ระบบอาณาเขตหลังโลกล่มสลาย

ลำดับตอนที่ #1 : จำคุก 128 ปี

"ไอ้สารเลว"
"เเกฆ่าได้เเม้กระทั่งเด็ก ไอ้เวร"
"อย่าให้ออกมาจากคุกนะ"
"ขอเเกให้ติกคุกตลอดชีวิต"
"โดนประหารไปได้ก็ดี คนเลวๆเเบบนี้"

เสียงสาปเเช่งต่างๆนาๆดังมาจากทั่วสารทิศ

ไคลน์ถูกกุมตัวโดยเจ้าหน้าที่ในเครื่องเเบบเดินเข้าศาล ใบหน้าของชายหนุ่มนิ่งเฉยไม่เเยเเสต่อคำด่าทอของญาติพี่น้องที่โกรธเเค้น

"จำเลยยอมรับข้อกล่าวหาหรือไม่"

หลังจากฟังคำอธิบายของอัยการที่กล่าวหาเขาหลายอย่างจนดิ้นไม่หลุด เพราะหลักฐานที่อีกฝ่ายนำออกมาล้วนบ่งบอกถึงตัวฆาตรกรตรงหน้าเป็นอย่างดี

"ไม่"ไคลน์ปฏิเสธข้อกล่าวหาทั้งหมด เเม้หลักฐานจะชัดเจนทุกอย่างเเต่เขาไม่ได้เป็นคนทำ

หลังจากขึ้นศาลมาหลายรอบเเละโดนใส่ร้ายจนนับไม่ถ้วน ชายหนุ่มหมดหวังไปนานเเล้ว

ไม่มีใครเข้าข้างเขาเเม้เเต่คนเดียว เเม้เเต่ทนายข้างๆยังไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกับเขาเเม้เเต่นิดเดียว เพียงเเค่ทำหน้าที่เป็นทนายของรัฐตามกฏหมายให้เสร็จๆไป

"ศาลตัดสินว่า มิสเตอร์ไคลน์ผิดจริง ถูกจำคุก128ปี!"

หลังจากตัดสินคดีความเสร็จ ไคลน์ถูกนำตัวฝ่ากลุ่มคนที่โกรธเเค้นอีกครั้ง บางคนร้องไห้น้ำตาไหลออกมา บางคนจ้องมองด้วยความโกรธเเค้น

ฉันบอกไปเเล้วว่าไม่ได้ทำ ทำไมถึงมองด้วยสายตาเเบบนั้นล่ะ ไคลน์พึมพรำคนด้วยด้วยสีหน้าว่างเปล่า ถึงเเม้เขาจะรู้ว่าตัวเองอาจจะเป็นคนทำ เเต่ถึงยังไงก็ไม่ใช่ตัวเขาจริงๆที่เป็นคนทำอยู่ดี

หลังจากนั้นชายหนุ่มถูกพาขึ้นรถเเละมุ่งตรงมาที่คุกในเขตเมืองนั้น

"หมายเลข311 เเกอยู่ห้องนี้"

ไคลน์ในชุดนักโทษ ที่หน้าอกปักหมายเลข311เดินเข้าไปในห้องขังเดี่ยวพร้อมกับประตูลูกกรงที่ปิดตามหลังอย่างเเรง

"ฉันไม่ได้ฆ่าใครซักหน่อย ทำไมต้องใส่ร้ายกันด้วย"ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เเพร่วเบา“อีกคนทำต่างหาก”

5ปีต่อมา

ผู้คุม2คนกำลังเดินตรวจตราตามห้องขัง คนนึงทำงานนี้มากว่าสิบปี ส่วนอีกคนยังเป็นคนหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เมื่อวาน

"เดี๋ยวพี่จะสอนให้รู้เองว่าอะไรควรอะไรไม่ควรทำ"ผู้คุมวัยกลางคนกล่าว

ในชั้นที่ทั้งคู่กำลังดูเเล ไล่จากด้านซ้ายไปทีละห้อง ผู้คุมวัยกลางคนอธิบายลักษณะของนักโทษเเละคนที่ต้องระวังเป็นพิเศษ มีทั้งพวกบ้าเเละพวกโรคจิต

ทั้งคู่เดินมาเรื่อยจนกระทั่งหยุดที่หน้าห้องขังห้องหนึ่ง

"ห้องนี้เป็นยังไงหรอครับรุ่นพี่"

"ห้องนี้ เดี๋ยวบอกทีหลัง มาดูห้องต่อไปก่อนดีกว่า"ผู้คุมวัยกลางคนลังเลเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านห้องขังนั้นไป

ผู้คุมเด็กใหม่มองเข้าไปอย่างสงสัย ในห้องมีเพียวชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังออกกำลังกายพร้อมกับหนังสือที่วางบนเตียงเเค่นั้น ไม่ได้ดูผิดปรกติเเต่อย่างใด

"ตกลงนักโทษห้องนั้นเป็นยังไงครับ ทำไมผมรู้สึกว่าเขาดูปรกติที่สุดเเล้วในชั้นนี้"

"จะว่ายังไงดี"ผู้คุมวัยกลางคนครุ่นคิดเล็กน้อย"เจ้านั่นหมายเลข311 เวลาปรกติก็ดูเหมือนเด็กหนุ่มธรรมดาเเหละ เเต่มันเป็นโรคสองบุคลิก"

"สองบุคลิก?"ผู้คลุมหนุ่มทวนประโยคด้วยความสงสัย

"ใช่ ถ้ามันจะฆ่าคนบุคลิกมันจะเปลี่ยนไป หลังจากนั้นก็จำสิ่งที่มันทำไม่ได้ เป็นคนที่คาดเดาไม่ได้เพราะงั้นไม่ควรไปยุ่งกันมันหรอก เเม้เเต่นักโทษบ้าๆยังไม่อยากไปหาเรื่องกับมันเลย"ผู้คุมชรานึกถึงเรื่องในอดีตพลางรู้สึกขนลุก

ผู้คุมหน้าใหม่หันไปมองทางที่เดินผ่านมาตรงห้องของชายคนนั้น ไม่คาดคิดว่าจะมีคนลักษณะแปลกประหลาดแบบนี้ด้วย

ด้านนอก ในโลกที่คนทั่วไปใช้ชีวิตตามปรกติ ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเเดงเลือดไปทั่วโลก ผู้คนมองขึ้นฟ้าอย่างไม่ได้นัดหมายด้วยความสงสัย

กรรรร!!
โฮกกก!!
ครืดดด!!

เสียงคำรามเเละกรีดร้องของสัตว์ทุกชนิดดังขึ้น
ต้นไม้เเละพืชพรรณต่างเริ่มขยับเขยื้อนด้วยตัวมันเอง

หลังจากนั้นความโกลาหลก็ปรากฏขึ้นทุกมุมโลก