ที...
ผมขับรถตรงไปที่บ้านไอ้ดุ๊กที่อยู่แถวนี้ทันที เพราะบ้านไอ้ดุ๊กนี่แหล่ะจะตอบคำถามผมได้ดีที่สุด ผมจอดรถฮาเร่เจ้าชายงามของผมหน้าร้านเกมส์ที่คุ้นเคย เพราะเมื่อวันก่อนยังมาซ้อมร้องเพลงชั้นบนบ้านหลังนี้ เพื่อที่จะไปออดิชันอยู่เลย หลังจากนั้นก็ยกหูโทรศัพท์ทันที
"ดุ๊ก อยู่บ้านมั้ย กูมีเรื่องให้ช่วย" ผมโทรหามือกีตาร์เพื่อนรัก
"อยู่ชั้นบน มึงว่าไง"มันตอบผม
"เออ เดี๋ยวกูขึ้นไป" ผมเดินเข้าไปในร้านเกมส์ คือไอ้ดุ๊กเป็นเจ้าของร้านเกมส์ร้านใหญ่พอสมควร มันจึงเป็นที่รักใคร่ของเด็กแว๊นแถวๆนี้หลายแก๊ง และรู้จักพวกหัวขโมย ที่ชอบลักเล็กขโมยน้อยแถวนี้เป็นอย่างดี เพราะบางทีคนที่ผมรู้จักถูกขโมยขึ้นบ้าน มาให้ผมช่วย ผมก็มาให้ไอ้ดุ๊กนี่แหล่ะครับสืบหา ไม่นานก็ลากคอไอ้หัวขโมยนั่นได้ ครั้งนี้ ผมก็จะมาสืบหาไอ้หัวขโมยที่ขโมยจักรยานแสนรักของไอ้หน้าอ่อนนั่น ทำไมผมถึงต้องเดือดร้อนขนาดนี้ก็ไม่รู้ แต่ก็เป็นความผิดของผมมั๊ง ที่เอาจักรยานมันไปไว้ตรงนั้นทั้งคืนจนถูกขโมยไป
ก๊อกๆๆๆๆๆ ผมเคาะห้องไอ้ดุ๊ก ผมได้ยินเสียงกีตาร์หยุดลงไม่นานประตูก็เปิดออก
"ว่าไง มาหากูได้ถึงนี่ กูกำลังจะออกไปร้านเนี่ย ไม่รอเจอกันที่นั่นวะ"มันถาม
"เออ กูมีเรื่องที่รอไม่ได้ให้มึงช่วยหน่อย"
"อะไรวะ"
"กูจะให้มึงช่วยสืบหาจักรยานวินเทจ เสือภูเขา สีน้ำเงินที่หายไปหน่อย"
"ไอ้ที มึงปั่นเสือภูเขาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ไม่ต้องถาม หามาให้กูแล้วกัน ว่าพวกไหนขโมยไป นอกนั้นกูจัดการเอง"
"หายเมื่อไหร่"
"เมื่อคืน"
"น่าจะยังทัน เดี๋ยวกูถามเด็กกูให้" ว่าแล้วมันก็ลงไปที่ร้านเกมส์ที่อยู่ชั้นล่าง โดยที่ผมรออยู่ชั้นบน ดีดกีตาร์รอเพลินๆ ไม่นานมันก็ขึ้นมา
"มันมีอยู่พวกนึงที่เล่นจักรยานวินเทจหว่ะ แต่ไม่ใช่พวกกู เป็นคู่อริหว่ะ ไม่มีใครอยากยุ่ง ไม่ใช่เรื่องของแม่ง" มันทำท่าคิดหนัก
"เออ กูจัดการเอง ขอบใจมาก" ผมจัดการถามข้อมูล แหล่งซ่องสุมของพวกนั้นเรียบร้อย พอรู้ว่าพวกนี้มันอยู่แถวพระปิ่นเกล้า ข้ามเขตมาหากินไกลนะมึง แหล่งซ่องสุมอยู่แถวๆ วัดดาวดึงฯ นี่เอง แบบนี้ต้องบุก !!!!
ผมขับฮาเร่ของผมข้ามสะพานพระปิ่นเกล้ามาไม่นานนักก็ถึงซอยวัดดาวดึงส์ฯ ขับไปข้างในซักหน่อย มีอู่รถมอเตอร์ไซค์ มีคนอยูที่อู่ 4 - 5 คนเห็นจะได้ ผมขับรถเลยไปจอดไกลอีกหน่อย แล้วเดินกลับมา ทำทีเป็นซื้อของที่ร้านขายของชำหน้าอู่นั่นพอดี ผมแกล้งยืนสูบบุหรี่ดูที่หน้าอู่อยู่ซักพัก ก็มีไอ้เด็กคนหนึ่งในร้าน ถือกล่องกระดาษใบใหญ่ออกมาจากข้างในร้าน ในนั้นมีชิ้นส่วนรถจักรยานอยู่เต็มไปหมด ทั้งเฟรม บันได แฮนด์ โซ่ เกียร์ ผมจ้องสายตามองเป็นพิเศษ ก็รู้ทันที ว่าเป็นรถของไอ้หน้าอ่อนนั่นแน่นอน ผมทิ้งบุหรี่ที่ดูดลงกับพื้น แล้วเดินข้ามฝั่งไปทันที
"มีไรครับเพ่" เด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาถามผมหลังจากที่ผมเข้าไปในอู่
"มาเอาจักรยานกูคืน"
"อ้อคันไหนครับ"
"คันที่พวกมึงขโมยมาไง ไอ้พวกเวร" สิ้นเสียงผมต่อยเข้าที่หน้าไอ้คนที่ถามทันที
หลังจากนั้นไม่นาน พวกที่กำลังซ่อมรถอยู่นั้นก็ลุกขึ้นมาพร้อมกัน ไอ้คนที่นั่งขันล้อรถอยู่เมื่อสักครู่ ก็ถือประแจอันใหญ่มา คิดเหรอว่ากูกลัว พวกมึงเข้ามา ผมถอดเสื้อหนังสีดำผมออก เพราะมันจะทำให้ตึงยกแขนไม่สะดวก แล้วตั้งกาดรอรับ ประแจอันใหญ่ลอยมาทางผมเป็นอย่างแรก แต่ผมก็หลบทัน ผมวิ่งเข้าหาเจ้าของมันทันทีที่อาวุธของมันหลุดจากมือ กระโดดใช้เข่าช้อนที่ปลายคางแล้วกดหัวมันลงทำให้เพิ่มน้ำหนักขึ้นมาก ไอ้ประแจหมดสติทันทีผมหันหลังกลับมา คราวนี้พวกมันมาเป็นกลุ่ม เข้ามาทั้ง 4 คนเลยครับ ผมทั้งหลบทั้งสู้แบบตลุมบอนกันอยู่นาน ไอ้เด็กที่ผมต่อยหน้าเป็นการเปิดฉาก ก็คว้ามีดมีฟัน ฉึบ!!!! เข้าที่ลายสักรูปดอกกุหลาบของผมจนดอกกุหลาบแยกเป็นสองแฉก ผมโมโหถึงขีดสุด ฉวยมีดจากไอ้เด็กเวรนั้นได้ ผมก็เอาด้านแบนๆของมีดตบไปที่หน้าของมันแรงๆ มันหน้าหันลงไปนอนดิ้นๆ เลือดปากไหลออกมา พวกเพื่อนมันคงคิดว่าผมฟันคอเพื่อนมัน มันตกใจบางคนก็วิ่งหนีไป มีคนหนึ่งที่รีบวิ่งเข้าไปดูเพื่อนตัวเอง แล้วยังหันมาด่าผม ร้องเอะอะ จนคนแถวนั้นมุงดูเต็มหน้าอู่ ผมถือโอกาส คว้าเสื้อหนัง และกล่องจักรยาน ขึ้นรถฮาเร่ แล้วขับออกไปทันที
เจ...
ผมนั่งรอเวลาร้องเพลงด้วยใจกระวนกระวาย เพราะไม่รู้ว่าตัวประหลาดนั่นมันคิดจะทำอะไร ผมเดาใจมันไม่ถูกจริงๆ ว่ามันคิดจะทำอะไรกันแน่ อุตส่าห์บอกมันแล้ว ว่าไม่เป็นไรแท้ - -" ขณะที่ผมถอนหายใจยาวๆอยู่นั้น เด็กที่ร้านก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา
"พี่เจครับ..พี่เจ.."ชื่อผมนี่หว่า
"มีไร"
"มีคนมานอนจมกองเลือดหมดสติอยู่หลังร้าน ก่อนจะหลับไป เห็นคนบอกเรียกชื่อพี่อยู่ไม่หยุด"
"เฮ้ยยยยย"เราทั้งวงลุกฮือขึ้นพร้อมกัน แล้ววิ่งออกไปทันที เอ่อ..รู้สึกว่า มันเรียกชื่อกูนะ...
ผมออกมาที่หลังร้านฝาฝูงชนที่มุงดูคนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นแหม่ ไอ้นี่หมดสติยังทำเท่ ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เพราะเสื้อหนังสีดำตัวนี้เหมือนเพิ่งเห็นตอนเย็น
"ไอ้ที...."ผมร้องอย่างตกใจพลางวิ่งเข้าไปประคองร่างของมันขึ้นมา เฮ้ยยย เลือดไหลเต็มเสื้อยืดมันเลยครับกลิ่นความเลือดคละคุ้งไปหมด นี่คงหมดสติเพราะเสียเลือดมาก
"เจ...จักรยาน" มันพูดเสียงแผ่วจนผมต้องเงี่ยหูเข้าไปฟัง นี่อย่าบอกนะ ว่าไปเอาจักรยานมาคืนผมจนเป็นแบบนี้ - -!
"จักรยาน"มันชี้ไปที่กล่องจักรยานที่วางข้างๆมัน จริงด้วยครับ นี่แรมเดือนของผมที่ถูกแยกเป็นชิ้นๆ อยู่ในกล่องๆนั้น
"เออ ไม่ต้องพูดมาก เดี๋ยวกูพามึงไปโรงพยาบาลก่อน โด้ เอารถออกพาพี่ไปโรงพยาบาลที"
"ครับพี่เจ"เคนโด้รับคำสั่งทันที ไอ้บอมใช้ร่างใหญ่ๆของมันให้เป็นประโยชน์เข้ามาช่วยผมแบกร่างของไอ้ตัวประหลาดนี่ขึ้นรถกระบะของไอ้เคนโด้ไป ส่วนไอ้โชคหน่ะเหรอ หึ ร่างใหญ่ใจเสาะ มันวิ่งเข้าห้องน้ำอ้วกแตกตั้งแต่เห็นเลือดของไอ้ทีครั้งแรกแล้วครับ - -"
ไอ้เคนโด้นี่ก็เฟี้ยวใช้ได้เลยครับ มันบีบแตรไล่รถทุกคันที่ขวางหน้า แล้ววิ่งลัดเลาะอย่างกับตัวเองขับมอเตอร์ไซค์อย่างนั้นแหล่ะ ผมมองร่างของไอ้ตัวประหลาดนี่ ที่ตอนนี้ผมจัดการถอดเสื้อมันออก แล้วเอาผ้าสะอาดชุบน้ำอุ่นกดที่แผล เพื่อห้ามเลือด มือมันกุมมือผมไว้เบาๆ ก่อนจะถึงโรงพยาบาลพอถึงโรงพยาบาลแล้ว บุรุษพยาบาลและนางพยาบาล ก็วิ่งกรูเข้ามา เอารถเข็น สายออกซิเจน มาใส่ไอ้ทีทำให้มันยิ่งดูประหลาดเข้าไปใหญ่ มีสายอะไรระโยงระยางเต็มไปหมด มองมองตามร่างของมันเข้าไปในห้อง ไอซียู แล้วยืนรออยู่หน้าห้องซักพักเคนโด้ก็ตามมาหลังจากที่หาที่จอดรถได้
"เป็นไงบ้างพี่เจ" มันหน้าตื่นเข้ามาถาม
"ไม่รู้ อยู่ในห้องไอซียู" ผมชี้มือเข้าไปในห้องนั้นอย่างหนักใจ ผมเลยตัดสินใจอยู่รอดูอาการซักพักหนึ่ง แล้วโทรหา แตงโม นักร้องอีกคนให้มาร้องแทนที่ร้าน แล้วฝากเรื่องไปบอกไอ้บอม กับเพื่อนๆในวง
"เออ อย่าลืมให้ไอ้บอมบอกไอ้เบย์ด้วยนะ ว่าไอ้ทีมันอยู่ในห้องไอซียู คงไปร้องเพลงไม่ได้ ให้หานักร้องคนอื่นได้เลย" ผมบอกเคนโด้เป็นประโยคสุดท้ายก่อนมันจะหันหน้ามารับคำแล้ววิ่งออกไป ทิ้งความเงียบไว้ที่ผมคนเดียวอีกครั้ง
ผมมานั่งคิดและเรียบเรียงถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทันที ตั้งแต่ตอนนั้นที่มาส่งผมไว้ที่ที่แรมเดือนหาย ไอ้ตัวประหลาดนั่นมันก็ขับนถออกไป ทิ้งให้ผมต้องนั่งมอเตอร์ไซค์มาที่ร้านเอง ผมยังเจ็บใจมันไม่หาย กะว่าถ้เจอหน้าอีกครั้งจะด่าให้เข็ด ที่ไหนได้ ผมต้องมานั่งด่าตัวเองเพราะที่มันรีบออกไป เพราะไปตามหาแรมเดือนมาคืนผม "ไม่เอา ยังไงก็ไม่เหมือนแรมเดือน" ประโยคที่ผมพูดตอนนั้นผุดออกมาตอกย้ำให้จำได้ที่ไอ้ทีมันต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ก็เพราะผมแท้ๆ มันคงไปตามเจอที่ไหนซักแห่ง แล้วเกิดการแย่งชิงเกิดขึ้น ทำให้ถูกทำร้าย เฮ้อ...กูไม่เอาคืนก็ได้นะ จักรยานซื้อใหม่ได้ แต่มึงอย่าเป็นอะไรเลยนะ...น้ำตาร่วมท่วมมาที่ตาของผม ผมยกมือมาปาดน้ำตาผมไปพลางโทษตัวเองไป T T
"ญาติคนไข้ใช่มั้ยครับ"คุณหมอใส่เสื้อกราวน์เปิดผ้าปิดจมูกออกมาแล้วถามผมที่นุ้งกลุ้มอยู่หน้าห้อง
"ครับ ผมเป็นเพื่อเค้าครับ เพื่อนผมเแนไงบ้างครับ" ผมถามเสียงสั่น
"คนไข้เสียเลือดมาก ซึ่งตอนนี้ต้องได้รับการให้เลือดด่วย แต่ว่าทางโรงพยาบาลกำลังขาดแคลนเลือดกรุ๊พ ab อยู่ เดี๋ยวหมอจะเช็คทางคลังอีกทีว่าจะดึงเอาเลือเฉุกเฉินมาช่วยไว้ทันมั้ย" ใจผมตกลงไปที่พื้นทันทีที่รู้ว่าอาการมันแย่ขนาดนี้ แต่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
"ผมกรุ๊พเลือด ab ครับ ใช้เลือดผมได้มั้ยครับ" ใช่ๆ เลือดผมๆ
"เดี๋ยวคุณพยาบาลช่วยเช็คเลือดเพื่อนคนไข้แล้วทำการให้เลือดให้ไวที่สุด" คุณหมอหันไปสั่งพยาบาลข้างๆ
หลังจากที่ผมโดนเจาะเลือดไปตรวจกรุ๊ฟและหาเชื้อต่างๆพบว่าปลอดภัย อ่ะแน่นอน กูยังซิง ไม่อยากบอก แฮ่ๆ
(กลุ้มอยู่เจ อย่าเล่นเจ -*-)เสร็จแล้วก็ให้ผมนอนบนเตียง แล้วจัดการเจาะเลือดผมไป อันที่จริงผมก็บริจาคเลือดบ่อยอยู่เหมือนกัน แค่ครั้งนี้แปลกไปเพราะรู้ว่าจะเอาเลือดของผมไปให้ใคร ผมดีใจที่มีส่วนช่วยมันได้บ้าง มันต้องเจ็บตัวเพราะผมแท้ๆ T T
ผมนอนลงข้างๆเตียงของไอ้ตัวประหลาดมองมันหมดสติอยู่ตรงนั้น สภาพมันตอนนี้ดีขึ้นมาหน่อย เพราะหมอทำแผลให้เรียบร้อย ไม่มีเลือดไหลออกมาแล้ว แต่ยังคงไม่มีสติอยู่ตรงนั้น ใจผมหวังว่ามันตื่นขึ้นมา แล้วมองเห็นว่าผมอยู่กับมันตรงนี้ คอยเป็นห่วงมัน และรู้ว่าเลือดของผมกำลังจะไปไหลเวียนในร่างกายมัน หวังว่าจะได้ยืนเสียงมันเรียกไอ้หน้าอ่อนอีกซักครั้ง ที...กูขอโทษ ... T T
ผมหลับตาด้วยความอ่อนเพลียรู้ตัวตื่นขึ้นมาอีกทีภาพทั้งหมดก่อนหลับก็ก็หายไปหมด เป็นผมนอนในห้องคนเดียว แล้วไอ้ทีหล่ะ ไปไหน ... ผมมองไปรอบๆ ก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิมซักอย่าง
"ตื่นแล้วเหรอคะ"นางพยาบาลคนนึงเดินเข้ามาถามผม
"กลับ เพื่อนผมไปไหนแล้วครับ"
"อ้อ..คนไข้ปลอดภัยแล้วค่ะ ตอนนี่แยกไปนอนห้องผู้ป่วยปกติแล้ว อีก 2 วันคงกลับบ้านได้ แล้วกลับมาล้างแผลเรื่อยๆก็พอค่ะ" ผมได้ยินพยาบาลพูดแบบนั้นก็โล่งใจเลยถามถึงห้องที่ไอ้ทีมันอยู่แล้วรีบวิ่งไปหามันทันที
ผมเคาะประตูห้อง อยู่ซักพักก็มีคนมาเปิดให้ สาวสวยหน้าตาน่ารักแบบเกาหลี ผิวขาวสดใส มองหน้าอย่างงงๆ ก่อนที่จะถามว่า
"มาหาทีเหรอคะ"
"ครับ"
"อยู่ข้างในค่ะ คุณคงเป็นเจสินะคะ ขอบคุณมากนะคะที่พาทีมาโรงพยาบาล หมวยได้ข่าวตกใจแทบแย่" หมวย ชื่อนี้คุ้นๆ คงเป็นแฟนไอ้ทีแน่เลย ผมจำที่มันรับโทรศัพท์ได้
"อ้อครับ ยินดีครับ ตอนนี้มันเป็นไงบ้าง ผมเข้าไปดูมันได้มั้ย"
"ได้สิคะ ตื่นขึ้นมาก็เห็นถามหาแต่ชื่อคุณ" ทำไมต้องถามหาผม หรือว่ามันจะจำได้ว่าผมเป็นคนช่วยมันมาโรงพยาบาล
ผมเดินตามหมวยเข้ามาที่เตียงคนให้ ไอ้ทีนอนหลับอยู่บนเตียงโดยที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดคนไข้เรียบร้อยแล้ว ดูแล้วก็ตลกดี ไอ้ตัวประหลาดนี่
"มองเชี่ยไร" นั่นไง คำทักทายอันแสนหวาน กูเป็นคนช่วยมึงนะเว้ยยย -*-
"ก็มองว่ามึงตายรึยัง"
"ยัง ไกลหัวใจเว้ย"
"เออดีแล้ว งั้นกูกลับก่อนนะ หมวยฝากด้วยเลยแล้วกันครับ"ผมกันไปฝากหมวยแฟนมัน ให้ดูแลมันต่อเลย ยังไงก็อุ่นใจที่มันปลอดภัยแล้ว ผมจะได้กลับบ้านไปพักผ่อนซะที
"ไม่คิดจะขอบใจกูซักคำรึไง มึงห้ามกลับ มึงต้องอยู่เฝ้ากูจนกว่ากูจะออกโรงพยาบาล ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่ ที่กูต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะมึงไม่ใช่เหรอ"มันหันมาพูดทำสายตาเจ้าเล่ห์ ทำเอาผมขนลุกซู่...
"หมวยครับ พรุ่งนี้มีสอนแต่เช้าไม่ใช่เหรอครับหมวย กลับก่อนเลยก็ได้ ทีไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวตรงนี้ไอ้เจมันจะดูแลเอง จริงมั้ยมึงอ่ะ"มันหันไปบอกแฟนมันที่หน้าเพลียๆ เห็นแล้วก็สงสารเหมือนกัน คงเป็นครูสินะ ต้องตื่นเช้าไปสอน แล้วนี่ก็เที่ยงคืนแล้ว ให้กลับไปพักผ่อนก็ดีเหมือนกัน
"ครับหมวย ตรงนี้เจจัดการเอง พักผ่อนเถอะครับ"ผมหันไปบอกหมวย
"ขอบคุณมากนะคะเจ หมวยฝากทีด้วย ถ้าเค้าดื้อ หมวยอนุญาตให้หยิกที่แผลได้ อิอิ"หมวยหันมาพูดกับผมอย่างอารมณ์ดี
"หมวยอ่าาาา"ไอ้ทีทำหน้าบึ้งค้อนแฟน น่ารักดีชิบหาย มันก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะ ^ ^ อ้าวแล้วกูจะเขินทำไม เค้ายิ้มให้แฟนเค้านู่นนนน ไอ้เจเอ๊ยยย
หลังจากที่หมวยออกจากห้องไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเคาะอีกครั้งหนึ่ง ผมเปิดประตูออกไป พบว่า เพื่อนๆผมมาทั้งวง รวมแตงโม นักร้องที่มาร้องเพลงแทนผมอีกคน
"เจ มึงไปสนิทไอ้นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"ไอ้บอมเลยคนแรกที่ยิงคำถามนี้มา
"ไม่รู้จะตอบยังไงหว่ะ กูเห็นเพื่อนมนุษย์โลกล้มตายต่อหน้าต่อตาไงหล่ะจริงมั้ยกูก็ต้องช่วย ตามประสาคน
ดี" ไอ้บอมตบหัวผมฉาดนึงด้วยความหมั่นใส้ในคำตอบของผม
"เออ ไอ้คนดี ระวังเหอะ จะมีผัวเข้าซักวัน มึงยังซิงนี่ ฮ่าๆๆๆ" ไอ้ตั๊กเข้ามาสมทบ ก่อนที่ไอ้บอมจะหัวเราะร่วมกันลั่น
"จุ๊ๆๆๆ เบาๆหน่อยครับพี่ๆ นี่โรงพยาบาล"ไอ้เคนโด้เข้ามาห้าม ไม่งั้นคงศึกใหญ่แน่ๆ มึงนะมึง หาว่ากูจะมีผัวงั้นเหรอ.... -*-
"ผมว่าพวกเรากลับกันดีกว่าครับ ให้คนไข้เค้าได้พักเถอะครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว" ไอ้ฟลุ๊กมีเหตุผลที่น่าฟังเสมอ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นผู้ใหญ่มากกว่าพวกผมด้วยซ้ำ - -"
"เออ ปะกลับ ไอ้โด้ ตั๊ก นุ กลับบ้านๆ ปล่อยให้เค้าได้จู๋จี๋กัน" มึงจะหยุดมั้ย ไอ้เชี่ยบอมมม ผมไล่เตะก้นส่งมันออกจากห้อง
พอเพื่อนผมไปแค่แป๊บเดียวเท่านั้น พวกเพื่อนๆของไอ้ทีก็มาส่งเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวๆ โดยมีคนชื่อดุ๊ก มันคอยแซวเรื่องผม กับจักรยานอยู่ไม่หยุด มึงรู้เรื่องได้ไงเนี่ยยย - - แล้วอยู่ซักพักใหญ่ๆ มันก็อันตรธานหายออกไปจากห้อง เหมือนกับพายุที่เข้ามาทำให้วุ่นวายเป็นระรอกๆ แล้วพอมันไปก็หลงเหลือความเงียบความสงบไว้ภายหลัง ห้องนี้ก็เงียบลงอีกครั้ง
"มึงรีบนอนเถอะ เดี๋ยวกูนอนตรงโซฟานี่ พรุ่งนี้กินอะไรมั้ย หามาให้"
"ไม่ แล้วมึงก็ไม่ต้องไปนอนโซฟาเลย มานอนบนเตียงกับกูนี่" ผมหันขวับทันทีเลยครับ มองไป มันตบที่นอนหมุบๆ มือกวักหยอยๆ สันนิบาตแดกมึงรึงายยยย
"มึงยังไม่ขอบใจก็เลยนะ"
"เออ ขอบใจมาก"
"ไม่เอา มาพูดใกล้ๆ"มันยังกวักมือไม่หยุด ผมเลยเดินไปที่เตียงคนไข้
หมับบบบบบ..!!!
มันคว้าผมเข้าไปกอด ผมเสียหลักลมลงบนตัวของมันทันที โดยมีแผ่นอกกว้างๆของมันรองรับไว้
"โอ๊ยยยยย แผลกู"ผมตกใจรีบรนก้มลงดูแผลมัน
ฟอดดดดดด มันฝังจมูกลงบนแก้มขาวเนียน (เนียนจริงโว้ยยยย ไม่ต้องมาแหว่ะ) ของผม ทำเอาผมชงักทุกอย่างทันที
จุ๊บ....@_@
ริมฝีปากนุ่มๆสีส้มใสๆของมันสัมผัสกับริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะรีบผละออกไปโดยเร็ว
"ขอบใจมาก สำหรับเลือด"มันพูดแบบไม่มองหน้าผม ผมก็ไม่กล้ามองหน้ามันเหมือนกันครับ ใจผมสั่นเหมือนเจ้าเข้า แต่ก็ยังไม่สั่นเท่าหัวใจของมัน ที่มือผมทาบอยู่ตรงนั้นพอดี ผมผละตัว
ออกมา แต่ไม่หลุดพ้นแรงเหนี่ยวของมันไว้
"มึงรู้เหรอ..."
"รู้..หมอบอก" ไอ้ทียังหลบหน้าอยู่
"มองเชี่ยไร อยากโดนอีกรึไง นอนนิ่งๆ แล้วคืนนี้ก็นอนตรงนี้ ห้ามไปไหน โทษฐานที่ทำให้กูบาดเจ็บ" มันรั้งตัวผมไว้แน่น โดยที่หน้าไม่มองหน้าผมซักนิด จะเอาไงกันแน่...มึงเนี่ย... -*- นอนแบบนี้ไม่ถนัดเว้ยยย
หน้าผมทาบอยู่บนหน้าอกที่เต็มไปด้วยลายสักของไอ้คนที่ผมเรียกมันว่าตัวประหลาด มือของมันก็กอดผมไว้แน่น ตอนนั้นผมได้ยินเสียงของหัวใจมันเต้นแรงเท่าๆกับเสียงของหัวใจผมเลยครับ ผมนอนฟังเสียงหัวใจเราทั้งคู่แล้วหลับไปในที่สุด .....
บทสัมภาษณ์
............................................................
ดุ๊ก : ไหนบอกจะมีผมแล้ว ออกมาแค่เนี๊ยะ แถมยังเป็นหัวหน้าแก๊งเด็กแว๊นอีก ไรว๊าาาา
ที : อ้าว อยากมีส่วนร่วมก็จ้องยอมดิวะ
ดุ๊ก : อย่างน้อยก็ได้เป้นฮีโร่ช่วยพระเอกหล่ะวะ
ที : เออ ใช่
ดุ๊ก : พี่ที ถามจริง พี่เป็นเกย์ป่าววะ
ที : ถามงี้มีเตะ สัส
ดุ๊ก : แล้วพี่ไปช่วยมันทำไม
ที : กูทนไม่ได้ที่เห็นมันร้องไห้นี่หว่า..
ดุ๊ก : แล้วที่หอมมันหล่ะ
ที : เฮ้ยยย อันนั้นไม่รู้ อย่ามาถาม แค่ห้ามใจไม่ได้ (ก็มันน่ารักดีนี่หว่า ^ ^)
ความคิดเห็น