คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : forever 2
“ท่านจาเรฟ ท่านจาเรฟ ท่านไปไหนมาพระเจ้าคะหม่อมฉันตามหาเสียแทบแย่” มหาดเล็กประจำตัวที่ดูจากอายุและรูปร่างไปได้เล็กตามไปด้วย เอ่ยขึ้นด้วยความดีใจที่หาเจ้านายของตนเจอ
“ท่านจะไปไหนได้ละ ท่านมูนอฟ นอกจากจะไปเล่นเป็นเมอร์ลิน เที่ยวเก็บแอ๊ปเปิลของข้าเล่น” เสนาธิการฝ่ายขวาของอาณาจักรฟาราเซีย ท่านตาสยา เดลวิน เอ่ยขึ้น หลังจากเดินตาม มหาดเล็กมูนอฟมา
“ท่านรู้ได้ยังไง ท่านตาสยา ท่านจาเรฟของข้าเป็นหนุ่มอายุ 23 แล้วนะ เป็นพระราชาที่เกรียงไกร ไม่ทำยังงั้นหรอกหน่า” มูนอฟขัดขึ้น เพราะ ไม่ชอบตาสยาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ก็จะใครซะอีกละที่ทำให้ องค์ชายจาเรฟตัวน้อยของเขา ต้องมารับภาระหนักตั้งแต่อายุ 16 ปี แต่องค์ชายตัวน้อยของเขาก็ไม่ได้ทำหน้าที่บกพร่องเลยแม้แต่น้อย กลับเติบโตเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร ตั้งแต่ยังหนุ่ม...แต่น่าเสียดายที่ผู้คนกลับเข้าใจ เจ้านายผู้แสนดีและมีเมตตาของเขาผิด ว่าเป็น ราชาปีศาจที่โหดเหี้ยม...
“เลิกทะเลาะกันเถอะลุงตาสยา ลุงมูนอฟ ว่าแต่ลุงรู้ได้ยังไงว่าข้าไปแอบเก็บแอ๊ปเปิลของลุง ข้าว่าข้าพรางเวทย์อย่างดีแล้วนะ” ราชาจาเรฟเอ่ยขึ้น แล้วหันไปมองทางลุงตาสยาของเขา
“หะ วะ ว่าไงนะนี้ท่านเล่นอย่างนั้นจริงๆเหรอท่านจาเรฟของกระหม่อม” มูนอฟหลุดจากพะวังความคิดของเขา แล้วตกใจที่ท่านจาเรฟเล่นเป็นเด็กๆ
“อืม..ท่านจะหลอกได้ก็แต่เจ้าหญิงฟาเนียร่าเท่านั้นแหละอย่าคิดมาหลอกข้าอีกคนเลย ท่านกิล กลาเตอร์ ฮะ ฮะ ฮ่า คิดได้ยังไง กิล กลาเตอร์ แล้วข้าก็จำไม่ได้ด้วยว่า สอนวิชาเวทย์แก่ท่านเมื่อไร ในเมื่อท่านมีข้าเป็นครู” เสนาธิการฝ่ายขวาเอ่ยขึ้น
“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าสายของท่านจะดีเช่นนี้ ว่าแต่ข้าสงสารเฟอร์ นางดูไม่ค่อยเบิกบานเท่าที่ควร ข้าว่าต่อไปข้าจะเอาขนมไป ให้นางทุกวัน ไปเป็นเพื่อนคุยของนาง”
“ในฐานะ กิล กลาเตอร์?” ตาสยาถาม
“ใช่ ในฐานะกิล กลาเตอร์”
“แล้วทำไมท่านจาเรฟไม่ไปในฐานะจริงละ พะยะคะ” มูนอฟถามด้วยความสงสัยหลังจากที่เงียบมานาน
“พวกท่านก็รู้ สำหรับนาง ข้าคือ ราชาปีศาจที่น่ากลัว แต่ ถ้าเป็นกิล นางจะคุยได้อย่างสบายใจ ราชาจาเรฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท แต่แววตากลับมีรอยเศร้า
“อ้อ ลุงตาสยา ท่านอย่าลืมจัดตารางให้ข้าด้วยนะ แล้วก็ลุงมูนอฟ ท่านช่วยเอาหนังสือที่ท่านบอกข้า มาให้ข้าอีกทีนะ” แล้วราชาจาเรฟก็เดินจากไป
------------------------
“ท่านตาสยา..ท่านว่าทำไมท่านจาเรฟถึงเอาใจใส่เจ้าหญิงฟาเนียร่านักละ ตั้งแต่ตอนนางมาถึงเมื่อ 2 ปีก่อนแล้ว ทีตอนท่านฟานีร่าไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย”
“ท่านเป็นมหาดเล็กของท่านจาเรฟนะมูนอฟ ทำไมท่านถึงต้องมาถามข้าละ ว่าแต่หนังสืออะไรที่ท่านบอกท่านจาเรฟไป ทำไมถ้าท่านจาเรฟอยากอ่านหนังสือไม่มาถามข้าละ”
“อะ ข้านึกออกละ มิน่าล่ะ ท่านจาเรฟถึงถามข้าอย่างนั้น”
“ท่านถามว่าอะไร”
“ท่านถามว่า เอ๊ะเรื่องอะไรข้าจะบอกท่านละ” มูนอฟได้ทีเลยแกล้งตาสยาเสียบ้างเพราะทุกทีเขาจะเป็นคนที่โดนแกล้ง แล้วก็เดินหนีไป ปล่อยให้ตาสยายืนงงอยู่ที่นั้น...
พอมูนอฟเดินออกมาได้ซักพักก็อมยิ้ม ก็เรื่องอะไรเขาจะบอกละ ว่าท่านจาเรฟ ถามเขาว่า
“ถ้าจะเอาขนมไปให้ผู้หญิง จะเอาอะไรไปให้ดี” เขาก็เลยบอกไปว่า
“ขนมนะ จะอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละพะเจ้าคะ แต่พวกผู้หญิงชอบพวกของแถม แบบพวกกระดาษห่อขนมที่มีเรื่องน่าสนุกมากกว่าพระเจ้าคะ”
“แล้วเรื่องอะไรที่ลุงว่าน่าสนุกละ”
“เรื่องที่เราแต่งเองสิพระเจ้าคะ”
“ก็ข้าแต่ไม่เป็นนี่ แล้วจะต้องทำยังไงละ”
“ก็ต้องอ่านนิยายรักเยอะๆพระเจ้าคะ...ว่าแต่ท่านจะเอาไปให้ใครกันละพะเจ้าคะ”
“ก็..ช่างข้าเถอะ ลุงช่วยไปเอาหนังสือพวกนั้นมาเยอะๆก็แล้วกัน”
………………..
……….
……
“อะ จบซะแล้ว กำลังสนุกเลย” เสียงใสๆ ดังขึ้นด้วยความเสียดาย ทำให้ห้องที่เงียบเหงามาพักหนึ่งพอจะแสดงออกมาได้ว่ามีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่
“ใครนะเป็นคนแต่ง..เรื่องอะไรก็ไม่รู้สิเนี๊ย..แต่คนที่แต่งต้องเป็นคนที่อ่อนโยนมากๆ แน่ๆเลย” เจ้าหญิงน้อยรำพันกับตัวเอง
“ไว้พรุ่งนี้ลองถามกิลดูดีกว่า...” ว่าแล้วเจ้าหญิงฟาเนียร่าก็หยิบขนมเข้าปาก แล้วก็หยิบกระดาษห่อขนมมาอ่านอีกรอบด้วยความสนุกสนานto be continues
ความคิดเห็น