คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Once upon a time .
Once upon a time
“นี่ ทำไมนายหล่อจังอ่ะ”
“?”
ดวงตาเรียวเบิกกว้าง จ้องไปยังใบหน้าเนียนใสของคนที่นั่งก่อขุดดินอยู่ตรงข้ามกับเขา แต่เหมือนคนที่เป็นฝ่ายเอ่ยปากถามจะไม่ได้ใส่ใจเอาคำตอบเท่าไหร่ เพราะมือเล็กๆทั้งสองข้างกำลังง่วงอยู่กับการออกแรงทิ่มจอบลงบนพื้นดินสีเข้ม
“นายหล่อมากจริงๆนะมยองซู ฉันโคตรชอบปากนายเลย มันดูดีจัง”
เจ้าของเสียงใสติดจะห้าวเล็กๆกล่าวออกมาหน้าตาเฉย โดยไม่รู้เลยว่าคนที่ฟังอยู่ใจเต้นตึกตักขนานไหน ถึงจะยังเด็ก แต่เขาก็รู้สึกอะไรบางอย่าง ...บางอย่างที่กำลังทำให้ใจพองโต หรือนี่จะเป็นอะไรที่ผู้ใหญ่ชอบพูดๆกันว่ามันคือ ความรัก
ครอบครัวคิม ย้ายทำอยู่ที่เมืองซกโพได้ระยะหนึ่งแล้ว พวกเขามาอาศัยอยู่กับครอบครัวเชื้อสายจีนเจ้าของฟาร์มเล็กๆที่แสนอบอุ่น บ้านนี้มีเด็กน่ารักมากอยู่คนหนึ่ง ชื่อลีซองยอล... เป็นเด็กตัวผอมบางแต่รูปร่างสูงเพรียว มีใบหน้าน่ารัก ผิวขาวจัด ดวงตาใสแจ๋ว และปากอิ่มที่ประดับด้วยรอยยิ้มจริงใจตลอดเวลา
เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับซองยอลมากนัก รู้แค่ว่าเธอมากกว่าเขาปีนึง และชอบทำอะไรเหมือนผู้ชาย ไม่ว่าจะการแสดงตัว อากับกริยาต่างๆ รวมไปถึงพูดคำจา จนบางครั้งที่เล่นอยู่ด้วยกัน ยังอยากจะถามให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยว่าเธอเป็นผู้ชายรึเปล่า
แต่ถึงยังไง...คนๆนั้นเป็นเด็กผู้หญิงแบบที่คิมมยองซูชอบตั้งแต่แรกเห็นเลยล่ะ
“มยองซู พวกเราต้องไปกับแล้วนะลูก”
“ผมไม่อยากไป ฮึก ผมอยากอยู่ที่นี่”
แต่เมื่อมีการรู้จักก็ต้องมีวันลาจาก ดวงตาเรียวฉ่ำไปด้วยน้ำตา อะไรบางอย่างบอกเด็กน้อยว่า เขาไม่อยากอยู่ห่างจากคนๆนั้นเลยแม้แต่นิด เด็กผิวขาวซีดตรงหน้า ไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นที่มยองซูเคยรู้จัก คนๆนี้มีอะไรที่พิเศษมากกว่านั้นในความรู้สึก
“เป็นผู้ชายซะเปล่าอย่าร้องไห้สิ อย่าทำตัวเป็นเด็กๆได้ป่ะ เราไม่ได้จากกันตลอดไปสักหน่อย” มือขาววางลงบนหัวเล็กแล้วลูบเบาๆ
“งั้นเอานี่ ฉันให้ แต่สัญญานะว่าในอนาคตนายต้องเอากลับมาคืน…” ร่างบางว่า ล้วงเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะยัดใส่มือคนที่ตัวเล็กกว่า
“ยอลลี่สำคัญกับฉันมากนะ แต่นายก็สำคัญกับฉันเหมือนกัน...”
เด็กชายก้มลงมองวัตถุในมือ มันเป็นตุ๊กตาหมีขนฟู ที่หาได้ทั่วไปตามแผงขายของในตลาดนัด ปกติเขาไม่ค่อยชอบอะไรที่ไม่มีแบรนด์ แต่ตุ๊กตาบ้านๆตัวนี้กลับดูมีค่าขึ้นมา เมื่อคนที่ยื่นให้เป็นคนๆนั้น
“ทั้งชีวิตฉันคงได้อยู่แต่ที่ซกโพ ไม่ใช่เรื่องยากหรอกถ้านายจะกลับมาหาฉันอีก ห้าปี สิบปี ฉันก็จะรอ สัญญานะว่านายจะกลับมาคิมมยองซู... บ๊ายบายยยยยย ~”
ภาพคนตัวขาวที่ยกมือขึ้นโบกไปมา ค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆเมื่อรถของครอบครัวขับออกจากที่นั่น ทั้งคุณและคุณนายคิมต่างก็ประกอบอาชีพที่ต้องเดินทางเสมอ และทุกครั้งพวกเขาก็จะพาลูกชายของตัวเองไปด้วย ระยะเวลาที่เขาอาศัยอยู่ในแต่ละที่ไม่เท่ากัน คราวนี้พวกเขาได้เดินทางมาที่ซกโพ เมืองเกษตรกรรมเล็กๆที่ตั่งอยู่ในหุบเขาห่างจากเมืองที่วุ่นวายมามากพอสมควร
ปกติแล้วมยองซูมันจะโวยวายเมื่อรู้ว่าต้องเดินทางไปที่ห่างไกล และจะดีใจออกนอกหน้าทุกครั้งที่เดินทางกลับ แค่คราวนี้บางอย่างเปลี่ยนไป ลูกชายคนเดียวของพวกเขานั่งเงียบๆก้มลงมองอะไรบางอย่างมาตลอดทางตั้งแต่พาหนะเคลื่อนตัวออกมาจากฟาร์มนั้น
ร่างเล็กมองตุ๊กตาหมีสีขาวในมือ ก่อนจะแย้มยิ้มบางๆ
“ผมสัญญา ...ซองยอลต้องรอผมนะ”
.
.
ห้าปี สิบปีฉันก็จะรอ สัญญานะว่านายจะกลับมาคิมมยองซู
ผมสัญญา...
มือหนาเลื่อนลงสัมผัสตุ๊กตาตัวเดิม ที่ถูกเอามาห้อยกระเป๋าเรียนตัวเองไปเรียบร้อย ไม่ใช่เพราะไม่อยากทะนุถนอม แต่เขาคิดว่าทางเดียวที่จะพกของสำคัญติดตัวไปไหนมาไหนด้วยทุกวัน และมองเห็นได้ง่ายๆโดยไม่ต้องทำหลบๆซ่อนๆให้เป็นที่สะดุดตาของเพื่อนผู้อยากรู้อยากเห็นทั้งหลาย คือการทำให้มันเป็นส่วนหนึ่งของของใช้ในชีวิตประจำวันไปซะเลย
“จะได้เจอเธอแล้ว ลีซองยอล”
ในที่สุด เรื่องนี้ก็มีอินโทร อิ________อิ
คือแต่งอินโทรหลักจากแต่งเนื้อเรื่องได้สองตอนแล้ว 5555555
ครั้งแรกกับฟิคเด็กแคระ อะไรอาจจะยังไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่
แต่ที่แน่ๆ เค้ารักแปะของเค้ามากนะ <3
จากข้างต้น เห็นมยองเรียกยอลว่า 'เธอ'
คนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิดหรอกนะจ๊ะ (เรอะะะะะะ?)
ยังไงก็อยากจะฝากฟิคลูกทุ่งๆนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ
แล้วตอนหนึ่งจะตามมาเร็วๆนี้ ~
ความคิดเห็น