ระบบอาณาเขตหลังโลกล่มสลาย

ลำดับตอนที่ #2 : สิงโตหางเพลิง

ไคลน์ในห้องขังใช้ชีวิตตามปรกติเหมือนทุกวันเเละทุกปีที่ผ่านมา เเต่หลายวันที่ผ่านมาเกิดเสียงดังสนั่นขึ้นข้างนอกบ่อยครั้งราวกับเกิดสงครามกลางเมือง ไม่ว่าจะเสียงอาวุธหรือเสียงโหยหวน

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจมันมากนัก ในเมื่ออิสระเขามีเพียงเเค่ในเรือนจำนี้เท่านั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างนอกก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยซักนิดเดียว

"บ้าเอ๊ย ที่บ้านเเกเป็นไงบ้างตอนนี้"ผู้คุมคนนึงถามด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว

"ตอนนี้ครอบครัวผมอพยพไปเขตลี้ภัยเเล้ว"มันถอนหายใจออกมาอย่างสิ้นหวัง

"อ่า ฉันว่าจะให้ครอบครัวไปเหมือนกัน"

ทั้งคู่เดินผ่านห้องขังนักโทษพลางคุยกันไปตลอดทาง

ข่าวสารจากนอกเรือนจำที่ไคลน์ได้รับมีเเต่การสนทนาจากผู้คุมที่เดินผ่านไปมาเท่านั้น ไม่รู้เพราะอะไรตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมานักโทษไม่ได้รับอนุญาติให้ออกไปเจอเเดดข้างนอก ได้เเต่ถูกขังเเบบลืมวันลืมคืนอยู่ข้างใน

เเม้เเต่อาหารก็ถูกจัดให้ในห้องขังเเต่ละคน

กำหนดการเเละสิทธิต่างๆที่เคยได้รับมาตลอดถูกจำกัดกระทันหัน มีนักโทษหลายคนโวยวายด้วยความไม่พอใจเเต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนเเปลงอะไรได้อยู่ดี

"มอนสเตอร์ สัตว์กลายพันธุ์ ต้นไม้มีชีวิตงั้นหรอ"

ไคลน์ครุ่นคิดในสิ่งที่ได้ยินมาหลังจากเอาข้อมูลมารวมกัน เเม้ว่าเขาจะติดคุกมาหลายปีเเต่สิ่งนี้เกินความเข้าใจมากเกินไป เป็นคำที่มักเจอได้ในหนังสือเเฟนตาซีบ่อยครั้ง เเต่นี่มันโลกความเป็นจริงนะ

เเต่ที่รู้ๆคือข้างนอกเต็มไปด้วยความโกลาหล

ตู้มมม

วันนี้เสียงดังกว่าทุกที เสียงปืนกลดังขึ้นจนได้ยินชัดเจน

ไคลน์หันมาออกกำลังกายต่อ เเม้เขาจะอยากรู้อยากเห็นเเต่ตอนนี้เขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเเละมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาด้วยเช่นกัน

วันถัดมา ไม่มีเสียงผู้คุมคอยปลุกเพื่อให้อาหารเช้า ตามทางเดินว่างเปล่าเหลือเเค่นักโทษที่ถูกขังไว้หลังลูกกรงเท่านั้น

"เห้ยผู้คุม หิวข้าวเเล้วโว้ย"
"นี่มันเลยเวลาอาหารมานานเเล้วนะ"
"ไปใหนกันหมดวะ"

เสียงนักโทษตะโกนโวยวายเสียงดังเเต่ก็ไม่มีการตอบรับกลับมา ไม่เห็นเเม้เเต่เงาผู้คุมซักคนเดียว

โครม

คราวนี้เสียงดังเข้ามาไกล้กว่าทุกที เเละไม่มีเสียงปืนดังขึ้นเหมือนทุกครั้ง

ไคลน์มองผ่านประตูลูกกรง ตรงอุโมงค์ทางเข้าเหมือนจะมีเงาอะไรซักอย่างไกล้เข้ามา

กรรรร

สิงโตตัวใหญ่เดินเข้าอย่างเฉื่องช้า มันมองไปรอบๆราวกับกำลังมองหาเหยื่อที่จะมาเป็นอาหารของมัน

"เห้ยๆสิงโตเข้ามาในนี้ได้ไงวะ"
"เอาจริงดิ ไม่มีไรเล่นกันเเล้วหรอผู้คุม"

นักโทษคนอื่นๆมองมันด้วยความสนใจ พวกมันคิดว่านี่เป็นการหยอกล้อหรือไม่ก็เอามาข่มขู่เท่านั้น

เเต่ไคลน์คิดต่างออกไป เมื่อมองที่ลำตัวของมันดีๆจะเห็นได้ว่าตามตัวของมันไม่ใช่ขนสีทองเเต่เป็นเกล็ดสีเหลือง กรงเล็บที่ยาวออกมาจนเห็นได้ชัดสีเเดงสด เเละหางที่ปลายของมันมีไฟลุกท่วม

"มอนสเตอร์ คือเเบบนี้เองซินะ"

ไคลน์เข้าใจในสิ่งที่ผู้คุมคุยกันทันที ไม่ใช่เกมออนไลน์หรือนิยายจากใหนเเต่เป็นชีวิตจริง

เสียงดังก่อนหน้าเป็นการต่อสู้เพื่อป้องกันที่นี่จากพวกมัน ถ้ามอนสเตอร์พวกนี้เข้ามาได้เเล้วเเสดงว่าทหารพ่ายเเพ้ หรือไม่ที่นี่ก็ถูกทอดทิ้งไปเรียบร้อย

เเสดงว่าตอนนี้ชีวิตของไคลน์กำลังตกอยู่ในอันตรายอย่างเเท้จริง

เเม้ชายหนุ่มจะไม่รู้ว่าความอันตรายอยู่ในระดับใหน เเต่การที่มันสามารถทำให้ทหารติดอาวุธต้องยอมล่าถอยเเละทิ้งที่นี่ไปต้องน่ากลัวกว่าสัตว์ทั่วไปเเน่นอน

ไคลน์สังเกตุลักษณะของมันที่เเตกต่างจากสิงโตที่เป็นสัตว์ทั่วไป เเผงคอสีทองที่ลุกไหม้ราวกับเปลวไฟ ลำตัวปกคลุมไปด้วยเกล็ดเงางามเเละจุดที่เด่นชัดเเละเเปลกประหลายที่สุดคือหางที่ปลายของมันมีไฟลุกไหม้อยู่