คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ? สับสน!
วันนึงฟ้าก็เล่นตลกกับฉัน
วันสอบเลื่อนชั้นของรร.
“เฮ้ย ยูโรอะ แฟนยูโรนี่” หึ หรอ ตกข่าวซะละมั้ง ผู้ชายคนนึงพูดแซวฉันในแถวที่ยืนต่อกันเพื่อตรวจรายชื่อนร.ที่มีสิทธิ์สอบที่หน้าบอร์ด เค้าดูเด็กกว่าฉันนะ แต่หน้าตาใช้ได้เลยล่ะ ฉันเลยหันไปทักทายเค้าหน่อย
“หึ หรอ มั้ง รู้จักกันหรอเนี่ย” เค้าทำหน้าเหวอๆใส่ฉัน
“เอ่อ เฮ้ยรอกูด้วย” เค้าคงไม่คิดว่าฉันจะตอบแบบนี้ละมั้ง เพราะทุกๆคนไม่มีใครรู้หรอกว่าระหว่างฉันกับยูโร มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
“แพท คนเมื่อกี้ชื่ออะไรแกรู้ป้ะ” ฉันถามแพท เพื่อนร่วมชั้นเรียนของฉัน
“อ๋อ รู้ๆ ชื่อ แดเนียลหน่ะน่ารักเนอะๆ” แพทดูท่าทางจะแอบชอบแดเนียลนะ แต่แพทหน้าตาเค้าน่ารักมาก และเค้าเองก็เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆหลายๆคนเลยหล่ะ น่าอิจฉาจัง
“อื้ม น่ารักดี ^0^” ฉันคล้อยตามแพทไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ฉันกับแนนก็คุยกันน้อยลงทุกทีๆ เป็นเพราะอะไรไม่รู้หรอก แต่ฉันก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้เท่าไหร่ ปล่อยให้มันเปลี่ยนไปตามกาลเวลา สบายๆละฉัน
………………………………………
วันนี้ รร.ของฉันจัดงานเลี้ยงการกุศล เพื่อหาทุนในการสร้างตึกของรร.เพิ่มขึ้น ฉันต้องรีบมาเพื่อมาช่วยงานของโรงเรียน
“หวัดดีๆ ยัยเต่า เป็นไงบ้างแก” ยัยแนนแต่งตัวสวยเพื่อเตรียมมาเป็นพิธีกรในงาน
“เรื่องอะไรละแก ก็ดีละมั้ง” ฉันตอบ พลางทำหน้าตาเซ็ง
“เรื่องยูโรของแกละ
สวีทกันไปถึงไหนละ” - -
(หน้าของฉันหน่ะ)
“ฉันไม่ได้คบก่ายูโรแล้ว บอกแค่นี้พอนะ ขี้เกียจเล่า เอาเป็นว่าเวลานี้ ฉันกับเค้าอยู่กันแค่ในฐานะเพื่อน”
ฉันเดินหนีออกมาจากยัยแนน ขอโทษนะแกที๋ฉันทำเสียมารยาทกับแก ....และไม่นานน้ำใสๆก็ไหลรินออกมาจากตาของฉัน ฉันต้องรับเช็ดมันออกเพื่อไม่ให้ใครเห็น
“ เป็นอะไรรึเปล่า เธอ มีอะไรให้ช่วยมั้ย” แดเนียลเดินเข้ามาถามฉัน
“ เปล่า ขอบใจ ” และก็เป็นอีกครั้งที่ฉันเสียมารยาทกับคนอื่น ฉันเดินหนีเค้าไป
ดีนะที่บรรดาเหล่าอาจารย์เรียกใช้งานฉันตลอดทั้งวัน ดียังไงหน่ะหรอ ก็ช่วยทำให้ฉันไม่ต้องคิดถึงเรื่อง.......ยูโร มันทำให้ฉันลืมไปเลย ฉันรู้สึกว่าเวลาและเพื่อนๆที่แสนดีของฉัน ช่วยทำให้หัวใจของฉันที่ฟื้นตัวได้เร็วขึ้นน่ะ จนในบางทีฉันเกือบลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าฉันเพิ่งเลิกกับยูโรมา ช่วงพักงาน ฉันเดินไปนั่งเล่นรอยัยแนนที่หลังเวที เด็กๆรุ่นน้องเดินผ่านไปผ่านมา วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
“หวัดดีเซย่า” แดเนียล เข้ามาทักฉันอีกครั้ง
“หวัดดี แดเนียล” ฉันเขินเค้าทำไมก็ไม่รู้ แต่จะบอกให้แดเนียลเนี่ยหน้าตาน่ารักใช้ได้เลยนะ ผู้ชายอะไรไม่รู้ขนตาง้อนงอน ตาก็หวาน อีกอย่างเค้าเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆหน่ะ ^_^
“รู้จักชื่อเราด้วยหรอ” เค้าพูดแล้วยิ้ม ยิ่งทำให้เค้าน่าสนใจเข้าไปใหญ่
“อื้ม ถามเพื่อนเอาหน่ะ” ฉันตอบแบบกล้าๆกลัวๆ เพราะฉันเริ่มเห็นสายตาของบรรดาสาวๆ ที่จ้องฉันอยู่ตอนนี้ ทำไมชีวิตฉันถึงโชค...จะเรียกว่าดีหรือร้ายดีเนี่ย ถ้าดีก็คงต้องพูดว่า ทำไมฉันถึงโชคดีที่มีผู้ชายที่น่ารักๆเข้ามาในชีวิต แต่ทำไมฉันถึงโชคร้ายที่ต้องเจอกับผู้ชายที่เสห่น์แรง และมีผู้หญิงชอบเยอะๆ เล่นเอาฉันเกือบโดนปลิดชีวิตมาแล้วหลายครั้ง *-*
“เป็นแฟนยูโรหรอ เพื่อนในห้องมันพูดๆกันหน่ะ เลยสงสัย ถามได้มั้ยเนี่ย” ถามทำไมอีกคำถามเนี่ย เบื่อที่จะตอบแล้ววววว.!
“อ๋อ เปล่านะ ไม่ได้เป็นแล้ว ทำไมหรอ เค้าพูดกันว่ายังไงหรอ” แต่ทำไมฉันถึงสามารถตอบแดเนียลได้อย่างสบายใจเฉิบนะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ไม่มีไรหรอก แล้วเมื่อเช้าร้องไห้ทำไมละ อุตส่าห์เป็นห่วงดันเดินหนีซะงั้น” เค้ายกมือขึ้นมาลูบคลำผม ดูเขินๆนะหน่ะ ^*^
“ ช่างมานเถอะ อย่าพูดถึงมันเลย” ฉันรีบพูดปัดๆ เพราะไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว
“ เออ เซย่า ขออีเมล์หน่อยได้มั้ย”
“ได้สิ แล้วเขียนที่ไหนละ” ฉันมีปากกาเหน็บอยู่ที่กระเป๋ากางเกง แต่ไม่มีกระดาษเขียนให้ แต่อยู่ดีๆเค้าก็..
“อ่ะ เขียนที่นี่ก็แล้วกัน” เค้า..ยื่นมือมาให้ฉันเขียนลงไปบนมือเค้าแทน ฉันเอื้อมมือไปจับมือเค้าอย่างอายๆ แล้วเขียนลงไปบนมือเค้า แต่ระหว่างที่ฉันเขียนอยู่ สงสัยแดเนียลคงจักจี้หน่ะ เค้านั่งขำแล้วมือเค้าก็เกร็งตลอดเลย ขำๆดี น่ารักจัง (นี่ดูเหมือนเธอกำลังจาชอบเค้าแล้วนะเนี่ย ฟ้าเล่นตลกกับเธอจริงๆ เธอลืมยูโรได้แล้วจริงๆหรอ)
“ขอบคุณมาก ไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่ บาย” แดเนียลพูดเสร็จก็รีบวิ่งไปหาเพื่อนของเขาที่รออยู่ตรงม้านั่ง ฉันรู้สึกได้ว่าตัวฉันกำลังนั่งยิ้ม แล้วมองตามเค้าไป นี่ฉันเอ็นดูเค้าเหมือนน้องหรือว่าคิดอย่างอื่นอยู่กันแน่เนี่ย อ้อ ฉันลืมบอกไป แดเนียลอายุห่างจากฉันสองปีหน่ะ เค้าเป็นน้องฉัน แต่เค้าเรียนพิเศษอยู่ห้องเกรดเดียวกับยูโรหน่ะ
ความคิดเห็น