ถูกเปิดออกเม็ดสองเม็ด ยังกับมั่นใจนักแหละว่าแผงอกตัวเองมันแมนนัก แฟ่บอย่างกับไม่กระดาน มีแต่กระดูกไหปลาร้าที่เซ็กซี่เข้าตาคนมองหน่อย

            “มองอะไรวะ? เดี๋ยวต่อย” ดงอูตวัดมองไอ้เด็กที่กำลังพยายามกลั้นขำเต็มที่ ทั้งๆที่ไม่ได้รู้หรอกว่ามันกำลังขำบ้าอะไรอยู่ แต่มือสองข้างของตัวเองก็พยายามลูบต้นขาให้มันเลิกสั่นเสียที กูอายจะตายอยู่แล้วเว้ยยยยยยย !

            “มาดิ่…เดี๋ยวไปส่ง” จบคำ คนตัวเล็กกว่าก็เซไปชนกับอีกคน เมื่อแขนล่ำๆโบกมาพาดคอก่อนดึงให้เข้าไปใกล้ จนตอนนี้คนที่อายุมากกว่ากลายเป็นที่ว่างแขนส่วนตัวของคนตัวโตไปซะแล้ว

            “ทำไมต้องจับไหล่ฉันด้วย”

            “ให้จับหัวแทนมั๊ยล่ะ” ไม่ว่าเปล่า ยังยกมือข้างที่พาดคออยู่ขึ้นมาลูบหัวรุ่นพี่อย่างไม่รู้กาลเทศะเอาซะเลย

            “ทะลึ่งล่ะน้อง” มือบางจึงยกขึ้นมาผลักกึ่งตบหัวสีน้ำตาลเข้มเซ็ตมาซะเท่ห์ของโฮวอนไปหนึ่งฉาดใหญ่ คนโดนตบหันมาจ้องหน้าเขม็ง แต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยคนในอ้อมแขนไปไหน มีแต่จะทิ้งน้ำหนักตัวลงไปเท่านั้น

            “ย๊ากก ตัวหนักชะมัด”

            “แล้วทำไมวันนี้พี่กลับดึกอ่ะ” โฮวอนเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายแทบเดินไม่เป็นท่าอยู่แล้ว

            “ยุ่งไรด้วย”

            “เออ งั้นเดินไปคนเดียวแล้วกัน” อยู่ดีๆน้ำหนักที่อยู่บนคอก็หอยวับไปเมื่อเด็กปีสองคนนั้นผละออกเสียดื้อๆ ก่อนจะผลักแผ่นหลังบางไปข้างหน้าเต็มแรง ...ทางข้างหน้ามืดเกินกว่าที่ดงอูจะรับได้ บรรยากาศเงียบๆพวกนี้กำลังจะทำเข้าสติแตกแล้ว !!

            “ไม่เอาอ่ะ”

            “หึ”

            เด็กตัวโตส่งเสียงในลำคอ เมื่อสุดท้ายรุ่นพี่ใจใหญ่คนนี้ก็มาเดินเกาะแขนเขาอยู่ดี ถึงจะรู้สึกแปลกไปจากเดิมที่วันนี้มีคนมาเดินกลับบ้านด้วย แต่อย่างน้อยโฮวอนก็ไม่รู้สึกจงเกลียดจงชังอะไรพี่ปีสามคนนี้เท่าไหร่ ...จริงๆก็ออกจะชอบด้วยซ้ำ

            แค่ชอบที่ได้แกล้งหรอกนะ ไม่ได้ชอบอะไรแบบนั้น !

            ในที่สุดทั้งสองก็เดินมาจนถึงบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่เกือบสุดถนน เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นล้อมด้วยรั้วไม้เตี้ยๆ ถึงฟ้าจะมืดแต่ก็ยังพอมองเห็นดอกไม้นานาชนิดที่ปลูกเรียงรายขอบรั้ว ตรงสนามหน้าบ้านมีชุดโต๊ะเก้าอี้เล็กๆที่มักจะได้เห็นลูกชายเจ้าของบ้านออกมานั่งแซวสาวเล่นอยู่บ่อยๆ

            “ถึงบ้านพี่แล้วนี่ เข้าบ้านไปดิ่ หรือต้องให้ไปส่งถึงเตียง” โฮวอนพูดเสียงเข้ม เขายกแขนที่พาดคออีกคนอยู่ขึ้นแล้วทิ้งมือลงข้างตัวเหมือนเดิม

            “ทำไมนายถึงไม่เคารพฉันเหมือนคนอื่นๆบ้างห้ะ” ดงอูหันมามองค้อน มือก็ควานหากุญแจบ้านในกระเป๋านักเรียน ได้ยินคำถามนั้นทำเอาเด็กหนุ่มเลิกคิ้วสูง เปลี่ยนท่ายืนมาเป็นท่าล้วงกระเป๋า พร้อมยกยิ้มกวนๆอย่างกับพวกนักเลง

            “พี่มีดีอะไรให้ผมต้องเคารพรึไง”  

            เหอะ.. จางดงอูขอยืนยันเลยว่ามันเป็นนักเลงจริงๆด้วยล่ะ =_=

            “ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ”

            “แล้วผมแคร์หรอ?”

            เห็นท่ายักไหล่นั่นแล้วมันอยากยกแข้งขึ้นตวัดหน้ามันสักสามสี่ทีจริงๆ ! แต่ยองกวังเคยสอนไว้ อย่าไปเล่นกับหมาบ้ามันอยากบ้าก็ปล่อยมันบ้าไปตัวเดียว หึ ถึงดงอูจะย้ายจากยองกวังมาเรียนทีนี่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะติดนิสัยคันทรี่ไม่แคร์โลกอย่างเด็กซกโพแท้ๆมาหรอกนะ

            “ฝากไว้ก่อนเห้อะ!” ทำได้ก็แค่เล่นลิ้นใส่อีกคนก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ขนาดปิดประตูมาแล้ว เสียงจากคนที่ยืนอยู่นอกรั้วยังอุตส่าห์ดังทะลุเข้ามาได้อีกนะ

            “แล้วรีบมาถอนคืนล่ะ!”

            อ๊ากกกกกกก ลีโฮวอน ! วอนสมชื่อเลยนะมึง !!

 

สั้นๆโน๊ะตอนนี้ สั้นมากด้วยค่ะ5555555555555555
สั้น ง่าย และไม่ได้ใจความเลย =_= มันกลั่นกรองออกมาจากสมองสุด
ประเทืองปัญญาของไรเตอร์ล้วนๆ แต่เป็นย่าดงเต็มๆเลยนะ *3* !!
คู่นี้ก็เหมือนคู่อื่นๆจ้ะ กัดกันไปกัดกันมา สรุปมีใครรักกันบ้าง ?????????
55555 ยังไงก็ฝากคู่นี้ไว้อีกคู่นึงนะคะ ขอบคุณที่ติดตามจ้ะ แล้วเจอกันใหม่น้า



เอาตอนหน้ามาฝาก สองบรรทัด ......


“ยอลลี่จะเป็นเจ้าสาวของมยองซูนะ”
.
.
“อื้อ ~ หยุด ไม่เอานะ! คิมมยองซู!” 



พี่ยอลก็เล่นตั๊วเล่นตัวเน๊อะ 55555555555555555555555