Oh my guard นี่แหล่ะครับที่รักของผม

           กลุ่มชายฉกรร ราวๆสิบกว่าคน กำลังรวมกลุ่มตะลุมบอนกันอย่างบ้าดีเดือด เหมือนโกรธกันมานานตั้งแต่ชาติปางก่อน เสียงหมัดกระทบโครงหน้าดังตุบตับเป็นจังหวะมั่วๆ กลิ่นควาเลือดปนกลิ่นฝุ่นตลบอบอวลไปทั่วอาณาบริเวณ ทว่าชายเหล่านั้นคงไม่ได้กลิ่นเพราะมัวแตขมักเขม่นทุบตีกันอยู่อย่างคลุ้งคลั่ง คนหนึ่งต่อยเข้าหน้าอย่างจัอีกคนถูกถีบให้นอนลงไปก่อนจะโดนกระทืบ คนหนึ่งฟาดหมัดรัวๆใส่คู่อริ คนหนึ่งก็จับคู่ล้มช้าง ความโกลาหลเกิดขึ้นอยู่หลายนาน ท่างกลางความมืด มีเพียงแสงไฟอันริบหรี่จากหลอดไฟข้างทาง ที่ทำให้มองเห็นได้แม้เลือนลาง

กิต นักเลงนำกลุ่ม หอบฮั่ก เขาหายใจรัวถี่เพื่อสูดรับอากาศเข้าไปเลี้ยงสมองทีากำลังจะดับวูบ เขาพยายามทรงตัวตั้งหลักสายตาจ้องเพ่งไปยังคู่อริจากอีกโรงเรียนหนึ่ง ซึ่งอีกฝ่ายก็เหมือนจะทำเช่นนั้นเหมือนกัน ส่วนใหญ่ก็ล้มเจ็บนอนโอดครวญอยู่กับพื้นไปแล้วเหลือเพียงกิตกับเจ้าถึกฝั่งนู้นที่จะตัดสินชี้ขาด เปลือกตากิตที่บวมปูดอาจทำให้การมองเห็นพร่ามัว แต่กิตยังคงจ้องเขม็งเพื่อข่มขขู่ ตอนนี้ร่างกายเด็กหนุ่มปวดร้าวและอ่อนล้าเต็มทน ทว่าเขาจะล้มลงตอนนี้ไม่ได้ เพราะนี่ไม่ใช่การวิวาทเพราะผิดใจกันหรือเพราะแย่งแฟนกันแต่อย่างได แต่เป็นการวิวาทเพื่อศักดิ์ศรีของโรงเรียน

ดึกมากแล้ว แต่ชายหนุ่มทั้งสองยังคงห้ำหั่นกันอยู่อย่างไม่หยุดยั้ง ด้วยความเหนื่อยอ่อนแม้ไม่มีแรงกาย แต่แรงใจยังเต็มล้น พวกเขาแลกหมัดกันไปมาโดนบ้างไม่โดนบ้างไม่ต่างกับเด็กอนุบาลกำลังต่อยกัน กิตคว้าหมับที่คอเสื้อนักเรียนของ 'ไอ้ถึก' สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเอามาเป็นแรงกำลังสุดท้ายก่อนจะทุ่มตัวของคู่อริลงไปนอนกองกับพื้น

มันแน่นิ่งไปทันที.......

ใช่...!

เขาชนะแล้ว