ระบบอาณาเขตหลังโลกล่มสลาย

ลำดับตอนที่ #4 : ปืนพก

ไม่ใช่เเค่ประตูลูกกรงเท่านั้นที่ถูกทำลาย เเต่กำเเพงกั้นไว้กับห้องข้างๆก็เป็นถล่มลงมาด้วยเช่นกัน

โชคดีที่มันไม่ได้สนใจไคลน์เเละนักโทษห้องข้างๆเเต่รีบโจมตีสวนกลับไส้เดือนยักษ์ทันที ไม่เช่นนั้นทั้งคู่คงถูกฆ่าตายไปเเล้ว

ไคลน์มองผ่านโพรงกำเเพงไปยังห้องข้างๆ อีกฝ่ายมองกลับมาด้วยสีหน้าหวั่นวิตก เมื่อสบตากันมันรีบก้มหน้าหนีทันที

"อยากรอดใหม"ไคลน์ถามอีกฝ่าย

"ครับ อยากรอดครับ อย่าทำอะไรผมเลย"นักโทษมองไคลน์ด้วยสีหน้าหวั่นวิตก มันคิดว่าเมื่อตะกี้อุตส่าห์รอดตายจากสิงโตนั่นมาได้เเต่ต้องมาเจอกับภัยตรงหน้าอีกหรอเนี่ย

เหมือนกับหนีเสือปะจรเข้ชัดๆเลยเเบบนี้

"ตามฉันมา"ไคลน์ไม่ได้ใส่ใจอีกฝ่ายนัก เนื่องจากชื่อเสียงความโหดร้ายของเขาที่กุขึ้นมาโดยที่นั่นไม่ใช่ตัวเขาจริงๆทั้งหมด

ความคิดผู้คนช่างน่ารังเกียจเกินไป

ไคลน์บอกให้อีกฝ่ายตามมาเงียบๆ ระหว่างที่สิงโตซึ่งปลายหางของมันลุกท่วมไปด้วยไฟเพลิงยิ่งกว่าเดิมกำลังสู้กับไส้เดือนยักษ์โดยไม่ได้สนใจรอบข้างเลยเเม้เเต่น้อย

ราวกับมนุษย์เป็นเพียงอาหารที่จะจัดการเมื่อไหร่ก็ได้ ตอนนี้มันเพียงเเค่จัดการศรัตรูตรงหน้าเเละครอบครองพื้นที่นี้ทั้งหมด

ไคลน์เดินทางผ่านอุโมงค์พร้อมกับผู้ช่วยที่พามาด้วย ทุกสายตาเปลี่ยนมาจ้องมองทีทั้งคู่เเทน

"ได้โปรดพาฉันออกไปด้วย"
"ถ้าออกไปได้จะตอบเเทนด้วยชีวิตเลย"
"ขอร้องล่ะ"

นักโทษมองมาด้วยสายตาอ้อนวอนเเละสิ้นหวัง หลังจากที่ไคลน์เมินเฉยต่อพวกมันเเละเดินลอดอุโมงค์ไปพวกมันก็เปลี่ยนเป็นคำด่าทอเเละสบถเเทน

เเน่นอนว่าไคลน์ไม่สนใจพวกมันเลยเเม้เเต่น้อย ประโยคที่มันพูดมาล้วนมาจากสถานการณ์ในขณะนั้น หลังจากที่ช่วยมาเเล้วพวกมันก็จะลืมเเละก็ไม่ต่างจากก่อนหน้า

ที่สำคัญ พวกมันต่างกล่าวหาไคลน์ว่าเป็นฆาตรกร

"เราจะไม่ช่วยพวกเขาจริงๆหรอ"ผู้ช่วยที่ไคลน์พามาด้วยถาม

"หรือว่านายอยาก เเต่อาจตายได้นะ"ไคลน์ตอบอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับวิ่งไปข้างหน้า

"ไม่ ไม่ช่วยเเล้ว"

ทั้งคู่เดินไปตามทางที่คุ้นชิน ตลอดหลายปีที่ผ่านมาล้วนเดินผ่านเส้นทางนี้มาเเล้วนับไม่ถ้วน

ไคลน์ไม่ได้วิ่งตรงไปที่ทางออก เเต่เปลี่ยนเส้นทางไปที่ห้องควบคุมเเทน ที่นี่สามารถมองเห็นภาพรวมของพื้นที่ต่างๆทั้งในเเละนอกเรือนจำผ่านกล้องวงจรปิดได้

"มันล็อค"

ปังง

ไคลน์ถีบตรงลูกบิดจนหลุดออกเเล้วเปิดประตูเข้าไป โชคดีที่ไฟฟ้ายังไม่ถูกตัด กล้องวงจรปิดทุกตัวยังทำงานได้ตามปรกติ

ไคลน์มองผ่านหน้าจอทีวีหลายจอมองเห็นสิงโตเเละไส้เดือนยักษ์กำลังสู้กันโดยไม่มีฝ่ายถอย ตอนนี้สิงโตเป็นฝ่ายได้เปรียบ ไส้เดือนมีเเผลจากกรงเล็กตามลำตัวมากเกินไปเเต่สิงโตมีเพียงรอยเลือดจากการโดนกระเเทก

หลังจากมองผ่านกล้องทุกตัวทำให้รู้ว่าภายในเรือนจำไม่มีมอนสเตอร์ตัวอื่นนอกจากทั้งสองตัวอีก เเต่ด้านนอกมีตั๊กเเตนขนาดเท่ารถมอเตอร์ไซค์มากกว่าสิบตัวกระโดดไปมา

เเม้จะดูไม่น่ากลัวเท่า2ตัวที่สู้กันอยู่ เเต่หากเจอเข้ายังไงก็ถูกฆ่าได้ง่ายอยู่ดี

"จะเอายังไงต่อดี ตอนนี้ข้างนอกก็มีพวกมันอยู่อีก โลกนี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย"ผู้ช่วยที่ไคลน์พามาด้วยเริ่มสติเเตก เเม้จะออกมาจากห้องขังได้เเล้วเเต่ก็ไปใหนไม่ได้อยู่ดี

ไคลน์คิดชั่วครู่ ก่อนจะวิ่งไปจากห้องเเละเปลี่ยนเส้นทางอีกครั้ง

"เราจะไปใหนกัน ตอนนี้มอนสเตอร์เต็มไปหมด เราไม่รอดเเล้ว"

"ถ้ายังไม่อยากตายก็เงียบไปซะ"ไคลน์สั่ง หากเสียงดังเกินไปใครจะรู้ว่าจะมีตัวอะไรโผล่มาอีก

หลังจากวิ่งซักพักก็ถึงห้องผู้บัญชาการเรือนจำที่อยู่ชั้นบนสุด สามารถเห็นพื้นที่ภายนอกได้ชัดเจน คราวนี้ไม่ใช่เเค่ตั๊กเเตนตัวยักษ์เเต่ยังมีพืชเเปลกประหลาดที่ขยับเหมือนสิ่งมีชีวิตทั่วไปอีกด้วย

"ปืนพก"ดวงตาไคลน์เป็นประกาย