คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นี่นายต้องไปจริงๆหรอ?
วันเวลาผ่านไป ดูเหมือนแซมและต้นน้ำจะมีความสุขกันดีกับความรักครั้งนี้ของพวกเขา แซมและต้นน้ำร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน ด้วยความรักที่มี พูดได้เลยว่าตั้งแต่ที่แซมและต้นน้ำ คบกันมาเป็นระยะเวลา 4 ปีย่างเข้าปีที่ 5 ได้แล้ว เขาแทบไม่เคยทะเลาะกันเลย เพราะพวกเขารักกันด้วยความจริงใจ และ อยู่กันด้วยความเข้าใจ ซึ่งกันและกัน ตอนนี้ทั้งคู่ก็เรียนปีที่ 4 ใกล้จบปริญญาตรีแล้ว
ห้องเรียน
“แซมๆ วันนี้ไปดูหนังกันป้ะ” ต้นน้ำเอ่ยขึ้น
“ไว้ไปดูปิดเทอมดิ นะนะ ใกล้ปิดแล้วอีกอาทิตย์เดียวเอง ช่วงนี้ทำproject อะ ใกล้เสร็จแล้วด้วย” แซมตอบ
“อื้ม ก้อได้ๆ แต่สัญญาไว้แล้วนะ ไม่ไปโกรธ” ต้นตอบแล้วทำหน้าโกรธ
“จ้า ถ้าผิดสัญญานะ จาให้ทำอารายว่ามาเลย จาทำให้ โอเค้” แซมบอกแล้วยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์ว่าโอเคบอกกับต้น
“คร้าบบบบบ” ต้นยื่นมือไปหยิกจมูกแซมแล้วทำท่าทางเอ็นดูน่ารักๆ
“นี่ เธอสองคน ไม่จดใช่มั้ย งานบนกระดานเนี่ย จู๋จี๋กันตลอดเวลาเลยนะ ไหนเอางานมาให้ดูหน่อยสิ” อาจารย์มนัส เรียกต้นน้ำและแซมออกไปหาที่หน้าห้อง
“อื้ม ใช้ได้ มือไวดีนี่ แต่ไอเรื่องจู๋จี๋กันในห้องเนี่ย มันต้องทำโทษซักหน่อย” อาจารย์มนัสพูดไป พลางยิ้มเยาะ
“หู อาจารย์ครับ อย่าทำโทษเลยนะครับ” ต้นพูดอ้อน
“ไม่ทำแล้วเธอจะเข็ดหรอ ไม่งั้นก็จู๋จี๋กันได้ทุกวัน ไม่เว้นแม้กระทั่งเวลาเรียน วันนี้ป้าสมแกไม่ค่อยสบายด้วย ไปช่วยแกทำความสะอาดห้องอาบน้ำไป” อาจารย์มนัสสั่ง
“โห อาจารย์ขา หอพักที่นี่ไม่ใช่เล็กๆนะค่ะ แล้วอาจารย์จะให้หนูไปทำหอพักชายเนี่ยนะค่ะ” (นานาชาติเฟียซี ไม่มีหอพักหญิง) แซมพูดแล้วทำหน้าตาหงอยๆไป
“แหม่ เธอนี่มัน เห้อ อื้มๆ วันนี้pastไปนะ คราวหลังถ้าเห็นอีกละก็ อย่าคิดว่าจะรอด”
อาจารย์มนัสทำเสียงขู่
“ขอบคุณค่ะ/ครับ” แซมและต้นน้ำพูด แล้วรีบวิ่งกลับไปนั่งที่โต๊ะ
“เกือบไปแล้วมั้ยล้ะ” แซมพูด
“แหม ก็เธอมันเป็นศิษย์โปรดอาจารย์นี่ ใช้อะไรเข้าแลกละ ถึงได้เป็นศิษย์โปรดหน่ะ” เพนท์พูด พร้อมทั้งหัวเราะเยาะแซม
“จิงด้วย สงสัย จะเป็น......นางบำเรอให้กับอาจารย์รึเปล่านะ” แจ๊นพูดเบาๆ กับแซม
“อย่าทำตัวเป็นนางเอกหน่อยเลยน่า ฉันรู้หรอกนะ ว่าตัวตนจริงๆของเธอมันเป็นยังไง” โบ๊ทพูด
เพี้ยย!!! “นี่ไง นางร้าย พอใจรึยัง” แซมตบเข้าที่แก้มของโบ๊ท ทำให้แจ๊นรีบถอยหลังไปหลบอยู่ข้างหลังของเพนท์
“กล้าดียังไงมาตบเพื่อนฉัน” เพนท์พูดตะหวาดแซม
“อยากลองมั้ยล่ะ ชักจะสนุกและ เอาม่ะ” แซมพูด ยกมือเท้าสะเอว
“พอเหอะ ไปฉีดยามั่งนะ เพนท์จะได้สงบสติอารมณ์ได้มั่ง” ต้นพูดขึ้น
“ต้นน!! นี่ต้นด่าเพนท์หรอ” เพนท์พูดด้วยความโมโห
“ไม่ได้ด่าซะหน่อย ยังไม่ได้พูดคำหยาบซักคำ เป็นห่วงอะ กลัวไปหาเรื่องกัดใครเค้าอีก” ต้นพูดแล้วทำหน้าไม่รุ้ไม่ชี้
“แต่มันตบ...” เพนท์พูดไม่ทันจบต้นรีบท้วงขึ้นทันที “แล้วใครกันละ ที่พูดหาเรื่องขึ้นมาก่อน” ต้นพูด
ออดดดดดดดดด !!!!! ออดดดดดดดด!!!!!
“ไปเหอะแซม กลับบ้าน” แซมเก็บกระเป๋า แล้ว เดินจูงมือกับต้นเดินออกไป
“วันนี้ไปกินข้าวบ้านแซมนะ ต้นอยากทานฝีมือแซม” ต้นพูดขณะเดินลงจากตึกเรียน
“อ๋อ ได้สิ แต่จากินลงหร้อออ” แซมพูดแล้วหัวเราะ
“โห ฝีมือแซมต่อให้ทอดไข่เจียวไหม้ ต้นก็ว่าอร่อย หุหุ” ต้นพูดแซว
“หรอจ้ะ” แซมพูด
บ้านแซม ที่โต๊ะอาหาร
“เอ่อ แซม ต้นมีเรื่องจาคุยด้วยหน่อย” ต้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“อารายหรอ” แซมถาม
“ถ้าแซมต้องไม่เจอกับต้นซัก 3 4 ปี แซมจะ....” ต้นคิดคำพูดที่จะพูดกับแซมให้ดูดีที่สุด
“ต้น มีอะไร บอกแซมมาเลยตรงๆ” แซมพูดสร้างความมั่นใจให้กับต้น
“แซม คือ ต้นต้องไปเรียนปริญญาโทต่อที่เมืองนอก ต้นสอบติดที่มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด” ต้นตอบ
“หรอ? อื้ม ก็ไปสิ โอกาสดีจะตาย ถ้าทิ้งไปเสียดายแย่ แซมอยู่ทางนี้ไม่ต้องห่วง จะดูแลตัวเองดีๆ” แซมพูดแล้วยิ้ม
“แล้วแซม....” ต้นพูดคลุมเครือ
“แซมเองก็บอกอนาคตไม่ได้ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ ณ ตอนนี้ แซมพูดได้ว่าแซมรักต้น คนเดียว และแซมก็เชื่อว่าต้นเองก็รักแซมเหมือนกัน” แซมพูดด้วยความมั่นใจ
“อื้ม ต้นขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับแซมตั้งแต่แรก ต้นรักแซมนะ” ต้นยื่นมือไปจับมือแซมแล้ว.....แซมร้องไห้?
“แซม สัญญาได้มั้ย ว่าจะดูแลตัวเองให้ดีๆ และจะไม่ทิ้งต้นไป” ต้นพูด
แซมตอบด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ต้นกำลังจะทิ้งแซมไป.....ไปไกล แซมไม่ได้เจอต้นอีกตั้งหลายปีนะ ฮึอ ฮึอ แต่แซมก็รักต้นนะ” แซมพูดแล้วก้มหน้าลง เธอยังคงร้องไห้อยู่
“แซม ต้นไม่อยากไปนะต้นคงคิดถึงแซมมากๆ แต่มันก็คืออนาคตของต้นที่ต้นเลือกไว้ แม่ต้นเองก็อยากให้ต้นไป ต้น ขอโทษ แต่ต้น” ต้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“แซมขอเวลาซักพักนึง ต้นนั่งรอแซมตรงนี้แหละ” แซมรีบวิ่งขึ้นห้องไป ต้นฟุบลงบนโต๊ะแล้วร้องไห้ เวลาผ่านไปซักพักหนึ่ง
“อ่ะ นี่ เอาไป” แซมพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม และยื่นกล่องใบหนึ่งให้กับต้น
“ให้ต้นเก็บไว้” แซมบอก
“ขอบคุณนะแซม” ต้นลุกขึ้นกอดแซม
“กินข้าวกันเถอะ อย่าเพิ่งพูดถึงมันเลย เดี๋ยวหายร้อนแล้วไม่อร่อยไม่รู้นะ” แซมพูด
แซมและต้นน้ำทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย
“กลับบ้านก่อนนะ ไว้โทรมาคุยนะคับ” ต้นโบกมือลาแซม
“กลับบ้านดีๆนะ บ้ายบายยยยยยย” แซมโบกมือลาต้นน้ำ
แซมรู้สึกหดหู่เมื่อคิดถึงเวลาที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว แม้เธอจะเคยอยู่คนเดียวมาหลายปี แต่เธออยู่กับต้นน้ำ มีต้นน้ำอยู่เคียงข้างมาตลอด เธอไม่อยากให้ต้นน้ำต้องจากเธอไป แต่เธอเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับคนที่เธอรัก คือปล่อยให้ต้นน้ำไปเรียนที่ออกซ์ฟอร์ดไปสร้างอนาคตที่ดีให้กันตัวต้นเอง..
ความคิดเห็น