คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : forever 1
เสียงดนตรีที่บรรเลงด้วยทำนองโศกเศร้า พร้อมกับธงสีดำขาว และธงประจำอาณาจักรฟาราเซีย ที่โกสะบัดราวกับมีชีวิต ร่างบางที่นอนสงบนิ่ง พระพักตร์ที่ขาวเนียนไร้รอยใดๆ ริมฝีโอษฐ์อิ่มสีแดงระเรื่อนั่นหุบนิ่งไม่ยิ้มแย้ม แต่ก็ไม่บึ้งตึง ดวงเนตรที่สีอำพัน ที่งดงามสดใสเสมือนตากวางหลับพริ้ม แลเห็นแต่เปลือกตาบางใส และขนตายาวหนาอันงอนงามเป็นแพ พระเกศายาวตรงสีทองเงางามที่ล้อกับแสงของดวงอาทิตย์ สยายอยู่บนแท่นดอกไม้งดงามหลากสีสันส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว
"เจ้าแค่หลับไปใช่ไหม เฟอร์ ? เจ้าเหมือนกับคนที่หลับไปเท่านั้น" ชายหนุ่มร่างสูงสง่าได้ทรุดตัวอยู่ข้างๆร่างบางเอ่ยขึ้น
"เจ้ายังงดงามเหมือนตอนที่ข้าเจอเจ้าครั้งแรกไม่มีเปลี่ยน " ราชาจาเรฟ กิล ฟาราเซีย พระราชาแห่งอาณาจักร ราฟาเซียผู้เข้มแข็งเกรียงไกร กลับเอ่ยสุรเสียงสั่นระรัว พร้อมกับเอื้อมหัตถ์ไปลูบพระเกศาราวส้นไหมนั้น
"ถ้าเราไม่บังคับเจ้าให้แต่งงานกับเรา เจ้าก็คงไม่ตรอมใจ และจากเราไปเร็วถึงเพียงนี้" ทรงตัดพ้ออกมา และราชาจาเรฟก็ทรงก้มลงไปจุมพิตที่พระนลาฏของเจ้าหญิงฟาเนียร่า เจ้าหญิงแห่ง มาเดล พร้อมกับเอ่ยถ้อยคำที่ไม่เคยได้เอ่ยให้นางได้ฟัง มันแสนเบา แต่ช่างหนักแน่นนัก
"ข้ารักเจ้า ชั่วนิรันดร์ เฟอร์ "
ทรงกระพริบตาไล่น้ำที่หลั่งออกมา เบาๆ ภาพความหลังเก่าๆ เริ่มเข้ามาในพระทัยอันแหลกสลายของพระองค์
...............................
......................
..............
.....
เมื่อประมาณ 1 ปีก่อน
ร่างระหงที่กำลังเขย่งเพื่อใช้ไม้ขัดปลาย เขี่ยลูกแอ๊ปเปิ้ล จากหน้าประตูห้องไปทางระเบียงนั้น ทำให้ชายหนุ่มที่เดินมา พร้อมตระกร้าสานใส่ขนมในมือนั้นชะงัก
"เจ้าหญิง ทรงทำอะไรนะพะยะคะ!" เสียงของชายผู้นั้นเอ่ยขึ้น
พักตร์งามเบือนหน้ามาทางต้นเสียง และพระขนงก็ขมวดจนแทบเป็นปม ด้วยความที่ไม่เคยเห็นคนตรงหน้ามาก่อน
"เจ้าเป็นใครกันนะ" เจ้าหญิงตัวประกันแห่งแคว้นมาเดล เอ่ยถามขึ้น พร้อมกับทรงสำรวจ ใบหน้าคมสัน ผมหยักโศกสีดำสนิท ดวงตาสีออกดำเงาเสียทีเดียวก็ไม่ใช่หากแต่เห็นประกายเขียวแก่ช่อนอยู่ด้านใน
' ทรงถือดีไม่น้อยแทนที่จะตอบคำถามกลับตั้งคำถามเสียเอง ' ชายหนุ่มคิด
"หม่อมฉันนำขนมมาถวายพะย่ะคะ" ชายหนุ่มตอบพร้อมกับขยับตระกร้าขนมให้เจ้าหญิง ฟาเนียร่า เฟอร์ มาเดล เจ้าหญิงผู้เป็นตัวประกันแห่งแคว้นฟาราเซีย
"แต่เจ้าไม่ใช่คนที่เคยส่งนี่นา" ทรงถามขึ้นอีกด้วยความสงสัย
"คนที่มาส่งประจำนั้น เค้าไม่สบายพะย่ะคะ กระหม่อมเลยมาส่งแทน ว่าแต่ทรงทำอะไรอยู่หน่ะพะย่ะคะ" ชายหนุ่มถามอีกครั้งเพื่อเตือนเจ้าหญิงตอบคำถามของตน
"เราก็กำลังจะเก็บแอ๊ปเปิลนะ เห็นมันดกเต็มต้น แต่ตาเฒ่าคนสวนขี้งกไม่ให้เก็บนะ ทั้งๆที่ถ้าเอาไปทำพายคงอร่อยไม่น้อยเลยล่ะ" เจ้าหญิงทรงตรัสพร้อมกับยกไม้ที่เป็นง่ามตรงปลายชี้ไปทางต้นแอ๊ปเปิ้ลผลแดงก่ำน่ากินที่อยู่เลยระเบียงออกไป
"แล้วทำไม ไม่ทรงเดินออกมาเก็บละพระเจ้าคะ"
"ก็เราเป็นเชลยนี่ ถ้าไม่มีคำสั่งพระราชาบ้าเลือดนั้น ก็ออกไปไม่ได้หรอก" เจ้าหญิงนิ่งไปสักพักก็บอกต่อว่า
"เดี๋ยวโดนจับฆ่าแบบท่านพี่รีน่า ท่านพ่อเคยบอกว่า คนที่นี่เป็นพวกปีศาจกินคน"
"งั้น เดี๋ยวหม่อมฉันพาออกไปเองพะย่ะคะ"
ว่าแล้วชายหนุ่มผมดำก็กุมหัตถ์เจ้าหญิงไว้ พร้อมกับยกนิ้วชี้ไว้ที่ปากแล้วทำเสียง ชูว์ ชูว์ หันไปทางเจ้าหญิง แล้วพานางออกมายังสวนซึ่งมีต้นแอ๊ปเปิลลูกดกแดง อยู่เต็มต้น โดยผ่านหน้าองครักษ์ ซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะเห็นทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย
"เจ้าทำได้ยังไง" เจ้าหญิงทรงสงสัยเป็นอย่างมากว่าทำไมทหารองครักษ์จึงไม่เห็นนางและชายส่งขนมผู้นี้
"ก็ขนาดพวกปีศาจกินคนยังมี แล้วทำไมพ่อมดอย่างกระหม่อมจะไม่มีละพะเจ้าคะ" ชายหนุ่มยิ้ม
"จะ จะ เจ้าเป็นพ่อมดเหรอ ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เจอพ่อมด ข้าคิดว่าพ่อมดจะต้องเป็นพวกจมูกยาว ตาโหล หน้าตาน่ากลัวกว่านี้ซะอีก" เจ้าหญิงเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น
"อืม..พระเจ้าคะ...ว่าแต่องค์หญิงจะไม่ทรงเก็บแอ๊ปเปิลแล้วหรือพะยะคะ หรืออยากจะทรงถามเรื่องพ่อมดมากกว่า"
"อะ เก็บสิ เจ้าก็ช่วยข้าเก็บด้วยนะ ท่านพ่อมด" เจ้าหญิงหันมายิ้มพราย แล้วก็ทรงหันไปเก็บลูกแอ๊ปเปิลต่อ
หลังจากที่ทรงเก็บแอ๊ปเปิลเสร็จแล้ว องค์หญิงก็ได้ให้พ่อมดส่งขนมลึกลับ รีบพากลับไปส่งที่ห้องของพระองค์
"ขอบใจมากท่านพ่อมดที่พาข้าไปเก็บลูกแอ๊ปเปิล สนุกมากเลย ข้าไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่มาถึงที่นี่"
เจ้าหญิงทรงนึกไปถึงเมื่อ 2 ปีก่อน ตอนที่พระองค์มาถึงที่นี่ ตอนนั้นพระองค์มีพระชนม์เพียง 13 ชันษา ท่านทราบว่าตนเองต้องมาอยู่เป็นตัวประกันที่นี่แทนท่านพี่หญิงที่ป่วยตายไปในระหว่างที่เป็นตัวประกันที่เมืองฟาราเซียแห่งนี้ ด้วยข่าวความโหดร้ายของกษัตริย์แห่งราฟาเซีย ที่แม้จะมีพระชนม์ห่างจากตัวท่านเพียง 8 ชันษา แต่ก็โหดร้าย ทารุณ ท่านพ่อของท่านเคยบอกเอาไว้ว่า "ไม่แน่ พี่ฟาเรียน่า ของเจ้าอาจจะโดนมัน ไอ้ราชาปีศาจจาเรฟฆ่าตายก็ได้" ทำให้ท่านทรงหวาดกลัวจนไม่กล้าที่จะออกไปไหน
' นางอยู่ที่นี่มาได้ยังไงตั้ง 2 ปีโดยไม่ได้ออกไปไหน ' พ่อมดหนุ่มคิด
"แล้วทำเจ้าหญิงไม่ทรงออกไปข้างนอกละพะยะคะ เท่าที่หม่อมชั้นทราบมา ท่านจาเรฟไม่ได้ห้ามองค์หญิงออกไปข้างนอกนี่พะยะคะ"
"ถึงแม้ราชาปีศาจจะไม่ได้ห้าม แต่ข้าก็..... ช่างเถอะว่าแต่ ท่านชื่ออะไรเหรอท่านพ่อมด ส่วนข้าชื่อฟาเนี.."
"เจ้าหญิงทรงชื่อ เจ้าหญิงฟาเนียร่า เฟอร์ มาเดล เจ้าหญิงแคว้นแห่งมาเดล หม่อมฉันทราบพะยะค่ะ"
"จริงสินะท่านมาส่งขนมให้ข้านี่ เจ้าก็ต้องรู้จักข้าสิ ว่าแต่ท่านยังไม่ได้บอกข้าเลยว่าท่านชื่ออะไร"
"เอ่อ..หม่อมฉันชื่อ..กิล พะยะคะ กิล กลาเตอร์" พ่อหมดหนุ่มบอกแล้วโค้ง
"ยินดีที่ได้รู้จักท่านกิล" เจ้าหญิง ทรงยิ้มออกมาพร้อมกับยกชายกระโปรงแล้วย่อตัว
"เรียกกิลก็ได้พระเจ้าคะ"
"จ๊ะ กิล ว่าแต่ กลาเตอร์เนี๊ย เหมือนในตำนานเมอร์ลินเลยเนอะ"
"ก็หม่อมฉันเป็นพ่อมดนี่ พะยะคะ"
"ฮะ ฮะ ฮ่ะ จริงสิ ก็ท่านเป็นพ่อมดนี่หน่า"
"องค์หญิง..หม่อมฉันคงต้องไปแล้วพะยะคะ"
"อะ ต้องไปแล้วเหรอ ข้ากำลังสนุกอยู่เลย ไว้ท่านมาหาข้าอีกนะกิล" เจ้าหญิงน้อยส่งสายตาอ้อนวอน
"พะยะคะ หม่อมฉัน จะมาส่งขนมให้เจ้าหญิงทุกวันเลยพะยะคะ"
----------------------------------------
To Be Continues
ความคิดเห็น