microphone รักร้ายๆของนายประหลาด [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #7 : stage 6 ขอแค่...

ผมตื่นเช้าขึ้นมาเพราะ รู้สึกว่ามีอะไรหนักๆมาทับที่หน้าอก ผมสะดุ้งอย่างแรง แล้วมองไปยังที่เกิดเหตุ

"เชี่ยโด้... ตีนมึงอ่ะ"

"ขอโทษพี่" ไอ้เคนโด้งัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วหันหัวกลับไปนอนท่าเดิมกับเมื่อคืน

"กินอะไรมั้ย ออกไปตลาด ในตู้เย็นคงไม่มีอะไร เพราะไม่ได้อยู่บ้าน"

ผมล้างหน้าแปรงฟันด้วยความเคยชินกับกิจวัตรที่ผ่านมา 2 วันของผม ทำให้ผมกลายเป็นคนตื่นเช้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จากนั้นผมก็เดินโต๋เต๋ออกมาใส่รองเท้าแตะหน้าบ้าน ทันทีที่รูดประตูบ้านออกมา ก็พบว่ามีรถมอเตอร์ไซค์ฮาเร่คันที่ส่งผมเมื่อคืน มาจอดหน้าบ้านผมแล้ว 

"ตื่นสาย"ไอ้เจ้าของรถจ้องนาฬิกาก่อนที่จะหันมาพูดกับผม

"ปกติตอนนี้คือกูไม่ตื่น แต่ตอนนี้หิว จะออกไปตลาด มาทำไมแต่เช้ามิทราบ"

"กูก็หิว"มันถือถุงพลาสติกหลายถุงนั่นขึ้นมา

"อย่าบอกนะว่าคาโบนาร่า"

"หื่อ... กูอยากกิน เจ"

"..."??

"กูหมายถึงอาหารเจเว้ย คิดไปถึงไหนอ่ะมึง นี่กูเห็ดเยอะเลย แล้วก็เต้าหู มีผักด้วย 2 - 3 อย่าง" ไม่น่ารักสัตว์รักโลก ถือศีลกินเจเลยหน้าอย่างมึง กูไม่เชื่อซักนิด - -"

"กูทำไม่เป็น"

"งั้นมึงหุงข้าว กูทำเอง"

"จะแดกได้มั้ย.."

"คอยดูแล้วกัน"

ผมพามันเข้ามาในห้องครัวไอ้ทีเข้ามาอย่างกับบ้านของมันเอง มันถอดรองเท้าไว้ตรงนั้น ถอดเสื้อแจ๊คเก็ตแขวนตรงนี้ วางของลงตรงโต๊ะนั่น อย่างคล่องแคร่ว นี่บ้านกูนะเนี่ยย - -" เสร็จแล้วมันก็ทำหน้าที่พ่อครัวของมันไป ผมหุงข้าวเสร็จผมก็มานั่งรอมันซัก 10นาทีได้...

"หูยยย อะไรหอมเชียว"เคนโด้เดินลงมาจากบันได

"อ้าวพี่"

"..."????

"ทีนี่เคนโด้ เป็น..."

"อ้อขอโทษที ไม่รู้ว่ามึงมีแขก กูนี่เสียมารยาท น่าจะถามมึงก่อน ขอโทษทีนะเว่ย"

ไอ้ทีพูดพลางรีบร้อนวางมือจากตะหลิวที่กำลังทอดเห็ดอยู่นั้น แล้วทำท่ารีบร้อนถอดผ้ากันเปลื้อน เสร็จแล้วมันก็ใส่แจ๊คเก็ตที่พึ่งถอดออกแล้วใส่รองเท้าทันที

"นั่นมึงจะไปไหน" ผมถามพลางเดินไปจับข้อมือมันไว้ แต่มันก็สะบัดมือผมทิ้ง โดยที่ไม่มองหน้าผมสักนิด

"กูขอโทษ กูจะไม่มาบ้านมึงอีก"มันมาพูดกับผมหน้าตาจริงจัง

"เฮ้ยมันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะเว้ยที ฟังกูก่อน" ไอ้ทีไม่แม้แต่จะฟัง มันเดินดุ่มๆไปที่รถมอเตอร์ไซค์แล้วสตาร์ทรถทันที ผมยืนอึ้งโดยที่ทำอะไรไม่ถูกเลยซักนิด ทำไมทีไม่แม้แต่จะฟังผมอธิบาย ที...กลับมาก่อน...ฟังกูก่อน... คำเหล่านี้มันอัดแน่นที่หน้าอกจนไม่สามารถที่จะเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้ เดือนร้อนไอ้เคนโด้ที่ตอนแรกเหมือนจะงงกับเหตุการณ์ทั้งหมด แต่มันก็ตั้งสติได้ไวกว่าผมเสียอีก เคนโด้วิ่งเร็วกว่าลมผ่านตัวผมที่ยืนอยู่ตรงประตูทำให้ผมต้องมองไปที่เหตุการณ์ทั้งหมดที่จะเกิดขึ้น

เคนโด้วิ่งไปดักหน้ารถของไอ้ทีที่กำลังจะออกไปแต่ก็หยุดรถไว้ได้ทัน ไอ้ทีถอดหมวกกันน๊อคที่ผมเคยฝังรอยจูบไว้อันนั้นออกมา แล้วพูดกับเคนโด้ ทุกอย่างมันอยู่ไกลจนผมไม่ได้ยินอะไรเลย ทั้งสองคุยกันอยู่นาน ราว 15 นาทีได้ ก็จับมือกันคล้ายจะตกลงอะไรกันซักอย่างแล้วก็กอดกันฉันมิตร ทำเอาผมงงไปหมด ไม่นานนักเคนโด้ก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน

"คุยอะไรกันวะ นานจัง"

"ความลับของลูกผู้ชาย"เคนโด้ตอบยิ้มๆ เอาวะ ยังไงก็เรื่องดี ที่ไอ้คนใจร้อนมันไม่หนีผมออกไป โดยไม่ฟังเหตุผลผมหล่ะโคตรเกลียด คนแบบนี้ -*- แล้วไอ้ตัวปัญหาก็เดินตามมาติดๆ ผมก็เลยไม่อยากมองหน้ามันบ้าง ผมเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่ว่ามีมือของไอ้ทีมารั้งที่เอวผมเข้าไปกอดไว้

"ทำเชี่ยไร น้องอยู่"

"กูคุยกับน้องแล้ว กอดได้"แล้วมันก็หันไปมองหน้าเคนโด้ยิ้มๆให้กัน ไอ้สองตัวนี่มันอะไรกันวะ

"กูขอโทษนะ"ไอ้ทีพูดนิ่งๆ "ทั้งๆที่กูน่าจะฟังเหตุผลมึงก่อน"

"เออ"

"ก็คนมัน...เอ่อ.อื่อ หึง นี่หว่า.."ไอ้ทีพูดอ้ำอึ้งจนผมฟังแทบไม่ได้ศัพท์

"พี่ทีเค้าหึงผมกับพี่หน่ะสิ เค้าคิดว่าพี่กับผมมีอะไรกัน"

"เคนโด้ ไหนบอกจะไม่พูดไง" ไอ้ทีหันไปดุเคนโด้ปิดปากแทบไม่ทัน น่ารักชิบหาย แต่เอ๊ะ เมื่อกี๊ คือ หึง ... แล้วหึงทำไม เอ่อ งง ???

"หึง ทำไม"

"ไม่รู้ รู้แต่ไม่ชอบให้อยู่กับคนอื่น เมื่อกี๊กูแทบตายแหน่ะรู้มั้ย เจ็บกว่าถูกมีดฟันที่หลังอีก"ไอ้ทีพูดน้ำเสียงอ้อน พลางกระชับกอดผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

"แต่มึงก็ไม่ฟังเหตุผลกู"

"กูขอโทษแล้วไง ต่อไปนี้ สัญญา ว่าจะฟังมึงทุกเหตุผล ขอแค่ให้พูด โอเคมั้ย หายโกรธกันๆ" ไอ้ทีชูนิ้วก้อยทำตัวเป็นเด็ก น่ารักจังเลย ถ้าไม่ติดรูเจาะหู กับลายสักของมันนะ - -"

"ปัญญาอ่อน"ผมเริ่มยิ้มได้พลางปัดมือมันออก

"ไม่เอาเกี่ยวก้อยกันก่อน"

"ไม่เอา..อายน้องมัน"ผมมองไอ้เคนโด้ ที่ยิ้มในห้องครัว พลางจัดการทำอาหารที่เหลือต่อ

"หิ้วววววว"เสียงมันแซวมาจากข้างใน

"ถ้าไม่เกี่ยวก้อย กูอุ้มแล้วนะ" ยังไม่ทันที่ผมจะตกลงอะไรเลยครับ มันอุ้มผมขึ้นมาซะแล้ว ผมดิ้นเร่าๆอยู่บนแขนของมันเหมือนเป็นนางเอกตัวเล็กๆ ที่ถูกโจรอุ้มมาข่มขืน(เจ..มึงเปรียบได้เยี่ยมมาก แหว่ะ กูจะอ้วก) มันวางผมลงที่โต๊ะกินข้าวในห้องครัวเรียบร้อย

"หนักชิบหาย"

"บ่นทำเชี่ยไร ใครใช้ให้อุ้ม"

"ฝึกไว้ว่าจะอุ้มไหวรึเปล่า"   

"ฝึกไว้อุ้มเมียมึงเหอะ"ผมเผลอปากพูดไป ไอ้ทีมองหน้าผมเขม็ง

"ปากดีนักนะมึง กูยังไม่ได้เอาคืนเรื่องเมื่อคืนเลยนะ อยากเจอมากนักหรืองายย" ไอ้ที่ยืนหน้ามาที่หน้าผม จนจมูกมันแทบชนจมูกผม

"อะแฮ่ม" เสียงเคนโด้กระแอม

จุ๊บ....!!! ไวเหมือนสายฟ้า ไอ้ทีถือจังหวะที่ผมเผลอจุ๊บผมไวๆ แล้วทำหน้าเฉยทันที แถมยังหันกลับมามอง แถมยักคิ้วให้ผมอีกต่างหาก กวนตีนนักนะมึง

ป๊าบบบบบ 
    
โอ๊ยยยยยย ไอ้ทีร้องดังลั่น เมื่อผมเอาฝ่ามือยูไลของผมฟาดไปที่หลังมันอย่างจัง หึ สมน้ำหน้า

"แผลกู...แผลกู" มันครางอย่างเจ็บปวด อ้าวเฮ้ยยยย นี่กูตีแผลมันเหรอเนี่ย ขอโทษษษษษษ

"ขอโทษๆๆๆๆๆ เจ็บมากมั้ย"  

หมับบบ พอผมเผลอไอ้คนฉวยโอกาสก็จับผมกอดหันหน้าเข้าหามันเต็มๆ คราวนี้ไม่ต้องดิ้นให้ลำบากหรอกครับ เหนื่อยเปล่า ยังไงก็ไม่หลุดชัวร์ เมื่อกี๊ที่บอกเจ็บคือ มึงหลอกกู....มิน่าหล่ะ กูตีไหล่ขวา แต่มันเป็นที่ไหล่ซ้ายนี่หว่า กูก็ดันโง่เชื่อที่มันหลอก โอ่ยยยยย

"เคนโด้ หันหน้านี้ นาทีนี้เฮียขอ ไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยย"มันมองผมหน้าหื่น ไอ้นี่น่ากลัวสัส - -"

ไอ้ทีเปลี่ยนจากหน้าตาหื่นๆเมื่อสักครู่ จ้องมองหน้าผมอย่างจริงจัง เหมือนจะพินิจอะไรบางอย่าง มือที่กระชับเอวผมแน่นอยู่นั้น เริ่มคลายออก ทำให้ผมหายใจโล่งขึ้นมา ไอ้ทีลูบผมที่ปรกหน้าของผมออกอย่างแผ่วเบา แล้วมันก็ประทับริมฝีปากนุ่มๆของมันไว้บนหน้าผากผม แล้วก็ถอนรอยประทับนั้นออก เรื่อยลงมาประทับรอยจูบที่ตาทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา ผมลืมตาจ้องตากับมันเมื่อไอ้ทีได้ถอนริมฝีปากสีส้มของมันออกจากตาผมแล้ว ไอ้ทียังคงจ้องหน้าผมด้วยสายตาแบบเดิม ทำผมคอแห้งผาก ผมกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึก ก่อนที่จะรู้สึกว่า มีริมฝีปากนุ่มๆประกบลงบนริมฝีปากของผม แผ่วเบาแต่รู้สึกได้ถึงแรงปารถนาที่มี ไม่นานนักก็เริ่มมีลิ้นลื่นๆสอดเข้ามาในปากของผม ผมเผลอใช้ลิ้นของผมสัมผัสตอบกับลิ้นของมันทันที กลิ่นบุหรี่ยังคงติดอยู่ที่ปลายรสสัมผัสนั้น ทว่าไม่สู้ความหวานที่ดูดดื่มได้จากปากของมัน ไอ้ทีกอดที่ท้ายทอยผม แล้วประกบริมฝีปากแรงมากกว่าเดิม จนผมหายใจแทบไม่ออก เนิ่นนาน แต่ไม่ชักช้า มันก็ถอนปากออกมาจ้องหน้าผมแบบเดิมอีกครั้ง

"นี่มัดจำ"ไอ้ทีพูด

"..."

"ถ้ายังขืนทำตัวน่ารักอีก จะจัดหนักกว่านี้แน่"มันพูดพลางหยิกคางผมเหมือนแม่มันเลยครับ

เค้งๆๆๆๆๆ เสียงตะหลิวเคาะกับกระทะ    ทำให้เราทั้งคู่ผละออกจากกัน แล้วกลับเข้าสู่โหมดปกติ จากนั้นเราก็กินข้าวเช้า เป็นอาหารเจ โดยที่ ไอ้ทีทำครึ่ง เคนโด้ทำครึ่ง รสชาติก็พอให้ได้อยู่เหมือนกัน แต่ไอ้ทีนี่สิครับมันจะขยันตักกับข้าวให้ผมไปไหนก็ไม่รู้ แดกเองบ้างก็ได้มึงอ่ะ กูอ้วนจะตายอยู่แล้วเว้ยยยยย    

"โห... สวีทวุ้ย คู่นี้ ตามมาเฝ้าถึงที่ทำงานเลยนะเนี่ยยย กลัวเพื่อนกูหายรึไงไอ้ที" นั่น..ไอ้เชี่ยบอมแซวขึ้นมาคนแรก ตามด้วยเสียงของทั้งวงตามมาเช่นเคย กูบอกมึงแล้วใช่มั้ย ว่าอย่าตามมา - -" ไอ้เคนโด้ก็เหมือนกัน แทนที่จะห้าม กลับสนับสนุนมันซะงั้น

"เป็นเชี่ยอะไรของมึง เชี่ยบอม หุบปากแล้วไปตั้งสายเบสมึงนู่น"

"วันนี้กูจะเล่นดับเบิ้ลเบสเว้ยย"

"ดีเลยครับพี่เก่าดี ผมชอบ" เคนโด้เสริม

"เออแล้วไหงมึงถึงมากับได้เจได้อ่ะ โด้ ไม่ได้นอนกับไอ้ฟลุ๊กรึไง เมื่อคืน"

ผมเห็นสายตาไอ้เคนโด้มองไอ้ฟลุกแว๊บหนึ่ง แต่ไอ้ฟลุ๊กไม่ยักกะมองคืนแฮะ ได้แต่เบือนหน้าหนี ไอ้สองตัวนี่ยังไงกัน -*-

"ป่าวพี่ ผมนอนบ้านพี่เจ"เคนโด้ตอบเสียงเรียบ

"ไงที ไม่ทำงานรึไงมึงอ่ะ" ไอ้ตั๊กถามไอ้ทีบ้าง

"กูร้องไม่ไหว เจ็บแผล"

"เอยมาออเซาะเมียว่างั้น"

ไอ้พวกนั้นก็แซวไม่หยุดเลยครับระหว่างที่เราซ้อมเพลงเล่นๆกันอยู่ ไอ้ทีก็เดินไปเดินมา บางทีมันก็มานั่งฟังผมซ้อมที่โต๊ะใกล้ๆเวทีบ้าง แล้วก็ทำตาเยิ้ม จนผมวางหน้าแทบไม่ถูก ส่วนไอ้พวกนั่นหน่ะเหรอ แซวกันแล้วก็หิ้วๆ เหมือนหมาหอน ที่หลังมึงห้ามมาอีกนะ เชี่ยที กูอายเว้ยยย

แต่สิ่งที่ผมสังเกตอีกอย่างหนึ่งที่ผิดสังเกตคือ ไอ้เคนโด้กับไอ้ฟลุ๊กไม่คุยกันเลย ปกติมันจะชอบหายไปด้วยกัน สูบบุหรี่ เข้าห้องน้ำบ้าง ต่อมอยากรู้อยากเห็นผมเริ่มทำงาน ถามจริงไม่อยากรู้บ้างรึไงครับ ขนาดผมไม่ใช่คนเสือกผมยังอยากรู้เลย ^ ^ 
ผมเก็บความสงสัยให้ผ่านเวลาไปเล่นๆครับจนเราเล่นดนตรีจบไปก็เก็บข้าวของกัน โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าไอ้ทีมันอยู่ส่วนไหนของร้น บางทีมันอาจจะกลับบ้านไปแล้วก็ได้ ดีเหมือนกันจะได้ไม่โดนแซว

"เก็บของนานจัง คิดถึง" ไอ้เจ้าตัวโผล่มาแล้ว

"ยังไม่กลับอีกเหรอ"

"ยังสงสียกูต้องเปิดเม็มเบอร์ที่ร้านนี้ซะแล้ว ติดใจนักร้อง" ^ ^

"กวนตีน" ผมด่ามัน

"ป่ะกลับกันเถอะ" มันจับข้อมือผมดึงไปที่รถทันที

"อ้าวกลับกันแล้วเหรอครับ"เคนโด้เดินมา

"อื้ม ว่าไงหล่ะ คืนนี้นอนไหน" ไอ้ทีถาม

"จะว่าอะไรมั้ย ถ้าผมจะขอไปนอนด้วยอีกซักคืน หวังว่าไม่เป็น กขค. พี่ๆ" เคนโด้ทำหน้าวิงวอน

"เฮ้ยบ้า นอนได้ดิ เดี๋ยวไอ้ทีมันก็กลับบ้าน" ผมมองหน้าไอ้ที ทำหน้าบึ้ง ฮ่าๆ น่ารักดีเวลาผมยั่วให้มันทำหน้าบึ้ง มันจะทำปากตุ่ย น่ากัดชิบหาย ^ ^

"นอนด้วยกันหมดนี่แหล่ะ พี่อุตสาห์มารอ จะใจร้ายไล่กลับบ้านก็แล้วไป แต่ต้องไปกินข้าวกับพี่ก่อน แถวสะพานพุธฯ" ไอ้ทีพูด เสร็จเราทุกคนก็ซ้อนสามบนรถฮาเร่ของมันไป เป็นภาพที่ตลกน่าดู ถึงขั้นอุบาทว์เลยก็ว่าได้ พวกเราขับรถไปบนถนนที่ตอนนี้โล่งกว่าลานหน้าบ้านผมซะอีก ผมมองวิวที่มีแผ่นหลังของไอ้เจ้าของรถบังไปกว่าครึ่งอยู่เพลินๆ ก็ได้ยินเสียงบีบแตรรถอย่างแรง แล้วตามมาด้วยเสียงเย้วๆๆๆ อย่างน่าตกใจ

"เฮ้ย ไอ้หน้าหล่อ ในที่สุดกูก็เจอมึง" เสียงเด็กคนหนึ่งพูดขึ้นในขณะที่เร่งเครื่องรถมาเทียบข้าง ผมเห็นไอ้ทีนั่งเงียบพลางตั้งสมาธิแล้วเร่งเครื่องรถหนี ไอ้พวกนั้นหัวเราะชอบใจแล้ว เร่งเครื่องตามมา 3 - 4 เห็นจะได้ เสียงท่อไอเสียของพวกมันดังสนั่นไปหมด ในที่สุดรถที่บรรทุกคน 3 คน  ก็พ่ายแพ้ให้กับรถที่ขับด้วยคนๆเดียว ไอ้คนที่พูดเมื่อสักครู่ขอบปาดหน้า ทำเอาพวกผมเบรครถแทบไม่ทัน เราเดินมาประจัญหน้ากับพวกมัน โห หมาหมูชัดๆ พวกเรา 3 คน มันตั้ง 7 คน

"มึงคิดว่ามึงจะหนีไปได้ง่ายๆเหรอวะ ไอ้หน้าหล่อ"

"กูไม่ได้หนี มึงจะเอาไงก็ว่ามา ไอ้สองตัวนี่ไม่เกี่ยว ปล่อยมันไป" โธ่..ไอ้พระเอก

"ไม่เอาเว้ย สู้ก็สู้ด้วยกัน" ผมมองหน้ามันอย่างมุ่งมัน ว่าแต่ใครช่วยอธิบายได้มั้ยวาาเกิดอะไรขึ้น กูงงไปหมดแล้วเว้ยยย
เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนแล้วกันนะ ขอสู้ก่อนนะ เปิดฉากการต่อสู้ครั้งนี้ด้วย ไอ้คนที่พูดมากที่สุดในกลุ่มมัน วิ่งเข้ามาก่อน จากนั้นพวกเพื่อนๆมันก็กรูกันเข้ามา เห็นผมแบบนี้ ผมก็เป็นมวยนะครับ ใครจะยอมให้มันทำร้ายง่ายๆ สงสารก็แต่ไอ้เคนโด้ ที่ดูเหมือนจะถูกทำร้ายมากกว่า หน้ามันเริ่มช้ำเป็นจ้ำๆ เริ่มมีเลือดไหลออกมาจากปาก มันซิบๆ น่าสงสารจัง ฝ่ายไอ้ทีเหรอครับ สู้ยิบตาอ่ะรายนั้น ไม่ให้ใครได้แตะตัวมันง่ายๆ รวมถึงตัวผมอีกด้วย หลายครั้งที่เวลาผมพลาด มันจะเอาตัวเข้ามาขวางไว้ ชอบทำตัวพระเอกนักนะมึง ในขณะที่เราตะลุมบอนฝุ่นคลุ้งอยู่ตรงนั้นก็มีแสงจ้าแวบเข้ามา ทำให้ฉากต่อสู้ทั้งหมดหยุดลงชั่วขณะ หลังจากนั้นไม่นาน เสียงปืนก็ดังขึ้น ปั้งงงง ทุกคนที่อยู่บนสนามรบ (เว่อตลอด) หมอบลงกับที่

"เคนโด้ พี่เจ พี่ที ขึ้นรถครับ" เสียงนี้คือเสียงไอ้ฟลุ๊กครับ พอผมคิดได้ดังนั้น ก็เข้าไปพยุงร่างที่บอบช้ำของไอ้เคนโด้ขึ้นไปบนรถกระบะสีส้มที่เพิ่งไปทำสีมาใหม่ และมีโครงไม้แบบรถโบราณ เป็นรถตอนเดียวและตัวกระบะเล็กๆ น่ารักดี คันเดียวกับที่พาไอ้ทีไปหาหมอนั่นแหล่ะครับ พอพวกผมขึ้นไปบนรถ ก็ได้ยินเสียงไอ้ฟลุ๊กพูดเสียงดัง

"ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ต่อไปนี้ถือว่าจบกันได้แล้ว ไม่งั้นกูเอาพวกมึงตายแน่" แล้วมันก็เก็บปืนแล้วขึ้นมาบนรถกระบะออกระทันที

พอถึงที่ที่ปลอดภัยแล้ว ไอ้ฟลุ๊กก็จอดรถ แล้วเดินมาหลังกระบะทันที ไม่พูดพร่ำทำเพลง มันเดินตรงเข้ามาหาไอ้เคนโด้ทันโด้ พลางยื่นมือมาจับหน้าที่ตอนนี้มีแต่รอบช้ำ

"จะมีใครบอกผมได้รึยัง ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น" ไอ้ฟลุ๊กพูดเสียงดัง

"ไอ้พวกนี้มันเป็นพวกที่ขโมยจักรยานไอ้เจไป กูไปแย่งเอาคืนมา มันคงกลับมาแก้แค้น" ไอ้ทีอธิบาย ผมถึงกับถึงบางอ้อ

"กูขอโทษนะเว้ยทุกคน ขอโทษด้วยเคนโด้"นี่คือข้อดีของไอ้ทีครับ เวลามันทำผิด หรือรู้สึกผิด มันจะขอโทษก่อนเป็นอันดับแรก

"เฮ้ยไม่เป็นไรมึง กูรู้ว่ามึงไม่ตั้งใจ"ผมแตะบ่ามัน

"แล้วมึง ทำไมไปยุ่งกับเค้าด้วย รู้ตัวว่าสู้ไม่เก่ง มึงทำไมไม่หนีออกมา"ไอ้ฟลุ๊กหันไปด่าเพื่อนรัก

"ต่อไปนี้ มึงห้ามออกไปไหนโดยที่ไม่มีกู เข้าใจมั้ย" น่าน ไอ้พวกชอบออกคำสั่ง แต่ตอนนี้เป็นไอ้ฟลุ๊ก

"เออ" เคนโด้ตอบสั้น

"มึงกลับห้องกับกูเลย เดี๋ยวผมพากลับไปเอารถมอเตอร์ไซค์นะพี่ที ป่านนี้มันคงหนีไปหมดแล้ว"

"เรื่องนั้นช่างเหอะ เอาวันนี้ให้รอดก่อน แล้วเรื่องมอเตอร์ไซค์เดี๋ยวค่อยว่ากัน" ไอ้ทีตอบ

"มึงเจ็บมากมั้ย" ไอ้ฟลุ๊กถามเคนโด้เสียงเรียบ

"ไม่เจ็บ ทนไหว"เคนโด้ตอบ

"อวดเก่งนักนะมึง"

"...."

"กลับห้อง เดี๋ยวกูหายามาทาให้"

"ไม่ต้อง ไปส่งกูบ้านพี่เจ"

"มึงจะไปทำไม ให้สองคนนั่นเค้าได้จู๋จี๋กัน มึงจะไปเป็น กขค.เค้าทำไมวะ"ไหงวกมาที่กูได้วะเนี่ย - -"

"มึงอ่ะ กลับกับกู จะกลับดีๆ หรือจะทำให้สลบแล้วไปฟื้นที่ห้องหา" ไอ้ฟลุ๊กง้างมือขึ้น ทำท่าจะต่อย พวกผมร้องห้ามพร้อมกัน เห้อออ ซาดิสรึไงวะ - -"





 

"ขอบใจมากฟลุ๊ก กลับดีๆนะ" ไอ้ทีลาไอ้ฟลุ๊ก หลังจากที่มาส่งพวกผมที่หน้าบ้านแล้ว

"ฝากดูแลเคนโด้ด้วยนะ"

"อันนี้ไม่ต้องห่วง ผมดูแลของผมดีอยู่แล้ว" หือ...ให้ฟลุ๊กพูดว่า ของผม ???

"มึงหยุดพูด แล้วเดินมานั่งหน้ากับกู กลับไปมีเรื่องต้องเคียร์" ไอ้เคนโด้เดินตามขึ้นรถอย่างว่าง่าย

"เออกลับเหอะมึงอ่ะ ดูท่าจะมีเรื่องคุยยาว" ผมตบบ่าไอ้เคนโด้ที่ทำหน้าจ๋อยอยู่ตรงนั้น

"ครับพี่ ฝันดีนะครับ วันหลังมารบกวนใหม่" มันยิ้มให้ผมแห้งๆ ผมยืนมองพวกมันขึ้นรถแล้วขับออกไปจนลับตา แล้วจึงเดินเข้าไปในบ้าน

"ทำไงดีเนี่ย ไม่มีรถกลับบ้านแล้วซะด้วยเจ้าของบ้านจะว่าไงน๊าาา" ไอ้ทีแกล้งพูดเสียงสูง

"นอนได้ แต่นอนข้างล่าง ส่วนกูนอนข้างบน"

"โหยใจร้ายหว่ะ คนอุตส่าห์ไปนั่งรอ วันทั้งวันไม่เป็นอันทำอะไร"

"เออ แล้วนี่ที่บ้านไม่ว่ารึไง ไม่กลับบ้าน"

"บอกแม่กูแล้ว ว่าอยู่กับมึง ผ่านฉลุย"

"ตกลงยังไงก็จะนอนนี่ให้ได้"

"ใช่" ไอ้ทีดึงตัวผมเข้าไปกอด ตามเสต็บเดิม ผมดิ้น แล้วก็ไม่หลุด (คนอ่านจำได้แล้วเนี่ย มึงก็เลิกดิ้นไอ้ละ : ไม่กูต้องดิ้น ไว้เชิง เดี๋ยวมันหาว่ากูง่าย)

"ที...กูขอร้อง มึงเลิกทำแบบนี้ซักทีได้มั้ย" ผมพูดเสียงเรียบ ทีคลายมือที่กอดผมแน่นๆเมื่อสักครู่ออก

"กูขอโทษ"

"มึงมีหมวยอยู่แล้วนะ เลิกทำแบบนี้ซักที มึงรู้มั้ยว่ากูเจ็บ"

"กูขอโทษ"

"มึงกลับไปยอมรับความจริงที่จะเกิดขึ้น จะดีกว่า เพราะกูรู้ว่าระหว่างเรามันเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง"

"เจ...กูขอเวลาหน่อยได้มั้ย ให้เรื่องทุกอย่างมันลงตัว แล้วกูจะไปจากมึงทันทีที่มึงต้องการ แต่
ตอนนี้กูขอซื่อสัตย์กับใจของตัวเองซักครั้ง" ไอ้ทียื่นปากของมันมาหาผม ผมเบือนหน้าหลบมัน

"หมวยหน่ะ ไม่ใช่ของกูหรอกนะ"

"อะไรนะ"

"กูไม่ได้รักหมวยหรอกนะ"

"...."

"มึงต่างหากหล่ะเจ..." ไอ้ทีคลายออมกอดออกจากผม แล้วเดินเข้าห้องรับแขกไป มันนอนตะแคงลงบนโซฟา แล้วหลับตา ทิ้งให้ผมยืนตัวชาอยู่อย่างนั้น มันคงดีไม่น้อยที่ปล่อยให้เรื่องทุกอย่างมันดำเนินไปแบบนี้ ให้ไอ้ทีได้มำตามทุกสิ่ง
ทุกอย่างที่มันควรดำเนินไป ผมคิดได้แบบนั้น แต่ทำไมขาผมไม่เดินออกจากตรงนั้น ผมยืนมองดูไอ้ทีนอนขดอยู่ตรงนั้นด้วยความเจ็บปวด โดยปล่อยเวลาให้ผ่ายเลยไปเฉยๆ ผมอยากเดินเข้าไปแล้วกอดมันไว้ แต่ก็ห้ามใจเอาไว้ ผมอยากปล่อยให้มันนอนแล้วเดินจากมันไป แต่ก็ทำไม่ได้เช่นกัน ความคิดทุกอย่างสับสนวุ่นวายเต็มไปหมด พลันสมองก็นึกขึ้นได้ตรงประโยคที่มันพูดว่า

"หมวยหน่ะ ไม่ใช่ของกูหรอกนะ....มึงต่างหากหล่ะ"

สองประโยคนี้วนอยู่ในหัวซ้ำๆ ผมถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วตัดสินใจเดินขึ้นไปเอาผ้าห่มบนห้องนอน แล้วเดินลงมาที่โซฟาอีกครั้ง พลางเห็นร่างของไอ้ทีนอนตะแคงขดตัวอยู่สั่นริกๆ นี่มัน ...กำลัง...ร้องไห้

ผมเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่ของมันแล้วห่มผ้าห่มให้มันพลางถามมัน

"ที...เป็นอะไร" เงียบเสียงอยู่นานแต่ร่างนั้นก็สั่นเทาขึ้นมากทำให้ผมตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น

"เจ..กอดหน่อยได้มั้ย"ไอ้ทีพูดพรางร้องไห้หนักขึ้น ไม่ทันรอให้มันขอจบหรอกครับ ผมดึงร่างสั่นเทานั้นมากอดแล้วไอ้ทีก็ร้องไห้จนไหล่ขวาผมเปียกไปด้วยน้ำตามัน ได้ยินเสียงเพลงเบาๆ ที่มันกลั่นแทรกเสียงสะอื้นมา

"อย่าไปจากฉันได้ไหม...อยู่กับฉัน เพนาะฉันไม่มีใคร
ขอใจจากเธอคนนี้..กับรักที่มันล้นใจ
ช่วยเติมช่องว่างในหัวใจ..
ก็เพราะเธอคือคนสุดท้าย..ที่ฉันมี"

"ได้ๆๆ ที กูจะไม่ไปไหน เลิกร้องก่อนนะ" ผมฝืนยิ้มเท่าที่จะยิ้มได้

"ก่อนพรุ่งนี้จะเป็นอะไรก็ตาม กูอยากมีมึงนะเจ" มันกุมมือผมแน่น

"..."

"กูไม่รู้ว่าถูกคืออะไร และผิดคืออะไร แต่ที่รู้ตอนนี้ คือ รักคืออะไร"

"..."

"ไม่ต้องตอบ ไม่ต้องว่าอะไรกูได้มั้ย แค่คืนนี้ ขอ...รักเจได้มั้ยครับ" ผมพยักหน้าไม่ตอบอะไรมาก เราสองคนกอดกันเหมือนกับจากกันมานาน ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอะไร คืนนี้



ขอ...รักทีเหมือนกัน