ระบบอาณาเขตหลังโลกล่มสลาย

ลำดับตอนที่ #5 : อณาเขตมีเจ้าของเเล้ว

ไคลน์ไม่ได้ขึ้นมาบนชั้นสุดของอาคารเรือนจำเพื่อดูสภาพด้านนอก เพียงเเค่คาดเดาจาการที่มอนสเตอร์หลุดรอดเข้ามาด้านในเเละบริเวณรอบๆได้เเสดงว่าฝ่ายกองกำลังที่ดูเเลความปลอดภัยพ่ายเเพ้เรียบร้อยเเล้ว

เเต่หากว่าเป็นการถอนกำลังออกไปโดยตั้งใจก็เป็นการบ่งบอกว่าไม่มีกำลังพอที่จะปกป้องบริเวณนี้ เเน่นอนว่าต้องมีมอนสเตอร์เเบบพวกนั้นอยู่ข้างนอกอีกเพียบเเน่นอน

เป้าหมายที่ไคลน์มาที่นี่เพราะปืนพกในลิ้นชักนั่นเอง

หากว่าพวกเขาถูกสั่งมาให้ทอดทิ้งเรือนจำเเละพื้นที่บริเวณนี้ ไม่เเน่ว่าอาจจะมีของที่มีประโยชน์หลงเหลืออยู่ก็เป็นได้

เเละก็มีจริงๆ ปืนพกของผู้บัญชาการเรือนจำ มันถูกเเอบไว้ในลิ้นชักใต้โต๊ะ เขาอาจจะรีบจากไปเพราะความกลัวหรืออาจจะไม่สนใจมันอยู่เเล้ว

"ปืนพก!"ผู้ช่วยที่ถูกพามาด้วยตกใจ ในความคิดของมันคือไม่ใช่เอาไว้ฆ่ามอนสเตอร์ข้างนอก เเต่เป็นหัวของมันมากกว่าที่จะเป็นรู

"ใช่ กระสุนเต็ม"ไคลน์เปิดดูก่อนจะตัดสินใจนั่งบนเก้าอี้หนัง เขาต้องใช้ความคิดเเม้ความหวังจะริบรี่ก็ตามที

[ ครบเงื่อนไขในการครอบครองอณาเขต ]

เสียงดังขึ้นในหัวของไคลน์ เขารู้สึกประหลาดใจเเละมองไปรอบๆห้อง ไม่ใครอื่นนอกจากนักโทษที่เขาพามาด้วย

"เมื่อกี้พูดอะไรหรือเปล่า"

นักโทษคนนั้นรู้สึกตื่นตะหนกเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไป"เปล่าครับ ผมไม่ได้พูดอะไร"

.....

ในห้องขังนักโทษ ตรงจุดศูนย์กลางมีมอนสเตอร์2ตัวกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด

ไส้เดือนมีบาดเเผลเต็มตัวเเละเลือดที่ซึมออกมา เเม้จะเป็นรอยไม่ใหญ่นักเเต่จำนวนมันมากเกินกว่าจะนับได้ ลำตัวบางส่วนของมันเริ่มหดลงไปใต้ดินเหมือนเดิมราวกับพร้อมถอยหนีทุกเมื่อ

สิงโตที่ปลายหางลุกเป็นเปลวไฟต่อสู้อย่างห้าวหาญ กรงเล็บของมันเปลี่ยนสีเป็นสีเเดงฉานจากเลือดของศรัตรู ลำตัวของมันมีรอยช้ำหลายจุดจากการโดนกระเเทก เเต่มันยังเคลื่อนที่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นักโทษมองไปที่พวกมัน2ตัวอย่างใจจดใจจ่อ ชีวิตพวกมันขึ้นอยู่กับการต่อสู้นี้บางคนภาวนาให้มันตกตายไปทั้งคู่ มิเช่นนั้นต่อให้ผลลัพธ์ใครจะชนะพวกมันก็ต้องตกเป็นอาหารอยู่ดี

กรี๊สสส
โฮกกก

ทั้ง2พุ่งทะยานเข้าหากันอีกครั้ง ทุกการปะทะจะมีกำเเพงถล่มลงมา นักโทษหลายคนตกตายไปเเต่บางคนก็โชคดีที่ทางออกถูกเปิดขึ้น

"เยี่ยม ขอไปก่อนล่ะ"นักโทษรายนึงหนีออกจากห้องขังได้สำเร็จ

"ช่วยเราด้วยลูกพี่"
"พาผมออกไปด้วย"
"เห้ย เปิดประตูให้ข้าด้วยดิวะ"
"ถ้าออกไปได้เดี๋ยวได้เจอกัน"

ไม่ใช่ว่านักโทษคนนั้นจะไม่อยากช่วยเเต่เขาไม่รู้ว่าปุ่มที่ใช้เปิดประตูห้องขังทั้งหมดอยู่ใหน หากมัวเสียเวลาหาเขาคงถูกมอนสเตอร์ตัวนั้นฆ่าได้ง่ายๆ

ชีวิตตัวเองนั้นสำคัญที่สุด

มันรีบวิ่งไปตามทางเดินอย่างไม่คิดชีวิตเเละมุ่งหน้าออกจากเรือนจำให้เร็วที่สุด ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยรอยยิ้มเเละน้ำตาที่สามารถหนีไปจากที่เเห่งนี้ได้

อิสระจากการถูกขังคุกเเละรอดชีวิตจากมอนสเตอร์บ้านั่น

"อิสระเเล้วโว้ย"

เมื่อประตูหน้าเรือนจำเปิดออกมันตะโกนด้วยความดีใจ หากเเต่เมื่อลืมตาขึ้นเเขนที่เหมือนใบเลื่อยได้พุ่งเข้ามาตัดลำคอขาดเเยกเป็นสองส่วนทันที

ในเรือนจำที่มีมากถึง3ชั้นเเละนักโทษที่ถูกขังหลายร้อยคน ไส้เดือนยักษ์เริ่มทนพิษบาดเเผลไม่ไหวเเละไกล้ที่จะถอนตัว ส่วนสิงโตก็เริ่มหายใจหอบเเต่ยังสู้ไม่ถอย

[ อณาเขตมีเจ้าของเเล้ว ]

เสียงประกาศดังไปทั่วเรือนจำ นักโทษหลายร้อยคนได้ยินเสียงประกาศดังขึ้นพร้อมกัน


"เสียงบ้าไรวะ"
"ใครมันมาประกาศอะไรตอนนี้"
"อณาเขตอะไรของมัน"
"เห้ย ดู2ตัวนั่นดิ เหมือนมันกำลังจะหนีเลย"

ไส้เดือนยักษ์เเละสิงโตหางเพลิงตัวสั่นเเละครางออกมาด้วยความหวาดกลัว มันพยายามเคลื่อนที่หนีเเต่ถูกเเรงกดดันรั้งเอาไว้ ตอนนี้มันไม่สนการต่อสู้เเล้วเพียงต้องการเเค่เอาชีวิตรอด