คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - -The End Reaction - - 1 - -
------------------------------------------------------------------------
...เนิ่นนานในประวัติศาสตร์กว่าพันปี กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วปฐพีกลิ่นอายแห่งการฆ่าฟันไม่เคยจางหายจากแผ่นดินสายลมเหมือนจะพัดกลับเพื่อคืนประวัติศาสตร์อีกครั้งสิ่งที่ไม่สมควรกลับมาเพื่อทรงอำนาจยิ่งใหญ่ ความมืดจะกลับมาเยือนอีกคราตำนานแห่งอภิมหาสงครามกลับมาเพื่อระบายลงบนหน้าประวัติศาสตร์ตราบนานเท่านานพลังแห่งความมืดที่ไม่เคยเสื่อม การกำเนิดเพื่อต่อต้านและเป็นปรปักษ์ตลอดไป...
ในกรุงลอนดอนยามค่ำคืน เมืองที่เหมือนจะไม่เคยหลับในสายตาของคนทั่วไป ซอยเล็กๆดูธรรมดาที่มีประชากรอาศัยอยู่โดยทั่ว บ้านจัดสรรเรียงกันอยู่อย่างเป็นระเบียบภายในเมืองที่ได้รับสมญานามว่า เมืองแห่งหมอก
ภายในบ้านจัดสรรเล็กๆหลังหนึ่งในกรุงลอนดอน นักธุรกิจหุ่นพลุ้ยกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ภายในห้องนั่งเล่นของบ้าน เสียงโหวกเหวกโวยวายของสตรีร่างท้วมในครัวที่กำลังทำสลัดไดเอ็ทอยู่ ซึ่งมันคงไม่ได้ผลนักหรอก
"ที่รักจ๊ะ มาดูข่าวนี่หน่อยสิ"เสียงของนาย บราวน์ เรียกภรรยาแสนรักของเขามาดูโทรทัศน์ ในช่องข่าวชื่อดัง
ผู้ประกาศข่าวสาวกำลังรายงานข่าวถึงเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นภายในบริเวณบ้านเด็กกำพร้า ย่านชุมชนเดียวกันกับพวกเขา
"เจ้าเด็กพวกนั้นทำเรื่องอีกแล้ว" นายบราวน์พูดอย่างฮึดฮัด
"ใช่ นับวันยิ่งกำเริบ เราควรจะเนรเทศมันออกไป" คุณนาย บราวน์กล่าวสำทับ
ใช่แล้วสำหรับทั้งสองเด็กในโรงเลี้ยงเด็กกำพร้าเหมือนเป็นปมด้อยของสังคมในความคิดของพวกเขา สีหน้าและน้ำเสียงรังเกียจเหยียดหยามในทุกๆครั้งที่พบเจอ
ภายในบ้านเด็กกำพร้าที่อยู่เกือบท้ายซอย ทุกอย่างดูเหมือนจะราบรื่นเหมือนเช่นทุกวัน
"เซน นายโอเครึเปล่า"เสียงถามขึ้นจากอีกฝั่งหนึ่งของประตู ถึงจะดูเรียบๆ แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงกระแสความห่วงใยในน้ำเสียง
"ยังไม่นอนอีกรึไง คีร่า" เขาเปิดประตูออกแล้วถามเด็กสาวหน้าที่ยืนอยู่ประตู เรือนผมสีดำสนิทกระทบกับแสงจันทร์รางๆ นัยน์ตาสีขุ่นมองเข้ามาภายในห้อง ท่าทางที่ดูเหมือนบุรุษเสียมากกว่าสตรีทำให้คนถูกเป็นห่วงถึงกับหน่าย
"ถ้านอนแล้วจะเห็นรึไง"เธอตอบกวนๆ
"เออๆ ยอมแพ้แล้ว แล้วนี่เป็นไงล่ะดูไม่ค่อยหงุดหงิดนี่" เขาถาม
"มีข่าวดีมาบอก...พรุ่งนี้จะมีคนมารับเรา" คีร่าตอบแล้วเดินไป พลางพูดทิ้งท้ายว่า ' ต้องขอบคุณนายที่ทำป่วนซะจนมีญาติมารับ '
เขาอดจะหัวเราะกับความอารมณ์ดีของเธอไม่ได้ แต่ที่ว่าจะมีคนมารับเนี่ยจริงรึเปล่านะ ช่างเถอะเก็บของดีกว่า
เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหยิบสัมภาระเท่าที่มีออก มายัดไว้ในเป้ใบเก่าๆที่เคยได้รับบริจาก นานมาแล้ว เด็กหนุ่มถอนหายใจแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง ที่ไม่ค่อยจะนุ่มซักเท่าไร เขาหาวนอนแล้วก็หลับไปในที่สุด ผมสีน้ำตาลเข้มผลิ้วสะบัดเบาๆเมื่อลมหวีดหวิวพัดผ่านเข้ามา ร่างกายที่ชินกลับอากาศหนาวได้พักผ่อนอย่างสบาย
ความคิดเห็น