คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode2 - เคลิ้ม
Episode 2 - เคลิ้ม
"เฮ้ย !! กลับบ้านได้แล้ว ฝนจะตกแล้วมึง" คยูฮยอน เอ่ยขึ้นเรียกเพื่อนที่นั่งร้องเพลงอยู่ข้างๆ
"อะไรวะ จะรีบกลับไปไหน ?? อ่อ ลืมไปต้องไปทำหน้าที่ลูกที่ดีนี่เนอะ ฮ่าๆ"ซองมินพูดเสียงใส พลางหันไปมองคนข้างๆอย่างล้อเลียน จริงๆแล้ว วัยรุ่นแบบพวกเขาถ้าจะกลับบ้านดึกสักหน่อยมันก็อาจจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรมากมาย แต่ไอ้เพื่อนตัวสูงข้างๆ นี่ ไม่เคยกลับบ้านเกิน 2 ทุ่มสักที มันก็ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้
"มึงอย่าพูดมากได้ป่ะ ถ้าไม่รู้อะไรอ่ะ" คนตัวสูงพูดอย่างไม่ชอบใจ
"เออๆ ไม่เห็นต้องทำเป็นโกรธกูขนาดนั้นเลย กลับก็กลับดิลัดทางสวนนะมึง ใกล้ดี" ซองมินว่าพลางสะพายกระเป๋าแล้วเดินนำคนที่ ควบคุมสติตัวเอง จนเกือบจะกลับมาเป็นปกติ
สองร่างเดินออกไปจากร้านคาราโอเกะ ท่ามกลางเหล่าสาวสวยที่มองอย่างไม่วางตา คนนึงก็ดูแมนสมกับเป็นชายชาตรี ส่วนอีกคน ก็ดูถนอมตัวเองดีกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก
"เฮ้ยย ฝนตกเลยย" คยูฮยอนพูดออกมาระหว่างเดินลัดเลาะสวนสาธารณะ เพื่อที่จะออกไปยังถนนอีกฝั่ง ซึ่งมันคงดีกว่าที่จะไปเดินเบียดกะผู้คนที่แออัดข้างนอกสวน
"เออ เห็น" คงข้างๆบอก พลางดึงมือไอ้คนที่ยืนบ่นเข้ามาในร่มของต้นไม้ ที่พอจะบังฝนให้ได้บ้าง แต่ก็คงไม่พอจึงทำให้สองร่างเปียกไปทั้งตัวแบบนี้
"เห็นมะ กูบอกแล้วให้มึงรีบกลับ ไม่ยอมฟัง"
"เอ้า !! ใครจะไปรู้วะ ว่ามันจะตกเร็วขนาดนี้ นี่พึ่งทุ่มครึ่งเองนะโว้ย!!" ซองมินตะโกนพูดกับสายฝนให้คนข้างๆที่โวยวายใส่ได้ยิน
"กูไม่น่ามากับมึงเลย" คนข้างๆยังคงบ่นไม่เลิก แต่ประโยคนั้นมันถึงกับทำให้อีกคนสะอึก
"งั้นเหรอ .. ทีหลังมึงก็ไม่ต้องมา กูขอบคุณมากที่มึงอุตส่าห์เสียสละเวลามากับกู" ซองมินพูดพลางออกเดินไปท่ามกลางสายฝนอีกครั้ง ทำเอาคนที่ฟังได้แต่ยืนมอง ก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามไป
"เฮ้ย !! มึงอย่าทำตัวเป็นตุ๊ดอย่างนี้ดิวะ มึงโกรธกูหรอ" คยูฮยอนวิ่งตามไปแล้วรั้งแขนคนที่วิ่งหนีเมื่อกี๊ที่งอนหน้าเป็นตูดให้หันกลับมาคุยกับตัวเอง
"กูตุ๊ดหรือมึงมันมีความเป็นผู้หญิงมากเกินไปวะ" คนข้างๆพูดแล้วหันมามองไอ้คนที่ว่าตัวเองเป็นตุ๊ดอย่างเอาเรื่อง
"ทำไมวะ ทำไมมึงชอบว่ากูเป็นผู้หญิง ชอบบอกกูเป็นลูกที่ดีอะไรขนาดนั้น ทำไมวะ" คนข้างๆ ก็พูดออกมาอย่างเหลืออดเหมือนกัน
"มึงไม่รู้สึกตัวรึไงห๊ะ !! มึงเคยกลับบ้านเกิน 2 ทุ่มหรอ ขนาดวันเกิดกูทั้งๆที่กูอยากจะบอกอะไรกับมึง ทั้งๆที่มันสำคัญกับกูมากแท้ๆ แต่กูกลับไม่เห็นมึง มึงรู้ไหมมันว่างเปล่าขนาดไหน แมร่งง กูพูดไรออกไปวะ.." ซองมินพูดออกไปถึงแม่น้ำตาจะรื้ออยู่ที่แค่ขอบตา ความรู้สึกที่มันกดดัน น้อยใจ ทะลุออกมาอย่างหมดเปลือก
"กะ..กู..เอ่อ"
"ชั่งเหอะ ถือว่ากูไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน ลืมมันซะ"
"กูจำเป็น ไว้วันนึงนะเว้ยกูจะบอกมึง แต่ตอนนี้กูยังไม่พร้อมว่ะ" ร่างสูงกว่าพูดอย่างเศร้าๆ
"อย่านานจนกูไม่อยากฟังล่ะ" ซองมินพูดแล้วจับไหล่คนข้างๆ
"ไม่ได้นะเว้ย!! มึงต้องรอฟังกูพูดดิ" คยูฮยอนพูดออกมาเสียงดัง
"เอ้า ไอ้นี่ กูไม่ได้บอกว่าจะไม่ฟัง แต่กูบอกว่าอย่านานตั้งหาก"
"เออ ขอบใจมึงมาก" ร่างสูงเอ่ยออกมาแล้วกอดเพื่อนตรงหน้าอย่างขอบคุณ
"เฮ้ย! มึงมากอดกูทำไมวะ แมร่ง หรือว่ามึงชอบกูวะ เดี๊ยวกูสับสนนะเว้ยย" ซองมินพูดออกมา เสียงดังๆ อย่างกลบเกลื่อน ก็มันเขินนะเว้ย ยังไงก็ผู้ชายด้วยกันกอดก็ออกจะแปลกๆอยู่
"แล้วถ้ากูบอกว่าใช่ล่ะ" ร่างสูงยังคงหยอกเย้า
"เฮ้ย มึงพูดห่าไรเนี่ย กูขนลุกว่ะ ปล่อยเลยๆๆ" คนโดนแหย่ยังอดขนลุกไม่ได้รีบผลักไอ้ตัวสูงออกจากตัวเอง
"ฮ่าๆ กูก็ล้อเล่นมึงนี่ หน้าตางี้กูไม่หลงเสน่ห์มึงหรอก อย่างกูอ่านะวิคตอรี่เมียแบคแฮมยังหลงอ่ะ" หลังจากที่ปล่อยคนข้างๆให้เป็นอิสระ แล้วหัวเราะเสียงดัง พลางทำหน้าภาคภูมิใจกับความหล่อของตัวเอง
"จิงหรอ.." แต่ปฏิกิริยาคนข้างๆ กลับแปลกไป ซองมินค่อยๆ เอานิ้วของตัวเองไปวนเวียนใกล้ๆ แก้มนุ่มๆ ของเพื่อนตัวสูง ก่อนจะเลื่อนไปที่ปากหนาช้าๆ แล้วไล้วนเบาๆ แล้วยังเอาอีกมือดึงปกเสื้อคนตรงหน้าให้เข้ามาใกล้ๆ ตัวเองมากขึ้นไปอีก จนทำเอาคนตัวสูงเกิดอาการเหวอขึ้นมาชั่วขณะ ตกใจก้ตกใจกับสิ่งที่คนข้างหน้าทำ ซองมินค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาอีกจนอีกคนที่เหวออยู่นั้น ถึงกับหลับตาพริ้มด้วยความเคลิ้ม
'แปะ' เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นตามมาด้วย
"โอ๊ย ! มึงตบหัวกูทำไมเนี่ย !?" ร่างสูงร้องออกมาพลางรูปหัวตัวเอง แม่งดันตบมาได้มือก็ไม่ใช่เบาๆ
"เคลิ้มเชียวนะมึง ไหนว่าไม่หลงเสน่ห์กูไง ฮะๆ" ซองมินพูดพลางหัวเราะออกมา ไหนมันบอกไม่ชอบๆ แหย่นิดเดียวหลับตาซะสยิวเลย
"มึงเหอะ เล่นไรวะ ทำห่าไรของมึงอย่างนี้" ร่างสูงที่พอจะได้สติกลับมาหลังจากมึนๆ สักพัก
"แต่มึงก็เคลิ้มไง" ซองมินตะโกนใส่หน่าคนตัวสูงที่ยืนหน้าแดงอีกรอบ
"ก็.. ถะ..ถ้าเป็นมึงจะไม่เคลิ้มรึไงห๊ะ ?"
"เออ เรื่องของกู แล้วนี่จะสองทุ่มแล้วมึงจะยืนตากฝนอยู่นี่หรอวะ" ซองมินพูดขึ้น หลังจากพึ่งจะนึกได้ว่าตัวเองกับไอ้เพื่อนตัวดียินตากฝนกันอยู่
"เอ้า ก็เพราะมึงอ่ะ "
"กูทำไม กู..ทำมึงเคลิ้มหรอ ฮ่าๆ"ร่างสุงพูดไม่วายหยอกเย้า ให้ไอ้เพื่อนข้างๆ หน้าขึ้นสีเล่นอีกรอบ
"แมร่ง มึงหยุดพูดเลยนะ กูกลับบ้านดีกว่า" ชายหน่มพูดจบก็เดินนำไปเลย ทิ้งให้ไอ้เพื่อนตัวแสบยืนหัวเราะกับความสำเร็จของตัวเองก่อนที่จะวิ่งตามร่างสูงไปติดๆ ปากก็ยังคงล้อต่อไปไม่เลิก
ความคิดเห็น