คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7
ทางด้านอีกคู่หนึ่ง
"นี่ เจ้าน่ะ เฮ้"ชายหนุ่มคนหนึ่งร้องเรียกคนลึกลับที่คลุมผ้าเอาไว้ให้หยุดเดิน
พอคนลึกลับนั้นหยุดเดินและหันมามองตามเสียงเรียกก็ต้องชะงักไปนิด ๆ
'ท่าน ราล์ฟ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้'คนในชุดคลุมยืนมองสักครู่แล้วก็หันหลังทำท่าเดินต่ออย่างไม่สนใจเพราะเธอมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำมากกว่าการมานั่งสงสัยเรื่องอื่น
"เฮ้ ๆ นี่เจ้าน่ะ เดินอย่างกับม้าของเจ้าหายอย่างงั้นแหละ"ราล์ฟยังคงเดินตามมาด้วยท่าทีรีบเร่งส่วนปากนั้นยังคงพูดตลอดทางแต่บุคคลในชุดคลุมยังคงทำเป็นไม่สนใจ
"นี่ ๆ เจ้าน่ะ เดินเอา ๆ อย่างกับรู้แน่ะว่าจะไปที่ไหนน่ะ"คำพูดที่สะกิดให้คนในชุดคลุมหยุดเดินอย่างกระทันหัน ราล์ฟที่เดินตามมาหยุดไม่ทันจนชนเข้ากับคนข้างหน้าอย่างจัง
'ทำไมหมอนี่มันตัวเล็กอย่างกับผู้หญิงเลยเนี่ย'ราล์ฟถอยมายืนห่าง ๆ แล้วก็มองอย่างวิเคราะห์จนคนในชุดคลุมที่กำลังถูกมองอยู่ถึงกับออกอาการเสียงเขียว
"ถ้าเจ้ายังคงมองข้าด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็นแบบนี้อีกล่ะก็ข้าจะควักลูกตาเจ้าออกมา"คนในชุดคลุมพยายามปั้นเสียงให้ดูน่ากลัวตามที่เคยมีคนสอนมาพร้อมกับชักดาบคู่กายออกมาขู่
"โอ้ ๆ ดุด้วย เอาเป็นว่าข้าขอโทษก็แล้วกันนะ"ราล์ฟชูมือขึ้นเสมอบ่าทำท่าเหมือนยอมแพ้แต่พอเห็นดาบที่ถูกชักออกมา ราล์ฟก็ต้องมีสีหน้าสงสัยนิด ๆ เหมือนกับว่าเขาเคยเห็นดาบนั้นมาก่อนแน่ ๆ แต่เขานึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน เอาเป็นว่าคนตรงหน้าต้องเป็นคนที่เขารู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดีแน่
"ที่เจ้าว่าข้าเดินอย่างกับไม่รู้ว่าจุดหมายอยู่ที่ใด แล้วเจ้ารู้งั้นสิ"คนในชุดคลุมเก็บดาบแล้วก็ยืนเอามือกอดออกมองราล์ฟผ่านผ้าคลุมที่คลุมหน้าอยู่
"ข้าไม่รู้ว่าที่ใดคือจุดหมายที่แน่นอนเพราะข้าก็ยังไม่เคยมาที่มิตินี้มาก่อนแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าที่นี่มันที่ไหน"พอคนในชุดคลุมได้ฟังก็ทำท่าจะเดินต่อแต่ราล์ฟตะโกนเรียกให้หยุดก่อน
"แต่ข้าพอรู้นะว่าจุดมุ่งหมายเราน่ะจะถามได้จากที่ไหน"ราล์ฟกำลังยิ้มให้กับคนในชุดคลุม
"ที่ไหน"คนในชุดคลุมรีบถามด้วยท่าทีที่ร้อนใจอย่างมาก
"หมู่บ้าน มนุษย์ดิน"ราล์ฟเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ ให้กับคนตรงหน้า
"ไหนเจ้าว่าเจ้าไม่เคยมาที่มิตินี้มาก่อนไงล่ะ แล้วเจ้ารู้ได้ยังไงว่าเราต้องไปถามที่ไหน"บุคคลในชุดผ้าคลุมหันมามองจ้องราล์ฟผ่านผ้าคลุมอย่างจับผิด
"ก็...นั่นไง"ราล์ฟชี้นิ้วไปทางป้ายที่หล่นอยู่ข้างทาง บุคคลในชุดคลุมเดินไปหยิบป้ายขึ้นมาดูแล้วก็อ่านช้า ๆ
"หมู่บ้าน มนุษย์ดิน"น่าแปลกที่แผ่นป้านนั้นเป็นภาษาที่ไม่คุ้นตามาก่อนแต่เขากลับอ่านมันออก บุคคลในชุดคลุมมองแผ่นป้ายแล้วหันมามองหน้าราล์ฟ
"แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะ"ราล์ฟที่กำลังยิ้มอยู่ก็หุบยิ้มลงแล้วก็ส่ายหน้าทำเอาคนในชุดคลุมถอนหายใจออกมาเสียงดัง
"จะไปรู้ได้ยังไงล่ะก็ป้ายมันเล่นนอนกองอยู่ที่พื้นแบบนั้นอ่ะ"ราล์ฟทำท่าบุ้ยปากมาทางป้ายที่อยู่ในมือของคนในชุดคลุม
'มันก็จริงอย่างที่ราล์ฟว่า เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมู่บ้านนนี้น่ะมีจริงหรือเปล่า แต่นี่มันก็เป็นเพียงหนทางเดียวเท่านั้นที่พอมองเห็นในตอนนี้ที่จะทำให้เราตามท่านผู้นั้นพบ'บุคคลในชุดคลุมเริ่มทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ ส่วนราล์ฟเองก็กำลังครุ่นคิดเรื่องบางเรื่องอยู่เช่นกัน
'ดาบแบบนี้เราแคยเห็นที่ไหนนะ ทำไมถึงนึกไม่ออก แล้วยังจะหมอนี่ที่รูปร่างอ้อนแอ้นแบบผู้หญิงอีก'ราล์ฟมองคนตรงหน้าแล้วก็ทำท่าครุ่นคิดเช่นกัน
"ใช่แล้ว ทำไมเราถึงนึกไม่ออกนะ"คนในชุดคลุมสอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณที่ตนยืนอยู่ รอบ ๆ ด้านมีแต่แผ่นดินที่แห้งแล้งแทบจะไม่มีสิ่งที่ตนกำลังตามหาอยู่เลย
"แย่จริง ๆ เลยให้มันได้อย่างนี้สิ"ขณะที่คนในชุดคลุมกำลังโมโหอยู่นั้นก็พอดีกับที่มีนกบินผ่านมา
"หึ เอาเจ้านี่ ๆ แหละ"แล้วคนในชุดคลุมก็ร่ายเวทจนนกตัวนั้นมาอยู่ในมือ แล้วสักพักก็ร่ายเวทใหม่จนนกตัวนั้นกลายร่างเป็นนกยักษ์ที่คนสามารถขึ้นไปนั่งได้
"โอ้โห เจ้านี่ท่าทางจะเก่งเวทใช่เล่นนะเนี่ย"ราล์ฟเดินสำรวจนกตัวนั้นแล้วก็ยิ้มให้คนในชุดคลุมที่ขึ้นไปนั่งอยู่บนนกยักษ์นั่นแล้ว เห็นดังนั้นราล์ฟจึงรีบขึ้นไปนั่งด้วยอย่างไม่ต้องรอให้เชื้อเชิญ
"เฮ้ นี่เจ้าขึ้นมาทำไม"คนในชุดคลุมทำท่าโวยวายทันทีที่ราล์ฟขึ้นมานั่งด้วยแล้ว
"เอ้า ก็เราเป็นทีมเดียวกันไง เจ้าจำที่กรรมการบอกไม่ได้เหรอไง เค้าบอกว่าเราจะได้เจอเพื่อนร่วมทีมที่มิตินี้ไง แล้วที่นี่มีแต่เจ้ากับข้าเพราะงั้นเจ้าก็เป็นเพื่อนร่วมทีมข้าไง"ราล์ฟโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้าง ๆ หูของคนในชุดคลุมที่ต้องกระซิบข้าง ๆ หูเพราะว่าคนในชุดคลุมตัวเตี้ยกว่าเขา
"จับให้ดี ๆ ก็แล้วกัน ตกลงไปตายข้าคงช่วยไม่ได้"แล้วคนในชุดคลุมก็เริ่มร่ายเวทแห่งสายลม พอร่ายเวทเสร็จ
จึงทำให้ราล์ฟเริ่มแน่ใจว่า คนข้างหน้าเขาต้องเป็นคนจากดินเดนแห่งสายลมแน่ ๆ แล้วที่สำคัญ คงเป็นผู้หญิงเพราะกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่โชยมาติดที่จมูกมันเป็นแป้งหอมที่พวกผู้หญิงชอบใช้กัน
"สายลม ช่วยนำพาข้าไปยังหมู่บ้านมนุษย์ดิน ด้วยเถอะ"แล้วนกตัวนั้นก็เริ่มออกบินไปตามสายลมที่โอบอุ้ม เวลาผ่านไปได้สักพัก ราล์ฟเริ่มสงสัยและอยากรู้ว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นจริงหรือไม่ เขาลังเลอยู่สักครู่ก็ตัดสินใจทำตามที่คิดเขาจึงค่อย ๆ เอื้อมมือที่จับขนนกอยู่เลื่อนไปจับเอวของคนข้างหน้าเขา
"เจ้า"บุคคลในชุดคลุมหันมามองราล์ฟทำให้เสียสมาธิในการควบคุมเวททำให้นกตัวที่เขาสองคนนั่งอยู่ก็เกิดสั่นเล็ก ๆ แล้วก่อนหมุนตีลังกา
"เฮ้ยยยยย"ราล์ฟหล่นจากนกตัวที่นั่งอยู่ ร่างของเขาลอยระลิ่วลงมาทำเอาคนที่เริ่มบังคับนกได้ถึงกับตกใจ
"ท่านราล์ฟ"แล้วคนในชุดคลุมก็ตะโกนออกมาก่อนรีบบังคับนกให้ดิ่งลงมาเพื่อช่วยคนที่หาเรื่องใส่ตัว
"เอ๋ เราว่าเรายังไม่ได้บอกว่าเราชื่ออะไรเลยนี่"ราล์ฟที่มีท่าทีไม่ร้อนใจสักเท่าไหร่ เหมือนกับว่าตอนนี้เขากำลังลอยตัวเล่นอยู่ในอากาศ
"จับไว้"คนในชุดคลุมยื่นมือมาให้ราล์ฟจับ ซึ่งราล์ฟก็พยายามทำหน้าตกใจให้เหมือนคนที่กำลังกลัวก่อนยื่นมือไป ระหว่างที่เขายื่นมือไปนั้นสายลมทีช่างเป็นใจได้พัดมาวูบหนึ่ง สายลมที่พัดเอาผ้าที่คลุมหน้าคนในชุดคลุมอยู่นั้นปลิวไสว เผยให้เห็นใบหน้าชั่วครู่ทำเอาราล์ฟยิ้มออก
'ผู้หญิงจริง ๆ ด้วยสิ'เนื่องจากว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่รวดเร็วมากราล์ฟจึงมองเห็นแค่ว่าเป็นผู้หญิงแต่ถึงแม้ว่าจะมองดูไม่ถนัดตาแต่ก็ทำให้ราล์ฟเหมือนกับถูกมนต์สะกดไปชั่วครู่
"เจ้าอย่าถูกตัวข้าอีกเป็นอันขาด"คนในชุดคลุมหันมาเตือนราล์ฟด้วยน้ำเสียงดุ ๆ แต่ราล์ฟก็นั่งยิ้มแป้นอย่างไม่สนใจคำเตือนนั้น
"อ้าว แล้วเจ้าจะให้ข้าจับที่ไหนล่ะ ก็ในเมื่อข้าจับนกนี่ไม่ถนัดแล้วถ้าเกิดข้าจับขนมันแน่นเกินไปแล้วขนมันหลุดติดมือข้าออกมา มันเกิดเจ็บแล้วสะบัดทั้งเจ้ากับข้าตกลงไปคอหักตายจะว่าไง"ราล์ฟพูดเสร็จก็ทำหน้าเป็นตีสีหน้าซีเรียส ส่วนคนตรงหน้าก็มองหน้าราล์ฟเพื่อชั่งใจสักพัก
"จับแค่ชายเสื้อคลุม อย่าถูกตัวเป็นอันขาด"แล้วคนในชุดผ้าคลุมก็หันไปมองข้างหน้าต่อ
"เจ้าชื่ออะไร"ราล์ฟถามคนในชุดคลุมเนื่องจากว่ายังไม่ได้ถามชื่อเลย ส่วนคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็คงคิดเหมือนกัน
'เออ แล้วเราจะเอาชื่ออะไรดีล่ะเนี่ย ถ้าเกิดบอกไปตรง ๆ ต้องรู้แน่ ๆ เลยว่าเราเป็นใคร'
"อเล็กซ์ เรียกฉันว่าอเล็กก็แล้วกัน"
"อืมฉันชื่อ ราล์ฟ"ราล์ฟนั่งอมยิ้มอยู่โดยที่คนข้างหน้าไม่รู้เลยว่า ความลับที่ว่าตนเป็นผู้หญิงนั้นเตกซะเล้ว ราล์ฟนั่งมองคนอเล็กซ์แล้วก็เกิดคำถามขึ้นอีก
"นี่ ทำไมนายต้องเอาผ้านั่นคลุมหน้าเอาไว้ด้วยล่ะ หรือว่าหน้าตานายอัปลักษณ์"ราล์ฟถามด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเล่น คนที่ถูกถามไม่ได้ตอบอะไรมากเพียงแค่
"แล้วแต่ท่านจะคิด"ราล์ฟยักไหล่เล็กน้อย
'ดูท่าจะไม่มีอารมณ์ขันเลยนะเนี่ย'ราล์ฟก็มองข้างทางไปเรื่อย มองจากที่สูงแบบนี้ทำให้สามารถมงเห็นทัศนียภาพได้โดยรอบ ที่นี่ดูเหมือนกับจะเป็นโลกต่างมิติที่ออกจะแปลก ๆ อยู่ เพราะ มันเป็นเหมือนเกาะลอยได้
นกตัวที่พวกเขาอาศัยมาด้วยกำลังลอยต่ำลง ๆ แล้วก็ลงจอดอย่างสวยงาม
"ทำไมที่นี่มันถึงมีแต่ดินล่ะเนี่ย"อเล็กซ์พูดแล้วก็เดินมองรอบ ๆ ข้างที่มีแต่ดิน ๆ แล้วก็ดินเต็มไปหมด
"อ้าว ไม่งั้นจะเรียว่าหมู่บ้านดิน เหรอ"ราล์ฟหันมาพูดกับอเล็กแล้วก็อมยิ้มน้อย ๆ
"ขอบใจที่บอก คราวหลังไม่ต้องก็ได้นะ ท่าน"อเล็กซ์หันมามองราล์ฟแล้วก็ทำท่าเดินไปอีกทาง
"เจ้าจะไปไหนล่ะนั่น"ราล์ฟร้องเรียกอเล็กซ์เอาไว้
"ไปหาทางออกจากที่นี่เพราะข้าไม่ได้มาปิกนิคแบบท่าน"แล้วอเล็กซ์ก็เดินจ้ำอ้าวไปทางที่ตนคิดว่าน่าจะเป็นทางไปยังหมู่บ้านมนุษย์ดิน
"หึ ไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลยนะ"ราล์ฟมองคนที่เดินนำทางด้านหน้าแล้วก็ยิ้มนิด ๆ ก่อนรีบเดินตาม
=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
สวัสดีค่ะ เพื่อน ๆ ที่หลงเข้ามาทั้งหลาย
มดตะนอยมาอัพเเล้วค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาอัพช้าไปหน่อย(ก็ไม่หน่อยอ่ะนะ
เข้าขั้นนานมากเลย ^_^) อ่านเเล้วเป็นยังไงก็เเวะบอกกันก่อนปิดหน้านี้นะจ๊ะ
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงรักษาสุขภาพด้วยจ้า
จุ๊บ ๆ บาย
ปล.ชี้เเจงนิด ๆ จ้า เนื่องจากว่า ช่วงนี้ งานการท่วมหัวอย่างมากมาย มหาศาลเเทบ
เอาตัวไม่รอด เเละ ตอนนี้ ข้าพเจ้าก็เข้าชมรม แพนด้าซอมบี้ไปเรียบร้อยเเล้ว เพราะ
อดหลับอดนอนมาเป็นเเรมอาทิตย์ เเถมสอบเก็บคะเเนนทุกชั่วโมงอีก T_T หนังสือก็
อ่านไม่ทัน เเล้วจะทำข้อสอบได้มั๊ยเนี่ย T_T อนาถเเท้ ชีวิต มหา'ลัย
เอาเป็นว่า อาจจะอัพช้าหนอยนะเจ้าคะ คงไม่ว่ากันนะ ถือซะว่าเห็นใจ เด็กมหา'ลัย
ตาดำ ๆ ตัวดำ ๆ คนนี้เถอะนะจ๊ะ
ความคิดเห็น