ยัยเอ๋อสุดซ่าส์กะนายบ้าหน้าหื่น

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 เมืองไทยกับไอ้หน้าหื่น

"เย้ ในที่สุดยุนแชยีคนนี้ก็มาถึงเมืองไทยสักที"ฉันชื่อ ยุนแชยี ตอนนี้กำลังยืนมองโดยรอบสนามบินที่ตัวเองยืนอยู่ขณะนี้ แล้วเดินไปเพื่อรับกระเป๋า แต่ ไม่มีกระเป๋าของฉัน

"อะไรนะคะ กระเป๋าฉันติดไปกับอีกสายการบินหนึ่งเหรอคะ"ฉันยืนหน้าถอดสีอยู่ตรงเคาน์เตอร์บริการเพราะตอนนี้กระเป๋าของฉันมันดันติดไปกับสายการบินที่บินไปยังขั้วโลกเหนือ เน้น ขั้วโลกเหนือ -_-"

"ค่ะ ยังไงก็ขอที่อยู่ติดต่อเอาไว้ด้วยนะคะ แล้วทางเราจะจัดส่งให้ถึงที่เลยค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ"จะบ้าตายฉันจะอยู่ที่ไหนยังไม่รู้เลย จะเอาที่อยู่ที่โรงแรมให้ก็กลัวว่าทางบ้านฉันจะแอบสืบรู้เอาเพราะที่จริงแล้วฉํนต้องบินไปเรียนต่อปริญญาโทด้านการโรงแรมที่สวิสฯ งั้นเอาเบอร์โทรศัพท์มือถือฉันไปก็แล้วกันฉันให้พนักงานช่วยเรียกรถแท็กซี่ให้ มาพักที่โรงแรมในตัวกรุงเทพ

"เฮ้อ อะไรจะซวยแบบนี้เนี่ยเรา แล้วฉันจะไปตามหาคุณอาคนนั้นยังไงกันล่ะ"ฉันนั่งลงที่เตียงนอนแล้วก็กลิ้งพลิกไปพลิกมาอยู่บนที่นอนด้วยอาการเซ็งสุดขีดจะมีใครซวยแบบฉันมั๊ยเนี่ย

"เฮ้ย จริงด้วยสิ นามบัตร"ทำไมฉันถึงขี้ลืมแบบนี้เนี่ย ฉันรีบลุกจากที่นอนแล้วเดินไปรื้อค้นบางอย่างในกระเป๋าถือใบเล็กของตัวเองที่เหลืออยู่แค่ใบเดียว

"เจอแล้ว เอาล่ะงั้นพรุ่งนี้เราจะต้องตามหาคุณอาให้เจอ หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่ซวยแบบวันนี้นะ"นามบัตรของคุณอานั่นเองฉันยืนมองนามบัตรในมือแล้วยิ้มอยู่คนเดียวก่อนเดินไปนอนที่เตียงนอนต่อ

เช้ามาก็เรียกแท็กซี่แล้วเอานามบัตรให้ดูเพื่อตามหาอาของแต่ตามหามาทั้งวันก็ยังไม่เจอเพราะคุณอาย้ายที่ทำงานแล้ว นามบัตรนี่ก็ได้มาตอนที่มาเมืองไทยเมื่อตอนเป็นเด็ก ๆ นี่ก็ตั้งสิบแปดปีมาแล้ว

"เฮ้อ ทำไงดีเนี่ย หิวน้ำจังเลยเมืองไทยนี่ร้อนจัง"เดินหิวไปหิวมาก็เจอร้านขายน้ำพอจะควักเงินจ่ายก็มีมือเลว ๆ มากระชากกระเป๋าไปจากฉัน

"อ้าว เฮ้ย ไอ้ขโมย หยุดเลยนะแก"ฉันตะโกนออกไปด้วยภาษาไทย แล้วไอ้โจรมันก็มีน้ำใจตะโกนกลับมาว่า

"อยู่ให้โง่ดิ"เออใช่ มันพูดถูกเพราะตอนนี้ฉันคิดเอาไว้ว่าถ้าจับมันได้จะเรียกตำรวจมาจับมันวิ่งตามไปตามมาไอ้โจรนั่นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ สรุปเจ็บใจโว้ยอะไรจะซวยแบบนี้เนี่ย เงินก็ไม่มีแถมโรงแรมฉันก็ดันเช็คเอาท์แล้ว
"ทำไงดีเนี่ย"หันซ้ายแลขวา แล้วนี่ตอนนี้ฉันอยู่ส่วยไหนของกรุงเทพล่ะเนี่ยO_O วิงตามไอ้โจรนั่นจนลืมดูทาง เดินไปเดินมาก็ได้ยินเสียงใครไม่รู้ตะโกนมาแต่ไกล

"เฮ้ย ระวัง"เสียงใครหว่า O_O คนตีกัน แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมากระแทกหัวอย่างแรง รู้สึกเจ็บแปลก ๆ แล้วโลกทั้งโลกก็ดับมืดลง

เสียงใครคุยกันหว่าแล้วฉันเป็นอะไรเนี่ยทำไมถึงเจ็บหัวแบบนี้เนี่ย ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองซ้ายมองขวา ห้องใครล่ะเนี่ย หลังจากหายมึนแล้วก็ต้องลุกขึ้นสำรวจรอบ ๆ  ซะหน่อย

ฉันเดินไปยังห้องที่แง้มประตูเอาไว้ เสียงบางอย่างเล็ดลอดออกมาจากภายใน

'สงสัยมีคนอยู่'

สิ่งที่ทำให้คิดอย่างนี้เป็นเพราะ เสียงที่เล็ดลอดออกมานั้นน่ะ มันเสียงคนแน่ ๆ แต่ทำไมเสียงมันถึงดูเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยหอบยังไงก็ไม่รู้สิ พอเปิดประตูก็เกิดอาการอึ้ง ภาพตรงหน้าเป็นภาพชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังกอดรัดกันอยู่บนที่นอน โดยที่ฝ่ายหญิงนอนหายใจหอบบิดร่างกายไปมาอยู่ด้านล่างด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าส่วนชายหนุ่มด้านบนนั้นกำลังซุกไซร้ไปตามตัวของหญิงสาวอย่างช่ำชอง

ฉันที่กำลังยืนมองภาพตรงหน้าก็เกิดอาการหน้าแดงมากกว่าเก่า เพราะเสียงร้องของหญิงสาวคนนั้นเริ่มดังขึ้นและบิดร่างกายไปมามากกว่าเก่า

"กรี๊ดดดดดด"เสียงฉันร้องเองค่ะ (นางเอกของเรื่องเพิ่งรู้สึกว่าต้องร้องกรี๊ด)

"อ้าว/ว้าย"เสียงของชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังอะดึ๋ม ดึ๋ม ๆ กันอยู่ร้องขึ้นแล้วก็จ้องมองมาที่ฉัน ทำให้ฉันต้องเอามือปิดตาตัวเองแล้วยืนหันหลังให้อย่างรวดเร็วแต่หูก็ได้ยินเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรบางอย่างกับฝ่ายช่าย

"เพี๊ยะ คนโกหก"เอ่อ อันนี้เสียงผู้หญิงพูดค่ะ และแน่นอนว่าไอ้เสียงเพี๊ยะเมื่อกี๊ฉันเดาเอาว่าเสียงฝ่ามือกระทบกับอะไรบางอย่าง ขอเดาเอาว่ามันคือใบหน้าไอ้ผู้ชายคนนั้น

สักพักผู้หญิงคนนั้นก็เดินหอบเสื้อผ้าเดินผ่านหน้าฉันไป ผู้หญิงคนนี้ก็นับว่าสวยอ่ะนะ แต่สวยน้อยกว่าฉัน แต่ที่แน่ ๆ คุณเธอมองจ้องหน้าฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"นี่เธอ ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่"ฉันหันไปมองตามเสียงเรียกแล้วก็เห็นผู้ชายคนเมื่อกี๊นี้ยืนอยู่ข้างที่นอนร่างกายมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันท่อนล่างเอาไว้เท่านั้น

"นี่เธอ ฉันถามน่ะให้เธอตอบนะ หรือว่าเธอเป็นใบ้"ผู้ชายคนนั้นยังคงเดินมาทางฉันด้วยสีหน้าที่แสดงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก สงสัยคงเป็นเพราะอารมณ์เสียที่ฉันไปขัดขวางภารกิจสำคัญเมื่อกี๊มั๊งเนี่ย

"อะไรเหรอ"ตอบกลับไปด้วยภาษาเกาหลีค่ะ ถึงฉันจะพูดไทยได้แต่เรื่องอะไรจะพูด

"เกาหลีเหรอ เธอช่วยรับผิดชอบหน่อยก็จะดีนะ"O_o อีตาบ้านั่น มันเดินทำหน้าตาหื่น ๆ มาทางฉันแล้ว พอจะถอยหลังหนีออกจากห้อง ไอ้หน้าหื่นนั่นมันไวกว่า มันเอามือปิดประตูห้องเอาไว้แล้วก็เอามือข้างที่เหลือมาโอบรอบตัวฉัน

"หึ ๆ ดิ้นเหรอ เธอทำให้ฉันอารมณ์ค้างนะเพราะงั้น รับผิดชอบซะดี ๆ"O_o นี่มันวันซวยอะไรของฉันกันแน่เนี่ย ใครก็ได้ช่วยด้วย ไอ้หน้าหื่นมัน มัน มันโน้มหน้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว ใกล้ซะจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ใกล้เข้ามาแล้ว พอก้มลงมองข้างล่างเพราะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแข็ง ๆ มาถูขา พอก้มลงมองก็ต้องหลับตาแน่น ก็ผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่าของหมอนี่มันตุง ๆ อยู่น่ะสิ อ๊ายนี่ฉันจะถูกข่มขืนเหรอเนี่ย (นางเอกเรา หลับตาแน่น>o<)

"ฟู่ ฮ่า ๆ ๆ หน้าตาเธอนี่ตลกชะมัดเลย"ไอ้หน้าหื่นมันลงไปนั่งหัวเราะบนที่นอนแล้ว กระทืบซ้ำดีมั๊ยเนี่ยฉันเลยปล่อยให้ไอ้หน้าหื่นมันนั่งหัวเราะจนพอใจไปก่อน หันซ้ายแลขวา หมอน หึ หึ ไอ้หน้าหื่นแกเสร็จฉันแน่

"ปุ"ฉันปาหมอนใส่ไอ้หน้าหื่นอย่างเต็มแรง ทำให้ไอ้หน้าหื่นมันหงายหลังไป

"ยัยบ้า เธอทำอะไรน่ะ จะฆ่าคนที่ช่วยเธอหรือไง"หูฝาดหรือเปล่าเนี่ย มันบอกว่ามันช่วยฉัน

"นายจะช่วยฉันหรือไม่ฉันไม่สนแต่เสื้อผ้าฉัน ทำไมถึงเป็นชุดนี้"ด้วยความโมโหเลยเผลอพูดภาษาไทยออกไปซะนี่ จะไม่ให้โมโหได้ไงก็ฉันเพิ่งสังเกตุชุดที่ฉันใส่อยู่มันเป็นชุดนอนผู้ชายมันไม่ใช่ชุดของฉัน

"อ้าว ไม่ได้เป็นใบ้นี่หว่า เออ ฉันช่วยเธอเอง คนเค้าตีกัน ดันยืนเอ๋ออยู่ได้ไม่โดนลูกหลงจนตายก็บุญแล้ว ยังดีแค่หัวโนแล้วก็นะชุดเธอน่ะมันเปื้อนหมดแล้วฉันเลยเปลี่ยนให้"

"เปลี่ยนให้ฉัน...O_o"

"อือ แต่รับรองได้ว่าเธอยังจิ้นอยู่เพราะฉันไม่ชอบลักหลับใคร มันไม่เร้าใจ"กรี๊ด ไอ้หน้าหื่นมัน ๆ อย่างนี้มันก็เห็นของฉันหมดแล้วน่ะสิ

"นี่ ๆ ฉันไม่ได้ดูของเธอหรอกน่า ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ แบนก็แบน เล็กก็เล็ก ไม่พอดีสักอย่าง"
ไม่จริงหรอก ชายหนุ่มคิดในใจ เขากำลังโกหก รูปร่างเธอสมส่วนต่างหาก รูปร่างชวนมองจนเขาอดใจแทบไม่ไหว นี่ถ้ากิ๊กเขาไม่มาซะก่อนก็คงจะ...

ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อออกมาจากตู้ของตัวเองก่อนสวมเสื้อทางศรีษะอย่างรวดเร็ว เขาสวมเสื้อเรียบร้อยแล้วหากแต่ท่อนล่างของเขาที่เมื่อกี๊ยังมีผ้าเช็ดตัวปกปิดเรือนกายเอาไว้ตอนนี้มันลงไปกองอยู่ที่พื้นแล้ว

"กรี๊ดดดด"มันแก้ผ้าต่อหน้าฉัน

"จะกรี๊ดทำไมเนี่ย หนวกหู เสร็จแล้ว ออกไปนั่งคุยที่ห้องรับแขกดีว่ามั๊ย ขืนคุยกันในห้องแบบนี้มีหวังฉันได้เกิดอารมณ์อีกแน่ ๆ"ไอ้หน้าหื่นมันยิ้มแบบหื่น ๆ ให้ฉัน มีเหรอฉันจะอยู่ ฉันก็ออกไปสิคะ

"เอาล่ะ เธอชื่ออะไร ช่วยเล่าเรื่องของเธอให้ฟังหน่อย เผื่อฉันจะช่วยอะไรได้ ตอนเห็นหน้าเธอ เธอทำหน้าอย่างกับหมาหลงทาง"ไอ้หน้าหื่นเอ๊ย 

"อ๋อ เหรอ"มันพูดสั้น ๆ หลังจากที่ฉันเล่าเรื่องจริงบ้างโกหกบ้างให้ไอ้หน้าหื่นนี่ฟัง

"สรุป เธอไม่มีเงิน"หงึก ๆ

"เธอ ไม่มีที่อยู่"^_^' หงึก ๆ

"แล้วที่สำคัญ เธอทำให้ฉันเสียคู่ควงคนใหม่ไป"อันนี้ช่วยไม่ได้

"ฉันมีข้อเสนอให้เธอ ฉันจะจ้างเธอก็แล้วกันนะ เดือนละ 10000 บาท"O_o

"อย่างเพิ่งดีใจไป หักค่ากินกับค่าที่อยู่ ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าแอร์แล้ว เหลือแค่ 3000 บาท"หง่ะ 3000 จะพออะไรเนี่ย

"อ้าว จะเอามั๊ย เงินเนี่ย ไม่มีที่อยู่ไม่ใช่เหรอ อะไรก็ไม่มี"หมอนี่พูดถูก

"ที่อยู่ อย่าบอกนะว่าอยู่ที่นี่กับนายน่ะ"คือไม่ใช่ว่าที่นี่จะไม่ดีหรอกนะ มันเป็นคอนโดน่ะ แต่ที่ถามเพราะว่าต้องอยู่ห้องเดียวกับไอ้หน้าหื่นนี่สิ

"แล้วเธอคิดว่าฉันจะเช่าโรงแรมห้าดาวให้เธออยู่หรือไง ยัยกุ้งแชบ๊วย"

"ฉันชื่อ แชยีย่ะ ยุนแชยี"มันเปลี่ยนชื่อฉัน บังอาจมาก

"เอาน่า จะแชยี หรือแชบ๊วย มันก็แช เหมือนกันแหละ"มันพูดหน้าตาเฉยเลย

"นี่ ๆ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า อย่างเธอน่ะหน้าตาไม่ได้กระตุ้นอารมณ์ฉันสักเท่าไหร่หรอกน่า"ไอ้ ๆ หน้าหื่นแล้วที่นายเกือบอะดึ๋มฉันเมื่อกี๊ล่ะยะ

"อะไรไอ้หน้าหื่น"เรื่องอะไรจะยอมมัน

"ฉันชื่อวายุ ชินะไพศาลวงศ์ ไม่ใช่ไอ้หน่าหื่น"ชื่อมันไม่เท่าไหร่ แต่นามสกุลนี่สิ ยาวโคตร

"หึ นายเองก็ไม่ชอบใจที่ใครเรียกว่า ไอ้หน้าหื่น ก็เหมือนกับฉัน เพราะงั้น นายเรียกฉันว่า แชแชก็ได้ ส่วนฉันจะเรียกนายว่า เอ่อ....วาก็แล้วกันนะ"

"มากไป มากไป ฉันเป็นเจ้านายเธอ เพราะงั้นกรุณาเรียกฉันว่า คุณวายุเข้าใจ๊"ฉันคิดผิดหรือคิดถูกเนี่ย ดูท่ามันจะบ้าอำนาจตั้งแต่วันแรก

"และที่สำคัญชีวิตเธอเป็นของฉัน เพราะฉันช่วยชีวิตเธอเอาไว้"มันพูดแล้วก็ทำท่ากวน ๆ โอ๊ยไม่น่าเชื่อว่าคุณหนูไฮโซตระกูลยุนอย่างฉันจะต้องมาทำงานเป็นสาวใช้ที่เมืองไทย จะมีใครซวยแบบฉันบ้างมั๊ยเนี่ย แล้วก็จำใจยอมเป็นหนี้ชีวิตหมอนี่มัน เพราะอะไรน่ะเหรอคะที่ต้องยอม

ถ้าจำไม่ได้จะไล่ให้ฟัง

กระเป๋าดันหลงไปกะสายการบินที่จะไปขั้วโลกเหนือ

ที่อยู่ของคุณอาที่มีก็อยู่ในกระเป๋าจะเหลือก็แต่นามบัตรที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

กระเป๋าโดนกระชากไม่เหลือเงินสักบาท

ตกอยู่ท่ามกลางคนตีกันจนมีไอ้หน้าหื่นมาช่วย

และสุดท้าย ไอ้หน้าหื่นมันบอกว่าเพราะฉันทำให้คู่ควงของมันหนีหายมันเลยไม่มีคนมาทำความสะอาดห้องให้
มันเลยจะจ้างฉันทำงานให้มันโดยค่ากินค่าอยู่หักออกจากเงินเดือน

ปล.สงสัยล่ะสิว่าทำไมฉันถึงไม่โทรกลับบ้าน เหอ ๆ จะโทรไปได้ยังไงล่ะก็ฉันแอบหนีพ่อฉันมาน่ะสิ

สรุป

ตอนนี้ฉันทำได้แค่เพียงภาวนาให้เพื่อนของฉันชอยอึนเฮ ตามหาพี่ชายของฉันเจอโดยไว พี่ชายสุดเลิฟ โทรมาหาเค้าเร็ว ๆ นะ เค้าจะให้ตัวเองจับไอ้หน้าหื่นนี่แพ๊คใส่กระเป๋าเอามันไปทำยำกิมจิที่เกาหลี
………………………..
……………….........
………………....
……………...
…………..
…….....
…....
...
.
แล้วชีวิตของฉันที่ต้องอยู่อย่างเป็นหนี้ชีวิตไอ้หน้าหื่นนี่จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ในที่สุดก็ลงได้สักที ไม่รู้ว่าทำไมลงเรื่องยากอย่างนี้ก็ไม่รู้สิ อิอิ แอบบ่น

สวัสดีค่ะ ขอฝากเรื่องนี้ให้เพื่อน ๆ ช่วยติดตามอ่านเเละติชมด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ อย่าลืมเเวะทักทายกันก่อนปิดหน้านี้นะคะ บายค่ะ